ผู้เข้าชมรวม
635
ผู้เข้าชมเดือนนี้
6
ผู้เข้าชมรวม
635
อัปเดตล่าสุด : 18 ก.ย. 57 / 18:51 น.
แท็กนิยาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
แนะนำตัวละคร(เอกและประกอบ??)
คุณพ่อเชอร์รี่บลอด
ล็อบโก้
คุณแม่ดาลอซ
โอลด์
ออก้า(ผู้ปากเสีย? //โดนตบ?)
ทสึมิยะ
วาดาโนฮาระ
โดลฟี่
เมโมก้า
ซาเมะคิจิ
เมย์ไค
-------------------------------------------
คาดว่าตัวละครหมดแล้ว(?)
นี่เป็นการแต่งเรื่องสั้นครั้งแรกค่ะ และเป็นการร่วมกิจกรรมครั้งแรกค่ะ
เพราะอย่างงั้น ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่าาาาา
ปล.เรื่องนี้มีแอบวายนิดๆ(?)
อ้อ Wadanohara and the Great Blue Sea มันเป็นเกมส์ค่ะ ลองไปหามาโหลดเล่นได้เน้ออออ
ฝากตัวด้วยน้าาา เรื่องนี้ปั่นนานมากกกกกก(?)
by ~MadDevil~
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ภายใต้ท้องทะเลอันแสนงดงาม มีสิ่งมีชีวิตมากมายอาศัยอยู่ภายใต้ทะเลนี้ ไม่ว่าจะเป็น กุ้ง หอย ปูปลา สัตว์น้ำนานาพันธุ์ รวมถึงสัตว์ในตำนานอย่างเงือกไว้ด้วย
ภายใต้ในทะเลวันนี้ยังดูคึกคักเหมือนเดิม สัตว์น้ำทั้งหลายต่างร้องเล่นเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน ทำให้บรรยากาศใต้น้ำดูครึกครึ้นเป็นพิเศษ แต่อาจจะไม่ทุกตัวหรอกนะ...
“แค่กๆ แค่กๆ”
“พ่อคะ!!! เป็นอะไรไหมคะ!!”
เสียงของล็อบโก้ ผู้เป็นลูกสาวรีบวิ่งเข้ามาหาผู้เป็นพ่อที่กำลังไออย่างรุนแรงบนเตียง
“ไม่เป็นไรๆ พ่อยังไหวอยู่”
เสียงของคุณพ่อดังขึ้นด้วยเสียงที่แหบแห้งเพราะพิษไข้ แต่ล็อบโกก็ได้แต่มองด้วยสายตาที่เป็นห่วงอย่างมาก
“แน่ใจหรอคะว่าไหว....เดี๋ยวแม่ก็เป็นห....”
“ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปค้า!!!”
ยังไม่ทันที่ล็อบโก้จะพูดจบ เสียงของคุณแม่ก็ดังขึ้นพร้อมตรงเข้ามายังคุณพ่อของตัวเอง
“โถๆ ที่รักขา อย่าเป็นอะไรไปนะคะ”
คุณแม่ดาลอซรีบเข้ามาหาคุณพ่อราวกับว่าจะเสียพ่อไปเพียงแต่......
แม่คะ พ่อยังไม่ตายนะ!!!!
“ใจเย็นๆสิ ที่รัก ผมยัง...”
“ฮือๆ ถ้าคุณจากฉันไป ฉันจะอยู่กับใครล่ะ ฮือ.....”
พ่อยังพูดไม่ทันจบ แม่ก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ใหญ่ เฮ้อ...ครอบครัวของฉันแต่ละคน ล็อบโก้คิด
แต่จะว่าไปเหมือนฉันลืมอะไรไปหรือเปล่า เอ......
ฉันคิดไปเองมั้งว่าตัวเองลืมอะไร ออกไปซื้อยามาให้พ่อทานน่าจะดีกว่าเอาเวลามาคิดเรื่องแบบนี้
“แม่คะ!! หนูไปซื้อยาให้พ่อนะ”
ฉันตะโกนบอกแม่ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ไปที่ร้านขายยาข้างนอก โดยไม่ได้รู้เลยว่า....
“ลืมจริงๆสินะ...”
“น่าๆ ไม่เป็นอะไรหรอกน่า เดี๋ยวก็จำได้”
คำพูดปลอบใจของดาลอซทำให้เชอร์รี่บลอดหรือคุณพ่อล็อบโห้หายเครียดได้นิดนึง
ณ ที่ร้านขายยา
“ห๊า!!! อะไรนะคะ!!! ยาหมดแล้ว!!!”
เสียงของล็อบโก้ตะโกนใส่เจ้าของร้านที่ทำหน้าแบบเหนื่อยใจ
“หมดจริงๆ คุณลูกค้า ไว้มาซื้อใหม่เถอะครับ....”
เสียงเจ้าของร้านพูดอย่างเครียดก่อนที่ล็อบโก้จะเดินออกจากร้านไปอย่างเครียดๆ
“ทำยังไงดีล่ะ....งานนี้พ่อก็ไม่หายน่ะสิ”
ในขณะที่ล็อบโก้เครียดอยู่นั่นเอง ก็ได้มีใครคนหนึ่งมาสะกิดที่ไหล่
“ล็อบโก้ เป็นอะไรหรอ??”
เสียงหวานใสของเด็กสาวคนหนึ่ง ทำให้ล็อบโก้เงยหน้าขึ้นมามอง
“ว..วาดาโนฮาระ!! ม..มาทำอะไรแถวนี้น่ะ....”
เสียงของล็อบโก้พูดอย่างตกใจก่อนที่จะเหลือบไปเห็นทสึมิยะที่เดินถือของมากับวาดาโนฮาระ
“มาซื้ออะไรหรอคะ คุณทสึมิยะและวาดาโนฮาระ”
ล็อบโก้ก็ถามทุกข์สุขตามปกติราวกับทุกครั้ง แต่คราวนี้วาดาโนฮาระและทสึมิยะกลับแอบหันไปหัวเราะกันเบาๆ ก่อนจะหันมามองล็อบโก้
“ไม่รู้จริงๆหรอคะว่าวันนี้เป็นวันอะไร แต่ก็ช่างเถอะนะคะ ลองนึกดีๆดูค่ะ...”
วาดาโนฮาระพูดพลางยิ้มก่อนจะเดินไปซื้อของกับคุณทสึมิยะต่อ
“อะไรของเขาล่ะเนี่ย...”
ล็อบโก้พูดเบาๆก่อนจะเดินไปหาซื้อยาที่ร้านอื่นต่อ
ทางด้าน เชอร์รี่บลอด คุณพ่อล็อบโก้
“ล็อบโก้ จำไม่ได้จริงๆสินะ...”
เสียงของเชอร์รี่บลอดพูดพลางจิบน้ำชาไปพลาง ในขณะที่ดาลอซกำลังจัดดอกไม้ในแจกันเล่น
“เครียดหรือคะ?”
เสียงของดาลอซถามด้วยความเป็นห่วง เพราะแทบทุกครั้ง ล็อบโก้ไม่เคยลืมวันเกิดของใครนะ แต่คราวนี้ดันลืมวันเกิดพ่อตัวเองสนิดเลยทีเดียว
“แหะๆ ผมว่าลูกเราอาจจะยุ่งกับงานมากจนลืมผมไปก็ได้นะ แหะๆ”
ถึงเชอร์รี่บลอดจะหัวเราะก็เถอะ แต่ในใจก็แอบเสียดายนะที่ลูกยังจำวันเกิดตัวเองไม่ได้ แต่ว่า....ถ้าเป็นเจ้าพวกนั้นล่ะก็....จำได้ชัวร์
แต่น่าเสียดายนะ เจ้าพวกนั้นก็แยกย้ายก็ไปไหนแล้วไม่รู้ เล่นเอาซะเหงาเลยนะ แต่ถ้าเจ้าพวกนั้นเอง ก็คงจะจำไม่ได้แล้วมั้งว่าวันนี้วันเกิดของฉัน
ในขณะที่เชอร์รี่บลอดกำลังนั่งคิดถึงวันวานเก่าๆ ก็ดันมีคนมาเคาะประตูซะงั้น ทำให้เจ้าตัวต้องเดินไปเปิดดูโดยลืมไปว่า....ตัวเองไม่สบายอยู่
“แค่กๆ สวัสดีครับ ใครน่ะครับ แค่กๆ”
ร่างบางปิดปากก่อนจะไออย่างรุนแรงทำให้คนตรงหน้าทั้งสองคนยืนมองอย่างเงียบๆ
“ไหวไหมเนี่ย....คุณบลอด...”
“ระวังจะตายไม่รู้ต....อ๊อก!!.”
ในขณะที่ชายใส่สูทสีดำจะพูดแต่ไม่ทันจบประโยค ก็โดนคนข้างๆตบปากไปเรียบร้อย ข้อหาแช่งคนอื่น(?)
“แหะๆ พวกนายนี่มีอารมณ์ขันทุกรอบเลยนะ แค่กๆ”
เชอร์รี่บลอดหัวเราะไปไอไปจนอีกฝ่ายเริ่มเป็นห่วงอาการป่วยของเชอร์รี่บลอดซะเอง
“ไหวจริงหรอเนี่ย สภาพแบบนี้ไปพักเถอะพ่อคุณ...”
ชายใส่สูทสีดำรีบดันหลังให้เชอร์รี่บลอดเข้าบ้านไปนอน แต่ว่าเชอร์รี่บลอดไม่ยอมเข้าไป
“ดื้อจริงๆเลย.....= =”
“ฉันว่าถ้านายไม่ทำตามที่ออก้าบอกน่ะ....นายจะแย่เอานะ”
เสียงวของชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้น ก่อนจะรีบดันหลังให้เชอร์รี่บลอดเข้าไปในบ้านอีกคน
“ไม่เอาน่า อย่าบังคับกันสิ..”
“เข้าไปนอน!!!!!!”
ทั้งสองคนไม่ฟังที่เชอร์รี่บลอดพูดพร้อมกลับบรรจงประเคนฝ่าเท้าให้เข้าไปนอนในบ้านดีๆ(?)
“พวกนายนี่ยังห่วงเหมือนเดิมเลยนะ....”
เชอร์รี่บลอดพูดพลางถูกเพื่อนดันเข้าไปในบ้านพลาง แต่แล้วจู่ๆก็นึกขึ้นมาได้อีกว่า...
‘เจ้านั่นก็คงไม่มาสินะ....’
เชอร์รี่บลอดทำหน้าซึมๆอีกครั้ง คนนู้นลืม คนนี้ลืม ช่างเศร้าแท้ แต่เดี๋ยวก็จำได้ล่ะมั้ง.....
“ไปนอนเลยไป!! เดี๋ยวไม่มีแรงฉลองหรอกน่า!!!”
ออก้าถีบส่ง(?)เชอร์รี่บลอดเพื่อนสุดที่รักลงเตียง ก่อนจะเดินออกไป
“ใกล้ได้เวลาแล้วใช่ไหม ออก้า...”
เสียงของชายอีกคนหนึ่งที่เดินมากับออก้าพูดขึ้นด้วยความสงสัย.....
“แน่นอน...”
ออก้าตอบเพียงสั้นๆก่อนจะเดินไปเตรียมอะไรบางอย่างเพื่องานเย็นนี้
ณ ทางด้านล็อบโก้
“หมด หมด หมด หมดแทบทุกที่....”
ล็อบโก้เดินออกมาจากร้านขายยาอย่างสิ้นหวัง
“โถ่...แล้วพ่อฉันจะหายไหมล่ะเนี่ย....”
ล็อบโก้เดินต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆจนพบกับเด็กสาวสองคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน
“นี่ๆเมโมก้า จริงๆหรอที่วันนี้เป็นวันเกิดของคุณเชอร์รี่บลอดน่ะ..”
เสียงหวานของเด็กสาวคนหนึ่งที่หันไปถามเมโมก้าที่กำลังยิ้มอย่างร่าเริง
“จริงสิ โดลฟี่ อย่าลืมไปด้วยน้า...”
เมโมก้ารีบบอกก่อนจะจูงมือของโดลฟี่ไป
“ป่ะ! รีบไปซื้อของขวัญกันเร็ว!!”
ในขณะที่เด็กสาวทั้งสองคนวิ่งไปซื้อของนั่นเอง....ทำให้ล็อบโก้ได้รู้ว่า.....
เธอลืมวันเกิดของพ่อตัวเองไป....มิน่าล่ะพ่อของเธอเลยแลดูซึมๆ
แต่ว่า.....จะหาอะไรมาให้พ่อดีล่ะ อืม........
ในขณะที่ล็อบโก้คิดอยู่นั้น เท้าของเธอก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างจน...ล้ม
“หวา!!! ช่วยด้วย!!”
แต่ไม่ทันแล้วล่ะ...ล็อบโก้ล้มหน้าคะมำเรียบร้อยแต่ในมือขงเธอได้กำสิ่งหนึ่งเอาไว้โดยบังเอิญ
“เอ๋...ขวดอะไรเนี่ย...”
ล็อบโก้มองขวดในมือของตัวเองดีๆ นี่มันยาที่เธอจะหาให้พ่ออยู่นี่นา....แล้วทำไมมันมากลิ้งอยู่แถวนี้ล่ะ...
“คือว่ายานั่น...”
“อ๋อของคุณน้าสินะ ขอโทษค่ะที่หยิบโดยพลการ..”
ล็อบโก้พูดอย่างเศร้าๆก่อนจะคืนยาขวดนั้นให้ล็อบโก้ไป เพียงแต่....
“ไม่คือน้าจะบอกว่าน้าให้ยาขวดนั้นเลย เพราะเห็นหนูถามหายานั่นมาหลายร้านแล้วล่ะ”
ชายผมสีน้ำตาลพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้ล็อบโก้รู้สึกดีใจมากขึ้น
อย่างน้อยก็ได้ของขวัญชิ้นหนึ่งให้พ่อเธอล่ะนะ
“ขอบคุณค่ะคุณน้า ขอบคุณมากค่ะ!!”
ล็อบโก้รีบโค้งขอบคุณก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านของเธอทันที
“แหม...เด็กสมัยนี้ใจร้อนจริงๆนะ...”
คนน้าคนนั้นพูดในขณะที่ล็อบโก้วิ่งออกไปไกลแล้ว ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆออกมา
“ได้เวลาแล้วเหมือนกันสินะ...”
ณ ที่บ้านของเชอร์รี่บลอดที่แสนวุ่นวาย(?)
“นี่ออกแรงกันหน่อยสิ...อย่ามัวแต่อู้...”
เสียงของออก้า ชายหนุ่งคนหนึ่งที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงโซฟาสั่งขึ้นเสียงดัง แต่ที่จะ...
“ใครสั่งให้นายมาสั่งคนอื่นเนี่ยห๊ะ!!”
“อ๊ากกก”
โอลด์เริ่มหมดความอดทนเลยเตะเข้าที่ใบหน้าออก้าสักยก(?) ทำให้ชายร่างสูงกหุมใบหน้าด้วยความเจ็บปวด
“สม....”
โอลด์พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะเดินจากไปอย่างมีชัยชนะ(?) โดยไม่สนออก้าที่นอนกุมใบหน้าด้วยความเจ็บ
“เจ็บไหมครับ คุณออก้า...”
เชอร์รี่บลอดถามพลางยิ้มอย่างร่าเริงทำให้คนที่เจ็บอยู่ตรงหน้าถึงกลับโมโหแต่ก็ยังอดทนความโกรธในใจเอาไว้
“แล้วนายล่ะ หายแล้วหรอ ออกมาเดินเล่นแถวๆนี้...”
ออก้าถามด้วยความโกรธปนกับความเป็นห่วงนิดๆ ซึ่งเชอร์รี่บลอดได้แค่ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบของประดับมา
“มาช่วยกันจัดงานจะดีกว่านะ...”
เชอร์รี่บลอดยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะวิ่งเข้าไปช่วยจัดของอีกแรง ปล่อยให้ออก้านั่งงงอยู่คนเดียว
“เจ้าบ้านี่....มัน...แรงอึดจริงๆ...”
ออก้าบ่นเบาๆก่อนจะเดินไปช่วยจัดงานอีกแรง หรือว่าวันนี้เป็นวันพิเศษมากนอกจากงานวันเกิด....
“ที่รัก ดอกไม้ช่อนี้จะเอาไปไว้ไหนดีคะ?”
ดาลอซพูดพลางยกช่อดอกไม้ช่อใหญ่ออกมา ทำให้เชอร์รี่บลอดต้องรีบชี้ไปที่แจกันใบใหญ่ทันที...เพราะอะไรน่ะหรอ...ถ้าเกิดดอกไม้ทั้งช่อร่วงล่ะก็ ทำความสะอาดกันแย่เลย...
“เอาล่ะใกล้เสร็จแล้วสินะ....แค่กๆ...”
เชอร์รี่บลอดเริ่มกลับมามีอาการไออีกครั้งทำให้คนที่อยู่ด้วยกันนั้นเริ่มไม่สบายใจอีกครั้ง
“จะไหวไหมเนี่ย...”
“บอกให้ไปพักก็ไม่เชื่อ...”
“จะทำยังไงล่ะเนี่ย...”
ทั้งออก้า โอลด์ และดาลอซพูดตอกย้ำ(?)ด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้...
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“แม่คะ!! พ่อคะ!! กลับมาแล้วค่ะ!!”
เสียงล็อบโก้ดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูที่เธอกำลังเคาะ เชอร์รี่บลอดเดินไปเปิดประตูรับลูกสาวสุดที่รักของตน
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ..”
เชอร์รี่บลอดพูดด้วยเสียงที่ดูเรียบเฉยนิดๆ ก่อนที่จะถูกล๊อบโก้ยัดกล่องของขวัญใบหนึ่งให้ในมือตน
“สุขสันต์วันเกิดค่ะ คุณพ่อ!!!”
ล็อบโก้ตะโกนดังลั่นก่อนจะวิ่งเข้ามาสวมกอดคุณพ่อของตน ซึ่งพอทุกคนเห็นดังนั้นก็เลย...
ปัง!! ปัง!!
เสียงพลุ(?)ที่ทุกคนจุดขึ้นเพื่อฉลองความยินดีในวันเกิดของเชอร์รี่บลอด ซึ่งเขาเองก็ได้คิดความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัว
“มันออกมา...เป็นอย่างงี้...กี่ปีแล้วเนี่ย....”
เชอร์รี่บลอดพูดเบาๆก่อนที่จะระบายยิ้มออกมาน้อยๆ
“แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีคนจำวันเกิดเราได้ล่ะกัน...”
แต่เชอร์รี่บลอดมองดูทุกคนด้วยความสงสัยว่า...มีคนหนึ่งที่ยังไม่มา...
‘เจ้านั่นไม่มาจริงๆด้วย...’
เชอร์รี่บลอดทำหน้าเซ็งนิดๆก่อนที่จะนั่งลงมองงานเลี้ยงวันเกิดของตนเอง
“นี่!! ออก้านายจะทำอะไรน่ะ...!!”
“ทำลายของขวัญเจ้าเชอร์รี่เล่นไง?”
“จะบ้าหรอ!!!”
เชอร์รี่บลอดมองซาเมะคิจิและออก้าที่กำลังทะเลาะกันด้วยความตลกขบขัน เลยลองมองไปอีกทาง...
“หวา!! อย่ากินน้า เมโมก้า!!”
“ทำไมอ่า กินไม่ได้หรอ?”
“ของคุณเชอร์รี่บลอดนะ!!”
โดลฟี่เข้ามาห้ามเมโมก้าที่กำลังจะกินเค้กวันเกิดของเชอร์รี่บลอด ซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่มองพร้อมกับรอยยิ้ม เพียงแต่.....มันดูเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน
“พ่อคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
ล็อบโก้เดินมาถามพ่อของตนที่ดูเงียบๆไป แต่เชอร์รี่บลอดก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเดียว
กิ๊ง ก๊อง...
“ครับๆ มาแล้วครับ”
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ทำให้ผ็เป็นเจ้าของบ้านต้องเดินออกมาดู แต่ก็ไม่พบใคร
“ใครมาแกล้งฉันล่ะเนี่ย....หืม...”
เชอร์รี่บลอดพูดพลางก่อนจะเหลือบไปเห็นกล่องของขวัญใบใหญ่วงไว้หน้าบ้านพร้อมกับโน๊ตใบหนึ่งที่ติดอยู่ที่กล่อง
‘ขอโทษนะที่ไม่ได้มางานวันเกิด นี่ก็คงจะเป็นแค่ของขวัญเล็กๆน้อยๆที่พอหามาได้....จะว่าไปก็สุขสันต์วันเกิดล่ะ ขอให้มีความสุขล่ะ....อ้อที่สำคัญขอโทษด้วยล่ะที่ไม่ได้ไปหาในวันนี้ นายคงรู้ดีสินะว่าวันอะไร...แต่เอาเถอะ...ฉันมีงานสำคัญจริงๆที่ไปไม่ได้....ขอโทษล่ะ..
จาก เมย์ไค’
เชอร์รี่บลอดอ่านโน้ตใบนั้นเบาๆก่อนที่จะเก็บกล่องของขวัญเข้ามาไว้ในบ้าน
“เจ้าบ้าเมย์ไค...”
เชอร์รี่บลอดพูดเบาๆด้วยความโมโหนิดๆ...เจ้าบ้านั่นไม่มาหรอ นี่อุส่าห์จัดงานเพื่อเจ้าหมอนั่นด้วยนะเฟ้ยยยย(???~~)
“อ้าวเชอร์รี่เป็นอะไร...”
ออก้ามองเชอร์รี่บลอดที่นั่งก้มหน้าอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปลูบหลังเชอร์รี่บลอดเบาๆ
“เจ้านั่นไม่มาหรอไง...”
“อื้อ...”
เชอร์รี่บลอดตอบพร้อมหันมามองด้วยความเครียด....และจู้ๆออก้าก็เริ่มร็สึกถึงไออำมหิตอย่างมหาศาล
“นี่นายคงไม่ได้โกรธใช่ไหม...”
“ใช่ไม่ได้โกรธ.....”
บอกไม่ได้โกรธแล้วไอ้รอยแสยะยิ้มนั่นมันอะไรครับ คุณเชอร์รี่!! ออก้าคิดพลางเริ่มถอยห่าง
“ไม่ได้โกรธจริงๆนะ ไม่ได้โกรธเรื่องที่เจ้าหมอนั่นไม่ได้มาในวันเกิดของฉันและของเจ้าหมอนั่นเองเลย.....”
‘แน่ใจหรอว่าไม่ได้โกรธ.....’
ออก้าคิดในใจก่อนที่จะเดินเนียนๆ ออกมาเพียงแต่เจ้าตัวกลับสังเกตเห็นใครคนหนึ่ง....
ก๊อกๆ
เสียงเคาะกระจกเบาๆของใครบางคนดังขึ้นก่อนที่ออก้าจะหันไปเห็นชายคนหนึ่งกำลังเคาะกระจกเรียก
“เดี๋ยวมา..”
ออก้าพูดพลางเดินออกจากบ้านมาตรงจุดที่ชายคนนั้นอยู่
“ว่าไง เมย์ไค....นายทำให้เชอร์รี่งอนแล้วนะรู้ไหม....”
“เห็นแล้วล่ะ กะว่าจะเข้าไปให้ตกใจเล่นๆ แต่ขอเรียกนายออกมาคุยกันก่อนนี่แหละนะ...”
ทั้งสองคุยกันตามประสาเพื่อนเก่า(?) ก็ดูเหมือนราบรื่นนิดนึง(?) จนกระทั่งเมย์ไคยื่นกล่องใบเล็กอีกกล่องมาให้....
“บอกให้เจ้านั่นเปิดกล่องใบใหญ่ก่อน และค่อยเปิดกล่องนี้นะ....”
เมย์ไคกำชับออก้าไว้ก่อนจะเดินจากไป
“ต้องการอะไร....”
ออก้าบ่นเบาๆก่อนจะเดินเอากล่องไปให้เชอร์รี่บลอดอย่างเกร็งๆ
“เอ้า!! นี่เชอร์รี่บลอด เอาไป...”
ออก้ายื่นกล่องใบเล็กให้เชอร์รี่บลอด ก่อนที่จะกระซิบเบาๆว่า
“เมย์ไคบอกว่าให้เปิดกล่องใหญ่ และค่อยเปิดกล่องใบเล็กนะ โอเค....”
เชอร์รี่บลอดพยักหน้าตอบรับ ทำให้ออก้าถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ
“งั้นเรามาฉลองดีกว่านะ!! ฮ่าๆ!”
ออก้ารีบกระชากตัวเชอร์รี่บลอดมาฉลองโดยไม่ถามเจ้าตัวเลยว่าอยากฉลองไหม(?)
งานเลี้ยงนี้มีความสนุกสนานมาก จนกระทั่ง.....
.
.
.
หลังจากงานเลี้ยงเลิก ทุกคนต่างทยอยกับกลับบ้าน
เหลือเพียงแต่....ดาลอซ เชอร์รี่บลอด ล็อบโก้ ออก้า และโอลด์ ที่มาช่วยกันทำความสะอาด
“แกะกล่องไหนก่อนดีล่ะคะ คุณพ่อ...”
ล็อบโก้หันไปถามพ่อของเธอก่อนที่พ่อของเธอจะหยิบกล่องที่เธอให้เขาไปมา
“ของลูกก่อนก็ได้...”
ล็อบโก้มองด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะมองคุณพ่อแกะกล่องของขวัญ
“หืม....นี่มัน....”
เชอร์รี่บลอดหยิบขวดยาขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ ก่อนที่ล็อบโก้จะพูดขึ้น
“ก็ยานี้หนูอุส่าห์หามาให้พ่อทานเลยนะ จะได้หายเร็วๆ...”
“จ้าๆ”
เชอร์รี่บลอดมองลูกสาวด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนจะทยอยเปิดทีล่ะกล่อง
จนกระทั่งกล่องสุดท้าย....
“ของเจ้านั่น มันให้อะไรมาล่ะ...”
เชอร์รี่บลอดเปิดกล่องใบใหญ่ขึ้นมา และสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดคือ มีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่น่ารักอยู่ในกล่อง
“เจ้านี่....เห็นฉันเป็นเด็กหรือไง...ถึงเอาตุ๊กตามา...”
ดชอร์รี่บลอดบ่นเบาๆก่อนจะเปิดกล่องเล็กต่อ
“นี่มัน...”
สิ่งที่เชอร์รี่บลอดเห็นคือ รูปสมัยที่เขาและเพื่อนๆที่ยังเด็กๆอยู่ รูปถ่ายที่มันหายไปนานแล้วด้วย
“หาเจอแล้ว เลยเอามาคืน...”
เชอร์รี่บลอดอ่านข้อความที่เขียนไว้กับรูปเบาๆ เขาเองก็สงสัยเหมือนกันที่เมย์ไคหารูปนี้เจอได้ไงในเมื่อมันหายไปแล้ว....แต่สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยอีกคือ...
“ดูด้านหลังของรูปสิ...”
เชอร์รี่บลอดอ่านพร้อมกับพลิกดูรูปด้านหลัง.....
“เจ้าบ้า.....เจ้าบ้าเมย์ไค!!!!!!! ไปเอารูปนี้มาจากไหนฟระ!!!!!!!!”
เสียงนั้นทำให้ทุกคนในบ้านหันมามองเป็นตาเดียวเลยทีดียว.....
ซึ่ง....เชอร์รี่บลอดก็ได้ตะโกนอีกครั้ง...
“เจ้าบ้าเมย์ไค คราวหน้าไม่ต้องมาให้ของขวัญแล้ว!!!!”
เชอร์รี่บลอดตะโกนลั่นบ้าน ทำให้ทุกคนต้องมาคอยกันห้ามปราม
“ฮิๆ โกรธมากเลยสินะ...”
เสียงของบุรุสผ็ใส่ชุดพ่อมดสีน้ำเงินหัวเราะขึ้น พลางจ้องมองความวุ่นวายภายในบ้านต่อไป
ผลงานอื่นๆ ของ อีกาแก้ว (GlassCrow) ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ อีกาแก้ว (GlassCrow)
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"กิจกรรม 2FTY"
(แจ้งลบ)กิจกรรม Fan Fic Birthday To You [FanFic Wadanohara] Today was a busy วันเกิดที่แสนวุ่นวาย สวัสดีค่ะ แอดมินแป้งโกกิเองนะคะ วันนี้จะมาคอมเมนท์ให้ในกิจกรรม 2FTY ค่ะ เอาละ! เราไปดูกันดีกว่าค่ะว่าเรื่องนี้ขโมยคะแนนไปจากใจแป้งได้เท่าไหร่ คะแนนจะแบ่งออกป็น 5 ส่วน ดังนี้ค่ะ 1. ตรงกับหัวข้อกิจกรรม - คุณอีกาแก้วใช้วันเกิดของเชอร์รี่บลอดเป็นตัวดำเนิ ... อ่านเพิ่มเติม
กิจกรรม Fan Fic Birthday To You [FanFic Wadanohara] Today was a busy วันเกิดที่แสนวุ่นวาย สวัสดีค่ะ แอดมินแป้งโกกิเองนะคะ วันนี้จะมาคอมเมนท์ให้ในกิจกรรม 2FTY ค่ะ เอาละ! เราไปดูกันดีกว่าค่ะว่าเรื่องนี้ขโมยคะแนนไปจากใจแป้งได้เท่าไหร่ คะแนนจะแบ่งออกป็น 5 ส่วน ดังนี้ค่ะ 1. ตรงกับหัวข้อกิจกรรม - คุณอีกาแก้วใช้วันเกิดของเชอร์รี่บลอดเป็นตัวดำเนินเรื่องซึ่งถือว่าตรงกับหัวข้อกิจกรรมค่ะ ส่วนนี้ให้ 10 / 10 คะแนน 2. การดำเนินเรื่อง 10 คะแนน - ด้วยความที่เป็นเรื่องสั้นจึงทำให้ต้องดำเนินเรื่องอย่างกระชับ แต่บางจุดแป้งคิดว่าค่อนข้างดำเนินเรื่องเร็วไปหน่อยค่ะ อย่างเช่นฉากที่ล็อบโก้ออกมาซื้อยาให้เชอร์รี่บลอด แป้งรู้สึกว่าอยู่ๆ ก็ตัดมาที่ร้านขายยาเลย น่าจะมีการบรรยายสักหน่อย อาจจะใช้สภาพอากาศ เวลา หรือการเดินทางของล็อบโก้เข้ามาเป็นตัวช่วยเพื่อให้ดูว่าเรื่องไม่ได้ดำเนินเร็วจนเกินไปค่ะ นอกจากนี้ยังมีอีกจุดหนึ่งที่แป้งสงสัย คือฉากที่ล็อบโก้ล้มแล้วไปคว้ายามาได้ แอบสงสัยว่า ‘คุณน้าคนนั้นทำยาหล่นไว้เหรอ แล้วให้ยากันง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ?’ ลองคิดตามหลักความจริงนะคะ ถ้าหากเราเจอคนแปลกหน้าแล้วเขามายื่นขนมหรือยาให้ สิ่งแรกที่เราจะคิดคือ ‘เขามีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงหรือเปล่า แล้วยานี้มีส่วนผสมอันตรายหรือไม่’ ซึ่งจริงๆ เราจะต้องกลัวไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัยค่ะ หรือฉากที่เชอร์รี่บลอดพลิกดูข้างหลังรูปที่เมย์ไคให้เป็นของขวัญ แป้งแอบสงสัยเหมือนกันนะคะว่ามันคืออะไร แนะนำว่าให้บรรยายไว้สักหน่อยว่ามันคืออะไร เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัยหรือเหมือนกับว่าเรื่องยังไม่จบดีค่ะ อาจยังมีฉากที่ต้องบรรยายเพิ่มเติมอีก ยังไงคุณอีกาแก้วลองอ่านทวนดูอีกครั้งนะคะ ส่วนนี้ให้ 6 / 10 คะแนน 3. การบรรยายและการใช้ภาษา 10 คะแนน - คุณอีกาแก้วใช้คำง่าย อ่านแล้วเข้าใจในระดับหนึ่งค่ะ แต่ยังมีสิ่งที่อยากจะแนะนำเพิ่มเติมดังนี้ค่ะ (3.1) บางประโยคยังดูขัดอยู่ เช่น ฉากที่เชอร์รี่บลอดกับล็อบโก้คุยกันอยู่แล้วดาลอซก็แทรกเข้ามา จุดนี้คุณอีกาแก้วได้เขียนไว้ว่า... ‘ “แน่ใจเหรอคะว่าไหว...เดี๋ยวแม่ก็เป็นห...” “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปค้า!!” ยังไม่ทันที่ล็อบโก้จะพูดจบ เสียงของคุณแม่ก็ดังขึ้นพร้อมตรงเข้ามายังคุณพ่อของตัวเอง’ แป้งเข้าใจว่าคำว่า ‘คุณพ่อของตัวเอง’ นั้น คุณอีกาแก้วคงจะหมายถึง ‘เชอร์รี่บลอดผู้ซึ่งเป็นพ่อของล็อบโก้’ แต่กว่าจะเข้าใจก็ต้องอ่านทวนอยู่สองสามครั้งค่ะ เพราะถ้าอ่านผ่านๆ นักอ่านบางท่านจะเข้าใจความหมายของคำนี้ว่า ‘คุณพ่อของดาลอซ’ ซะมากกว่าค่ะ จึงทำให้ประโยคนี้ค่อนข้างกำกวม แป้งแนะนำว่าให้ลองปรับประโยคสักหน่อย อาจจะปรับเป็นแบบนี้ก็ได้ค่ะ ‘ “แน่ใจเหรอคะว่าไหว...เดี๋ยวแม่ก็เป็นห...” “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปค้า!!” ยังไม่ทันที่ล็อบโก้จะพูดจบ เสียงของคุณแม่ก็ดังขึ้นพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาสามีสุดที่รัก’ จะเห็นว่าประโยคนี้ระบุความสัมพันธ์อย่างตรงตัว ซึ่งเป็นอีกวิธีหนึ่งที่จะช่วยทำให้ประโยคชัดเจนขึ้นค่ะ จริงๆ ยังมีอีกหลายประโยคที่อ่านแล้วสะดุดอยู่ คุณอีกาแก้วลองอ่านทวนแล้วนำไปปรับใช้ดูนะคะ (3.2) การใช้เสียงสูงต่ำ ขอยกประโยคจากข้อ (3.1) มาเป็นตัวอย่างนะคะ คุณอีกาแก้วเขียนไว้ว่า... ‘ “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปค้า!!” ’ แป้งคิดว่าประโยคนี้ ดาลอซพูดอย่างจริงจัง แต่การที่ใช้เสียงสูงอย่างคำว่า ‘ค้า’ ทำให้ความสมจริงของประโยคลดลงไปเยอะทีเดียวค่ะ แป้งจะลองเปรียบเทียบให้ดูนะคะ ‘ “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปค้า!!” “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปคะ!!” ’ จะเห็นว่าประโยคหลังให้ความรู้สึกจริงจังมากกว่า การจะใช้เสียงสูงในบทพูดของตัวละครนั้น แป้งแนะนำว่าให้ใช้ตอนที่ตัวละครพูดอย่างทีเล่นทีจริงในบางกรณี จะทำให้ประโยคลื่นไหลมากกว่าค่ะ (3.3) จากที่กล่าวมาข้างต้นว่าคุณอีกาแก้วค่อนข้างดำเนินเรื่องเร็วไปสักหน่อย ส่วนหนึ่งอาจมาจากการที่บรรยายในแต่จุดค่อนข้างน้อย เช่น การบรรยายฉาก ท่าทางและอารมณ์ของตัวละคร เป็นต้นค่ะ แนะนำว่าให้ลองบรรยายเพิ่มเติมอีกสักหน่อย จะช่วยให้การดำเนินเรื่องโอเคขึ้นแถมยังช่วยให้นักอ่านเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครได้มากขึ้นด้วยค่ะ ขอยกตัวอย่างสักประโยคนะคะ เช่นฉากที่เมโมก้าจะกินเค้กของเชอร์รี่บลอด คุณอีกาแก้วเขียนไว้ว่า... ‘ “หวา!! อย่ากินน้า เมโมก้า!!” “ทำไมอ่า กินไม่ได้หรอ?” “ของคุณเชอร์รี่บลอดนะ!!” โดลฟี่เข้ามาห้ามเมโมก้าที่กำลังจะกินเค้กวันเกิดของเชอร์รี่บลอด ซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่มองพร้อมกับรอยยิ้ม เพียงแต่.....มันดูเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน ’ ถ้าเราลองใส่ท่าทางให้กับเมโมก้าพร้อมกับสลับตำแหน่งบรรยายเล็กน้อย ก็จะเป็นแบบนี้ค่ะ ‘ “หวา!! อย่ากินนะ เมโมก้า!!” โดลฟี่ตะโกนลั่นพร้อมกับวิ่งเข้าไปแย่งเค้กในมือของเมโมก้าออกมาได้ทันอย่างหวุดหวิด “ทำไมอ่า กินไม่ได้เหรอ?” เมโมก้าถามเสียงอ่อยพลางจ้องเค้กไม่กะพริบตา จะมาโทษว่าเขาไม่รู้จักกาลเทศะไม่ได้นะ ก็เค้กมันน่าอร่อยขนาดนั้นนี่นา ใครจะอดใจไหวล่ะ ทั้งสองคนยังจ้องกันเลิก ส่วนเชอรร์รี่บลอดผู้เป็นเจ้าของเค้กก็ได้แต่ยืนยิ้มเพียงแต่ว่าในรอยยิ้มนั้นกลับมีความเศร้าแฝงอยู่ ’ จะเห็นว่าแป้งพยายามบรรยายถึงท่าทางของตัวละครซึ่งจะทำให้นักอ่านเห็นภาพตามได้ชัดเจนมากขึ้นค่ะ จากที่อ่านมา...ยังมีอีกหลายประโยคที่สามารถใส่ท่าทางของตัวละครได้ คุณอีกาแก้วลองนำไปปรับใช้ในแบบของตัวเองดูนะคะ (3.4) การเว้นวรรคหลังเครื่องหมายไม้ยามก ควรกดเว้นวรรคหนึ่งเคาะ เพื่อความเป็นระเบียบและได้ชินมือด้วยค่ะ เพราะโดยปกติแล้วมาตรฐานการส่งต้นฉบับของสนพ. จะต้องเว้นวรรคหลังเครื่องหมายต่างๆ หนึ่งครั้ง ฝึกไว้เผื่อได้มีโอกาสส่งต้นฉบับให้สนพ. พิจารณาค่ะ - ต่อมาเป็นเรื่องการสะกดคำ ยังมีที่ผิดอยู่บ้างค่ะ เช่น... สนิด คำที่ถูกคือ สนิท เสียงวของ คำที่ถูกคือ เสียงของ ชายหนุ่ง คำที่ถูกคือ ชายหนุ่ม ผ็ คำที่ถูกคือ ผู้ จู้ๆ คำที่ถูกคือ จู่ๆ ร็สึก คำที่ถูกคือ รู้สึก นิดนึง คำที่ถูกคือ นิดหนึ่ง อุส่าห์ คำที่ถูกคือ อุตส่าห์ ดชอร์รี่บลอด คำที่ถูกคือ เชอร์รี่บลอด บุรุส คำที่ถูกคือ บุรุษ ส่วนนี้ให้ 5 / 10 คะแนน 4. ตัวละคร 10 คะแนน - ขอสารภาพตามตรงว่าไม่เคยเล่นเกมส์นี้เลยค่ะ ( ฮ่ะๆ ) จึงจะทำการวิเคราะห์ตัวละครโดยอ้างอิงจากความเป็นจริงนะคะ จากที่ได้อ่านมานั้นคุณอีกาแก้วค่อนข้างใช้ตัวละครเยอะจึงทำให้เหมือนแย่งบทกันเองค่ะ ความโดดเด่นของแต่ละตัวจึงลดลงมากทีเดียว แต่ตัวที่เด่นที่สุดคงเป็นเชอร์รี่บลอดกับล็อบโก้ค่ะ ที่แป้งจำได้เพราะเชอร์รี่บลอดกำลังไม่สบายและไอตลอดเวลา จึงฝังหัวกับตัวละครนี้ว่าร่างกายคงไม่แข็งแรงและจะต้องไอเลยทำให้จำได้ง่ายค่ะ ส่วนล็อบโก้ที่แป้งจำได้เพราะเธอเที่ยวหายาทั่วเมือง เลยง่ายต่อการจดจำค่ะ จะสังเกตเห็นว่าแป้งไม่ได้จำนิสัยของตัวละครแต่จำการกระทำของพวกเขาแทน ถ้าหากว่าคุณอีกาแก้วยังไม่ถนัดเรื่องการดึงนิสัยของตัวละครออกมา ก็ลองใส่การกระทำแปลกๆ เพื่อให้เป็นที่จดจำก็ได้ค่ะ แต่การกระทำนั้นต้องมีเหตุผลรองรับด้วยนะคะ และมีอีกสิ่งหนึ่งที่แป้งยังสงสัยอยู่คือ ‘ทำไมเมย์ไคถึงไม่ยอมเข้าไปหาเชอรรี่บลอด’ จากที่อ่านมา แป้งตีความว่าครั้งนี้เมย์ไคเอาของขวัญมาให้เชอร์รี่บลอดและแกล้งทำเป็นไม่เข้าไปหาซึ่งจริงๆ เขาตั้งใจจะเข้าไป แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าไป ตรงนี้จะทำให้นักอ่านบางท่านสับสนในการกระทำของเมย์ไคได้ค่ะ ( ซึ่งรวมแป้งด้วย ฮ่ะๆ ) แนะนำว่าให้หาเหตุผลมารองรับในการกระทำของเมย์ไคสักหน่อยจะช่วยให้สมจริงมากขึ้นค่ะ ส่วนนี้ให้ 6 / 10 คะแนน 5. โดนใจแอดมิน 10 คะแนน - ตามที่บอกไปว่าแป้งไม่ได้เล่นเกมส์นี้ก็เลยไม่ค่อยรู้นิสัยตัวละครเท่าไหร่ เลยทำให้เข้าถึงอารมณ์ของตัวละครได้ไม่มากนัก แต่ถ้าหากจะให้บอกว่าประทับใจใคร...ก็คงจะเป็นล็อบโก้ค่ะ เพราะเธอเป็นคนที่รักพ่อมากๆ เลยค่ะ ส่วนนี้ให้ 7 / 10 คะแนน คะแนนทั้งหมดจากแอดมินได้ 34 / 50 คะแนน คะแนนตรงส่วนนี้ยังไม่ใช่คะแนนตัดสินนะคะ ยังมีคะแนนจากผลโหวตอีกส่วนค่ะ นี่เป็นเพียงความคิดเห็นของบุคคลเพียงคนเดียว อย่าเพิ่งท้อถอยนะคะ หมั่นฝึกฝนบ่อยๆ ฝีมือจะต้องพัฒนาขึ้นอย่างแน่นอนค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ By : แอดมินแป้งโกกิ อ่านน้อยลง
แป้งโกกิ | 20 ต.ค. 57
-
1
-
0
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยม"กิจกรรม 2FTY"
(แจ้งลบ)กิจกรรม Fan Fic Birthday To You [FanFic Wadanohara] Today was a busy วันเกิดที่แสนวุ่นวาย สวัสดีค่ะ แอดมินแป้งโกกิเองนะคะ วันนี้จะมาคอมเมนท์ให้ในกิจกรรม 2FTY ค่ะ เอาละ! เราไปดูกันดีกว่าค่ะว่าเรื่องนี้ขโมยคะแนนไปจากใจแป้งได้เท่าไหร่ คะแนนจะแบ่งออกป็น 5 ส่วน ดังนี้ค่ะ 1. ตรงกับหัวข้อกิจกรรม - คุณอีกาแก้วใช้วันเกิดของเชอร์รี่บลอดเป็นตัวดำเนิ ... อ่านเพิ่มเติม
กิจกรรม Fan Fic Birthday To You [FanFic Wadanohara] Today was a busy วันเกิดที่แสนวุ่นวาย สวัสดีค่ะ แอดมินแป้งโกกิเองนะคะ วันนี้จะมาคอมเมนท์ให้ในกิจกรรม 2FTY ค่ะ เอาละ! เราไปดูกันดีกว่าค่ะว่าเรื่องนี้ขโมยคะแนนไปจากใจแป้งได้เท่าไหร่ คะแนนจะแบ่งออกป็น 5 ส่วน ดังนี้ค่ะ 1. ตรงกับหัวข้อกิจกรรม - คุณอีกาแก้วใช้วันเกิดของเชอร์รี่บลอดเป็นตัวดำเนินเรื่องซึ่งถือว่าตรงกับหัวข้อกิจกรรมค่ะ ส่วนนี้ให้ 10 / 10 คะแนน 2. การดำเนินเรื่อง 10 คะแนน - ด้วยความที่เป็นเรื่องสั้นจึงทำให้ต้องดำเนินเรื่องอย่างกระชับ แต่บางจุดแป้งคิดว่าค่อนข้างดำเนินเรื่องเร็วไปหน่อยค่ะ อย่างเช่นฉากที่ล็อบโก้ออกมาซื้อยาให้เชอร์รี่บลอด แป้งรู้สึกว่าอยู่ๆ ก็ตัดมาที่ร้านขายยาเลย น่าจะมีการบรรยายสักหน่อย อาจจะใช้สภาพอากาศ เวลา หรือการเดินทางของล็อบโก้เข้ามาเป็นตัวช่วยเพื่อให้ดูว่าเรื่องไม่ได้ดำเนินเร็วจนเกินไปค่ะ นอกจากนี้ยังมีอีกจุดหนึ่งที่แป้งสงสัย คือฉากที่ล็อบโก้ล้มแล้วไปคว้ายามาได้ แอบสงสัยว่า ‘คุณน้าคนนั้นทำยาหล่นไว้เหรอ แล้วให้ยากันง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ?’ ลองคิดตามหลักความจริงนะคะ ถ้าหากเราเจอคนแปลกหน้าแล้วเขามายื่นขนมหรือยาให้ สิ่งแรกที่เราจะคิดคือ ‘เขามีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงหรือเปล่า แล้วยานี้มีส่วนผสมอันตรายหรือไม่’ ซึ่งจริงๆ เราจะต้องกลัวไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัยค่ะ หรือฉากที่เชอร์รี่บลอดพลิกดูข้างหลังรูปที่เมย์ไคให้เป็นของขวัญ แป้งแอบสงสัยเหมือนกันนะคะว่ามันคืออะไร แนะนำว่าให้บรรยายไว้สักหน่อยว่ามันคืออะไร เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัยหรือเหมือนกับว่าเรื่องยังไม่จบดีค่ะ อาจยังมีฉากที่ต้องบรรยายเพิ่มเติมอีก ยังไงคุณอีกาแก้วลองอ่านทวนดูอีกครั้งนะคะ ส่วนนี้ให้ 6 / 10 คะแนน 3. การบรรยายและการใช้ภาษา 10 คะแนน - คุณอีกาแก้วใช้คำง่าย อ่านแล้วเข้าใจในระดับหนึ่งค่ะ แต่ยังมีสิ่งที่อยากจะแนะนำเพิ่มเติมดังนี้ค่ะ (3.1) บางประโยคยังดูขัดอยู่ เช่น ฉากที่เชอร์รี่บลอดกับล็อบโก้คุยกันอยู่แล้วดาลอซก็แทรกเข้ามา จุดนี้คุณอีกาแก้วได้เขียนไว้ว่า... ‘ “แน่ใจเหรอคะว่าไหว...เดี๋ยวแม่ก็เป็นห...” “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปค้า!!” ยังไม่ทันที่ล็อบโก้จะพูดจบ เสียงของคุณแม่ก็ดังขึ้นพร้อมตรงเข้ามายังคุณพ่อของตัวเอง’ แป้งเข้าใจว่าคำว่า ‘คุณพ่อของตัวเอง’ นั้น คุณอีกาแก้วคงจะหมายถึง ‘เชอร์รี่บลอดผู้ซึ่งเป็นพ่อของล็อบโก้’ แต่กว่าจะเข้าใจก็ต้องอ่านทวนอยู่สองสามครั้งค่ะ เพราะถ้าอ่านผ่านๆ นักอ่านบางท่านจะเข้าใจความหมายของคำนี้ว่า ‘คุณพ่อของดาลอซ’ ซะมากกว่าค่ะ จึงทำให้ประโยคนี้ค่อนข้างกำกวม แป้งแนะนำว่าให้ลองปรับประโยคสักหน่อย อาจจะปรับเป็นแบบนี้ก็ได้ค่ะ ‘ “แน่ใจเหรอคะว่าไหว...เดี๋ยวแม่ก็เป็นห...” “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปค้า!!” ยังไม่ทันที่ล็อบโก้จะพูดจบ เสียงของคุณแม่ก็ดังขึ้นพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาสามีสุดที่รัก’ จะเห็นว่าประโยคนี้ระบุความสัมพันธ์อย่างตรงตัว ซึ่งเป็นอีกวิธีหนึ่งที่จะช่วยทำให้ประโยคชัดเจนขึ้นค่ะ จริงๆ ยังมีอีกหลายประโยคที่อ่านแล้วสะดุดอยู่ คุณอีกาแก้วลองอ่านทวนแล้วนำไปปรับใช้ดูนะคะ (3.2) การใช้เสียงสูงต่ำ ขอยกประโยคจากข้อ (3.1) มาเป็นตัวอย่างนะคะ คุณอีกาแก้วเขียนไว้ว่า... ‘ “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปค้า!!” ’ แป้งคิดว่าประโยคนี้ ดาลอซพูดอย่างจริงจัง แต่การที่ใช้เสียงสูงอย่างคำว่า ‘ค้า’ ทำให้ความสมจริงของประโยคลดลงไปเยอะทีเดียวค่ะ แป้งจะลองเปรียบเทียบให้ดูนะคะ ‘ “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปค้า!!” “ที่รักคะ!! เป็นอะไรไปคะ!!” ’ จะเห็นว่าประโยคหลังให้ความรู้สึกจริงจังมากกว่า การจะใช้เสียงสูงในบทพูดของตัวละครนั้น แป้งแนะนำว่าให้ใช้ตอนที่ตัวละครพูดอย่างทีเล่นทีจริงในบางกรณี จะทำให้ประโยคลื่นไหลมากกว่าค่ะ (3.3) จากที่กล่าวมาข้างต้นว่าคุณอีกาแก้วค่อนข้างดำเนินเรื่องเร็วไปสักหน่อย ส่วนหนึ่งอาจมาจากการที่บรรยายในแต่จุดค่อนข้างน้อย เช่น การบรรยายฉาก ท่าทางและอารมณ์ของตัวละคร เป็นต้นค่ะ แนะนำว่าให้ลองบรรยายเพิ่มเติมอีกสักหน่อย จะช่วยให้การดำเนินเรื่องโอเคขึ้นแถมยังช่วยให้นักอ่านเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครได้มากขึ้นด้วยค่ะ ขอยกตัวอย่างสักประโยคนะคะ เช่นฉากที่เมโมก้าจะกินเค้กของเชอร์รี่บลอด คุณอีกาแก้วเขียนไว้ว่า... ‘ “หวา!! อย่ากินน้า เมโมก้า!!” “ทำไมอ่า กินไม่ได้หรอ?” “ของคุณเชอร์รี่บลอดนะ!!” โดลฟี่เข้ามาห้ามเมโมก้าที่กำลังจะกินเค้กวันเกิดของเชอร์รี่บลอด ซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่มองพร้อมกับรอยยิ้ม เพียงแต่.....มันดูเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน ’ ถ้าเราลองใส่ท่าทางให้กับเมโมก้าพร้อมกับสลับตำแหน่งบรรยายเล็กน้อย ก็จะเป็นแบบนี้ค่ะ ‘ “หวา!! อย่ากินนะ เมโมก้า!!” โดลฟี่ตะโกนลั่นพร้อมกับวิ่งเข้าไปแย่งเค้กในมือของเมโมก้าออกมาได้ทันอย่างหวุดหวิด “ทำไมอ่า กินไม่ได้เหรอ?” เมโมก้าถามเสียงอ่อยพลางจ้องเค้กไม่กะพริบตา จะมาโทษว่าเขาไม่รู้จักกาลเทศะไม่ได้นะ ก็เค้กมันน่าอร่อยขนาดนั้นนี่นา ใครจะอดใจไหวล่ะ ทั้งสองคนยังจ้องกันเลิก ส่วนเชอรร์รี่บลอดผู้เป็นเจ้าของเค้กก็ได้แต่ยืนยิ้มเพียงแต่ว่าในรอยยิ้มนั้นกลับมีความเศร้าแฝงอยู่ ’ จะเห็นว่าแป้งพยายามบรรยายถึงท่าทางของตัวละครซึ่งจะทำให้นักอ่านเห็นภาพตามได้ชัดเจนมากขึ้นค่ะ จากที่อ่านมา...ยังมีอีกหลายประโยคที่สามารถใส่ท่าทางของตัวละครได้ คุณอีกาแก้วลองนำไปปรับใช้ในแบบของตัวเองดูนะคะ (3.4) การเว้นวรรคหลังเครื่องหมายไม้ยามก ควรกดเว้นวรรคหนึ่งเคาะ เพื่อความเป็นระเบียบและได้ชินมือด้วยค่ะ เพราะโดยปกติแล้วมาตรฐานการส่งต้นฉบับของสนพ. จะต้องเว้นวรรคหลังเครื่องหมายต่างๆ หนึ่งครั้ง ฝึกไว้เผื่อได้มีโอกาสส่งต้นฉบับให้สนพ. พิจารณาค่ะ - ต่อมาเป็นเรื่องการสะกดคำ ยังมีที่ผิดอยู่บ้างค่ะ เช่น... สนิด คำที่ถูกคือ สนิท เสียงวของ คำที่ถูกคือ เสียงของ ชายหนุ่ง คำที่ถูกคือ ชายหนุ่ม ผ็ คำที่ถูกคือ ผู้ จู้ๆ คำที่ถูกคือ จู่ๆ ร็สึก คำที่ถูกคือ รู้สึก นิดนึง คำที่ถูกคือ นิดหนึ่ง อุส่าห์ คำที่ถูกคือ อุตส่าห์ ดชอร์รี่บลอด คำที่ถูกคือ เชอร์รี่บลอด บุรุส คำที่ถูกคือ บุรุษ ส่วนนี้ให้ 5 / 10 คะแนน 4. ตัวละคร 10 คะแนน - ขอสารภาพตามตรงว่าไม่เคยเล่นเกมส์นี้เลยค่ะ ( ฮ่ะๆ ) จึงจะทำการวิเคราะห์ตัวละครโดยอ้างอิงจากความเป็นจริงนะคะ จากที่ได้อ่านมานั้นคุณอีกาแก้วค่อนข้างใช้ตัวละครเยอะจึงทำให้เหมือนแย่งบทกันเองค่ะ ความโดดเด่นของแต่ละตัวจึงลดลงมากทีเดียว แต่ตัวที่เด่นที่สุดคงเป็นเชอร์รี่บลอดกับล็อบโก้ค่ะ ที่แป้งจำได้เพราะเชอร์รี่บลอดกำลังไม่สบายและไอตลอดเวลา จึงฝังหัวกับตัวละครนี้ว่าร่างกายคงไม่แข็งแรงและจะต้องไอเลยทำให้จำได้ง่ายค่ะ ส่วนล็อบโก้ที่แป้งจำได้เพราะเธอเที่ยวหายาทั่วเมือง เลยง่ายต่อการจดจำค่ะ จะสังเกตเห็นว่าแป้งไม่ได้จำนิสัยของตัวละครแต่จำการกระทำของพวกเขาแทน ถ้าหากว่าคุณอีกาแก้วยังไม่ถนัดเรื่องการดึงนิสัยของตัวละครออกมา ก็ลองใส่การกระทำแปลกๆ เพื่อให้เป็นที่จดจำก็ได้ค่ะ แต่การกระทำนั้นต้องมีเหตุผลรองรับด้วยนะคะ และมีอีกสิ่งหนึ่งที่แป้งยังสงสัยอยู่คือ ‘ทำไมเมย์ไคถึงไม่ยอมเข้าไปหาเชอรรี่บลอด’ จากที่อ่านมา แป้งตีความว่าครั้งนี้เมย์ไคเอาของขวัญมาให้เชอร์รี่บลอดและแกล้งทำเป็นไม่เข้าไปหาซึ่งจริงๆ เขาตั้งใจจะเข้าไป แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าไป ตรงนี้จะทำให้นักอ่านบางท่านสับสนในการกระทำของเมย์ไคได้ค่ะ ( ซึ่งรวมแป้งด้วย ฮ่ะๆ ) แนะนำว่าให้หาเหตุผลมารองรับในการกระทำของเมย์ไคสักหน่อยจะช่วยให้สมจริงมากขึ้นค่ะ ส่วนนี้ให้ 6 / 10 คะแนน 5. โดนใจแอดมิน 10 คะแนน - ตามที่บอกไปว่าแป้งไม่ได้เล่นเกมส์นี้ก็เลยไม่ค่อยรู้นิสัยตัวละครเท่าไหร่ เลยทำให้เข้าถึงอารมณ์ของตัวละครได้ไม่มากนัก แต่ถ้าหากจะให้บอกว่าประทับใจใคร...ก็คงจะเป็นล็อบโก้ค่ะ เพราะเธอเป็นคนที่รักพ่อมากๆ เลยค่ะ ส่วนนี้ให้ 7 / 10 คะแนน คะแนนทั้งหมดจากแอดมินได้ 34 / 50 คะแนน คะแนนตรงส่วนนี้ยังไม่ใช่คะแนนตัดสินนะคะ ยังมีคะแนนจากผลโหวตอีกส่วนค่ะ นี่เป็นเพียงความคิดเห็นของบุคคลเพียงคนเดียว อย่าเพิ่งท้อถอยนะคะ หมั่นฝึกฝนบ่อยๆ ฝีมือจะต้องพัฒนาขึ้นอย่างแน่นอนค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ By : แอดมินแป้งโกกิ อ่านน้อยลง
แป้งโกกิ | 20 ต.ค. 57
-
1
-
0
ความคิดเห็น