ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : น้องสาวผู้โคตรสุดจะน่ารักของกิมฮวย (ภาคสอง)
พ่อแม่ของกิมฮวยกลับมาจากจีนแล้ว...
คุณคิดว่าไงครับ
ผมเหรอ อย่าถามเลย - -*
--------------------------------------------------------------------------------------------
\"ต้องไปให้ได้จริง ๆ เหรอ\" ผมถามกิมฮวยซึ่งกำลังฉุดกระชากลากถู โดยดึงคอเสื้อของผมไปยังบ้านของเธอ เพื่อพบกับว่าที่พ่อตาแม่ยาย
\"ไม่อาว พี่ไม่อยากไปอ่ะ\" ผมรวบแขนสองข้างของเธอฟาดกับสีข้างรถบรรทุกแถว ๆ นั้น
แต่กิมฮวยยังลุกได้ เธอดึงไม้เบสบอลหนามจากกลางหลัง แล้วฟาดเต็มแรงที่ท้ายทอยของผม
\"อย่าดื้อสิคะ เด็กดื้อต้องเจอนี่ นี่แน่ ๆ\" เธอกระหน่ำไม้ในมืออย่างเมามันส์ น้ำเสียงหวานใส น่ารักจนผมอดใจไม่ไหวจริง ๆ
เลยเตะก้านคอเธอสวนทันทีที่หลบไม้แรกได้ กิมฮวยฉากหลบอย่างรวดเร็วพร้อมกับควงไม้เป็นวง ส่งผลให้ผมเลือดกระฉูด เมื่อตะปูแข็ง ๆ ปะทะเนื้อนุ่ม ๆ ของผม
\"เจ็บนะ กิมฮวย\" ผมอุทธรณ์ แต่เธอดูเหมือนไม่ฟัง ผมเลยต้องย้ำด้วยลูกเกลี้ยง
ฟึ่บ! เสียงสลักหลุด ออก ลูกเกลี้ยงพุ่งโค้งเป็นแนวโปรเจคท์ไทล์หล่นตุ๊บ ลงแทบเท้าของเธอ
แต่ทว่า เท้าที่ไวยิ่งกว่าอสรพิษก็สะบัดเตะลูกเกลี้ยงนั้นกระเด็นไปยังเซเว่นข้าง ๆ
ผลน่ะเหรอ ถ้าเซเว่นไม่ปิดอย่างน้อยตายสอง =_=\"
ผมมัวแต่ตะลึงที่เซเว่นแหลกเป็นจุล น้ำตาผมไหลด้วยความเสียดายลูกเกลี้ยง \"โธ่ ลูกสุดท้ายซะด้วยสิเนี่ย\"
แล้วทุกอย่างก็มืดมิดลงเมื่อวัตถุแข็งฟาดกระทบที่ทัดดอกไม้ผมเต็มรัก
-----------------------------------------------------------------------------------------------
\"คุณพ่อขา คุณแม่ขา นี่รุ่นพี่ที่โรงเรียนหนูค่ะ ที่หนูเคยเล่าให้ฟังไงคะ\"
ผู้อาวุโสทั้งสองมองสิ่งที่มีสภาพใกล้เคียงคำว่า ศพ อย่าง งง ๆ
\"อย่างน้อยก็ปลุกพี่เขามาก่อนไม่ดีกว่าเหรอลูก ผู้หญิงไปจับไม้จับมือผู้ชายลากเข้าบ้านมันดูไม่งาม\"
คุณแม่เชื้อสายผู้ดีเก่าของชั้นบ่นอีกแหละ ฉันทำหน้าเมื่อย ก่อนลุกไปตักน้ำมาราดที่หัวที่รักของชั้น
พี่ปริศนาตื่นขึ้นมา และไหว้พ่อแม่ของชั้นทันทีที่ได้สติ สายตาที่ส่งกลิ่นไอปีศาจ บ่งบอกว่า
\"อย่าให้ถึงทีพี่บ้างหล่ะกัน เธอตายแน่ !\" >,< กึ๋ย น่ากลัวจัง โทษทีนะค้า มันส์มือไปหน่อยง่ะ
\"มีสัมมาคารวะดีนี่หนู ลูกเต้าเหล่าใครกันจ๊ะ\" พี่ปริศนาหันไปรื้อข้าวของจากภายในกระเป๋าของเขาอยู่ครู่หนึ่ง
\"นี่ครับ เบาะแสสุดท้ายที่บิดามารดาผมทิ้งไว้ให้ก่อนจากไป ผมพยายามไขปริศนาหลายครั้งแล้ว แต่ยังไม่สามารถค้นพบชื่อของบิดามารดาได้เลยครับ\" พี่เค้ายื่นลายแทงโบราณคร่ำคร่าผืนหนึ่งให้แม่ชั้นดู
แม่ฉันชักสีหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ \"ถ้ามันลึกลับขนาดนั้น ก็ไม่ต้องบอกก็ได้น่ะหนู\"
\"เป็นไงมาไงถึงรู้จักกับน้องเค้าได้หล่ะลูก\" พ่อชั้นถามพี่ปริศนา ซึ่งกำลังกลั้นยิ้มอยู่อย่างเห็นได้ชัด เขาปาดเลือดที่ย้อยเข้าตาออก ก่อนเงียบไปพักหนึ่ง เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงด้านนอก ทำให้เขาสะดุ้ง
\"ข้อนี้ผมขอไม่ตอบได้มั้ยครับ ถ้าผมตอบอาจจะไม่ตรงกับความจริง\" ฟ้ายังผ่าไม่หยุด ชั้นก็ไม่อยากให้พี่ปริศนาตอบเลย
\"ผมสัญญากับเธอไว้ว่าจะไม่บอกใคร\" ฟ้าผ่าดังมากกก
\"จริง ๆ นะครับ\" คราวนี้ดังเปรี้ยงราวกับผ่าโดนหลังคาบ้าน
\"รู้จักรักษาความสัตย์ น่าชื่นชม\" ชั้นถอนหายใจอย่างโล่งอก
\"ยังไงก็ ฝากดูแลน้องเค้าด้วยนะลูก น้องเค้าอ่อนแอ บอบบาง น่าทะนุถนอม\" ฟ้าผ่าสามครั้งซ้อน
\"ฝนจะตกแล้ว เราเข้าบ้านก่อนนะ \" เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากหน้าบ้าน เก็กฮวยจูงจักรยานคันเล็กแยกกับเพื่อน ๆ เดินเข้ารั้วบ้านมา
สาวน้อยวัย 12 ขวบกระโดดขึ้นจูบปากผมทันที \"ที่รักขา คิดถึงจังเลย\"
~~~ตึ๊งตึงตึงตึ่ง ตะลึง ๆๆ
\"ตายแล้ว ไปทำกับพี่เค้าอย่างนั้นได้ไงหล่ะลูก\" แม่ชั้นเอ็ดลูกสาวตัวดีด้วยอาการตกตะลึงไม่แพ้คนอื่น ๆ ในบ้าน
\"ก็หนูเลียนแบบพี่กิมฮวยนี่คะ เห็นพี่กิมฮวยทำแบบนี้บ้อยบ่อย\" สาวน้อยจีบปากจีบคอพูดอย่างไร้เดียงสา (รึป่าว)
หนอย ฉายแววนางมารร้ายแต่เล็กเลยนะเเก
\"เอ่อ สงสัยจะเป็นการเข้าใจผิดน่ะครับ \" แหม สมเป็นพระเอกขี่ม้าขาวของชั้น \"ผมกับกิมฮวยมีบทซ้อมละคร เลยต้องทำแบบนั้น แล้วน้องเก็กฮวยมาเห็นพอดี ใช่มั้ยจ๊ะเก็กฮวย\" พี่ปริศนาจับมือเก็กฮวยอย่างสนิทสนม แต่ชั้นสังเกตเห็นกระดาษผืนหนึ่งที่ถูกยัดเยียดเข้าใส่มือน้อย ๆ ของเธอ
เก็กฮวยเหลือบตาอ่านนิดนึงก่อนตอบพ่อแม่ว่า \"ใช่แล้วค่ะ หนูก็ไปดูละครที่พี่ ๆ แสดงมา สนุ๊กสนุก\" ส่วนมือที่ถือกระดาษนั้นขยำเป็นก้อนกลมเล็ก ๆ แล้วดีดไปยังถังขยะ
\"สงสัยขยะเต็มแล้วค่ะ หนูเอาไปทิ้งให้นะคะ\" ด้วยความไวเท่าแสง ชั้นคว้าถังขยะไว้ในมือทันที
มารดามองชั้นอย่างประหลาดใจ \"เออ แปลก กิมฮวยช่วยงานบ้านโดยไม่ต้องเอ่ยปากเรียกใช้ สงสัยหิมะจะตกแถว ๆ ซาฮาร่า\"
ตกลงจะชมหรือจะด่ากันแน่คะแม่ แต่ไม่เป็นไร เพื่อเป้าหมายความสอดรู้สอดเห็น นางเอกแสนสวยอย่างชั้นทนโขกสับได้ทุกอย่าง โฮะ ๆๆๆ
เก็กฮวยสบตาชั้น \"หนูไปด้วยนะคะคุณแม่ ช่วยพี่ทำงานคุณแม่จะได้รักหนูม้ากมาก\"
ต๊าย ไม่ต้องแสล๋นด้วยท่าทีไร้เดียงสาอย่างนั้นเลยนะยะ นี่หล่อนจะไม่ยุ่งสักเรื่องได้มั้ยห๊า
\"พี่กิมฮวยจะไม่รู้สักเรื่องได้รึป่าวหล่ะคะ\" เก็กฮวยเดินมาข้างหูและนี่คือคำลอยลมที่บังเอิญมากระทบ กระดูก ค้อน ทั่ง โกลนของชั้น
ย้อนทันทียังกะอ่านใจได้ ความสามารถในการเป็นมารร้ายของหล่อนชักจะเกินหน้าเกินตาไปแล้ว >,<
แต่นั่นก็เป็นเพียงสงครามทางจิต ส่วนคำพูดภายนอกน่ะเหรอ \"ก็ตามมาสิจ๊ะ น้องใครน้า น่ารักจังรู้จักช่วยงานพี่ด้วย\"
\"พี่น่ารัก น้องก็น่ารักตามไปด้วยน่ะสิคะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นนี่นา\" หล่อนทิ้งท้ายด้วยคำพูดโดยนัย
---------------------------------------------------------------------------------------------
to be continued
คุณคิดว่าไงครับ
ผมเหรอ อย่าถามเลย - -*
--------------------------------------------------------------------------------------------
\"ต้องไปให้ได้จริง ๆ เหรอ\" ผมถามกิมฮวยซึ่งกำลังฉุดกระชากลากถู โดยดึงคอเสื้อของผมไปยังบ้านของเธอ เพื่อพบกับว่าที่พ่อตาแม่ยาย
\"ไม่อาว พี่ไม่อยากไปอ่ะ\" ผมรวบแขนสองข้างของเธอฟาดกับสีข้างรถบรรทุกแถว ๆ นั้น
แต่กิมฮวยยังลุกได้ เธอดึงไม้เบสบอลหนามจากกลางหลัง แล้วฟาดเต็มแรงที่ท้ายทอยของผม
\"อย่าดื้อสิคะ เด็กดื้อต้องเจอนี่ นี่แน่ ๆ\" เธอกระหน่ำไม้ในมืออย่างเมามันส์ น้ำเสียงหวานใส น่ารักจนผมอดใจไม่ไหวจริง ๆ
เลยเตะก้านคอเธอสวนทันทีที่หลบไม้แรกได้ กิมฮวยฉากหลบอย่างรวดเร็วพร้อมกับควงไม้เป็นวง ส่งผลให้ผมเลือดกระฉูด เมื่อตะปูแข็ง ๆ ปะทะเนื้อนุ่ม ๆ ของผม
\"เจ็บนะ กิมฮวย\" ผมอุทธรณ์ แต่เธอดูเหมือนไม่ฟัง ผมเลยต้องย้ำด้วยลูกเกลี้ยง
ฟึ่บ! เสียงสลักหลุด ออก ลูกเกลี้ยงพุ่งโค้งเป็นแนวโปรเจคท์ไทล์หล่นตุ๊บ ลงแทบเท้าของเธอ
แต่ทว่า เท้าที่ไวยิ่งกว่าอสรพิษก็สะบัดเตะลูกเกลี้ยงนั้นกระเด็นไปยังเซเว่นข้าง ๆ
ผลน่ะเหรอ ถ้าเซเว่นไม่ปิดอย่างน้อยตายสอง =_=\"
ผมมัวแต่ตะลึงที่เซเว่นแหลกเป็นจุล น้ำตาผมไหลด้วยความเสียดายลูกเกลี้ยง \"โธ่ ลูกสุดท้ายซะด้วยสิเนี่ย\"
แล้วทุกอย่างก็มืดมิดลงเมื่อวัตถุแข็งฟาดกระทบที่ทัดดอกไม้ผมเต็มรัก
-----------------------------------------------------------------------------------------------
\"คุณพ่อขา คุณแม่ขา นี่รุ่นพี่ที่โรงเรียนหนูค่ะ ที่หนูเคยเล่าให้ฟังไงคะ\"
ผู้อาวุโสทั้งสองมองสิ่งที่มีสภาพใกล้เคียงคำว่า ศพ อย่าง งง ๆ
\"อย่างน้อยก็ปลุกพี่เขามาก่อนไม่ดีกว่าเหรอลูก ผู้หญิงไปจับไม้จับมือผู้ชายลากเข้าบ้านมันดูไม่งาม\"
คุณแม่เชื้อสายผู้ดีเก่าของชั้นบ่นอีกแหละ ฉันทำหน้าเมื่อย ก่อนลุกไปตักน้ำมาราดที่หัวที่รักของชั้น
พี่ปริศนาตื่นขึ้นมา และไหว้พ่อแม่ของชั้นทันทีที่ได้สติ สายตาที่ส่งกลิ่นไอปีศาจ บ่งบอกว่า
\"อย่าให้ถึงทีพี่บ้างหล่ะกัน เธอตายแน่ !\" >,< กึ๋ย น่ากลัวจัง โทษทีนะค้า มันส์มือไปหน่อยง่ะ
\"มีสัมมาคารวะดีนี่หนู ลูกเต้าเหล่าใครกันจ๊ะ\" พี่ปริศนาหันไปรื้อข้าวของจากภายในกระเป๋าของเขาอยู่ครู่หนึ่ง
\"นี่ครับ เบาะแสสุดท้ายที่บิดามารดาผมทิ้งไว้ให้ก่อนจากไป ผมพยายามไขปริศนาหลายครั้งแล้ว แต่ยังไม่สามารถค้นพบชื่อของบิดามารดาได้เลยครับ\" พี่เค้ายื่นลายแทงโบราณคร่ำคร่าผืนหนึ่งให้แม่ชั้นดู
แม่ฉันชักสีหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ \"ถ้ามันลึกลับขนาดนั้น ก็ไม่ต้องบอกก็ได้น่ะหนู\"
\"เป็นไงมาไงถึงรู้จักกับน้องเค้าได้หล่ะลูก\" พ่อชั้นถามพี่ปริศนา ซึ่งกำลังกลั้นยิ้มอยู่อย่างเห็นได้ชัด เขาปาดเลือดที่ย้อยเข้าตาออก ก่อนเงียบไปพักหนึ่ง เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงด้านนอก ทำให้เขาสะดุ้ง
\"ข้อนี้ผมขอไม่ตอบได้มั้ยครับ ถ้าผมตอบอาจจะไม่ตรงกับความจริง\" ฟ้ายังผ่าไม่หยุด ชั้นก็ไม่อยากให้พี่ปริศนาตอบเลย
\"ผมสัญญากับเธอไว้ว่าจะไม่บอกใคร\" ฟ้าผ่าดังมากกก
\"จริง ๆ นะครับ\" คราวนี้ดังเปรี้ยงราวกับผ่าโดนหลังคาบ้าน
\"รู้จักรักษาความสัตย์ น่าชื่นชม\" ชั้นถอนหายใจอย่างโล่งอก
\"ยังไงก็ ฝากดูแลน้องเค้าด้วยนะลูก น้องเค้าอ่อนแอ บอบบาง น่าทะนุถนอม\" ฟ้าผ่าสามครั้งซ้อน
\"ฝนจะตกแล้ว เราเข้าบ้านก่อนนะ \" เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากหน้าบ้าน เก็กฮวยจูงจักรยานคันเล็กแยกกับเพื่อน ๆ เดินเข้ารั้วบ้านมา
สาวน้อยวัย 12 ขวบกระโดดขึ้นจูบปากผมทันที \"ที่รักขา คิดถึงจังเลย\"
~~~ตึ๊งตึงตึงตึ่ง ตะลึง ๆๆ
\"ตายแล้ว ไปทำกับพี่เค้าอย่างนั้นได้ไงหล่ะลูก\" แม่ชั้นเอ็ดลูกสาวตัวดีด้วยอาการตกตะลึงไม่แพ้คนอื่น ๆ ในบ้าน
\"ก็หนูเลียนแบบพี่กิมฮวยนี่คะ เห็นพี่กิมฮวยทำแบบนี้บ้อยบ่อย\" สาวน้อยจีบปากจีบคอพูดอย่างไร้เดียงสา (รึป่าว)
หนอย ฉายแววนางมารร้ายแต่เล็กเลยนะเเก
\"เอ่อ สงสัยจะเป็นการเข้าใจผิดน่ะครับ \" แหม สมเป็นพระเอกขี่ม้าขาวของชั้น \"ผมกับกิมฮวยมีบทซ้อมละคร เลยต้องทำแบบนั้น แล้วน้องเก็กฮวยมาเห็นพอดี ใช่มั้ยจ๊ะเก็กฮวย\" พี่ปริศนาจับมือเก็กฮวยอย่างสนิทสนม แต่ชั้นสังเกตเห็นกระดาษผืนหนึ่งที่ถูกยัดเยียดเข้าใส่มือน้อย ๆ ของเธอ
เก็กฮวยเหลือบตาอ่านนิดนึงก่อนตอบพ่อแม่ว่า \"ใช่แล้วค่ะ หนูก็ไปดูละครที่พี่ ๆ แสดงมา สนุ๊กสนุก\" ส่วนมือที่ถือกระดาษนั้นขยำเป็นก้อนกลมเล็ก ๆ แล้วดีดไปยังถังขยะ
\"สงสัยขยะเต็มแล้วค่ะ หนูเอาไปทิ้งให้นะคะ\" ด้วยความไวเท่าแสง ชั้นคว้าถังขยะไว้ในมือทันที
มารดามองชั้นอย่างประหลาดใจ \"เออ แปลก กิมฮวยช่วยงานบ้านโดยไม่ต้องเอ่ยปากเรียกใช้ สงสัยหิมะจะตกแถว ๆ ซาฮาร่า\"
ตกลงจะชมหรือจะด่ากันแน่คะแม่ แต่ไม่เป็นไร เพื่อเป้าหมายความสอดรู้สอดเห็น นางเอกแสนสวยอย่างชั้นทนโขกสับได้ทุกอย่าง โฮะ ๆๆๆ
เก็กฮวยสบตาชั้น \"หนูไปด้วยนะคะคุณแม่ ช่วยพี่ทำงานคุณแม่จะได้รักหนูม้ากมาก\"
ต๊าย ไม่ต้องแสล๋นด้วยท่าทีไร้เดียงสาอย่างนั้นเลยนะยะ นี่หล่อนจะไม่ยุ่งสักเรื่องได้มั้ยห๊า
\"พี่กิมฮวยจะไม่รู้สักเรื่องได้รึป่าวหล่ะคะ\" เก็กฮวยเดินมาข้างหูและนี่คือคำลอยลมที่บังเอิญมากระทบ กระดูก ค้อน ทั่ง โกลนของชั้น
ย้อนทันทียังกะอ่านใจได้ ความสามารถในการเป็นมารร้ายของหล่อนชักจะเกินหน้าเกินตาไปแล้ว >,<
แต่นั่นก็เป็นเพียงสงครามทางจิต ส่วนคำพูดภายนอกน่ะเหรอ \"ก็ตามมาสิจ๊ะ น้องใครน้า น่ารักจังรู้จักช่วยงานพี่ด้วย\"
\"พี่น่ารัก น้องก็น่ารักตามไปด้วยน่ะสิคะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นนี่นา\" หล่อนทิ้งท้ายด้วยคำพูดโดยนัย
---------------------------------------------------------------------------------------------
to be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น