ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : วิลิศมาหรา - มาหยารัศมี
ร้านกาแฟยามบ่ายหัวมุมถนน ควันกาแฟสดกลิ่นหอมเข้มคลุ้งไปถึงอีกฟาก อากาศยามบ่ายที่ร้อนจัดทำให้ผมอดสั่งกาแฟเย็นมาดูดดื่มเสียไม่ได้ หญิงสาวหน้าตาดีแม้จะใส่แว่นกันแดดพรางใบหน้า ใช้กระดาษอะไรบางอย่างบังผิวพรรณให้พ้นจากแสงอาทิตย์ที่ร้อนแรงกลางเดือนเมษา
\"มานั่งดื่มกาแฟด้วยกันก่อนมั้ยวิลิศ\" ผมยกแก้วชูเชิญชวนหญิงสาวผู้นั้น
เจ้าของร่างสันทัดก้าวเดินฉับฉับมายังโต๊ะที่ผมนั่งลอยชายอยู่ \"คงไม่หรอกค่ะ ดิฉันไม่มีเวลามากเพียงพอ\"
หล่อนถอดแว่นกันแดดสีดำเผยแววตาที่คุ้นเคย \"เราเข้าเรื่องกันเลยดีมั้ยคะ\"
\"อืม ก็ได้\" โดยส่วนตัวผมไม่ชอบผู้หญิงใจร้อน แต่สีหน้าเย็นชา สักเท่าไหร่ แต่ไหน ๆ อดีตสมุนอันดับหนึ่งอุตส่าห์นัดมากินกาแฟทั้งที
ไม่มาก็จะเสียมารยาท
\"ข้อแรกนะคะ ไฉนไยคุณพี่จึ่งต้องกระทำดั่งเป็นการฆาตกรรมอิฉันด้วย\"
\"หึหึ เธอก็น่าจะทราบคำตอบดีนี่วิลิศ มิเช่นนั้นคงไม่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของนิรนามอย่างเป็นสุขดอก
ในเมื่อ.....เราต่างรู้เช่นเห็นไส้กันดีแล้ว เหตุใดถึงจะไม่ร่วมมือกันเล่า\"
\"เช่นใดเช่นนั้น จุดสงสัยข้อที่สองของอิฉัน คุณพี่มีจุดประสงค์ใดกันแน่ แล้วที่ให้ร่วมมือนั้น ร่วมมืออย่างไรหรือ อย่าคิดนะว่าจะลวงอิฉันได้ด้วยสัญญาสัปปะรังเคเช่นนี้อีก\" หล่อนชูกระดาษเก่าคร่ำคร่าให้ผมดู
\"หึหึ เธอยังไม่ทิ้งสัญญาฉบับนี้ไปอีกหรือ นึกแล้วมิมีผิด เธอยังมีใจให้พี่จริง ๆ ด้วย\"
\"มิใช่เช่นนั้นดอกค่ะ อิฉันนั้นเก็บใบกระดาษนี้เพียงเพื่อเตือนสติตนเองในภายหลัง ว่าอย่าไว้ใจพวกหน้าเนื้อใจเสือเยี่ยงคนบางคนอีก\"
เราทั้งคู่ต่างเงียบไปครู่หนึ่ง
\"อิฉันว่าพวกเราเลิกใช้ถ้อยความอันย้อนยุคเยี่ยงนี้เถิด ปล่อยวาจาให้เป็นไปตามกระแสสมัยนิยมจะมิดีกว่าดอกหรือมังคะ\"
\"เออ ก็ดี พี่ก็เมื่อยและที่ต้องพูดจาแบบนี้ เอ่อ.....เอาเป็นว่ารีบถามข้อสามมาดีกว่า ถ้าน้องวิลิศสุดที่รักยังไม่อยากเจ็บตัว\"
วิลิศหน้าตึงทันที หล่อนล้วงอะไรบางอย่างจากกระเป๋าถือลายหมีพูห์ของหล่อน โลหะบางคมวาววับท้าแสงตะวันยามบ่ายตวัดมาจ่อ ณ จุดชีวิตของปริศนาอย่างรวดเร็ว
แต่ทันใด ผมดีดนิ้วลงที่อีโต้เก่า ๆ นั้น ซึ่งมันก็ร่วงลงเป็นผุยผงท่ามกลางความตะลึงพรึงเพริดของวิลิศมาหรา
\"คนละชั้นกันนะน้อง อย่าเทียบรุ่นเลย การฆาตกรรมด้วยอีโต้พี่ทำจนชินและรู้จุดอ่อนของมีดหมดแล้ว
ว่าแต่ คนสวยอย่าทำให้พี่โกรธสิจ๊ะ พี่ไม่ชอบผู้หญิงดื้อเท่าไหร่นัก น่าเสียดายแย่ หากว่าสาวน้อยน่ารักอย่างวิลิศจะต้องมาตายตั้งแต่ยังสาวยังแส้\"
\"เฮอะ\" หล่อนเป่าลมพรืดออกทางจมูก \"ส่วนข้อสาม ดิฉันสงสัยว่าทำไมต้องไปจิ๊จ๊ะกะแม่นั่นจนเกินงามด้วย ทั้ง ๆ ที่มันก็เป็นแค่กิ๊ก คุณควรจะเอาเวลามาใส่ใจว่าที่ภรรยา(น้อย) อย่างดิฉันซะมากกว่า\" ผู้หญิงหนอผู้หญิง หึงหวงมาได้
\"เพื่องานน่ะ อีกอย่างเธอยังไม่มีสิทธิ์เรียกพี่ว่าเป็นว่าที่สามี เพราะพี่ยังไม่ตัดสินใจเลยว่าจะจำกัดความสัมพันธ์เราไว้แค่ขอบเตียงหรือไม่\"
คนกล่าวยิ้มพรายอวดฟันขาวกว้าง ทว่าความหมายในประโยคนำความไม่พอใจอย่างแรงมาสู่สาวน้อยเบื้องหน้า
\"เรื่องที่ควรจะทราบ วิลิศก็ทราบหมดแล้ว ต่อไปก็เป็นการแลกเปลี่ยนของเราอีกครั้ง อยากให้เธอเอาไปไตร่ตรองดูอีกครั้งนะ เงื่อนไขที่พี่เสนอในวันนี้น่ะ ถ้าหากตัดสินใจเมื่อไหร่ ส่งจดหมายมาที่ที่อยู่นี้นะ\" ผมจดตัวอักษรให้แก่หล่อน
\"โห โคตรโบราณเลย หลุดมาจากสมัยพระเจ้าเหาที่แปดรึไงคะ ถึงยังใช้วิธีติดต่อโบราณขนาดนี้อยู่\"
ผมมองหน้ายายนี่ สงสัยว่าสติดีอยู่รึป่าว
\"แล้วไอ้ @hotmail.com นี่มันที่ไหนคะเนี่ย ไม่เคยได้ยิน ใช่หลังเขารึป่าวคะ\" ใครอยู่หลังเขากันแน่วะ -.--
\"พี่เปลี่ยนใจแล้ว ให้เบอร์โทรไปน่าจะง่ายสำหรับการติดต่อของน้องวิลิศมากกว่า\" ผมเขียนเบอร์ให้อย่างเสียไม่ได้
วิลิศยิ้มหราอย่างถูกใจ หล่อนหัวเราะอย่างมีเลศนัย
เฮ้ยวันก่อนเห็นยัยนี่ใช้ msn อยู่นี่หว่า แปลว่าสุดหล่ออย่างผมผมเจอหลอกขอเบอร์ แสดดดด มารยาเป็นบ้าเลยยัยนี่
วิลิศเพ่งพิศตัวเลขในกระดาษอยู่ครู่หนึ่ง \"เอ แต่พี่ปริศนาคะ ทำไมเบอร์พี่มีแค่สามตัวเท่านั้นหล่ะ แล้วเบอร์คุ้น ๆ ด้วย \'191\' -*-\"
\"อ๋อ เอาไว้โทรเรียกตำรวจมาอธิบายวิธีส่งจดหมายอิเล็คทรอนิคไงจ๊ะ ฮ่าๆๆๆ\" สีหน้าผมซ่อนความสะใจไว้ไม่มิด
\"เอ งั้นถามอีกข้อหล่ะกัน\" หล่อนไม่มีทีท่าโกรธขึ้งอะไร รู้สึกกาแฟข้างหน้าจะทำให้ผมคลื่นไส้วิงเวียนอย่างไม่ทราบสาเหตุ
\"ว่าวางยาพิษกับลักพาตัว ระวางโทษอะไรเหรอคะ\" ผมรู้สึกโลกทั้งโลกหมุนวนไปรอบ ๆ ขณะที่สติค่อย ๆ ดับวูบลง
วิลิศก้มหน้ามา หยิกแก้มพร้อมกับขโมยจูบผมไป \"ที who ที it นะคะรุ่นพี่ อย่าถือกันเลยนะ\"
แล้วนี่ผมจะโดนปู้ยี่ปู้ยำยังไงหล่ะเนี่ย Y_Y
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทำไมวันนี้ชั้นรู้สึกแปลก ๆ แฮะ อีตานิรนามดูร่าเริงผิดปกติ อย่าให้รู้หล่ะกันว่ากกเมียน้อยไว้ เดี๊ยะตามไปส่องดิ้นถึงบ้าน
ส่วนพี่ปริศนาหายหัวไปอย่างลึกลับ นับแต่วันนั้น ชั้นไม่สามารถติดตามหรือถามข่าวคราวข้อมูลของพี่เขาได้เลย รู้สึกทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเป็นปริศนาทั้งสิ้น เพื่อนชั้นยังออกปากเลย \"แกจะบ๊องเหรอ ไปรักกับคนที่ลึกลับยิ่งกว่าโอซะมะ บินลาดิน แบบนั้นน่ะ\"
แล้วเสือ....ไรด้วยยะ ชั้นชอบของชั้นแบบนั้นน่ะ แค่คิดในใจน่ะค่ะ แต่ที่ตอบจริง
\"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของชั้นเลยนะแก เคยเจอตบคอมโบเซ็ตชุดใหญ่พิเศษมั้ยยะ\" (แล้วมันต่างกับความคิดตรงไหน -*-)
เฮ้อ เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มีอะไรตื่นเต้นให้ทำ ไม่มีหนุ่มหล่อให้เหล่ แล้วลวงไปฆ่าข่มขืน ไม่มีเพื่อน ๆ ที่น่ารักมาให้กลั่นแกล้งและทรมาน
ชั้นหล่ะเซ็งชีวิตจริง ๆ เมื่อไหร่พี่ปริศนาจะมาซักที นี่ก็ผ่านไปห้าวันแล้ว
อืม แต่ข่าวใหม่ที่พอลบความเซ็งได้ ก็คือมีเด็กสาวหน้าตาคล้ายวิลิศมาหรามาก มาเรียนที่ห้องทับหก สงสัยต้องไปดูน้ำหน้ามันซะหน่อย
ว่ากล้าดีอย่างไรถึงหน้าตาเหมือนศัตรูอันดับหนึ่งของชั้น สงสัยเบื่อชีวิตเต็มทน
ชั้นแพคอาวุธสงครามเพื่อเตรียมรบกะนังนั่นเต็มพิกัด ไม่มีอะไรมากค่ะ ของหาได้ใกล้ตัวทั้งนั้น ไม่อันตรายมากนัก เช่น ไม้ฉาก ไม้หน้าสามตอกตะปู ไขควง ขวดปากฉลาม มีดหั่นผัก เลื่อยไฟฟ้า อะไร ๆ เทือกนี้ เป็นต้น
\"ใครชื่อมาหยารัศมี ขอดูหน้าหน่อยค่ะ\" ชั้นตะโกนถามที่หน้าห้องทับหก น้ำเสียงของชั้นนุ่มนวลอ่อนหวานปานน้ำผึ้งบูด
\"อยู่นี่ค่ะ มีอะไรกับดิฉันคะ\" ดูดู๋ พูดจาน่าตบเหมือนกันอีก
\"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่กิตติศัพท์ความน่ารักของเธอมันเลื่องลือถึงห้องเราอ่ะค่ะ ช่วยไปคุยกันที่ดาดฟ้าหน่อยได้มั้ยคะ เรามีเรื่องอยากขอร้องเธอ\" สาวน้อยซึ่งหน้าตาเหมือนวิลิศมาหราแทบทุกกระเบียดนิ้ว ยกเว้นทรงผมซึ่งถักเปียผูกโบว์สีฟ้าน่ารัก และแว่นตากรอบเงินอันเล็ก ๆ ที่อยู่เหนือจมูกของเธอ
\"เธอเรียกดิฉันมาตบกันเฉย ๆ หรือฆ่ากันเลยคะ\" ดาดฟ้าที่เดิมสะกิดความแค้นเก่าฝังหุ่นของใครบางคน อาวุธถนัดของมาหยารัศมีถูกเตรียมไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว แน่นอน มีดอีโต้นั่นหล่ะ
\"ชั้นอยากรู้เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมหน้าตาหล่อนถึงเหมือนเพื่อนรักปานจะกลืนกินของชั้นนัก\"
ชั้นถามเข้าประเด็นที่สงสัย \"ใครเหรอคะ เพื่อนที่แค้นเธอราวจะกลืนกิน คนนั้นน่ะ\"
\"ไม่ใช่ก็แล้วไป \" ชั้นมองอีโต้อย่างหวาด ๆ แต่ปากฉลามที่เหน็บกับเอวทำให้ชั้นใจชื้นขึ้นนิดหน่อย
\"ไหน ๆ ก็ขึ้นมาแล้ว เรามาฉะกันสักตั้งดีมั้ยยะ\"
\"เป็นความประสงค์เช่นนั้นของดิฉันเช่นเดียวกัน รับกระบวนท่า ย้ากกกกกกกส์\" มาหยารัศมีกระโดดตัวลอย อีโต้ในมือสะท้อนประกายวาววับ ก่อนฟันเงาดาบออกมาถึงสี่มีด ชั้นกระโดดถอยออกห่างเพื่อรักษาสภาพได้เปรียบด้านระยะ ก่อนพุ่งมีดหั่นผักสี่เล่มเข้าหักล้าง
มีดหั่นผักเป็นแค่ประกายเจือจาง แต่มาหยารัศมีหลบทัน หล่อนกระโดดขึ้นไปบนตาข่ายเหล็กของดาดฟ้าเสียก่อน มีดหั่นผักเลี้ยวโค้งตามวิถีอย่างมีชีวิต
\"วิชาบังคับมีดบินอันร้ายกาจ\" มาหยาอดกล่าวชมไม่ได้ ตาข่ายเหล็กเมื่อโดนมีดหั่นผักตัดผ่านก็เปื่อยยุ่ยราวก้อนเต้าหู้
มาหยารัศมีกระโดดลงบนพื้นทันที แต่ต้องรับมือจากการโจมตีอันหนักหน่วงของปากฉลามคมกริบ
\"เฮอะ อ่อนด้อย มีฝีมือแค่นี้เองหรือคะ\" มาหยาหมุนตัวหลบ กระโปรงของเธอพริ้วฟูฟ่อง หมุนวนละล่องไปรอบ ๆ ด้วยท่าหมาเน่าในกระแสน้ำวน มีดอีโต้ในมือก็คุมคามเพิ่มแรงกดดันแก่กิมฮวย กิมฮวยโยนปากฉลามขึ้นฟ้า แล้วเอาฉากเหล็กฟาดให้แตกกระจาย ชิ้นส่วนเศษแก้วพุ่งใส่มาหยาเป็นห่าประสุนขนาดย่อม หล่อนไม่รอช้า รีบดึงยกทรงของตนออกมาควงเป้นแส้ ปกป้องให้รอดพ้นจากเศษแก้วอย่างหวุดหวิด
ชั้นไม่เลิกราแต่เพียงเท่านั้น ชั้นแกล้งเข้าประชิดตัวยายนั่น แล้วแอบยิงอาวุธลับจากแขนเสื้อ ไขควงขนาดใหญ่จำนวนห้าด้ามพุ่งแหวกอากาศในระยะประชิด สุดที่มาหยาจะหลบทันอีกต่อไป
มาหยารัศมีนั่งลงกุมบาดแผลตรงท้องน้อยและหน้าอกอันเกิดจากไขควง \"ชั่วช้าจริง ๆ ครั้งนี้นับว่าดิฉันแพ้ แต่หากว่า อยากทราบที่อยู่ของพี่ปริศนา ขอเชิญบุกเข้ากองบัญชาการลับของดิฉันได้เลย...ถ้าเธอกล้าพอน่ะนะ โฮะโฮะโฮะ\" มาหยารัศมีกระโดดลงจากตัวตึก แฮงไกเดอร์ขนาดเล็กปรากฏจากเป้หลังของหล่อน และแล้ว ศัตรูคนใหม่ของชั้นก็หายไปต่อหน้าต่อตา
เชี่ย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ คอยดูนะ นังมาหยารัศมี ชั้นขอสาบานว่าถ้าไม่ได้ถลกหนังหัวหล่อนมาทำพรมเช็ดเท้า ชั้นจะไม่อยู่เป็นผู้เป็นคนอีกต่อไป
---------------------------------------------------------------------
to be continued
\"มานั่งดื่มกาแฟด้วยกันก่อนมั้ยวิลิศ\" ผมยกแก้วชูเชิญชวนหญิงสาวผู้นั้น
เจ้าของร่างสันทัดก้าวเดินฉับฉับมายังโต๊ะที่ผมนั่งลอยชายอยู่ \"คงไม่หรอกค่ะ ดิฉันไม่มีเวลามากเพียงพอ\"
หล่อนถอดแว่นกันแดดสีดำเผยแววตาที่คุ้นเคย \"เราเข้าเรื่องกันเลยดีมั้ยคะ\"
\"อืม ก็ได้\" โดยส่วนตัวผมไม่ชอบผู้หญิงใจร้อน แต่สีหน้าเย็นชา สักเท่าไหร่ แต่ไหน ๆ อดีตสมุนอันดับหนึ่งอุตส่าห์นัดมากินกาแฟทั้งที
ไม่มาก็จะเสียมารยาท
\"ข้อแรกนะคะ ไฉนไยคุณพี่จึ่งต้องกระทำดั่งเป็นการฆาตกรรมอิฉันด้วย\"
\"หึหึ เธอก็น่าจะทราบคำตอบดีนี่วิลิศ มิเช่นนั้นคงไม่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของนิรนามอย่างเป็นสุขดอก
ในเมื่อ.....เราต่างรู้เช่นเห็นไส้กันดีแล้ว เหตุใดถึงจะไม่ร่วมมือกันเล่า\"
\"เช่นใดเช่นนั้น จุดสงสัยข้อที่สองของอิฉัน คุณพี่มีจุดประสงค์ใดกันแน่ แล้วที่ให้ร่วมมือนั้น ร่วมมืออย่างไรหรือ อย่าคิดนะว่าจะลวงอิฉันได้ด้วยสัญญาสัปปะรังเคเช่นนี้อีก\" หล่อนชูกระดาษเก่าคร่ำคร่าให้ผมดู
\"หึหึ เธอยังไม่ทิ้งสัญญาฉบับนี้ไปอีกหรือ นึกแล้วมิมีผิด เธอยังมีใจให้พี่จริง ๆ ด้วย\"
\"มิใช่เช่นนั้นดอกค่ะ อิฉันนั้นเก็บใบกระดาษนี้เพียงเพื่อเตือนสติตนเองในภายหลัง ว่าอย่าไว้ใจพวกหน้าเนื้อใจเสือเยี่ยงคนบางคนอีก\"
เราทั้งคู่ต่างเงียบไปครู่หนึ่ง
\"อิฉันว่าพวกเราเลิกใช้ถ้อยความอันย้อนยุคเยี่ยงนี้เถิด ปล่อยวาจาให้เป็นไปตามกระแสสมัยนิยมจะมิดีกว่าดอกหรือมังคะ\"
\"เออ ก็ดี พี่ก็เมื่อยและที่ต้องพูดจาแบบนี้ เอ่อ.....เอาเป็นว่ารีบถามข้อสามมาดีกว่า ถ้าน้องวิลิศสุดที่รักยังไม่อยากเจ็บตัว\"
วิลิศหน้าตึงทันที หล่อนล้วงอะไรบางอย่างจากกระเป๋าถือลายหมีพูห์ของหล่อน โลหะบางคมวาววับท้าแสงตะวันยามบ่ายตวัดมาจ่อ ณ จุดชีวิตของปริศนาอย่างรวดเร็ว
แต่ทันใด ผมดีดนิ้วลงที่อีโต้เก่า ๆ นั้น ซึ่งมันก็ร่วงลงเป็นผุยผงท่ามกลางความตะลึงพรึงเพริดของวิลิศมาหรา
\"คนละชั้นกันนะน้อง อย่าเทียบรุ่นเลย การฆาตกรรมด้วยอีโต้พี่ทำจนชินและรู้จุดอ่อนของมีดหมดแล้ว
ว่าแต่ คนสวยอย่าทำให้พี่โกรธสิจ๊ะ พี่ไม่ชอบผู้หญิงดื้อเท่าไหร่นัก น่าเสียดายแย่ หากว่าสาวน้อยน่ารักอย่างวิลิศจะต้องมาตายตั้งแต่ยังสาวยังแส้\"
\"เฮอะ\" หล่อนเป่าลมพรืดออกทางจมูก \"ส่วนข้อสาม ดิฉันสงสัยว่าทำไมต้องไปจิ๊จ๊ะกะแม่นั่นจนเกินงามด้วย ทั้ง ๆ ที่มันก็เป็นแค่กิ๊ก คุณควรจะเอาเวลามาใส่ใจว่าที่ภรรยา(น้อย) อย่างดิฉันซะมากกว่า\" ผู้หญิงหนอผู้หญิง หึงหวงมาได้
\"เพื่องานน่ะ อีกอย่างเธอยังไม่มีสิทธิ์เรียกพี่ว่าเป็นว่าที่สามี เพราะพี่ยังไม่ตัดสินใจเลยว่าจะจำกัดความสัมพันธ์เราไว้แค่ขอบเตียงหรือไม่\"
คนกล่าวยิ้มพรายอวดฟันขาวกว้าง ทว่าความหมายในประโยคนำความไม่พอใจอย่างแรงมาสู่สาวน้อยเบื้องหน้า
\"เรื่องที่ควรจะทราบ วิลิศก็ทราบหมดแล้ว ต่อไปก็เป็นการแลกเปลี่ยนของเราอีกครั้ง อยากให้เธอเอาไปไตร่ตรองดูอีกครั้งนะ เงื่อนไขที่พี่เสนอในวันนี้น่ะ ถ้าหากตัดสินใจเมื่อไหร่ ส่งจดหมายมาที่ที่อยู่นี้นะ\" ผมจดตัวอักษรให้แก่หล่อน
\"โห โคตรโบราณเลย หลุดมาจากสมัยพระเจ้าเหาที่แปดรึไงคะ ถึงยังใช้วิธีติดต่อโบราณขนาดนี้อยู่\"
ผมมองหน้ายายนี่ สงสัยว่าสติดีอยู่รึป่าว
\"แล้วไอ้ @hotmail.com นี่มันที่ไหนคะเนี่ย ไม่เคยได้ยิน ใช่หลังเขารึป่าวคะ\" ใครอยู่หลังเขากันแน่วะ -.--
\"พี่เปลี่ยนใจแล้ว ให้เบอร์โทรไปน่าจะง่ายสำหรับการติดต่อของน้องวิลิศมากกว่า\" ผมเขียนเบอร์ให้อย่างเสียไม่ได้
วิลิศยิ้มหราอย่างถูกใจ หล่อนหัวเราะอย่างมีเลศนัย
เฮ้ยวันก่อนเห็นยัยนี่ใช้ msn อยู่นี่หว่า แปลว่าสุดหล่ออย่างผมผมเจอหลอกขอเบอร์ แสดดดด มารยาเป็นบ้าเลยยัยนี่
วิลิศเพ่งพิศตัวเลขในกระดาษอยู่ครู่หนึ่ง \"เอ แต่พี่ปริศนาคะ ทำไมเบอร์พี่มีแค่สามตัวเท่านั้นหล่ะ แล้วเบอร์คุ้น ๆ ด้วย \'191\' -*-\"
\"อ๋อ เอาไว้โทรเรียกตำรวจมาอธิบายวิธีส่งจดหมายอิเล็คทรอนิคไงจ๊ะ ฮ่าๆๆๆ\" สีหน้าผมซ่อนความสะใจไว้ไม่มิด
\"เอ งั้นถามอีกข้อหล่ะกัน\" หล่อนไม่มีทีท่าโกรธขึ้งอะไร รู้สึกกาแฟข้างหน้าจะทำให้ผมคลื่นไส้วิงเวียนอย่างไม่ทราบสาเหตุ
\"ว่าวางยาพิษกับลักพาตัว ระวางโทษอะไรเหรอคะ\" ผมรู้สึกโลกทั้งโลกหมุนวนไปรอบ ๆ ขณะที่สติค่อย ๆ ดับวูบลง
วิลิศก้มหน้ามา หยิกแก้มพร้อมกับขโมยจูบผมไป \"ที who ที it นะคะรุ่นพี่ อย่าถือกันเลยนะ\"
แล้วนี่ผมจะโดนปู้ยี่ปู้ยำยังไงหล่ะเนี่ย Y_Y
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทำไมวันนี้ชั้นรู้สึกแปลก ๆ แฮะ อีตานิรนามดูร่าเริงผิดปกติ อย่าให้รู้หล่ะกันว่ากกเมียน้อยไว้ เดี๊ยะตามไปส่องดิ้นถึงบ้าน
ส่วนพี่ปริศนาหายหัวไปอย่างลึกลับ นับแต่วันนั้น ชั้นไม่สามารถติดตามหรือถามข่าวคราวข้อมูลของพี่เขาได้เลย รู้สึกทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเป็นปริศนาทั้งสิ้น เพื่อนชั้นยังออกปากเลย \"แกจะบ๊องเหรอ ไปรักกับคนที่ลึกลับยิ่งกว่าโอซะมะ บินลาดิน แบบนั้นน่ะ\"
แล้วเสือ....ไรด้วยยะ ชั้นชอบของชั้นแบบนั้นน่ะ แค่คิดในใจน่ะค่ะ แต่ที่ตอบจริง
\"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของชั้นเลยนะแก เคยเจอตบคอมโบเซ็ตชุดใหญ่พิเศษมั้ยยะ\" (แล้วมันต่างกับความคิดตรงไหน -*-)
เฮ้อ เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มีอะไรตื่นเต้นให้ทำ ไม่มีหนุ่มหล่อให้เหล่ แล้วลวงไปฆ่าข่มขืน ไม่มีเพื่อน ๆ ที่น่ารักมาให้กลั่นแกล้งและทรมาน
ชั้นหล่ะเซ็งชีวิตจริง ๆ เมื่อไหร่พี่ปริศนาจะมาซักที นี่ก็ผ่านไปห้าวันแล้ว
อืม แต่ข่าวใหม่ที่พอลบความเซ็งได้ ก็คือมีเด็กสาวหน้าตาคล้ายวิลิศมาหรามาก มาเรียนที่ห้องทับหก สงสัยต้องไปดูน้ำหน้ามันซะหน่อย
ว่ากล้าดีอย่างไรถึงหน้าตาเหมือนศัตรูอันดับหนึ่งของชั้น สงสัยเบื่อชีวิตเต็มทน
ชั้นแพคอาวุธสงครามเพื่อเตรียมรบกะนังนั่นเต็มพิกัด ไม่มีอะไรมากค่ะ ของหาได้ใกล้ตัวทั้งนั้น ไม่อันตรายมากนัก เช่น ไม้ฉาก ไม้หน้าสามตอกตะปู ไขควง ขวดปากฉลาม มีดหั่นผัก เลื่อยไฟฟ้า อะไร ๆ เทือกนี้ เป็นต้น
\"ใครชื่อมาหยารัศมี ขอดูหน้าหน่อยค่ะ\" ชั้นตะโกนถามที่หน้าห้องทับหก น้ำเสียงของชั้นนุ่มนวลอ่อนหวานปานน้ำผึ้งบูด
\"อยู่นี่ค่ะ มีอะไรกับดิฉันคะ\" ดูดู๋ พูดจาน่าตบเหมือนกันอีก
\"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่กิตติศัพท์ความน่ารักของเธอมันเลื่องลือถึงห้องเราอ่ะค่ะ ช่วยไปคุยกันที่ดาดฟ้าหน่อยได้มั้ยคะ เรามีเรื่องอยากขอร้องเธอ\" สาวน้อยซึ่งหน้าตาเหมือนวิลิศมาหราแทบทุกกระเบียดนิ้ว ยกเว้นทรงผมซึ่งถักเปียผูกโบว์สีฟ้าน่ารัก และแว่นตากรอบเงินอันเล็ก ๆ ที่อยู่เหนือจมูกของเธอ
\"เธอเรียกดิฉันมาตบกันเฉย ๆ หรือฆ่ากันเลยคะ\" ดาดฟ้าที่เดิมสะกิดความแค้นเก่าฝังหุ่นของใครบางคน อาวุธถนัดของมาหยารัศมีถูกเตรียมไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว แน่นอน มีดอีโต้นั่นหล่ะ
\"ชั้นอยากรู้เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมหน้าตาหล่อนถึงเหมือนเพื่อนรักปานจะกลืนกินของชั้นนัก\"
ชั้นถามเข้าประเด็นที่สงสัย \"ใครเหรอคะ เพื่อนที่แค้นเธอราวจะกลืนกิน คนนั้นน่ะ\"
\"ไม่ใช่ก็แล้วไป \" ชั้นมองอีโต้อย่างหวาด ๆ แต่ปากฉลามที่เหน็บกับเอวทำให้ชั้นใจชื้นขึ้นนิดหน่อย
\"ไหน ๆ ก็ขึ้นมาแล้ว เรามาฉะกันสักตั้งดีมั้ยยะ\"
\"เป็นความประสงค์เช่นนั้นของดิฉันเช่นเดียวกัน รับกระบวนท่า ย้ากกกกกกกส์\" มาหยารัศมีกระโดดตัวลอย อีโต้ในมือสะท้อนประกายวาววับ ก่อนฟันเงาดาบออกมาถึงสี่มีด ชั้นกระโดดถอยออกห่างเพื่อรักษาสภาพได้เปรียบด้านระยะ ก่อนพุ่งมีดหั่นผักสี่เล่มเข้าหักล้าง
มีดหั่นผักเป็นแค่ประกายเจือจาง แต่มาหยารัศมีหลบทัน หล่อนกระโดดขึ้นไปบนตาข่ายเหล็กของดาดฟ้าเสียก่อน มีดหั่นผักเลี้ยวโค้งตามวิถีอย่างมีชีวิต
\"วิชาบังคับมีดบินอันร้ายกาจ\" มาหยาอดกล่าวชมไม่ได้ ตาข่ายเหล็กเมื่อโดนมีดหั่นผักตัดผ่านก็เปื่อยยุ่ยราวก้อนเต้าหู้
มาหยารัศมีกระโดดลงบนพื้นทันที แต่ต้องรับมือจากการโจมตีอันหนักหน่วงของปากฉลามคมกริบ
\"เฮอะ อ่อนด้อย มีฝีมือแค่นี้เองหรือคะ\" มาหยาหมุนตัวหลบ กระโปรงของเธอพริ้วฟูฟ่อง หมุนวนละล่องไปรอบ ๆ ด้วยท่าหมาเน่าในกระแสน้ำวน มีดอีโต้ในมือก็คุมคามเพิ่มแรงกดดันแก่กิมฮวย กิมฮวยโยนปากฉลามขึ้นฟ้า แล้วเอาฉากเหล็กฟาดให้แตกกระจาย ชิ้นส่วนเศษแก้วพุ่งใส่มาหยาเป็นห่าประสุนขนาดย่อม หล่อนไม่รอช้า รีบดึงยกทรงของตนออกมาควงเป้นแส้ ปกป้องให้รอดพ้นจากเศษแก้วอย่างหวุดหวิด
ชั้นไม่เลิกราแต่เพียงเท่านั้น ชั้นแกล้งเข้าประชิดตัวยายนั่น แล้วแอบยิงอาวุธลับจากแขนเสื้อ ไขควงขนาดใหญ่จำนวนห้าด้ามพุ่งแหวกอากาศในระยะประชิด สุดที่มาหยาจะหลบทันอีกต่อไป
มาหยารัศมีนั่งลงกุมบาดแผลตรงท้องน้อยและหน้าอกอันเกิดจากไขควง \"ชั่วช้าจริง ๆ ครั้งนี้นับว่าดิฉันแพ้ แต่หากว่า อยากทราบที่อยู่ของพี่ปริศนา ขอเชิญบุกเข้ากองบัญชาการลับของดิฉันได้เลย...ถ้าเธอกล้าพอน่ะนะ โฮะโฮะโฮะ\" มาหยารัศมีกระโดดลงจากตัวตึก แฮงไกเดอร์ขนาดเล็กปรากฏจากเป้หลังของหล่อน และแล้ว ศัตรูคนใหม่ของชั้นก็หายไปต่อหน้าต่อตา
เชี่ย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ คอยดูนะ นังมาหยารัศมี ชั้นขอสาบานว่าถ้าไม่ได้ถลกหนังหัวหล่อนมาทำพรมเช็ดเท้า ชั้นจะไม่อยู่เป็นผู้เป็นคนอีกต่อไป
---------------------------------------------------------------------
to be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น