ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : มาเฟียโฉดเย้ยกฏหมาย ถล่มตึกกลางเมืองกรุง !!!!
\"กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงงงงง\" เสียงดังแผดจากภายในห้องนอนของมารดากิมฮวย
\"กิมฮวย รับโทรศัพท์\" แม่ของชั้นตะโกนจากในห้องน้ำ
\"กิมฮวย รับโทรศัพท์\" เจอย้ำอีกครั้ง แต่เสียงนั้นยังดังไม่หยุด
\"กิมฮวย อยากตายเหรอลูก รีบรับโทรศัพท์สิค้า\" น้ำเสียงเดือดขึ้นมาแระ เออ ค่อยยังชั่วหน่อย ช่วงนี้ไม่มีใครด่ามันโหวงเหวงพิกล
\"ฮาโหล หวาดดีค่า ยินดีต้อนรับเข้าสู่บริการเรียกสายอัตโนมัติ ธุรกิจกดหนึ่ง คุยเล่นกดสอง โทรหาญาติกดสาม ทวงหนี้กด...\"
\"แล้วถ้าเรียกค่าไถ่หล่ะ?\" เสียงตามสายที่ทำให้กิมฮวยหูผึ่ง
\"กรุณาบอกชื่อด้วยนะ ชั้นจะได้ทราบว่าคุยกะคนหรือหมา
เอ๊ะ แต่ให้เดานะ เธอคงชื่อหมาหยารัศมีแน่ ๆ เลย ถึงมีเวลาว่างมากวนชาวบ้านด้วยการโทรศัพท์โรคจิตแบบเนี้ย\"
\"คุณไม่จำเป็นต้องยั่วโมโหดิฉัน หวังว่าคุณคงยังไม่ลืมคนชื่อปริศนานะคะ\" เสียงนั้นแกมยิ้มเยาะผ่านสาย
\"ว่าที่สามีชั้น ชั้นจะลืมได้ไงยะ\" ถ้าชั้นฟังไม่ผิด ได้ยินเสียงขบกรามกรอดจากโทรศัพท์ แต่ไม่ใช่เสียงนังหมาหยาแน่
\"อ้อ เหรอคะ แต่ได้ข่าวมาว่าคั่วหลายคนนี่ ใจง่ายแบบนี้ระวังเขาจีบแล้วทิ้งนะคะ รางน่ะสับให้ทันเถอะ สักวันรถไฟชนกันขึ้นมา ระวังหล่อนจะโดนขยี้ภายใต้ล้อเหล็กเป็นชิ้น ๆ\"
ชั้นนับหนึ่งถึงสิบ ก่อนตะคอกลงไปในหูโทรศัพท์ \"เลิกพล่ามไร้สาระได้แล้ว พี่ปริศนาอยู่ไหน\"
\"แถว ๆ นี้แหละค่ะ อยากฟังเสียงหน่อยมั้ยคะ\" ชั้นเดือดแล้วนะเว้ย
\"นี่ หล่อนจะตอบดี ๆ หรือตอบด้วยน้ำตายะ\"
\"อุ๊ยตายจริง นี่ถึงกับจะบีบน้ำตาขอร้องหยาเชียวเหรอคะ น่าสงสารจัง\" กร๊อบ เสียงหูโทรศัพท์หักครึ่ง ทว่าชั้นรีบประคองมันไว้เป็นรูปเพื่อป้องกันสายขาดทันที เมื่อได้ยินประโยคต่อไป
\"เอาเถอะค่ะ ถ้าอยากทราบขนาดนั้น ดิฉันบอกคุณก็ได้
หากว่าคุณแน่จริง มาที่ชั้นห้าสิบสอง ตึกเจริญกรุง ถนนบำรุงเมืองได้เลยนะคะ เรารอท่านอยู่
แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าคุณมาภายในสามสิบนาทีนี้ เรามีโปรโมชั่นพิเศษโดยจะยังเปิดลิฟท์ให้คุณใช้ขึ้นมาหาพวกเราได้
ขออวยพรให้คุณมาทันนะคะ ดิฉันกลัวคนขี้เหร่อย่างคุณจะน่องโป่ง ขายไม่ออกพอดี โฮะโฮะโฮะ
อ๊ะ ๆ ลืมบอกไป คุณอยากจะขนกองทัพหรือเรียกตำรวจมาด้วยก็ได้ แต่ดิฉันไม่รับรองว่าคุณปริศนาจะ\'บังเอิญ\'เสียชีวิตไปเสียก่อน
แค่นี้นะคะ ดิฉันไม่อยากคุยนาน กลัวกลากขึ้นค่ะ\"
\"กริ๊ก\" เสียงโทรศัพท์วางลงโดยที่ชั้นยังไม่ทันได้ตอบโต้เลยแม้แต่น้อย อีกครึ่งชั่วโมงแกโดนทบต้นทบดอกแน่ นังหมาหยา
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"คุณนิรนามรู้สึกร่างกายมีอะไรแปลก ๆ มั้ยคะ\" หล่อนถามเด็กหนุ่มซึ่งกำลังหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ
\"นี่เธอ อย่ายั่วผมตอนกำลังโกรธนะ\"
\"ดิฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะยั่วหรอก\" หล่อนตอบพร้อมกับปลดสายเดี่ยวของตนลงข้างหนึ่ง แล้วกระพือเสื้อแทนพัดเพื่อไล่ความร้อนอบอ้าว จนเห็นเนินอกขาวรำไร
\"ร้อนจังเลยแฮะ \" หล่อนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พร้อมกับเอาขาพาดบนโต๊ะ กระโปรงมินิสเกิร์ตร่นจนเห็นขาอ่อน
\"ถ้ามีอะไรแปลก ๆ ก็เธอนั่นแหละ ทำให้ผมเป็นแบบนี้\" นิรนามปาดเลือดกำเดาที่ไหลลงมาถึงปาก
\"หมายถึงบนหัวคุณน่ะค่ะ คุณก็ได้ยินจากโทรศัพท์เมื่อกี้นี้หมดแล้ว จะให้ดิฉันหักเขาโง้ง ๆ ออกให้มั้ยคะ\"
นิรนามทุบโต๊ะ ปัง!! \"นังกิมฮวยเลี้ยงไม่เชื่องจริง ๆ บังอาจคบชู้ต่อหน้าต่อตา\"
\"แล้วคุณจะทำอะไร\" นิรนามหน้าเสียทันที \"เฮอะ ผมจะทำอะไร หรือเธอคิดว่าผมสู้รบปรบมือกะกิมฮวยได้ แฟนก็คือแฟน ยังต้องเคารพนบนอบตามปกติแม้ว่าหล่อนจะสวมเขาให้\"
\"คุณก็มัวแต่คิดอย่างนี้แหละนะ นังกิมฮวยถึงได้กำเริบเสิบสานขนาดนี้\" หล่อนราดน้ำมันลงไปในไฟอีกนิด
\"นี่เธอ ถ้าจะด่ากิมฮวยให้ผมด่าเอง เรื่องผัวเมีย ชาวบ้านอย่าเจ๋อ\"
\"เมื่อกี้พูดว่าไงคะ?\" สวบ!!! เสียงอีโต้ชำแรกลงในเนื้อโต๊ะโลหะด้วยความเร็วสูง
\"อ๋อ ๆ ผมว่าคุณอย่าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ดีกว่าครับ ให้ผมจัดการกิมฮวยเอง\"
\"ว่าแต่คุณวิลิศมาหรามีแผนอะไร เล่าให้ผมฟังทีได้ป่าวครับ\"
\"ดิฉันชื่อมาหยารัศมีค่ะ กรุณาเรียกให้ถูกด้วย\"
\"เอ้า ไหนทีแรกบอกชื่อวิลิศมาหรา\"
\"ดิฉันเปลี่ยนแล้วค่ะ จะดูหลักฐานการเปลี่ยนชื่อมั้ยคะ\" ชิ้ง!! อีโต้ถูกถอนจากโต๊ะเหล็กโดยไม่บิดเบี้ยวเลยแม้แต่น้อย บ่งบอกถึงความคมจัดของมัน
\"อ่ะ...เอ่อ ไม่ดูแล้วครับ เรียกมาหยารัศมีก็ได้ครับ\"
\"น่ารักจังเลยค่ะ ต้องอย่างนี้ถึงเรียกว่าคนน่ารัก\" มาหยารัศมีเอาสองมือบิดแก้มสองข้างของเขาอย่างมันส์เขี้ยว อีโต้ในมือหล่อนที่คมของมันห่างจากใบหูนิรนามไม่ถึงคืบ ทำให้เขาเหงื่อแตกซิก
\"สำหรับแผนการของดิฉัน ถ้าอยากรู้เรามาพนันกันเล็ก ๆ น้อย ๆ หน่อยมั้ยคะ\" หล่อนล้วงหาอะไรสักอย่างจากกระเป๋าลายหมีพูห์
ลูกโม่สีดำสนิทในมือหล่อนทำให้นิรนามงุนงง
\"แถวบ้านดิฉันเรียกรัสเซี่ยนรูเล็ทน่ะค่ะ ก็แค่สลับกันยิงหัวเท่านั้นเอง ใครตายก่อนก็แพ้ไป\"
\"หึหึ ไม่เล่นหรอก ผมขี้เกียจเก็บศพเธอน่ะ\" นิรนามรีบออกตัวเมื่อรับฟังกติกา
\"ขี้ขลาดก็บอกค่ะ ไม่ต้องมาฟอร์ม\"
นิรนามเลือดขึ้นหน้าทันที เขาคว้าปืนจากมือหล่อน \"มาเล่นกันสักตั้ง มา\" เขาเล็งปืนที่ศีรษะของตนและเหนี่ยวไก
ปัง!! มัจจุราชสีดำคำรามลั่น ส่งผลให้เกิดรูบนผนังห้องนั้นเพิ่มอีกหนึ่งรู นิรนามหน้าซีด นึกขอบคุณสวรรค์ที่เขาไม่กล้าเล็งหัวตัวเองตรง ๆ
\"ฮ่า ๆๆๆ คุณนี่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ ขนาดฆ่าตัวตายยังพลาดเลย\" หล่อนเยาะเย้ย เขารู้สึกสะกิดใจเป็นพิเศษเลยถอดลูกโม่ออกมาดู
\"แสดดด เมิงพยายามฆ่ากรูนี่หว่า กระสุนเต็มรังเพลิงเลย\"
หล่อนหัวเราะอย่างไม่สะทกสะท้าน \"ใครใช้ให้คุณโง่เล่นก่อนเองนี่คะ แต่ก็รอดนี่ แบบนี้เขาเรียกความขี้ขลาดช่วยไว้
แต่ว่าพูดไม่เพราะกับดิฉันจะดีหรือคะ\"
\"ดีหรือไม่ดีเดี๋ยวก็รู้\" ลูกโม่ถูกจ่อกับหัวของมาหยารัศมี \"ถ้าไม่คิดว่าเธอจะเป็นประโยชน์ ผมคงเหนี่ยวไกไปแล้ว \"
\"หึหึ จะดีหรือคะ\" ชิ้ง!!! ประกายคมมีดแว่บมาวูบหนึ่ง ปืนลูกโม่ในมือของนิรนามถูกผ่าออกเป็นสองเสี่ยงทันที
\"เธอเป็นแค่คนรับใช้ของผมนะ กล้าดียังไง\"
\"ดิฉันจำได้หมดแล้วว่าดิฉันเป็นใคร เรื่องที่คุณช่วยดิฉันไว้ สำนึกในบุญคุณเป็นอย่างสูง แต่การที่คุณจะโขกจะสับเหมือนดิฉันมิใช่คนนั้น มันคนละเรื่องกัน\" (เอ่อ หยาจ๊ะ ใครโขกสับใครกันแน่เนี่ย)
ทันใด ประตูลิฟท์ตรงสุดทางก็เปิดครืดขึ้นมา กิมฮวยในชุดพร้อมรบชี้ไขควงใส่หน้าแล้วเอาทำท่าปาดคอให้ดู เหมือนจะฝากข้อความว่า เมิงตายแน่!!
\"ดูสิคุณ มัวแต่ชวนดิฉันทะเลาะ เลยลืมตัดสายลิฟท์เลยพับผ่าสิ\"
\"ไม่ใช่ความผิดของผมสักหน่อย\" นิรนามอดยิ้มเล็ก ๆ ไม่ได้เมื่อทราบว่ากิมฮวยยังรอดอยู่ แต่แล้วความโกรธก็พวยพุ่งเมื่อหวนคิดได้ว่ากิมฮวยมาทำไม \"ไหนคุณว่ามีแผนสำรอง รีบ ๆ ใช้สิ\" กิมฮวยย่างสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ
10 เมตร
5 เมตร
3 เมตร
\"เฮ้ย จะถึงแล้ว เธอรีบ ๆ ทำอะไรเข้าสิ ไม่กลัวผมตายเหรอ\"
ปัง!!! กิมฮวยเดินชนกระจกจนทรุดลงไปนั่ง
\"โฮะโฮะโฮะ เป็นไงคะ เทคโนโลยีล่าสุดในการทำกระจกให้โปร่งใสแบบสุด ๆ\" มาหยาเยาะหล่อน
\"เธอน่าจะเอาเวลาไปวิจัยว่าทำไงกระจกถึงจะแกร่งซะมากกว่า\" นิรนามติงมาหยา เมื่อเห็นกิมฮวยเอาเก้าอี้ฟาดเพื่อพังกระจกเข้ามา
\"ไม่เป็นไรค่ะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ดวลให้รู้ดำรู้แดง\" มาหยาหักนิ้วดังกร๊อบ ๆ แล้วส่ายอาด ๆ เข้าหากิมฮวย
อีโต้คู่ในมือควงอย่างชำนิชำนาญก่อเกิดกระแสลมดังหวีดหวิว กิมฮวยสะบัดข้อมือเล็กน้อยแต่ส่งให้ไขควงนับสิบพุ่งแหวกอากาศฉิวเล็งจุดชีวิตทั้งหมดของหล่อน
ท่าชะนีโหยล่าผัวถูกงัดมาใช้อีกครั้ง มาหยาตีลังกาข้ามหัวกิมฮวยไป พร้อมกับหย่อนระเบิดทิ้งไว้ข้าง ๆ กิมฮวยด้วย
ควันตลบอบอวลจากระเบิดควัน กิมฮวยรีบควงเลื่อยไฟฟ้ามาป้องกันตัว แต่พบว่าไม่สามารถตัดบริเวณรอบ ๆ ได้
เมื่อควันจางลงหล่อนพบว่าหล่อนถูกกักอยู่ในกรงเหล็กขนาดใหญ่
\"หนอย เจ้าเล่ห์นักนะ นังแพศยา\" กิมฮวยกัดฟันด้วยความเคียดแค้น
\"โฮะโฮะ นี่แหล่ะค่ะ แผนสองของดิฉัน ต่อไปก็จะเป็นการฉลองเลือดกิมฮวยที่รักยิ่ง ต่อหน้าคุณปริศนา\" สมุนของนิรนามในชุดดำสองคนหิ้วปีกปริศนาออกมาจากภายในห้องลับ เขาแขนขาห้อยร่องแร่ง บ่งบอกว่ายังไม่ได้สติ
\"ปลุกเขาขึ้นมา\" นิรนามสั่งลูกน้อง หนึ่งในนั้นจี้เอวปริศนาแล้วบอก ตื่นเด๊ ส่วนอีกคนควักนาฬิกาปลุกมาจ่อหูเขา เสียงกรีดของนาฬิกาทำให้นิรนามประสาทเสียเข้าไปใหญ่
\"เวรเอ๊ย พวกเมิงทำห่ะไรเป็นกันบ้างวะ มานี่กรูปลุกมันเอง\" สมุนสองคนปล่อยมือที่จับปริศนาไว้อย่างว่าง่าย นิรนามง้างเท้าเพื่อเตะที่หน้าท้อง แต่ปริศนากลับพลิกตัวหลบในทันทีและตวัดเตะสวน
\"นึกว่าที่รักจะไม่ตื่นซะแล้ว\" กิมฮวยน้ำตาคลอเบ้าขณะที่นิรนามกัดฟันกรอด สองหนุ่มต่อสู้กันอย่างเมามันส์ โดยที่มาหยาจับตามองอย่างไม่วางใจ
\"ในเมื่อชั้นหมดห่วง ได้เวลาตายของแกแล้วนังแพศยา\" ด้ามดาบขนาดเล็ก ซึ่งส่งแสงเรืองเป็นลำทันทีที่กิมฮวยกดปุ่ม
\"ชิมไลท์เซเบอร์หน่อยมั้ยยะ\" แสงวูบไปมาแล้วกรงเหล็กที่มาหยาเตรียมมาก็พังไม่เป็นท่า
หล่อนโดดหลบเนื่องด้วยอาวุธสู้ไม่ได้ \"หึหึ คิดว่าคุณมีคนเดียวรึไงคะ\"
ทันใด แสงเลเซอร์ก็ฉาบเข้าที่อีโต้คู่ของมาหยา หล่อนเอาด้ามสองข้างของมันประกบกันเป็นดาบเดียว แล้วก็ใช้มันต้านรับไลเซเบอร์ของกิมฮวยอย่างเมามันส์
\"ไม่นึกว่าแกยังเหลือแรงไว้ลอบกัดอยู่ หรือว่าสมุนฉันยังต้อนรับไม่ถึงใจพอ\" นิรนามปรายตาไปที่สมุน
ทั้งคู่หลบตา ที่เขาสั่งให้จี้เอวปริศนาไม่หยุด เพื่อจะได้หมดแรง ไม่เกิดผลเพราะทั้งคู่แอบหลับไปพักหนึ่ง
\"คนมันหล่อ และเก่งน่ะ เลยรอดมาได้ ว่าแต่แกเหอะ คิดไงถึงให้ผู้หญิงออกหน้าแบบนี้นี่ หน้าตัวเมียชัด ๆ\"
\"เฮอะ ไม่หน้าตัวเมียเท่าพวกแย่งแฟนชาวบ้านหรอก\"
\"แกพูดอะไรของแก ผู้หญิงเขาเต็มใจชัด ๆ จะโทษ ก็โทษที่ผมหล่อกว่า มีเสน่ห์มากกว่า มันช่วยไม่ได้ว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า\"
\"เลิกพูดมากซะที มาฉะกันต่อมะ\"
\"เอาเดะ ว่าแต่เมื่อกี้ใครชวนคุยก่อนหล่ะวะ\"
หมัดหนึ่งสวนเข้าที่ปลายคางปริศนา \"เมิงก็ดีแต่ปากหล่ะวะ ไม่เห็นทำไรได้\" ปริศนาปาดเลือดที่ย้อยลงมาเล็กน้อย
\"เมิงแน่ใจนะว่าเมื่อกี้น่ะเต็มแรงแล้ว แค่คัน ๆ ว่ะ ยุงกัดรึป่าว\"
นิรนามเลือดขึ้นหน้า \"เฮงซวยเอ๊ย!!! ถึงจะเป็นยุงก็เป็นตัวที่ทำให้พ่อเมิงตายได้ \"
ถึงคราวปริศนาเดือด ตี นหนึ่งกระแทกเข้าที่ลิ้นปี่นิรนามอย่างเต็มรัก \"ขอเตือนไว้ก่อน เมิงเล่นใครก็ได้ ยกเว้นพ่อกรูกับกิมฮวย\"
\"กรุจะเล่น เมิงจะทำไม\" พลั่ก อีกดอกส่งให้นิรนามกระเด็นไปกระแทกฝาผนัง
กิมฮวยซึ่งกำลังโดดหลบอีโต้เลเซอร์ที่หมุนวนไปมารอบ ๆ ห้อง จู่ ๆ ก็หยุดการต่อสู้และตะโกนเรียกปริศนา
\"ที่รัก พอก่อนจ๊ะ มาทางนี้ก่อน\" ระหว่างที่พูดหล่อนก็ฟันอีโต้ขาดเป็นห้าหกเสี่ยง
ปริศนากลิ้งตัวหลบเศษอีโต้ซึ่งปักแทบเท้าได้เส้นยาแดงผ่าหกสิบสี่ ก่อนยันตี นที่ชายโครงของนิรนามเพื่อใช้เป็นแรงส่งกระโดดไปหากิมฮวย
\"งอนเค้าป่าวจ๊ะ ที่มาช่วยช้า\" แหมยังสวีทกันได้ สมุนของนิรนามทั้งคู่ยืนทะเล่อทะล่าเมื่อกี้นี้ดูเหมือนจะเพิ่งรวบรวมสติได้ กระสุนจำนวนมากปลิวฉวัดเฉวียนไปทั้งห้อง ปริศนากดตัวกิมฮวยให้หมอบลงต่ำ
\"เค้ามัวแต่วางระเบิดเวลาตึกนี้อยู่อ่ะ เลยมาช่วยที่รักช้าไปนิด\" กิมฮวยเฉลยด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา ขณะที่นิรนามและมาหยาหน้าซีด
\"ถ้างั้นเรามาตายด้วยกันเถอะค่ะ\" ไม่ทันพูดจบ มาหยาก็โดดลังกาหลังพร้อมกับสาดกระสุนปืนอาก้าใส่ทั้งคู่
เส้นทางของกระสุนดูเหมือนจะช้าเป็นพิเศษ จนทิ้งรอยความร้อนเป็นทางไว้ในอากาศ ปริศนาซึ่งมองเห็นกระสุนทุกลูก เขาหงายตัวไปด้านหลังเพื่อหลบกระสุน
แต่ด้านหลังปริศนามีกิมฮวยอยู่อีกที ทว่าหล่อนดูจะไม่สะทกสะท้าน หล่อนหันหน้ามาทางทิศกระสุนด้วยภาพสโลโมชั่น ก่อนกางมือข้างขวาของตนเพื่อหยุดกระสุนค้างไว้ในอากาศ
มาหยาไม่หยุดการโจมตีแต่เพียงเท่านั้น เมื่อหล่อนลงถึงพื้น หล่อนก็แยกร่างของตนทันที
กลายเป็น มาหยา 1 มาหยา 2 มาหยา 3 และ .....
ปริศนาซึ่งไม่ต้องการเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวบนตึกนี้ หลังจากที่ทราบว่าถูกวางระเบิด ก็ตัดสินใจพังกระจกออกไปจากตัวตึก ในมือของเขาฉุดกระชากลากถูกิมฮวย ซึ่งพยายามจะพูดว่า \'หายใจไม่ออกเว้ย\' โรยตัวลงสู่เบื้องล่างด้วย
ศัตรูเบื้องบนทำสีหน้าเหลือเชื่อ เมื่อปริศนาล้วงเอาคอปเตอร์ไม้ไผ่มาติดตั้งให้แก่กิมฮวยและตนเอง
\"bye bye my friends\" เขาโบกมือลาผู้เคราะห์ร้ายทั้งสี่
มาหยารัศมียังคงขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอยู่ขณะที่เธอแหลกกระจายเป็นเศษเนื้อจากแรงระเบิด ส่วนนิรนามไม่ทราบชะตากรรม
-----------------------------------------------------------------------
to be continued
\"กิมฮวย รับโทรศัพท์\" แม่ของชั้นตะโกนจากในห้องน้ำ
\"กิมฮวย รับโทรศัพท์\" เจอย้ำอีกครั้ง แต่เสียงนั้นยังดังไม่หยุด
\"กิมฮวย อยากตายเหรอลูก รีบรับโทรศัพท์สิค้า\" น้ำเสียงเดือดขึ้นมาแระ เออ ค่อยยังชั่วหน่อย ช่วงนี้ไม่มีใครด่ามันโหวงเหวงพิกล
\"ฮาโหล หวาดดีค่า ยินดีต้อนรับเข้าสู่บริการเรียกสายอัตโนมัติ ธุรกิจกดหนึ่ง คุยเล่นกดสอง โทรหาญาติกดสาม ทวงหนี้กด...\"
\"แล้วถ้าเรียกค่าไถ่หล่ะ?\" เสียงตามสายที่ทำให้กิมฮวยหูผึ่ง
\"กรุณาบอกชื่อด้วยนะ ชั้นจะได้ทราบว่าคุยกะคนหรือหมา
เอ๊ะ แต่ให้เดานะ เธอคงชื่อหมาหยารัศมีแน่ ๆ เลย ถึงมีเวลาว่างมากวนชาวบ้านด้วยการโทรศัพท์โรคจิตแบบเนี้ย\"
\"คุณไม่จำเป็นต้องยั่วโมโหดิฉัน หวังว่าคุณคงยังไม่ลืมคนชื่อปริศนานะคะ\" เสียงนั้นแกมยิ้มเยาะผ่านสาย
\"ว่าที่สามีชั้น ชั้นจะลืมได้ไงยะ\" ถ้าชั้นฟังไม่ผิด ได้ยินเสียงขบกรามกรอดจากโทรศัพท์ แต่ไม่ใช่เสียงนังหมาหยาแน่
\"อ้อ เหรอคะ แต่ได้ข่าวมาว่าคั่วหลายคนนี่ ใจง่ายแบบนี้ระวังเขาจีบแล้วทิ้งนะคะ รางน่ะสับให้ทันเถอะ สักวันรถไฟชนกันขึ้นมา ระวังหล่อนจะโดนขยี้ภายใต้ล้อเหล็กเป็นชิ้น ๆ\"
ชั้นนับหนึ่งถึงสิบ ก่อนตะคอกลงไปในหูโทรศัพท์ \"เลิกพล่ามไร้สาระได้แล้ว พี่ปริศนาอยู่ไหน\"
\"แถว ๆ นี้แหละค่ะ อยากฟังเสียงหน่อยมั้ยคะ\" ชั้นเดือดแล้วนะเว้ย
\"นี่ หล่อนจะตอบดี ๆ หรือตอบด้วยน้ำตายะ\"
\"อุ๊ยตายจริง นี่ถึงกับจะบีบน้ำตาขอร้องหยาเชียวเหรอคะ น่าสงสารจัง\" กร๊อบ เสียงหูโทรศัพท์หักครึ่ง ทว่าชั้นรีบประคองมันไว้เป็นรูปเพื่อป้องกันสายขาดทันที เมื่อได้ยินประโยคต่อไป
\"เอาเถอะค่ะ ถ้าอยากทราบขนาดนั้น ดิฉันบอกคุณก็ได้
หากว่าคุณแน่จริง มาที่ชั้นห้าสิบสอง ตึกเจริญกรุง ถนนบำรุงเมืองได้เลยนะคะ เรารอท่านอยู่
แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าคุณมาภายในสามสิบนาทีนี้ เรามีโปรโมชั่นพิเศษโดยจะยังเปิดลิฟท์ให้คุณใช้ขึ้นมาหาพวกเราได้
ขออวยพรให้คุณมาทันนะคะ ดิฉันกลัวคนขี้เหร่อย่างคุณจะน่องโป่ง ขายไม่ออกพอดี โฮะโฮะโฮะ
อ๊ะ ๆ ลืมบอกไป คุณอยากจะขนกองทัพหรือเรียกตำรวจมาด้วยก็ได้ แต่ดิฉันไม่รับรองว่าคุณปริศนาจะ\'บังเอิญ\'เสียชีวิตไปเสียก่อน
แค่นี้นะคะ ดิฉันไม่อยากคุยนาน กลัวกลากขึ้นค่ะ\"
\"กริ๊ก\" เสียงโทรศัพท์วางลงโดยที่ชั้นยังไม่ทันได้ตอบโต้เลยแม้แต่น้อย อีกครึ่งชั่วโมงแกโดนทบต้นทบดอกแน่ นังหมาหยา
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"คุณนิรนามรู้สึกร่างกายมีอะไรแปลก ๆ มั้ยคะ\" หล่อนถามเด็กหนุ่มซึ่งกำลังหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ
\"นี่เธอ อย่ายั่วผมตอนกำลังโกรธนะ\"
\"ดิฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะยั่วหรอก\" หล่อนตอบพร้อมกับปลดสายเดี่ยวของตนลงข้างหนึ่ง แล้วกระพือเสื้อแทนพัดเพื่อไล่ความร้อนอบอ้าว จนเห็นเนินอกขาวรำไร
\"ร้อนจังเลยแฮะ \" หล่อนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พร้อมกับเอาขาพาดบนโต๊ะ กระโปรงมินิสเกิร์ตร่นจนเห็นขาอ่อน
\"ถ้ามีอะไรแปลก ๆ ก็เธอนั่นแหละ ทำให้ผมเป็นแบบนี้\" นิรนามปาดเลือดกำเดาที่ไหลลงมาถึงปาก
\"หมายถึงบนหัวคุณน่ะค่ะ คุณก็ได้ยินจากโทรศัพท์เมื่อกี้นี้หมดแล้ว จะให้ดิฉันหักเขาโง้ง ๆ ออกให้มั้ยคะ\"
นิรนามทุบโต๊ะ ปัง!! \"นังกิมฮวยเลี้ยงไม่เชื่องจริง ๆ บังอาจคบชู้ต่อหน้าต่อตา\"
\"แล้วคุณจะทำอะไร\" นิรนามหน้าเสียทันที \"เฮอะ ผมจะทำอะไร หรือเธอคิดว่าผมสู้รบปรบมือกะกิมฮวยได้ แฟนก็คือแฟน ยังต้องเคารพนบนอบตามปกติแม้ว่าหล่อนจะสวมเขาให้\"
\"คุณก็มัวแต่คิดอย่างนี้แหละนะ นังกิมฮวยถึงได้กำเริบเสิบสานขนาดนี้\" หล่อนราดน้ำมันลงไปในไฟอีกนิด
\"นี่เธอ ถ้าจะด่ากิมฮวยให้ผมด่าเอง เรื่องผัวเมีย ชาวบ้านอย่าเจ๋อ\"
\"เมื่อกี้พูดว่าไงคะ?\" สวบ!!! เสียงอีโต้ชำแรกลงในเนื้อโต๊ะโลหะด้วยความเร็วสูง
\"อ๋อ ๆ ผมว่าคุณอย่าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ดีกว่าครับ ให้ผมจัดการกิมฮวยเอง\"
\"ว่าแต่คุณวิลิศมาหรามีแผนอะไร เล่าให้ผมฟังทีได้ป่าวครับ\"
\"ดิฉันชื่อมาหยารัศมีค่ะ กรุณาเรียกให้ถูกด้วย\"
\"เอ้า ไหนทีแรกบอกชื่อวิลิศมาหรา\"
\"ดิฉันเปลี่ยนแล้วค่ะ จะดูหลักฐานการเปลี่ยนชื่อมั้ยคะ\" ชิ้ง!! อีโต้ถูกถอนจากโต๊ะเหล็กโดยไม่บิดเบี้ยวเลยแม้แต่น้อย บ่งบอกถึงความคมจัดของมัน
\"อ่ะ...เอ่อ ไม่ดูแล้วครับ เรียกมาหยารัศมีก็ได้ครับ\"
\"น่ารักจังเลยค่ะ ต้องอย่างนี้ถึงเรียกว่าคนน่ารัก\" มาหยารัศมีเอาสองมือบิดแก้มสองข้างของเขาอย่างมันส์เขี้ยว อีโต้ในมือหล่อนที่คมของมันห่างจากใบหูนิรนามไม่ถึงคืบ ทำให้เขาเหงื่อแตกซิก
\"สำหรับแผนการของดิฉัน ถ้าอยากรู้เรามาพนันกันเล็ก ๆ น้อย ๆ หน่อยมั้ยคะ\" หล่อนล้วงหาอะไรสักอย่างจากกระเป๋าลายหมีพูห์
ลูกโม่สีดำสนิทในมือหล่อนทำให้นิรนามงุนงง
\"แถวบ้านดิฉันเรียกรัสเซี่ยนรูเล็ทน่ะค่ะ ก็แค่สลับกันยิงหัวเท่านั้นเอง ใครตายก่อนก็แพ้ไป\"
\"หึหึ ไม่เล่นหรอก ผมขี้เกียจเก็บศพเธอน่ะ\" นิรนามรีบออกตัวเมื่อรับฟังกติกา
\"ขี้ขลาดก็บอกค่ะ ไม่ต้องมาฟอร์ม\"
นิรนามเลือดขึ้นหน้าทันที เขาคว้าปืนจากมือหล่อน \"มาเล่นกันสักตั้ง มา\" เขาเล็งปืนที่ศีรษะของตนและเหนี่ยวไก
ปัง!! มัจจุราชสีดำคำรามลั่น ส่งผลให้เกิดรูบนผนังห้องนั้นเพิ่มอีกหนึ่งรู นิรนามหน้าซีด นึกขอบคุณสวรรค์ที่เขาไม่กล้าเล็งหัวตัวเองตรง ๆ
\"ฮ่า ๆๆๆ คุณนี่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ ขนาดฆ่าตัวตายยังพลาดเลย\" หล่อนเยาะเย้ย เขารู้สึกสะกิดใจเป็นพิเศษเลยถอดลูกโม่ออกมาดู
\"แสดดด เมิงพยายามฆ่ากรูนี่หว่า กระสุนเต็มรังเพลิงเลย\"
หล่อนหัวเราะอย่างไม่สะทกสะท้าน \"ใครใช้ให้คุณโง่เล่นก่อนเองนี่คะ แต่ก็รอดนี่ แบบนี้เขาเรียกความขี้ขลาดช่วยไว้
แต่ว่าพูดไม่เพราะกับดิฉันจะดีหรือคะ\"
\"ดีหรือไม่ดีเดี๋ยวก็รู้\" ลูกโม่ถูกจ่อกับหัวของมาหยารัศมี \"ถ้าไม่คิดว่าเธอจะเป็นประโยชน์ ผมคงเหนี่ยวไกไปแล้ว \"
\"หึหึ จะดีหรือคะ\" ชิ้ง!!! ประกายคมมีดแว่บมาวูบหนึ่ง ปืนลูกโม่ในมือของนิรนามถูกผ่าออกเป็นสองเสี่ยงทันที
\"เธอเป็นแค่คนรับใช้ของผมนะ กล้าดียังไง\"
\"ดิฉันจำได้หมดแล้วว่าดิฉันเป็นใคร เรื่องที่คุณช่วยดิฉันไว้ สำนึกในบุญคุณเป็นอย่างสูง แต่การที่คุณจะโขกจะสับเหมือนดิฉันมิใช่คนนั้น มันคนละเรื่องกัน\" (เอ่อ หยาจ๊ะ ใครโขกสับใครกันแน่เนี่ย)
ทันใด ประตูลิฟท์ตรงสุดทางก็เปิดครืดขึ้นมา กิมฮวยในชุดพร้อมรบชี้ไขควงใส่หน้าแล้วเอาทำท่าปาดคอให้ดู เหมือนจะฝากข้อความว่า เมิงตายแน่!!
\"ดูสิคุณ มัวแต่ชวนดิฉันทะเลาะ เลยลืมตัดสายลิฟท์เลยพับผ่าสิ\"
\"ไม่ใช่ความผิดของผมสักหน่อย\" นิรนามอดยิ้มเล็ก ๆ ไม่ได้เมื่อทราบว่ากิมฮวยยังรอดอยู่ แต่แล้วความโกรธก็พวยพุ่งเมื่อหวนคิดได้ว่ากิมฮวยมาทำไม \"ไหนคุณว่ามีแผนสำรอง รีบ ๆ ใช้สิ\" กิมฮวยย่างสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ
10 เมตร
5 เมตร
3 เมตร
\"เฮ้ย จะถึงแล้ว เธอรีบ ๆ ทำอะไรเข้าสิ ไม่กลัวผมตายเหรอ\"
ปัง!!! กิมฮวยเดินชนกระจกจนทรุดลงไปนั่ง
\"โฮะโฮะโฮะ เป็นไงคะ เทคโนโลยีล่าสุดในการทำกระจกให้โปร่งใสแบบสุด ๆ\" มาหยาเยาะหล่อน
\"เธอน่าจะเอาเวลาไปวิจัยว่าทำไงกระจกถึงจะแกร่งซะมากกว่า\" นิรนามติงมาหยา เมื่อเห็นกิมฮวยเอาเก้าอี้ฟาดเพื่อพังกระจกเข้ามา
\"ไม่เป็นไรค่ะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ดวลให้รู้ดำรู้แดง\" มาหยาหักนิ้วดังกร๊อบ ๆ แล้วส่ายอาด ๆ เข้าหากิมฮวย
อีโต้คู่ในมือควงอย่างชำนิชำนาญก่อเกิดกระแสลมดังหวีดหวิว กิมฮวยสะบัดข้อมือเล็กน้อยแต่ส่งให้ไขควงนับสิบพุ่งแหวกอากาศฉิวเล็งจุดชีวิตทั้งหมดของหล่อน
ท่าชะนีโหยล่าผัวถูกงัดมาใช้อีกครั้ง มาหยาตีลังกาข้ามหัวกิมฮวยไป พร้อมกับหย่อนระเบิดทิ้งไว้ข้าง ๆ กิมฮวยด้วย
ควันตลบอบอวลจากระเบิดควัน กิมฮวยรีบควงเลื่อยไฟฟ้ามาป้องกันตัว แต่พบว่าไม่สามารถตัดบริเวณรอบ ๆ ได้
เมื่อควันจางลงหล่อนพบว่าหล่อนถูกกักอยู่ในกรงเหล็กขนาดใหญ่
\"หนอย เจ้าเล่ห์นักนะ นังแพศยา\" กิมฮวยกัดฟันด้วยความเคียดแค้น
\"โฮะโฮะ นี่แหล่ะค่ะ แผนสองของดิฉัน ต่อไปก็จะเป็นการฉลองเลือดกิมฮวยที่รักยิ่ง ต่อหน้าคุณปริศนา\" สมุนของนิรนามในชุดดำสองคนหิ้วปีกปริศนาออกมาจากภายในห้องลับ เขาแขนขาห้อยร่องแร่ง บ่งบอกว่ายังไม่ได้สติ
\"ปลุกเขาขึ้นมา\" นิรนามสั่งลูกน้อง หนึ่งในนั้นจี้เอวปริศนาแล้วบอก ตื่นเด๊ ส่วนอีกคนควักนาฬิกาปลุกมาจ่อหูเขา เสียงกรีดของนาฬิกาทำให้นิรนามประสาทเสียเข้าไปใหญ่
\"เวรเอ๊ย พวกเมิงทำห่ะไรเป็นกันบ้างวะ มานี่กรูปลุกมันเอง\" สมุนสองคนปล่อยมือที่จับปริศนาไว้อย่างว่าง่าย นิรนามง้างเท้าเพื่อเตะที่หน้าท้อง แต่ปริศนากลับพลิกตัวหลบในทันทีและตวัดเตะสวน
\"นึกว่าที่รักจะไม่ตื่นซะแล้ว\" กิมฮวยน้ำตาคลอเบ้าขณะที่นิรนามกัดฟันกรอด สองหนุ่มต่อสู้กันอย่างเมามันส์ โดยที่มาหยาจับตามองอย่างไม่วางใจ
\"ในเมื่อชั้นหมดห่วง ได้เวลาตายของแกแล้วนังแพศยา\" ด้ามดาบขนาดเล็ก ซึ่งส่งแสงเรืองเป็นลำทันทีที่กิมฮวยกดปุ่ม
\"ชิมไลท์เซเบอร์หน่อยมั้ยยะ\" แสงวูบไปมาแล้วกรงเหล็กที่มาหยาเตรียมมาก็พังไม่เป็นท่า
หล่อนโดดหลบเนื่องด้วยอาวุธสู้ไม่ได้ \"หึหึ คิดว่าคุณมีคนเดียวรึไงคะ\"
ทันใด แสงเลเซอร์ก็ฉาบเข้าที่อีโต้คู่ของมาหยา หล่อนเอาด้ามสองข้างของมันประกบกันเป็นดาบเดียว แล้วก็ใช้มันต้านรับไลเซเบอร์ของกิมฮวยอย่างเมามันส์
\"ไม่นึกว่าแกยังเหลือแรงไว้ลอบกัดอยู่ หรือว่าสมุนฉันยังต้อนรับไม่ถึงใจพอ\" นิรนามปรายตาไปที่สมุน
ทั้งคู่หลบตา ที่เขาสั่งให้จี้เอวปริศนาไม่หยุด เพื่อจะได้หมดแรง ไม่เกิดผลเพราะทั้งคู่แอบหลับไปพักหนึ่ง
\"คนมันหล่อ และเก่งน่ะ เลยรอดมาได้ ว่าแต่แกเหอะ คิดไงถึงให้ผู้หญิงออกหน้าแบบนี้นี่ หน้าตัวเมียชัด ๆ\"
\"เฮอะ ไม่หน้าตัวเมียเท่าพวกแย่งแฟนชาวบ้านหรอก\"
\"แกพูดอะไรของแก ผู้หญิงเขาเต็มใจชัด ๆ จะโทษ ก็โทษที่ผมหล่อกว่า มีเสน่ห์มากกว่า มันช่วยไม่ได้ว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า\"
\"เลิกพูดมากซะที มาฉะกันต่อมะ\"
\"เอาเดะ ว่าแต่เมื่อกี้ใครชวนคุยก่อนหล่ะวะ\"
หมัดหนึ่งสวนเข้าที่ปลายคางปริศนา \"เมิงก็ดีแต่ปากหล่ะวะ ไม่เห็นทำไรได้\" ปริศนาปาดเลือดที่ย้อยลงมาเล็กน้อย
\"เมิงแน่ใจนะว่าเมื่อกี้น่ะเต็มแรงแล้ว แค่คัน ๆ ว่ะ ยุงกัดรึป่าว\"
นิรนามเลือดขึ้นหน้า \"เฮงซวยเอ๊ย!!! ถึงจะเป็นยุงก็เป็นตัวที่ทำให้พ่อเมิงตายได้ \"
ถึงคราวปริศนาเดือด ตี นหนึ่งกระแทกเข้าที่ลิ้นปี่นิรนามอย่างเต็มรัก \"ขอเตือนไว้ก่อน เมิงเล่นใครก็ได้ ยกเว้นพ่อกรูกับกิมฮวย\"
\"กรุจะเล่น เมิงจะทำไม\" พลั่ก อีกดอกส่งให้นิรนามกระเด็นไปกระแทกฝาผนัง
กิมฮวยซึ่งกำลังโดดหลบอีโต้เลเซอร์ที่หมุนวนไปมารอบ ๆ ห้อง จู่ ๆ ก็หยุดการต่อสู้และตะโกนเรียกปริศนา
\"ที่รัก พอก่อนจ๊ะ มาทางนี้ก่อน\" ระหว่างที่พูดหล่อนก็ฟันอีโต้ขาดเป็นห้าหกเสี่ยง
ปริศนากลิ้งตัวหลบเศษอีโต้ซึ่งปักแทบเท้าได้เส้นยาแดงผ่าหกสิบสี่ ก่อนยันตี นที่ชายโครงของนิรนามเพื่อใช้เป็นแรงส่งกระโดดไปหากิมฮวย
\"งอนเค้าป่าวจ๊ะ ที่มาช่วยช้า\" แหมยังสวีทกันได้ สมุนของนิรนามทั้งคู่ยืนทะเล่อทะล่าเมื่อกี้นี้ดูเหมือนจะเพิ่งรวบรวมสติได้ กระสุนจำนวนมากปลิวฉวัดเฉวียนไปทั้งห้อง ปริศนากดตัวกิมฮวยให้หมอบลงต่ำ
\"เค้ามัวแต่วางระเบิดเวลาตึกนี้อยู่อ่ะ เลยมาช่วยที่รักช้าไปนิด\" กิมฮวยเฉลยด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา ขณะที่นิรนามและมาหยาหน้าซีด
\"ถ้างั้นเรามาตายด้วยกันเถอะค่ะ\" ไม่ทันพูดจบ มาหยาก็โดดลังกาหลังพร้อมกับสาดกระสุนปืนอาก้าใส่ทั้งคู่
เส้นทางของกระสุนดูเหมือนจะช้าเป็นพิเศษ จนทิ้งรอยความร้อนเป็นทางไว้ในอากาศ ปริศนาซึ่งมองเห็นกระสุนทุกลูก เขาหงายตัวไปด้านหลังเพื่อหลบกระสุน
แต่ด้านหลังปริศนามีกิมฮวยอยู่อีกที ทว่าหล่อนดูจะไม่สะทกสะท้าน หล่อนหันหน้ามาทางทิศกระสุนด้วยภาพสโลโมชั่น ก่อนกางมือข้างขวาของตนเพื่อหยุดกระสุนค้างไว้ในอากาศ
มาหยาไม่หยุดการโจมตีแต่เพียงเท่านั้น เมื่อหล่อนลงถึงพื้น หล่อนก็แยกร่างของตนทันที
กลายเป็น มาหยา 1 มาหยา 2 มาหยา 3 และ .....
ปริศนาซึ่งไม่ต้องการเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวบนตึกนี้ หลังจากที่ทราบว่าถูกวางระเบิด ก็ตัดสินใจพังกระจกออกไปจากตัวตึก ในมือของเขาฉุดกระชากลากถูกิมฮวย ซึ่งพยายามจะพูดว่า \'หายใจไม่ออกเว้ย\' โรยตัวลงสู่เบื้องล่างด้วย
ศัตรูเบื้องบนทำสีหน้าเหลือเชื่อ เมื่อปริศนาล้วงเอาคอปเตอร์ไม้ไผ่มาติดตั้งให้แก่กิมฮวยและตนเอง
\"bye bye my friends\" เขาโบกมือลาผู้เคราะห์ร้ายทั้งสี่
มาหยารัศมียังคงขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอยู่ขณะที่เธอแหลกกระจายเป็นเศษเนื้อจากแรงระเบิด ส่วนนิรนามไม่ทราบชะตากรรม
-----------------------------------------------------------------------
to be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น