ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ทัศนศึกษาเชิงนิเวศวิทยา
ไม่ได้อัพมา 1 วัน คิดถึงหล่ะสิ
รอตอนใหม่อยู่เหรอ อืม ๆ
ฝันไปเถอะ :p
โอ๋ ๆ ล้อเล่นนะคร้าบ เด๋วอัพครับผม O_o
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หวังใจว่าคุณคงจะไม่เห็นบรรทัดต่อไปนี้ เพราะผมยังแต่งไม่เสร็จ โอเคนะ ถ้าคุณเห็น ก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นซะ แล้วข้ามไปอ่านตอนต่อไป จนกว่าผมจะบอกว่าเขียนเสร็จแล้ว ว่าแต่........
มีคนโง่เชื่อเรื่องนี้ด้วยเรอะ!!!
ไหน ๆ ก็ดื้อขนาดเลื่อนมาถึงบรรทัดนี้แล้ว ก็เชิญติดตามเรื่องของกิมฮวยต่อไปได้เลยครับ
แอ่นแอนแอ๊น แอนแอน แอ่นแอ๊น แอน
------------------------------------------------------------------------------------------------
สายลมแห้งผากพัดผ่านทะเลทรายซาฮาร่าอันกว้างใหญ่ ดวงอาทิตย์ร้อนแรงแห่งยามเที่ยงวันสาดแสงส่องลงตรงกลางกระหม่อมของชั้น โอยยยย....ทำไมมันร้อนเชี่ย ๆ อย่างนี้ฟระ ชั้นอยากจะบ่นแบบนี้ แต่ถ้าหากอ้าปากเมื่อใด ฝุ่นทรายที่คละคลุ้งเต็มไปหมดคงจะเข้าไปในปากของชั้นแทนมื้อเที่ยง
กิ้งก่าคางแดงแผงคอเขียวตัวหนึ่งจ้องมองชั้นจากซอกของกลุ่มพืชตระกูลแคดตัส ชั้นจ้องสวนด้วยตาเขียวปั๊ด มองทำเชี่ยไรวะ อยากถูกจับย่างรึไง
ชั้นจ้อง...
มันจ้อง.....
ชั้นจ้อง.........
มันจ้อง.............
ชั้นสุดจะทนกับมันจริง ๆ เขาว่าอากาศร้อนทำให้คนเป็นบ้าได้ ก็มีแต่คนบ้าน่ะแหล่ะที่จะทะเลาะกับกิ้งก่าตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง
ไลท์เซเบอร์ที่อยู่ในมือชั้น พยายามกระพริบลำแสงออกมาอย่างอ่อนแรงก่อนดับวูบลง ชั้นจับมันเขย่า เขย่า เขย่า และ เขย่า
............แสดดดด ถ่านหมด โว้ย ทำไมอะไรมันไม่ได้ดั่งใจแบบนี้วะ
กิ้งก่าตัวเดิมยังคงอยู่ที่เดิม และจ้องชั้นแบบเดิม แต่แววตามันเยาะเย้ย
Y_Y ฮือฮือ แกล้งนางเอกแสนสวยน่ารักใจดีมีเมตตารักเด็กแบบชั้น ได้ไง ชั้นทรุดตัวลงนั่งปิดหน้าสะอึกสะอื้น แต่แฟนพันธุ์แท้ของกิมฮวยคงบอกได้ว่า อะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับกิ้งก่าผู้น่าสงสาร
-------------------------------------------------------------------------------------------------
\"กิมฮวย นั่งทำอะไรอยู่ครับ\" ผมถามกิมฮวยในตอนเย็น เมื่อเราพักผ่อนกันที่โอเอซิสแห่งหนึ่ง กองไฟวอมแวมและกลิ่นหอมของเนื้อปลุกความสนใจของผม
\"กิ้งก่าย่างค่ะ กินมั้ยคะ\" หางกิ้งก่าที่คาดว่ายังไม่สุกดี (เพราะยังดิ้นตุบ ๆ ได้) ลอดออกมาจากภายในปากของกิมฮวย
\"ไม่เอาหรอกจ๊ะ พี่กินข้าวแล้ว\" ผมโกหก เพราะไม่อยากอยู่ในสภาพน่าสยองแบบเธอ
โรงเรียนเรานึกยังไงก็ไม่ทราบ พามาทัศนศึกษาที่ทะเลทรายซาฮาร่า กล่าวอ้างกันว่า เป็นนโยบายหาความรู้นอกสถานที่โดยสัมผัสประสบการณ์จริง เหอะ คาดว่าเป็นแผนการคุมจำนวนประชากรในโรงเรียนเสียมากกว่า
\"ฮือฮือ กิมฮวยคิดถึงแม่\" เธอคนข้าง ๆ ร้องไห้กระซิก ๆ ผมรีบโอ๋เอาใจ
\"รุ่นพี่ไม่มีโทรศัพท์เลยเหรอคะ กิมฮวยจะได้โทรไปให้ทางบ้านมารับ กิมฮวยทนสภาพชีวิตแบบนี้ไม่ไหวแล้ว\" หล่อนเบียดตัวเข้าหาอ้อมอกอุ่น ๆ ของผม
สภาพแร้นแค้นของกลุ่มนักเรียนที่ถูกปล่อยเกาะตามจุดต่าง ๆ ของทะเลทราย เพื่อให้เดินทางไปยังจุดนัดหมายเอง มันทำให้ผมนึกอยากฆ่าคนต้นคิดนัก
แต่...ไม่เอา ไม่ฆ่าดีกว่า เอาให้ทรมานแบบอยู่ไม่ได้ ถึงคิดตายก็ไม่สมใจน่าจะสนุกกว่า หึหึหึหึ
\"กฏ ก็คือกฏ เพราะฉะนั้น พี่เองก็โดนยึดโทรศัพท์เหมือนกันจ๊ะ\"
\"แล้วนาฬิกาที่ติดต่อกับเครือข่ายในองค์กรของพี่หล่ะ ใช้ได้รึป่าว\"
เวร รู้ได้ไงวะ
\"โธ่เอ๋ย เด็กน้อย แม่ของกิมฮวยคงไม่ได้อยู่ในองค์กรพี่หรอก ถึงจะติดต่อได้ผ่านนาฬิกาเรือนนี้\"
\"ฮึ รุ่นพี่ไม่ช่วย เด๋วกิมฮวยหาทางเองก็ได้หรอก\" เจ้าหล่อนแสนงอนเสียจริง ผมส่ายหน้าอย่างระอาใจ เนื่องจากต้องการสืบทราบให้ได้ว่าใครอยู่เบื้องหลังการทัศนศึกษาครั้งนี้ จึงต้องเล่นตามเกมจนกว่าจะจบ
ความจริงผมสามารถใช้มันโทรออกนอกเครือข่ายได้ และผมก็โทรไปติดต่อพักงานแสดงแล้ว แต่เรื่องอะไรจะยอมให้กิมฮวยกลับ
ปล่อยกลับคนเดียวผมก็เหงาแย่อ่ะดิ (กิมฮวย : หึงก็บอกดิ
ปริศนา : ใครหึงเธอ อยากไปมีแฟนใหม่ที่ไหนก็ไปเลย
กิมฮวย : หนอย ท้าใช่มะ คอยดูเถอะ ออกจากซาฮาร่าได้แล้วจะมีกิ๊กเพิ่มอีกสักพันคน
ปริศนา : เอาดิเชิญเลย หน้าอย่างเธอคงมีคนเอาอยู่หรอก
กิมฮวย : ไม่มีคนเอาแน่เหรอ อย่างน้อยก็มีไอ้หน้าโง่ชื่อปริศนาอยู่หนึ่งคนหล่ะ
ปริศนา : เฮ้ พูดงี้มาซัดปากกันดีกว่า
กิมฮวย : ไม่เอาหรอก ขี้เกียจ
ปริศนา : ไม่ใช่ไม่กล้าหรอกเรอะ
กิมฮวย : ไลท์เซเบอร์ ถ่านหมดน่ะ
ปริศนา : กรำ =_+\")
เมื่อกิมฮวยต่อยตีกับผมในจินตนาการเสร็จแล้ว ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวัน
ไม่งั้นชีวิตรักจะน่าเบื่อแย่ มีแต่รสหวานเลี่ยน
ก็ได้เวลานอน ในแถบภูมิอากาศบริเวณนี้ ยามกลางวันร้อนจัด ยามกลางคืนหนาวสุดขั้ว จนหิมะตกโปรยปราย
ผมจึงไปตัดเอาแผ่นน้ำแข็งจากแม่น้ำมาทำกระท่อมอิกลูก่อนหน้า ทำให้พวกเรามีที่พักที่อบอุ่น
(คนอ่านคนที่สิบเอ็ด : ทำไมรู้สึกว่าเรื่องแกชักเว่อร์ ๆ วะ ทะเลทรายซาฮาร่ามันอยู่ในทวีปแอนตาร์คติคการึไง
ปริศนา : อ่านไปเหอะน่า อย่าคิดมาก ลองกลับไปอ่านตอนที่สิบสองแล้วก็จะรู้เองว่าทำไมหิมะถึงตกได้
คนอ่านคนที่สิบสอง : แกนี่ชอบพูดเป็นปริศนาอยู่เรื่อยเลย เด๋วก็ให้ไปอ่านตอนโน้น เดี๋ยวก็ให้ไปอ่านตอนนี้
ปริศนา : แล้วผมชื่ออะไรหล่ะ ถามแปลก ๆ
คนอ่านคนที่สิบสาม : เฮ้ย...ขอบทพูดมั่งสิวะ
ปริศนา : ....!!? )
--------------------------------------------------------------------------------------------------
(คนอ่านคนที่สิบสี่ : ไรวะ แต่ละตอนมีแค่นิดเดียว แถมยังอัดแน่นได้ด้วยเรื่องไร้สาระ
ปริศนา : พอ ๆ เลิก ๆ นักอ่านตัวจริงเขารำคาญแล้ว ใช่มั้ยครับ?
นักอ่านตัวจริง : ใช่เลยครับ น่าเบื่อที่สุด ชอบนอกเรื่องอยู่ได้ ผมชักคันมืออยากฆ่าคนสัก 15 ศพ
ปริศนา : เอ่อ คนอ่านมีแค่สิบสี่คนนี่ครับ อย่าบอกนะว่ารวมผมอีกหนึ่ง
... : สวบบ ฉัวะ อั่ก คร่อก ครืดๆ ๆ
นักอ่านตัวจริง : ให้พากย์มั้ยครับ เสียบมีดเข้าไป คว้านมีดในร่างของเหยื่อ เหยื่อร้อง เอาเหยื่อให้ตายสนิท แล้วลากศพไปทิ้ง !!!)
รอตอนใหม่อยู่เหรอ อืม ๆ
ฝันไปเถอะ :p
โอ๋ ๆ ล้อเล่นนะคร้าบ เด๋วอัพครับผม O_o
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หวังใจว่าคุณคงจะไม่เห็นบรรทัดต่อไปนี้ เพราะผมยังแต่งไม่เสร็จ โอเคนะ ถ้าคุณเห็น ก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นซะ แล้วข้ามไปอ่านตอนต่อไป จนกว่าผมจะบอกว่าเขียนเสร็จแล้ว ว่าแต่........
มีคนโง่เชื่อเรื่องนี้ด้วยเรอะ!!!
ไหน ๆ ก็ดื้อขนาดเลื่อนมาถึงบรรทัดนี้แล้ว ก็เชิญติดตามเรื่องของกิมฮวยต่อไปได้เลยครับ
แอ่นแอนแอ๊น แอนแอน แอ่นแอ๊น แอน
------------------------------------------------------------------------------------------------
สายลมแห้งผากพัดผ่านทะเลทรายซาฮาร่าอันกว้างใหญ่ ดวงอาทิตย์ร้อนแรงแห่งยามเที่ยงวันสาดแสงส่องลงตรงกลางกระหม่อมของชั้น โอยยยย....ทำไมมันร้อนเชี่ย ๆ อย่างนี้ฟระ ชั้นอยากจะบ่นแบบนี้ แต่ถ้าหากอ้าปากเมื่อใด ฝุ่นทรายที่คละคลุ้งเต็มไปหมดคงจะเข้าไปในปากของชั้นแทนมื้อเที่ยง
กิ้งก่าคางแดงแผงคอเขียวตัวหนึ่งจ้องมองชั้นจากซอกของกลุ่มพืชตระกูลแคดตัส ชั้นจ้องสวนด้วยตาเขียวปั๊ด มองทำเชี่ยไรวะ อยากถูกจับย่างรึไง
ชั้นจ้อง...
มันจ้อง.....
ชั้นจ้อง.........
มันจ้อง.............
ชั้นสุดจะทนกับมันจริง ๆ เขาว่าอากาศร้อนทำให้คนเป็นบ้าได้ ก็มีแต่คนบ้าน่ะแหล่ะที่จะทะเลาะกับกิ้งก่าตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง
ไลท์เซเบอร์ที่อยู่ในมือชั้น พยายามกระพริบลำแสงออกมาอย่างอ่อนแรงก่อนดับวูบลง ชั้นจับมันเขย่า เขย่า เขย่า และ เขย่า
............แสดดดด ถ่านหมด โว้ย ทำไมอะไรมันไม่ได้ดั่งใจแบบนี้วะ
กิ้งก่าตัวเดิมยังคงอยู่ที่เดิม และจ้องชั้นแบบเดิม แต่แววตามันเยาะเย้ย
Y_Y ฮือฮือ แกล้งนางเอกแสนสวยน่ารักใจดีมีเมตตารักเด็กแบบชั้น ได้ไง ชั้นทรุดตัวลงนั่งปิดหน้าสะอึกสะอื้น แต่แฟนพันธุ์แท้ของกิมฮวยคงบอกได้ว่า อะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับกิ้งก่าผู้น่าสงสาร
-------------------------------------------------------------------------------------------------
\"กิมฮวย นั่งทำอะไรอยู่ครับ\" ผมถามกิมฮวยในตอนเย็น เมื่อเราพักผ่อนกันที่โอเอซิสแห่งหนึ่ง กองไฟวอมแวมและกลิ่นหอมของเนื้อปลุกความสนใจของผม
\"กิ้งก่าย่างค่ะ กินมั้ยคะ\" หางกิ้งก่าที่คาดว่ายังไม่สุกดี (เพราะยังดิ้นตุบ ๆ ได้) ลอดออกมาจากภายในปากของกิมฮวย
\"ไม่เอาหรอกจ๊ะ พี่กินข้าวแล้ว\" ผมโกหก เพราะไม่อยากอยู่ในสภาพน่าสยองแบบเธอ
โรงเรียนเรานึกยังไงก็ไม่ทราบ พามาทัศนศึกษาที่ทะเลทรายซาฮาร่า กล่าวอ้างกันว่า เป็นนโยบายหาความรู้นอกสถานที่โดยสัมผัสประสบการณ์จริง เหอะ คาดว่าเป็นแผนการคุมจำนวนประชากรในโรงเรียนเสียมากกว่า
\"ฮือฮือ กิมฮวยคิดถึงแม่\" เธอคนข้าง ๆ ร้องไห้กระซิก ๆ ผมรีบโอ๋เอาใจ
\"รุ่นพี่ไม่มีโทรศัพท์เลยเหรอคะ กิมฮวยจะได้โทรไปให้ทางบ้านมารับ กิมฮวยทนสภาพชีวิตแบบนี้ไม่ไหวแล้ว\" หล่อนเบียดตัวเข้าหาอ้อมอกอุ่น ๆ ของผม
สภาพแร้นแค้นของกลุ่มนักเรียนที่ถูกปล่อยเกาะตามจุดต่าง ๆ ของทะเลทราย เพื่อให้เดินทางไปยังจุดนัดหมายเอง มันทำให้ผมนึกอยากฆ่าคนต้นคิดนัก
แต่...ไม่เอา ไม่ฆ่าดีกว่า เอาให้ทรมานแบบอยู่ไม่ได้ ถึงคิดตายก็ไม่สมใจน่าจะสนุกกว่า หึหึหึหึ
\"กฏ ก็คือกฏ เพราะฉะนั้น พี่เองก็โดนยึดโทรศัพท์เหมือนกันจ๊ะ\"
\"แล้วนาฬิกาที่ติดต่อกับเครือข่ายในองค์กรของพี่หล่ะ ใช้ได้รึป่าว\"
เวร รู้ได้ไงวะ
\"โธ่เอ๋ย เด็กน้อย แม่ของกิมฮวยคงไม่ได้อยู่ในองค์กรพี่หรอก ถึงจะติดต่อได้ผ่านนาฬิกาเรือนนี้\"
\"ฮึ รุ่นพี่ไม่ช่วย เด๋วกิมฮวยหาทางเองก็ได้หรอก\" เจ้าหล่อนแสนงอนเสียจริง ผมส่ายหน้าอย่างระอาใจ เนื่องจากต้องการสืบทราบให้ได้ว่าใครอยู่เบื้องหลังการทัศนศึกษาครั้งนี้ จึงต้องเล่นตามเกมจนกว่าจะจบ
ความจริงผมสามารถใช้มันโทรออกนอกเครือข่ายได้ และผมก็โทรไปติดต่อพักงานแสดงแล้ว แต่เรื่องอะไรจะยอมให้กิมฮวยกลับ
ปล่อยกลับคนเดียวผมก็เหงาแย่อ่ะดิ (กิมฮวย : หึงก็บอกดิ
ปริศนา : ใครหึงเธอ อยากไปมีแฟนใหม่ที่ไหนก็ไปเลย
กิมฮวย : หนอย ท้าใช่มะ คอยดูเถอะ ออกจากซาฮาร่าได้แล้วจะมีกิ๊กเพิ่มอีกสักพันคน
ปริศนา : เอาดิเชิญเลย หน้าอย่างเธอคงมีคนเอาอยู่หรอก
กิมฮวย : ไม่มีคนเอาแน่เหรอ อย่างน้อยก็มีไอ้หน้าโง่ชื่อปริศนาอยู่หนึ่งคนหล่ะ
ปริศนา : เฮ้ พูดงี้มาซัดปากกันดีกว่า
กิมฮวย : ไม่เอาหรอก ขี้เกียจ
ปริศนา : ไม่ใช่ไม่กล้าหรอกเรอะ
กิมฮวย : ไลท์เซเบอร์ ถ่านหมดน่ะ
ปริศนา : กรำ =_+\")
เมื่อกิมฮวยต่อยตีกับผมในจินตนาการเสร็จแล้ว ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวัน
ไม่งั้นชีวิตรักจะน่าเบื่อแย่ มีแต่รสหวานเลี่ยน
ก็ได้เวลานอน ในแถบภูมิอากาศบริเวณนี้ ยามกลางวันร้อนจัด ยามกลางคืนหนาวสุดขั้ว จนหิมะตกโปรยปราย
ผมจึงไปตัดเอาแผ่นน้ำแข็งจากแม่น้ำมาทำกระท่อมอิกลูก่อนหน้า ทำให้พวกเรามีที่พักที่อบอุ่น
(คนอ่านคนที่สิบเอ็ด : ทำไมรู้สึกว่าเรื่องแกชักเว่อร์ ๆ วะ ทะเลทรายซาฮาร่ามันอยู่ในทวีปแอนตาร์คติคการึไง
ปริศนา : อ่านไปเหอะน่า อย่าคิดมาก ลองกลับไปอ่านตอนที่สิบสองแล้วก็จะรู้เองว่าทำไมหิมะถึงตกได้
คนอ่านคนที่สิบสอง : แกนี่ชอบพูดเป็นปริศนาอยู่เรื่อยเลย เด๋วก็ให้ไปอ่านตอนโน้น เดี๋ยวก็ให้ไปอ่านตอนนี้
ปริศนา : แล้วผมชื่ออะไรหล่ะ ถามแปลก ๆ
คนอ่านคนที่สิบสาม : เฮ้ย...ขอบทพูดมั่งสิวะ
ปริศนา : ....!!? )
--------------------------------------------------------------------------------------------------
(คนอ่านคนที่สิบสี่ : ไรวะ แต่ละตอนมีแค่นิดเดียว แถมยังอัดแน่นได้ด้วยเรื่องไร้สาระ
ปริศนา : พอ ๆ เลิก ๆ นักอ่านตัวจริงเขารำคาญแล้ว ใช่มั้ยครับ?
นักอ่านตัวจริง : ใช่เลยครับ น่าเบื่อที่สุด ชอบนอกเรื่องอยู่ได้ ผมชักคันมืออยากฆ่าคนสัก 15 ศพ
ปริศนา : เอ่อ คนอ่านมีแค่สิบสี่คนนี่ครับ อย่าบอกนะว่ารวมผมอีกหนึ่ง
... : สวบบ ฉัวะ อั่ก คร่อก ครืดๆ ๆ
นักอ่านตัวจริง : ให้พากย์มั้ยครับ เสียบมีดเข้าไป คว้านมีดในร่างของเหยื่อ เหยื่อร้อง เอาเหยื่อให้ตายสนิท แล้วลากศพไปทิ้ง !!!)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น