คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Gentle Park - CHAPTER 10
CHAPTER 10
ในที่สุดสัปดาห์แห่งการสอบก็ผ่านพ้นไปจะได้ เฮ้อ..เล่นทำผมหัวหมุนติ้วเลยทีเดียว ทั้งต้องเคลียงานทั้งต้องอ่านหนังสือ บลาๆ ในสัปดาห์ที่ผ่านมาผมแทบจะไม่ได้เจอพี่ชานยอลเลยด้วยซ้ำ พี่เขาโทรหาบ้างเป็นนครั้งคราแต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากเพราะต่างคนต่างยุ่งเรื่องเรียนของตัวเองกันทั้งนั้น ส่วนจะให้ผมเป็นฝ่ายโทรไปหรอครับ หึ!! โทรไปในฐานะอะไรล่ะ?? รุ่นน้องคนนึง หรือคนที่แม่พยายามจับคู่ให้ดีล่ะ ไอ้พี่โย่งนั้นคลุมเครือจะตายจะให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปมันก็ไม่ได้ ถ้าเกิดมันใช่อย่างที่คิดขึ้นมาผมจะทำยังไงล่ะครับTT
“แบคฮยอนวันนี้ไปฉลองกันนะเดี๋ยวมื้อนี้เฮียคริสเป็นเจ้ามือเองฮ่าๆ” พี่คยองซูที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เอ่ยชวนขึ้น
“ทำไมทำกับเฮียแบบนี้ล่ะคยองซู”
“โถ่เฮียรวยสุดดังนั้นเลี้ยงพวกผมล่ะถูกแล้ว^^”
“คร้าบๆๆ ออ!ไอ้เซฮุนรีเควสมาให้ชวนน้องลู่หานไปด้วยนะครับ” แหม!มีขอมาเป็นพิเศษด้วยลู่หานรู้คงจะฟินน่าดู
“ได้ครับรุ่นพี่ เย็นนี้เจอกันนะครับ^^”
............................................................................................................................
“โห่ไอ้ชานยอลมันมาจริงๆด้วยโว้ย ปรบมือต้อนรับหน่อยเร็ว ฮ่าๆๆ”
หึ!นี่ล่ะครับเป็นสาเหตุที่ผมไม่ชอบมาในที่แบบนี้ ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่แถมเสียงก็ดังน่ารำคาญปกติแล้วต่อให้พวกมันชวนยังไงผมก็ไม่มีทางมาเด็ดขาด แต่ที่ผมต้องมายืนอยู่ตรงนี้ก็เพราะไอ้หมาที่นั่งหน้ามึนอยู่ตรงหน้านี่แหละครับ ไอ้พวกนี้มันร้ายมันรู้ว่างานนี้จะไม่มีผมแน่นอนมันเลยไปชวนแบคฮยอนมาเพราะพวกมันรู้ดีว่ายังไงซะผมไม่มีทางปล่อยให้แบคฮยอนมาเสี่ยงกับปากเหยี่ยวปากกาแถวนี้คนเดียวแน่
“พี่มาได้ไงอ่ะ อึก” นั่นไงมาช้าแปบเดียวคงจะซดไปหลายแก้วสินะหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชี่ยว ไอ้หมาเอ้ย!!
“ก็มาคุมเรายังไงล่ะ จะปล่อยให้มาเมาเละเป็นภาระคนอื่นได้ไง” พูดแค่นี้ดูทำหน้าเข้าสิ ไอ้หน้ายู่ๆบวกกับแก้มแดงๆนั่น รู้ไหม?มันน่ารักแค่ไหน จะแกล้งพี่ใช่ไหมแบคฮยอน!!
“โหยยยไอ้ฟายทำเป็นพูดดี ห่วงเขาก็บอกไปสิว่ะทำเป็นอ้างโด่วววว”
“มึงเงียบไปเลยไอ้ดำ”
“ชานยอลมานั่งนี่สิ ยืนอยู่ทำไม” คยองซูแล้วดึงผมให้นั่งลงข้างๆ หึ!! อยากให้ทุกคนเห็นหน้าไอ้ดำตอนนี้จังเลยครับ ใครๆก็รู้ว่ามันชอบพี่รหัสผมแต่ก็มีแต่เจ้าตัวนี่แหละที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว
“คยองซูฉันเตือนนายแล้วใช่ไหมว่าอย่ากินเยอะเดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ไหวหรอก” ว่าแล้วก็ยั่วโมโหไอ้ดำเบาๆด้วยการส่งยิ้มหวานและเอามือซับเหงื่อที่ใบหน้าของคยองซูเบาๆ
“กะ ก็นานๆทีไง แล้วอีกอย่างถ้าพี่กลับไม่ไหวยังไงซะชานยอลก็พาพี่ไปส่งบ้านอยู่ดี”
“ฮ่าๆ ครับแน่นอนจะทิ้งนายให้นอนอยู่นี่ได้ยังไงล่ะ” ดูจากสายตาไอ้จงอินแล้วมันคงรู้สึกเสียใจที่ชวนผมมา ฮ่าๆสมน้ำหน้ามันเดี๋ยวจะแกล้งให้หงอยกลับไปฟ้องแม่มันเลยคอยดู
“ชานยอลพี่ง่วงจังเลยของอิงหน่อยน้า อึก” คยองซูที่ดูท่าแล้วจะดื่มไปไม่ใช่น้อย เริ่มจะไม่ไหวแล้วสินะให้ตายเถอะเอาแอ๋แบบนี้เสียชื่อสายรหัสของเราหมด ผมเลยต้องจัดท่าทางให้ดีแล้วก็ยั่วโมโหไอ้ดำอีกซักนิดด้วยการโอบไหล่เล็กของคยองซูเอาไว้ หึหึ เห็นหน้าไอ้ดำตอนนี้แล้วฮาชะมัด
“แบคฮยอนนายกินเยอะไปแล้วนะ” ลู่หานแย่งแก้วเหล้าไปจากมือผม แต่ไม่เป็นไรชงใหม่ก็ได้
“เห้!! นายเมาแล้วนะแบคฮยอนปกติไม่ได้เป็นคนคออ่อนแบบนี้นี่”
“เมาอาราย อึก ไม่เมาแบคฮยอนไม่เมา” ว่าแล้วก็ชดไปอีกซักอึก ความรู้สึกร้อนคอวูบจนผมต้องทำหน้าแหย ปกติแล้วผมไม่ใช่คนชอบดื่มหรอกครับ มาวันนี้ก็ไม่ได้กะว่าจะเมาด้วยแต่เพราะต้องมาเห็นภาพบาดตาตรงหน้า จึงทำให้ผมต้องซดเหล้ายาใจซักหน่อย
หึ! ที่ผ่านมาผมคงคิดไปเองสินะ
“น้องแบคฮยอนดื่มเยอะแบบนี้คุณพ่อไม่ว่าหรอครับ”พี่เซฮุนเอ่ยพร้อมกับปลายตาไปทางพี่ชานยอล
สีหน้าพี่ชานยอลตอนนี้ผมอ่านไม่ออก ผมไม่รู้ว่าในแววตาที่มองมาทางผมมันหมายความว่ายังไงกันแน่ แต่เขาก็ยังนั่งโอบไหล่พี่คยองซูอยู่เหมือนเดิม บังอาจมาให้ความหวังผมงั้นหรอไอ้พี่ชานยอลบ้า!!
“ลู่หานขอฉันอีกแก้ว อึก”
“พอแล้วแบคฮยอนดื่มมากเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็แฮงค์หรอก”
“ส่งมาลู่หาน ส่งมาให้แบคเดี๋ยวนี้แบคจะกินอีก อึก” ทำไมมันร้อนแบบนี้ว่ะ ผู้จัดการอยู่ไหนเรียกมาหาแบคดิ ต้องสั่งติดแอร์เพิ่มหน่อยแล้ว
“ร้อนที่นี่มันร้อน อึก ลู่หานเอาน้ำแข็งให้หน่อย อึก ”
“จะเอาไปทำอะไร” ผมไม่สนใจคำถามของเพื่อนหน้าหวานรีบลุกไปหยิบน้ำแข็งก้อนออกมาจากถังแล้วเอามันมาถูกที่คอเบาๆ เฮ้อแบบนี้ค่อยเย็นสบายหน่อย
“น้องแบคฮยอนเวลาเมาแล้วน่ารักเป็นบ้าเลยนะครับ เต้นกับพี่ซักเพลงนะ^^” พี่จงอินส่งยิ้มบางๆมาให้และดึงผมให้ออกไปเต้นแต่ก็ถูกแรงกระชากให้ผมเซไปอยู่ในอกของใครซักคน
“แบคฮยอนกลับกับพี่เดี๋ยวนี้”
พี่ชานยอลนี่เอง!! ว่าแต่เขายังสนใจผมอยู่อีกหรอ?
“ม่ายแบคไม่เมา พี่ชานยอลถอยไปแบคจะไปเต้นกับพี่จงอิน” คนตัวเล็กดิ้นตัวออกจากกอดของชานยอล แล้วขยับตัวไปเกาะแขนจงอินเอาไว้เพื่อช่วยในการทรงตัว
“ไอ้จงอินปล่อยแบคฮยอนเดี๋ยวนี้” คนตัวสูงเอ่ยเสียงแข็งพร้อมกับมองไปที่จงอินอย่าเอาเรื่อง
“มึงดูใครเกาะใคร บางทีน้องแบคฮยอนอาจจะอยากอยู่กับกูก็ได้นะ”
“ไอ้จงอิน” ชานยอลอยากจะเข้าไปต่อยหน้าไอ้เพื่อนตัวดำถ้าไปติดอยู่ที่ว่าเซฮุนมาดึงเขาไว้ซะก่อน
“แบคฮยอนมานี่”
“งืออออพี่ชานยอลจะพาแบคไปเต้นหรอ อึก..ไปเร็วแบคอยากเต้นแว้วววว^^” คนตัวเล็กที่ตอนนี้แทบไม่เหลือสติถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของชานยอลอีกครั้งตามแรงดึงของคนตัวสูง
“กลับบ้านได้แล้ว ถ้าดื้อจะถูกลงโทษรู้ไหมหมาน้อย” ชานยอลก้มลงไปกระซิบใกล้ๆหู จนแบคฮยอนสั่นไปทั้งตัวและพยักหน้างึกงักยอมเดินตาชานยอลอย่างว่าง่าย
“ไอ้จงอินกูฝากส่งพี่รหัสกูด้วย อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่ กูแค่อยากแกล้งมึงโอเค?” ชานยอลรู้มาตลอดว่าเพื่อนรักของเขาหลงใหลในตัวของคยองซูมากเพียงใด เขาไม่มีทางแย่งของเพื่อนอย่างแน่นอนถึงแม้ว่าเขาจะรู้อีกว่าคยองซูคิดกับเขามากว่าน้องคนนึงก็ตาม
“กูกลับล่ะ ส่งให้ถึงบ้านพี่เขานะ ไม่ใช่แวะห้องมึงก่อน”
“เออมึงก็เหมือนกันล่ะไอ้ห่า อย่าให้หมาอ่อยจนศีลขาดล่ะมึง” คนตัวสูงขี้เกียจที่จะไปต่อปากต่อคำกับไอ้เพื่อนตัวดำเขาไม่ต้องการให้ใครเห็นแบคฮยอนในสภาพนี้ ไม่ใช่ว่ามันน่าเกียจหรอก แต่ไอ้แก้มแดงๆกับตาปรือของคนเมาคนนี้ไหนจะปากริมฝีบางบางนั้นอีกล่ะใครมองแล้วไม่รู้สึกอะไรนี่ก็พวกด้านต่อโลกแล้วเขาไม่อยากให้ใครได้เห็นภาพน่ารักๆแบบนี้นอกจากเขาคนเดียว ชานยอลจึงหันหลังและอุ้มคนตัวเล็กที่ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ทั้งๆที่ยังยืนอยู่ให้ออกมาที่รถ จัดการวางแบคฮยอนไว้ที่ตำแหน่งข้างคนขับและรัดเข็มขัดให้เรียบร้อยเพื่อความปลอยภัย
“’งือออผมพี่ชานยอลหอมจังเลย คิๆ” แบคฮยอนที่ไม่ได้สติรั้งคอของชานยอลไว้ หอมที่ศรีษะฟอดใหญ่แล้วหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข เล่นเอาคนถูกหอมถึงกับใจเต้นรัว
หมามันเมา ปาร์คชานยอล ท่องไว้!!!
“แบคฮยอนปล่อยพี่ได้แล้ว ถ้าเราไม่ปล่อยพี่จะพาไปส่งบ้านยังไงล่ะ” ไอ้หมานี่ร้ายไม่เบานะครับ จะแกล้งผมให้ใจเต้นตายเลยรึยังไง
“ม่ายกลับแบคไม่กลับบ้าน แบคฮยอนไม่อยากกลับบ้าน กัปตันลูฟี่เอาแบคฮยอนไปล่าสมบัติด้วยที”
เอ้า!! เอาเข้าไปสิครับ ดูท่าจะดูการ์ตูนวันพีชมากไปแล้วล่ะมั้ง แล้วไอ้สายตาอ้อนนี่หมายความว่ายังไง อย่าบอกนะครับว่าจะให้ผมพาออกเรือไปล่าขุมทรัพย์โจรสลัดจริงๆน่ะ
“คอไม่แข็งแล้วจะกินเยอะทำไมไอ้ตัวแสบ” ว่าแล้วก็ขอหยิกไอ้แก้มแดงๆนี่ซักหน่อย
“’งืออ จับแก้มเค้าได้ไง ต้องให้แม่มาขอเค้าน้า^^” คนตัวเล็กรั้งคอผมให้ใกล้ลงไปอีกและเอาหน้าผากน้อยมาจรดหน้าผากผมเอาไว้
ไม่ไหว!!แบคฮยอนน่ารักเกินไปแล้ว !! ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ผมต้องจับหมาปล้ำตรงนี้แน่
“ปะ ปล่อยพี่ได้แล้วแบคฮยอนพี่ไม่ใช่พ่อพระนะ ถ้ายังดื้อแบบนี้อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะครับ” คนตัวเล็กดูจะได้สติขึ้นมาเล็กน้อยยอมผละออกจากผมแล้วนั่งหลังตรงมองไปข้างหน้าไม่หันมามองผมเลยซักนิด
ผมเลยปิดประตูแล้วขึ้นมาประจำที่คนขับแล้วออกรถในทันที
“แอบมองพี่แบบนี้ต้องให้แม่มาขอนะครับ^^” คนถูกจับได้รีบแสมองไปทางอื่นแล้วนั่งเงียบมาตลอดทาง
“ฮึก..”
“แบคฮยอนร้องไห้ทำไม” ผมจำเป็นต้องจอดรถข้างทางเมื่ออยู่ๆไอ้หมาก็ร้องไห้ขึ้นมา
“ปะ เปล่า พี่ขับรถต่อเถอะไม่ต้องสนใจผมหรอก” ผมหรอ? แบคฮยอนคงจะได้สติคืนมาบ้างแล้วสินะ
“จะให้พี่ขับต่อได้ยังไงเรากำลังร้องไห้อยู่นะแบคฮยอน” คนตัวเล็กหันหน้ามามองผมในตาสั่นระริกแล้วหยดน้ำใสๆไหลลงอาบแก้มแบบไม่ขาดสาย
แบคฮยอนจะรู้ไหมการที่ได้เห็นหยดน้ำตาของคนที่อยากปกป้องมันเจ็บปวดขนาดไหน
“เป็นอะไรไปครับ...บอกพี่ได้ไหม” ผมดึงเขาเข้ามากอดพร้อมกับลูบกลุ่มผมนุ่มอย่าปลอบประโลม
“ฮึก...พี่แกล้งผมใช่ไหมพี่ชานยอล พี่ไม่รักผมแล้วพี่มาทำดีกับผมทำไม ฮึก พี่มันใจร้ายๆ ๆ” แบคฮยอนทุบอกผมอย่างบ้าคลั่ง
ที่ผ่านมาทุกการกระทำมันยังชัดเจนไม่พอใช่ไหมว่าผมคิดกับเขายังไง ผมไม่เคยคิดที่จะดูแลใส่ใจหรืออยากจะปกป้องใครมากขนาดนี้ ทุกอย่างที่ผมทำไปหวังว่าซักวันเขาจะเข้าใจความรู้สึกของผมแล้วให้รักผมกลับมา แต่ที่ผ่านมาแบคฮยอนไม่เคยรับรู้มันเลยใช่ไหม?
“ฮึก....พี่ใจร้ายพี่ชานยอลพี่ปล่อยให้ผมคิดไปเองได้ยังไง ฮึก...พี่ปล่อยให้ผมหลงรักพี่ข้างเดียวแบบนี้ได้ยังไง ฮืออออ” แบคฮยอนออกแรงทุบอีกจนผมรู้สึกชาไปหมด
แต่เดี๋ยว อะไรนะ !!
ผมรีบรวบมือเล็กเอาไว้แล้วจ้องเขาไปในดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตา
“เมื่อกี๊แบคฮยอนพูดว่าอะไรนะ”
“อะ อะ ไรผมไม่ได้พูด”
“อย่ามาโกหก เราบอกว่าเรารักพี่ใช่ไหม เรายังไม่หายเมาใช่ไหมแบคฮยอน”
ผมถามไปขณะที่หัวใจกำลังเต้นรัว อย่างน้อยที่ผ่านมามันไม่สูญเปล่าใช่ไหม? รึแบคฮยอนพูดไปเพราะขาดสติกันแน่
“ผมไม่ได้เมา พี่คิดว่าเหล้าแค่นั้นจะทำอะไรผมได้รึไง”
“แล้วที่พูด....”
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ แต่พี่จะสนใจทำไมในเมื่อ...อื้อออออ” ผมไม่ปล่อยให้แบคฮยอนพูดอะไรไปมากกว่านี้ รีบประกบริมฝีปากมาฉกฉวยความหอมหวานในทันทีในทีสุดความพยายามทั้งหมดก็ไม่สูญเปล่าจริงๆสินะ รสชาติของแอลกอฮอยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นจนผมให้ผมถึงกับคุมตัวเองไม่อยู่เมาในรสจูบนี้อย่างช่วยไม่ได้คนตัวเล็กออกแรงทุบอกผมอีกครั้งเมื่อตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ ผมจึงจะเป็นต้องผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง และรีบหันมาขับรถกลับมาส่งแบคฮยอนที่หอในทันที ถ้าอยู่ต่อไปเขาต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้ขย้ำไอ้หมาตัวนี้ไม่ได้แน่ๆ
.....................................................................................................................................
#ficGP @Chan_Chan555
">© themy butter
ความคิดเห็น