คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : (ตอนพิเศษ) Chanbaek IceBucketChallenge
Chanbaek – IceBucketChallenge
( ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาหลักนะคะ ถือว่าเป็นตอนแถมล่ะกัน ^^)
“ผมแบคฮยอนขอรับคำท้าครับ” ช่าาาาาาาาาา!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงแฟนคลับหลายพันชีวิตส่งเสียงกรี๊ดสนั่นฮอร์เมื่อคยองซูและเซฮุนช่วยกันราดน้ำบวกกับน้ำแข็งลงมาบนร่างของคนตัวเล็กที่นั่งขัดสมาธิอยู่กลางเวลาที พร้อมผู้ร่วมชะตากรรมอย่างน้องดำคิมจงอินที่สภาพไม่ต่างกันซะเท่าไหร่ - -;
เมื่อเครื่องปรับอากาศในฮอร์แห่งนี้ทำงานดีเกินไปบวกกับความเย็นจากน้ำแข็งที่พึ่งถูกราดลงมาอีก ทำให้คนตัวเล็กหนาวสั่นผ้าเช็ดตัวหลายผืนถูกโยนมาโปะบนหัวแบคฮยอนโดยฝีมือของคนตัวสูง ถึงใบหน้าของชานยอลจะดูสะใจกับการที่แบคฮยอนเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ แต่เขาไม่สามารถซ่อนแววตาที่แสนเป็นห่วงไปได้เลย เพราะการที่เป็นเพื่อนกันมาทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กป่วยง่ายขนาดไหนแล้วยิ่งเจอแบบตอนนี้ด้วยแล้ว รับรองคืนนี้แบคฮยอนได้นอนซมเพราะพิษไข้แน่
การแสดงของพวกเขาทั้ง12คนในวันนี้ สร้างความประทับใจ สร้างรอยยิ้ม และสร้างความสุขให้กับคนดูหลายพันคน พวกเขาทั้ง12เอ่ยลาแฟนๆด้วยประโยคที่กล่าวว่า We Are one ประโยคเดิมที่แสดงถึงความเป็นหนึ่งเดียวกันของพวกเขา.. ประโยคที่ไม่ว่าจะกล่าวซะกี่ครั้งความหมายก็ยังกินใจเหมือนเดิม.....
“ฮัดชิ่ว” เสียงจามของแบคฮยอนดังลั่นห้องดึงความสนใจจากรูมเมทตัวสูงที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงให้หันมามอง
“เห็นไหมฉันเตือนนายแล้วว่าอย่าทำ ป่วยจนได้”
“นี่ใครครับ พี่แบคคนแมนแห่งEXO นะครับคำท้าแค่นี้จะไม่ให้รับได้ไง ฮะ ฮัดชิ่ว”
“ฮ่าๆ พี่แบคคนแมนมานั่งนี่มา” ชานยอลตบลงที่พื้นเตียงข้างๆตัวเอง
“ปวดหัวรึเปล่า?” คนตัวสูงเอ่ยพร้อมกับเอามือแตะที่หน้าผากของคนตัวเล็กทันทีที่แบคฮยอนนั่งลงข้างๆเขา
ทั้งน้ำเสียง และการกระทำที่แสดงออกถึงความเป็นห่วง ทำให้คนตัวเล็กถึงกับระบายยิ้มออกด้วยความสุข ตั้งแต่รู้จักกับชานยอลมาไม่เคยมีซักวันเลยที่แบคฮยอนจะต้องเหงาอยู่คนเดียว ไม่เคยมีซักวันที่จะต้องร้องไห้อยู่คนเดียวเมื่อเจอความผิดหวัง ทั้งยามสุขและยามทุกข์ชานยอลก็ไม่เคยหายไปไหน....และไม่เคยมีซักวันที่ใจของแบคฮยอนจะเต้นจังหวะปกติเมื่อเข้าใกล้คนตัวสูง... แล้วมันจะเป็นแบบนี้ตลอดไปไหมนะ
“ยิ้มอะไรไอ้หมา”
“หน้านายมันตลกดี”
“หืมหน้าฉันตลกตรงไหน สงสัยนายจะมองไม่ชัดนะ ต้องขยับเข้าไปใกล้ๆแล้วมั้ง^^” คนตัวสูงส่งยิ้มเจ้าเล่ห์และขยับใบหน้าเขาไปใกล้แบคฮยอนเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงหัวใจของแบคฮยอนที่กำลังเต้นโครมคราม >\\\\\\<
“อะ เอาหน้าออกไปไกลๆ ” แบคฮยอนต้องแบนหน้าหนีเมื่อคนตัวสูงยังขยับใบหน้าเข้ามาเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ฮ่าๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ รอแปบนะเดี๋ยวฉันไปหยิบยาให้” ชานยอลลุกเดินออกไปขอยาจากซูโฮหัวหน้าวงที่ควบตำแหน่งร้านขายยาประจำวง
“พี่เตี้ยป่วยหรอฮยอง” มักเน่โอเซฮุนที่กำลังนั่งกินขนมอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นชานยอลเดินมารินน้ำใสแก้วไปให้แบคฮยอน
“อืม กำลังจะเอายาไปให้กิน”
“พวกฮยองนี่ดูแลกันดีจังเนอะ ไม่เห็นเหมือนผมพูดไรนิดไรหน่อย ลู่ก็ขู่จะเอาตีนยัดปากผมอยู่เรื่อย”
“ฮ่าๆ นายก็หัดทำตัวน่ารักๆหน่อยสิ ฉันไปล่ะแบคฮยอนรอนานแล้ว” ชานยอลบอกลาเซฮุนแล้วรีบเดินเข้ามาให้ห้องนอนของพวกเขา
ชานยอลถือแก้วน้ำและถาดยาไปวางไว้ที่โต๊ะตรงหัวเตียงและนั่งลงข้างๆร่างบางที่กำลังหลับตาพริ้ม
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนสำหรับชานยอลแล้วแบคฮยอนก็ยังเป็นคนที่น่าปกป้องดูแลเหมือนเดิม
“แบคฮยอนหลับแล้วหรอ ตื่นมากินยาก่อน”
“....................”
“ฉันรู้นายยังไม่หลับ ลุกมากินยาเลยนะไอ้หมา”
“.............” คนตัวเล็กยังคงหลับตาอยู่เหมือนเดิม เพราะการกินยาสำหรับแบคฮยอนก็เหมือนการบังคับให้กินน้ำมะเขือเทศดอยคำบวกกับน้ำยาล้างจานนั่นแหละ บรึ๋ยยยยแค่คิดก็สยอง
“จะตื่นดีๆ หรือต้องให้ฉันปลุก เตือนไว้ก่อนนะว่าถ้าให้ฉันปลุกคืนนี้นายอาจจะไม่ได้นอน” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของปาร์ค ชานยอล เมื่อหมามันดื้อ ชานยอลคงต้องใช้ไม้แข็ง
มือหนาค่อยๆ แตะลงที่หน้าผากมนของแบคฮยอนเลื่อนลงมาที่เปลือกตาสวยที่กำลังปิดสนิท เลื่อนลงมาสัมผัสที่แก้มขาวแล้วหยุดลงที่ริมฝีปากบาง นิ้วหนาเลื่อนไปทั่วขอบปากอย่างนึกแกล้งให้คนตัวเล็กลำคานเล่นแต่กลับเป็นชานยอลที่เป็นฝ่ายแพ้
ริมฝีปากอิ่มของแบคฮยอนทำให้คนตัวสูงหักห้ามใจไม่ไหว อยากจะขอลิ้มชิมรสชาติความหอมหวานของมันซักหน่อย
“อื้อออ” คนตัวเล็กลืมตาโผล่งขึ้นมาเมื่ออยู่ๆชานยอลก็เอามือออกไปแล้วทาบริมฝีปากหนาเข้ามาแทนที่ ชานยอลค่อยๆชิมรสหวานจากปากแบคฮยอนอย่างเอาใจจนคนตัวเล็กถึงกับต้องหลับตาปี๋และเผลอเผยอปากออก เปิดทางให้ลิ้นหนาเข้าไปฉกฉวยความหวานภายใน ชานยอลค่อยๆผละออกอย่างอ้อยอิ่งเมื่อแบคฮยอนเริ่มหายใจติดขัดเขาจูบซับที่มุมปากของแบคฮยอนเบาๆก่อนที่จะผละออกมาแล้วจ้องมองไปยังใบหน้าหวานของแบคฮยอนที่กำลังขึ้นสี
“มองอะไรคนฉวยโอกาส” คนตัวเล็กนึกหมั่นไส้ไอ้คนฉวยโอกาสที่กำลังยิ้มอย่างได้ใจ
“ฉันเตือนนายแล้วนะ^^”
“ไม่ต้องมาพูดเลยไปปิดไฟฉันจะนอนแล้ว” แบคฮยอนตะแคงหันหลังหนีคนตัวสูงที่จ้องหน้าเขาแล้วเอาแต่ยิ้ม
“อย่าดื้อสิ ลุกมากินยาก่อน”
“ไม่กินไม่ชอบ”
“นายอยากเห็นฉันบ้าตายใช่ไหมแบคฮยอน” น้ำเสียงของชานยอลอ่อนลงจึงทำให้แบคฮยอนต้องหันกลับมามอง
“ทุกครั้งที่นายเจ็บ ฉันก็เจ็บด้วย ทุกครั้งที่นายทรมานฉันก็ทรมานกว่านายเป็นร้อยเท่า มันเป็นแบบนี้มานานแล้วทำไมนายไม่ยอมเข้าใจมันซักที” แบคฮยอนมองชานยอลอย่างรู้สึกผิด เพราะความเอาแต่ใจของเขาทำให้ชานยอลต้องคอยปวดหัวอยู่บ่อยๆ แต่คนตัวสูงก็ไม่เคยเอ่ยปากบ่น ครั้งนี้ก็เหมือนกันเขาทำให้ชานยอลต้องเป็นกังวลอีกแล้วสินะ
คนตัวเล็กยันตัวลุกขึ้นแล้วหยิบยาเม็ดโตใส่ปากแล้วกลั้นใจกลืนมันลงท้องไปทันที
“บรึ๋ยยยยย ขมชะมัด”
แบคฮยอนทำหน้าแหยเมื่อรสขมของยายังติดอยู่ที่ปลายลิ้นแม้ว่าจะดื่มน้ำตามลงไปจนหมดแก้วแล้วก็ตาม
“อื้อออออ” ยังไม่ทันตั้งตัวชานยอลก็เบียดริมฝีปากหนาเข้าหาปางบางของแบคฮยอนทันที ทำให้ร่างบางถึงกับผงะ ชานยอลค่อยๆแบ่งปันความหวานให้แบคฮยอนอย่างเชื่องช้า ทำให้ร่างบางถึงกับเมาในรสจูบที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆของยาสีฟันรสมินท์ที่ชานยอลใช้เป็นประจำ จนตอนนี้รสขมของยาได้หายไปหมดแล้วเหลือไว้เพียงความหอมหวานที่ชานยอลเป็นคนมอบให้
“นอนพักได้แล้ว” ชานยอลเอ่ยข้างหูเล็กแล้วค่อยๆ ประคองร่างบางให้นอนลงช้าๆและเบียดตัวเข้าไปนอนภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
“หนาวหรอ ฉันไปเบาแอร์ให้นะ” ร่างบางของแบคฮยอนสั่นเล็กน้อยเพราะความหนาวบวกกับพิษไข้
“ไม่ต้อง เบาแอร์เดี๋ยวนายก็นอนไม่ไหลับหรอก” แบคฮยอนจับของมือของชานยอลเอาไว้เมื่อเขากำลังจะลุกขึ้นไปปรับแอร์
“ก็นายหนาว....”
“แค่นี้ก็หายหนาวแล้ว” คนตัวเล็กไม่รอฟังคำทักทวงของชานยอลเคลื่อนตัวเข้าไปกอดเอวหนาเอาไว้แล้วหลับตาลงทันที
“เวลาหมาป่วยเนี่ย ขี้อ้อนจังนะ^^” คนตัวสูงก้มลงมาจูบกลุ่มผมนิ่มของแบคฮยอนเบาๆ เขารักในทุกๆอย่างที่เป็นแบคฮยอน แล้วเขาสัญญาว่าจะทะนุถนอมคนคนนี้ตลอดไป
“นอนดีๆสิ เดี๋ยวก็เมื่อยหรอก”
“งือออไม่เอาจะนอนแบบนี้”
“นอนแบบนี้แล้วฉันจะกอดนายยังไงเล่า เอาเปรียบชะมัดกอดเค้าอยู่ฝ่ายเดียว”
“โหย พูดมาก ไม่กอดแล้ว” แบคฮยอนกลับไปนอนท่าเดิมแล้วเตรียมจะพลิกตัวหนีแต่ถูกชานยอลดึงมากอดให้จมไปกับอกกว้าง
“แบบนี้ค่อยดีหน่อย^^”
“ไอ้บ้า>\\\<” แบคฮยอนนึกหมั้นไส้ไอ้เพื่อน(?) ตัวสูงคนนี้นัก แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธเลยว่ากอดของชานยอลอบอุ่นและทำให้เขาอุ่นใจมากจริงๆ
“ฝันดีนะไอ้หมา^^” ชานยอลจูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบาแล้วก็ค่อยๆหลับตาลงไปพร้อมๆกัน ร่างบางเบียดเข้าหาความอบอุ่นจากชานยอลและยกแขนเล็กขึ้นกอดเอวของชานยอลเอาไว้ด้วยใบหน้าพี่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม แล้วพวกเขาก็ค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน.....
ไว้เจอกันในฝันนะ^^
ราตรีสวัสดิ์ทุกคน............
..............................................................................................................
ถ้าไม่ห่วงแบคฮยอน...แล้วชานยอลจะห่วงใครได้??
อยู่ไปอย่างนี้แหละชานแบค ใครไม่เข้าใจก็ขอให้เข้าใจกันสองคนพอ^^
แก้คำผิด 25/08/14
17:50
#ficGP Twitter@Chan_Chan555
d>© themy butter
ความคิดเห็น