คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Gentle Park - CHAPTER 23
CHAPTER 23
วันนี้ชานยอลชวนคนตัวเล็กออกมาเดินเที่ยวที่ห้างใกล้ๆคอนโดของเขา...ในวันหยุดแบบนี้ผู้คนมากมายต่างพากันมาจับจ่ายซื้อของบ้างก็มาเดินตากแอร์เล่น บ้างก็มากินข้าวกับครอบครัว....มือใหญ่กอบกุมมือเล็กเอาไว้อย่างทะนุถนอมโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างว่าจะมองพวกเขาอย่างไร
“แบคฮยอนอยากได้อะไรไหม” ชานยอลถามขึ้นเมื่อพวกเขาทั้งสองคนเดินผ่านร้านเสื้อผ้าที่เป็นแบรนที่แบคฮยอนชอบใส่
“อยากได้จะซื้อให้หรอ^^” คนตัวเล็กทำเสียงหวานเอียงคอถามอย่างออดอ้อน..ทำให้คนตัวสูงที่ไม่เคยทนความน่ารักของแบคฮยอนได้ต้องเอื้อมมือไปดึงแก้มใสเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“มากับป๋าซะอย่าง ‘ที่รัก’ อยากได้อะไรบอกมาเลย^^” คำว่าที่รักที่ชานยอลจงใจเน้นทำให้แบคฮยอนหน้าแดงจัดแล้วหยิกแขนคนข้างๆด้วยความหมั่นไส้ ทำไมชานยอลถึงพูดคำพวกนี้ออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำนะ อยากจะเรียกที่รักนักทำไมไม่ขอเป็นแฟนซะทีวะ..นี่พร้อมนานแล้วนะโว้ย!!
“ใครที่รัก อย่ามาขี้ตู่”
“เอ้า! ก็ยืนคุยกันอยู่สองคน พี่หมายถึงตาลุงคนที่ขายกระเป๋าละมั้ง^^”
“ไม่ยักรู้ว่าชอบคนแก่:P” แบคฮยอนแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งเข้าไปในร้านทันที....ชานยอลได้แต่มองไอ้ตัวแสบด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าแบคฮยอนจะทำอะไรในสายตาของชานยอลมันก็น่ารักไปหมดนั่นแหละ
คนตัวสูงเดินตามแบคฮยอนเข้ามาในร้านเสื้อผ้าสะดุดตากับเสื้อสเว็ตเตอร์สีเหลืองตัวหนึ่ง ถ้าแบคฮยอนใส่มันต้องเหมาะมากแน่ๆ
“สวัสดีค่ะ ใส่เองรึเปล่าคะ” พนักงานสาวเดินเข้ามาสอบถามชานยอลที่เอาแต่ยืนพิจารณาเจ้าเสื้อตัวนี้อยู่ซักพัก
“ออ เปล่าครับ”
“พี่ชานยอลตัวนี้สวยปะ?” แบคฮยอนถือเสื้อยืดสีน้ำเงินลายขวางโชว์ให้ชานยอลดู
“แบคฮยอนว่าสวยพี่ก็ว่าสวยครับ^^”
“โหไรอะ มันต้องไม่สวยแน่เลย” แบคฮยอนทำหน้าเซ็งๆแล้วเอาเสื้อไปแขวนไว้ที่เดิม
“คุณสองคนดูเหมาะสมกันนะคะ” คำพูดของหญิงสาวทำให้ชานยอลเบิกตากว้าง
“ดูออกแล้วหรอครับ”
“ก็นิดนึงนะค่ะ^^”
ชานยอลยิ้มตอบให้พนักงานสาว เขาดีใจไม่น้อยที่ในสายตาของคนอื่นมองเขากับแบคฮยอนว่าเป็นคนรักกัน คงจะถึงเวลาที่เขาจะทำให้มันจริงซักทีสินะ....
.
“เราจะกินอะไรกันดี” คนตัวสูงเอ่ยถามแบคฮยอนที่เดินเงียบมานาน
“ผมอยากกลับแล้วอ่า”
“ได้ไงเล่า..พี่ยังอยากอยู่กับเราอยู่นะ^^” ชานยอลส่งยิ้มบางๆให้คนข้างๆที่ทำหน้าอย่างกับแบกโลกไว้ทั้งใบ
“งั้นกลับห้องพี่กัน ผมเบื่อสายตาคนอื่นชอบมองเราแปลกๆ”
“เขาอาจจะอิจฉาพี่อยู่ก็ได้พี่มาเที่ยวกับคนน่ารัก^^”
“โหย หยอดอยู่ได้ เขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้วนะ>\\\<” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่แก้มของคนตัวเล็กก็ยังขึ้นสีแดงจนคนมองอดที่จะยิ้มไม่ได้
“กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยกลับนะครับ^^” แบคฮยอนพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินตามชานยอลไปอย่างว่าง่าย...คนตัวเล็กก้มมองมือตัวเองที่ถูกกอบกุมด้วยมือหนา มันรู้สึกอุ่นใจแปลกๆและแน่นอนมันทำให้เขารู้สึกปลอดภัย
“หมาน้อยอยากกินอะไร”
“แล้วแต่ชานยอลอะ..แบคกินอะไรก็ได้” ด้วยสรรพนามแทนตัวที่เปลี่ยนไปทำให้ชานยอลฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม เอาจริงๆตั้งแต่ออกมากับแบคฮยอนชานยอลยังไม่เคยหุบยิ้มเลยมากกว่า
“งั้น...^^”
“หืม?
“กินแบคแทนได้ไหม^^”
“อะ ไอ้บ้า!!” คนตัวเล็กเขินหน้าแดงแล้วรีบเดินนำไปอย่างไม่มีจุดหมาย...ชานยอลได้แต่เดินตามไปพร้อมกับฉีกยิ้มเหมือนคนเสียสติ
“กินนี่ละกัน…เลี้ยงด้วยละ” คนตัวเล็กพาชานยอลมาหยุดอยู่ที่ร้านอาหารไทยที่มีพนักงานยืนส่งยิ้มต้อนรับอยู่
“มากี่ท่านคะ^^”
“สองครับ”
“เชิญด้านในเลยค่ะ^^”พนักงานร้านที่แต่งตัวด้วยชุดผ้าไทยประยุคที่ดูสวยงามและทันสมัยตามแบบฉบับของคนไทย พาชานยอลและแบคฮยอนมาที่โต๊ะตัวในสุดของร้าน
“กินเป็นหรอเรา”
“แค่ใส่ปากเคี้ยวๆมันยากอะไร”แบคฮยอนตื่นตาตื่นใจกับอาหารพอสมควร เมนูมีหลากหลายแถมหน้าตาก็น่ากินไปซะทุกอย่าง อาหารไทยนี่ไม่แพ้ชาติใดในโลกจริงๆนะ...
“พี่ชานยอลสั่งเร็ว”
“อืม..กินไรดีอะพี่เลือกไม่ถูกแบคฮยอนเลือกให้หน่อยสิ^^”
“โหคนแก่ทำไมทำงี้อ่ะ ผมก็เลือกไม่ถูกเหมือนกัน”
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวพี่สั่งให้แบคฮยอนแล้วแบคฮยอนสั่งให้พี่นะ^^”
“ก็ได้...แต่ถ้าสั่งมาไม่ถูกใจผมละ..เป็นเรื่องแน่!” สองคนมองหน้ากันอย่างยิ้มๆแล้วสั่งเมนูที่คิดว่าอีกคนจะชอบกับพนักงาน
“รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ”
“ผมเอาน้ำเปล่า...พี่ล่ะเอาไร”
“ผมเอาเหมือนแฟนครับ^^” ชานยอลเอ่ยพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้แบคฮยอน จนพนักงานสาวถึงกับหลุดยิ้ม
“รอซักครู่นะคะ^^”
เมื่อพนักงานเดินจากไป..ชานยอลก็ถูกสายตาเชือดเฉือนที่คมราวกับใบมีดของแบคฮยอนส่งมา
“ทำไมชอบขี่ตู่ห๊ะ?”
“เปล่า...ไม่ได้ขี้ตู่ซักหน่อย^^”แบคฮยอนเห็นรอยยิ้มกวนประสาทของอีกฝ่ายจนอดไม่ได้ที่จะตีที่แขนของอีกฝ่ายอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้
“โอ้ยยย แบคฮยอนอ่าตีชานยอลทำไม^^” ถึงจะโดนทำร้ายแต่ชานยอลก็ยังยิ้ม และก็ยิ้ม...ถ้าทุกคนได้เห็นคนตัวสูงตอนนี้อาจจะคิดว่าชานยอลเสียสติไปแล้วก็ได้ ที่เอาแต่มองแบคฮอยนแล้วก็ยิ้มอย่างไม่มีสาเหตุ
ส่วนแบคฮยอนได้แต่ส่งสายตาเอือมๆมาให้อีกฝ่าย อยากจะเป็นนักทำไมไม่ขอ..รอประธานตัดลิบบิ้นหรอ?? รึจะต้องให้แบคฮยอนเป็นคนขอเองห๊ะ!! ปาร์คชานยอลคนบ้า!
……………………………………………………………………………….
หลังจากที่หยอดมุกเสี่ยวไปแกล้งคนตัวเล็กไปในที่สุดมื้ออาหารก็สิ้นสุดลง ชานยอลขับรถพาคนตัวเล็กกลับมาที่คอนโดของตัวเอง เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง.... ^^
“พี่ไม่เมื่อยปากบ้างหรอ..ยิ้มอยู่ได้” คนตัวเล็กที่นั่งข้างๆรู้สึกหมั่นไส้คนขับรถประจำตัวคนนี้ซะเหลือเกินที่เอาแต่ยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ยิ้ม
“ก็พี่มีความสุขนี่^^”
“มีความสุขอะไรนักหนา”
“หอมแก้มก่อนดิ แล้วเดี๋ยวจะบอก^^” เมื่อรถติดไฟแดงชานยอลก็เอียงแก้มไปหาคนตัวเล็กที่ทำหน้าที่เป็นตุ๊กตาหน้ารถให้เขา แถมเป็นตุ๊กตาที่น่ารักจนเจ้าของรถแทบจะสำลักความน่ารักของแบคฮยอนตายวันละหลายๆรอบ
“ฝันไปเถอะ..ไม่อยากรู้ก็ได้”
“แต่พี่อยากตอบนะ^^” เพราะใบหน้าของชานยอลที่เอียงเข้ามาใกล้จนเกินไปทำให้แบคฮอยนต้องใช้มือดันกลับไปเพราะความเขิน
“ตั้งใจขับรถไปน่า”
“โถ่แค่หอมแก้มเองไม่ได้หรอ...ถือเป็นกำลังใจในการขับรถ นะ นะ ” นี่จะพูดดีๆอย่างคนปกติเขาไม่เป็นใช่ไหมปาร์คชานยอล
จะทำเสียงอ้อนทำไม!! ตอบ!!
“ไม่!...ไฟเขียวแล้วพี่ชานยอลรีบไปสิ”
“หอมก่อน”
“ห๊ะ”
“หอมแก้มก่อนแล้วจะไป”
ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ รถคันหลังต่างบีบแตรไล่เพราะสัญญาณไฟที่เปลี่ยนไป
“อย่าเล่นน่า ไปเร็วเขาไล่แล้ว”
“ไม่!” คนเอาแต่ใจนั่งกอดอกตัวตรงโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของคนข้างๆหรือเสียงตะโกนด่าของรถคันข้างหลังเลยซักนิด
แบคฮยอนได้แต่หมั่นไส้ในความเอาแต่ใจของคนตัวสูง อะไรวะ ตัวก็โต ทำไมชอบเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆ
จุ๊บ>\\\\\\\\\\\<
แบคฮยอนกลั้นใจแตะริมฝีปากลงบนแก้มของชานยอลแล้วรีบผละออกด้วยใจที่เต้นรัว
ทางด้านของชานยอลก็ฉีกยิ้มกว้างเหมือนคนเสียสติอีกครั้งหันมามองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้างุดแล้วก็อดหมันเขี้ยวไม่ได้ แค่นี้ทำเป็นเขินมากกว่านี้ก็ทำมาแล้วไม่ใช่หรอ??? ^^
“เห้ยยยยยยยย มึงจะรอให้รถงอกเป็นถั่วเขียวกลางถนนรึไงวะ” เพราะเสียงด่าทอที่ดังมาเข้าโซนประสาทและสัญญาณไฟที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งทำให้ชานยอลต้องออกรถไปพร้อมกับรอยยิ้ม^^
เจ้าเล่ห์!! ปาร์คชานยอลคนเจ้าเล่ห์!!
.
.
ทันทีที่กลับมาถึงคอนโดร่างบางก็นั่งลงบนโซฟาตัวโปรดโดยไม่สนใจเจ้าของห้องเลยซักนิด
ไอ้คนแก่เจ้าเล่ห์จะงอนแม่งซักสามวันเลยคอยดู
“ทำหน้าหงิกอีกแล้วเดี๋ยวก็แก่ไวหรอก^^” ชานยอลเดินมาทิ้งตัวลงข้างๆคนตัวเล็กพร้อมกับเอานิ้วจิ้มที่พวกแก้มของแบคฮอยนเบาๆ
“อย่ากวนดิ จะดูหนัง” แบคฮยอนตอบไปปัดๆเมื่อนิ้วของชานยอลเริ่มก่อกวนแก้มของเขามาเกินไป
“ฮ่าๆดูเรื่องอะไรอยู่หรอครับทำไมจอมันมืดแบบนั้น โอ้!ปลั๊กก็ยังไม่ได้เสียบด้วยนี่^^”
“กะ ก็ โอ้ยย ผมไม่อยู่ด้วยแล้ว” แบคฮยอนทำหน้ามุ่ยแล้วเตรียมตัวลุกออกไปแต่ก็เหมือนกับทุกครั้ง...มือหนาเอื้อมไปรั้งเอวบางให้นั่งลงบนตัก คางมนเกยบนไหล่เล็กอย่างออดอ้อน แบคฮยอนรู้สึกว่าตัวเองจนมุมไปทุกๆด้าน เสียเปรียบเล่ห์เหลี่ยมความเจ้าเล่ห์ของ ปาร์คชานยอลไปซะทุกเรื่อง เลยได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่และยอมนั่งให้คนตัวสูงกอดอยู่นิ่งๆ
“คิดถึงจัง”
“คิดถึงใคร!”คนตัวเล็กหันไปมองคนตัวสูงอย่างคาดโทษ เขาอยู่ตรงนี้ทั้งคนยังจะกล้าพูดว่าคิดถึงคนอื่นได้ยังไง จะว่าคิดถึงแบคฮยอนคงก็ไม่ใช่ คนบ้าอะไรจะคิดถึงคนที่ตัวเองกอดอยู่นี้ได้ละ
“คิดถึงแบคฮยอน^^”
“ห๊ะ!” แบคฮยอนได้แต่งงกับคำพูดประหลาดๆของคนตัวสูง
....ปาร์คชานยอลเมาไฟแดงรึเปล่าวะ???
“ชานยอลคิดถึงแบคฮยอน”
“พี่อย่ามาเว่อร์น่าผมก็อยู่กับพี่ตลอดจะคิดถึงผมได้ยังไง...แอบคิดถึงสาวที่ไหนบอกแบคมาเดี๋ยวนี้นะปาร์คชานยอล!!” ชานยอลได้แต่หัวเราะและกระชับกอดแน่นกว่าเดิม แบคฮยอนของเขาทำไมถึงน่ารักแบบนี้นะ จะโกรธก็น่ารัก จะงอนก็น่ารัก อยู่เฉยๆก็ยังน่ารัก ปาร์คชานยอลต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ก็....เวลาพี่กระพริบตาไงครับ....”
“??????????”
“ แค่ไม่ได้เห็นแบคฮยอนอยู่ในสายตาแค่เสี้ยววินาที...พี่ก็คิดถึงจะแย่แล้ว” คนตัวเล็กได้แต่มองชานยอลด้วยสายตาอึ้งๆพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าวราวกับมีใครว่าสุมไฟไว้
ตู้มมมม ตู้มมมมมมม ความเขินแตกตัวเต็มอัตรา
“ละ เล่นอะไรของพี่ ไม่เห็นเข้าท่า”แบคฮยอนหันหน้าหนีทันทีเมื่อชานยอลกำลังใช้สายตาเจ้าเล่ห์จู่โจมเขา
“ไม่เข้าท่า...แต่เข้าใจแบคฮยอนใช่ปะ หน้าแดงไปหมดแล้วน่ะ ฮ่าๆๆ”
“โอ้ย! พี่เมาอะไรมาเนี่ย”
“ก็เมาระ...” เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะหยอดมุกเสี่ยวอีกแบคฮยอนเลยต้องเอี้ยวตัวไปเอามือปิดปากชานยอลเอาไว้
“เงียบเลย ไม่อยากฟังแล้ว”
“อื้ออออาวอ้ากแอกฮาออนอาย”
“อะ ไอ้พี่ชานยอลบ้า!”ถึงจะเอามือปิดปากแต่ชานยอลก็ยังจะพยายามพูดจนแบคฮยอนต้องชักมือออกแล้วใช้ริมฝีปากเป็นตัวออกคำสั่งให้ชานยอลหยุดพูด
ทันทีคนตัวเล็กเอามือออกแล้วทาบริมฝีปากบางของตัวเองลงมาบนปากของชานยอล..คนตัวโตได้แต่เบิกตากว้างพร้อมกับใจที่เต้นรัวเมื่อโดนจู่โจมก่อน..เมื่อแบคฮยอนเตรียมจะผละออกมือหนากลับรั้งท้ายทอยของอีกฝ่ายไว้ พร้อมกับมอบจูบที่หอมหวานให้ ชานยอลเอียงใบหน้าเพื่อปรับหาองศาส่งลิ้นร้อนเข้าไปแบ่งปันความหวานในโพร่งปาก ในฐานะของหมาป่าเมื่อเหยื่อมาให้กินถึงที่เขาจะปล่อยให้หนีไปง่ายๆได้ยังไงล่ะจริงไหม^^
“อื้อออ” แขนเล็กยกขึ้นตีประท้วงเมื่อจูบดำเนินมานานเกินไปจนทำให้อากาศกำลังจะหมดปอด ชานยอลจำใจต้องผละออกอย่างอ้อยอิ่งแต่มือหนาก็ยังประคองใบหน้าหวานเอาไว้
“กะ กลับบ้านแล้ว!” แบคฮยอนพูดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงจัดเหมือนมะเขือเทศที่กำลังสุกเปร่ง สำหรับชานยอลแล้ว...มันทั้งสวย และน่ากิน
“ยิ้มทำไมเล่า ปล่อยสิ..ผมจะกลับแล้ว”
“น่ารัก^^”
“อะ อะไร”
“หมาน้อยเขินแล้วน่ารัก^^”
“>\\\\\\\\<” แบคฮยอนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าคนตัวสูง...ใบหน้าหวานก้มงุดไปกับลำคอ พยายามซ่อนความเขินที่กำลังปะทุตัวอย่างหนักในเวลานี้..
“แบคฮยอนครับเงยหน้ามามองพี่หน่อยสิ..”ชานยอลเปลี่ยนไปใช้น้ำเสียงที่จริงจังแต่มันปนไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนตามแบบฉบับของเขา..จึงทำให้แบคฮยอนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“……….”
“รักนะ”
“ห๊ะ?”
“ชานยอลรักแบคฮยอนนะ..” คนตัวเล็กได้แต่กัดปากตัวเองแน่นและหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินคำว่ารักจากปากของชานยอลชัดๆ
“พี่มีอะไรจะให้ อยู่ในห้องนอน..เข้าไปเอามาสิครับ” ชานยอลปล่อยตัวแบคฮยอนให้เป็นอิสระและดันตัวคนตัวเล็กไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของตัวเอง
“ถ้าแบคฮยอนอยอมรับมันก็เก็บมันไว้....แล้วก็เอาของแบคฮยอนมาแรกกันนะพี่สัญญาจะดูแลอย่าดี” คำพูดแปลกๆที่ทำให้แบคฮยอนต้องขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ชานยอลเพียงแต่ส่งยิ้มบางๆให้และถอยตัวออกมาเล็กน้อยในหัวของชานยอลตอนนี้มีแต่ความรู้ต่างๆมากมายผสมปนเปมั่วจนสมองตีรวนไปหมด...เขาได้แต่คิดว่าแบคฮยอนจะยอมรับสิ่งนั้นเอาไว้ไหม.....
.........หัวใจของเขาน่ะ..... หัวใจของผู้ชายที่ชื่อปาร์คชานยอล.......
...........................100%............................
ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ จะจบแล้ว....
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ บางตอนอาจจะทำให้ผิดหวังแต่สัญญาจะเรียนรู้ให้มากขึ้นและจะแต่งเรื่องต่อไปให้ดีกว่าเดิม...ฝากGentle Baek ด้วยนะคะ
ขอบคุณอีกสามครั้งค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
Twitter @Chan_Chan555 #ficGP
แก้คำผิด 29/10/2557
ความคิดเห็น