คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Gentle Park - CHAPTER 8
CHAPTER 8
ในเวลานี้สัปดาห์แห่งการสอบก็ใกล้เข้ามาทุกที
(ผมได้รับแล้วขอบคุณมากนะครับพี่คริส แล้วก็ฝากขอบคุณพี่รหัสผมด้วย)
“ครับ ตั้งใจอ่านหนังสือนะน้องแบคฮยอน ^^”
(ครับผม ^^ผมต้องไปเรียนแล้วแค่นี้ก่อนนะครับ ขอบคุณมากๆเลย)
“ไม่เป็นไร..แล้วเจอกันนะครับ”
ติ๊ด
“แบคฮยอนได้รับแล้วใช่ไหมเฮีย” คนตัวสูงเอ่ยขึ้นทันทีหลังจากเฮียคริส พี่สายรหัสตัวโย่งกดวางสาย
“เออน้องมันได้แล้ว ว่าแต่ทำไมแกไม่เอาไปให้น้องเองล่ะว่ะ”
“ผมยังไม่อยากให้แบคฮยอนรู้ว่าผมเป็นพี่รหัสเขาตอนนี้น่ะครับ” แบคฮยอนจะโกรธเขาไม่นะที่ไม่ยอมบอก
“เอาเข้าไปสิไอ้เด็กพวกนี้” คริสส่ายหัวเมื่อเห็นการกระทำของน้องรหัสตัวโย่ง
“ยังไงก็ขอบคุณเฮียมากนะ ที่คอยเป็นธุระให้ผมตลอดเลย” ชานยอลลุกขึ้นแล้วโค้งตัวเป็นการขอบคุณ การกระทำนั้นทำให้
คริสแอบล้อมยิ้ม เพราะตั้งแต่รู้จักกับชานยอลมา ไอ้เจ้ารุ่นน้องคนนี้ไม่เคยเอาใจใส่ใครเท่านี้มาก่อน ดูท่าแล้วแบคฮยอนจะไม่ใช่แค่น้องรหัสธรรมดาของชานยอลแล้วสิ
“ไม่เป็นไรว่าแต่.....คนนี้แกจริงจังหรอว่ะ”
“แน่นอนเฮีย ผมเหมือนคนเล่นๆหรอ”
“เออดี! อย่าเผลอเชียวล่ะ ฉันก็เอ็นดูแบคฮยอนอยู่ไม่น้อย ถ้าแกจีบทิ้งจีบขว้างเมื่อไหร่ เสร็จฉันแน่”
“หึ!ไม่มีวันนั้นหรอกเฮีย”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“คืนนี้จะไปติวหนังสือที่ไหนดี ” ผมเอ่ยถามเพื่อนหน้าหวานที่กำลังสนใจอยู่กับโทรศัพท์
“เห้ ลู่หาน นายไม่สนใจฉันเลยอ่า”
“ห๊ะ? ว่าไงนะ”
“เดี๋ยวนี้ติดมือถือไม่สนใจเพื่อนฝูงเลยนะ ในนั้นมันมีอะไรเอามาดูเดี๋ยวนี้เลย” ผมแย่งมือถือลู่หานมาดูแล้วก็ถึงบางอ้อ
“ทำอะไรอยู่ครับน้องลู่หาน ทานข้าวรึยัง ใกล้สอบแล้วตั้งใจอ่านหนังสือนะ ไม่เข้าใจตรงไหนโทรถามพี่ได้ตลอดเลยนะครับ บลาๆ” ความจริงแล้วลู่หานไม่ได่ติดมือถือหรอก แต่ติดพี่รหัสที่ชอบไลท์มาคุยนี่เอง ชิ๊ช๊ะๆ
“พอเลยแบคฮยอนเอามานี่”
“ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่เล่ามาเลย”
“กะ ก็พี่เซฮุนเป็นพี่รหัสฉันนี่ สนิทกันไม่เห็นแปลก”
“พี่รหัส แค่นั้นหรออออ ???” ดูเข้าสิพูดแค่นี้ทำเป็นหน้าแดง แหมมมมแล้วทำมาบอกว่าไม่มีอะไรเลย ><
“ก็ใช่น่ะสิ นายนั่นแหละแบคฮยอนปากก็บอกว่าไม่ชอบแล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะที่ไม่ยอมให้ฉันไปที่ห้องเพราะว่ากำลังเรียนทำอาหารกับคุณครูคนพิเศษอยู่น่ะ”
“กะ กะ ไม่ได้ชอบแล้วไง พี่น้องกันเฉยๆป่ะ?? แล้วไอ้เรื่องเรียนทำกับข้าวเนี่ย เพราะพี่ชานยอลบังคับ ฉันไม่ได้เต็มใจซักหน่อย” ผมพูดไปตามความจริง พี่ชานยอลไม่มีทางมองผมเป็นอย่างอื่นน้องจากรุ่นน้องคนหนึ่งหรอก !! แล้วผมก็ไม่ได้ชอบพี่เขาแล้วด้วย เจรงๆๆๆ
“คร้าบบบ จะคอยดูแล้วกัน”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
โอ๊ะ !! แม่โทรมาหรอ???? อัศจรรย์ดาวล้านดวงมากครับ แบคพูดเลย!!
“สวัสดีครับแม่ นึกว่าลืมไปแล้วซะอีกว่ายังมีแบคเป็นลูก” แอบกัดน้อยๆเรียกความเอ็นดู(?)
(แหมแบคฮยอน ดูพูดเขาสิลูก แบคก็รู้ว่าแม่ไม่มีเวลา)
“คร้าบ แบครู้ครับแม่ ว่าแต่แม่มีอะไรรึเปล่าครับ” พ่อกับแม่ของผมเป็นนักธุรกิจใหญ่ ที่ต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆและไม่ค่อยได้มีเวลาเป็นของตัวเองเท่าไหร่นัก ชีวิตของพวกท่านมีแต่คำว่าเงินและงานเท่านั้น
(เย็นนี้มาทานข้าวกับแม่หน่อยนะลูก เดี๋ยวแม่ส่งรถไปรับ ออแต่งตัวดีๆหน่อยล่ะ เรามีแขก) โถ่แม่ครับ ทำเหมือนผมรู้กาลเทศะงั้นแหละ >O<
“แล้วทำไมต้องเอาแบคไปด้วยล่ะครับ แม่ก็รู้ว่าแบคไม่ชอบสังคมของแม่”
(อย่าพูดแบบนั้นสิลูก แม่รู้ว่าแบคลำบากใจที่เกิดมามีพ่อแม่ที่บ้างานแบบนี้ แต่แม่อยากให้แบครู้ไว้นะลูกว่าเราทำทุกอย่างก็เพื่อที่จะให้ลูกของแม่ไม่ต้องลำบากในวันข้างหน้า เข้าใจพ่อกับแม่นะแบค)
แม่เอ่ยเสียงอ่อน บางทีผมควรจะเข้าใจพวกท่านให้มากกว่านี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้นะครับว่าที่พวกท่านเป็นอยู่ทุกวันนี้มันเหนื่อยแค่ไหน แล้วที่พวกท่านทำเป็นก็เพื่อผมคนเดียว แต่บางครั้งมันก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้ ที่ต้องอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่ไม่มีแม้แต่เสียงหัวเรอะและความอบอุ่น แบบที่ครอบครัวควรจะมี
“ครับ ผมเข้าใจแม่ไม่ต้องห่วงหรอก”
(อีกไม่นานเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเราจะกลับเป็นครอบครัวเหมือนเดิมนะลูก โอ๊ะ ! แม่ต้องเข้าประชุมแล้วเย็นๆเจอกันนะแบคฮยอน รักลูกจ้ะ)
“ครับผมก็รัก....” ตืดดดดดดดด
แค่โอกาสที่ผมจะบอกรัก แม่ยังไม่มีเวลาให้ผมเลยสินะ
“มายืนทำหน้าหงอยอะไรอยู่ตรงนี้หมาน้อย”
“โอ๊ะ พี่ชานยอล ผมตกใจหมดเลย” อยู่ๆพี่ชานยอลก็โผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง ทำไมต้องโผล่มาในเวลาที่ผมรู้สึกแย่ทุกทีเลยนะ
“มีอะไรไม่สบายใจหืม เล่าให้พี่ฟังได้นะ”
“หน้าผมมันฟ้องขนาดนั้นเลยหรอ?”
“ไม่รู้สิเห็นหมาหน้าหงอยๆก็อดที่จะคิดไม่ได้”
“พี่นี่ยังไง บอกกี่ทีแล้วว่าผมไม่ใช่หมา ชอบยัดเยียดความเป็นหมาให้ผมอยู่เรื่อยเลย” ว่าแล้วก็ทำสายตาค้อนซะหน่อย หนอยแหนะบังอาจมาเรียกผมหมาน้อย รู้ไหมฟังแล้วมันจั๊กจี้น่ะ
“ไม่ชอบหรอ? พี่ว่าถ้าเราเป็นหมาต้องเป็นหมาที่ดุมากแน่เลย ฮ่าๆๆ”
“โอ้ย ผมโมโหพี่แล้วนะ” ไอ้พี่ชานยอลบ้า นี่แหนะๆๆๆ ว่าแล้วก็ฟาดไปที่ต้นแขนแกร่งแรงๆด้วยความหมั้นไส้ นับวันผมยิ่งเหลือความเคารพที่มีต่อพี่ชานยอลน้อยลงไปทุกทีและซักวันมันต้องหมดลงแน่!!
“ฮ่าๆ เห็นไหมดุจริงๆด้วย” พี่ชานยอลรวบมือของผมที่กำลังทำร้ายร่างกายเขาไว้แล้วดึงผมให้ถลาไปหาจนตอนนี้หน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก ผมได้แต่ก้มหน้างุดไม่กล้าเงยขึ้นไปสบตา สนุกใช่ไหม?? แกล้งผมให้ใจสั่นแบบนี้สนุกใช่ไหม??
“ถึงจะดุแค่ไหนพี่ก็ไม่กลัวหรอกนะ เพราะสำหรับพี่หมาตัวนี้ก็ยังน่าปกป้องเสมอ^^” พี่ชานยอลเอ่ยเสียงโครตจะอ่อนโยน ทำให้ใจผมตอนนี้อ่อนยวบยาบไปเรียบร้อยแล้ว แกล้งเขาไปสิ!! พี่สนุกใช่ไหมล่ะ?? >O<
“พะ พอเลย ผมจะกลับหอแล้ว” ผมดันพี่ชานยอลให้ถอยออกแล้วรีบออกมายืนห่างๆเพื่อรักษาจังหวะการเต้นของหัวใจให้เป็นปกติ เฮ้อใกล้ทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีเลยให้ตายสิ!
“ทำไมถอยไปไกลขนาดนั้นเลยเล่าหมาน้อย ฮ่าๆๆ” ยัง!!ยังไม่จบ
“พี่มีเรียนตอนบ่ายไปใช่รึไง ทำไมไม่รีบไปเล่า”
“พี่แค่จะมาบอกว่าวันนี้คงไปสอนไม่ได้นะ เพราะแม่เรียกตัวกลับบ้านด่วน” โอ๊ะจริงสิ ผมก็ต้องไปกินข้าวกับแม่เหมือนกันนี่หน่า ลืมไปเลย
“ผมก็ต้องไปพบแม่เย็นนี้เหมือนกันเกือบลืมบอกพี่แหนะ”
“เรานี่นะ ถ้าพี่ไม่ต้องกลับบ้านวันนี้ใจคอคงให้พี่ยืนรอหน้าห้องเรายันเช้าเลยใช่ไหม” น่านนน ดูคิดเข้าสิ ผมก็แค่เกือบลืมแต่ยังไม่ได้ลืมซักหน่อย แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย!! อย่าบอกนะว่าน้อยใจอ่ะ =O=
“ผมไม่มีทางลืมหรอกน่า ก็แค่..เกือบเอง แหะๆ”
“.............” คนตัวโย่งแกล้งทำเป็นไม่สนใจในคำพูดของผมแล้วแกล้งมองไปทางอื่น งอนจิงใช่ไหมเนี่ย??
“พี่ชานยอล.....โกรธผมหรอ??? เห้!! หันมาคุยกันเลยนะ” พี่ชานยอลคนที่อ่อนโยนแล้วดูเป็นผู้ใหญ่ตอนเจอกันครั้งแรกหายไปไหนทำไมเหลือแต่คนตัวโตที่ชอบทำตัวเป็นเด็กน้องงอแงแบบนี้ เอาพี่ชานยอลคนเก่าคืนมา!!
“พี่ชานยอล หันมาเดี๋ยวนี้!!!!” ผมเดินไปแล้วเขย่าไหล่คนตัวสูงงึกงักๆ
อย่าแกล้งผมด้วยไม้นี้สิ ผมง้อคนเป็นซะที่ไหนกันเล่า!!
“ นี่วิธีการง้อของเราใช่ไหมเนี่ย? ฮ่าๆ โอยๆเบาๆหน่อยสิ เขย่าจนหัวพี่จะหลุดแล้วนะ”
“ยังจะมาพูดอีก จะหายโกรธแบคไหม? นี่แหนะๆๆ” ผมเพิ่มแรงเขย่าขึ้นราวกับจำลองการเกิดแผ่นดินไหวในเกราะแก้วพิสดาร
“ยอมแล้วครับยอมแล้ว ไมงอนแล้วก็ได้^^”
“ยิ้มอยู่ได้พี่แกล้งแบคให้ง้อป่ะเนี่ย??”
“^^” ดู!! ยังจะมาทำเป็นยิ้มอีก
“ย่าห์ พี่ชานยอลกวนประสาทผมหรอ??” ยังจะยิ้มอีก โอ้ยยยยพี่ไม่รู้รึไงว่าผมแพ้รอยยิ้มของพี่น่ะ !! =O=
“แบคฮยอน” แหนะยังจะมาทำเสียงหวานอีก จะพูดอะไรก็พูดมาสิ! ยืนยิ้มอยู่ทำไมครับบบบบบบบบบ
“หืม??”
“ขออะไรอย่างได้ไหม?” พี่ชานยอลเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ไม่เคยลบจากใบหน้า จะมาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย??
“จะขอไรผมอ่ะ” พี่ชานยอลลดรอยยิ้มลงแล้วมองผมด้วยสายตาอ้อนวอน โฮกกกกกกกก อย่ามองแบบนี้!! พี่กำลังทำให้ผมเป็นคนใจง่ายนะ
“เวลาอยู่กับพี่เรียกแทนตัวเองว่าแบคได้ไหม?,”
“หะ หะ หา??”
“ฮ่าๆ รู้อะไรไหม?เวลาเราทำหน้างงแล้วมันโครตเหมือนลูกหมาเลย ฮ่าๆๆ” อะ อะไร โอยยยยยยยยยกูงงไปหมดแล้วโว้ยยย ปรับอารมณ์ไม่ทันแล้วนะ ฮึ้ยย งอนแม่ง!!
“กำลังจะงอนอีกแล้วใช่ไหม? แต่พี่ต้องไปเรียนแล้วสิ งั้นขอติดไว้ก่อนนะเอาไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาง้อ อย่าพึ่งหายงอนนะครับ^^”
อะไร!! มีติดไว้ก่อนด้วย !! พี่ชานยอลเป็นคนประเภทไหนกันว่ะเนี่ย! แบคฮยอนอยากจิครายยยยย
“ออ ขอมัดจำไว้ก่อนนะ^^” จุ๊บ
ฟหกดเสสางวสวมใทมื่แอผแปผกหฟำภำพัเหีร้รำนพบยบไวแงหฟทแส้ก วี้วอ วี้หวอ วี้หว่อ วี้หว่อ
..................................................................................................
เอาเข้าไปสิ!! 555 พี่ชานยอลนับวันยิ่งติ๊งต๊องว่ะ ><
ฝากอ่านฟิคหนึบด้วยเด้อ >< เป็นฟิคเรื่องแรกในชีวิตเลย ลองไปอ่านดูนะคะเพื่อชอบ55555555 รักทุกคนน้า^^
Twitter @Chan_Chan555 ไปคุยกันแกรรร เราเหงามากกกก ^^
ความคิดเห็น