คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : {sf} get lucky || hoya x seongyeol
{sf} get lucky || hoya x seongyeol
แอร์ก็พัง รายการโทรทัศน์ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนก็ช่างแสนน่าเบื่อ นอกจากจะไม่มีรายการน่าสนใจแล้ว ยังหนักไปทางข่าวบ้านเมืองซะมากว่า ยิ่งเป็นเวลาช่วงสิบเอ็ดโมงถึงบ่ายโมงยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย น่าเบื่อสุดๆ จะมีแต่ข่าว ข่าว ข่าว และ ข่าว ไปถึงไหน เบื่อจริงๆ = = ในหัวสมองพูดว่าเบื่อเกือบล้านครั้งแล้ว เขาคงผิดเอง ที่เกิดมาเป็นคนตื่นเช้า ไม่งั้นว่าจะนอนตื่นซักบ่ายสาม เอาให้เลยช่วงเวลาน่าเบื่อของรายการโทรทัศน์นี่ไปก่อนคงดี
ช่วงข่าวที่แสนน่าเบื่อตัดเข้าสู่โฆษณา บางทีโฆษณายังน่าสนุกกว่าข่าวซะอีก ... แต่ว่านะ มาโฆษณาไอศกรีมตอนนี่ได้ยังไง คนยิ่งเบื่อๆ ร้อนๆ อยู่นะ นี่มันหายนะชัดๆ ทนไม่ไหวต้องลุกไปเปิดตู้เย็นหาของเย็นๆมาดับร้อนซะหน่อย แค่น้ำเย็นก็ถือว่าช่วยได้นิดนึงแหละตอนนี้
หูเจ้ากรรมได้ยินโฆษณาผลิตภัณฑ์เครื่องดื่มประเภทชามะนาว ของโปรดเลยนะ โปรดมากด้วย เลยรีบวิ่งจากในครัวมาดูซะหน่อย เผื่อมีอะไรแปลกใหม่ โฮวอนแค่คาดหวังว่าเขาจะออกชามะนาวกลิ่นสตอเบอร์รี่ หรืออาจจะเป็นชามะนาวผสมน้ำผึ้งอะไรแบบนั้น แต่สิ่งที่เกินความคาดหวังก็เกิดขึ้น ...
ในช่วงท้ายของโฆษณาบอกว่า “เพื่อเป็นการตอบแทนลูกค้าที่ให้การสนับสนุนผลิตภัณฑ์ของเราอย่างดีมาโดยตลอด อากาศร้อนๆแบบนี้ ถ้ามีเครื่องปรับอากาศที่คอยช่วยอากาศในห้องเย็นเหมือนอยู่ขั้วโลกเหนือ คงจะดีมากเลยใช่ไหมคะ หากท่านกำลังต้องการ เพียงส่งรหัสที่สลากของเรามาที่ 47887 ท่านอาจเป็นผู้โชคดีได้รับเครื่องปรับอากาศไปฟรีๆ...”
ผู้หญิงหน้าตาสะสวยในจอสี่เหลี่ยมยังคงพูดอวดสรรพคุณของเครื่องปรับอากาศ รวมถึงผลิตภัณฑ์ชามะนาวต่อไป ต่อโฮวอนไม่สนอะไรอีกแล้ว เครื่องปรับอากาศหรอ? ดีมากเลย เยี่ยมสุดๆ อากาศแบบนี้แหละ โอ้โห แอร์ที่บ้านกำลังเจ๊งพอดี มันเหมาะสมอะไรแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องฝืนอะไรทั้งนั้น ชามะนาวยี่ห้อนี้เขาก็ชอบกินอยู่แล้วด้วย เอาหล่ะ รางวัลเครื่องปรับอากาศต้องเป็นของเขาเท่านั้น โฮวอนต้องได้ นับตั้งแต่วันนี้จะจริงจังแล้ว ใครหน้าไหนก็จะไม่มีทางมาแย่งเครื่องปรับอากาศของเขาไปได้เด็ดขาด!!
เช้านี้ช่างเป็นเช้าที่แสนสดใสอะไรขนาดนี้ วันนี้โฮวอนตื่นเช้าเป็นพิเศษ มิชชั่นไล่ล่ารหัสข้างขวดกำลังจะเริ่มขึ้น โฮวอนพร้อมมาก ก่อนอื่นต้องเริ่มด้วยขวดแรกที่เขาเป็นคนซื้อเองก่อน เพื่อเป็นการเอาฤกษ์เอาชัย ไม่รอช้า เขาออกจากบ้านและเดินตรงไปยังร้านสะดวกซื้อที่ใกล้ที่สุด หยิบตะกร้าและวิ่งด้วยความเร็วแสงไปที่ตู้แช่เครื่องดื่ม หยิบเอาชามะนาวยี่ห้อโปรดถมใส่ตะกร้าไปเกือบหมดทั้งชั้น และไปจ่ายเงินอย่างรวดเร็ว ดีอย่างที่ราคาชาขวดไม่แพง แล้วก็ไม่ถ้าไม่ใช่เพราะแอร์ อย่าหวังว่าจะได้เงินของโฮวอนคนนี้ ขนาดแอร์พังยังทนร้อนไม่ยอมซ่อมเลย
โฮวอนคิดได้ว่า แค่ลำพังเขากินคนเดียวคงสู้คนอื่นไม่ได้แน่ๆ ต้องเพิ่มศักยภาพในการแข่งขันให้ตัวเองอีกหน่อย คิดได้แบบนั้นเลยเตรียมตัวออกจากบ้านอีกครั้ง รอบนี้ตรงไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆแถวนี้ เผื่อมีใครที่พอจะช่วยเขาได้บ้าง ..
ซองยอลก็เป็นอีกคนที่เครื่องปรับอากาศพังเช่นกัน เขาคิดโทษอยู่เสมอว่า ทำไมจะต้องมาพังในช่วงที่อากาศร้อนโลกแตกแบบนี้ ถ้าพังช่วงหน้าหนาวจะไม่ว่าซักคำ วันนั้นบังเอิญได้ยินโฆษณาชามะนาว ส่งรหัสข้างขวดไปชิงเครื่องปรับอากาศ.. อะไร จะบ้าหรือไง ขายชามะนาว แต่ดันมีของชิงรางวัลเป็นเครื่องปรับอากาศเนี่ยนะ ใครคิดแคมเปญนี้ อยากจะบอกว่ามันช่างสวนทางกันเหลือเกิน แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นหรอก เพราะประเด็นของเขาคือ แอร์พัง อากาศร้อน อยากได้แอร์ แต่ไม่มีเงิน แล้วอีกอย่างคือ ไม่ชอบชามะนาวเลย = = ทำไมฟ้าดินช่างกลั่นแกล้งซองยอลคนนี้เหลือเกิน
แต่ถึงยังไงก็เขาก็จะไม่ยอมทนร้อนไปตลอดฤดูร้อนนี้หรอก ความจริงจะบอกว่าไม่ยอมทนคงไม่ใช่ทั้งหมด ต้องบอกว่า ไม่ทน ถึงจะถูก อยู่อย่างไม่มีแอร์มีหวังละลายตายช่วงกลางฤดูร้อนชัวร์ๆ คิดหาวิธีที่ง่ายกว่าการกินชามะนาวแล้วส่งรหัสไปชิงโชคเถอะ
“แม่ครับ~~~~~~~~” พูดอ้อนลากเสียงยาวไปถึงปูซาน นี่เป็นวิธีที่พอจะนึกได้ตอนนี้ ง่ายที่สุด สะดวกสบาย
“ลากเสียงยาวขนาดนี้ อยากได้อะไรอีกใช่ไหมเนี่ย?”
“รู้ทันอีกแล้ว แม่อ่ะ คือแอร์ที่ห้องผมมันเสียอ่ะแม่ ขอตังค์ขอซ่อม ไม่ก็ขอแอร์ใหม่ซักตัวสิครับ”
“จริงหรอลูก แอร์ที่บ้านแม่ก็เสียเหมือนกัน ยังไม่ได้ซ่อมเลย ทนร้อนไปก่อนนะลูก”
อะไรกัน?! นี่มันเทศกาลแอร์เสียหรือไง แอร์เขาก็เสีย แอร์ที่บ้านแม่ก็เสีย จะมีใครแอร์เสียเหมือนกันอีกไหม = =
“ไม่ทางอ่ะ แม่ครับ ตัวผมจะละลายแล้วนะ มันร้อนมากเกิน ทนไม่ไหวจริงๆนะ :(”
“ไม่ได้จริง ถ้าแม่ส่งเงินให้ลูกตอนนี้ แอร์แม่ก็ไม่ได้ซ่อมสิ ซองยอลก็กลับมาอยู่บ้านเราซักพักดีไหม มาตากแอร์ที่นี่ก่อน”
“โห่ว.. แม่ครับ T^T”
“นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ปิดเทอมนี่หน่า ไม่ต้องทำอะไรไม่ใช่หรือไง”
“ก็ใช่ครับ แต่ว่า...”
“หมดเวลาอ้อน แค่นี้นะจ๊ะ แม่ต้องไปทำกับข้าวก่อน รักลูกนะ”
พูดจบก็วางหูไปทันที ไม่รอฟังเสียงคัดค้านจากลูกคนนี้เลย แม่นะแม่! แล้วทีนี้จะทำไง อย่าบอกนะว่าต้องใช้วิธีนั้นจริงๆ ซองยอลทำไม่ได้หรอก เขาไม่ชอบกินชามะนาวนี่หน่า ถ้าเปลี่ยนเป็นกาแฟดำหล่ะก็ มาเลย ไม่กลัวอยู่แล้ว กินให้ตาค้างไม่หลับไปสามอาทิตย์ยังได้
แล้วเดี๋ยวนะ .. โฆษณาชามะนาวเน่านั่นมาอีกแล้ว วันๆจะมากี่รอบกัน ประโยคที่พูดซ้ำไปซ้ำมาเรื่องเครื่องปรับอากาศ เรื่องเบอร์ที่ไว้ส่งรหัสบ้าบออะไร ซองยอลจำได้หมดแล้ว แต่คราวนี้ตั้งใจฟังกว่ารอบที่ผ่านๆมา เริ่มคิดแล้วว่าควรจะปรับเปลี่ยนรสนิยมจากกาแฟดำไปเป็นชามะนาวบ้างดีไหม บางทีมันอาจจะโอเคก็ได้ ฝืนๆกินไปคงไม่เป็นไรมั้ง ไหนๆแม่ก็ใจร้ายไม่ยอมซื้อแอร์ตัวใหม่ให้แล้วนี่หน่า เขาคงต้องพึ่งตัวเองแบบจริงจังซักที
คิดได้แบบนั้นเลยเตรียมตัวออกจากบ้าน แล้วตรงไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆแถวนี้ เผื่อมีใครที่พอจะช่วยเขาได้บ้าง ..
วันนี้วันเสาร์หรอ คนในสวนสาธารณะเยอะมากเลย แต่นั่นถือเป็นเรื่องดี โฮวอนไม่ลืมหยิบชามะนาวของโปรดที่ไปเหมามาจากร้านสะดวกซื้อตอนเช้ามาดื่มดับความร้อนด้วย วันนี้พึ่งดื่มไปได้แค่ 2 ขวดเอง เห็นไหมว่าแค่ลำพังเขากินอยู่คนเดียวมันมีโอกาสน้อยมากๆที่จะส่งรหัสชิงโชคในแต่ละวัน โฮวอนเริ่มกวาดสายตามองไปตามพื้นหญ้า และตามเก้าอี้สาธารณะ เผื่อจะมีขวดชามะนาวเจ้ากรรมที่คนอื่นลืมทิ้งไว้หลงเหลืออยู่บ้าง
สายตาเฉียบคมจ้องมองไปที่เก้าอี้ว่างเปล่าตัวหนึ่ง ที่มีเพียงขวดชามะนาววางอยู่ ไม่รอช้า รีบเดินตรงไปยังเก้าอี้ตัวนั้นทันที เพราะมัวแต่สนใจแต่ขวดชา ไม่ทันได้มองอะไรให้ถี่ถ้วน สะดุดก้อนหินเข้าอย่างจัง ทำให้เสียจังหวะในการหยิบฉวยขวดชาไปเล็กน้อย แต่จะไม่เป็นอะไรเลย ถ้าพอเงยหน้าขึ้นมาแล้วขวดชาไม่หายไป..
“เฮ้ ! อีซองยอล นั่นของนายหรือไง?” โฮย่าลุกขึ้นแล้วถามคนที่หยิบขวดชาที่น่าจะเป็นของเขาไป
“อ่อ เมื่อกี้เป็นของใครไม่รู้ แต่ตอนนี้มันเป็นของฉันแล้วหล่ะ ^__________^” พูดจบก็ฉีกยิ้มกว้าง
“งั้นแสดงว่ามันไม่ใช่ของนายใช่ไหม?”
“ก็อย่างที่บอกแหละ ว่าเมื่อกี้ไม่ใช่ แต่ตอนนี้หน่ะใช่”
“คือเดี๋ยวก่อนนะ แล้วนายจะเอาขวดไปทำอะไร เอามาให้ฉันนะ!”
นายคนนี้เป็นไรกับขวดชามากไหม เดี๋ยวนี้โฮวอนรับจ๊อบเป็นเด็กเก็บขวดพลาสติกรีไซเคิลหรือไง?
“นายอยากได้หรอ เดี๋ยวให้ก็ได้นะ แต่ขอส่งรหัสข้างขวดนี้ไปชิงโชคก่อน..”
ไวกว่าความเร็วแสง พลิกดูรหัสข้างขวด แล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดส่งรหัสออกไปอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงตอบรับข้อความที่คุ้นเคย โฮวอนได้แต่มองเหตุการณ์นั้นด้วยความงงเล็กน้อย แต่เหนืออื่นใด เสียดายมากกว่า!! โทษใครดี โทษตัวเอง หรือโทษก้อนหิน? ไม่อ่ะ คนที่ผิดคือไอเด็กคนนี้ต่างหาก อยู่ดีๆมาเอาขวดชาที่รหัสข้างขวดควรจะเป็นของเขาไปกดส่งเป็นเบอร์ตัวเองได้ไง แบบนี้เป็นศัตรูคู่แข่งของเขาเห็นๆ!
“นี่นาย! กดส่งไปแล้วหรอ? อย่าบอกนะ ว่านายก็อยากได้แอร์เหมือนกันอ่ะ?”
“อืม พอดีแอร์บ้านฉันเสียไง ทำไมหรอ หรือว่าแอร์บ้านนายก็เสียหน่ะ?”
“ก็ใช่ไง ขวดชานั้นฉันเห็นก่อนนะ! นายมีสิทธิอะไรมาเอารหัสไปกดส่ง ห๊ะ!!!”
“ช่วยไม่ได้ นายอยากแขนสั้นเอง ยังซะรหัสข้างขวดนี้เป็นของฉันแล้วแหละ ขอให้โชคดีในการหาขวดต่อไปนะ บาย ~”
พูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้โฮวอนยืนอ้าปากค้างกับการโดนแย่งชิงรหัสไปต่อหน้าต่อตา วันนี้ไม่ใช่วันของเขาสินะ โอเค ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ยังมี รหัสของขวดชานั่นไม่ได้รับเลือกหรอก เพราะโฮวอนสาปแช่งไล่หลังไปแล้ว!
เพราะมีความสุขที่ได้ส่งรหัส แต่ที่สุขยิ่งกว่าคือได้แย่งรหัสมาจากโฮวอน ฮ่าๆ เลยไปซื้อไอศกรีมรสกาแฟมากินดับร้อน ระหว่างเดินกลับบ้าน เปิดประตูเข้าบ้านไปก็เจอขวดชาปริศนานอนรอสบกับพื้นหญ้าหน้าบ้าน ลักษณะเหมือนถูกปาเข้ามามากกว่า ในขวดมีกระดาษม้วนบรรจุอยู่ ด้วยความสงสัยจึงเทออกมา แล้วคลี่ดู ข้อความข้างในกระดาษ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาจากใคร
'นายคิดว่านายจะได้แอร์ไปหรือไง ไม่มีทาง ฉันจะบอกแค่นี้แหละ'
ความจริงซองยอลกับโฮวอนรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล บ้านอยู่ติดกัน เรียกว่าใช้กำแพงร่วมกันเลยดีกว่า พอเข้ามัธยมซองยอลย้ายออกมาก่อน ทั้งสองคนห่างกันไปในตอนนั้น แต่พอมาช่วงมหาลัย ทั้งสองย้ายเข้ามาที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน มาเช่าบ้านอยู่ละแวกเดียวกันอีก บ้านโฮวอนเป็นหลังริมสุด ส่วนบ้านของซองยอลอยู่ถัดไปสามหลัง แต่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ไม่ใช่ว่าจะดีต่อกัน ตอนเด็กๆ เคยมีเรื่องทะเลาะกัน แย่งของแถมจากขนมนี่แหละมั้ง เรื่องนั้นทำให้ความสัมพันธ์ที่ดีงามมาก่อนจบลง คอยจะแข่งขัน แย่งชิงกันตลอด เรื่องล่าสุดก็นี่ไง แย่งรหัสข้างขวดชา ..
ซองยอลไม่สนข้อความงี่เง่าๆของโฮวอนหรอก อ่านเสร็จแล้วก็ขย้ำๆ ยัดใส่ขวดแล้วก็เอาไปทิ้งถังขยะ ยังไงซะเขาก็ชนะโฮวอนไปหนึ่งแมตซ์แล้ว เรื่องได้ไม่ได้นั่นก็อีกเรื่องนึง แต่ว่าการแย่งรหัสมาได้ ถือเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ คอยดูวันประกาศผลเถอะว่าใครจะได้เครื่องปรับอากาศไป คิดแล้วก็เดินไปหน้าบ้านโฮวอน ปาขวดที่มีข้อความว่า
'แอร์เป็นของฉัน แอร์เป็นของฉัน แอร์เป็นของฉัน'
เข้าไปในบ้านโฮวอนอย่างมีความสุข ..
ผ่านไปสองสามวันแล้ว ในการล่ารหัสข้างขวดเพื่อแย่งชิงเครื่องปรับอากาศของซองยอลและโฮวอน เขาเกิดความสงสัย ว่าคนที่ไม่ชอบดื่มชามะนาวอย่างซองยอล จะเอาชามะนาวที่ซื้อมาเยอะแยะไปทำอะไร นึกสนุกวันนึงเลยสะกดรอยตามซองยอลไป ได้ความว่า เอาชามะนาวเทใส่แก้วแล้วเอาไปเลี้ยงเด็กๆที่สวนสารณะ
ความจริงซองยอลก็เป็นคนใจดีเหมือนกันนะ โฮวอนอาจต้องมองซองยอลซะใหม่
ซองยอลตามล่ารหัสข้างขวดอย่างบ้าคลั่ง เขาไปทุกที่ ที่คิดว่าจะมีขวดชายี่ห้อนั้น ความจริงมันก็มีทุกทีแหละนะ คนส่วนมากดูไม่ค่อยสนใจแคมเปญเพราะทุกขวดที่ถูกทิ้งเอาไว้ตามทาง รหัสยังไม่ได้ถูกกดส่งไปเลย แถมยังมีเยอะมากๆอีกด้วย ดีจังเลยนะ จะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อมากมาย
วันนี้ได้ขวดเยอะแยะมากเกิน ส่งรหัสแล้วต้องเก็บขวดเอาไว้อีก เฮ้อ ~ ประเด็นคือวันนี้ลืมหยิบถุงมาใส่ซะด้วยสิ เลยต้องใช้แขนยาวๆโอบเอาไว้ จำนวนขวดมันเยอะเกินควบคุมได้ ซองยอลรีบวิ่งจะให้ทันไฟเขียว ข้ามผ่านไปได้แล้วแต่มีขวดนึงร่วงอยู่กลางถนน เลยวิ่งกลับไปหยิบขวดที่ตกอยู่ จังหวะนั้นลืมนึกถึงเรื่องอื่นไป ลืมมองไปว่าเป็นสัญญาณไฟแดงแล้ว..
“ซองยอล !! นายบ้าไปแล้วหรือไง รถชนขึ้นมาจะว่ายังไง?!”
จังหวะที่ซองยอลเกือบถูกรถชน โฮวอนที่ช่วงนี้แอบตามซองยอลมาตลอด เอื้อมมือไปคว้าตัวซองยอลมาไว้ในอ้อมกอด หลบพ้นวิถีของรถยนต์ได้ทันเวลา ขวดชาที่เคยอยู่ในอ้อมแขนร่วงลงเกลื่อนพื้น
ซองยอลเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ว่าถ้ามะกี้โฮวอนคว้าเขามาไม่ทัน อะไรจะเกิดขึ้น เขารู้สึกขอบคุณโฮวอนมาก มากจริงๆ
“ซองยอล ทำไมเงียบไป .. นาย ร้องไห้หรอ?”
“ไม่ได้ร้อง..”
บอกไม่ได้ร้อง แต่เอามือปาดน้ำตาตัวเองขนาดนั้น จมูกก็แดงเชียว คงจะตกใจกับเหตุการณ์เมื่อซักครู่สินะ
“โฮวอน.. ขอบคุณนายมากนะ ถ้าไม่ได้นาย ป่านนี้ฉันคง..”
“เอาหน่า ไม่เป็นไร คราวหน้าคราวหลังก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน นายอาจจะไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้ก็ได้ กลับบ้านกันเถอะ..”
“อืม ไปสิ”
ซองยอลเดินตามโฮวอนที่ถือถุงบรรจุขวดชาที่ซองยอลเก็บมา โฮวอนเก็บขวดไปตอนไหน มีความเร็วเหนือแสงตลอดเลย
เดินมาอีกไม่เท่าไหร่ก็ถึงบ้านซองยอล โฮวอนยังไม่วายบอกว่า ครั้งหน้าอย่าทำแบบนั้นอีก ต้องมีสติให้มากกว่านี้
“เข้าใจไหมซองยอล ถ้านายเป็นอะไรไป.. ...คนที่บ้านจะว่ายังไง”
“อืม ฉันรู้แล้วหน่า กลับบ้านไปได้แล้ว..”
“เอ้า! ไล่อีก งั้นฉันไปละ”
“เดี๋ยวๆ โฮวอน!!”
“เพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยฉันวันนี้ ฉันให้ขวดชานาย 3 ขวดแล้วกัน รับไปสิ”
“ให้แค่ 3 ขวดเนี่ยนะ = = นายเก็บไว้เถอะ อย่าลืมสิ ว่าขวดพวกนี้ แลกมาด้วยชีวิตของนายเลยนะ”
“นั่นสินะ อืมๆ กลับบ้านไปได้แล้วไป!”
“เออๆ ไปแล้วๆ - -”
“เดี๋ยวๆ โฮวอน..”
“อะไรอีกหล่ะ”
“ฝันดีนะ”
พูดจบก็รีบไขกุญแจวิ่งเข้าปรู๊ดเข้าบ้านไปเลย ปล่อยโฮวอนยืนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็งยิ่งกว่าตอนที่เขาเก็บขวดชาของซองยอลอีก แต่ ก็รู้สึกดีนะ ..
เช้าวันรุ่งขึ้นโฮวอนเห็นขวดชารูปร่างคุ้นเคยอยู่ที่พื้นหญ้าหน้าบ้าน ในขวดก็บรรจุกระดาษไว้เช่นเคย
ข้อความธรรมดาที่ไม่เห็นมีอะไรพิเศษ แต่ทำไมถึงเรียกรอยยิ้มแรกของวันจากโฮวอนออกมาได้ก็ไม่รู้
'ขอบคุณนะ'
วันประกาศผลผู้โชคดีจากการส่งรหัสข้างขวดชามาถึง ทั้งสองพากันมานั่งฟังผลที่สวนสาธารณะที่เดิม อย่างใจจดจ่อ เวลาประกาศผลคือเวลาบ่ายสามโมง ตอนนี้เป็นเวลาบ่างสองห้าสิบห้านาทีแล้ว เหลืออีกห้านาทีเท่านั้น ก็จะรู้กันแล้วว่าใครจะเป็นผู้โชคดี
สงสัยเพราะเปิดลำโพงดังไปทำให้ซองยอลและโฮย่าต้องรีบสะบัดหูฟังออกจากหูกลัวแก้วหูจะแตก จะทำเสียงเอฟเฟ็กเปิดตัวการประกาศรางวัลให้ยิ่งใหญ่ไปทำไมนักหนา แค่ประกาศผู้โชคดีได้รับเครื่องปรับอากาศ ถึงแม้ว่ารางวัลที่หนึ่งจะเป็นตั๋วเครื่องบินไปมัลดีฟก็เหอะ ยังไงโฮวอนกับซองยอลก็สนแค่เครื่องปรับอากาศเท่านั้น
“....ผู้โชคดีที่จะได้รับเครื่องปรับอากาศที่สามารถปรับอุณหภูมิได้เหมือนอยู่ขั้วโลกเหนือได้แก่!!!! ........”
ช่วงลุ้นระทึกมาถึง โฮวอนกับซองยอลเริ่มขยับเข้ามานั่งชิดกว่าเดิมด้วยความตื่นเต้น
“รหัสข้างขวดคือ 45329 !!”
“คุณ..”
“อี...”
จังหวะนั้นไม่รู้เพราะตื่นเต้นมากหรืออะไร เลยเผลอเอื้อมไปจับมือของฝ่ายตรงข้ามแบบไม่รู้ตัว หัวใจก็เต้นแทบจะทะลุออกมานอกเสื้ออยู่แล้ว!!
“คุณ อี โฮ วอน จากโซลค่า ~~~ !!!!!!!!! ทางเราจะติดต่อกลับไปนะคะ”
ลืมตัวกอดกันแน่นด้วยความดีใจ โยกตัวไปมา พร้อมเสียงโวยวายด้วยความดีใจของคนทั้งคู่ ท่ามกลางสวนสาธารณะที่มีผู้คนมากมายมานั่งปิกนิค ได้แต่มองคนทั้งคู่ด้วยความงง
ซองยอลเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังโดนกอด หรือไม่รู้ ใครกอดใครก่อนไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้สึกตัวแล้ว จึงเริ่มนิ่งละพละตัวออกจากออ้อมกอดของโฮวอน จะว่าไปพอได้รับอ้อมกอดจากโฮวอน เขารู้สึกมีความสุข ความสุขนี้อาจจะสุขมากกว่ากว่าได้รับรางวัลอีกด้วยซ้ำ
“โฮวอน ดีใจด้วยนะ ที่ได้เครื่องปรับอากาศไป ฉันคงต้องทนร้อนไปตลอดฤดูร้อนนี้จริงๆสินะ”
“เฮ้ นายจะร้องไห้หรอ ทำไมหน้าตาดูแดงๆ”
“เปล่าหรอก งั้นฉันไปก่อนนะ พอดีมีธุรนิดหน่อยหน่ะ”
“อ่าว เดี๋ยวสิ นายจะรีบไปไหน ซองยอล ซองยอล !!”
พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไป โดยไม่ฟังเสียงเรียกของโฮย่าเลย ซองยอลกำลังรู้สึกสับสนความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นกับเขา โฮย่าเองก็ห่วงแต่เรื่องซองยอล ว่าจะถูกโกรธหรือเปล่า ถ้าได้เครื่องปรับอากาศแต่มันจะทำให้ซองยอลไม่คุยกับเขา เขาคงไม่อยากได้
เครื่องปรับอากาศมาส่งพร้อมติดตั้งให้เรียบร้อยแล้ว โฮวอนไม่หงุดหงิดใส่รายการทีวีแล้ว เปิดแอร์เย็นฉ่ำตลอดวัน แต่แค่รู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องมันหนาวเกินไปหน่อย แค่นั้น..
ห้าวันมาแล้วที่เขาไม่ได้เจอซองยอล ไม่ได้แย่งกันเก็บขวดชาเหมือนที่ผ่านมา โฮวอนรู้สึกเหมือนชีวิตเขาขาดๆอะไรไป ก็แน่สิ ซองยอลหายไป ไม่อยู่ที่บ้านด้วย โฮวอนแวะไปที่บ้านของซองยอลทุกวัน ตะโกนเรียกก็ไม่มีเสียงตอบรับ เขาได้แต่ปาขวดข้อความข้ามกำแพงไป มาปาวันละหลายๆขวดด้วย แต่ก็ดูเหมือนว่าซองยอลไม่ได้รับรู้เลย เขาไม่รู้ซองยอลหายไปไหน ถ้าไม่อยากพูดกัน อย่างน้อยก็ปาขวดข้อความเข้ามาในบ้านเขาอย่างทุกทีก็ได้ หายไปแบบนี้ ใจร้ายจริงๆ
ซองยอลไม่ได้หายไปไหน แค่ไปพักที่บ้านอูฮยอนชั่วคราว บ้านอูฮยอนก็อยู่ถัดจากบ้านซองยอลไปอีสามหลังเช่นกัน เรียกว่ามาพักกายพักใจ และคิดทบทวนความรู้สึกแปลกๆของตัวเองไปด้วย ถามอูฮยอนแล้ว รายนั้นฟันธงว่า “แกชอบโฮย่าชัวร์ๆ!” ชอบหรอ ชอบตอนไหน ทำไมเขาไม่รู้ตัวเลย อูฮยอนบอกว่า “นายอาจจะจะชอบมาตั้งแต่สมัยอนุบาลแล้วก็ได้ ฮ่าๆ” คำแนะนำของอูฮยอนไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ เขาชอบโฮย่าจริงหรอ? อูฮยอนฟันธงว่าใช่ แต่สำหรับเขาแล้ว... ให้เวลาช่วยตอบดีกว่าเนอะ
หลังจากกลับมาจากการไปพักที่บ้านอูฮยอน ซองยอลก็ต้องตกใจกำบกองขวดชาเกือบๆสามสิบขวดที่กองรวมตรงพื้นหญ้าในบ้านของเขา ไม่ต้องบอกก็รู้ คนที่จะทำแบบนี้ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ ซองยอลวางเป้ลงที่พื้นแล้วนั่งลง หยิบขวดชาที่ใกล้มือที่สุดมาเทกระดาษข้างในออก
'นายหายไปไหน?'
ข้อความเรียบง่าย แต่ทำไมทำให้ซองยอลรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาได้..
'นายไม่มีบ้านอยู่หรือไง หายไปไหน ทำไมไม่กลับบ้าน?!!'
'วันนี้คงจะกลับบ้านแล้วใช่ไหม ไปกินพับบิงซูกันเถอะ ฉันเลี้ยงเอง ^____^'
'ไม่มีนายคอยทะเลาะด้วย ฉันเหงามากเลย รีบๆกลับมาซักที'
เหงา.. หรอ ฉันไม่ได้เจอหน้านาย ฉันก็เหงาเหมือนกัน..
'คิดถึงนะ รีบกลับมาซักที..'
โฮวอน.. คำว่าคิดถึงไม่ใช่คำที่จะเอามาพูดเล่นได้นะ คิดถึงฉันจริงๆรึเปล่า?
แต่ว่าฉัน.. คิดถึงนายนะ
.
.
.
ระหว่างกำลังหัวเสียกับเครื่องปรับอากาศที่ทำให้อุณหภูมิในห้องเย็นเกินไป หยิบจับปากกาใกล้ๆมือมาขีดเขียนกระดาษระบายอารมณ์หงุดหงิดของเขา โฮวอนก็ได้ยินเสียงเหมือนมีบางอย่างกระทบกับหน้าต่างบ้าน เปิดหน้าต่างออกไป ก็พบกับสิ่งที่คุ้นเคย สิ่งที่เข้าเฝ้ารอมาตลอดห้าวัน
ขวดชา..
โฮวอนรีบวิ่งพรวดออกมาจากบ้าน อะไรขวางทางอยู่ก็ไม่สนแล้ว ขวดชารูปร่างคุ้นเคยนอนแน่นิ่งอยู่ตรงพื้นหญ้าหน้าบ้านเขา ในขวดบรรจุกระดาษม้วนเล็ก ไม่รอช้ารีบเทออกมาแล้วคลีดูด้วยความตื่นเต้น
'ที่บอกว่าคิดถึง พูดจริงหรอ?'
โฮวอนอ่านแล้วก็รู้สึกเขินนิดหน่อย ซองยอลอ่านข้อความหมดทุกขวดเลยหรือไง หรือถ้าไม่ใช่ ทำไมต้องไปเจอขวดนั้นด้วยนะ.. กระดาษนั่นยังพอเหลือที่ว่าง โฮวอนเลยใช้ปากกาที่ติดมือมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เขียนข้อความตอบไป
'พูดเล่นหน่ะ อย่าไปสนใจเลย'
รู้สึกตัวตอนที่ปาขวดคือไปแล้ว เขียนข้อความออกไปทั้งอย่างนั้น ได้ยังไง = =
'อ่าว แบบนั้นเองหรอ งั้นฉันไปแล้วนะ ที่ปาขวดนี้ นายคงรำคาญใช่ไหม..'
อีกไม่กี่นาทีขวดใบเดิมก็ปากลับเข้ามาในบ้าน โฮวอนได้อ่านข้อความ แล้ต้องรีบตะโกนเรียกซองยอลเอาไว้ก่อน
'นายยังอยู่หน้าบ้านรึเปล่า'
ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆไปพักนึง ทำโฮวอนรู้สึกใจหาย .. ซองยอลจะทิ้งเขาไปอีกแล้วหรือไง
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ มีแต่ขวดชาเปล่าถูกปาเข้ามา โดนกลางหัวโฮวอนพอดี เรียกเสียงร้องจากคนปากแข็งได้ ไม่รอช้า โฮวอนรีบรัวข้อความใส่จดหมายแล้วปาออกไปอย่างรวดเร็ว
'ทั้งที่คิดถึงจนอยากคว้ามากอดจะตายอยู่แล้ว แต่ก็ยังเขียนข้อความออกไปแบบนั้น ฉันนี่มันใช้ไม่ได้เลยเนอะ ว่าไหม?'
'ข้อความอะไรเนี่ย เลี่ยนจัง =[]='
'ฉัน.. แค่คิดถึงนายจริงๆนะ'
'จริงหรอ โกหกอีกหรือเปล่า'
'ไม่ได้โกหกนะ ถ้าฉันไม่คิดถึงนาย ฉันไม่ไปปาขวดชาเข้าบ้านนายทุกห้านาทีหรอก'
'โฮวอนขี้โม้ - -'
'เรื่องที่ไปปาขวดทุกห้านาทีคือโม้จริงแหละ..'
'โฮวอนข้โม้ ขี้โกหกตลอดเลย เบื่อแล้ว กลับบ้านดีกว่า ยืนอยู่ตั้งนานร้อนจะตายอยู่แล้ว โว๊ะ!! = ='
โฮวอนได้ยินเหมือนซองยอลเดินไปจริงๆ จึงรีบวิ่งออกไปหน้าบ้าน เห็นข้างหลังว่าเป็นซองยอลก็อึ้งอยู่พักนึง แต่แผ่นหลังของซองยอลเหมือนมีแรงดึงดูดโฮวอนให้วิ่งตามไปก่อนจากด้านหลัง แล้วกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา..
“อย่าพึ่งไปสิ ที่บอกว่าโม้เรื่องไปปาขวดทุกห้านาที แต่เรื่องที่บอกว่าคิดถึง ฉันพูดจริงนะ”
น้ำเสียงแผ่วเบาและลมหาใจที่เป่ารดอยู่ข้างหู ซองยอลหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
“ยะ ..อย่ามาขี้โม้ ปล่อยเลยๆ”
“ยิ่งสะบัดยิ่งรัดแน่นนะ”
“โอ๊ย !! แน่นไปแล้ว หายใจไม่ออกโว้ย ~~~~”
ซองยอลสะบัดตัวหนีจากแต่ไม่พ้น เปลี่ยนจากหันหลังให้โฮวอน กลายเป็นหันหน้ามาหาโฮวอนแทน หน้าห่างกันไม่ถึงเซนติเมตร รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน ซองยอลไม่กล้าสบตาโฮวอน เลยหลบเอาหน้าซุกกับหน้าอกของโฮวอนแทน พูดเสียงอู้อี ว่าให้ปล่อยเขาได้แล้ว
“ไม่ปล่อยหรอก อยากกอดแน่นๆ”
“ออาก ออด แอ้นๆ ไอ้ ไอ๋” (อยากกอดแน่นๆใช่ไหม)
“ห๊ะ? นายพูดอะไรของนาย พูดทั้งแบบนั้นใครจะรู้เรื่องฮะ? ฮ่าๆๆ”
“ออาก ออด แอ้นๆ ไอ้ ไอ๋ อ้าย~~!!”
จบประโยคนั้นซองยอลก็กอดโฮวอนแบบแน่นที่สุดเท่าทีจะทำได้ ตัวโฮวอนแทบจะหัก ต้องร้องบอกให้ซองยอลปล่อย แต่ไม่ได้ผล ซองยอลกอดโฮวอนแน่นกว่าเดิมสองเท่า
“โอ่ยๆๆ โอเคๆ เข้าใจแล้วว่าตัวฉันหอม ตัวฉันนุ่ม ไม่ว่าละ อยากกอดก็กอดไปเลย”
“อะไร ใครอยากกอดนาย ตัวก็เหม็นเน่า อาบน้ำบ้างป่ะ ยี้ ~”
“กล้าสบตาแล้วหรอ?”
ได้ยินแบบนั้นก็เสมองไปทางอื่น กลัวโฮวอนจะเห็นหน้าแดงๆของตัวเองขึ้นมาอีก
“เอาป่ะหล่ะ แข่งกัน ใครกอดแน่นกว่า ใครร้องให้ปล่อยก่อนคนนั้นแพ้” โฮวอนเสนอการแข่งขันพิเรนท์ออกมา
“บ้าละ ฉันเสียเปรียบนะ”
“โหย ป๊อดจัง”
“ว่าใครป๊อด? มาเลยดีกว่า...” พูดจบก็กอดโฮวอนแน่นขึ้นอีก ซองยอลหลงกลโฮวอนซะแล้ว
“แน่นแค่นี้อย่ากอดเลยหว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เออ ~ เดี๋ยวช้ำๆ!!”
เสียงทะเลาะ เสียงข่มกัน ไม่รู้จะจบลงเมื่อไหร่ จะแข่งกันไปถึงไหน แต่ความรู้สึกของซองยอลกับโฮวอนเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปในทางที่ดีมากขึ้น ต่อไปนี้จะมีแต่ความรู้ดีๆให้กันและกัน
โชคดีจังนะ ที่ได้เกิดมาเจอนาย.. ♥
End.
talk
กี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ขอกรี๊ดก่อนนนนนนน
โอ่ยยยยยย เป็นฟิคที่ดูดพลังเรามาก เราไม่ถนัดบรรยายมากๆอ่ะ
แต่เรื่องนี้มันพาให้ต้องบรรยายเยอะมาก
อาจจะมีบางประโยคที่อ่านแล้วติดๆขัดๆ ก็ขอโทษนะคะ ติชมกันได้น้า
พล็อตเกิดขึ้นตอนที่นั่งคุยเล่นกับเพื่อน
แล้วคืออินกับการส่งรหัสไปชิงฮอกไกโดมาก 55555555555
เราเลยรักพล็อตนี้มาก เลยตั้งใจเขียนเป็นพิเศษ
ยาวที่สุดตั้งแต่เคยเขียนฟิคมาเลย TT w TT เสร็จวันเกิดซองยอลพอดี
เลยถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดเลยแล้วกันเนอะ ขอบคุณทุกคนที่แว๊บเข้ามานะคะ :)
#ฟิคขวดชา
© Tenpoints!
ความคิดเห็น