คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : {sf} if I was a cat || hoya x seongyeol
{sf} if I was a cat | hoya x seongyeol
หญิงสาวผู้เป็นแม่ ขับรถมาพร้อมลูกสาวมนยามค่ำคืน ท่ามกลางความมืดที่ครอบคลุมไปทั่ว บรรยากาศในรถยนต์ที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ลูกสาวคนเล็กของครบครัวขุนนางเก่ากำลังเล่นกับแมวเปอร์เซียขนฟูของเธออย่างสนุกสนาน อยู่ๆผู้เป็นแม่ก็หยุดรถกะทันหันกลางซอยที่ลึกและมืดแห่งหนึ่ง
“ลูกจ๊ะ ขอแม่เล่นกับซองยอลสิ”
“นี่ค่ะ คุณแม่” เธอพูดพร้อมอุ้มซองยอลส่งไปให้กับแม่ของเธอ ซองยอลขัดขืนนิดหน่อย เพราะมันไม่ค่อยคุ้นชินกับอ้อมกอดนี้ สิ่งที่มันคุ้นเคยก็จะมีแต่สายตาแข็งกร้าวที่คอยส่งมาให้มันตลอด มันเลยออกจะกลัวๆผู้หญิงคนนี้นิดหน่อย
หญิงผู้เป็นแม่ใช้มือที่ค่อนข้างหยาบกระด้างของเธอ ลูบไปที่ปุยขนนุ่มๆของเจ้าแมวตัวน้อย พอเห็นว่ามันเคลิ้มได้ที่ อยู่ดีๆก็เปิดกระจกรถ แล้วโยนมันออกไปข้างนอก และขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ได้ยินแต่เสียงร้องเรียก ซองยอล เสียงหลงจากลูกสาวของเธอ..
ไม่มีสิทธ์เลยที่สี่เท้าเล็กๆของซองยอลจะวิ่งไล่กรวดรถสีดำคันนั้นได้ทัน ซองยอลออกแรงวิ่งจนหมดแรง มันเหนื่อยเกินไปที่จะวิ่งตามแล้ว คิดได้ว่าต้องหาที่พักพิงก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันอีกที มันเดินหูลู่หางตกไปตามตรอกซอยมืดๆนั้น ดีที่ยังมีแสงไฟจากข้างทางคอยส่องลงมาให้แสงสว่างกับมันบ้าง อย่างน้อยก็ทำให้พื้นที่แถวนี้ไม่น่ากลัวเกินไป แต่สำหรับแมวคุณหนูที่ถูกทิ้งอย่างซองยอล ยังไงก็น่ากลัวมากกว่าน่าอยู่อยู่ดี
ซองยอลไม่รู้ว่าชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไง มันเสียใจพอสมควรที่อยู่ๆก็ถูกทิ้งอย่างไม่มีเหตุผล คิดถึงก็แต่คุณหนูเท่านั้นแหละ ต่อไปนี้คงไม่มีที่นอนนุ่มๆ ฮีทเตอร์อุ่นๆให้นอนพึ่งอีกแล้ว แถวนี้ก็มืดซะเหลือเกิน เดินมาตั้งนานแล้ว ยังหาที่นอนเหมาะๆไม่ได้เลย นี่เราไม่ต่างอะไรกับแมวหลงทางเลยซักนิด ซองยอลคิด
“เมี้ยวๆ”
บางทีซองยอลก็ไม่เข้าใจว่าจะส่งเสียงร้องเพื่ออะไร เพื่อให้บรรยากาศรอบกายไม่เงียบเหงาเกินไปมั้ง จะว่าไปคุณนายช่างใจร้ายเหลือเกิน ถ้าเอามาทิ้งช่วงกลางวันจะไม่ว่าซักคำ นี่เอามาทิ้งตอนกลางคืน ไม่มีอะไรให้ติดตัวมาเลย นอกจากปลอกคอที่ทำด้วยหนังอย่างดี ห้อยจี้อะลูมิเนียมทรงสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัดสลักชื่อของมัน ซึ่งเอาเข้าจริงๆ ในเวลานี้มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย นอกจากช่วงสะท้อนกับแสงไฟข้างถนนแล้วแยงเข้าตาตัวเอง = =
ยัง ยัง เดินจนเท้าแตกหมดแล้ว ยังไม่เจอที่นอนเหมาะเลย ซองยอลไม่อยากนอนกลางพื้นถนน มันไม่อยากให้ขนของมันเลอะไปมากกว่านี้ เดินไปเดินมา ในที่สุดก็ค้นพบที่นอนเหมาะแล้ว ดีใจน้ำตาจะไหล มันเดินมาพบกับเบาะรถยนต์เก่าๆขาดๆหนึ่งเบาะ ที่ตั้งอยู่ใต้ไฟทาง แสงไฟสลัวๆสร้างบรรยากาศชวนง่วงได้เป็นอย่างดี คืนนี้จะนอนที่นี่แหละ พรุ่งนี้เช้าคงมีเรื่องให้ต้องเผชิญอีกเยอะ
“นี่ๆ น้องสาว ตื่นๆ ตื่นเลยๆ - -” การมาเยือนของเจ้าถิ่นมาถึงแล้ว โฮวอนใช้เท้าหน้าข้างซ้ายสะกิดที่ท้องของซองยอลเบาๆสองที แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการพลิกตัวหนี
“เฮ้ !! บอกให้ตื่นไง” ทีนี้ออกแรงตะกุยหลังซองยอลแรงๆ แรงแบบไม่หยุด แค่ต้องการให้ซองยอลตื่นเท่านั้น ถ้าไม่ตื่นจะกัดแล้วนะ !
ซองยอลไม่ยอมลุกจากเบาะรถยนต์ซึ่งเป็นที่นอนของโฮวอนง่ายๆ บอกแล้วนะว่าอีกครั้งไม่ลุกจะกัด อยากลองดีใช่ไหม คิดในใจไป ก็ยื่นหัวกลมๆเข้าไปใกล้หลังของซองยอลเรื่อยๆ ซองยอลหลับอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง จึงไม่ล่วงรู้ถึงอันตรายที่เข้าใกล้ตัวเขาเรื่อยๆ
“งับ !!!”
“แง้ววววววววว!!! เมี้ยวๆๆๆๆๆๆ”
เสียงร้องของซองยอลดังขึ้นจังหวะเดียวกันที่โฮวอนฝังเขี้ยวลงไปที่หลังของมัน ตั้งสติได้ก็กระโจนเข้าใส่โฮวอนเต็มแรง แมวสองตัวกำลังทะเลาะกันเรื่องแย่งที่นอนอย่างดุเดือด หากมีข่าวหลุดออกไปจากซอยเล็กๆนี้ว่ามีแมวกัดกันตาย ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นใคร
“นี่นายมากัดหลังฉันทำไมห๊ะ?! เจ็บนะรู้ไหม ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครทำกับฉันแบบนี้เลยนะ!” ซองยอลแว้ดใส่ด้วยความโกรธปนความเจ็บปวด TOT พูดไปก็เอาหลังถูเกาเสาไฟไปด้วย
“ก็เมื่อกี้พี่ปลุกน้องสาวดีๆแล้ว น้องไม่ตื่นเอง”
“เรียกใครว่าน้องสาว? ฉันก็เป็นผู้ชายเหมือนกับนายนั้นแหละ พูดแบบนี้ทะเลาะกันอีกรอบดีไหม ห๊ะ?!”
“อ้าวหรอ โทษที เมื่อกี้นายนอนห่มผ้าอยู่ ฉันเลยมองไม่เห็น”
“ไม่เห็นอะไร?”
“ไม่เห็นว่านายมีหนวด”
“บ้าหรือเปล่า นายเป็นแมวประสาทกลับหรือไง แมวที่ไหนไม่มีหนวด = =”
“นั่นแหละๆ เดี๋ยวก่อน เรื่องที่ฉันจะพูดทีแรก นายเป็นคนผิดนะ ทำไมฉันกลายเป็นฝ่ายโดนว่าหล่ะเนี่ย?”
ซองยอลแว้ดๆใส่โฮวอนเรื่องที่ตัวเองโดนกัด จนโฮวอนลืมไปเลย เรื่องที่ถูกซองยอลแย่งที่นอนเมื่อคืน ที่เขาหายไปเมื่อคืนเพราะไปเที่ยวบ้านซองจง เพื่อนรุ่นน้องเจ้าถิ่นที่อยู่ในอีกสามซอยถัดไป ตื่นเช้ามาเดินกลับมาซอยตัวเอง ก็พบแมวขโมยหนึ่งตัว แมวขโมยที่นอน - -
“อะไรๆ ฉันทำผิดอะไรไม่ทราบ?”
“นายมานอนบนที่นอนของฉันได้ไง ขออนุญาตใครหรือยัง?”
“ที่นอนนายหรอ ไม่ให้มีชื่อเขียนเลย มีรึเปล่า ชื่ออะไร ชื่อนายอ่ะ”
“ฮันแน่ แอบหลอกถามชื่อฉันหล่ะสิ”
“อย่าหลงตัวเองได้ไหม - -”
“ชื่อฉันหรอ มีสิ ฉันหน่ะ โฮวอน เป็นเจ้าของแถวนี้ทั้งหมด ถามใครใครก็รู้จักทั้งนั้น!” พูดพร้อมยืดหัวให้สูงขึ้นนิดนึง ยืดอกออก แล้วก็พองขนให้ดูตัวใหญ่ขึ้นด้วย
“หรอๆ =[]= แล้วไง ไหนอ่ะ ป้ายชื่อของนาย ไม่มีก็แปลว่าไม่ใช่”
“นายหน่ะ เป็นแมวตกยากสินะซองยอล ที่บ้านหลังเดิมของนาย ข้าวของของนายคงจะมีชื่อนายแปะอยู่ทุกทีเลยใช่ไหมหล่ะ แต่ที่นี่หน่ะ ไม่จำเป็นต้องปักป้ายชื่อไว้หรอก สร้างกลิ่นก็พอ รู้จักไหม สร้างกลิ่นเพื่อแสงความเป็นเจ้าของหน่ะ”
ก็จริงอย่างที่โฮวอนว่านั้นแหละ ที่บ้านของคุณหนู ในอาณาเขตของเขามีแต่ชื่อแปะเต็มไปหมด ไล่ไปเลยตั้งแต่ฟูกนุ่มๆสีชมพู ชามใส่อาหารคาว ชามใส่ขนมหวาน ชามใส่น้ำ ของเล่นต่างๆมากมาย ทุกอย่างมีแต่ชื่อแปะไว้ครบ ฮือๆ พูดแล้วก็คิดถึง TT^TT
“เออ! แล้วนายรู้จักชื่อฉันด้วยหรอ รู้ได้ไง?”
โฮวอนไม่ตอบ แต่ทำหัวยื่นๆ แล้วก็ส่งสายตาไปที่จี้อะลูมิเนียมที่ห้อยอยู่บนคอซองยอล
“แล้วคืนนี้ บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่านายคงนอนที่นี่ไม่ได้แล้ว”
“แล้วงั้นฉันจะไปนอนที่ไหนหล่ะ ฉันไม่ได้อยู่แถวนี้ ฉันไม่รู้จักใครที่ไหนด้วย ):”
“ไม่รู้สิ นั่นมันก็เป็นเรื่องของนายแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้จะช่วยนายยังไง โทษที”
“โอเค ฉันเข้าใจละ ฉันไปก็ได้ ขอโทษที่รบกวน บาย”
ซองยอลยกเท้าหน้าข้างขวาโบกลาโฮวอน หันหลังแล้วเดินคอตกออกมา ทำไมเจอแต่คนใจร้ายก็ไม่รู้ แถมยังมาเจอแมวใจร้ายอีก ชีวิตนี้จะน่าสงวารไปไหม ยังไม่ได้กินอะไรเลยเหอะ หิวจะตายแล้ว ข้างทางแบบนี้กินอะไรกัน กินแบบไหน แล้วหาจากที่ไหน จะไปรู้ได้ไง TTOTT โฮวอน! ไอแมวบ้า ไอแมวใจร้าย ทำไมเป็นแมวแบบนี้ ไม่คิดจะช่วยเหลือกันเลยหรือไง
เดินไปเรื่อยๆ มองหาทั้งของกิน แล้วก็ที่ซุกนอนในคืนนี้ด้วย จะได้ที่อุ่นๆนุ่มๆ เท่าที่นอนของโฮวอนรึเปล่าก็ไม่รู้ ซองยอลบอกเลยว่าติดใจที่นอนของโฮวอนมากจริงๆ จากที่ลองได้นอนเมื่อคืน มันก็น่าจะเบียดๆกันนอนสองตัวได้เหอะ แต่โฮวอนเป็นแมวขี้งกไง ใจร้ายอีกตั่งหาก ถึงไม่ได้พูดว่าขออยู่ด้วยแต่ก็น่าจะเข้าใจกันบ้างนี่หน่า ทำไมไม่เข้าใจฉันล่ะ? ห๊ะ? โฮวอน!!
ระหว่างที่ซองยอลกำลังเดินเหงาๆเหี่ยวๆ แล้วก็บ่นโฮวอนไปด้วยตลอดทาง มันไม่ได้สังเกตถึงความเคลื่อนไหวแปลกประหลาดที่ตามหลังมันมาตลอด ตั้งแต่เลี้ยวพ้นเขตของโฮวอน..
ซองยอลเดินตามลำพังอย่างน่าสงสาร แมวเปอร์เซียขนฟูสีขาว ที่บัดนี้กลายเป็นแมวขนสังกะตังออกสีเทาๆไปแล้ว ต่ก็ยังคงมีความน่ารักหลงเหลืออยู่แหละนะ มันเดินตามทางมาเรื่อยๆ จนมาถึงเขตพื้นที่ที่พื้นแฉะและมีแอ่งน้ำเล็กๆที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าออกมา มันทำจมูกฟุดฟิต เอาอุ้งเท้าเล็กๆมาขยี้จมูกอีกที กลิ่นเหม็นเน่านั้นก็ยังไม่หายไป อีกทั้งท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ซองยอลเริ่มสัมผัสได้ถึงลมหนาวที่เริ่มพัดเข้ามาถูกขนสังกะตังของมัน ทำไมแถวนี้มันหนาวกว่าแถวบ้านโฮวอนก็ไม่รู้ แถมยังรู้สึกเสียวสันหลังวาบอยู่บ่อยๆด้วย
มันเดินไปตามตรอกซอยสกปรกนั้นอยู่พักหนึ่ง จมูกเจ้ากรรมเริ่มได้กลิ่นหอมๆที่คุ้นเคย หอมจนกลบกลิ่นเหม็นเน่าของแอ่งน้ำไปเลย ได้กลิ่นหอมอยู่ใกล้ๆแถวนี้ เดินทำจมูกยื่นๆหลับตาพริ้มตามกลิ่นไปเรื่อยๆ ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่ กลิ่นหอมก็ยิ่งแรงขึ้น จนในที่สุดซองยอลก็มาหยุดอยู่ที่หน้ากองปลาย่างกองใหญ่
ลาภปากชัดๆ ปลาย่างกองใหญ่ขนาดนี้มาได้ไง ใครมาวางทิ้งไว้ที่พื้นถนนเนี่ย แล้วพื้นนี่สกปรกจะตาย ไม่เสียดายหรอ? หรือไม่กินแล้ว? เพราะถ้าไม่กินซองยอลจะจัดการกินให้เองนะครับ!! ง้าบบบบ >w<
“เมี้ยว!!!” ขณะที่ซองยอลกำลังอ้าปากจะงาบเอาปลาย่างตรงนั้น อยู่ๆก็ถูกแมวอีกตัววิ่งมาชนจนซองยอลกระเด็นไปอีกทาง
“นายเป็นใคร? นายมากินปลาย่างของฉันได้ไง ขออนุญาตใครหรือยัง? ” ประโยคนี้เหมือนพึ่งเคยได้ยินไปนะ แถวนี้ทุกอย่างมีเจ้าของหมดเลยสินะ แล้วก็ไม่มีอะไรที่เป็นของฉันซักอย่างเลย - -
“นายไม่มีสิทธ์มากินปลายย่างของฉันนะ นี่ฉันเสี่ยงชีวิตไปขโมยมา นานจะมากินง่ายๆได้ไง ห๊ะ !?”
“นี่! ไอแมวอ้วนเอ้ย เมื่อกี้ที่มาชนฉันซะปลิวยังไม่เคลียเลยนะ แล้วยังมาตวาดฉันอีก จะเอายังไง !!!”
“เดินสองขามาขอโทษฉันก่อนสิ แล้วจะยกโทษให้”
“อะไรนะ? นายขอมากไปรึเปล่า? จะว่าไปฉันยังไม่ทันกินปลาของนายเลยด้วยซ้ำ แล้วที่นายชนฉันหล่ะ ขอโทษรึยัง!!”
“ทำไมฉันต้องขอโทษนายด้วย”
“งั้นแล้วทำไมฉันถึงต้องขอโทษนายหล่ะ ห๊ะ?!”
“โฮะ! โฮ! นายคิดว่านายเป็นใคร มีเรื่องกับซองกยูนี่คิดผิดแล้ว เหอะๆ เด็กๆ!”
สิ้นคำของซองกยู ก็มีแมวที่ไหนไม่รู้ โผล่มาล้อมซองยอลจากทุกทิศทุกทาง เป็นแมวสีดำทะมึน บางตัวตัวใหญ่กว่าซองกยูเสียอีก แมวลูกสมุนของซองกยูทำหน้าที่ได้ดีจริงๆ ส่งเสียงคำรามใส่ซองยอลอย่างบ้าคลั่ง ซองยอลเริ่มหวาดกลัว มันไม่สามารถหนีไปไหนได้เลย ไม่สามารถปีนกำแพงได้เลย วิ่งลอดหว่างขาแมวลูกสมุนก็ไม่ได้ ตอนนี้มันอยู่ท่ามกลางวงล้อมของลูกสมุนซองกยูอย่างเต็มรูปแบบ .. ทำไงดี ใครก็ได้ช่วยซองยอลตัวนี้ด้วย !!!!
ซองยอลหลับตาปี๋ กำลังเตรียมตัวยอมรับชะตากรรม แค่เรื่องปลาย่างแค่นี้เอง ยังไม่ทันกินเลยด้วยซ้ำ แมวนอกบ้านนี่จิตใจทำด้วยอะไร ใจร้ายทุกตัวเลย TTOTT
“พวกนายจะทำอะไรกันหน่ะ !!!!” เสียงนี้คุ้นๆจังเลย เหมือนได้ยินอยู่เมื่อเช้า ซองยอลค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วก็พบกับ..
“โฮวอน !! เห้ย นายมาได้ไงเนี่ย?!”
ความจริงโฮวอนนี่แหละ ที่ตามซองยอลมาตั้งแต่พ้นเขต เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงปล่อยซองยอลเดินไปตัวเดียวไม่ได้ พอมองซองจากด้านหลังแบบนั้น โฮวอนก็รู้สึกผิดนิดหน่อย จึงเดินตามซองยอลมาเรื่อยๆตลอดทาง
“เอาหน่า อย่าพึ่งถาม หลบอยู่ข้างหลังฉันนะ” โฮวอนพูดด้วยน้ำเสียงแข็งแกร่งแต่แฝงด้วยความอบอุ่น
หลบอยู่ข้างหลังหรอ? .. บางทีแมวนอกบ้านก็ไม่ได้ใจร้ายเสมอไป โดยเฉพาะโฮวอน ใจดีที่สุดเลย !! TT w TT
“นี่พวกแก แน่จริงอย่ามาทำนิสัยแมวหมู่สิ ไปบอกนายของพวกแกด้วย แน่จริงอย่ามัวแต่มุดหัว!”
โฮวอนตั้งใจพูดเสียงดังให้ได้ยินถึงซองกยูคู่อริ โฮวอนกับซองกยูไม่ถูกกันมาตั้งนานแล้ว เรื่องแบ่งเขตพื้นที่ไม่ลงตัวกันนี่แหละ แต่พักหลังก็ไม่มีเรื่องกันมานานแล้ว เพราะถือว่ายังไงก็ต่างคนต่างอยู่ แต่สงสัยวันนี้จะได้ปะทะกัน
“นี่ไอ้โฮวอน แกบังอาจมากนะ ที่เข้ามาเหยียบจมูกฉันถึงที่ขนาดนี้ แล้วยังมาทำตัวเป็นพระเอกอีกหรอ เดี๋ยวก็ได้ตายเป็นแมวเฝ้าที่ทั้งคู่หรอก ฮ่าๆๆๆๆ”
“แกนี่มันอันธพาลไม่เลิกจริงๆ แถมยังแมวหมู่ใส่คนอื่นอีก แน่จริงก็ออกมาสู้กันตัวๆสิวะ !”
“ฉันมีลูกน้อง แล้วทำไมฉันต้องลงไปเหนื่อยเองด้วยหล่ะวะ อย่าเสียเวลาดีกว่า เด็กๆ รุม !”
เสียงแมวหมู่เข้าตะลุมบอนกันดังไปทั่วซอย โฮวอนที่เคยได้รับการสอนการต่อสู้จากซองจงมาบ้าง ก็ใช้วิชาปกป้องซองยอลอย่างเต็มที่ ทั้งกัด ทั้งข่วน ทั้งต่อย ระหว่างที่ต่อสู่ โฮวอนใช้เท้าข้างนึงจับเท้าของซองยอลไว้ตลอด เพื่อหาลู่ทางแล้วเตรียมพาวิ่งหนี ถึงแม้โฮวอนจะพอต่อสู้ได้ แต่ลูกสมุนของซองกยูก็เยอะเกินไป การหนีจึงเป็นทางรอดทางเดียวที่ดีที่สุดตอนนี้..
โฮวอนต่อสู้จนเกือบหมดแรง ทางหนีไม่มีเลยหรือไง ถ้าไม่หนีไป มีหวังได้ตายเป็นผีแมวเฝ้าที่อย่างที่ซองกยูพูดแน่ๆ ..
“ฮยอง ! หนีไป ผมมาช่วยแล้ว !!”
ราวกับเสียงจากสวรรค์ ซองจงผู้เชี่ยวชาญเรื่องการชกต่อยมาช่วยแล้ว มาพร้อมลูกสมุนอีกนับสามสิบ ทีนี่ก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว โฮวอนตั้งสติได้ มองหาลู่ทางสะดวก ลากซองยอลออกมาจากกลุ่มลูกสมุนของซองกยูอย่างรวดเร็ว
“ฮยองฝากด้วยนะ แล้วไว้จะพาไปเลี้ยงปลาย่าง !!” โฮวอนตะโกนบอกซองจง สัญญาว่าจะเลี้ยงของอร่อยเป็นการตอบแทน
“ไม่ต้องห่วงผม! เด็กๆ รุมมัน !!!!!!!”
โฮวอนกับซองยอลวิ่งหนีออกมาจากสถานที่นั้นจนออกมาไกลพอสมควร ทั้งสองจึงหยุดวิ่งแล้วเดินไปตามทางอย่างเหนื่อยหอบ ซองยอลมองโฮวอนจากด้านหลังด้วยแววตาขอบคุณอย่างสุดซึ้ง ก็อย่างที่บอกแหละนะ โฮวอนใจดีที่สุดเลย ~ แต่ตอนนี้คงต้องเพิ่มซองจงด้วยอีกตัว ขอบคุณนะซองจง ^w^
“นายเป็นอะไร ทำไมทำตาเยิ้มแบบนั้น”
“เห้ย! นายหันมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย - - ฉัน.. ฉัน ตาเยิ้มเพราะว่าหิวไง!”
“อะไรกัน นี่นายยังไม่ได้กินอะไรเลยหรอ ตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ?”
“ก็ใช่หน่ะสิ ก็ตั้งแต่นายไล่ฉันมา ฉันก็เดินไปเรื่อยๆ ไปเจอกองปลาย่างของซองกยู ก็กะว่าจะกินนั้นแหละ แต่ก็เกิดเรื่องซะก่อน..”
ได้ยินคำว่าไล่แล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง คิดได้แบบนั้นก็บอกซองยอลว่า เดี๋ยวจะหาของกินให้กิน แต่คงจะไม่หรูเท่าที่เคยๆกินอยู่ทุกวันหรอกนะ ..
แสงไฟข้างทางส่องลงมาสะท้อนเงาแมวสองตัวเดินคู่กันไปตามถนนกว้าง กลางดึกสงัดแบบนี้ จะหาของกินได้ที่ไหนหล่ะ โฮวอนแค่เป็นห่วงว่าซองยอลจะหิวไส้ขาดซะก่อน สายตาของโฮวอนเลยเอาแต่จับจ้องไปแถวข้างทาง เผื่อจะมีใครทำของกินตกไว้บ้าง โฮวอนมัวแต่มองหาของกิน โดยที่ไม่รู้ตัวเลย ว่าซองยอลก็มองโฮวอนอยู่เหมือนกัน
เหมือนโชคเข้าข้าง โฮวอนเหลือบไปเห็นถาดสปาเก็ตตี้สำหรับอุ่นในไมโครเวฟ รีบวิ่งเข้าไปสำรวจด้วยความรวดเร็ว เอาจมูกดันแผ่นฟรอยที่ปิดอยู่ออก สปาเก็ตตี้พร้อมรับประทาน แล้วทำไมเจ้าของถึงไม่รับประทาน เอามาวางทิ้งไว้ทำไม เสร็จแมว !
โฮวอนเอาปากคาบสปาเก็ตตี้ถาดนั้นไว้ในปาก ชวนซองยอลปีนขึ้นไปบนหลังคาบ้านแถวนั้น บอกว่ามีที่ที่วิวดีๆ จะชวนขึ้นไปเปลี่ยนบรรยากาศ และเพิ่มความอร่อยให้สปาเก็ตตี้
“อืม.. ฉันขอโทษนะ ที่ไล่นายออกมาตอนแรก ฉันน่าจะรู้ดีกว่านี้ว่านายไม่เคยออกมาใช้ชีวิตของนอกนี่เนอะ”
“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยวันนี้นายก็มาช่วยฉันแล้วนี่ แถมยังหาสปาเก็ตตี้ให้กินอีก อร่อยกว่าอาหารเม็ดที่กินทุกวีนตั้งเยอะ ฉันก็ต้องขอบคุณนายเหมือนกันนะ” พูดเสร็จแล้วก็ยิ้มตาหยีให้โฮวอน ซองยอลกินแบบไม่ห่วงเลอะเลย คราบซอสติดตามหนวดตามแก้มเต็มไปหมด โฮวอนมองภาพนั้นแล้วทำไมรู้สึกว่า ...มันน่ารักดีนะ
“นายก็กินด้วยกันสิ มันเยอะมากเลย ฉันกินไม่หมดหรอก”
“นายกินให้อิ่มเถอะ ฉันหาของกินมาทั้งวันแล้ว”
“กินเถอะหน่า ถือว่าเป็นการฉลองที่ไม่ตายเป็นแมวเฝ้าที่นะ” พูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปให้โฮวอน
“โอเคๆ งั้นฉันกินนะ” ^w^
“จุ๊บ!”
ลืมตาด้วยความรวดเร็ว พอตั้งสติได้ก็รีบผละออกจากกัน ซองยอลยังคงอึ้งอยู่ อ้าปากค้างปล่อยเส้นสปาเก็ตตี้ร่วงออกจากปาก แต่โฮวอนยังคงมองหน้าซองยอลแล้วสูดเส้นที่เหลือเข้าปากอย่างหน้าตาเฉย
ซองยอลเขินจนหน้าจะระเบิด จำได้ว่าเคยเห็นฉากนี้จากในโทรทัศน์ที่คุณหนูเคยเปิดดูบ่อยๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเกิดกับตัวเอง
“ซองยอล ซองยอลๆ”
ตอนนี้ซองยอลเหมือนแมวเอ๋อ ที่นอนอ้าปากค้างบนหลังคา โฮวอนใช้เท้าสะกิดแล้วก็ยังไม่หายอึ้ง มันแค่รู้สึกว่า นี่รึป่าว ที่เขาเรียกว่า .. จูบแรก
“ซองยอล! ถ้าไม่หยุดอึ้งจะกัดแล้วนะ! ..กัดนะ กัดจริงๆนะ!!” โฮวอนไม่พูดเปล่า กลัวซองยอลจะกาลเป็นแมวเอ๋อไปตลอดกาล เดินข้ามถาดสปาเก็ตตี้ไปงาบหัวซองยอลอย่างแรง
“แง้ววววว!! นายกัดฉันทำไมเนี่ย เจ็บนะ!!” ซองยอลพูดไปพร้อมกับเอาเท้าตะกุยโฮวอนอย่างแรงเป็นการเอาคืน
“เพื่อเรียกสติ ฉันเห็นว่านายอ้าปากค้างไปนานมาก กลัวว่าจะเอ๋อ”
“แต่เมื่อกี้ ฉันกับนาย.. เรา... เอ่ออ....”
“จูบไง” โฮวอนพูดออกมาหน้าตาเฉย เรียกความเขินจากซองยอลอีกครั้ง
“เอาหน่าๆ มันต้องมีครั้งต่อไปอยู่แล้ว จูบแรกของนายสินะ เป็นของฉันแล้วแหละ”
“แล้ว... ฉัน.. ฉันได้จูบแรกของนายด้วยรึเปล่า?”
“อยากรู้หรอ?”
“ก็.. อืม อยากรู้นะ”
“จูบกับฉันอีกสิบครั้งก่อน แล้วจะบอก ฮ่าๆๆ”
“เฮ้ย!! พูดเอาแต่ได้นี่หน่า โฮวอนเนี่ย ไม่ใจดีแล้ว ใจร้ายที่สุดในโลก!”
“มาดิๆ นี่เริ่มนับจูบที่หนึ่งเลย จูบอีกทีได้นะ มาเร็วๆๆ”
“ไปห่างๆเลย เฮ้ย อย่าเข้ามา เดี๋ยวปั๊ดดันตกหลังคาเลย !! TT///////////TT”
โฮวอนกำลังมีความสุข ต่อไปนี้เขาไม่ต้องนอนตัวเดียวอีกแล้ว ตอนนี้เต็มใจให้ซองยอลไปนอนเบียดบนเบาะรถนั้นตลอดชีวิตเลย ^w^
End.
Talking =w=
สวัสดีค่ะ เอาฟิคเพ้อๆกากๆมาลงอีกแล้ว เรื่องนี้ได้พล็อตฟิคมาจาก @EPeang
เห็นนางบ่นๆเพ้อๆอยู่ เลยเกิดอาการอย่างแต่ง 55555555555555555555
เพราะเราว่าโฮวอนเหมือนแมวมากๆ แงงงงง รักจัง TTwTT
มันก็ออกทะเลอีกเช่นเคย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
PS. แล้วก็โปสฟิคคงเอามาจากทัม แต่ @EPeang
ก็เอามาให้เราอีกเหมือนเดิม ขอบคุณข่ะ
ความคิดเห็น