คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Send: บ่วงทินกร (S)
บ่วงทินกร
นักวิจารณ์ S ขอโทษจริงๆ ที่ส่งงานช้านะคะ รอนานไหมอ่า TOT ช่วงนี้ยุ่งจริงจังค่ะ เลยไม่ค่อยมีเวลานั่งอ่านอย่างตั้งใจสักที แต่ต้องบอกว่า...ชอบเรื่องนี้มากอ่ะบอกเลย! ยังไงเข้าเรื่องเลยแล้วกันเนอะ
ชื่อเรื่อง (6/10) เราว่ามันเข้ากับเนื้อเรื่องอยู่เหมือนกันนะคะ แต่คิดว่ามันจะไม่ดึงดูดคนอ่านใหม่ๆ ที่เห็นชื่อเรื่องแล้วจะงงว่าแบบ...อะไร เพราะเป็นชื่อพระเอกด้วยใช่ม้า ถ้าไม่อ่านก่อนก็จะงงเหมือนกันแบบว่า มันคืออะไร ไรงี้ ฮ่าๆๆๆ
การตกแต่งบทความ (2/5) ในตอนย่อยไรต์ตั้งฟอนต์และขนาดได้กำลังพอดีเลย อ่านง่ายค่ะ ส่วนหน้าแรกเราว่าแต่งมากกว่านี้หน่อยดีกว่า คือที่จริงคำอธิบายตัวละครมันก็ให้เนื้อเรื่องแล้วหน่อยๆ แหละ แต่เราว่าไรต์เขียนแนะนำเรื่องสั้นๆ ให้คนอ่านว่าแบบจะเกี่ยวกับอะไร แล้วก็ตกแต่งให้ดูน่าดึงดูดมากขึ้น โดยการใช้สีทำให้ตัวอักษรบางประโยคที่สำคัญมันเด่นขึ้นมา หรือใช้ขนาดตัวอักษรที่ต่างกันเพื่อเน้นข้อความสำคัญ อาจมีการแนะนำตัวผู้เขียนเพื่อให้ผู้อ่านกล้าที่จะคอมเม้นต์คุยการไรต์มากขึ้น ใส่ธีมเพื่อเซ็ตอารมณ์คนอ่านก่อนจะเริ่มอ่านก่อนก็ดีค่ะ
บทบรรยาย (19/20)
อยากบอกว่าภาษาไรต์ดีมากกก แบบอ่านเพลิน ไม่สวยแบบพยายามสวยมากเกินไปจนกลายเป็นภาษาประดิษฐ์ แบบ กำลังดีเลยอ่ะ คือเรามีที่ตินิดเดียวเอง นิดเดียวจริงๆ แทบไม่มีอะไรเลย
บทที่หนึ่ง
ตั้งแต่เปิดมาเลย ตอนเราอ่านเรางงมาก ฮ่าๆๆ คือเราว่าถ้าอยากให้ตัวละครพึมพำอะไรให้ใส่จุดไข่ปลาด้วยจะดีกว่าค่ะ มันให้ฟีลแบบบ่นๆ พึมพำๆ มากกว่า
“เฮ้ย! เหนื่อยว่ะ!” เราว่าประโยคนี้มันเกินมาอ่ะ คือรู้สึกตัดออกจะดีกว่า เพราะเหมือนมันไม่เกี่ยวกับเนื้อหาต่อจากนี้ ชลก็หยิบวัตถุก่อสร้างมาตีได้ ไม่ค่อยจะเห็นเท่าไหร่ว่าเหนื่อย ฮ่าๆๆ
สัญชาติญาณบางอย่างที่สั่งให้ธราหนีออกจากตรงนั้น คำว่า ที่ ที่ไรต์ใส่เข้าไปมันให้ความรู้สึกว่าประโยคต้องมีคำกริยาต่ออ่ะค่ะ แบบ ที่สั่งให้เธอหนีทำให้ขาเรียวยาววิ่ง อะไรก็ว่าไป ฉะนั้น ตัดคำว่า ที่ ไปเนอะ หรือไม่ก็ใส่ ทำให้ ไประหว่างสองประโยคนั้น
เราว่าตอนที่ชลหนีจากผู้ร้ายนั่นเธอน่าจะวิ่งมากกว่าเดินอ่ะ
ดวงตาคู่นั้นปิดสนิทแน่น แน่นสนิทจะคุ้นหูเรามากกว่าอ่า
ที่เธอมองลอบมองอยู่ ตัด มอง แรกออกเนอะ
ธราก้าวเข้าไปหาชายหนุ่มช้า เติม ๆ หลังช้าด้วยนะ
เราพบว่าบางที่ที่ไรต์เว้นวรรค มันน่าจะเป็นประโยคเดียวกันมากกว่า ขออนุญาติยกตัวอย่างบางที่ค่ะ
ที่ไรต์เว้นวรรคระหว่างประโยคว่า นี่เป็นนิสัยดันทุรัง... กับ จะรู้ว่าสิ่งนี้... ให้ประโยคมันติดกันดีกว่าค่ะ
ก่อนที่ร่างบางจะทรุดลงไปกระแทกพื้น ก็มี...
แต่หนังตาที่หนักมาก ทำให้ไม่สามารถลืมตา...
บทที่สอง
ดวงตากลมโตลืมตาขึ้น... เนื่องจากบอกไปแล้วว่ามันนเป็นตา ไรต์พูดแค่ ลืมขึ้น ก็พอค่ะ เพราะรู้แล้วว่าพูดถึงตา
กลิ่นยาฉุนกึ้กลอยมาปะทะจมูกจนต้องเอามือปิดปาก พอไรต์บอกว่าปะทะจมูกแล้วพูดถึงผลกระทบว่าต้องเอามือปิดปาก มันทำให้ดูไม่ค่อยสอดคล้องกันแปลกๆ ว่าแบบ เหม็นจมูกแล้วเอามือปิดปากเกี่ยวไร อะไรประมาณนั้นอ่ะค่ะ
บางที่เราว่าไม่ต้องเว้นวรรคก็ด้ายยยย เช่น เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวคนนี้ซึ่งสูงวัยกว่าเธอเพียง 4 ปีนั้น จูจี้เพียงใด นอกจากนี้เราว่าถ้าตัดคำว่า ซึ่ง ออกไปมันน่าจะโฟลว์กว่านา
คำผิดเล็กน้อย
นิยายแกอะ > อ่ะ
แกรู้จักดาราทื่อทินกรปะ > ป่ะ
บทที่สาม
ง๊องแง๊ง > ง้องแง้ง ดีกว่าเพราะ ง เป็นอักษรต่ำเนอะ
แค่เนี้ย แบบ ไรต์โอเคมากละ บทอื่นๆ ก็จะมีพวกเว้นวรรคอย่างที่ได้บอกไปแล้ว และคำผิดอย่างพวก อะ > อ่ะ ปะ > ป่ะ แค่นั้นเองค่ะ คือแบบ เอาไปเลยคะแนนสูงๆๆๆๆๆ
โครงเรื่อง/ความน่าสนใจ (18/20) ชอบบบบบบบบบ
เฮ้ย เนื้อเรื่องน่าติดตามมากค่ะบอกเลย คืออ่านแล้วชวนให้อ่านต่อจริงๆ อ่านได้เพลินมากเลยด้วย ที่ลดคะแนนไปเพราะว่าจุดเด่นของเรื่อง ซึ่งก็คือการย้อนเวลา มันไม่ได้ปรากฏเป็นฮินต์ให้คนอ่านในบทแรกๆ ตอนมาอ่านเลยอาจจะไม่ได้รู้สึกว่าต้องอ่านต่อเพราะชอบเรื่องแนวนี้ คือเราว่าไรต์อาจจะเอาฉากในโรงหนังมาเริ่มว่าตัวเอกย้อนเวลากลับมา แล้วค่อยย้อนความไปอธิบายก็น่าจะได้นะคะ ส่วนอีกคะแนนคือ...เราเห็นพล็อตย้อนเวลามาเยอะแล้วอ่า อาจจะไม่เกิดความแปลกใหม่ แต่คือไรต์ไม่ต้องกังวลเพราะถึงจะมีคนเล่นกับเวลาเยอะ แต่มันก็ยังน่าสนใจอยู่นา เรานี่ติดเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ
ตัวละคร (17/20) เรารู้สึกว่าการกระทำของผู้คนที่รุมมองชลโดนทำร้ายมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย คือโอเค...มีแต่ผู้หญิง แต่อย่างน้อยก็ต้องมีเสียงกรี๊ดหรืออะไรบ้าง แล้วก็ต้องเรียกตำรวจตั้งแต่เห็นเหตุการณ์แล้วอ่ะค่ะ คือเราว่าแค่ยืนดูเฉยๆ นี่มันแบบ...มันไม่ใช่อ่ะ ฮ่าๆๆๆ แบบ ถ้าเกิดในชีวิตจริง ถึงคนจะเลวจะโง่แค่ไหนยังไงก็ต้องมีส่งเสียงและเรียกตำรวจ สองอย่างนี้มันเกิดขึ้นแน่ๆ จริงๆ
นอกจากนี้ในบทแรก ที่พระเอกทำเสียงดุ และต่อว่าคนอื่น เราว่าถ้าเป็นคนธรรมดาจะเห็นเขาเป็นคนดีมากกว่านะ หรือไม่ถ้าหมั่นไส้ (ซึ่งนักวิจารณ์เองอยากตบไอ้คนประเภทนั้นมาก ฮ่าๆๆๆๆ) การกระทำของพระเอกก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดจะทำให้นึกไปถึงเรื่องก่อนๆ และด่าแบบนั้นอ่ะค่ะ แล้วถ้าจะพูดถึงเขาในฐานะดาราที่เคยดัง มันต้องมีการสนทนาอารมณ์ว่า เฮ้ย ใช่คนนั้นเปล่าวะ ไรงี้ก่อนนะเราว่า แบบ ต้องลังเลๆ หน่อยเพราะเรื่องมันก็ผ่านมานานเหมือนกัน ตั้งแปดปีแน่ะ
บทสนทนาในบางที่อาจไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ เนื่องจากตัวละครใช้คำพูดเหมือนภาษาเขียนหน่อยๆ อย่างเช่นที่อันนาบอกว่า “มันช่างตลกเสียงจริงที่ได้ฟังคำพูดมีหลักการแบบนี้จากนักเขียนนิยายรัก” ส่วนที่ทำตัวหนาไว้ ดูเหมือนไม่ใช่ประโยคที่คนปกติเขาพูดกันอ่ะค่ะ อาจจะแบบ ตลกชะมัดเลย หรืออะไรประมาณนี้มากกว่า
การดำเนินเรื่อง (18/20)
เรียกได้ว่าอ่านเพลินเลยทีเดียว มีบางที่ที่เราว่าไรต์อาจดำเนินเรื่องเร็วหรือช้าไปบ้าง เช่น
ช่วงที่ชลเพิ่งฟื้น เราว่าเธอน่าจะมึนๆ ก่อนที่จะมาคุยดีๆ ดูแกร่งๆ อารมณ์แบบ “พอเลยทิพย์...” อะไรนั่นมันฟังดูเหมือนตื่นมาตั้งนานแล้ว ฮ่าๆๆ
ก่อนที่อันนาจะบอกว่าต้นฉบับพล็อตมันธรรมดาไป เราว่าไรต์อาจจะดำเนินเรื่องเร็วไปนิดนึง เพราะแบบเรากำลังนึกถึงทินกรที่โทรมา แล้วแบบ แค่สองบรรทัดอันนาก็บอกเลยว่าพล็อตธรรมดา เราว่าไรต์ให้เวลาอันนาอ่านมากกว่านั้นอีกสักสองสามบรรทัดให้คนอ่านได้ปรับอารมณ์ก่อนดีกว่าค่ะ บรรยายสีหน้าตัวละครอะไรแบบนี้ก็ได้ค่ะ
บางตอน อย่างเช่นตอนที่สาม (มั้งนะ) ที่ชลหาข้อมูลเกี่ยวกับทินกรอ่ะค่ะ เราว่าจริงๆ มันไม่มีเนื้อเรื่องไรเท่าไหร่เลย จับไปรวมกับบทอื่นเลยยังได้ แค่ต้องย่นลงหน่อย เป็นต้นนนน
ความประทับใจจากนักวิจารณ์ (5/5)
หากนักวิจารณ์เข้าใจอะไรผิด ต้องขอโทษด้วยนะคะ
รวมคะแนน (85/100)
ชื่อ :
ชื่อเรื่องพร้อมลิ้งค์ :
รู้สึกยังไงเมื่อเห็นผลการวิจารณ์ :
ให้เครดิตและกดโหวตให้หน่อยน้า :
มีไรอยากพูดเพิ่มเติมไหมเอ่ย :
ความคิดเห็น