SM Sweet Review รับวิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #44 : Send: The Other Half...เพราะเธอคือความผูกพัน (S)

The Other Half...เพราะเธอคือความผูกพัน

นักวิจารณ์ S ขอโทษที่มาส่งงานช้ามากกกกกกกกกกกกกกก ฮือ พอดีเข้าช่วงสอบใหญ่เลยไม่มีเวลาเลยจริงๆ ต้องออฟไลน์และผลักทุกอุปสรรคในการติวหนังสือออกไปให้หมด TOT

วันนี้สอบวันก่อนสุดท้าย เลยขอมาทำภารกิจหน่อย งุงิ มาเริ่มกันเลยยย

ชื่อเรื่อง (2.5/10) ชื่อไทยเรารู้สึกว่าเข้าใจได้นะคะ เพราะว่าพระนางรู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ก็เลยเป็นความผูกพันนั่นเอง แต่ชื่ออังกฤษเราไม่ค่อยเก็ทว่าเกี่ยวข้องกับเนื้อหายังไงบ้าง ฮ่าๆๆๆๆ

หากพูดถึงความดึงดูดของชื่อเรื่องเราว่ายังไม่ค่อยดึงดูดเท่าไหร่อ่ะค่ะ เพราะนิยายรักพระนางก็ต้องผูกพันกันทุกเรื่องอยู่แล้ว อันนั้นคือถ้ายังไม่ได้เข้ามาอ่านแล้วตีความได้ว่าพระนางรู้จักกันมานานแล้วนะคะ

การตกแต่งบทความ (3.5/5) เปิดบทความมาปุ๊บ ได้ยินเสียงเพลงมาก่อนเลย อื้มหืม เพลงเปียโนนุ่มนิ่ม เพราะเชียว ชอบๆๆๆ ส่วนข้อมูลเบื้องต้นของนิยายเรื่องนี้เรามีความเห็นว่ามันอาจจะยาวไป พวกคำบรรยายตัดออกบ้างก็จะดีเพื่อทำให้มันกระชับยิ่งขึ้น จัดไว้กลางหน้าด้วยก็จะดีนะเออ คิดว่าให้ตัวหนังสือใหญ่กว่านี้ฉะนั้นควรตัดบทบรรยายที่ไม่จำเป็นออกจะได้ดูไม่เยอะจนเกินไป อาจจะใส่สีตัวอักษรเพื่อเน้นข้อความสำคัญก็ได้ค่ะ ขอชื่นชมว่า...ไอ้คำพูดของตัวละครในหน้าแรกนี่ทำให้ข้าพเจ้าฟินทีเดียว ฮ่าๆๆๆ

โอเค มาที่ตอนย่อย ตัวหนังสือเล็กไปอ่า ไม่รู้ว่าทำไมพอกดเพิ่มขนาดตัวอักษรตรงมุมขวาแล้วมีแต่ประโยคที่ว่า รถนั้นจอดสนิทนิ่ง...เข้าที่เข้าทาง เท่านั้นที่มันใหญ่ให้ แต่ที่เหลือ...ยังเล็กเหมือนซะงั้น เราแนะนำตัวอักษรสัก 18 เน่อตอนเอาลงเว็บ เพราะอ่านบนคอมพ์ค่อนข้างทรมานสายตาหากมันเล็ก ฮ่าๆๆๆ การจัดหน้าบทความ พวกย่อหน้าไรงี้ทำได้ดีค่ะ แค่ว่าบางย่อหน้ามันห่างกันเหมือนกดเอ็นเทอร์สองที บางย่อหน้าก็เหมือนจะติดกันเป็นพรืดเลย ไอ้ที่เว้นบรรทัดไว้เราไม่แน่ใจว่าไรท์ตั้งใจหรือเปล่า หากต้องการให้มันเป็นอย่างนั้นต้องขออภัยด้วยค่ะ

ปล. ตอนแรกๆ นั้นเราวิจารณ์เมื่อได้รับงานใหม่ๆ แล้วค่อยมาอ่านต่อหลังจากที่มีเวลา ฉะนั้นอาจมีบางส่วนที่ไรต์อาจเปลี่ยนหรือแก้ไขไปแล้วบ้างนะคะ

บทบรรยาย (17/20)

คือจะบอกว่าไรต์ภาษาดีมาก เราติอะไรไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ ฮ่าๆๆๆ ต้องขอชื่นชม จะมีพวกดีเทลเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นที่อยากแนะนำเนอะ

เริ่มกันที่ บทหนึ่ง นะคะ

เราขอเริ่มจากคำผิดและรูปแบบที่ควรแก้ของนิยายก่อนแล้วกัน

เว่ย>เว้ย

ปะ>ป่ะ

แน่ละ>ล่ะ

นอกจากนั้นหลัง ๆ ให้เว้นวรรคทีนึงนะคะ

ต่อไปเป็นเรื่องของคำซ้ำค่ะ มันทำให้การอ่านสะดุดและรู้สึกเหมือนมันซ้ำๆ วนๆ ด้วย จะยกตัวอย่างให้ดูนะ

เสียงห้าวประกาศก้องเสียงดัง สามารถตัด เสียง ครั้งที่สองออกได้ค่ะ ความหมายไม่เปลี่ยน

นัยน์ตาคมกล้า...กวาดตาไปทั่วๆ ตา ครั้งที่สองก็ตัดออกได้ค่ะ เพราะยังไงเราก็เปิดประโยคด้วยการพูดถึงตาอยู่แล้ว

ย่อหน้านี้มีคำว่า สาดส่อง ตั้งสามรอบ ความจริงเราว่าบางประโยคสามารถตัดออกไปได้หมดเลยนะคะ เพราะตอนเราอ่านย่อหน้านี้ก็รู้สึกคำมันวนๆ ยังไงก็ไม่รู้ เรายกตัวอย่างเน่อ ประโยคที่ว่า แต่แล้วไฟแสงสีเหล่านั้นได้ สาดส่องไปที่บาณ์เครื่องเดิมขนาดใหญ่... นี้อ่ะค่ะ ตัดออกไปแล้วบอกว่า แต่คนที่สะดุดตาเขาที่สุดกลับเป็นหญิงสาวที่บาร์เครื่องดื่มขนาดใหญ่ อะไรแบบนี้ก็ได้ค่ะ

บางประโยคเราอ่านแล้วคิดว่าตกคำไหนไปหรือเรียงประโยคผิดหรือเปล่า อย่างเช่น

ร่างสูงของชายหนุ่ม 4 คนก้าวออกมาจากรถยนต์หรูนั้นสร้างความ... คือมันต้องเติม ที่ ไประหว่างคำว่า คน กับ ก้าวหรือเปล่า หรือเราต่อประโยคด้วยคำว่า นั้น อ่ะค่ะ

ทำให้มีสาวๆ มามองกันมายกใหญ่ อันนี้เราคงจะเรียงประโยคผิดล่ะมั้งเนอะ

บทที่สอง

บทนี้ก็ยังมีเรื่องคำตกอยู่หน่อยๆ แต่ที่เห็นส่วนใหญ่จะเป็นคำสะกดผิดค่ะ แล้วก็จะมีคำซ้ำเหมือนกับบทก่อนเลยจ้า

...นำเพื่อนของเขาไปผ่าฝูงชนไป... ข้อแรกของประโยคนี้ คำว่า ผ่า ต้องเป็น ฝ่าหรือเปล่าเอ่ย นอกจากนั้นคำว่า ไป ซ้ำนะคะ เราว่าตัด ไป ครั้งแรกออกดีกว่าเนอะ

ไอ > ไอ้

โง๊ > โง้ เนอะเพราะเป็นอักษรต่ำ

ก็ดีซิ > สิ ถ้าเป็น ซิ มันจะเสียงสูงกว่านา

แล้ววะ > ว่ะ

อะ > อ่ะ

55555> ฮ่าๆๆๆๆ จะดีกว่าค่ะ

อีกฝาก > ฟาก

รู้ป่าว > เปล่า

ยังมีคำผิดอีกแต่เป็นคำที่ซ้ำกับบทที่แล้วเสียเป็นส่วนใหญ่ค่ะ

แล้วก็มาถึงประโยคที่เราว่ามันแปลกๆ หน่อยเนอะ

ตอนนี้เธอกำลังจะถูกโอบกอดจากชายแปลกหน้า อืม...มันแปลกอ่า ฮ่าๆ เนื่องจากมันเป็นคำกริยา ใช้คำว่า โดย แทน จาก จะดีกว่าไหมเราว่า

“อ่าว พวกนายก็มาด้วยเหรอ...” ถ้าเป็นคนเดิมพูดตามหลักแล้วไม่ต้องขึ้นบรรทัดใหม่นะคะ ไม่งั้นมันจะงงว่าใครพูด คือเราคิดว่าอีกคนพูดอ่ะค่ะอ่านแวบแรก

แล้วก็สำนวนที่ว่ายิ้มเล็กยิ้มน้อย เราว่าเราคุ้นกับ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มากกว่าแฮะ

บอกไว้ก่อน? ไม่จำเป็นต้องมี ? ค่ะเพราะไม่ใช่ประโยคคำถาม

เรื่องคำซ้ำมีอยู่บ้าง ...ไร้สติอยู่ ใบหน้าสาวหลับพริ้มไม่รู้เรื่องอยู่อย่างสบายอารมณ์ ตัดออกสักที่จะดีขึ้นจ้า

ไรต์บรรยายเห็นภาพทีเดียวเลยนะคะ อย่างที่บอก ต้องขอชื่นชมจริงๆ เราอ่านนี้แบบไม่รู้จะติอะไรดี ได้แต่พวกคำพิมพ์ตกไรงี้ เรื่องสำนวนนี่คงติอะไรไม่ได้มาก ฮ่าๆๆ แต่มีอย่างนึงของบทนี้ที่เราอยากแนะนำ เราค่อนข้างคิดว่าคำอธิบายเรือนร่างของเอแคลร์มันอาจจะเยอะไปนิดนึง เข้าใจว่าไรต์อยากจะวนกลับมาเพื่อย้ำถึงความรู้สึกของคนมองอย่างชานนท์ แต่เราว่าเรื่องที่ไรต์วนกลับมามันเป็นประเด็นเดิม อย่างพวกผิวสีขาวเนียน สายบรา และเรียวขาอะไรแบบนี้ เราเลยคิดว่าถ้าหากไรต์ค่อยๆ บอกทีละอย่าง พูดถึงผิดขาวครั้งนึง ตอนจะวนกลับมาก็พูดถึงเรียวขา แยกๆ กันไปเพื่อความไม่จำเจเนอะ เพราะตอนนี้อารมณ์ทั้งบทมันอยู่ที่เดิมเลย

บทที่สาม

พูดถึงการเว้นวรรคสักหน่อย นอกจากเรื่องต้องเว้นวรรคหลัง ๆ แล้ว ภาพของหญิงสาวหน้าหวานดวงตากลมโต เต็มไปด้วยเครื่องสำอางที่อ่อนจาง และผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง เราว่าไม่ต้องเว้นวรรคระหว่างกันก็ได้อ่ะค่ะมันจะได้เป็นปะรโยคต่อกันเลย ในเรื่องนี้รวมถึงบทต่อๆ ไปด้วยก็มีที่เราคิดว่าเว้นวรรคไม่ถูกที่ หรือไม่ต้องเว้นก็ได้อยู่พอสมควร ไรต์ลองอ่านดูนะคะ

มีพวกประโยคแปลกๆ นิดหน่อย

เสียงหวานบ่นอุบอิบ ใส่ !?!?!?! ขนาดนี้แล้วเราว่ามันไม่น่าจะอุบอิบนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

อ่างน้ำอันเล็ก มันแปลกๆ อ่า ลองใช้คำอื่นดูได้ไหมเอ่ย นอกจากนี้ประโยคนี้ยังต่อด้วย ...ผ้าผืนเล็ก ด้วย คำมันเลยซ้ำกัน อ่านสะดุดนิดๆ ค่า

และแปรงสีฟัน...และโฟม มันอยู่ในประโยคเดียวกัน ปกติแล้วเราจะใช้คำว่า และ ก็ต่อเมื่อลิสต์มาถึงอย่างสุดท้ายแล้ว เพราะงั้น และ ตอนแรกตัดออกนะคะ เพื่อเลี่ยงการใช้คำซ้ำด้วย

ก่อนจะวิ่งหนีคนละเมอแล้วมือไว้เข้าห้องนอนไป อ่านอย่างนี้แล้วมันเหมือนเอแคลร์เป็นคนมือไวเองยังไงแปลกๆ ฮ่าๆ ยังไงลองเรียงประโยคใหม่ อาจเปลี่ยนคำว่า แล้ว เป็น และ ก็น่าจะดีขึ้นนะคะ

“นี่นายเมาด้วยหรือเปล่าเนี่ย...ละเมออะไรของนายเนี่ย” ตัดสักที่นึงออกจะอ่านสมูธกว่านี้ค่า

คำผิดยังมีอยู่นะคะ แต่เป็นคำจำพวกต้องใส่ไม้เอกเหมือนกับบทที่แล้วๆ มาเป็นส่วนใหญ่ ก็จะมีอีกนิดที่เราเห็นคือ

หล่ะ > ล่ะ

โอวเอว > โอบ

ขออนุญาติคอมเม้นต์ละเอียดแค่บทแรกๆ นะคะเพราะเราค้นพบว่าบทต่อๆ ไปสิ่งที่อยากแนะนำมันก็ซ้ำเดิมแล้ววว

โครงเรื่อง/ความน่าสนใจ (13.5/20)

ด้วยความที่เราเจอนิยายแบบเพื่อนแอบรักเพื่อนอะไรแบบนี้เยอะมากกกกก (แต่ไรทำได้มุ้งิ้งดีมากเลยนะ ><) บวกกับการเปิดเรื่องมาที่ค่อนข้างจะเป็นฉากยอดนิยม ก็คือเจอกันตอนเมานั่นเอง บวกกับประเด็นเรื่องถ่านไฟเก่าที่เจอบ่อย เราเลยรู้สึกมันค่อนข้างจำเจจึงขอตัดคะแนนไป แต่เมื่อเรื่องเริ่มดำเนินไปเรื่อยๆ เรารู้สึกว่าไรต์คุมโครงเรื่องได้ดี ไม่หลุดออกนอกประเด็นไปไหนและไม่มีฉากที่เราคิดว่า...มันจะมีทำไมวะ หรือพูดอีกอย่างก็คือทุกฉากมีความสำคัญนั้นเอง ถือว่าดีมากค่ะ

ตัวละคร (16/20)

เราสัมผัสได้ถึงความรู้สึกและความห่วงใยที่ตัวละครมีให้แก่กันและกันมากเลยค่ะ อันนี้ขอชื่นชมเลย ทว่ามีเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่เรารู้สึกแปลกใจกับปฏิกิริยาของตัวละคร (มันเล็กน้อยจริงๆ)

ในบทที่สามที่ชานนท์คิดว่า นี่เพิ่งเจ็ดโมงเช้าเอง... อันนี้เราค่อนข้างงงว่าเจ้าตัวรู้ได้ยังไงว่านั่นเจ็ดโมงเช้าอ่ะค่ะ คือแบบก็เพิ่งตื่นไม่น่าจะทันได้ดูนาฬิกา...ไม่น่าจะมีนาฬิกาอยู่แถวนั้นด้วยมั้งเท่าที่เข้าใจ (หากเข้าใจผิดไปขออภัยด้วยงับ)

ในบทเดียวกันนั้นชานนท์มีแววตาดีใจตอนที่เอแคลร์บอกว่าเลิกกับบอลแล้ว ซึ่งเราคิดว่าเรื่องนี้ชานนท์ก็น่าจะรู้ตั้งแต่ตอนที่เจอกันตอนเธอเมาแล้วไม่ใช่หรือ ก็เลยไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์อะไรเท่าไหร่ นอกจากนั้นตัวเอแคลร์เอง คืออันนี้เราไม่รู้ว่าไรต์ต้องการสร้างนิสัยแบบปากไม่ตรงกะใจหรืออะไรอย่างนี้ให้ตัวละครหรือเปล่านะคะ แต่ตอนที่ชานนท์ถามว่าโอเคไหมแล้วเธอบอกว่า ผู้ชายแบบนั้นจะไปซีเรียสทำไม เราแอบคิดในใจว่าแบบ...แล้วแกไปเมาเพื่อ? ฮ่าๆๆๆๆ

ถ้าดูรวมๆ ตั้งแต่บทแรกเลยเราสัมผัสได้ว่าชานนท์ชอบเอแคลร์และห่วงใยเป็นถึงที่สุด ฉะนั้นมันทำให้เรามีความรู้สึกว่า ชานท์นั้นรักเดียวใจเดียวและมั่นคง แล้วมันเลยแปลก (แต่อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวนะคะ) ที่แบบเขาจะทำตัวเหมือนเพลย์บอยที่ควงผู้หญิงไปทั่ว คือคำพูดและการกระทำที่เราสัมผัสได้มันต้องเป็นคนแบบ ไม่มองใครเลย มองแต่เอแคลร์ ฮ่าๆๆๆ มันบิ้วด์ความรู้สึกเป็นอารมณ์นั้นอ่ะค่ะ

แต่โดยรวมถือว่าดีเลยนะคะ ตัวละครมีความชัดเจนค่อนข้างสูง ^^

การดำเนินเรื่อง (14.5/20)

เราว่าไรต์ใช้คำแบบ คนที่เริ่มมองโน่นมองนี่ คนที่โน่นนี่นั่น คนที่อะไรสักอย่าง เยอะไปมากพอสมควรเลย มันทำให้อ่านแล้วให้ความรู้สึกจำเจเพราะการเรียงประโยคเป็นแบบเดิม สำหรับเรานะคะ บวกกับมีคำบรรยายขยายค่อนข้างเยอะ คือ...มันมีคำขยายก็ดีแหละค่ะตรงที่มันเห็นภาพ (จำพวกสีหรืออะไรแบบนี้เป็นต้นที่ทำให้ประโยคยาวขึ้นโดยที่สามารถตัดออกได้) แต่เยอะเกินไปแบบมีทุกประโยค หรือประโยคล่ะสองที่ล่ะก็ (นี่คือความเห็นส่วนตัวนะคะ) ถ้าทำให้ตรงนี้มันสั้นลงหน่อย การดำเนินเรื่องอาจจะดีขึ้นเพราะตอนนี้คนอ่านต้องอ่านประโยคยาวๆ ที่มีเนื้อหาจริงๆ แค่นิดเดียว เราเลยรู้สึกว่าการดำเนินเรื่องมันค่อนข้างช้าและเอื่อยทั้งๆ ที่จริงๆ เรื่องมันก็ดำเนินไปได้ดีแท้ๆ และตรงนี้แหละที่มีผลต่อการอ่านเรามากทีเดียว (ย้ำว่าอาจเฉพาะคนอ่านผู้นี้)

แต่ปรากฏมีบางฉากเหมือนกันที่เราว่าอาจจะดำเนินเรื่องเร็วไปจนยังไม่ทันได้ซึมซับความรู้สึกและบรรยากาศ เช่นตอนที่บอลมาเจอเป็นต้น (ไรต์บอกสรุปเอาไง?) เอาเป็นว่าฉากที่มันมีผลต่ออารมณ์ตัวละครมาก ไรต์ใส่ได้เต็มที่ค่ะเพื่อดึงอารมณ์คนอ่านให้อยู่กับฉากนั้นๆ นานขึ้น แต่ฉากที่แบบ พระเอกสนทนากัน อะไรที่มันเล็กๆ น้อยๆ เราว่าทำให้สั้นลงก็ดีจ้า

นอกจากนี้บางฉากที่เว้นบรรทัดเพื่อขึ้นฉากใหม่ เราค่อนข้างงงตอนเปิด รู้สึกเหมือนปรับอารมณ์ไม่ทันยังไงแปลกๆ อาจใส่เกริ่นนำไปในย่อหน้าใหม่ให้คนอ่านได้รับรู้ถึงบรรยากาศก่อนก็ได้ค่ะ เรายกตัวอย่างจากบทที่สามแล้วกัน

“ทำไมเมื่อคืนไปกินเหล้าคนดียวแบบนั้น” เป็นประโยคคำพูดซึ่งเรายังปรับไม่ทันเท่าไหร่กับตอนที่ชานนท์ลุกไปอาบน้ำ (หรือนี่อาจเป็นที่ตัวเราเองก็ได้นะคะ)

ความประทับใจจากนักวิจารณ์ (4/5) ชอบบบบและชื่นชมการใช้ภาษาจ้า ปล. ขอโทษอีกรอบที่มาส่งงานช้านะคะ TOT

รวมคะแนน (71/100)

ชื่อ :
ชื่อเรื่องพร้อมลิ้งค์ :
รู้สึกยังไงเมื่อเห็นผลการวิจารณ์ :
ให้เครดิตและกดโหวตให้หน่อยน้า :
มีไรอยากพูดเพิ่มเติมไหมเอ่ย :

T
H
E
M
Y
B