พระชายาแสวงพ่าย
-
นิยาย-เรื่องยาว :
ฟรีสไตล์/ อดีต ปัจจุบัน อนาคต ผู้แต่ง : มณีริน/ตันเหมย/Sazaki Aiko
My.iD :
https://my.dek-d.com/natthakarn39/writer/
ตอนที่ 34 : บทที่ 14 ไม่เป็นเมียข้าแล้วจะเป็นเมียใคร (4)
ส่วนนี่ นางเอก
ยามราตรีเงียบสงัด ตำหนักจางสุ่ยกงของหรงเฟยยังคงมีแสงเทียนเล็ดรอดออกมาทางหน้าต่างสลักลายมังกรหงส์สูงส่ง ผู้ใดที่มาเยือนตำหนักแห่งนี้ล้วนชื่นชมฝีมือการเลี้ยงไม้ดัดในกระถางทรงเตี้ยขนาดใหญ่ จำลองเป็นภูเขาน้ำตกเล็กๆ อย่างสมจริงจนแม้แต่ฮ่องเต้ยังกล่าวชม ยามนี้ดึกมากแล้ว พรรณไม้ที่ปลูกในบริเวณโดยรอบพากันประชันความหอมสดชื่นแข่งกับดอกเหมยกุ้ยในแจกัน
หลิวหลาน นางกำนัลคนสนิทของหรงเฟยเดินถือโคมไฟเข้ามาพร้อมถาดใส่ด้ายไหม นางเป็นหญิงงามผุดผ่องคนหนึ่ง ยามแสงไฟจากเปลวเทียนต้องผิวกายยิ่งงามน่ามองเป็นพิเศษ ตำหนักแห่งนี้ตกแต่งเรียบง่ายและเน้นข้าวของสีพื้นๆ และไม่ใช้กำยานหอมเหมือนตำหนักอื่นๆ บ่งบอกว่าเจ้าของตำหนักเป็นคนใจเย็นและไม่ชอบแข่งขันกับผู้ใด
เสียงลมแรงปะทะหน้าต่างดังอื้ออึงดึงความสนใจให้หรงเฟยเงยหน้าขึ้นจากงานที่กำลังทำอยู่
“หลิวหลาน ข้างนอกมีเรื่องวุ่นวายอะไรกัน เสียงดังมาถึงที่นี่เลย”
“เอ่อ... พวกทหารรายงานว่าพบองค์ชายสี่กับนางกำนัลหนิงเอ๋อร์... เอ่อ...” หลิวหลานไม่กล้าพูดต่อ หรงเฟยพอจะรู้ความหมายจึงโบกมือตัดบท
“หลิวหลาน ช่วงนี้ฝนตกแทบทุกวัน พรุ่งนี้เจ้านำบัวลอยน้ำขิงไปถวายฝ่าบาทกับไทเฮาด้วย”
“เพคะเหนียงเหนียง”
หรงเฟยใช้เวลาว่างปักผ้าเพื่อตัดเย็บเอี๊ยมเด็กอ่อนให้มู่กุ้ยเหริน นางรักเด็กแต่น่าเสียดายวันเวลาผ่านเลยมาไกล ร่างกายของนางไม่อาจตั้งครรภ์ได้อีกแล้ว แม้จะเคยมีลูกของตนเอง แต่ลูกสาวลูกชายแต่ละคนล้วนต่างจากไปตั้งแต่วัยเยาว์ ทุกวันนี้หรงเฟยจึงรู้สึกทอดอาลัย แม้จะมีตำแหน่งก้าวหน้าเป็นถึงเฟย แต่แท้จริงแล้วมันช่างว่างเปล่า ความรู้สึกหัวอกคนเป็นแม่ตอนที่นั่งมองลูกๆ สิ้นลมหายใจตายในอ้อมแขนยังคงฝังแน่นในใจ
คนที่ต้องรับผิดชอบและชดใช้เรื่องนี้คืออี้กุ้ยเฟย!!
เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังครืนๆ หัวอกของหรงเฟยก็พลอยสะท้านสะเทือน “ตอนนี้เต๋อเฟยอาการเป็นอย่างไรบ้าง วันพรุ่งนี้ข้าจะไปเยี่ยมสักหน่อย”
“ไม่ค่อยดีเพคะ หมอหลวงเดินเข้าออกเหยียนชีกงเช้าเย็น และมีคำสั่งงดเยี่ยม” หลิวหลาน นางกำนัลคนสนิทป้องปากกระซิบ “ไม่เกินสองสามวันนี้แหละเพคะ”
“แน่ใจงั้นหรือ? ทำไมถึงแย่ลงแบบนั้น เมื่ออาทิตย์ก่อนก็อาการดีขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ”
“องค์ชายสี่เกิดเรื่องไม่งามเมื่อคืน อาจจะเป็นเพราะทรงต้องการมาเฝ้าอาการเต๋อเฟยก็เป็นได้เพคะ ดูท่าจะทรุดหนักจนวางใจไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เกรงว่า...”
“เฮ้อ... ถ้านางตายจริง คงจะไม่มีใครขวางทางอี้กุ้ยเฟยอีก นางคงจะได้เป็นนายแห่งวังหลังนี้เป็นแน่”
“เหนียงเหนียง... หม่อมฉันได้ยินข่าวมาว่าเหล่าขุนนางพากันลงชื่อในฎีกา สนับสนุนองค์ชายแปดให้ขึ้นเป็นรัชทายาท หม่อมฉันคิดว่าหลังจากเต๋อเฟยสิ้นพระชนม์ ฝ่าบาทก็คงจะ...”
“นกกระจอกไหนเลยจะรู้ใจพญาอินทรี” หรงเฟยหัวเราะเย้ยเหล่าขุนนางพวกนั้น มือเรียวงดงามจรดปลายเข็มลงบนผ้า นำทางเส้นด้ายสีสดใสให้กลายเป็นลวดลายดอกโบตั๋นบนผ้า “นับว่าองค์ชายแปดหาจังหวะได้ดี แต่องค์ชายเลือดสายฮั่นเช่นเขาจะไม่มีวันได้ขึ้นนั่งบัลลังก์หรอก นอกเสียจากว่า...”
“นอกเสียจากอะไรหรือเพคะ?”
“นอกเสียจากว่าไม่มีองค์ชายสี่น่ะสิ ถ้าให้ข้าเดาวันพรุ่งนี้มีงิ้วสนุกๆ ให้ดูเป็นแน่”
“หมายความว่า... พวกเขาจะสังหารองค์ชายสี่หรือเพคะ” หลิวหลานตกใจ แต่หรงเฟยยิ้มหยัน
“เจ้าจะตกใจไปทำไม ในวังหลังก็มีคนตายเสมอๆ นั่นแหละหลิวหลาน ฝ่าบาทมีพระโอรสมากมายแต่มีกี่คนที่มีชีวิตรอดจนเติบใหญ่ ส่วนนางสนมทั้งหลายถ้าไม่ป่วยตายก็ถูกวางยา หรือถ้าจิตไม่เข้มแข็งพอก็ตรอมใจตาย หลิวหลานเอ๋ย... สำหรับข้าแล้วความตายไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก แต่ถ้าตายทั้งเป็นต่างหากที่น่ากลัว”
หรงเฟยถอนหายใจเฮือกใหญ่ สองมือขยับไปตามจังหวะปักเข็มและด้ายลงบนชุดเด็กอ่อนซึ่งเป็นงานอดิเรกทำในยามว่างเพื่อไม่ให้จิตใจฟุ้งซ่าน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ผู้ใดอ่อนแอก็จะถูกเขี่ยทิ้งลงหลุมศพ นี่เป็นสัจธรรมของวังต้องห้ามอยู่แล้ว
………………….
เช้าตรู่วันต่อมา...
เพล้ง!!
ถ้วยชาบนโต๊ะถูกกวาดลงพื้นอย่างโกรธเกรี้ยว ข่าวบัดสีขององค์ชายสี่ที่เข้าหูสร้างความปวดร้าวให้จวินอี้ราวกับจะบดหัวใจให้เป็นแผล ความอิจฉาริษยาทำร้ายนางจนบาดเจ็บสาหัสนัก นางเอาแต่ร้องไห้และอาละวาดจนข้าวของในเรือนใหญ่แตกหักแหลกลาญจนแม่นมหน้าซีดแล้วซีดอีก เพราะไม่อยากให้พ่อบ้านกับคนอื่นในจวนอ๋องล่วงรู้
“หวังเย๋ถึงขนาดแอบไปพบมันถึงวังตอนกลางดึก แล้วข้าล่ะ?... ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
จวินอี้ร้องไห้จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด ไม่เข้าใจว่าตนเองมีข้อบกพร่องอะไรถึงได้ไม่อาจรั้งพระทัยของสวามีได้ แต่หญิงปล่อยเนื้อปล่อยตัวไม่สำรวมกิริยาอย่างนางกำนัลชั้นต่ำผู้นั้นกลับน่าดึงดูด จะไม่ให้บุปผางามสูงค่าอย่างนางชอกช้ำใจได้อย่างไร
“เมื่อสมัยก่อน ไจ้เจิ่นเป้ยจื่อทรงหลงนางคณิกาจนหัวปักหัวปำ ถึงขั้นลงมือแต่งหน้าทาแป้งให้หญิงคณิกาผู้นั้นด้วยตนเอง เสื่อมเสียเกียรติจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลานบัดนี้ก็ยังไม่สามารถกู้ชื่อเสียงได้ ข้าไม่อยากให้หวังเย๋เดินรอยตามไจ่เจิ้นเลย”
“พระทัยเย็นๆ ก่อนเพคะ นางก็เป็นแค่นางกำนัลจากสกุลอูลานาลา กิริยามารยาทหยาบช้าเหมือนไพร่เช่นนั้นย่อมเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจของเหล่าราชนิกุล ผ่านไปสักพักหวังเย๋ก็จะทรงเบื่อรำคาญนางไปเอง หากตอนนี้หวังเย๋ทรงพอพระทัยหญิงผู้นั้นจริงๆ สู้พระชายาใจกว้าง เอ่ยปากชวนนางเข้าจวนนอกจากท่านจะได้หน้าแล้ว หวังเย๋ย่อมพอพระทัยท่าน และเราไม่ต้องให้นางเป็นพระชายารองหรอกเพคะ แค่รับนางเข้ามาเป็นอนุก็ได้ ไว้ถึงตอนนั้นเราจะโขกสับนางอย่างไรก็ได้
แม่นมเป็นคนฉลาด พยายามเกลี้ยงกล่อมให้จวินอี้ยอมรับนารา เพราะถ้าหากจะผลักไสศัตรูออกไปไกลหูไกลตา สู้เลี้ยงไว้ใกล้ๆ ตัวจะได้สอดส่องควบคุมได้จะดีกว่า
“ไม่! ข้าไม่ต้องการอยู่ร่วมชายคาบ้านกับนางหญิงคนนั้น!”
แม่นมลูบหลังลูบไหล่ปลอบพระทัย รู้ดีว่าคนที่ตกอยู่ในห้วงหึงหวงย่อมไร้สติ “ท่านเป็นพระชายาเอกซึ่งฮ่องเต้ทรงแต่งตั้ง จะต้องสนใจอะไรกับหญิงชั้นต่ำคนนั้น พระชายาสงบพระทัยก่อนเถิดเพคะ”
“จะให้ข้าสงบได้อย่างไร พวกพระชายารองกับอนุชั้นต่ำมันรุมหัวเราะเยาะใส่หน้าข้า ทำไมข้าจะไม่รู้”
“พระชายา... ทุกทีท่านก็สนับสนุนให้ข้าพาเหล่าหญิงงามเข้าจวนเพื่อหวังเย๋มิใช่หรือเพคะ เหตุใดคราวนี้ท่านจึง...”
“หยุดพูดถึงนังนั่นเสียที!” จวินอี้ยกมือปิดหูน้ำตาอาบหน้า หญิงคนอื่นจะแต่งเข้าจวนยงหวังฝูได้ แต่นางกำนัลผู้นั้นไม่ได้!
จวินอี้รู้ดีว่าฐานะของตนเองไม่มั่นคงหากนาราแต่งเข้าจวนยงหวังฝู และชินหวังอ๋องจะไม่มีวันให้หญิงคนนั้นเป็นเพียงแค่อนุต่ำศักดิ์ พระองค์ต้องคาดหวังให้ตำแหน่งพระชายาเอกเป็นของมันแน่ๆ ตอนนี้เหล่าพระชายารองกับอนุทุกคนได้รับเครื่องหอมหลงเฉียนไปแล้ว เพราะฉะนั้นคนที่จะอุ้มท้องทายาทของจวนแห่งนี้จะต้องเป็นนางแต่เพียงผู้เดียว!
ข้าให้คนจับตาดูนางไว้จนจับได้ว่านางเล่นคุณไสย ใช้ยาเสน่ห์และทำตุ๊กตาสาปแช่งฮองเฮา ฝ่าบาทกริ้วมากจึงสั่งขังนางในตำหนักเย็นก่อนจะส่งผ้าขาวให้นางผูกคอตายชดใช้ความผิด
จวินอี้นึกถึงคำกล่าวของเหลียงเฟยซ้ำไปมา สิ่งที่เหลียงเฟยบอกใบ้ไว้นั้น จวินอี้เข้าใจทุกประการ แต่นางยังคงหวั่นเกรงเพราะการใส่ร้ายผู้อื่นแล้วถูกจับได้มีโทษหนักหนาสาหัส ดังนั้นจึงไม่แสดงท่าทีตอบรับใดๆ ต่อเหลียงเฟย ทว่าเวลานี้ชีวิตของนางก็ไม่ต่างอะไรจากต้องทัณฑ์ทรมานอยู่แล้วนี่...
จวินอี้หายใจเข้าออกเชื่องช้า ดวงตาแข็งกร้าว ในอกร้อนรุ่มเป็นไฟเผาผลาญและไม่ต้องการอยู่ร่วมโลกกับนางกำนัลชั้นต่ำอย่างนาราอีกต่อไป
“แม่นม... ส่งของสิ่งนั้นไปที่เหยียนชีกงเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องบอกคงรู้ใช่มั้ยว่าต้องทำอะไร”
“พะ...เพคะ” แม่นมกับบ่าวรับใช้คนสนิทของจวินอี้มองหน้ากันไปมาอย่างลำบากใจ แต่ในเมื่อนายหญิงสั่งเช่นนั้นก็ได้แต่ทำตาม พยักพเยิดให้นำของสิ่งหนึ่งออกมา ส่งให้คนในเหยียนชีกงไปจัดการ
ของชิ้นนั้นถูกส่งต่อมือต่อมืออย่างมิดชิด แอบซ่อนจนกระทั่งถึงตำหนักเหยียนชีกง ของสิ่งนี้อาจพลิกคว่ำชะตาของใครหลายๆ คน แต่ที่แน่ๆ หนึ่งในนั้นต้องเป็นนารา!
.....................
ช่วงเวลานี้ข่าวอาการป่วยทรุดหนักของเต๋อเฟยแพร่สะพัดไปทั่ววัง บรรดาหมอหลวงต่างรุดมาเข้าเฝ้าถวายการรักษามิได้ขาด แต่จะมีเพียงหมอหลวงซึ่งเป็นคนของชินหวังอ๋องเท่านั้นที่จะเข้าถึงตัวเต๋อเฟย ระหว่างที่บ่าวไพร่คนอื่นๆ ต้มหยูกยาจนวุ่นไปหมด นาราเพิ่งฟื้นไข้จึงมัวแต่นั่งเหม่อลอยเหมือนปลาตาย เถาจื่อซื่อจื่อได้แต่เกาหัว ก่อนจะวางขนมเปี๊ยะกับขนมเออเจียวของโปรดของนาราไว้ให้ ทั้งคู่ซุบซิบกระแทกไหล่กันไปมาและแอบหัวเราะคิกคัก เพราะอาการเอ๋อสมองไม่ทำงานของนาราต้องมีต้นเหตุจากองค์ชายสี่ผู้สูงศักดิ์เป็นแน่
แต่เปล่าหรอก... นารากำลังทบทวนแผนการทุกอย่างซ้ำไปซ้ำมาอยู่ต่างหาก รวบรวมข่าวสารใต้ดินและวิเคราะห์ถึงความเป็นไปได้มากกว่าแปดทาง ซึ่งทางที่ถูกต้องมีเพียงทางเดียว หากเลือกเดินผิดพลาดทุกอย่างก็เกมโอเวอร์ นารารู้ดีว่าแผนของเธอยังมีช่องโหว่ ดังนั้นจึงต้องรอตัวต่ออีกชิ้น แผนภาพที่วางไว้ถึงจะเสร็จสมบูรณ์
นารากำลังรอคอยตัวต่อชิ้นสุดท้ายนั้นอยู่ เมื่อนั้นการตัดสินผลแพ้ชนะก็จะเริ่มขึ้น
จังหวะนั้นมีนางกำนัลท่าทางหลุกหลิกผู้หนึ่งหิ้วตะกร้าผลไม้เข้ามาด้วยท่าทีมีพิรุธ ใบหน้าของนางซีดขาวอย่างคนตื่นกลัว เดินก้มหน้าหลบเลี่ยงคนในตำหนักเข้าไปภายในเรือนบ่าวไพร่ รอจนแน่ใจว่าปลอดคน มืออันสั่นเทาจึงค่อยๆ หยิบของจากก้นตะกร้าออกมา
ตุ๊กตาสาปแช่ง ทำจากผ้าซับเลือดระดู ปักเข็มแหลมนับร้อยทั่วร่าง เขียนชื่ออี้กุ้ยเฟยติดไว้
นางกำนัลผู้นี้ได้รับคำสั่งจากแม่นมของพระชายาจวินอี้ให้นำของสิ่งหนึ่งมาวางซุกไว้ในซอกตั่งนอนของนารา ด้วยความรีบร้อนและกลัวความผิด จึงไม่ทันระวังถูกเข็มเล่มโตตำใส่นิ้วจนได้เลือดอาบ นางข่มความเจ็บ จากนั้นก็เดินหิ้วตะกร้าออกไปโดยไม่มีใครทันสนใจ เป้าหมายคือกำจัดนาราให้หายไปจากโลกนี้ซะ
พรุ่งนี้งดนะจ๊ะ
องค์ชาย 13 ตอนนี้เรากำลังดู
ลิขิตรักกลางสายลม(องค์หญิงเจี่ยโยว)เป็นพระเอกเรื่องนี้ แนวดิบเถื่อน ทะเลทราย สามเคร้า กำลังสนุกเลย
ซับ 41ตอน อีก6ตอนก็จะจบ
องค์ชาย 14 เล่นเรื่อง จอมนางจารชนหน่วย11 ซับมาได้ 6ตอนแล้ว เย็นชาหน้าน้ำแข็ง รอกันมานานแระ
เดวพระชายาเอกก้อได้โดนถอดตำแหน่งหรอกคอยสมน้ำหน้า อิอิ
สวัสดีปีใหม่ไทยจ้า
จะเอาไว้หมดทุกคนเลยหรือคะ
แบ่งๆให้รีดบ้างก็ได้หลัวน้ะ..งือ