ตอนที่ 75 : บทที่ 33 เพลี้ยงพล้ำ (3)

เขียนเพิ่มมาได้ติ่งนึง เลยอัพลงเลย เพราะฉะนั้นอย่าบ่นสั้นเด้อ 55555

“ฮ่องเต้... เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยง”

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปหลังจากงานเฉลิมฉลอง ไทเฮาทรงมีรับสั่งถามสั้นๆ ขณะทรงเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนบนแท่นบรรทม และจิบชารากบัวรสขมขื่นอย่างเชื่องช้า สีพระพักตร์ของหญิงชราแม้ว่าจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่แววพระเนตรหม่นเศร้า เช่นเดียวกับคังซีที่ยังคงมีแรงกริ้วในดวงพระเนตร บนโต๊ะข้างพระวรกายมีตะเกียงปล่อยควันกำยานกลิ่นไม้จันทน์หอม ตอนนี้ดวงอาทิตย์เริ่มเคลื่อนขึ้นสูงกลางฟ้า อากาศร้อนแผดเผา แม้แต่จางกงกงก็ยังมิกล้าเงยหน้าขึ้นมาโดยไม่จำเป็น

“ลูกจะต้องจัดการอวี๋โยวเป็นคนแรก”

“อวี๋โยวคนเดียวคงไม่พอหรอกนะ” ไทเฮาเอ่ยเรียบๆ “องค์หญิงแห่งต้าชิงถูกลอบวางยาพิษจนตายเช่นนี้ หากเรื่องเผยแพร่ออกไปจะกระทบต่อเกียรติภูมิของเจ้า ตอนนี้ศึกทางเหนือยังไม่สู้ดี เราจะให้ขวัญกำลังใจของทหารสั่นคลอนไม่ได้”

“กราบทูลไทเฮา... เหลียงเฟยมาขอเข้าเฝ้าเพคะ” หยงมามาทูลบอก เหรินเซี่ยนหวงไทเฮาจึงเลื่อนมือ ส่งถ้วยชาคืนให้หยงมามา มุมปากมีรอยยิ้มน้อยๆ

“ดูท่าว่านางต้องการมาพบเจ้ามากกว่าข้านะ ฮ่องเต้จะให้นางเข้าเฝ้าหรือไม่”

คังซีสะบัดพระหัตถ์แทนคำตอบ หยงมามาจึงค้อมคำนับและล่าถอยออกไป

“ลูกสั่งให้ประกาศออกไปว่าตุนเค่อ เวินเค่อสุขภาพอ่อนแอ ล้มป่วยเกินเยียวยาจนสิ้นใจแล้ว” น้ำเสียงของคังซีขุ่นมัว รู้สึกราวกับถูกฉีกทึ้งเป็นเสี่ยงๆ เพราะการประกาศเช่นนี้หมายถึงพระองค์จะไม่สามารถออกคำสั่งให้สืบสวนเรื่องวางยาอย่างเปิดเผยได้ จำต้องปล่อยให้เหลียงเฟยกับองค์ชายแปดลอยนวลต่อไป

“เจ้าสิบสามถึงอย่างไรก็อาภัพกว่าลูกชายคนไหนๆ ของเจ้า มีโรคประจำตัวก็ทุกข์มากพออยู่แล้ว แม่ก็ตายตั้งแต่เขายังเด็ก มีน้องสาวอยู่สองคนก็ด่วนตายตอนอายุแค่ยี่สิบนิดๆ เจ้าจะลงโทษอะไรเขาก็เมตตาให้มากๆ หน่อย”

“ลูกตั้งใจว่าจะไม่ให้ฐานันดรศักดิ์ใดๆ แก่เขาทั้งสิ้น ส่วนความผิดเรื่องอื่น ลูกจะทำเป็นไม่เห็น”

ไทเฮาฟังแล้วได้แต่ถอนหายใจยาว องค์ชายที่ไม่มีฐานันดรศักดิ์ก็ไม่มีเงินรายปีจากหลวงเลี้ยงดูตัวเอง ดังนั้นต้องรับราชการเหมือนพวกขุนนางเพื่อรับเงินเป็นรางวัลยามทำงานสำเร็จ แต่ดูท่าทางแล้วไม่น่าจะก้าวหน้า จวนองค์ชายสิบสามถึงคราวเดือดร้อนหนักแน่แล้ว

“หากพลาดไปอีกเพียงนิดเดียว เจ้าอาจต้องประกาศการตายขององค์ชายสี่แบบนี้เช่นเดียวกับองค์หญิงทั้งสอง เจ้าจะปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกไม่ได้แล้ว บอกข้ามาว่าเจ้าคิดจะจัดการอย่างไรบ้าง”

“ลูกต้องการความเห็นของท่าน”

“สองแม่ลูกคู่นี้ใจคออำมหิตยิ่งนัก ลงมือฆ่าได้แม้กระทั่งน้องของตัวเอง องค์หญิงทั้งสองไม่ใช่คนชนชั้นทั่วไป แต่เป็นถึงสายพระโลหิต สองแม่ลูกช่างบังอาจเหิมเกริม หนำซ้ำยังกล้าทำเรื่องต่ำช้าต่อหน้าข้า อีกหน่อยพวกเขาอาจจะรวมหัวกับขุนนางชั่ว วางยาเจ้าเพื่อชิงบัลลังก์... ก็นับว่าเป็นไปได้ ส่วนเหลียงเฟย... เหิมเกริมทะเยอทะยานไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ต่างอะไรจากอี้กุ้ยเฟยเลย”

ไทเฮาทรงตวัดพระเนตรมองสร้อยประตำหยกในพระหัตถ์คังซี มันถูกบีบจนแทบแหลก 

“ไม่ระลึกบุญคุณถือว่าไร้เมตตา ดีใจกับหายนะของผู้อื่นถือว่าไร้มนุษยธรรม ลูกไม่ต้องการเลี้ยงคนเยี่ยงนี้ไว้ในวัง”

“เอาเถอะ เรื่องเหลียงเฟย ข้าจะจัดการเอง” ไทเฮาวางถ้วยชาพลางพยักพระพักตร์ให้หยงมามา หยงมามาจึงน้อมรับพระราชเสาวนีย์ ย่อกายทำความเคารพและล่าถอยออกไปจัดการ ไทเฮาจึงตวัดพระเนตรกลับมาสบตาคังซี “ส่วนเจ้า จงไปจัดการกำราบองค์ชายเลือดฮั่นผู้นั้นให้รู้จักที่ทางของตัวเองซะ”

“พ่ะย่ะค่ะ” คังซีถอนพระทัยอย่างเหน็ดเหนื่อย เหตุการณ์ลอบวางเพลิงยงหวังฝู เร่งชะตากรรมให้หมุนเร็วขึ้นเพราะยงชินหวังตัดสินใจรวบรวมข้อมูลและนำขึ้นกราบทูลในทางลับ หลักฐานความผิดที่ชัดแจ้งของเป้ยเล่ออิ้นซื่อมีมากถึงสี่สิบหกกระทงซึ่งล้วนเป็นข้อหาฉกรรจ์โทษถึงประหาร ผิดซ้ำผิดซากไม่คิดจะแก้ไขปรับปรุงตัว

คนเป็นพ่อ ถึงจะโกรธแค่ไหน ต่อให้ลูกทำผิดพลาดมหันต์ ต่อให้ใครจะประณามก่นด่าสักเท่าไหร่ พ่อก็พร้อมจะให้อภัยเสมอ... แต่ฐานะของคังซีไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ แม้เสือมันยังไม่กินลูก แต่ครั้งนี้พระองค์จำเป็นต้องสั่งล้างผลาญลูกชายตนเองอีกแล้ว