คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานที่ราบรื่น...^__^~
ตอนที่2
วันพีซสีชมพูถูกทาบลงบนตัวของหญิงสาว เธอลองหมุนตัวไปรอบๆเพื่อดูความเรียบร้อย รอยยิ้มน้อยๆปรากฏบนหน้า เป็นเครื่องหมายแสดงความพึงพอใจในผลงานชิ้นนี้ เมื่อเช็คความเรียบร้อยเสร็จโดเรมีจึงค่อยๆเก็บชุดตัวเก่งเข้าตู้อย่างเบามือ ก่อนจะเข้านอนด้วยสีหน้าที่มีความสุข
“ทำไมป่านนี้ ฮารุคาเซะยังไม่มาอีกนะ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดขึ้นมาหลังจากมารอประมาณ 30 นาทีกว่าๆ
“ถ้ามาตรงเวลา ก็ไม่ใช่ยัยนั่นน่ะสิ - -*” ชายหนุ่มผมตั้งสีน้ำเงินกล่าวขึ้นลอยๆ แต่กลับเรียกความสนใจจากคนข้างตัวได้เป็นอย่างดี
“โคทาเกะ คงจะสนิทกับฮารุคาเซะมากซินะ ^^” คำพูดเบาๆแต่กลับก้องในใจของโคทาเกะอย่างไม่หยุด ทำให้หน้าของเขาเริ่มขึ้นสีชมพูอ่อนๆ
“ปะ...เปล่าซักหน่อย(=///=)” เขาตอบอย่างอีกอักเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหลบสายตาจับผิดของอากิระที่จ้องอยู่
“งั้นเหรอ~^^” อากิระแกล้งลากเสียงยาวล้อเลียน
“มะ...มากันนานหรือยังเหรอ แฮ่ก แฮ่ก xox” คนมาสายถามสียงปนหอบก่อนจะพูด เมื่อเริ่มหายเหนื่อย เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดพร้อมกับยกมือขึ้น1ข้าง
“ขอโทษนะ พอดีฉันสายไป นิดนึง แหะแหะ ^^” ทันทีที่ได้ยินเสียงของเธอโคทาเกะจึงหันหลังไปตามเสียง แล้วก็พบกับ
“O///O” ภาพเด็กสาวในชุดวันพีซสีชมพู ผมสีแดงที่ปกติจะทำผมทรงลูกชิ้น
แต่คราวนี้กลับรวบไว้ ดูแล้วทะมัดทะแมง ผิวสีขาวของเธอเข้ากับชุดได้เป็นอย่างดี และกระเป๋าสะพายสีขาวก็ยิ่งทำให้เธอน่ารักยิ่งขึ้น ทำให้เขาตะลึง จนนึกคำพูดที่จะพูดไม่ออกเลยทีเดียว
“มาครบแล้วซินะ งั้นเข้าไปข้างในกันเถอะ โอ๊ะ!! วันนี้ฮารุคาเซะน่ารักจังเลยนะ ^^”
“ขอบใจจ้ะ^///^”
“ตรงไหนที่น่ารักล่ะเนี่ย=//=” โคทาเกะพูดทั้งๆที่ยังหน้าแดงอยู่ (แล้วที่หน้าแดงอยู่ล่ะจ้ะ อิอิ^^)
“โค-ทา-เกะO^O”
“งั้นเราเข้าไปข้างในกันเลยดีกว่านะ” อากิระตัดบท เพราะขืนให้เถียงกันต่อไป 3 ชั่วโมงก็คงไม่เสร็จ
“อืม/โอเค้>_<”
อากิระคุงเดินนำโดยมีฉันเกาะติดอย่างใกล้ชิด ฉันไม่ชอบอ่านหนังสือนี่นา แค่เห็นหนังสือก็รู้สึกตาลายแล้ว *_*
ฉันเดินตามอากิระคุงมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่โต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่แทบจะในสุดของห้องสมุด
“เดี๋ยวเราจะแบ่งงานกัน ใครคิดว่าลายมือดีที่สุดในกลุ่ม”
“…” อยากบอกว่าลายมือฉันแย่กว่าน้องสาวอีกนะ TT_TT แต่ไม่พูดดีกว่า
“ฉันว่านายน่าจะลายมือดีที่สุดในกลุ่มนะ อากิระ ” โคทาเกะพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆออกมา
“งั้นฉันจะรับหน้าทีเขียนเอง ส่วนฮารุคาเซะกับโคทาเกะหาข้อมูลนะ”
“ฉันพยักหน้าหงึกหงึก เป็นเชิงว่ารับทราบแล้ว”
“ได้...ว่าแต่แผนกประวัติศาสตร์อยู่ไหนล่ะ” ไอ้คำแรกก็เสียงดังฟังชัดดีหรอกนะแต่ทำไมไอ้ประโยคหลังรู้สึกเบาลงล่ะ
“รู้สึกจะอยู่ 200 อีกครึ่งชั่วโมงมาเจอกันที่นี่”
“โอ๊ส/จ้ะ^_^” หลังจากรู้หน้าที่ ฉันกับโคทาเกะก็เดินไปล็อค 200ทันที และเมื่อมาถึง เรา2คนก็เริ่มแยกย้ายกันหา
---@~ ครึ่งชั่วโมงต่อมา ~@---
ร่างบางพร้อมกับหนังสือ 1 ตั้งใหญ่ในมือก็สามารถไปยังจุดนัดหมายอย่างสวัสดิภาพ ซักพักหนึ่งโคทาเกะจึงเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือ 2-3 เล่มในมือ
เดินมาสบายจังนะ กว่าฉันจะมาถึงน่ะ รู้ไหมมันยากลำบากขนาดไหน T_T
“นี่ ฉันใช้งานโดเรมีหนักไปหรือเปล่า” อากิระพูดพลางมองโดเรมีด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ไม่หรอก แค่นี้สบายมาก ^^” ที่จริงตอนนี้ฉันเมื่อยไปทั่วตัวแล้วล่ะ
“ยัยนี่ก็เป็นอย่างงี้แหละ ชอบทำหน้าเหมือนหมาอดกินกระดูก”
ถ้านายไม่ว่าฉันซักวัน นายจะนอนไม่หลับเหรอ แต่ หน้าแบบหมาอดกินกระดูกมันเป็นหน้าแบบไหนล่ะเนี่ย =_= ???
“โค-ทา-เกะ”
“หวา ปีศาจผมแดงอาละวาด” โคทาเกะทำท่าล้อเลียนก่อนจะหัวเราะออกมา
“เรามาเริ่มทำโครงงานกันก่อนดีกว่านะ^^”
“โอ๊ส/จ้ะ> <” รู้สึกมันค้างคาใจยังไงก็ไม่รู้ซิ ...
---------------------------------------------------------*-*-*-------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงบ้างค่ะ ใช้ได้ไหม เราเต็มที่กับเรื่องนี้มากเลยนะ ^^
ว่าแต่เรื่องที่โดเรมีค้างคาใจนี่คือเรื่องอะไรนะ ถ้าอยากรู้ต้องติดตามเอาจ้า ไม่บอกหรอก ><
อ๋อๆ ใครที่อ่านจบแล้วช่วยแนะนำหรือบอกหน่อยนะ สนุกไหม ใช้ได้หรือเปล่า
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้จ้ะ (_ _) บาย เจอกันตอนหน้านะ
ป.ล. แอบหวังอยู่ลึกๆว่าอยากให้ฟิคเรื่องนี้มีแฟนคลับมั่งจัง อิอิ ที่สำคัญอ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้นนะ ด้วยเหตุผลเดิม
ความคิดเห็น