ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    แม่มดน้อยโดเรมีภาค Sweet Heart AND Friend Forever

    ลำดับตอนที่ #4 : การพบเจอที่แสนพิเศษ1

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 504
      3
      19 ส.ค. 52

    ตอนที่4

    การพบเจอที่แสนพิเศษ

     

     

    ทำไมมันหนักอย่างนี้นะ   วันนี้ฉันต้องรับหน้าที่แบกรายงานที่ทำเสร็จมาโรงเรียน   ด้วยเหตุผลที่ว่า   ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม   ไม่ต้อง งง  ฉันยัง งง เลยTT_TT

     

    ปึก!”   ไม่ต้องตกใจว่าฉันเอารายงานไปฟาดหัวใคร   ฉันแค่วางมันลงบนโต๊ะเท่านั้นเอง     เชื่อหรือยังว่ามันหนักขนาดไหนT_T   หลังจากฉันก็เข้ามาไม่นาน   อาจารย์ก็เข้าสอนพอดี   แต่เอ๊ะ   ทำไมไม่ใช่อาจารย์ผู้หญิงคนเดิมล่ะ  กลับเป็นอาจารย์ผู้ชายแทน   ถ้าดูจากภายนอกอายุก็น่าจะประมาณ   30  กว่าๆ   รอยยิ้มบนหน้าของอาจารย์ทำให้ฉันคิดว่า     อาจารย์น่าจะใจดีพอตัวเลยล่ะ^^

    วันนี้อาจารย์  ริกะ  ติดธุระนิดหน่อยมาสอนไม่ได้นะนักเรียน  ดังนั้นวันนี้ครูเลยมาเข้าสอนแทน^^”    อาจารย์พูดพร้อมกับเขียนชื่อตนเองบนกระดาน

    โอบุ   ชุน   เรียกครูว่า ซุน ก็ได้นะ^^”  นักเรียนในห้องต่างพากันยิ้มอย่างถูกใจ   ความใจดีและเป็นกันเองล่ะมั้งที่ทำให้บรรดานักเรียนส่วนมากชื่นชอบเขา

    พรุ่งนี้จะมีการแสดงนิทรรศการดนตรีที่เมืองข้างๆ   ครูจะไปขอให้ทางโรงเรียนให้   ใครอยากไปมั้ง

    พรึบ  ทั้งห้องเจ้าค่ะ   เย้ๆ   ได้ไปเที่ยวแล้ว>_<~

    ฮะๆงั้นพรุ่งนี้7.00น.  มาเจอกันที่สนาม  ใครมาช้าอดดังนั้นอย่ามาสายเข้าใจไหม    อ๋อ  ส่วนรายงานรวบรวมมาส่งที่ข้างหน้า  เดี๋ยวครูจะเอาไปส่งให้^^”

    ครับ/ค่ะ   พรุ่งนี้   ฉันต้องตื่นเช้าให้ได้\\>_<//โอ้! 

     

     

     

    ---------------------เช้าวันรุ่งขึ้นที่แสนจะสดใส------------------------

     

     

    ตอนนี้ฉันกำลังจะขึ้นรถ   แต่เพราะฉันมาสายไปหน่อย บนรถเลยดูท่าจะเต็มซะแล้ว   แง  อย่าบอกนะว่าฉันจะอดไป TT^TT   ว้าวๆตาฉันแล้ว*__*

    คันนี้เต็มแล้วล่ะหนูช่วยไปคันต่อไปละกันนะ   ลุงโชเฟอร์ชะโงกออกมาบอกก่อนจะเลื่อนปิดกระจกแล้วจึงบรืนออกไป   ปล่อยให้ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว   ไม่จริงงงงงใช่ไหม   ฉันคงเป็น  สาวน้อยน่ารักที่โชคร้ายที่สุดในโลกจริงๆ TTTOTTT

    ตึก   ตึก   ตึกๆๆๆๆ   เสียงฝีเท้าที่ดูเร่งรีบสุดชีวิตอย่างกับโดนหมาไล่งับ   จะรีบไปไหนเนี่ย   คนยิ่งอารมณ์บ่จอยอยู่  แง TT^TT

    แฮ่ก  แฮ่ก   รถออกไปแล้วเหรอเนี่ย   โคทาเกะ   นั่นเองที่มาสายเช่นเดียวกับเธอ   ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น   เพราะอย่างน้อยๆก็ยังมีเพื่อน   แต่ตอนนี้มันเหลือแค่ฉันกับนาย  2  คนเองเหรอเนี่ยTOT

    ใช่   แล้วจะทำไงดีล่ะ

    คงต้องรอซักพักกว่ารถจะมา   โคทาเกะพูดพลางเช็ดเหงื่อบนหน้า

    อืม  (._.)

    นี่   อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหม- -*

    จะอะไรอีกล่ะ?

    เปล่าแค่อยากจะบอกว่า   ปกติก็ดูไม่ปกติอยู่แล้ว   ยิ่งทำแล้วมันยิ่งขี้เหร่น่ะ

    โคทาเกะคุง~^^”

    “O_O!”  พรึบขนของผมSTAND UP อย่างพร้อมเพรียง   อยู่ๆมาพูดดีด้วยไม่ชินเลยแฮะ  แต่ก็ไม่เลวนะ  โคทาเกะคุง^^

    นายตายยยยยย\\>O<//”   พูดจบฉันกับหมอนั่นก็วิ่งไล่กันรอบสนาม

     

    ~ช่วงพักรบ~

     

    เหนื่อยยิ่งกว่าเล่นบอลอีกวิ่งไล่กับเธอเนี่ย   แฮ่กๆ=O=”

    ทีหลังก็อย่ามาว่าฉันซิยะ=o=”   ฉันหอบเหนื่อยก่อนจะหาขวดน้ำในกระเป๋าแล้วจึงดื่มจนเหลือครึ่งขวด  ฮ้า> <  ชื่นใจ

    ใครเลิกก็บ้าแล้ว...ผมพูดเบาๆก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ^^

    อะไรนะ- -?

    เปล๊า ^3^~”   ผมพูดเสียงสูง   อ๊ะเสียงนี้!   หรือว่า...

    หมอนี่ต้องว่าฉันแน่เลย   หนอย  >O<  ต้องเคลียส์

    รถมาแล้ว   ไปเร็ว

    หะ...หาO_O!”   ทันทีที่หมอนั่นพูดจบก็ลากฉันขึ้นรถโดยที่ฉันยังทำหน้าเหลอหลา    แต่...ฉันได้ไปแล้วววววว>O<

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×