คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พลังบางอย่าง...!?
บทที่ 7
^_^>>>^___^>>>^_____^ อารมณ์ดี๊ อารมณ์ดี~ ฉันค่อยๆหยิบจดหมายออกจากซองอย่างเบามือ ก่อนจะเอามากอดอย่างดีใจ กลิ่นหอมเหมือนแป้งเด็กลอยเตะจมูกนิดๆ ยิ่งเสริมสร้างบรรยากาศให้ดูอบอุ่นขึ้น เมื่อกอดจนหนำใจ ฉันจึงคลี่กระดาษออกเพื่ออ่านเนื้อความด้านใน
TO DOREMI
สวัสดีจ้ะ โดเรมีจัง ดีใจจังที่เราได้คุยกันอีกถึงจะผ่านทางจดหมายก็เถอะ แต่ฉันดีใจมากเลยล่ะ น่าเสียดายถ้าพวกเราทั้ง 6 คนได้พบกันพร้อมหน้าอีกครั้งก็คงดี อ๋อ โดเรมีจังจำยาดะคุงได้ไหม ตอนนี้เขาก็เรียนอยู่โรงเรียนข้างๆฉัน ตอนนี้เขาเก่งมากเลยนะ เป็นนักดนตรีฝีมือเยี่ยมไปแล้ว นอกเรื่องมานาน โดเรมีจังสบายดีไหม เรียนเป็นไงบ้าง มีแฟนยังเอ่ย อิอิ อุ๊ย! เดี๋ยวฉันต้องรีบไปเรียนพิเศษแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนนะ นี่ โดเรมีจัง ช่วงนี้สัมผัสได้ถึงอะไรหรือเปล่า? ไม่ต้องตกใจนะ ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ ว่างๆฉันจะโทรไปหานะ บายจ้า
FROM HASUKI
ยาดะคุงน่ะเหรอ ว้าว! สุดยอดไปเลย จะว่าไปยาดะคุงกับฮาสึกิจังก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็กเลยเนอะ แถมบางอย่างก็คล้ายๆกันด้วย เช่น เล่นดนตรีเก่งเหมือนกัน นิสัยคล้ายๆกัน ตอนนี้ยังเรียนใกล้ๆกันอีก ไม่แน่อีกไม่นานสองคนนี้อาจจะเป็นแฟนกันก็ได้ ^ ^ แต่รู้สึกติดใจตรง สัมผัสได้ถึงอะไร นี่สิ ช่วงนี้ฉันก็สัมผัสได้นะถึงอะไรบางอย่าง แต่เบาบางมากจนฉันคิดว่าคิดไปเองซะอีก ฮาสึกิจังก็สัมผัสได้งั้นเหรอ แปลว่าฉันก็ไม่ได้คิดไปเองน่ะซิ...
“ พี่โดเรมี กินข้าว อ้าวนั่น จดหมายนี่ จากใครเหรอ? หรือว่า.. ” ป็อปถามก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่มใส่ฉัน มันทำให้ฉันอารมณ์เสียนิดๆ นึกว่าใครล่ะหา-__- -++
“ ฮาสึกิจัง ” พูดจบป็อปก็รีบวิ่งมาแย่งจดหมายในมือไปอ่านหน้าตาเฉย น้องสาวใครเนี่ยทำไมพี่ไม่สั่งสอน! =_= ( เหมือนด่าตัวเองยังไงไม่รู้ ) ป็อปอ่านอย่างตั้งใจสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย แล้วจึงยื่นจดหมายคืนให้พร้อมกับเบะปากนิดๆ
“ ทำไมพี่ฮาสึกิไม่เขียนถึงหนูเลยล่ะ ” ป็อปพูดอย่างน้อยใจ ดูเหมือนฉันต้องทำหน้าที่พี่สาวที่ดีซะแล้ว
“ ไม่หรอกน่า ก็ฮาสึกิจังเขา...เขา...” ป็อปเบนความสนใจจากพื้นมาที่ฉันก่อนจะมองด้วยสายตาและหน้าตาที่เหมือนเต่า ( ยัยนี่จะเป็นทุกครั้งที่จะร้องไห้ ) เอาไงดี จะพูดว่าไรดี คิดไม่ออก อ๋อ! ใช่
“ เขารีบไง ไม่เห็นเหรอที่ฮาสึกิจังเขียนไว้น่ะ เนี่ยๆตรงเนี่ย” ฉันชี้ไปตรงข้อความที่ฮาสึกิจังบอกว่า ไปเรียนพิเศษ
“ จริงเหรอ O~O”
ง่วงจังเลย ฮ้าว ฉันบิดขี้เกียจหลังจากเขียนนจดหมายเสร็จ พรุ่งนี้เหลือแค่เอาไปหย่อนใส่ตู้ก็เรียบร้อย ทำไมมันง่วงอย่างนี้นะ ฉันคิดก่อนจะไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...
ร่างบางที่หลับสนิทอยู่บนเตียง หารู้ไม่ว่าบัดนี้ได้มีผู้บุกรุกเข้ามาในห้องนี้เสียแล้ว
ออร่าสีขาวส่องสว่างอยู่หลางห้องพักนึง ก่อนจะย้ายมาอยู่บนเตียงราวกับกำลังมองร่างที่อยู่บนนั้นอยู่ แล้วจึงค่อยๆหมดแสงลงเรื่อยๆจนเหลือไว้เพียงแต่ความเงียบสงัดยามค่ำคืนตามเดิม
“ \\( > ~ < )// ” ฉันบิดขี้เกียจ2-3ที แล้วจึงรีบอาบน้ำกินข้าว ก่อนจะตรงไปโรงเรียนด้วยความเร็วสูง180กม./ชม. เพราะมันสายแล้ว TTOTT ย้ากกก ระหว่างทางก็แวะเอาจดหมายไปส่งด้วย
ในที่สุดก็...ทัน เย้>O<~
“ วันนี้ เราจะมาเรียน... ”
@# กริ๊ง #@
พักเที่ยงแล้ว กินข้าวๆ วันนี้มีอะไรน้า ว้าว! น่ากินจังเลย มีแฮมทอดด้วย จะกินให้หมดเลย
ฉันค่อยๆคีบแฮมทอดเข้าปาก>O< อ้าม แต่ยังไม่ทันถึงปากไอ้หัวตั้งก็แย่งไป (สรรพนามเริ่มเปลี่ยน ) แถมยังกินตะเกียบฉันไปด้วย
“ อืมมม อร่อยดี^ ^” แฮมทอดของฉันT^T นายกล้าดียังไงมาแย่งแฮมทอดของฉัน หา แงๆ มี 2 ชิ้นเอง
“ โค-ทา-เกะ นายตายแน่ อย่าหนีนะ~~~~” พูดจบโคทาเกะก็รีบวิ่งหนีโดยปากยังคาบตะเกียบ(ของฉัน)อยู่ ฉันจึงรีบวิ่งตามไป สายตาทุกคู่ในห้องต่างพากันจับจ้องมาที่คู่กัดประจำห้องโดยมิวายหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน
“ เอาแฮมทอดฉันคืนมา(ตะเกียบด้วย) ” ไม่มีตะเกียบฉันจะกินต่อยังไงล่ะ
“ หยึย อย่าตามฉันมาซิ ปึก โอย ”
“ อย่าหยุดซิยะ แอ้ก ” เจ็บนะ อยู่ๆตานี่ก็หยุดเฉย ทีบอกให้หยุดไม่ยอมหยุด โอย หัวฉัน T_T
“ เป็นอะไรหรือเปล่า ” น้ำเสียงทุ้มแฝงไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วงถามขึ้น
“ ไม่เป็นไรหรอก ” ซะที่ไหนล่ะ เจ็บปวดไปถึงกระดองใจเลยT^T ฉันพูดพร้อมกับเงยหน้าไปดูต้นเหตุของอุบัติเหตุครั้งนี้
“ อากิระคุง! O_O ”
“ ไม่มีใครคิดจะถามฉันบ้างเลยใช่มั้ยเนี่ย -_-* ” โคทาเกะแทรก
“ ขอโทษนะ เป็นเพราะฉันเดินไม่ดูทางเอง ” อากิระคุงกล่าวขอโทษ สีหน้าสำนึกผิดของเขากำลังทำให้ฉันละอายใจ ที่จริงฉันต้องเป็นฝ่ายขอโทษถึงจะถูก อยู่ๆก็มาวิ่งเล่นในที่แคบๆแบบนี้
“ ไม่หรอก เพราะโคทาเกะต่างหากที่แย่งแฮมทอดของฉันแล้ววิ่งหนีมา เลยมาชนอากิระคุงนี่แหละ-_-+” ฉันพูดพลางส่งสายตาไปให้โคทาเกะ
“ อะไรกัน เพราะเธอวิ่งไล่ฉันต่างหาก ไม่งั้นฉันก็คงไม่วิ่งมาชนหมอนี่หรอก ” โคทาเกะที่ไม่ยอมแพ้ เถียงข้างๆคู แถไปเรื่อยๆ
“ อะไรนะ นายหาว่าฉันเป็นคนผิดเหรอ! ” เรื่องอะไรฉันต้องไปยอมแพ้หมอนี่ด้วยล่ะ
“ ใช่ ”
“ โคทาเกะ! ”
~กริ๊ง~
“ ไปเข้าห้องเรียนกันเถอะ ” อากิระคุงเสนอก่อนจะเดินนำไปยังห้องเรียน โดยมีฉันกับโคทาเกะเดินตาม
“ ชิ วันนี้ทั้งวัน ฉันจะไม่คุยกับหมอนี่เลย คอยดู!”
ความคิดเห็น