Fic Before You Exit Riley & Toby ฝันนั้นที่ฉันรักหมดใจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เมื่อวามรัก ดันเล่นตลก นำพาโชคชะตา ให้มารักพี่น้องของตัวพอง พวกเขาจะทำอย่างไร ยอมรับหัวใจตัวเองหรือ เลือกความเหมาะสม

เนื้อเรื่อง

ไรลีย์ : ลึกๆนายก็คิดถึงฉันละสิ !โทบี้ : งั้นผมเข้าบ้านดีกว่า คนที่คิดถึงมาตามซะขนาดนี้ (อุตส่าห์หนีมาหยุดอารมณ์ ช่วยไม่ได้นะพี่ อยากชวนเอง)ไรลีย์ : ที่นายหนีเข้าบ้านคงไม่ใช่ว่าเขินฉันแล้วเดินหนีหรอกนะ *เดินตามเข้าไปคอนเนอร์ : โท๊บ ไรล์ แม่เรียกมากินข้าวได้แล้วไรลีย์ : ผมคิดว่าผมเจออาหารที่อร่อยกว่าข้าวแล้วละครับ....หึๆ *พรึมพร่ำโทบี้ : พ่อ แม่ เฮียคอน กินไปเลยคร้าบ ผมต้องรีบไปทำการบ้านละ 

พ่อ แม่ คอนเนอร์ : การบ้านอะไรของมันเนี่ย

ไรลี่ย์ : ........ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ พ่อ แม่ พี่ กินข้าวไปเลย ผมไม่หิวไรลีย์ : ผมไม่รู้ว่าทำไมโทบี้ถึงถอยห่างจากผม เหมือนหัวใจมันกระตุกทุกครั้งที่โทบี้ทำท่าทีจะเดินหนีผมด้วยข้ออ้างของเขา หรือผมควรไปคุยกับเจ้านั้นให้รู้เรื่อง! #ต่อโทบี้ให้ทีค่ะขณะ โทบี้เดินขึ้นบันได ไรลี่ย์ก็เดินขึ้นบันไดตามมาติดๆ พอใกล้ ไรล์ก็ รีบเดินขึ้นบันได ไปดักหน้าโทบี้

ไรลี่ย์ : 555 จะไปไหน

โทบี้ :ผมก็เข้าห้องนอนของผมอ่ะดิ ถามอะไรแปลกๆ

ไรลี่ย์ : คืนนี้ มานอนห้องพี่ก็ได้ จะได้ลดภาระค่าไฟในบ้านด้วย

โทบี้ : แปลกคน ปกติ พี่เปิดแอร์ เปิดทีวี พัดลม ชาร์ตแบต เต็มที่ ไม่น่าจะพูดแบบนี้ได้

ไรลี่ย์ : เออน่า (ไรลี่ย์ก็ผลักโทบี้เข้าห้องนอนตัวเอง) ห้ามไปไหน ฉันไปอาบน้ำก่อน ไม่งั้นเจอดีแน่ไรลีย์ : ในหัวผมตอนนี้มีแต่เจ้าน้องชายตัวแสบไปหมด น้ำที่ไหลลงมามันไม่ได้ช่วยให้ผมคิดถึงเจ้านั้นน้อยลงเลยสักนิด....#แตงต่อการกระทำไม่ได้ต่อได้แต่ความคิด #ที่เหลือขอโทษค่ะแตงเขียนต่อไม่ถูกโทบี้ บ่น กับตัวเอง ใน ใจ :นี่พี่ไรล์ คิดจะทำอะไรของเขาน่ะ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ มาท่าทางแบบนี้ เอาไงดีไรลีย์ : ผมควรจะเริ่มพูดกับเจ้านั้นยังไงดีล่ะ หมอนั้นคงไม่คิดตื้นขนาดที่ว่าผมเอามานอนที่ห้องแล้วผมจะไม่ทำอะไรเขา.... หึๆดูเหมือนนายคงหาแผนรับมือกับฉันอยู่ถ้าเดาไม่ผิด ผมที่กำลังเอาผ้าขนหนูซับน้ำที่เกาะตามตัวดูเหมือนว่าคืนนี้จะอีกยาวไกลแฮะ!!!!! #แตงว่าแตงแต่งไรลีย์หื่นไปไหม = =!ไรลี่ย์ ต่อต้านกับความคิดตัวเอง (ฝ่ายดี):เฮ้ย นั่นมันน้องชาย มึงคิดอะไรอยู่เนี่ย น้องยังไม่เว้น (ฝ่ายไม่ดี): นาย ก็อยากทำมานานแล้ว ไม่ใช่หรอ หัวใจนายมันก็ฟ้องอยู่เนี่ย 

ไรลี่ย์ : โอ้ย !

โทบี้ ไม่ชักช้า รีบถีบประตูห้องน้ำทันที

โทบี้ : พี่ เป็นไร

ไรลี่ย์ : ป่าว ไม่มีอะไร

โทบี้ : โธ่ อย่าทำให้ผมเป็นห่วงอีกนะ เข้าใจไหมไรลีย์ : เดี๋ยวนะ....นายพูดว่าเป็นห่วงฉันงั้นหรอ! *ไรลีย์เดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆโทบี้ : ก็เป็นพี่น้องกัน เป็นห่วงมันแปลกตรงไหน ไม่ทราบ

ไรลี่ย์ : ก็แปลกตรงที่นายเป็นคนพูดอ่ะแหละ

โทบี้ : ยังไง

ไรลี่ย์ : นี่โง่หรือ แกล้งโง่ เนี่ย มองตาฉันแล้วนายจะรู้คำตอบ

 แล้วทั้งสองก็ตกอยู่ในภวังค์ชั่วครู่สายตาคู่นั้นที่สยบผมได้เพียงเราสองคนมองตาของกันและ นั้นคือการเริ่มวินาทีที่ผมบอกความรู้สึกของผมทั้งหมดผ่านสายตาที่ตอนนี้การลังสบกัน นายรู้ไหมว่านายน่านักขนาดไหนเวลาที่นอน หรือแม้แต่เวลาที่ทำหน้าบึ้ง ....ผมรู้ว่ามันผิดเพราะคนตรงหน้าคือน้องชาย แต่พระเจ้ากลับสร้างแรงปราถณาให้กับมนุษย์ แรงปราถณาของผมตอนนี้คือผมที่กำลังยื่นหน้าเข้าใกล้คนตรงหน้าแล้วก็......ไรลี่ย์บรรจงจูบโทบี้ ลิ้มรสอันแสนหวาน หอมหวน ละมุนลิ้นยิ่งนัก ดั่งรสชาติของกาแฟอันหลากหลาย ไม่ว่าจะเข้มข้นเหมือน เอ็กเพรสโซ่ เข้มปนหวานนิดๆ อย่างมอคค่า หวานละมุนละไม อย่างคาปูชิโน่ จูบช้าอย่างลาเต้ กาแฟถ้วยนี้ผมไม่อยากจะวางถ้วยลงเลยแม้แต่วินาทีเดียว

ไรลี่ย์ (ความคิด) : ผมไม่อยากให้มันเป็นเพียงแค่เวลาสั้นๆ อารมณ์ชั่ววูบ เป็นเพียงความฝันที่ไม่มีวันเป็นไปได้ เป็นค่ำคืนที่เหมือนกับซินเดอเรลล่า ทำไมคนรัก คนที่อยู่ตรงหน้า ต้องเป็นน้องชายของผมด้วย ทำไม

โทบี้ (ความคิด) : ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าพี่คิดอะไร ไม่ใช่ว่าผมไม่รักพี่ ผมรักพี่มาก มากเสียจนผมไม่กล้าคิด ผมพยายามหลีกหนีหัวใจตัวเอง แต่พี่ก็วิ่งไล่ตามหัวใจผมจนเจอ แล้วสินะ ผมควรจะทำอย่างไร ก้มหน้ายอมรับ หรือเดินจากไปดี