silver knife นักฆ่าสีเงิน

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่9 การฝึกฝนที่กลายเป็นการดวล

                 น่าเบื่อ นี่คือความคิดของนักฆ่าหนุ่มน้อย เรย์   โคซาเรฟ  ที่ต้องมายืนรับการฝึกฝีมือเพื่อเข้าแข่งขันประลองศึกชิงธงขุนนาง แต่ที่เจ้าตัวแสบไม่พอใจนั่นก็คือต้องมาฝึกกติกามารยาทก่อนเริ่มประลองด้วยการตั้งท่ารับกระบี่และมารยาทในการต่อสู้โดยชนชั้นสูงที่มีมารยาท หัวหน้าองครักษ์ ไอแซค  ชไนเดอร์

“มือต้องอยู่สูงกว่านี้จับดาบให้มั่นหน่อย ขาน่ะให้มันตรงๆอย่าหลังค่อมให้มันสง่างามหน่อย ช่องว่างเปิดเพียบเลยโดนเสียบขึ้นมาจะทำไง แกนี่ไม่สมกับที่เขาล่ำลือกันเล้ยว่าเป็นลูกชายของยอดนักฆ่าที่เป็นอดีตคนสนิทของกษัตริย์ชาร์ลเลย”  เสียงบ่นเป็นคอมโบชุดใหญ่จากหัวหน้าองครักษ์ที่กำลังยืนกอดอกสาธิตการตั้งท่าที่ถูกวิธีอยู่

“ก็นั้นมันพ่อชั้นนี่หว่าชั้นจะไปเก่งแบบพ่อชั้นได้ไงเล่า” เจ้าตัวลูกชายนักฆ่าสวนทันควัน

“ที่แน่ๆไม่จำเป็นต้องมาฝึกมารยาทหรือท่าแบบนี้กับแกหรอกเพราะศัตรูมันไม่รอให้แกมายืนยงโย่ยงหยกเป็นตั๊กแตนแบบนี้หรอก ไอ้พวกที่ทำแบบนี้อ่ะชั้นเจี๋ยนมาเป็นร้อยแล้ว”  เจ้าตัวแสบว่าต่อถ้าไม่ใช่ว่าตัวเองมีจุดอ่อนที่ไม่ถนัดด้านการตั้งรับล่ะก็การลอบเข้าไปปลิดชีพศัตรูแบบเงียบๆหรือการเข้าไปฟาดปากกันตรงๆนี่ล่ะก็ถนัดนัก

“แกไม่รู้อะไรซะแล้วการฝึกนี้จะทำให้แกเปล่งประกายสง่างามมากขึ้นถึงจะเปล่งประกายสู้ชั้นไม่ได้ก็เถอะ” ครูฝึกผู้สง่างามยืนยัน

“ความสง่างามจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อแกยืนหยัดอยู่ได้เป็นคนสุดท้ายในสมภูมิเท่านั้นพ่อชั้นสอนมาแบบนี้ เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องท่าสวยเนี่ยมันก็แค่ของเก๊”

“แกอย่ามาว่าท่าของชั้นเป็นของเก๊นะ ผู้ที่ไม่เข้าใจความสง่างามไม่มีทางเป็นผู้คุ้มครององค์หญิงเมรินได้หรอก”

“แกก็เป็นผู้คุ้มครององค์หญิงเหมือนกันแหละน่า” เจ้าตัวแสบเริ่มกวน

“แกกวนนี่หว่ามันไม่เหมือนกันเฟ้ยชั้นเป็นคนชั้นสูงส่วนแกมันก็แค่พวกกระจอกงอกง่อยเท่านั้น”

พูดเสร็จคนชั้นสูงก็พบว่าตนเองลงไปกองกับพื้นด้วยหมัดของตัวแทนคนกระจอกที่ไม่พอใจในการเหยียดหยามซะแล้ว

“แกกล้าต่อยหน้าชั้นเหรอ แม้แต่พ่อชั้นยังไม่เคยทำแบบนี้เลยนะ”

“นั้นก็เพราะว่าแกไม่มีค่าพอจะให้พ่อแกชกน่ะสิ เฮ้ย” พูดยังไม่ทันจบเจ้าตัวแสบก็ร้องพร้อมกับหลบดาบยาวที่แล่นเขามาเฉียดหน้าของเขาไปเพียงนิดเดียวเรียกเลือดออกมาที่แก้มไหลออกมาซิบๆ

“แกอย่าอยู่เลยไอ้เศษเดนมนุษย์ไอ้คนชั้นต่ำ” ว่าแล้วดาบที่รวดเร็วและรุนแรงเข้าฟาดฟันเป็นห่าฝนดุจดั่งดาบนับร้อยนับพัน

“รับไปซะดาบเจ็ดดาวเหนือ กระบวนดาบสองดาว ประกายแสงสังหาร” เพลงดาบที่เปล่งประกายงดงามราวกับแสงของดวงดาราบนท้องฟ้า

“กระบวนท่าสวยดีนี่แถมทำให้ชั้นได้แผลแบบนี้ถือว่า...เฮ้ย!ขอพูดให้จบก่อนเด้” เจ้าตัวแสบด่าพร้อมกับหลบดาบไปอย่างฉิวเฉียด

“นี่คือเพลงดาบที่สืบทอดกันมาในตระกูลชไนเดอร์ของชั้น เป็นเพลงดาบที่ฟาดฟันตามวิถีเจ็ดดาวเหนือมีกระบวนท่าทั้งหมดแปดกระบวนท่า”

“เดี๋ยวๆๆ ดาวเหนือมันมีแค่เจ็ดดวงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเพลงดาบของแกมันถึงมีตั้งแปดท่าล่ะ” เจ้าของท่ายิ้มเยาะพร้อมกับตอบว่า

“ฮึ! ในดาวเหนือมีดาวอีกดวงนึงซึ่งว่ากันว่าจะปรากฎให้เห็นได้เฉพาะกับผู้ที่ใกล้จะสิ้นชีวิตแล้วเท่านั้น ดาวดวงนั้นก็คือดาวมรณะ เพราะฉะนั้นกระบวนท่าที่แปดจึงเป็นท่าทีใช้สำหรับการปลิดชีพคู่ต่อสู้โดยเฉพาะยังไงล่ะ” ไอแซคกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“เฮอะ! พูดมากน่ารำคาญเผลอๆถ้าแกมองดาวเหนือตอนนี้แกอาจจะเห็นดาวมรณะแล้วก็ได้” ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่เจ้าตัวแสบก็ได้ตระหนักแล้วว่าทำไมคนที่อยู่ตรงหน้าได้เป็นถึงหัวหน้าองครักษ์ขององค์หญิงเมริน

“สงสัยจะต้องเอาจริงแล้วสินะ” เรย์คิดเช่นนั้นแล้วจึงหยิบห่อผ้าบางอย่างซึ่งยาวมากออกมาจากหลังใต้เสื้อของเขาในห่อผ้านั้นมีแท่งเหล็กอะไรบางอย่างคล้ายดาบยาวจนไม่น่าจะเก็บไว้ใต้เสื้อได้เลย

“นี่คือดาบประจำตระกูลของชั้นซึ่งชั้นแอบฉกมาจากพ่อก่อนที่จะเข้าเรียนที่นี่มันมีความสามารถพิเศษที่แกต้องตะลึง” เจ้าตัวแสบเริ่มบรรยายสรรพคุณของดาบให้คู่ต่อสู้ฟัง

“ไอ้เศษเหล็กยาวยังกะเสาไฟฟ้านั้นน่ะเหรอดาบประจำตระกูลของแก...อุ้ก!” ทันใดนั้นเศษเหล็กซากโลหะในแถบนั้นก็ลอยขึ้นและพุ่งเข้าไปทับร่างของหัวหน้าองครักษ์ทันที

“ฮ่าๆๆๆ แกนี่โง่จริงๆ ตอนที่ชั้นโชว์ดาบนี้น่ะชั้นแอบปล่อยกระแสไฟฟ้าไปทั้วทำให้เกิดสนามแม่เหล็กควบคุมโลหะที่อยู่แถวนี้ได้ไงล่ะ แล้วชั้นก็อาศัยจังหวะตอนแกเผลอทำให้เศษเหล็กที่ชั้นควบคุมลอยมาทับแกไงล่ะ ทีนี้รู้รึยังว่าเพื่อที่จะชนะน่ะมันไม่มีการเลือกวิธีหรอก” พูดจบเรย์จึงรู้สึกว่ามีบางอย่างวิ่งเฉียดหน้าเขาไปเรียกเลือดให้ไหลอาบแก้มลงมาอีกครั้ง

“การชนะโดยไม่เลือกวิธีการเหรอ แกนี่มันต่ำช้าจริงๆอยากให้ชั้นเอาจริงก็บอกสิเฟ้ย” เสียงแห่งความโกรธประกาศลั่นพร้อมที่จะปลิดชีวิตคู่ต่อสู้ทุกเมื่อของหัวหน้าองครักษ์ซึ่งถูกหยาม

“แกก็ต้องตายเหมือนกันแหละมาทำให้หน้าหล่อๆของชั้นมีแผล ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าชั้น” ว่าแล้วเจ้าตัวสแบก็หายไป

“เก่งกว่าแก” ดาบยาวซึ่งไม่ได้ดึงออกจาฝักตีเข้าที่หัวของไอแซคแต่กลับเรียกเลือดออกมาทั่วตัว

“แกทำอะไรน่ะ!ชั้นไม่เห็นแกชักดาบเลยทำไมบนตัวชั้นถึงมีรอยโดนฟันเยอะขนาดนี้”  ไอแซคตกใจ

“หึ! อยากโดนอีกมั้ยล่ะ”เจ้าตัวแสบยิ้มเยาะ

“แกอย่าอยู่เลยเพลงดาบแปดดาว คลื่นมรณะ”

“อย่าขยับนะ ถ้าแกขยับแม้แต่นิดเดียวตัวแกได้ขาดเป็นชิ้นๆแน่”

“หมายความว่าไง โอ้ย!” พูดยังไม่ทันขาดคำก็เหมือนมีอะไรบางอย่างบาดเข้าที่แขนของไอแซค

“ลวดยังไงล่ะ ตอนที่ชั้นเอาดาบฟาดใส่แกชั้นขึงลวดที่อยู่ในดาบไว้รอบๆตัวแกยังไงล่ะ มันคือศาสตร์สังหารที่เรียกว่าคมมีดอากาศยังไงล่ะ”

“ตาบ้า!” ทันใดนั้นมีเสียงตวาดดังสนั่นลั่นฟ้าดิน พร้อมกับมีอะไรบางอย่างกระทบกับหัวของนักฆ่าเข้าอย่างจัง

“ชั้นให้ฝึกซ้อมก่อนแข่งดันมามีเรื่องกับองครักษ์ของชั้นแถมยังจะฆ่ากันให้ตายอีกนี่” เสียงตวาดของเมรินที่ทำเอาเจ้าตัวแสบหือไม่ขึ้น

“ก็เจ้าหมอนี่มันสอนไม่ดีเองนี่หรือเธออยากจะสอนชั้นแบบพิเศษสองต่อสองกันดีล่ะแบบนั้นชั้นยินดีเลย”

“อีตาบ้า!” สิ้นเสียงหมัดขวาแห่งความพิโรธขององค์หญิงก็ส่งเจ้าตัวแสบลงไปนอนน็อคเอาท์นับสิบอยู่บนพื้นทันที