คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความจริงของปีเตอร์
ภายในห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน
2 ร่างชายหญิงนั่งประชันหน้าเข้าหากันคล้ายกำลังพูดคุยปรับความเข้าใจ หากแต่ว่ากลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา
จะได้ยินก็เพียงแต่เสียงลมหายใจติดขัดในบรรยากาศอันน่าอึดอัดเช่นนี้
-Kanomtien
Part-
ฉันลอบมองสีหน้ากระอักกระอ่วนใจของคนตรงหน้า
เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นอย่างไม่มีท่าทีที่จะหยุด คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างเป็นกังวล
สองมือกุมเข้าหากันแน่น แสดงให้เห็นว่าเขากำลังเครียดมากแค่ไหน
และบรรยากาศอันเงียบเชียบอย่างกับอยู่ในป่าช้าก็มิปราณนี้
กำลังทำให้ฉันอยากจะบ้าตายสุดๆ...
“เอ่อ...”
และสุดท้ายฉันก็เป็นผู้ยอมแพ้ให้กับบรรยากาศอันมาคุนี้
ให้ตายสิ...ขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไป ฉันคงต้องประสาทแตกตายคาห้องเขาแน่เลย
“ฉันคิดว่านายคงไม่ได้ชอบแต่ง
Cosplay
หรือเล่นกายกรรมอะไร...”
และทันทีที่ฉันพูดจบ
ก็เรียกให้วงหน้าที่ก้มงุดอยู่นั้นค่อยๆ เงยขึ้นมองตามอย่างนึกฉงน
“ฉันจะเหยียบเรื่องนี้ให้มิด
ฉันสัญญา”
ว่าแล้วก็จ้องตากลับอย่างไม่นึกหวั่น
เพราะฉันพูดจริง ยัยขนมเทียนคนนี้ไม่ชอบยุ่งหรือปากโป้งเรื่องของคนอื่นอยู่แล้ว
เห็นฉันบ้าๆ บอๆ แต่ฉันก็มีจิตสำนึกนะ
และคำพูดนั้นก็ได้ผล
มันเรียกให้มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจเธอนะ
เพียงแต่แค่...ฉันอยากเก็บเรื่องนี้ไว้ให้มิดที่สุด”
ปีเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ทำเอาฉันขนลุกซู่ตามกับโหมดเป็นการเป็นงานของเขาทันที
สายตาคมที่จ้องมาอย่างกับจะเชือดเฉือน แต่ก็กลับแฝงความอ่อนนุ่มและทะเล้น
ไม่แปลกใจทำไมผู้หญิงในโรงถึงกรี๊ดกร๊าดได้ไม่หยุดหย่อน
“คนที่รู้ตอนนี้
ก็มีแค่เน็ด...และเธอ”
ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เอาเข้าจริง...ปีเตอร์จะรู้ไหม ว่าฉันกับคนทั้งล้านๆ รู้ว่าเขาเป็น Spider-Man
ก่อนเน็ดอีก ! คิดดูแล้ว หรือฉันควรจะบอกเขาเรื่องนั้นดี...
เขาจะได้รู้ว่ายังมีเรื่อง ‘ประหลาด’ เกิดขึ้นอีกเยอะ
แต่คิดไปคิดมา
ก็ไม่ดีกว่า
ฉันอยากจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวของฉันเอง
และก็...อยากดูเรื่องราวต่อไปด้วย
“มันผิดที่ฉันเองที่ไม่ระวังตัวเองให้ดี
ฉันขอโทษนะ”
ฉันมองตามคำพูดนั้นอย่างอึ้งๆ
เดี๋ยวนะ คนที่ควรจะพูดคำนั้นคือฉันมากกว่าไม่ใช่หรอ
ปีเตอร์ !
“ฉันสิที่ต้องเป็นคนขอโทษ
อยู่ๆ ก็เปิดพรวดพราดเข้ามา ฉันขอโทษนะ”
ว่าแล้วก็ก้มหัวให้อย่างรู้สึกผิด
รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นการกระทำที่ไร้มารยาท แต่ก็ยังจะทำ...ฉันนี่มันแย่จริงๆ
“ไม่ใช่
ที่ฉันขอโทษก็เพราะ...”
“...”
“ฉันไม่อยากให้คนที่รู้ว่าฉันเป็นอะไร
ต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะฉัน”
โอ้โห...คำพูดที่แสดงถึงความห่วงใยคนอื่นก่อนตัวเองของเขานั้น ทำเอาน้ำตาฉันเกือบไหล พ่อพระผู้แสนดีอะไรขนาดนี้คะ ฮือออออ ใจบางไปหมด !
“แต่มันก็คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ยังไงก็ฝากเก็บเป็นความลับระหว่างเราด้วยแล้วกันนะ”
พูดจบก็ระบายยิ้มกว้างออกมา
ทำลายบรรยากาศอันมืดมนก่อนหน้านั้นเสียจนหมดสิ้น
ฉันเห็นดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มตามอย่างดีใจ
อย่างน้อยก็ดีกว่าเห็นเขาขมวดคิ้วมุ่นเสียจนชนกันล่ะนะ
“นี่ๆ ถ้าคิดจะพัก...”
“หื้ม
?”
“ก็คิดถึงภาระนะ”
และทันทีที่เอ่ยจบประโยค ร่างสูงในชุดแดง-น้ำเงิน
ก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจตัวเองในคราบฮีโร่เลยแม้แต่น้อย
ทำเอาฉันได้แต่เกาหัวเก้ออย่างทำตัวไม่ถูก แม้จะพึ่งคิดมุขนี้ได้สดๆ เมื่อตะกี้
แต่พอลองเล่นออกไปแล้วมันก็แอบเขินๆ อยู่เหมือนกันนะ
“ฮ่าๆ
เธอนี่ตลกจังนะ KT ขอบคุณที่ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยนะ”
ปีเตอร์ว่าแล้วฉีกยิ้มให้อีกเป็นรอบที่ล้าน
ให้ตายสิ...หมอนี่จะยิ้มเปลืองเกินไปรึเปล่านะ พูดก็ยิ้ม กินข้าวก็ยิ้ม
เวลาแอบหลับในห้องเรียน...ยังนอนยิ้ม ! หรือหมอนี่ท่าจะบ้า...
คงไม่มั้ง ?
“มากินคิทโค้ทกันดีกว่า”
ฉันเปลี่ยนเรื่อง
พลางหยิบขนมในถุงที่น้าเอมิลี่ซื้อมาฝากให้แก่เขา
ขนมช็อกโกแลตถูกนำเข้าปากโดยทันที
ก่อนจะตามมาด้วยเสียงพูดคุยเรื่อยเปื่อยของเราสองคน
อย่างน้อยตอนจบของวันนี้ก็ผ่านไปด้วยดีล่ะนะ J
.
.
.
.
.
แผ่นกระดาษที่มีลายมือของเพื่อนๆ ในห้องถูกส่งต่อมาให้ฉัน
มองครุ่นคิดดูก่อนสักพักก่อนจะลงชื่อของตนเองในช่องกีฬา ‘วิ่งผลัด’
แล้วจึงส่งต่อไปให้ปีเตอร์ ใช่แล้วค่ะ
วันนี้เป็นวันที่พวกเราในห้องต้องเลือกกีฬาที่จะลงแข่งในวันกีฬาประจำปีนั่นเอง
ตอนแรกฉันคิดไว้ว่าจะลงเล่นตะกร้อ แต่ที่นี่ดันไม่มีเลยลงวิ่งผลัดแทนล่ะกัน เพราะว่าตอนฉันวิ่งไล่จับเจ้าชูการ์มันก็เร็วพอตัวอยู่เหมือนกันนะ
เราทั้ง
3 คน เดินออกจากห้องเรียนด้วยร่างคล้ายซอมบี้
เนื่องจากหลังที่ลงชื่อกีฬาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็เรียนวิชาเตรียมวิศวกรรมต่อ
ซึ่งมันโคตรจะสูบพลังชีวิตของฉันเลยล่ะ! เอาเข้าจริงเนื้อหาของที่นี่
ไม่ใช่สิ...ต้องบอกว่า ‘ห้องนี้’ มันเข้มข้นมาก!!!
“เห้อ
เรียนก็เหนื่อยยังต้องไปซ้อมกีฬาอีก ฉันล่ะอยากจะบ้าตายจริงๆ”
เจ้าเพื่อนตัวโตบ่นกระปรอดกระแปรดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
เนื่องจากเน็ดถูกเพื่อนๆ ในห้องบังคับให้ลงแข่งชักกะเย่อ โดยทุกคนต่างให้เหตุผลว่า.....
‘เพราะนายตัวใหญ่ น่าจะมีแรงเยอะ’
และก็นั่นแหละค่ะ
ไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้ตอบรับอะไรก็ถูกเขียนชื่อลงแผ่นกระดาษไปเสียเรียบร้อย
นั่นทำให้หมอนั่นหัวร้อนตลอดทั้งวัน และก็มีแต่ฉันก็ปีเตอร์ที่สบตากันอย่างเข้าใจ
“สงสัยฉันต้องให้พ่อจ้างโค้ชทีมชาติมาสอนวิ่งซะแล้วสิ”
น้ำเสียงโอ้อวดของใครบางคนพูดดังขึ้นทันทีที่เห็นพวกเราเดินเข้ามาใกล้
หมอนั่นปรายหางตามองปีเตอร์เล็กน้อย ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเหมือนกับตัวร้ายในละคร
เดี๋ยวๆ นั่นเขาคิดว่าตัวเองกำลังแสดงละครเวทีอยู่รึเปล่า นี่มันบรูคลิน
ไม่ใช่บรอดเวย์นะเฮ้ย !!!
“แหม่ๆ ดูสิใครมา...ว่าแต่นายจะมีแรงวิ่งไหวหรอปีเตอร์ ขนาดเข้าค่ายพักแรมตอนนั้นยังเดินไม่ทันถึงครึ่งทางก็เป็นลมขึ้นรถพยาบาลไปซะแล้ว”
ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของพวกหมอนั่น
ฉันมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกเอือมๆ ไม่อยากจะนึกภาพตอนที่เขารู้ความจริงว่าปีเตอร์เป็นใครเลย
คงจะเป็นลมล้มพับเหมือนกันแหงๆ !
“ตอนนั้นฉันไม่สบาย”
ปีเตอร์ตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ
เหมือนกับไม่คิดอะไรมากมาย และนั่นยิ่งกระตุ้นอารมณ์คุกกรุ่นของอีกฝ่าย
“เห้อ
ฉันไม่อยากฟังข้อแก้ตัวต่างต่างนานาของนายแล้ว ไปกันเถอะพวกเรา”
หมอนั่นหันไปพูดกับเพื่อนที่อยู่ข้างกาย
ก่อนจะเดินออกไป โดยยังไม่ลืมที่จะปรายตามามองพวกเราที่อยู่ข้างหลัง
พลางยกมือขึ้นเสยผมเหมือนพรีเซ็นเตอร์แชมพูสระผม !
“เดี๋ยววันแข่งก็รู้ ว่าใครจะแน่”
แฟรชกระตุกยิ้มรว้ายๆ
อย่างกับเจ๊น้ำที่ฉันเคย CF เสื้อผ้าไป ก่อนที่จะเป็นฉันซะเองที่ต้องรีบยกมือป้องแสงสะท้อนจาก
Rolex เรือนหลายล้านที่อยู่บนข้อมือหมอนั่น ให้ตายสิ !
ถ้าฉันตาบอดขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ !?
“ยืมเพื่อนมาเปล่าวะ...?”
บ่นกับตัวเองอย่างสงสัย
ก่อนจะต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเพื่อนชายข้างกายทั้งสอง หันมามองด้วยสีหน้าสงสัย
“ใครยืมอะไรเพื่อนนะ
?”
เน็ดถามออกมาด้วยท่าทีที่อยากรู้อยากเห็น
รวมถึงปีเตอร์ที่ใช้สายตาถามเช่นกัน ทำเอาฉันได้แต่ยืนตัวแข็งอย่างทำตัวไม่ถูก บรรยากาศอันชวนอึดอัดแบบนี้มันทำให้นึกถึงเรื่องของเมื่อวานชัดๆ!
สุดท้ายฉันก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ กลับไป ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่ว...
“ถ้าฉันเล่า...พวกนายช่วยเตรียมข้าวแดงกับโอเลี้ยงไว้ให้ด้วยนะ”
มาเเล้วค่าาาาาาาาา วันนี้มาเเปลกเนาะ ไม่ลงตอนดึกๆ55555 เห็นเพื่อนๆ บอกให้เตรียมใจดู ENDGAME ผมนี่ใจสั่นเลย ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่อยู่คุยกะไรท์คนเหงาคนนี้55555 ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะ ไรท์ว่าจะมาลงอีกเพราะว่ามีมุขที่อยากใส่เยอะมาก เเต่ไม่อยากใส่หมดทีเดียว เดี๋ยวยาวเกิน5555
เจอกันตอนหน้านะคะทุกคน !!!
ไรท์พึ่งเห็นว่าเรื่องนี้ติดอันดับที่ 9 ดีใจมากเลยค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเเละติดตามนิยายเรื่องนี้กันด้วยนะคะ!
น่ารักม๊ากกกกกกกกกกกกก
.อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ นะ.
ขอบคุณค่ะ ♥
ความคิดเห็น