[SF] Car Crash? (BobYun) - [SF] Car Crash? (BobYun) นิยาย [SF] Car Crash? (BobYun) : Dek-D.com - Writer

[SF] Car Crash? (BobYun)

โดย iimm

ผู้เข้าชมรวม

2,902

ผู้เข้าชมเดือนนี้

5

ผู้เข้าชมรวม


2.9K

ความคิดเห็น


41

คนติดตาม


33
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  22 เม.ย. 57 / 22:31 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
[SF] Car Crash (BobYun)

เป็นภาคต่อของ Sickness , Are you kidding me? และ I won't let you go again นะคะ

แต่ไม่อ่าน 3 เรื่องก่อนหน้านี้.. คาดว่าน่าจะรู้เรื่องอยู่นะ 555555555 ไม่รู้อ่ะ >.<

Enjoy Reading จ้า ^^
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

               ผมมั่นใจว่านักศึกษาแพทย์ในห้องนี้แปดสิบเปอร์เซ็นต์กำลังอยากเอาหน้าแนบลงกับโต๊ะ รวมถึงผมด้วย..     แต่คนที่ไม่เคยแคร์ใครแม้แต่อาจารย์ มันหลับแล้วครับ หลับตั้งแต่ต้นคาบ คิมดงฮยอก.

     

                    อยู่ดีๆทำไมห้องเงียบ? อาจารย์รีบๆพูดต่อเถอะครับ ผมหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว

     

    “ซงยุนฮยอง..  มีนักศีกษาชื่อซงยุนฮยองอยู่ในห้องนี้รึเปล่า”   ผมทำอะไรผิดครับ? เรียกผมทำไม???

    “..คะ..ครับ ผมเองครับ”  ยกมือสุดแขนบอกตำแหน่งที่นั่งของตัวเอง เพื่อนทั้งห้องมองมาที่ผมเป็นตาเดียว

     

    เกิดอะไรขึ้นวะ?      ผมก็ไม่ได้หลับซะหน่อย...

     

    “ฝ่ายสถานที่ของมหาลัยโทรแจ้งว่ารถคุณถูกชน  ให้รีบลงไปดูด่วน”

    “ห๊ะ!!??? … ดงฮยอก! ดงฮยอกตื่นสิวะ! รถกูโดนชน
    ลงไปกับกูเดี๋ยวนี้  อาจารย์ผมขออนุญาตนะครับ สวัสดีครับ”

     

                   ผมไหว้อาจารย์แบบลวกๆ พร้อมกับลากคิมดงฮยอกลงไปกับผมด้วย

     

    “อนุญาตแค่ยุนฮยองคนเดียว  คิมดงฮยอก.. คุณนั่งลงแล้วตั้งใจเรียน ไม่อนุญาตให้หลับ” 

     

    โอ้..  ให้ตายสิ....  ดงฮยอกมึงตายแน่

     

     

     

    วิ่งขาแทบขวิดจากตึกเรียนลงมาที่จอดรถ  เห็นเจ้าหน้าที่ของมหาลัยอยู่ที่รถ 2-3 คน
    กำลังยืนเช็คสภาพรถอยู่.. 
    ผมเดินเข้าไปแบบกล้าๆกลัวๆ ไม่อยากรับรู้เลยว่าลูกรักของผมจะเป็นยังไงบ้าง

     

    ไม่นะ..  รถผม..  บ้าเอ้ยย! กว่าจะได้มาผมต้องแลกด้วยเกรดสวยๆกี่เทอม..  มึงรับรู้มั้ยครับว่ากูลำบาก

    ไหน.. คนไหนชนวะ?  มึงออกมาเลย ออกมา!!

     

    “น้องเป็นนักศึกษาเจ้าของรถคันนี้รึเปล่าครับ”  หนึ่งในสามเจ้าหน้าที่เอ่ยถามทันทีที่ผมไปถึงรถ

    “ใช่ครับ”

    “งั้นน้องไปคุยกับคู่กรณีนะ ถ้ามีประกันก็โทรเรียกได้เลย พี่ดูให้ได้แค่นี้”

    “ขอบคุณครับพี่”  ยกมือไหว้พี่เจ้าหน้าทีไปหนึ่งที  ก่อนจะเดินไปหาคู่กรณีตัวปัญหาของวันนี้

     

    ดูจากการแต่งตัว.. เด็กมหาลัยเดียวกันนี่หว่า

     

    “โทษนะ..  ถอยรถยังไง ถึงมาชนท้ายรถผมได้เนี่ย ที่ตั้งเยอะแยะ”

    ^____^”

    “ไม่ตลกครับ”      ยิ้มหาอะไร

    “อ่า.. พี่ขอโทษ พอดีรถมันแรงไปหน่อย ไม่ทันได้ระวัง”

     

    .... จะอวดรถก็ไปอวดที่อื่น ไม่ต้องถอยมาชนบีเอ็มลูกรักกู ไอ้..

     

    “แล้วจะรับผิดชอบยังไงเนี่ย รถผมก็แพงไม่น้อยไปกว่ารถพี่หรอก”

    “โทรเรียกประกันแล้ว ใจเย็นๆนะครับน้องยุนฮยอง”

    “เดี๋ยวนะ..  นี่รู้จักผมเหรอ?”

    .

    .

    “ป่าว .. แค่อ่านจากป้ายชื่อ”  ยักไหล่ให้ผมทีนึง  ก่อนจะเดินหนีผมไปสำรวจรถของตัวเอง

     

    ...รถมึงแค่รอยถลอกครับ รถกูบุบ ได้ยินมั้ย บีเอ็มลูกรักกูบุบ!! 

    ผมทรุดตัวลงนั่งกับฟุตบาท..  ไม่เคยรู้สึกอยากร้องไห้ขนาดนี้มาก่อน บ้าเอ้ยย

     

    “เฮ้ๆๆ นี่ร้องไห้เหรอ”  ฝุ่นเข้าตามั้ง ถามมาได้  ของใครใครก็หวงป่ะวะ ชนซะบุบแบบนั้น.. ฮึก..

    “...........”  

    “ประกันมาแล้ว เดี๋ยวเคลมให้ทุกอย่างเลยเอา”

    “.............”

    “ส่งกุญแจมา เดี๋ยวจ่ายค่าทำขวัญให้ด้วย พาไปเลี้ยงข้าวเย็นด้วย”

    .

    .

    กุญแจถูกส่งมือต่อมือ

    ผมไม่ได้เห็นแก่กินครับ.. 

    อย่ามองผมแบบนั้น

     

     

                    ผมก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไรขนาดนั้นหรอก ในเมื่อพี่เค้ารับผิดชอบทุกอย่าง แถมให้ติดรถมาด้วย แล้วยังเลี้ยงข้าวอีกต่างหาก.. ผมก็โอเค  ยอมคุยด้วยดีๆคงไม่ตายหรอกมั้ง คิดว่านะ

    “ยุนอยากกินอะไร?”  แหม่.. เรียกซะสนิทเชียว

    “แล้วแต่ ผมยังไงก็ได้”

    “ชอบกินอาหารญี่ปุ่นมั้ย?”    …. ของโปรดผมเลยอ่ะ  อยากกินอ่ะ

    “เอ่อ.. ชอบครับ”

    “งั้นไปกิน ZEN กัน”    เห้ย.. จริงป่ะ?  รวยมากรึไงวะ? เดี๋ยวกินให้กระเป๋าตังค์ฉีกเลย

     

    .

    .

    .

                   

     

    ตอนนี้มีนักศึกษาแพทย์หนึ่งคน... กำลังกินทุกอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ อย่างไม่สนใจโลก

    ไม่สนใจอะไรเลย.. แม้แต่ผมที่นั่งอยู่ตรงนี้  นี่ไปหิวมาจากไหนกัน

     

    “นี่..  รู้จักชื่อพี่รึยัง?”  หาเรื่องคุยให้น้องพักบ้าง เดี๋ยวข้าวติดคอกันพอดี

    “เอ้ออออ อืมไอเอย (เอ้ออ ลืมไปเลย)”  หมดกันภาพพจน์หมออันดูดี   เคี้ยวให้หมดก่อนก็ได้ครับ

    “พี่ชื่อจีวอน เรียกบ๊อบบี้ก็ได้”

    “คนอะไรมีสองชื่อ อีกชื่อตั้งเองแน่เลย อยากให้เท่ๆอะไรแบบนี้ป่ะ? ”   หมอกวนตีนบนโลกนี้ยังคงมีครับ

    “โทษที คือโตอยู่นิวยอร์ค”

    “..............”

    “ไม่เชื่อรึไง”

    “ป่าวๆ ขอโทษละกันงั้น”

    “ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย รีบกินเร็ว เดี๋ยวไปส่งบ้าน”

    “ผมอยู่หอ”  ... นี่แถวบ้านเรียกกวนตีนนะ  ละนั่น.. กินช้าๆก็ได้ ผมไม่แย่งหรอกน่า

    “ก็เดี๋ยวไปส่งหอ”

    “หอผมอยู่ใกล้ๆมอ ถัดไปสามซอย เลี้ยวขวา200เมตร และเลี้ยวซ้ายอีกที ถึงเลย แต่กลับเองได้น่า”

    “แล้วบอกทางเพื่อ?”

    “ก็...  แหะๆ ^^

    “เออ เดี๋ยวไปส่ง ก็นายไม่มีรถนี่ ถือว่าไถ่โทษละกัน” 

    “เยี่ยมเลย! ^-^ ”    คนอะไรตลกชะมัด อยากให้ไปส่งก็บอกดีๆสิวะ

     

    ก็อยากไปส่งอยู่แล้ว

    อยากไปส่งมาตั้งนานแล้ว...

     

     

    -     -     -     -     -    -     -     -     -     -     -     -     -     -     -    -     -     -     -     -

     

    “ไงมึง ลูกมึงเป็นไงมั่ง”   ดงฮยอกทักทายคำแรกก็เปิดประเด็นเรื่องรถผมเลย T_T เจ็บปวดชะมัด

    “ยับมึง โคตรยับ”

    “แล้วมึงมาเรียนยังไง คุณชายแบบมึงนั่งรถเมล์ไม่เป็น ไม่ต้องมาโกหกกู”  อ่าว รู้ทันผมอีก

    “พี่บ๊อบมาส่ง”

    “ใคร..?”

    “คนที่ถอยรถชนรถกู..”

    “ห๊ะ?  ถอยชนนี่ต้องดูแลขนาดนี้เลย?”

    “กูไม่รู้.. ก็พี่เขาบอกจะมาส่ง เลยไม่ขัดศรัทธา” 

    “ไปรับ-ส่งมากี่วันละ”

    “ทุกวัน.. ตั้งแต่รถชน  แล้วนี่มึงจะมาซักประวัติอะไรกูวะ คิมดงฮยอก”

    “ป่าวนี่   ..แต่มึงหน้าแดงนะ หึหึ”

    “กูร้อน”

    “เหร๊ออ”     ทำเสียงงี้ คือไม่เชื่อผมใช่ป่ะ

     

                    วันนี้คิมดงฮยอกชวนผมไปดูพวกชมรมดนตรีซ้อมร้องเพลง  โดยอ้างว่าวันนี้มีซ้อมใหญ่สำหรับงานมหาลัยอะไรสักอย่าง  แต่แม่-งไม่เนียนเลย คือดูก็รู้ว่ามึงจะมาหาจุนเน่ เห๊อะ

                   

    ว่าแต่ทำไมรถที่จอดหน้าห้องซ้อมถึงเหมือนรถที่ผมนั่งมาเมื่อเช้าจัง...?

     

    “จุนเน่หยุด!!  กลับไปซ้อม”  ดงฮยอกเอามือเบรกแฟนมันไว้ ก่อนที่ตัวเองจะโดนกอดต่อหน้าคนเยอะแยะ

    “โห่วว ใจร้าย”  เห็นจุนฮเวโหดๆงี้ เวลาอยู่กับดงฮยอก นี่เชื่องเป็นหมาเลยนะครับ

     

    “ดงฮยอก อีกแป๊บเดี๋ยวจินฮวานคงมา

     นั่งเล่นไปก่อนก็ได้ ของกินอยู่ในตู้เย็น จัดการเองเลย ละนี่...?”  พี่ฮันบินชี้มาที่ผม

     

    “อ๋อ นี่ยุนฮยอง เพื่อนดงฮยอกเองครับ”  ดงฮยอกตอบเสียงสดใส

    “ยุนฮยอง.. ใช่คนที่ไอ้บ๊อบ..”

    “ไอ้พี่ฮันบิน อย่าพูดมาก ไปซ้อมเถอะ ผมไม่อยากให้ดงๆรอนาน”  จุนเน่เอามือปิดปากฮันบินพร้อมกับลากคอเข้าห้องซ้อม

     

    ผมได้ยินนะ.. พี่บ๊อบบี้เหรอ?  พวกเขารู้จักกัน?

    แล้วเกี่ยวกับอะไรกับผมรึเปล่า?

     

    ความสงสัยผมหายไปทันทีที่มองเข้าไปในห้องซ้อมดนตรี ที่มีเพียงกระจกใสๆกั้นอยู่

    คนที่คุ้นหน้าคุ้นตามาตลอดหลายวันที่ผ่านมา...

    พี่อยู่ชมรมนี้เหรอ? บางทีโลกก็กลมจนผมตกใจ

     

     ภาพที่อีกคนกำลังนั่งแต่งเพลงอยู่.. มันโคตรเจ๋งเลยให้ตาย

     

     

    แล้วอยู่ๆคนๆนั้นก็หันมาสบตา...  ไม่ใช่แค่ผมที่ตกใจ  ดูจากท่าทางพี่บ๊อบบี้ก็คงตกใจเช่นกัน

    ไม่รู้จะทำยังไง  เลยกลายเป็นต่างกันต่างยิ้มให้กันแก้เขินไปซะอย่างนั้น

     

    “น้องยุนฮยองยิ้มอะไร ^^

    “อ้าว พี่จิน สวัสดีครับ มาตั้งแต่เมื่อไหร่”  พี่จินฮวานมาตอนไหนวะ

    “พี่กูมาทันเห็นมึงยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้คนในห้องซ้อมน่ะยุน”  ดงฮยอก... คือกู...

     

    สองพี่น้องนี่จะจ้องจับผิดอีกนานไหม ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วครับ

     

     

     

    .

    .

    .

    “ยุน..”

    “.......”

    “ยุนฮยอง ตื่นเร็ว พี่เลิกซ้อมแล้ว เดี๋ยวไปส่ง”

    “......ครับ”    นี่หลับไปตอนไหนวะเนี่ย

    “เอากระเป๋ามา พี่ช่วยถือ”

    “นี่ครับ..”    ผมส่งของให้พี่บ๊อบอย่างว่าง่าย ผมง่วง อะไรก็ได้ขอให้ถึงห้องเร็วๆ ง่วงไม่ไหวแล้วจริงๆ

     

    “เอามือมาด้วย เดี๋ยวช่วยถือ”

    “...ห๊ะ?”    ผมยังไม่ทันจะประมวลคำพูด  มือใหญ่ของอีกคนก็มาจับมือผมไว้..

     

    ระหว่างกำลังช่วยกันปิดห้องซ้อมอยู่นั้น  ก็มีผู้มาเยือนใหม่ที่ผมไม่รู้จักปั่นจักรยานผ่านมาทางนี้

    แล้วตะโกนทักทายมายังพวกเราซะเสียงดังเลย

     

    “เห้ยนี่เพิ่งเลิกซ้อมกันเหรอ? สุดยอดไปเลยพวกมึง”

    “พี่มินโฮมาทำไรดึกๆเนี่ย”   พี่ฮันบินเอ่ยถาม.. ท่าทางดูสนิทกันไม่น้อย

    “กูมาปั่นจักรยานเล่นเฉยๆ.. ละนี่ชมรมพวกมึงป่วยเรื้อรังรึไง พกหมอมาทำไมเยอะแยะวะ? 5555555

     

    “พี่มินโฮพูดงี้ ระวังไม่ขาวนะครับ” 

    “จุนเน่ กูเพื่อนเล่นเหรอ?”

    “โอ๋ๆ โทษๆครับพี่ ล้อเล่นน่า ดีกันๆ”    ผมเพิ่งรู้ว่าแฟนดงฮยอกปัญญาอ่อน

     

    “แล้วสรุปไอ้บ๊อบจีบติดแล้วใช่ไหม? น้องยุนฮยองคนเก่งอ่ะ  เดินจับมือกันซะขนาดนั้น”

    “....................................................”   
    เงียบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทุกสายตาพุ่งมาที่ผม.. พี่บ๊อบ และมือของเรา..

    .

    .

    .

     

    ทำไมพี่ไม่ปล่อย? คนมองกันหมดแล้ว..

     

    “...เดี๋ยวไปถามยุนก่อนนะว่าจีบติดมั้ย แล้วจะมาบอก...

      ยุนขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง”  พี่บ๊อบพูดอะไรออกไปวะ แปลไม่ทัน ไม่เข้าใจ

     

    สติผมไม่เหลือออกต่อไป ได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น จนพี่บ็อบต้องจับผมยัดใส่รถ คาดเข็มขัดให้เสร็จสรรพ..


    นี่พี่เขาไปรับ-ไปส่งผมมากี่วันแล้วนะ..  มันเป็นความเคยชินไปซะแล้ว

     

    “หลับเหรอ?”

    “หื้อ?  ...ป่าว”

    “สรุปได้คำตอบมาให้พี่รึยัง?”

    “คำตอบอะไร”

    “ที่พี่มินโฮถามไปเมื่อกี้ไง..  จริงๆพี่อยากพูดกับยุนเอง แต่พี่มินโฮเสือ-ก ปากพล่อย”

     

    “....นี่พี่จีบเหรอ”

    “................”

    “จีบจริงๆใช่มั้ย?”

    “.....อือ”

    .

    .

    “จีบคนอื่นคราวหลังให้มันชัดเจนกว่านี้นะ...”

    “................”

    “ไม่สิ..  ต้องไม่จีบคนอื่นอีกสิ... ห้ามนะ”

    “อะไรนะ”

    “อยู่รับ-ส่งผมไปนานๆแบบนี้แหละ    ..ผมขี้เกียจขับรถ”

    “................”

    “ชอบกินอาหารญี่ปุ่นมากๆเลยด้วย”

    “................”

    “ชอบมองเวลาพี่แต่งเพลงด้วย”

    “.................”

    “ชอบเวลามีคนถือของให้ด้วย”

    .

    .

    "ชอบ... เวลามีคนจับมือด้วย.."

     

    รถยนต์ออดี้สีดำคันสวยจอดที่หน้าคอนโดผมนิ่งสนิท..  คนขับจ้องตาผมไม่กระพริบ

    ผมควรทำยังไงดี ผมว่าผมพูดไปหมดละนะ..

     

    “ถึงแล้วใช่ป่าว ขอบคุณที่มาส่งนะครับ ^^”  

    “ละไหนอ่ะ คำตอบ...?

    .

    .

    “อืม....คำตอบเหรอ.. ไม่รู้สิ"

    “...............”


    "แต่พรุ่งนี้รบกวนทำหน้าที่แฟนที่ดี มารับให้ตรงเวลาด้วยนะครับ ผมมีเรียนเช้า ห้ามลืมนะ ^^ "

    "ยุนฮยอง...."

    “ฝันดีครับ ขับรถดีๆนะ ^-^  ถึงแล้วโทรหาผมด้วย รอนะ...

     

     

     

    ผมว่าผมตอบไม่ค่อยตรงคำถาม

    แต่ช่างมันเถอะ.

     

    END.

     

     

     

     

     

    Special

                    “ไอ้บ๊อบ.. มึงไปทำยังไง น้องยุนฮยองถึงมาคบกับมึงวะ”

       “พี่มินโฮขี้เสือ-ก ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”


    นี่ก็จะอยากรู้เรื่องคนอื่นทำไมนักหนา - -"


    “เอ๊า กูถามจริงๆ เห็นมึงชอบน้องมาตั้งนาน ไม่เห็นคืบหน้า พอจะจีบ ก็จีบซะง่ายดาย”

    .

    .

     

    “ไม่มีอะไร แค่ขับรถไปชนรถของยุน ก็แค่นั้น...”  

    “บ๊อบบี้ ซีเรียสกับกูหน่อย 2 นาที”

    “ผมพูดจริง คือไม่รู้จะหาวิธีคุยยังไง..  ก็เลยถอยรถไปชน

    จะได้อาสาไปรับ-ไปส่งไง”

    .

    .

     

    “โอ้โห...  มึงคิดนานมั้ยวะ วิธีเนี้ย”

    “ทำไม เจ๋งล่ะสิ”

    “ปัญญาอ่อนนนน!!”

     

    END  :P

    รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ 55555555555555555 ^^

    เค้าอ่านทุกคอมเม้นท์เลย น่าร้ากกก -///-  รู้สึกเหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงชีวิต (เว่ออออออ 5555)

    เหมือนเดิมเลย ติชม ด่าทอ(?) ต่อว่า(?) 55555555 เชิญเลยตามสบายค่ะ ฮี่ฮี่

    ม๊วฟ -3-

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    ×