바보 아니야~ (I'm not stupid LOL) - BobYun

เนื้อเรื่อง

- - BOBBY x YUNHYEONG - -

    เป็นอีกวันที่ผมเดินทอดน่องกลับคอนโดอย่างอารมณ์ดีหลังจากแวะลงไปซื้อกับข้าวให้คุณหมอ ในมือผมมีถุงใส่กล่องอาหารญี่ปุ่นอยู่สี่ห้ากล่องจากร้านหรูเจ้าประจำของยุนฮยองที่อยู่ถัดคอนโดไปเพียงสองซอย

 

 

เอาจริงๆป่ะ..

ผมว่ายุนไปกินบ่อยจนจะเป็นหุ้นส่วนได้ละ

 

 

 

     ในที่สุดผมก็เดินขึ้นมาถึงห้องครับ ย้ำว่าเดินขึ้นมานะ จริงๆคอนโดก็แพงพอที่จะมีลิฟท์นั่นแหละ แต่ผมติดนิสัยชอบเดินมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ  อืม.. ดูจากเวลาตอนนี้ยุนฮยองน่าจะยังไม่กลับ นักศึกษาแพทย์ก็อย่างงี้แหละ..

 

 

 

New message has arrived

 

YoYo♥ : 'วันนี้ไม่กลับห้องนะครับ อ่านหนังสืออยู่คณะ'

 

     

   มือที่กำลังจะบิดลูกบิดประตูห้องถึงกับหยุดชะงัก.. สายตาไล่อ่านข้อความบนโทรศัพท์ในมืออีกข้างซ้ำไปซ้ำมา คำถามคือ อีกแล้วเหรอ.. ไม่กลับอีกแล้ว?

 

 

 

งั้นข้าวที่ซื้อมานี่ผมจะนั่งกินกับใครวะ?

 

.

 

.

 

 

.

 

 

ช่างแม่-ง ไม่แดกละ.

 

 

 

      อาหารญี่ปุ่นถูกโยนทิ้งไว้บนโต๊ะอาหารอย่างไม่ใยดี.. นี่อุส่าห์ตั้งใจไปซื้อมาให้ กลัวว่าเรียนเหนื่อยเดี๋ยวจะหิว กลับมาจะได้ทานเลย ละนี่อะไร..? ไม่กลับทำไมไม่บอกล่วงหน้า

 

 

 

เออขอโทษที พูดผิด

ยุนฮยองบอกล่วงหน้าครับ...

 

 

 

 

สองนาที.

 

 

 

 

 

 

 

       อีกสองวันรวมวันนี้ที่จะได้อ่านหนังสืออย่างเต็มที่ก่อนจะถึงวันสอบใหญ่ของนักศึกษาแพทย์แบบผม วันๆไม่ได้ทำอะไร หายใจเข้าหายใจออกมีแต่หนังสือเท่านั้น ถึงจะเบื่อแต่ก็จะทำอะไรได้.. ก็เลือกแล้วนี่

 

 

บางทีก็นึกสงสารคนที่มีแฟนเป็นหมอเหมือนกันนะ 

.

 

.

 

 

สงสารบ็อบบี้ฮยอง ._.

 

 

 

"ดงฮยอกกูกลับห้องได้ป่ะวะ?" เงยหน้าจากหนังสือหันไปถามคนที่นั่งข้างๆ

 

"มึงอ่านจบยัง"

 

"ยัง"

 

"เออ ก็คิดดิว่าควรจะกลับป่ะ" โธ่..

 

"เมื่อวานกูก็ไม่ได้กลับนะ...."

 

"กูรู้ว่ามึงอยากกลับเพราะอะไร เพราะใคร.. กูก็ไม่ต่างจากมึงนะยุน เข้าใจว่าบ็อบบี้ฮยองก็ต้องอดทน จุนเน่ก็เหมือนกัน.. กูกับมึงไม่ค่อยมีเวลา แต่เราก็ต้องทำหน้าที่เราให้ดี ให้สมกับที่เขาอดทนเพื่อเรา"

 

"โอ๊ะ.."

 

"กูรู้ว่ากูพูดดี"

 

"...."

 

"มึงไม่ต้องชมนะ กูรู้ๆ" ดงฮยอกเอื้อมมือมาตบไหล่ผมปุๆ 

 

 

อะไรของมันวะ ฮ่าฮ่า 

 

โอเค.. งั้นวันนี้ผมจะรีบอ่านให้จบ พรุ่งนี้จะได้กลับห้องไปพักผ่อน ไปใช้เวลากับคนที่รอผมอยู่ตลอด

 

 

รอก่อนนะครับฮยอง อีกวันเดียว :)

 

 

 

 

      

 

 

       

         'ติ๊งต่อง'  รอแค่แป๊บเดียวเจ้าของห้องก็เดินออกมาเปิดประตูในสภาพที่งัวเงีย แต่ไม่นานมันก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

 

"เห้ย ฮยอง! ลมอะไรหอบมาถึงห้องผมวะครับ"

 

"กูเข้าไปได้ยัง"

 

"ไม่ บอกมาก่อนว่าฮยองมาทำไร คราวนี้มีเรื่องอะไร? ถ้าไม่บอกไม่ให้เข้า"

 

"ฮันบินเรื่องมากว่ะ หลบไป"

 

 

ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถาม แล้วหน้าด้านเดินเข้าไปซะอย่างนั้น
จริงๆก็ไม่ได้เลี่ยงหรอก.. ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปัญหาของผมมันถือว่าเป็นปัญหาหรือเปล่า

 

 

 

ไม่ต้องมีความเกรงใจใดๆระหว่างผมกับฮันบิน ผมเดินไปทั่วคอนโดมัน เปิดตู้เย็นหาของกินได้โดยไม่ต้องขอ
และสุดท้ายจบด้วยการไปเอากีตาร์มันมาเล่น พร้อมกับแต่งเพลงฆ่าเวลา

 

 

"บ็อบบี้ฮยอง"

 

"อะไร?"

 

"เป็นเชี่ยไรครับ พูด"

 

"เป็นพี่มึงไง เลิกหยาบคายกับกูได้ละ"

 

"เออ ไม่ถามก็ได้วะ"

 

"ว่าแต่.. พี่จินฮวานไปไหน?" ถ้าผมเดาไม่ผิดก็คง..

 

"อ่านหนังสือไง ช่วงนี้หมอแทบกินหนังสือแทนข้าวละ โคตรน่าสงสาร" ก็พอจะรู้อยู่..

 

"พี่จินกลับดึกทุกวันป่ะ?"

 

"ไม่กลับเลยต่างหาก ฮ่าฮ่า" ฮันบินหัวเราะออกมาอย่างเป็นปกติ ไม่รู้สึกเดือดร้อนใจอะไร แต่ทำไมผม..

 

"แล้วมึงโอเคเหรอวะ..?"

 

"เอ๊าาา แล้วจะให้ทำไงอ่ะ ก็พี่จินจะสอบ ผมมีทางเลือกเหรอ? คิดมากไปก็เท่านั้น นี่อย่าบอกนะว่าฮยอง..."

 

"...."

 

"เห้ย! นี่คิดมากเหรอ"

 

"เออ"

 

"อย่าบอกนะว่างอนน้องยุนอ่ะ"

 

"คงงั้น"

 

"งอนที่น้องไปอ่านหนังสือ แล้วไม่กลับห้องอ่ะนะ"

 

"เออกูงอน แล้วทำไมวะ"

 

"ตลก 5555555555555555555"

 

"ตลกเชี่ยไร.. " ฮันบินทำผมอารมณ์เสียมากเลย ให้ตาย

 

.

.




"ฮยองฟังผมนะ.. ผมรู้ละว่าฮยองเป็นไร"

 

"....."

 

"ฮยองเพิ่งเคยมีแฟนเป็นหมอใช่ป่ะ.."

 

"เออ"

 

"หมอเรียนหนักมากนะ"

 

"ทุกคนบนโลกรู้ อย่าพูดมาก มึงเข้าประเด็นเลย"

 

"ฮยองรู้ แต่ฮยองยังไม่เข้าใจอ่ะ"

 

"อะไรของมึงวะ"

 

"อ่านหนังสือของพวกหมอคืออ่านจริงๆจังๆนะ ไม่มีอย่างอื่นแอบแฝง ถ้าหนังสือกินได้ ผมว่าพวกนั้นคงกินไปแล้ว อย่าคิดมาก"

 

"กลับมาอ่านที่ห้องก็ได้ป่ะวะ..."

 

"อ่ะ ถ้ากลับมาอ่านที่ห้อง ละฮยองติวให้น้องยุนได้ป่ะ? ถามตัวเองดิ" 

 

 

 

วันนี้คิมฮันบินจริงจังมากครับ 

วันนี้คิมฮันบินมีสาระ 

วันนี้คิมฮันบินเป็นผู้รอบรู้.

 

 

 

 

      ในที่สุดหนังสือกองโตที่ผมพยายามจัดการให้หมด วันนี้ผมอ่านจบแล้วครับ ทุกตัวอักษรผ่านเข้าตาผมเรียบร้อยแต่จะผ่านเข้าสมองผมมั้ย นั่นอีกเรื่องนึงครับ ตอนนี้ผมขอพักก่อน ไม่ไหวแล้วจริงๆ.. 

 

 

'แกร๊ก' 

 

หลังจากเปิดประตูห้องนอนผมก็ทิ้งตัวลงเตียงแทบจะในทันทีแล้วหลับภายในไม่กี่นาทีหลังจากนั้น สงสัยร่างกายจะอ่อนล้าจริงๆ.. 

 

.

 

.

 

 

 

'ยุน'

 

'อ้าว ฮยองกลับมาแล้วเหรอครับ ผมคิดถึงจัง'

 

'พี่จะไม่อยู่สามวันนะ'

 

'ว่าไงนะ.. แต่พรุ่งนี้ผมสอบนะ ไม่อยู่กับผมเหรอ..'

 

'ไม่'

 

'ทะ.. ทำไม'

 

'นายยังไม่อยู่กับพี่ตั้งหลายวัน'

 

'แต่ผมไปอ่านหนังสือนะ..'

 

'ไม่รู้อ่ะ แต่พี่ต้องไปละ'

 

'ฮยอง! ดะ.. เดี๋ยวสิ อย่าไปนะ.. ฮยอง!!!!!!!!'

 

 

 

 

 

 

 

 

       



       "ฮยอง!!!!!!!!!!!!!" ผมสะดุ้งตกใจจนเกือบทำมีดบาดตัวเองเพราะเสียงตะโกนลั่นของอีกคนในห้องนอน เกิดอะไรขึ้นกับยุนฮยอง!?

 

 

ปึง! เสียงประตูห้องนอนถูกเปิดและถูกปิดกระแทกอย่างดังโดนฝีมือของผมเอง สายตากำลังจ้องมองคนตรงหน้า ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่ารวบรวมสติได้หรือยัง

 

 

 

"ยุน.."

 

"...."

 

"เป็นอะไร เสียงดังไปถึงข้างนอกแหนะ" 

 

"ฮยองมานี่หน่อยครับ.." ยุนฮยองพูดพลางกวักมือเพื่อเรียกให้ผมเข้าไปหา

 

".....ไม่สบายเหรอ?"

 

"ฮยองมานี่ก่อน..." คนอะไรถามไม่ตอบวะ สุดท้ายก็ต้องทำตามอีกคนอย่างว่าง่าย

 

"....มาแล้ว แล้วไงต่อ" ผมยืนอยู่ข้างเตียง มองอีกคนอีกนั่งขัดสมาธิแบบสายตาที่ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าเด็กตรงหน้าต้องการอะไร

 

"ฮยองนั่งลง.."

 

"...." 

 

 

 

 

 

 

"แล้วกอด..."

 

 

.

 

.

 

 

มือของยุนฮยองกอดเอวผมไว้หลวมๆ พร้อมกับหัวกลมๆนั่นก็วางอยู่บนหัวไหล่ผมเนิ่นนาน จะว่าไปผมเองก็คิดถึงเค้ามากจริงๆ คิดถึงจนไม่อยากปล่อยเลย

 

 

"ฮยอง.. ที่ผมเรียกฮยองเสียงดัง เพราะเมื่อกี้ผมฝัน.."

 

"...?"

 

"ฝันว่าฮยองจะไม่อยู่แล้ว..."

 

"ทำไมฝันแบบนั้น"

 

"ฮยองบอกว่าผมไม่กลับห้องหลายวัน ฮยองงอนที่ผมไปอ่านหนังสือที่อื่น.. ผมอธิบายว่าไปอ่านหนังสือจริงๆ ฮยองก็ไม่ฟัง แล้วฮยองก็จะไปอย่างเดียวเลย..."

 

 

"....." เดี๋ยวนะ นั่นมัน..

 

"พอผมสดุ้งตื่น ผมดีใจมากรู้ป่ะเลยที่มันเป็นความฝันอ่ะ"

 

"...."

 

"ผมไปอ่านหนังสือ ก็บอกฮยองตลอด ฮยองไม่เคยงอนใช่ป่าว"

 

"...." ใช่ก็ได้ครับ เข้าใจอย่างนั้นก็ดีแล้วแหละ

 

"บ็อบบี้ฮยองของผมน่ารัก ฮยองไม่งี่เง่าหรอกเนอะ ^_^" ยุนฮยองผละออกจากอ้อมกอด แล้วยิ้มให้ผมตาหยีเลย

 

 

 

ผมว่านะบางทีคนเราก็งี่เง่าบ้าง

เล็กน้อยน่า.. นะ 

โง่ก็ต้องมาก่อนฉลาด ถูกไหมครับ

แหะๆ

 

 

 

 

"ยุนนนนนนนน กินข้าววววว" เสียงบ็อบบี้ฮยองตะโกนมาจากห้องครัว ผมทำกับข้าวไม่เป็นหรอก เคยลองนะ แต่ฮยองก็บอกให้นั่งรอในห้องเฉยๆเถอะถ้าไม่อยากเผาห้องครัว 

 

 

"ไม่เอาาา ฮยองมาป้อนเดะ" ผมเปิดประตูโผล่หน้าออกไปตอบบ็อบบี้ฮยอง

 

"ไม่หรอก ป้อนแล้วได้อะไรตอบแทนล่ะ"

  

"โหวว.. แค่นี้ก็ทำให้ไม่ได้ พรุ่งนี้ผมสอบนะ"

 

"งั้นให้พี่จูบก่อนทีนึง.." 

 

.

 

.

 

 

 

"....มาดิ"

 

 

 

 

 

กรึ๊บ!

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"แน่จริงอย่าล็อคห้องสิ ซงยุนฮยอง!!!!!!!!!"

 

 

 

END.

 

 

คิมบ็อบบี้ 55555555555 อดเลยยยยย

อย่าค่ะ อย่าเหวี่ยงนะคะ 55555555

คู่นี้เค้ายังงี้แหละ กรุบกริบๆนะ *0*

เราหายไปนานเลย ซอรี่งับ _/\_

กลับมาก็ทำตัวเหมือนเดิมอีก ไร้สาระงี้ 555

ใครอยากมีแฟนเป็นหมอนี่คิดๆนะะะะะ

ฮี่ฮี่ฮี่ 

 

เยิฟๆทุกคนเหมือนเดิมเลย 

เยิฟคนอ่าน เยิฟมากกว่าคือเม้น5555555

 

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ^_^

 

Tag #ฟิคสามหมอ  ชุ้บๆ :3