[SF] J D -JunHyuk

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สำหรับนักอ่านคนใหม่ๆ ทุกเรื่องเป็น SF นะคะ ^_^

จบในตอน ไม่จำเป็นต้องอ่านทุกตอนก็ได้จ้า

** แต่เพื่ออรรถรสที่ดี และถ้ามีเวลา..

แนะนำให้ไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรกเนาะ ฮี่ฮี่ :D

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

 

JUNHOE : DONGHYUK

“ฮ..ฮะ....ฮัดชิ่ววววววววววววว!!!”

ดูเหมือนว่าทิชชู่ม้วนใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะค่อยๆลดความหนาของตัวเองลง ขณะเดียวกันกองทิชชู่ที่ใช้แล้วก็เพิ่มจำนวนอย่างต่อเนื่อง มันช่วยไม่ได้จริงๆนี่ เพราะตั้งแต่ตื่นมาผมยังหยุดจามไม่ได้เลย พยายามหลายทีที่จะกลั้นเอาไว้ แต่ใครๆก็รู้ว่าเรื่องจามมันเป็นเรื่องที่...

“ฮัดชิ่วววววววววววววววว!!!”    นั่นไง ใครมันจะไปกลั้นได้ล่ะ..

“ไหวป่ะเนี่ย? เข้าไปอาบน้ำตั้งนาน นายยังไม่หยุดจามอีก”  ร่างสูงของอีกคนถามพลางเอามือเช็ดผมที่เปียกของตัวเองนั่นไปมา

“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ..  นี่.. หน้ากระจกมีทิชชู่ป่ะ เอามา- ..ฮ.. ฮ..ฮัดชิ่วววววววววววว”  

.

.

ทิชชู่ม้วนใหม่ถูกหยิบมาวางไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือ พอเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับหน้าดุๆของอีกคนพร้อมกับแววตาเป็นห่วงเล็กๆแฝงอยู่ในดวงตาคมนั่น  ..พอมองใกล้ๆแบบนี้ยิ่งรู้สึกว่าคนอะไรทำไมตาสวยจัง ไหนจะโครงหน้านั่นอีก.. สัดส่วนทุกจุดบนโครงหน้าของจุนฮเวมันดูพอดีกันไปหมด.. ดูดีจนน่าอิจฉา

.....แย่ละ

นี่เผลอมองไปนานขนาดไหนล่ะเนี่ย

“คิมดงฮยอกเล่นมองกันแบบนี้ ผมก็ใจสั่นหมดสิครับ..”

“...” 

“อยากมองใกล้ๆมั้ย? ได้นะ...”  ยังไม่ทันได้ปฏิเสธอะไรออกไป อีกคนก็โน้นตัวลงมาพร้อมเอาสองมือประคองท้ายทอยผมไว้ แล้วดันหน้าผากเข้ามาชนซะดื้อๆ

“ออกไปน่า..”

“ไม่ออก”

“จุนฮเวอ่า.. จมูกนายมันชน... ล..แล้วมัน...ฮ..ฮะ..”

“อะไรนะ?”

“ฮัดเช่ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”

ไงล่ะ..

ก็เตือนแล้วใช่ไหม.

                ทิชชู่ม้วนใหม่ที่หยิบมาให้ดงฮยอกก่อนหน้านี้ถูกผมแย่งมาเช็ดหน้าเรียบร้อยแล้ว ...วินาทีนั้นผละตัวออกแทบไม่ทัน ใครจะไปนึกว่าหมอจะจามออกมาแบบนั้นเล่า ให้ตายเถอะครับ นี่ผมแทบต้องไปเดินเข้าไปอาบน้ำใหม่

“นายเป็นหมอได้ยังไงเนี่ย มาแพร่เชื้อโรคให้คนอื่น”

“โธ่... ก็เตือนแล้วป่ะ”  ตัวเล็กยู่หน้าใส่ผมหนึ่งที ก่อนจะลุกจากโต๊ะหนังสือแล้วทิ้งตัวนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง มันน่าหมั่นไส้จริงๆเลย

“ลุกมานี่เลย หมอตัวแสบ”

ผมจัดการดึงข้อมือเล็กให้ลุกขึ้นก่อนจะพาเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น อีกมือที่ว่างอยู่จัดการเปิดตู้ยาเล็กๆบนผนัง หยิบหน้ากากอนามัยออกมาหนึ่งชิ้น ดึงสายคล้องให้ยืดออกก่อนจะคล้องลงบนหูทั้งสองข้างของคนตรงหน้า แถมด้วยบีบจมูกรั้นๆนั่นไปหนึ่งที

“ใส่ทำบ้าอะไร อึดอัด”  มือซนๆของคิมดงฮยอกทำท่าจะดึงมันออกทันทีที่ผมใส่ให้

“ถ้าถอดออก เดี๋ยวได้ตีมือแน่ๆ”

“อยู่กันแค่สองคนเนี่ย จะใส่ทำไม? ไร้สาระป่ะ”

“ดื้อจังวะ...” 

ส่ายหัวเบาๆให้กับความดื้อของอีกคน พร้อมเอื้อมมือไปคล้องสายหน้ากากอนามัยนั่นอีกครั้ง เพราะดงฮยอกดึงมันออกสำเร็จไปหนึ่งข้าง ก่อนจะตัดสินใจกดจูบลงเบาๆทั้งที่มีหน้ากากบางกั้นอยู่..

ถ้าไม่ทำแบบนี้เดี๋ยวก็ฮัดเช่ยใส่ผมพอดี.

“นอนซะให้พอ หายไวๆนะ แล้วเย็นๆเจอกัน”  เอื้อมมือไปลูบหัวคนเป็นหวัดเบาๆ ก่อนจะสะพายกระเป๋าเป้เพื่อเตรียมออกไปซ้อมการแสดงสำหรับค่ำคืนนี้

“ตั้งใจซ้อมล่ะ.. เดี๋ยวไปดู”

            เสื้อสีดำตัวโคร่งที่อยู่บนตัวผมตอนนี้มีคำว่า ‘STAFF’ สีขาวพาดอยู่กลางเสื้อ ด้วยความที่ไปบ่นกับจุนฮเวว่า ถ้าให้ไปต่อแถวเข้างานจะไม่ไป เนื่องจากงานแสดงประจำปีของคณะศิลปะศาสตร์คนล้นทะลักทุกปี อีกคนเลยแก้ปัญหาโดยการไปเอาเสื้อสต๊าฟมาให้ใส่.... แต่เหมือนจะลืมไปว่าไซส์เสื้อนี่มันใหญ่สำหรับผมไปหน่อย แขนเสื้อยาวจนจะถึงศอก เลยจำเป็นต้องพับๆม้วนๆมันขึ้นมา

ให้ตายเถอะกูจุนฮเว คิดว่าคนทั้งโลกเค้าใส่เสื้อไซส์เดียวกับนายรึไงวะ.

เดินทางไปถึงสถานที่จัดงานก่อนหลายชั่วโมงเพราะกะจะไปดูอีกคนรอบซ้อมด้วย ทันทีที่กำลังจะก้าวเข้าบริเวณงาน ก็มีรุ่นน้องปีหนึ่งจากคณะไหนไม่แน่ใจ เดินเข้ามาโค้งหนึ่งทีให้ก่อนจะยื่นกล่องกำมะหยี่เล็กๆสีดำให้

“ขอโทษที่รบกวนนะคะพี่สต๊าฟ”   หึ.. สต๊าฟงั้นเหรอ โอเคครับน้องเชื่อแบบนั้นก็ได้

“ว่าไงครับ?”

“ฝากตุ้มหูสองคู่นี้ให้จุนฮเวโอปป้าได้ไหมคะ? รอบซ้อมหนูเข้าไปไม่ได้... อยากเห็นพี่เขาใส่ขึ้นเวทีจังเลยค่ะ..”

“อ่อ...”

“นะคะ.. รบกวนด้วยนะคะ บอกโอปป้าให้ทีว่าช่วยใส่ตุ้มหูด้วย แล้วก็.. หนูชื่อดาฮยอน เผื่อจุนฮเวโอปป้าถามหาคนให้ พี่ก็ช่วยบอกด้วยนะคะ”

“ครับ.. ก็ได้”

พยักหน้ารับปากเด็กสาวปีหนึ่งคนหนึ่งคนนั้นไปอย่างช่วยไม่ได้ สองขาก้าวยาวๆอย่างต่อเนื่องเข้าไปบริเวณที่จัดงาน หัวสมองพลางคิดไปด้วยว่าจุนฮเวนี่เป็นที่รู้จักมากขนาดไหนกันเชียว คนนู้นคนนี้ถึงได้เข้ามาหาตลอด นี่เพิ่งอยู่ปีสองเอง.. แล้วถ้าโตขึ้นไปเรื่อยๆ คนก็ยิ่งรู้จักเยอะดิ แล้วแบบนี้...

“โอ้ย..”  รู้สึกเหมือนเดินชนอะไรสักอย่าง

“เดินน่ะหัดดูทางบ้าง”

“จุนฮเว..นาย..”

“ดูดิ๊เนี่ย ของหล่นหมดแล้ว”  ใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนที่ผ่านเมคอัพมาเล็กน้อยกำลังก้มเก็บต่างหูสองคู่ที่หล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น มันจะไม่มีอะไรพิเศษเลย ถ้าต่างหูสองคู่นั้นมันไม่ใช่...

“....”

“J กับ D....”

“เอ่อ.. คือว่ามี-..”

“จุนฮเว กับ ดงฮยอก งั้นเหรอ?”     อะไรล่ะ.. จุนฮเวกับดาฮยอนล่ะสิไม่ว่า เด็กนั่นทำไมชื่อต้องขึ้นต้นด้วยอักษรตัวเดียวกันกับผมด้วยเนี่ย

“เอ่อ...”

“ทำไมน่ารักงี้อ่ะ เดี๋ยวใส่ขึ้นคอนเสิร์ตคืนนี้เลยครับ ^^”

“จริงๆแล้วคือว่า..”

“ใส่ให้หน่อยนะ”  จุนฮเวหมุนต่างหูสามเหลี่ยมสีดำคู่เดิมออก แล้วย่อตัวลงมาเล็กน้อยตรงหน้าผม รอให้ผมใส่ต่างหูคู่ใหม่ให้

ดาฮยอน..

จุนฮเวยอมใส่แล้ว

เอาเป็นว่าพี่ทำตามคำขอเรียบร้อยแล้วนะ

“..จะใส่คู่ J หรือ คู่D” ถามคำถามที่แสนจะธรรมดาออกไป แต่มันก็ทำให้แก้มผมร้อนขึ้นแทบจะในทันที ถึงแม้ว่า D ในความหมายของเด็กคนนั้นคือ ‘ดาฮยอน’ .... แต่กับอีกคนมันหมายถึงดงฮยอก.. ดงฮยอกของจุนฮเว

“ใส่ทั้ง J ทั้ง D” คำตอบที่ผมไม่คาดคิด ยิ่งทำให้แก้มผมร้อนไปกันใหญ่ คนบ้าอะไรวะขยันทำให้แต่คนอื่นเขินอยู่เรื่อย

“ตลกละ เจาะหูแค่สองรูไม่ใช่รึไง?”

“ก็ใส่ D ไว้ข้างซ้าย ส่วน J ที่แทนชื่อฉันเอาไว้ด้านขวา”

“...ทำไม?”

“ก็ไม่ทำไมอ่ะ อย่าถามมากดิ รีบๆใส่ให้เร็ว จะเข้าไปสแตนด์บายแล้ว”

จุนฮเวย่อตัวลงเล็กน้อยปล่อยให้ผมใส่ต่างหูให้อย่างเงียบๆ  สักพักมือนั่นก็เริ่มอยู่ไม่สุข.. ต่างหูของผมถูกคนตัวสูงกว่าหมุนออกไปอย่างง่ายดายแล้วแทนที่ด้วยต่างหูอักษร J กับ D ที่ยังเหลืออยู่

“อ่ะ.. เสร็จแล้ว”  พูดพลางดึงให้อีกคนยืดตัวขึ้นตามปกติ พลางเอาสองมือลูบลงบนต่างหูทั้งสองข้างบนหูตัวเองไปมา ข้างซ้ายจุนฮเวเอาตัว J ใส่ให้.. ส่วนด้านขวาก็เป็นตัว D

“ต้องไปแล้วอ่ะ เจอกันหน้าเวทีนะครับ อย่าไปไหนไกลล่ะ มองลงมาต้องเห็นนาย เข้าใจไหม”

“รู้แล้ว...”

“ก่อนไป..”

“...”

“ขอจุ้บหน่อยเร็ว” หน้าหล่อของจุนฮเวยื่นเข้ามาใกล้จนเกือบจะแตะริมฝีปากอยู่แล้ว ดีที่ผมเอามือห้ามไว้ก่อน ไม่งั้น...

.

.

“ฮัดชิ่ววววววววววววววว!!”    

                ฮ่าๆๆ ดีแค่ไหนที่คราวนี้ผมเอี้ยวตัวหลบทัน....  ตอนนี้ตัวแพร่เชื่อหน้าตาน่ารักกำลังยืนกลั้นขำในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ครับ ตลกชะมัด และในเมื่อวันนี้คงจูบไม่ได้ทั้งวันเลยดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่นๆแทน

“แอ่ก.. หายใจไม่ออก เดี๋ยวซี่โครงหักพอดี ปล่อยได้แล้ว”

“โอเค.. อยู่ล่างเวที อย่าดื้อนะครับ ห้ามหนีไปไหนด้วย”

“อยู่บนเวทีก็อย่าหล่อให้มันมาก..”

“....”

“ ...หมั่นไส้”

รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยืนอยู่บนเวทีแบบนี้.. ขอบคุณที่เลือกเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบ แล้วยังได้มอบความสุขทางดนตรีให้กับใครอีกหลายคน  และก็ขอบคุณคนที่หน้าตาน่ารักๆที่ยืนตรงนั้น... คนนั้นที่คอยมอบความสุขให้ผมตลอดมา

“อ่า... สวัสดีครับ ผมกูจุนฮเว ปีสองครับ”  

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~

เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มนั้นทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ  เวลานี้ก็ได้แต่แจกจ่ายยิ้มกว้างๆไปทั่วบริเวณ พลางสายตาไปสะดุดอยู่ที่คิมดงฮยอกที่ตอนนี้ทำหน้าตาล้อเลียนตลกๆอยู่ด้วย  ฮ่าๆก็บอกแล้วว่าตอนนี้ผมดังไปเกือบทั้งมหาลัยแล้ว เชื่อรึยังล่ะ

“การแสดงของคณะเราก็ได้จบลงไปแล้วนะครับ.. ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมสนุกกัน...”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~

“หวังว่าปีหน้าคงได้เจอทุกคนอีกนะครับ ขอบคุณครับบบบบบบบบ^^”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~

“สุดท้ายนี้....   ขอบคุณเจ้าของต่างหูคู่นี้ด้วยนะครับ...”  

                “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด~ แกๆๆ จุนฮเวโอปป้าขอบคุณฉันด้วยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดด~"  ถัดออกไปเพียงไม่เท่าไหร่ น้องดาฮยอนเด็กปีหนึ่งเจ้าของต่างหู กำลังกรี๊ดใส่เพื่อนข้างๆ 

“แกเอาไปให้พี่เขาได้ยังไงน่ะ?”

“ฝากพี่สต๊าฟไป.. อ้ะ นั่นไงงง พี่คะ!!!”

เชี่ยละไง....

น้องกำลังเดินมาทางที่ผมยืนอยู่.. แย่แน่.. ถ้าน้องเห็นต่างหูอยู่บนหูของผมต้องแย่แน่ๆ น้องคงจะเสียความรู้สึกมาก ผมพยายามเอื้อมมือไปหมุนต่างหูด้านนึงออก จำไม่ได้แล้วด้วยว่าข้างไหนเป็นข้างไหน ทำยังไงดี.. ดาฮยอนเดินมาโน่นแล้ว

“พี่สต๊าฟจำหนูได้ใช่ไหมคะ?”    ก็เจ้าของต่างหูบนหูพี่ไงครับ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ..

“ครับ..”

“ขอบคุณมากจริงๆเรื่องต่างหูนะคะ หนูมีความสุขมากเลย ^_^”

“อ๋า.. ไม่เป็นไรๆ นิดหน่อยเอง”

“อ้ะ.. ต่างหูข้างซ้ายเป็นรูปตัว J เหมือนที่หนูให้จุนฮเวโอปป้าเลย..”   ซวยแล้ว... น้องเห็นจนได้

“เอ่อ...”

“ต่างหูรุ่นนี้สวยจริงๆนะ คนซื้อใช้เยอะเลย ว่าแต่พี่ชื่ออะไรเหรอคะ?”

“ดงฮยอก..”

“อ้าว แล้วทำไมใส่ตัว J ล่ะคะ?”

.

.

“ชื่อแฟนน่ะ....”

หลังจากจบการแสดงเมื่อคืน อีกคนก็หลับยาวไม่ยอมลุกจนป่านนี้...  ผมนั่งมองใบหน้าคมอยู่สักพักใหญ่ๆแล้วตั้งแต่ตื่นมา สายตาเลื่อนไปเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ที่ต่างหูคู่สวยที่อีกคนยังไม่ได้ถอดออกตั้งแต่เมื่อคืน

ความรู้สึกผิดเล็กๆก่อตัวขึ้นมาในใจ..

ชั่งใจอยู่นานจนสุดท้ายตัดสินใจเอื้อมมือไปถอดต่างหูทั้งสองข้างออกเบาๆกลัวว่าอีกคนจะตื่น อีกทั้งยังถอดต่างหูรูปตัว J ที่ยังค้างอยู่ที่หูข้างซ้ายของตัวเองออกไปด้วย...   ต่างหูทั้งสองคู่ถูกวางไว้ในกล่องกำมะหยี่สีดำกล่องเดิม

“แอบมาถอดออกแบบนี้ได้ไง...”    มือที่กำลังจะปิดกล่องเล็กๆนั่นลงถึงกับชะงัก หันกลับไปก็เจออีกคนนอนตะแคงลืมตาอยู่บนเตียง คิ้วขมวดขึ้นเบาๆเชิงไม่พอใจ

“ก็....”

“ไม่อยากใส่คู่กันเหรอ?”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ คือว่าจริงๆแล้วต่างหูนี่ แฟนคลับนายให้มา น้องชื่อดาฮยอน...”

“....”

“ตัว J คงหมายถึงนาย ตัว D คงหมายถึงตัวน้องเอง...”

“....”

“..แต่นายกลับคิดว่าตัว D คือดงฮยอก.. ซึ่งมันไม่ใช่”

“ดงฮยอกก็คือดงฮยอก มันจะไม่ใช่ได้ไง”

“นี่พูดเรื่องเดียวกันอยู่ป่ะเนี่ย???”  

“มานี่ดิ๊...”   เดินกลับไปที่เตียงตามที่อีกคนขอ พลางหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ

“....”

“ดงฮยอก ก็คือ ดงฮยอก เข้าใจยากตรงไหน”

“คือตัว D ของตุ้มหู มันหมายถึงดาฮยอนไง ...มันไม่ได้หมายถึงดงฮยอก”

“งั้นก็ช่างเถอะ...  แต่ตอนนี้ดงฮยอกอยู่นี่แล้ว”   ไม่ทันไรผมก็โดนจุนฮเวดึงรั้งข้อมือบังคับให้นอนลงมาบนเตียงโดยที่อีกคนคร่อมอยู่ด้านบน

..นี่ช่วยสนใจเรื่องที่คุยกันก่อนได้ป่ะ.

“จะทำอะไร”

“เมื่อวานยังไม่ได้จูบเลย....”

“ก็ได้..  แต่ไม่รับประกันนะว่าจะไม่.. ฮ...ฮะ..ฮัด...”  แค่ปลายจมูกของจุนฮเวสัมผัสโดนปลายจมูกของผม อาการอยากจามก็เกิดขึ้นแทบจะทันที ตอนนี้กำลังสงสัยว่าจุนฮเวคือตัวเชื้อโรครึเปล่า

“....”

“ฮัดชิ้ววววววววววววววววว!!”        จนได้....

“ฮ่าๆๆ อะไรอ่ะ เดี๋ยวนี้แพ้จูบกันแบบนี้เลยเหรอ?”

“เออ.. ไม่รู้เป็นไรอ่ะ ต่อไปคงไม่ได้จูบแล้วล่ะ..”

.

.

“ไม่ยอมหรอก...”

“อย่านะ.. อย่าเข้ามานะ เดี๋ยวจามใส่หน้าหรอก.. ฮ..ฮัด... อุ๊บ...”

“....”

.

.

“...อ้ะ...อื้อออ.....จุนฮเวอ่า.. เดี๋ยวก่อน.. แป๊บนึงนะ.. ..”

“...เร็วๆเลย.. มันค้าง..”

“ฮัดชิ่วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!”

END.

 
ขอบพระคุณที่อยู่กับความไร้สาระของเราจนจบ 5555
ไปอ่านหนังสือต่อละ
อย่าลืมมม #ฟิคสามหมอ ไปเมามันส์กันได้!!! :D

 ปล เม้นเด็กดีห่วยมากกก เม้นไม่ค่อยขึ้น เค้าขอโทษจริงๆถ้าไม่ได้อ่านเม้นของใคร ขออ
ภัยจริงๆจ้า _/\_