[SF] Black or White - #ฮันวอน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

B E R L I N ❀

เนื้อเรื่อง

Black or  White

Hanhae x Jaewon

NOTE*:  ขอบคุณคลิปแจวอน 8 วินาที Cr. sangxxxmo ขอบคุณมากๆค่ะ  -////-

“สามทุ่มเจอกันที่คลับนะ”

“ว่าไงนะครับ?”

“อย่าลืมใส่เสื้อสีดำด้วย”

ฮยอนแททิ้งคำพูดที่คล้ายจะเป็นคำสั่งกลายๆไว้ก่อนจะเดินออกจากคาเฟ่เล็กๆแห่งนี้ไป แจวอนกำลังจะอ้าปากปฏิเสธก็เลยจำเป็นต้องกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอไปอย่างช่วยไม่ได้ ความจริงแจวอนนึกว่าวันนี้ฮยอนแทนัดเจอเขาเพราะจะคุยเรื่องเพลงเฉยๆ แต่คุยไปคุยมาทำไมถึงกลายเป็นชวนเขาไปคลับซะได้ แล้วยังไม่ทันได้ปฏิเสธอะไรอีกคนก็เดินหายไปซะอย่างนั้น

ในเมื่อไม่ได้ปฏิเสธก็ไม่อยากจะผิดนัด

แต่มันติดอยู่ตรงที่เขาก็นัดกับใครบางคนไว้แล้วในเวลาเดียวกัน


.

.

‘ฮยองเปิดประตูให้หน่อยครับ’

‘ตอนนี้?’

‘ตอนนี้ดิ ก็ผมอยู่หน้าห้องฮยองแล้วเนี่ย’

ฮันเฮเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากอ่านข้อความที่ส่งเข้ามาโดยคนตัวเล็กที่เพิ่งจะตกรอบมาพร้อมกันจากรายการแข่งขันหาแร็ปเปอร์บ้าบอนั่น ขายาวก้าวพ้นห้องนอนแล้วเดินตรงไปที่ประตูด้านหน้า ทันทีที่เปิดประตูจองแจวอนก็แทรกตัวผ่านเข้ามาทางช่องว่างอันน้อยนิดของประตูที่ยังเปิดไม่สุด กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มเคลื่อนที่ผ่านปลายจมูกของฮันเฮไปอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังได้กลิ่นแชมพูที่ลอยออกมาจากผมเจ้าตัวเล็กอยู่ดี

กลิ่นแชมพูกลิ่นเดียวกับแชมพูในห้องน้ำของฮันเฮเอง

แน่สิ... ก็เมื่อคืนแจวอนค้างที่นี่

“ทำไมวันนี้มาเร็ว? มีบีทเพลงตรงไหนต้องแก้ด่วนเหรอ?” ฮันเฮถามพลางหย่อนตัวลงนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวข้างๆกับแจวอนแล้วยื่นมือไปรับหูฟังข้างหนึ่งที่น้องส่งมาให้

“ก็ไม่เชิงอ่ะ แค่ตอนสามทุ่มผมมีอย่างอื่นต้องไปทำ เลยแวะมาหาพี่ก่อนเวลา” แจวอนยัดหูฟังที่เหลืออีกข้างเข้าหู กดเปิดบีทเพลงใหม่ที่ช่วยกันปรับแก้กับฮันเฮเมื่อวานเพื่อหาจุดที่ควรจะเพิ่มหรือลดอีกครั้ง

“ก็นัดกันไว้แล้ว ทำไมอยู่ๆ-..”

“เพราะเพื่อนพี่นั่นแหละ” 

“ฮะ?”  พอได้ยินว่าเพื่อนของเขาเป็นคนทำให้แจวอนต้องผิดนัด มือข้างหนึ่งก็เลื่อนไปดึงหูฟังออกจากหูตัวเองก่อนและตามด้วยของแจวอน คนอายุน้อยกว่ายู่หน้าน้อยๆโทษฐานที่โดนขัดจังหวะแต่ก็ยอมกดปิดไอแพดแล้วหันหน้ามาคุยกับเขาดีๆ

“วันนี้ไปเจอพี่ฮยอนแทมา แล้วไปไงมาไงไม่รู้พี่เค้าก็ชวนไปคลับเฉยเลย”

“แล้วก็ไปตอบตกลงทั้งที่ตัวเองมีนัดแล้วเนี่ยนะ?”

“ไม่ได้ตอบตกลง... แค่ไม่ได้ปฏิเสธ”   หรือถ้าจะให้ถูกต้องบอกว่าแจวอนไม่ทันจะได้พูดอะไรเลยมากกว่า เพราะพี่ฮยอนแทเล่นชวนแล้วก็เดินหายไปซะเฉยๆแบบนั้น

“จริงๆเลย”

“อะไร? ทำไมพี่ต้องทำเสียงไม่พอใจขนาดนั้นด้วยอ่ะ ความจริงแล้วพี่ฮยอนแทน่าจะชวนพี่ด้วยไม่ใช่หรือไง?”

“ก็ชวน”

“เห็นมั้ยล่ะ ถ้างั้นก็ไปด้วยกัน-...”

“แต่พี่ปฏิเสธเพราะมีนัดกับนายไง” ฮันเฮพูดแทรกขึ้นมา

แจวอนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าสบตาตรงๆกับเจ้าของร่างสูงตรงหน้า สายตาของฮันเฮอ่านยากเสมอ ตอนนี้ก็เหมือนกัน... แจวอนไม่สามารถแยกออกเลยว่าตอนนี้จริงๆแล้วฮันเฮรู้สึกยังไง โกรธเหรอ? ก็คงไม่ขนาดนั้น แต่ก็ไม่น่าจะอยู่ในภาวะที่สบอารมณ์เท่าไหร่

สรุปแล้วต่างคนต่างเงียบใส่กันไปซะเฉยๆจนเวลาล่วงเลยไปเกือบจะถึงสามทุ่ม แล้วก็เหมือนทุกครั้งที่แจวอนจะเป็นฝ่ายหมดความอดทนก่อน  ร่างเล็กขยับตัวยุกยิกอยู่สองสามทีก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ

“ผมยืมเสื้อสีดำของพี่หน่อยสิ”

“.......”

“พี่ฮันเฮ....”  น้ำเสียงที่อ่อนลงของแจวอนบวกกับสัมผัสที่แตะลงมาบนหลังมือทำให้ฮันเฮใจหล่นวูบแต่ก็ยังรักษาท่าทางนิ่งๆนั้นไว้

“ไม่ให้ยืม เสื้อขาวที่ใส่อยู่มันก็ใส่เข้างานได้ งานมันธีม Black or White”

 
ประโยคยืดยาวนี้ทำให้แจวอนลอบยิ้ม

“แบบนี้คืออนุญาตให้ไปแล้วใช่ป่ะ?”

“แล้วมีสิทธิตรงไหนจะไปห้าม”

“.......”

“แล้วเสื้อขาวที่ใส่อยู่น่ะมันดีแล้ว ใส่ไปเถอะ”

“แต่พี่ฮยอนแทบอกว่า-...”

“ช่างหัวฮยอนแทมัน”

.

.

ในที่สุดแจวอนก็มาถึงคลับด้วยเสื้อสีขาวตัวเดิมที่ใส่อยู่แล้ว มันก็จริงอย่างที่ฮันเฮบอก งานนี้จะใส่เสื้อขาวหรือดำมันก็ไม่ได้ดูแปลกอะไร

หรอกมั้ง...

“พี่บอกให้ใส่เสื้อสีดำมา นี่ฟังไม่รู้เรื่องรึไงไอ้ตัวเล็ก” ฮยอนแททักทายด้วยความหงุดหงิดใจน้อยๆที่แจวอนไม่ทำตามที่เขาบอกก่อนจะลากน้องไปยังโต๊ะที่จองไว้

“พี่ฮันเฮบอกให้ใส่มาฮะ”

สมาชิกเสื้อดำทั้งโต๊ะหันขวับมาที่แจวอนทันที

“ฮันเฮฮยองบอกนายว่าไงนะแจวอน?”  เป็นแอนดัพที่ยอมละจากเครื่องดื่มในมือแล้วเอ่ยถามคนที่อายุน้อยกว่า

“บอกว่าสีขาวก็ดีอยู่แล้ว.. แค่นี้ฮะ”

“แล้วฮันเฮฮยองไม่ได้บอกเหรอว่าใส่เสื้อขาวมางานนี้มันหมายถึงคนที่มีเจ้าของแล้ว” ฮยอนแทเอ่ยพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง

แจวอนส่ายหัว

ทั้งๆที่ฮยอนแทกำชับไปแล้วว่าสีเสื้อนั่นหมายความว่ายังไงกับตัวฮันเฮเองตอนที่ออกปากชวน แล้วยังกึ่งๆออกคำสั่งกับแจวอนไปแล้วด้วยว่าให้ใส่เสื้อสีดำมา แล้วทำไมถึง...

“หึ... ฮันเฮฮยองขี้หวงสินะ”  คำพูดตรงไปตรงมาของแอนดัพช่วยตอบคำถามในใจของฮยอนแทได้เป็นอย่างดี

แถมยังทำให้คนเสื้อขาวแถวนี้หน้าร้อนอีกด้วย

เครื่องดื่มถูกส่งมาเรื่อยๆตราบเท่าที่แจวอนยังมีสติเอื้อมมือไปรับได้ไหว เพลงบีทหนักๆดังผ่านเข้าหูไปหลายสิบเพลงแต่สมองก็ไม่ได้ประมวลผลอะไรมากนักมีเพียงเรียวนิ้วที่เผลอเคาะโต๊ะไปตามจังหวะเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆก็ค่อยๆหายไปทีละคน และคงหนีไม่พ้นการจับจองพื้นที่หน้าเวทีอีกตามเคย  

ร่างเล็กเสื้อขาวผละริมฝีปากออกจากแก้วเครื่องดื่มแล้ววางแก้วไว้ห่างจากตัว ก่อนจะเอนกายซบลงตรงพนักพิงของเก้าอี้นวมแล้วหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้ความคิดในสมองได้แล่นไปอย่างอิสระ

ฮันเฮ..

จองฮันเฮ..

พี่ฮันเฮ...

แจวอนคิดออกแค่นี้ก่อนจะผล็อยหลับไป

.

.

ฮันเฮไม่รู้จะนึกขอบคุณอะไรที่แจวอนยังปลอดภัยนอกจากการสวมใส่เสื้อสีขาวนั่น แต่ก็อย่างว่าแหละกติกาก็คือกติกา ถ้าผู้เข้าร่วมปาร์ตี้ประสงค์จะใส่เสื้อสีขาวเพื่อแสดงตัวว่ามีเจ้าของแล้วใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิไปยุ่งทั้งนั้น

แต่จองฮันเฮกำลังจะแหกกฎ

ร่างบางในเสื้อสีขาวถูกฮันเฮพยุงออกนอกร้านโดยที่เขาเองนั้นใส่เสื้อสีดำ...  สายตานับสิบคู่กำลังจ้องมองมาที่พวกเขาสองคนอย่างเอาเรื่อง คนหนึ่งแหกกฎ... ส่วนอีกคนก็ยอมให้กฎถูกแหกเพราะคงไม่มีแรงลุกขึ้นมาห้ามปรามอะไร

มันช่วยไม่ได้นี่... เพราะตอนที่ฮยอนแทโทรมาบอกว่าให้มารับแจวอน เขาคิดแต่ว่าจะมาที่คลับให้เร็วที่สุดได้ยังไง ไม่ได้สนใจกฎปาร์ตี้เสื้อสีขาวดำอะไรนั่น

เขาสนใจแต่แจวอน

และรู้ด้วยว่าแจวอนก็สนใจเขาเหมือนกัน

แผ่นหลังของแจวอนแนบลงกับเตียงนุ่มโดยการช่วยเหลือของเจ้าของห้อง ฮันเฮผละออกมาแล้วเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มมาคลุมให้ถึงคอ ก่อนจะถอยออกมายืนมองหน้าหวานของแจวอนอย่างพินิจพิจารณา

พวกเขารู้จักกันมาสามเดือนกว่าๆ... น้องมาบอกว่าชอบเขาหลังจบการแข่งแบทเทิลไปประมาณหนึ่งสัปดาห์

ฮันเฮรับรู้ แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร

ฮันเฮปล่อยให้อีกคนทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ทั้งการขอมาทำเพลงร่วมกับเขา รวมถึงการขอมาค้างที่ห้องของเขาจนกลายเป็นเรื่องปกติที่มีแจวอนเดินเข้าออกห้องอยู่บ่อยๆ

แจวอนเป็นเด็กอัธยาศัยดี

และจะอัธยาศัยดีเป็นพิเศษเมื่ออยู่กับเขา

ฮันเฮชอบคนอัธยาศัยดีแบบแจวอน

และนั่นมันก็ชัดอยู่แล้ว

ฮันเฮชอบแจวอน

“พี่ฮันเฮ...”   เสียงเล็กของแจวอนดึงฮันเฮให้หลุดออกจากภวังค์ 

“ว่าไง?”   ฮันเฮทรุดตัวลงนั่งบนเตียงช้าๆพลางยกมือขึ้นไปลูบหัวแจวอนแผ่วเบา

“ปวดหัว... ปวดหัวชะมัดเลย แถมตอนหลับผมก็ฝันเห็นพี่ตลอด โคตรหงุดหงิดเลย” แจวอนพูดทั้งที่ยังหลับตาอยู่พลางขมวดคิ้วแน่น

“.....”    ฮันเฮไม่ได้พูดอะไร มือหนายังคงทำหน้าที่ลูบหัวคนตัวเล็กต่อไป

“พี่คิดยังไงผมกันแน่...”  

“.....”

“มันน่าหงุดหงิดที่ผมเอาพี่ออกความคิดไม่ได้เลย แม้แต่ตอนเมาก็ยังทำไม่ได้”

ฮันเฮหยุดมือที่ลูบผม

มือใหญ่ทั้งสองข้างย้ายมาประครองหน้าหวานก่อนจะกดจูบเบาๆลงกลางหน้าผากมน

“เอาไว้สร่างเมาแล้วพี่จะตอบ ตอนนี้นอนก่อนนะ..”  

"....."



"นอนนะเด็กดี"


“งั้นคืนนี้ขอกอดได้ไหม? อย่างน้อยผมก็จะได้ไม่ต้องฝันถึงพี่อีก”

.

.

นาฬิกาปลุกดังตอนเก้าโมงตรง ฮันเฮค่อยๆเปิดเปลือกตาออก อ้อมแขนที่โอบกอดอีกคนไว้เมื่อคืนก็ยังอยู่เหมือนเดิม จริงๆแล้วเมื่อคืนแจวอนนอนดิ้นทั้งคืนเหมือนกับพยายามหาท่าที่สบายที่สุด จนสุดท้ายมาจบที่การหันหน้าเข้ามาซุกที่แผ่นอกของเขาราวกับหาความอบอุ่น

สายตาที่ฮันเฮก้มลงมองคนหลับในอ้อมกอดมันไม่ธรรมดาเลยสักนิด

เพียงแต่แจวอนอาจจะไม่เคยเห็น

ไหนจะจูบฉวยโอกาสที่ประทับลงบนขมับของอีกฝ่าย

คำตอบก็ชัดอยู่แล้ว

 .

 .

แจวอนตื่นมาพร้อมกับความว่างเปล่าข้างกาย... ฮันเฮคงออกไปทำงานหรือไปทำธุระอะไรสักอย่าง เพราะตอนนี้ก็เกือบจะบ่ายโมงแล้ว นึกบ่นอยู่ในใจว่านอกจากจะไม่ปลุกแล้วยังไม่สนใจคำถามที่เขาถามไปเมื่อคืนนั่นอีก

อย่าคิดว่าเมาแล้วจำไม่ได้นะ

ทั้งจูบกลางหน้าผากกับอ้อมกอดอุ่นนั่น

แจวอนจำได้แม่น

ก่อนจะนึกคำก่นด่าอะไรในใจได้อีกรอบสายตาดันเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตสีเหลืองที่แปะอยู่ตรงกระจกบานใหญ่

‘วันนี้มีปาร์ตี้ Black or White อีกวัน

พี่ว่างพอดี...  เราไปด้วยกันไหม?

ถ้าตกลง.. เสื้ออยู่ในตู้นะ พี่เตรียมไว้ให้แล้ว

อ้อ.. ที่ถามเมื่อคืนคำตอบก็อยู่ในตู้เหมือนกัน’

ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออก น่าแปลกที่ข้างในนั้นมีแค่...

เสื้อยืดสีขาวไซส์แอลหนึ่งตัว

เสื้อยืดสีขาวไซส์เอ็มหนึ่งตัว

แขวนอยู่คู่กัน.

END.

ไม่มีสาระอะไรค่ะ พล็อตมั่วมาก TT__________TT เค้าขอโทษษษ

แค่เห็นคลิป 8 วินาที ที่แจวอนไปคลับแค่นั้นแหละ... ฮรืออออออออ
ขอเถอะ... ขอสักนิดกับ #ฮันวอน   -w-

เรื่องนี้สามารถคอมเม้นได้ด้านล่างเลยนะคะ ไม่มีแท็กเนาะ
คำผิดอาจจะมีเยอะ เพราะง่วงมาก 5555555 ต้องตื่นตี4ออกเดินทางไปต่างจังหวัดแต่เช้าอีก
ถ้ามีคำผิดแจ้งได้เลย เดี๋ยวเค้ากลับมาแก้ -3-

นอนแล้วค้าบบบ รักกกกกกกก /ส่งจูบรัว