[SF] Adaptation- #ฮันวอน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

B E R L I N ❀

เนื้อเรื่อง

(hanhae's pic) Cr. http//:dopamine.tistory.com

Adaptation

Hanhae x Jaewon

เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าการใช้ชีวิตคู่

บางทีแค่ ‘รัก’ อย่างเดียวมันอาจจะไม่พอ

.

.

            “ผมชอบนอนเปิดไฟ”

แรงดึงรั้งตรงชายเสื้อบวกกับประโยคสั้นๆของแจวอนทำให้ฮันเฮที่กำลังจะลุกจากเตียงเพื่อไปปิดไฟเข้านอนถึงกับต้องหยุดการเคลื่อนไหว เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าที่แจวอนพูดมันคือเรื่องจริง เพราะเมื่อก่อน(ที่ยังไม่ได้ตัดสินใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน)แจวอนก็เคยมาค้างที่นี่ออกบ่อย และก็ดูไม่มีปัญหาอะไร

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ทุกเมื่อ”

“จองแจวอน”

“อะไรเล่า... พี่อย่าขึ้นเสียงดิ” แจวอนค่อยๆปล่อยมือออกจากปลายเสื้อของฮันเฮแล้วก้มหน้าลงไม่ยอมสบตาก่อนจะพูดเสียงเบา “ผมก็นอนเปิดไฟมาตลอด ตอนอยู่คนเดียวก็เปิดไฟถึงจะหลับ นี่ก็ย้ายมาอยู่กับพี่แล้วผมก็ต้องเปิด-...”

“ครั้งที่แล้วพี่จำได้ว่าห้องมืดสนิทตอนเรานอนกอดกัน”  ร่างสูงค่อยๆหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กก่อนจะเอามือค้ำเตียงแล้วโน้มหน้าลงจนเกือบชิดปลายจมูกรั้น  “...พอย้ายมาอยู่ด้วยกันจริงๆแล้วทำไมถึงต้องนอนเปิดไฟครับ?”

แจวอนเงียบ

เงียบเพราะลมหายใจๆร้อนของฮันเฮที่เป่ารดใบหน้ามันทำให้เขาลืมคำตอบไปจนหมด

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืดเพราะฮันเฮได้หยุดการทำงานของหลอดไฟทุกดวงไปแล้ว มีเพียงแสงสลัวจากด้านนอกที่ทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามาเป็นตัวช่วยให้เขาเห็นว่าแจวอนยังไม่หลับ ฮันเฮเอื้อมมือข้างหนึ่งไปโอบรอบเอวก่อนจะรั้งให้ร่างบางเขยิบเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของเขา ส่วนมืออีกข้างก็ยกขึ้นมาลูบผมให้แจวอนเบาๆราวกับจะกล่อม

แจวอนไม่ขัดขืน

แต่สิ่งที่ฮันเฮทำอยู่มันไม่ได้ช่วยให้แจวอนนอนหลับ

“ผมนอนไม่หลับจริงๆนะ...”  เสียงเล็กดังชิดอกแผ่นอกของฮันเฮ ตามด้วยเสียงถอนหายใจ

“เดี๋ยวก็หลับน่า ใครที่ไหนเค้านอนเปิดไฟกัน”

“ผมไง..  ปกติผมหลับก่อนพี่ตลอด บางทีก็หลับที่โซฟาตรงห้องนั่งเล่น บางทีก็หลับบนตักของพี่ตอนพี่ทำงาน หรือแม้แต่หลับบนเตียงนี้... ทุกครั้งผมก็หลับแบบเปิดไฟตลอด เพราะพี่จะเข้ามานอนทีหลัง”

“......”

“เราไม่เคยเข้านอนพร้อมกันแบบนี้เลยนะครับพี่ฮันเฮ... นี่ครั้งแรก”

ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง

เพียงแค่ไม่ถึงห้านาทีแจวอนก็หลับสนิทไปอย่างง่ายดาย โชคดีที่ได้มีโอกาสกดจูบลงไปยังเรียวปากนุ่มนิ่มของแจวอนก่อนที่เจ้าตัวจะหลับไป เพราะไม่งั้นเขาได้กลายเป็นคนชอบฉวยโอกาสเหมือนที่แจวอนบอกแน่ๆ(ถึงแม้ตอนนั้นน้องจะสะลึมสะลือตาใกล้จะปิดเต็มที แต่เขาก็จะถือว่ายังไม่หลับ)  ฮันเฮจัดการดึงผ้าห่มมาคลุมให้แจวอนถึงคอแล้วค่อยๆขยับตัวลุกออกจากเตียงเพื่อเดินไปปิดไฟ

สิ่งที่ได้ในการใช้ชีวิตร่วมกันในวันนี้คือ

เปิดไฟ

กล่อมแจวอนให้หลับ

ปิดไฟ

แล้วค่อยนอน.

            “ก็พี่ชอบขับรถมือเดียว พี่ขับได้น่า”

“แต่มันอันตรายนะ”

“แล้วเราขับรถเป็นรึไงถึงจะมาบังคับให้พี่ทำนู่นทำนี่อ่ะ”

แจวอนพยายามหลายครั้งที่จะยกมือข้างที่ว่างของฮันเฮให้ไปจับพวงมาลัยแบบที่คนปกติคนอื่นเค้าทำกันแต่ก็ไม่สำเร็จ นิสัยขับรถมือเดียวของฮันเฮแจวอนก็ไม่รู้ว่าอีกคนเป็นมานานหรือยัง แต่พอตกลงย้ายมาอยู่ด้วยกันเขาจึงสังเกตเห็นว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

พี่ฮันเฮจะใช้มือสองข้างในการบังคับรถเมื่อถึงเวลาคับขันเท่านั้น อย่างเช่นในกรณีขับรถเข้าซอยแคบหรือเวลาที่ต้องหักหลบฉุกเฉิน และสุดท้ายคือใช้ในการเปลี่ยนเกียร์(ซึ่งก็ไม่ได้เปลี่ยนบ่อยอะไรมากมายเพราะเป็นเครื่องยนต์ออโต้) นอกเหนือจากนี้คนตัวสูงก็จะปล่อยให้มืออีกข้างว่างไปซะเฉยๆ พอถามหาเหตุผลว่าทำไมถึงชอบทำแบบนี้ คนเป็นพี่ก็บอกว่าสะดวกดี ทั้งจะกดเปลี่ยนเพลง เปลี่ยนแผ่นซีดี รวมไปถึงการกุมมือเขาแบบไม่ปล่อยไปตลอดการเดินทางก็ทำได้แบบไม่มีปัญหา

เหตุผลบ้าบอทั้งนั้น

“ถึงผมจะขับไม่เป็น แต่ก็พอรู้มาบ้างแหละว่าควรขับรถสองมือ”

“เก่งครับเก่ง”   ฮันเฮพูดไปกลั้นหัวเราะไปให้กับท่าทางโกรธแบบเด็กๆของแจวอน แล้วก็ยังไม่หยุดกวนประสาทน้องต่อด้วยการเอามือวางแหมะลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มแล้วขยี้ไปมา

“ผมไม่ตลกด้วยนะ” แจวอนปัดมือฮันเฮออก

“เฮ้ นี่โกรธจริงจัง?”

“ไม่ได้โกรธ แล้วก็ไม่ต้องคิดว่าผมประชดด้วย โตๆกันแล้ว ถ้าโกรธจะบอก ผมไม่ใช่คนประเภทที่พี่ต้องมาเดาความรู้สึกอะไรมากมาย”

ฮันเฮเลื่อนมือข้างที่ชอบปล่อยให้ว่างไปกุมมือเล็กไว้แล้วยกขึ้นมาแนบแก้มตัวเองเบาๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปแบบนั้นทำไมแต่ในเมื่อแจวอนไม่ได้ว่าอะไรเขาก็ไม่จำเป็นต้องปล่อย ส่วนอีกข้างหนึ่งก็มีหน้าที่ควบคุมทิศทางของรถตามปกติที่เคยทำ ฮันเฮใช้สายตาทอดมองเส้นทางข้างหน้าสลับกับใบหน้าของคนข้างๆเป็นระยะเพื่อเช็คดูว่าอีกคนไม่ได้โกรธอย่างที่พูดจริงๆหรือเปล่า

ในตอนนี้แจวอนมีสีหน้าเรียบเฉย...

เฉยซะจนคนแบบเขาเริ่มหวั่นใจ

“พี่ฮันเฮปล่อยมือผมแป๊บนึงได้ไหมครับ?”   เสียงเล็กของแจวอนดังขึ้นพอดีกับจังหวะที่ฮันเฮหน้าหันไปมอง คนตัวสูงพยักหน้าตกลงคำขอนั้นเบาๆก่อนจะผละมือที่กุมออก แจวอนส่งยิ้มบางให้หนึ่งทีแล้วเลื่อนมือไปกดปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยให้คลายออกจากตัว

“ทำอะไร?”

“ผมไม่ชอบคาดเข็มขัด”

“มันอันตรายนะ”

“ก็มันอึดอัด”

“คาดกลับเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้แจวอน”

“ไม่ครับ” 

ฮันเฮถอนหายใจดังเฮือก

“นี่... พี่ห่วงนะ”

“ผมก็ห่วงพี่”

“.....”

“ทีนี้เข้าใจหรือยัง”

สิ่งที่ได้ในการใช้ชีวิตร่วมกันในวันนี้คือ

แจวอนมีไว้ให้ยอม

เข้าใจหรือยัง.

            “แจวอนกินแล้วเก็บด้วยดิ”

“ผมไม่ชอบล้างจานอ่ะ มือเปื่อย”

“ไฟห้องน้ำก็ไม่ปิด เมื่อกี้ที่เราเข้าไปอาบน้ำอ่ะ พี่ได้เดินไปปิดแทน”

“อ้อ.. ผมลืม”  ร่างเล็กพูดแค่นั้นแล้วก็หันไปสนใจหน้าจอไอแพดเครื่องบางต่อ

ฮันเฮยืนพิงขอบประตูเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงจ้องมองแจวอนที่นั่งแก้งานอยู่บนโซฟาโดยที่แจวอนไม่รู้ตัวหรืออาจจะรู้ตัวแต่ไม่ได้ใส่ใจ

ตรงหน้าเขาคือจองแจวอนคนที่มาบอกชอบเขาก่อน จองแจวอนคนที่หน้าตาน่ารักนักหนาจนต้องตาต้องใจใครต่อใครไปทั่ว จองแจวอนที่ขอมาวิ่งซนในห้องของเขาทั้งที่ตอนนั้นเพิ่งรู้จักกันไม่นาน

จองแจวอนแฟนเขาที่ตกลงปลงใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน

“ยืนจ้องอยู่ได้ ไม่เมื่อยรึไง นี่โซฟาที่ตั้งกว้างพี่มองไม่เห็นเหรอ”  แจวอนเอามือตบปุๆลงบนที่ว่างข้างตัว

ฮันเฮกระตุกยิ้มมุมปาก

นึกในใจว่าถ้าจะชวนเขาให้ไปนั่งใกล้ๆก็พูดให้มันน่าฟังกว่านี้ไม่ได้รึไง

“บีทเพลงตรงนี้พี่บอกว่าเดี๋ยวแก้ให้ไง ไม่เห็นต้องทำเองเลย”  ฮันเฮหย่อนตัวลงนั่งพร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปดูหน้าจอไอแพดที่แจวอนเปิดค้างไว้

“พี่ฮันเฮเขยิบไป” แจวอนเอามือผลักอกเขาเบาๆ

“ไหนบอกให้มานั่งด้วยกัน” 

“เขยิบไปชิดขอบโซฟาฝั่งโน้น เขยิบไปปปป”  นอกจากจะออกปากไล่เขาพร้อมกับแรงผลักตรงอกที่แรงขึ้น แจวอนยังไม่หยุดแค่นั้น น้องลามปามถึงขั้นยกขาขึ้นมายันให้เขาเขยิบไปชิดขอบโซฟา ฮันเฮยอมทำตามแบบไม่เต็มใจนัก และกำลังจะหันไปต่อว่าแจวอนที่ทำตัวไม่น่ารัก แต่เจ้าตัวเล็กกลับ...

นอนตัก

นอนตักแล้วเหยียดขาไปจนสุด

“สบายไปมั้ง”   ปากก็พูดไปงั้น แต่มือก็ลูบผมน้องไม่หยุด

“ผมมาอยู่ด้วยอาทิตย์นึงละ เป็นไง?”  แจวอนจับมือฮันเฮที่ลูบผมอยู่ให้หยุด ก่อนจะรั้งมาบีบเล่น

“เหนื่อยดี”

“พี่โกหกบ้างก็ได้”  คนตัวเล็กช้อนตามองแว๊บหนึ่งก่อนจะบีบมือฮันเฮเล่นต่อ

“โกหกทำไมอ่ะ เดี๋ยวแจวอนไม่รัก”

“โห... แล้วไอ้ที่บอกว่าอยู่กับผมแล้วเหนื่อยดี นี่รักมากมั้ง”  ฮันเฮหัวเราะร่วนกับคำตัดพ้อนั้นของแจวอน

“เลิกดื้อกับพี่ได้แล้ว พี่พยายามปรับเพื่อเรามากเลยนะ”

“......”

“ปกติพี่นอนไม่ได้ถ้าเปิดไฟ ตอนนี้ก็ต้องเปิดไฟเพื่อให้แจวอนหลับไปก่อนแล้วค่อยเดินมาปิดอีกรอบ พี่ขับรถมือเดียวของพี่มาตั้งนาน แจวอนก็มาบังคับให้พี่เปลี่ยน โอเค...อันนี้ยอมก็ได้เพราะมันเป็นความปลอดภัย พี่พยายามประหยัดไฟที่ห้องมากเพราะค่าไฟมันแพง ลำพังเราสองคนใช้คอมทำงานคนละตัวก็เปิดมันข้ามวันกันอยู่แล้ว แล้วนี่แจวอนเล่นเดินไปตรงไหนก็เปิดไฟตรงนั้นแถมลืมปิด พี่ก็ต้องเดินไปปิดให้อีก ไหนจะเรื่องกินแล้วไม่เก็บ ถ้าไม่อยากล้างก็แค่ยกไปวางแช่ไว้ตรงอ่างให้พี่เฉยๆก็ได้ เดี๋ยวล้างให้ แค่นี้แจวอนทำให้พี่ไม่ได้เลยเหร-....”

“รักมั้ย?”

“ฮะ?”

“พี่รักผมรึเปล่า?”

“จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแค่รักมันไม่พอหรอก”

“แล้วรักมั้ยล่ะ? ตอบมาดิ”

“รักครับ”

“เออแค่นี้ก็พอละ”

“มันไม่พอ เราสองคนต้องปรับเข้าหากันอีกมาก เพราะเราต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนา-...”   เสียงของฮันเฮขาดห้วงไปเพราะคนที่นอนบนตักอยู่ดีๆก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้ว..

จูบ...

แจวอนจูบฮันเฮ

“โทษที ผมทนที่พี่พูดมากไม่ไหวแล้วจริงๆ”

“อืม..”

“....”

“พี่ว่าพี่ก็ทนแจวอนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”

ฮันเฮจูบแจวอน

จูบอีกครั้ง

.


.

และอีกครั้ง...

ยอมรับก็ได้ว่าแค่รักมันอาจจะไม่พอในการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน...

แต่ตอนนี้ช่างมันก่อน

ทนแจวอนไม่ไหวแล้วจริงๆ

END.

.............ไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆค่ะ

รู้สึกชีวิตต้องโดน #ฮันวอน เล่นของอะไรสักอย่างใส่แน่ๆ 55555555

เรื่องที่แล้วแต่งไว้ ( ลิ้งค์ http://my.dek-d.com/nicebox/writer/view.php?id=1376165) ใครยังไม่ได้อ่าน ลองเข้าไปอ่านได้นะคะ ฮี่ฮี่

ส่วนเรื่องนี้จริงๆมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่แล้วหรอกมั้ง แต่พอแต่งเสร็จก็รู้สึกว่ามันเริ่มเกี่ยว #เอ๊ะ 5555555

เหมือนเดิมคือฟิคไม่มีแท็กในทวิตเตอร์ ชอบ-ไม่ชอบ คิดเห็นสามารถคอมเม้นในนี้ได้เลยนะคะ :D

(แต่ถ้าจะหวีดในทวิต เมนชั่นหาเลยก็ได้ค่ะ เราจะหวีดไปพร้อมกัน 5555555555555555)

ขอบคุณที่ช่วยเราแจวเรือค่ะ รักชาวเรือ #ฮันวอน ทุกคน /กระโดดจูบ