คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ✉ จดหมายฉบับที่ 13✉ หวง
✉ จดหมายฉบับที่ 13✉ หวง
ในตอนเย็นนาฬิกาบอกเวลา5โมงซึ่งเป็นเวลาเลิกงานพอดี...
“อืม...”ผมเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อยเพื่อยืดกล้ามเนื้อที่ตึงๆอยู่เพราะนั่งตรวจเอกสารบัญชีของแผนกต่างๆมาทั้งวันโดยที่ไม่ได้ขยับไปไหนเลยสักนิด
ตอนกลางวันผมก็ไม่ได้ลุกไปกินที่ไหนเพราะไม่ค่อยหิวแถมเวลาการตรวจบัญชีของเดือนนี้ก็เหลือน้อยเต็มทีแล้วแต่ผมพึ่งเริ่มลงบัญชีเอง...แบบนี้จะทันไหมละเนี่ยะ!
ผู้ช่วยก็ไม่มี!
แย่สุดๆเลย
“....”ผมมองไปทางประตูที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะถูกเปิดออก...
แปลว่าเทมยังทำงานไม่เสร็จสินะ
ผมค่อยๆทยอยเก็บเอกสารจัดเข้าที่อย่างเป็นระเบียบก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายพร้อมกับตัดสินใจที่จะเดินไปหาเทมที่แผนกคอมพิวเตอร์ที่อยู่ข้างๆ
เมื่อตัดสินใจได้แล้วผมก็เช็คของทุกอย่างอีกทีว่าลืมอะไรไหม?
จะว่าไปเทมยังไม่ได้คืนกุญแจรถให้ผมเลยนี่นา
สองขาเรียวก้าวออกจากห้องทำงานส่วนตัวตรงไปยังห้องแผนกข้างๆ...พอหยุดอยู่หน้าประตูในหัวผมก็เกิดคำถามนึงขึ้นมา
ผมต้องเคาะประตูก่อนเข้าไปไหมนะ?
ก็จริงที่ปกติก่อนจะมีใครเข้ามาผมจะเคาะประตูทุกครั้ง...แต่นั่นคือผมอยู่คนเดียวในห้อง...แต่ว่าครั้งนี้อยู่กันเกือบสิบคนนั่นแปลว่าถ้าผมเคาะประตูผมอาจทำให้ทั้งห้องเสียสมาธิในการทำงานรึเปล่านะ?
ความคิดในหัวผมเริ่มตีกันไม่หยุด
ครื่นนนน~
“...อ๊ะ!...อ้าว...พี่นัท”เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับร่างสูงของคุณสิริพงค์เดินออกมาจากห้อง...ดีนะที่เขาเห็นผมไม่งั้นต้องชนกันแน่ๆเลย
“สวัสดีครับ”ผมเอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท
“ไม่เห็นต้องสุภาพแบบนั้นเลยพี่นัท...แล้วมีอะไรที่นี่เหรอ?...มาหาคนช่วยงานใช่ไหม?”คุณสิริพงค์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขี้เล่นที่ดูไม่เข้ากับหน้าตานิ่งๆนั่นเลย
“เปล่าครับ...ผมแค่...”
“พี่นัท!!”
หมับ!
ผมยังเอ่ยไม่ทันจบประโยคเสียงของเทมก็ดังขึ้นพร้อมกับก้าวออกมาหาผมอย่างเร็วก่อนจะดึงผมให้ออกห่างจากคุณสิริพงค์
“...??”ผมหันไปมองเทมอย่างงงๆ
ทำไมต้องมาดึงผมออกไปแบบนั้นล่ะ?
“เฮ้ยๆไอ้เทม...แกจะทำอะไรพี่นัทเขานะ”คุณสิริพงค์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆโดยที่สายตาจ้องอยู่ที่มือของเทมที่จับข้อมือผมอยู่
“เปล่าพี่...ผมแค่รีบไปหน่อยเท่านั้น”เทมคลายมือผมออกแล้วหันไปตอบคุณสิริพงค์
“ทำอย่างกับจะกลับด้วยกันงั้นแหละ”คุณสิริพงค์พูดด้วยน้ำเสียงล้อๆ
“ก็...ตามนั้นแหละครับ...เนอะพี่นัท”เทมตอบคุณสิริพงค์ยิ้มๆแล้วหันมาขอความเห็นผมอีกคนหนึ่ง
“กลับทางเดียวกันเหรอครับพี่นัท?”คุณสิริพงค์หันมาถามผมอีกคนคนหนึ่ง
“อ่อ...ใช่ครับ”ผมตอบไปตามตรง
ทำไมถึงรู้สึกว่ามีบรรยากาศมาคุๆนะ
“พี่นัทก็บอกไปสิว่าเราอยู่ด้วยกันน่ะ”เสียงของเทมดังขึ้นมา...คุณสิริพงค์ละสายตาจากผมแล้วไปจ้องเทมแทนแล้ว
“หมายความว่าไงไอ้เทม?”
“ก็หมายความอย่างที่ว่าแหละ...แล้วช่วยเลิกเรียกพี่นัทว่าพี่นัทด้วย!”เทมบอกคุณสิริพงค์เสียงแข็ง...ทั้งคู่จ้องหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้
ว่าแต่จะแพ้ชนะกันเรื่องอะไรล่ะ?
“ทำไมล่ะ...พี่นัทเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่...ใช่ไหมครับ?”คุณสิริพงค์พูดหน้าตายิ้มๆแล้วหันมาถามผมเสียงหวาน
“....”ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าให้เท่านั้น
พอผมผมพยักหน้าเท่านั้นแหละเทมหันมาจ้องผมเขม็งเลย...สายตาดูโกรธๆด้วย
นี่ผมทำอะไรผิดกัน?
“...ผมเรียกพี่นัทว่าพี่นัทได้คนเดียว!...ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อพี่นัทแบบนี้...ผมหวง!!”สิ้นเสียงตอนกลับของเทมเขาก็คว้ามือผมแล้วลากออกไปจากตรงนั้นทันที
“....”ผมหันไปมองคุณสิริพงค์แล้วก้มหัวเป็นเชิงขอโทษแล้วขอตัวกลับก่อน
“....”คุณสิริพงค์พยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะโบกมือให้ผม
หลังจากนั้นผมก็ปล่อยให้เทมลากผมไปตามใจชอบ...เทมพาผมลงลิฟท์มาตลอดเวลาที่อยู่ในลิฟท์เขาไม่ได้พูดอะไรเลยอาจเพราะมีคนอยู่เยอะด้วยก็ได้มั้งแต่ถึงเขาจะทำหน้าโกรธผมยังไงแต่เทมก็ยังคงจับมือผมอยู่แน่น....และยังแน่นขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย
ผมไม่เข้าใจว่าเทมโกรธอะไรผม
หรือเพราะว่าผมไปยืนรอเทมหน้าห้องนะ
จริงสิ...เห็นเทมบอกว่าวันนี้มีงานนี่นา...รึว่าผมเข้าไปขัดเวลาทำงานของเขา...เทมที่ยังทำงานไม่เสร็จก็เลยต้องหยุดงานที่ทำอยู่เพื่อจะกลับบ้านกับผม...แบบนี้ใช่ไหมนะ?
แปลว่าผมเป็นฝ่ายผิดสินะ
เทมกึ่งลากกึ่งเดินพาผมมาจนเกือบถึงรถเก๋งคันสีเงินของผม
ไม่ได้การล่ะ...ผมต้องขอโทษเทมก่อน
พรึ่บ!
“...เทม”ผมออกแรงบีบมือที่เทมกุมไว้เป็นเชิงเรียกก่อนจะยื้อโดยการหยุดเดินอยู่กับที่แล้วส่งเสียงเรียกคนตรงหน้าเบาๆ
“....”เทมชะงักเมื่อผมเรียกก่อนจะหยุดเดินแต่ยังไม่ยอมหันหน้ามาผม
ถ้าเขาไม่หันมาผมก็เดินไปตรงหน้าเขาเองก็ได้
ผมไม่รอช้าที่จะดึงมือผมให้หลุดออกจากการกุมของเทมแล้วเดินไปด้านหน้าของเทม...มือสองข้างของผมสัมผัสเบาๆที่แก้มของเทมก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเทมที่กำลังก้มหน้ามองพื้นดินอยู่ให้มาสบตากับผมตรงๆ
ทันทีที่สายตาของเทมสบกับสายตาของผม...ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้มันไม่ใช่ความโกรธเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว...มันแฝงไปด้วยความกังวลและความสบสนปะปนกันไปหมด
ริมฝีปากเทมก็เม้มเข้าหากันแน่นเหมือนไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้นในตอนนี้
ถึงเขาจะไม่อยากรู้แต่ยังไงผมก็ต้องบอก
ผมไม่อยากให้มันคาราคาซังอยู่แบบนี้
“เทม...พี่ขอโทษนะ”ผมสบตากับเทมแล้วเอ่ยประโยคที่แสดงถึงความรู้สึกของผมออกไป
“...ทำไม...พี่ต้องขอโทษด้วยล่ะ”เทมจ้องผมด้วยแววตาที่ตกใจมากแถมยังถามผมเสี่ยงสั่นๆด้วย
“พี่ทำเทมโกรธใช่ไหมล่ะ?...พี่ก็ต้องขอโทษสิ”ผมบอกไปตามตรง
“พี่รู้เหรอว่าผมโกรธเรื่องอะไร”เสียงถามผมเสียงเบาพร้อมกับจ้องผมอย่างไม่ลดล่ะ
ดูเหมือนว่าเขาจะอยากรู้มากจริงๆแฮะ
“ก็ที่พี่ไปรอเทมหน้าห้องทำให้เทมต้องหยุดงานที่ยัง...”
“ไม่ใช่!!...ผมไม่ได้โกรธพี่เรื่องนั้นเลยสักนิด!”เสียงเทมตะโกนดังขึ้นแทรกประโยคที่ผมยังพูดไม่จบ
ผมมองเทมอย่างไม่เข้าใจ
“...”ถ้าไม่ได้โกรธเรื่องนั้นแล้วเขาโกรธเรื่องอะไรล่ะ?
“ผม...ความจริงไม่ได้โกรธหรอก...ก็แค่ไม่ชอบใจที่พี่ไม้เรียกชื่อพี่เท่านั้นเอง”เทมหลบตาแล้วบอกออกมาเบาๆ
“...ห๊ะ?”
“ผมไม่อยากให้ใครเรียกพี่ว่าพี่นัทนอกจากผม...ผมขอแค่นี้ได้ไหมครับ?”เทมหันหน้ามาหาผมอีกครั้งโดยส่งสายตาวิงวอนมาให้
เหตุผลที่เขาโกรธ...
แค่เพราะคุณสิริพงค์เรียกผมว่าพี่นัทเนี่ยะนะ!
อุ๊บ!
หมับ!
“ฮะฮะฮะ...หมาน้อยเอ้ย!”นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายที่ที่ผมหัวเราะออกมาขนาดนี้...ผมเอื้อมมือลูบหัวเทมพร้อมกับโยกเบาๆ
ตอนนี้ผมขำจนน้ำตาจะไหลแล้ว
“พะ...พี่นัท...นี่ไม่ใช่เรื่องน่าขำนะครับ!!”เทมเอ่ยเสียงดังทันทีที่ตั้งสติได้
“หื้ม?...น่าขำสิ...เรื่องแค่นี้เอง”
“สำหรับผมมันไม่ได้เป็นเรื่องเล็กน้อยนะ!”เทมบอกผมเสียงแข็ง
“เทม...ถึงคนอื่นะเรียกพี่ว่าพี่นัทเหมือนที่เทมเรียกแต่คนเดียวที่พี่แทนตัวเองแบบนี้และเรียกชื่อด้วยความสนิทมีแค่เทมคนเดียวนะ”ผมพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะเปลี่ยนจากลูบหัวมาเป็นสัมผัสบริเวณแก้มด้านขวาของเทมแทน
“....!!”เทมเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจจากการกระทำไม่ก็คำพูดของผมนั่นแหละ
ผิวของเทมเป็นสีแทนแต่ตอนนี้ผมแอบเห็นน่าว่าแก้มของเขาทั้งสองข้างนะขึ้นสีแดงชัดเลยล่ะ...ใครบอกว่าคนผิวสีแทนเวลาหน้าแดงจะมองไม่เห็นผมขอค้าน...ไม่เชื่อก็มาดูหน้าเทมตอนนี้สิครับ
อ่า...ความรู้สึกนี้เรียกว่าพอใจสินะ
ปกติผมมักจะถูกเทมทำให้เขินบ้างหน้าแดงบ้างแต่เขากลับไม่เคยหน้าแดงแบบผมบ้างเลย...มีครั้งนี้นี่แหละที่ผมทำสำเร็จ
เทมหน้าแดงแล้ว
“...กลับกันเถอะเทม”ผมบอกเทมโดยที่พยายามกลั้นยิ้มไว้
เทมบอกว่าผมน่ารัก
แต่ผมอยากจะบอกนะว่า...เทมเองก็น่ารักไม่แพ้ผมหรอกนะ
หมาน้อยเอ้ย!!
ผมเดินตรงมายังรถแล้วล้วงเอากุญแจในกระเป๋ากางเกงตามปกติก่อนจะนึกได้ว่ากุญแจรถยังอยู่กับเทมนี่นา...ผมหันกลับไปหาเทม
“เทม..ขอ...”
พรึ่บ!
ตุบ!
“...!!!”
ผมยังไม่ทันจะพูดจบเทมก็ขยับตัวเข้ามาใกล้จนผมต้องถอยไปจนหลังผมติดกับประตูรถ...เทมยกสองแขนขึ้นปิดทางหนีทั้งซ้ายขวาของผม...ผมเงยหน้ามองเทมอย่างงงๆว่าจะทำอะไร
แบบนี้ก็เหมือนว่าผมกำลังอยู่ในอ้อมกอดเทมเลยน่ะสิ
น่าอายซะมัด
ถ้าผมเป็นฝ่ายกอดเองจะไม่บ่นเลย เอ้ย! บ้าเหรอ!
“...เทม”ผมเรียกคนตรงหน้าเบาๆ
เทมก้มหน้าลงมามองผมด้วยแววตาที่เป็นประกายระยิบระยับเหมือนเด็กที่กำลังสนุกกับการเล่นของเล่นอย่างนั้นแหละ
“พี่นัท...”เทมก้มลงมากระซิบเบาๆที่หูทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ
“...พี่กำลังทำให้ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ”เทมกระซิบเบาๆพร้อมกับค่อยเลื่อนริมฝีปากมาสัมผัสที่หูผมก่อนจะเลื่อนขึ้นไปแถวขมับ...ลมหายใจร้อนๆของเขาที่ผมสัมผัสได้มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...
เหมือนมีมวลบางอย่างเกิดแถวๆท้องน้อยของผม
เทมย้ำจูบเบาๆที่ขมับผมสองสามครั้งก่อนจะต่อยไล่ปลายจมูกลงมาจนถึงแก้มผมแล้วประทับริมฝีปากลงอีกครั้ง
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
“...อื้อ~.....พอแล้ว...”ผมบอกเสียงกระเส่า...ตอนนี้หน้าผมร้อนมากในหัวก็เริ่มหมุนๆแข่งขาเริ่มจะไม่มีแรงแล้ว
หัวใจผมเต้นที่รัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
มันเต้นเร็วมากกว่าเมื่อเช้าที่ถูกหอมแก้มอีก
“..พี่นัท...อีกนิด...จุ๊บ!...ผมขออีกนิด...จุ๊บ!”ผมกระซิบบอกพร้อมกับเปลี่ยนไปสัมผัสแก้มผมอีกข้าง...เสียงจุ๊บเบาๆที่ผมได้ยินยิ่งทำให้อุณหภูมิบนใบหน้าผมเพิ่มสูงขึ้นอีก
ไม่นะ...เหมือนจะเป็นลมเลย
“ทะ...เทม...พอ...พอเถอะ”ผมกลั้นใจบอกอีกครั้งพร้อมกับดันหน้าอกเทมเบาๆ
ถ้ามากกว่านี้ผมได้หมดสติจริงๆแน่
“...ครั้งสุดท้ายนะครับ...”เทมกระซิบข้างหูผมด้วยเสียงออดอ้อนและทรงเสน่ห์ก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ถึงผมหายใจอุ่นๆและริมฝีปากที่ประทับลงมาที่แก้มอีกครั้งหนึ่ง
เทมค้างสัมผัสนั้นไว้สักพักก่อนจะค่อยๆขยับตัวออกห่างผมนิดหน่อย...
“....”ผมเม้มปากเงยหน้าขึ้นมองหน้าเทมที่กำลังยิ้มจนแก้มแทบปริมาทางผม
ถึงผมจะจ้องเขากลับด้วยสายตาดุก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กลัวผมเลยสักนิด
“เดี๋ยวผมขับให้เองครับ...พี่นัทไปนั่งสบายๆเถอะครับ”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้ม
ดูเหมือนว่าเทมจะมีความสุขมากเลยนะ...ถึงผมจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็เถอะ
“...”ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งที่ข้างๆคนขับ
ในไม่ช้ารถเก๋งสีเงินก็เคลื่อนตัวออกจากบริษัท...ตลอกเวลาที่นั่งอยู่บนรถไม่มีเสียงพูดคุยของเราทั้งคู่...แต่บรรยากาศมันไม่ได้อึดอัดอะไรเลยสักนิด
จะมีก็แค่เสียงของหัวใจผมที่ดังขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้ตื่นเต้นหรือเขินอะไร
มันเงียบจนผมได้ยินแม้กระทั้งเสียงหัวใจของคนขับรถที่ประสานเป็นจังหวะเดียวกัน...แค่นั้นมันก็เพียงพอให้ผมยิ้มออกแล้ว
ไม่ใช่แค่ผมสินะที่ใจเต้นแรงนะ
เทมเลี้ยวรถมายังซุปเปอร์ก่อนถึงคอนโด...
“...”ผมหันไปมองเทมอย่างงงๆ
นี่เขาจำได้ด้วยเหรอว่าผมจะแวะที่นี่
“มีอะไรเหรอครับที่นัท”เทมหันมาถามผมเมื่อจอดรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“...เปล่า...แค่ไม่คิดว่าจะจำได้ว่าพี่จะแวะมาที่นี่”ผมหลบสายตาแล้วพึมพำเบาๆออกไปแต่ผมมั่นใจว่าคนข้างๆต้องได้ยินแน่ๆ
“ผมจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่ได้หมดแหละครับ”เทมบอกด้วยใบหน้ายิ้มๆก่อนจะลงจากรถไป
พวกเราเดินเข้ามา...ผมหยิบรถเข็นแล้วเดินตรงไปยังที่ขายของสดโดยที่มีเทมเดินตามมาติดๆ...ผมเลือกเนื้อเนื้อไก่แล้ววางลงบนตะกร้าก่อนจะหันไปเลือกพวกผักต่างๆบ้าง...ผมสังเกตเห็นนะว่าเทมมองผมอย่างตะลึง
คงไม่คิดว่าผมจะแม่บ้านขนาดนี้ละมั้ง
“พี่นัทเลือกของเก่งจังเลย”เทมเข็นรถเข็นตามผมมาแล้วพูดขึ้น
“...พี่ชอบทำอาหารนี่”ผมเหล่มองเทมนิดหน่อยก่อนจะหันไปเลือกหัวหอมต่อ
“แบบนี้ใครได้ไปเป็นภรรยาคงจะมีความสุขสุดๆเลย”เทมพึมพำแล้วมองผมด้วยรอยยิ้ม
“พี่เป็นผู้ชายนะเทม...ต้องมีภรรยาสิ”ผมหลบตาแล้วพึมพำให้เขาได้ยินเบาๆ
“ฮะฮะฮะ...”เสียงหัวเราะเบาๆทำให้ผมเลิกสนใจเทมแล้วหันมาเลือกผักอย่างอื่นแทน
หลังจากที่ผมได้ทั้งเนื้อ ผัก และไข่มาครบแล้วผมก็ตัดสินใจจ่ายเงินสักทีก่อนมันจะดึกมากไปกว่านี้...ดูเหมือนว่าตอนนี้เกือบจะ6โมงแล้วล่ะ
“เทมจะซื้ออะไรไหม?”ผมหันไปถามคนที่ทำหน้าที่เข็นรถให้ผม
“ไม่ครับ”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะเดินไปจ่ายเงินแล้วเอาของที่ซื้อไปเก็บไว้ที่หลังรถ...ในไม่ช้ารถก็เคลื่อนตัวออกจากซุปเปอร์แล้วตรงกลับไปยังคอนโด
ตึ๋ง!
เสียงลิฟท์ดังขึ้น...ทั้งผมและเทมเดินออกมาจากลิฟท์ตอนนี้พวกเราขึ้นมาถึงชั้นที่14แล้ว...ผมเดินมาจนถึงห้อง1404ซึ่งเป็นห้องของผมเอง
ผมกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในลิฟท์แล้วแต่ผมไม่มั่นใจว่าควรจะทำมันดีไหมแต่ผมก็ตัดสินใจแล้วว่าจะทำ
“เทม”ผมหันหลังกับไปเรียกคนที่ถือถุงตามผมมา
“ครับ?”
“อ่อ...เทมบอกว่าอยู่ชั้นเดียวกันนี่ห้องไหนเหรอ?”ผมถามเทมออกไป...ถ้าอยู่ไกลผมจะได้ล้มเลิกความคิดนี้ซะ
“ก็...”เทมส่งเสียงออกมาแล้วเลื่อนสายตาไปยังห้องๆหนึ่ง...ผมเองก็มองตาไปเช่นกันสายตาผมที่เลื่อนตามเทมมาหยุดอยู่ที่ห้องข้างๆผม
1403
“ห๊ะ...?”
อย่าบอกนะว่า...
“ผมอยู่ห้องข้างพี่นี่แหละ...พรมลิขิตเลยเนอะพี่ว่าไหม?”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ดูมีความสุขมากจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
อ่า...ถ้าอยู่ใกล้ขนาดนี้คงไม่มีปัญหาละมั้ง
“เทม”ผมเรียกอีกครั้ง
“ครับ?”
“ต่อจากนี้มีธุระอะไรไหม?”ผมลองถามดู
“ไม่มีครับ”เทมตอบกลับมาอย่างเร็วแล้วมองผมด้วยความสงสัย
“อ่อ...ถ้าว่าง...มาทานข้าวเย็น...ที่ห้องพี่ไหม?”ผมกลั้นใจเอ่ยปากชวนไปในที่สุด
เทมอุตส่าห์ช่วยผมเข็ดรถทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ซื้ออะไรเลยสักอย่าง...เขายอมเสียเวลาเกือบชั่วโมงเพียงแค่รอผมซื้อของเพราะงั้นผมคิดว่าควรจะตอบแทนอะไรเขาบ้าง...ซึ่งสิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้ก็คงมีแค่การทำอาหารเท่านั้น
“ได้เหรอครับ?...จะรบกวนพี่รึเปล่า?”เทมถามผมเสียงใส...แววตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความดีใจอย่างปิดไม่มิด
“ได้สิ...พี่เป็นคนชวนนี่นา”ผมบอกเทมพร้อมกับไขกุญแจเข้าไปในห้อง
“เข้ามาสิ”ผมหันไปเรียกเทมที่ยืนอยู่หน้าประตูแต่ไม่ยอมเข้ามาสักที
“...ขอรบกวนด้วยนะครับ”เทมเอ่ยเบาๆและก้าวเข้ามาภายในห้อง
“เทมรออยู่ที่ห้องรับแขกนะ...ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่เรียก”ผมบอกเทมแล้วยกถุงไปวางไว้ในครัว
“ให้ผมช่วยไหมครับ?”เทมที่ถือถุงอีกอันมาวางก่อนจะหันมาถามผม
“เทมทำอาหารเป็นไหมล่ะ?”
“...”เทมไม่ตอบแต่ส่ายหัวดิ๊กๆ
ผมยิ้มน้อยๆกับท่าทางแบบนั้น...ทำไม่เป็นแต่ก็ยังอยากจะช่วยงั้นสินะ
“ให้พี่ทำเองเถอะ...ไม่นานก็เสร็จแล้ว...อ่อ...ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ....เทมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้อีกสักพักค่อยมาห้องพี่”ผมบอกเทมไว้ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเองแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดทำงานเป็นเสื้อแขนสั้นคอกว้างสีเขียวอ่อนกับกางเกงสีน้ำตาลที่สั้นเลยเข่ามาประมาณคืบหนึ่ง
พอผมออกมาก็ไม่เห็นเทมแล้วแปลว่าคงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแน่ๆเลย...ผมจัดเตรียมวัตถุดิบต่างๆให้พร้อมก่อนจะค่อยๆลงมือทำทีละอย่าง...วันนี้ผมทำพวกของง่ายเพราะเลยเวลาอาหารเย็นมามากแล้ว
ที่ผมทำก็มีผัดกระเพรา...ต้มจืดไข่น้ำใส่วุ้นเส้นและผัดผักรวมมิตร...ในเวลาไม่นานอาหารทั้งสามจานก็เสร็จออกมาน่ากินพร้อมๆกับข้าวที่หุงสุกแล้ว...ผมใช้เวลาไม่นานในการนำอาหารมาวางรอไว้บนโต๊ะ
กิ๋งก่อง!
เสียงกิ่งห้องผมดังขึ้น...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนกด
“กำลังจะไปตามเลย”ผมเปิดประตูพร้อมกับบอกด้วยท่าทางสบายๆ...ตอนนี้เทมอยู่ในเสื้อคอวีสีน้ำตาลกับกางเกงขาสามส่วนสีดำ...คนหล่อใส่อะไรก็หล่อสินะ
“....”เทมไม่พูดอะไรแต่มองหน้าผมอึ้งๆ
“....”ผมเลยเงียบและก้มมองตัวเองบ้างและก็รู้ว่าอะไรที่ทำให้เทมอึ้ง
คงจะเป็นผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนลายดอกไม้ที่ผมใส่อยู่แน่ๆเลย...มัวแต่จัดโต๊ะเลยลืมถอดออกเลย...น่าอายจริงๆ
“...โทษทีพอดีพี่รีบไปหน่อย...เข้ามาสิ”ผมบอกเทมแล้วเดินนำเข้ามาในห้องพร้อมๆกับถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วนำไปเก็บไว้ในห้องครัวตามเดิม
“ผมช่วยตักข้าวนะครับ”เทมเดินเข้ามาในครัวแล้วเดินไปหยิบจานมาสองใบ
“ขอบคุณนะ...งั้นพี่ไปเตรียมน้ำก่อน”ผมบอกเทมแล้วเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำออกมา
อาหารมื้อนี้ผ่านไปด้วยความสบายใจเพราะดูท่าเทมจะชอบอาหารที่ผมทำจนต้องของเติมข้าวชามที่2ซึ่งผมเองก็เกือบจะยิ้มหน้าบานแล้ว
ผมไม่ค่อยได้ทำอาหารให้ใครทานเพราะงั้นจริงไม่ค่อยมีใครมาชมผมว่าทำอาหารอร่อยมากเหมือนที่เทมทำ...แค่เขากินไปยิ้มไปแบบนี้ผมก็มีความสุขแล้วล่ะ
การทานอาหารผ่านไปอย่างเชื่องช้าแต่กลับมีความสุขมากจนผมไม่อยากให้เวลาเดินเร็วเลย...แต่ก็อย่างว่ายิ่งเราอยากให้มันเดินช้าเท่าไหร่มันก็จะยิ่งเดินเร็วเท่านั้น...ผ่านไปแป๊บๆ
ตอนนี้ผมก็มายืนส่งเทมที่หน้าห้องของตัวเองซะแล้ว
“อาหารอร่อยมากๆเลยครับพี่นัท”เทมบอกผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ดีใจที่ชอบนะ...ครั้งนี้รีบไปหน่อยเลยไม่ได้ทำของหวานไว้..คราวหน้าพี่จะแก้ตัวใหม่นะ”ผมบอกเทมพร้อมยิ้มนิดๆ
“ผมมาได้อีกเหรอครับ!?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น
“แน่นอนสิ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะเทม”
“พี่นัท...พรุ่งนี้ผมไปทำงานพร้อมพี่ได้ไหม?...แบบว่า...ไปรถพี่เหมือนเมื่อเช้านะครับ”เทมถามพร้อมกับสบตาผมเพื่อจะรอคำตอบ
ผมอมยิ้มกับท่าทางแบบนั้นไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ววันนี้
รู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย
“ได้สิ...เสร็จแล้วเรียกพี่ละกัน...แต่ถ้าสายพี่ไม่รอนะ”ผมเอ่ยยิ้มๆแล้วหันหลังเดินเข้าห้องไปแต่ผมก็ได้ยินคำพูดที่ลอดผ่านประตูมาอย่างชัดเจน
“ครับ...ฝันดีนะครับพี่นัท”
“ฝันดีนะเทม”
.....................................................................................................................................
มาอัพตอนต่อไปแล้วค่ะ
วันนี้มาช้านิดหน่อยเพราะมัวแต่ทำขนมอยู่คะ
หวังว่าตอนนี้จะถูกใจเพื่อนๆกันนะ...เทมเริ่มหึงหวงพี่นัทแล้ว
ตอนต่อไปมาดูว่าเทมจะสานต่อยังในวันหยุดที่ไม่ได้นั่งรถไปด้วยกัน
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่คอยติดตามนะค่ะ
ส่วนเรื่องเนื้อหาจะค่อยๆถยอยปรับแก้ถ้าเสร็จเมื่อไหร่จะเอามาลงให้คะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
ความคิดเห็น