คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ✉ จดหมายฉบับที่ 17✉คำสารภาพของทั้งคู่ ครึ่งแรก
✉ จดหมายฉบับที่ 17✉คำสารภาพของทั้งคู่
“ออยอะเอี่ยะ!!...”ผมพยายามดิ้นใด้หลุดจากการจับกุมของเพื่อนพีช...ตอนนี้ผมเป็นห่วงพี่นัทมากกว่าถูกบังคับให้ดื่มเพียวๆตั้งขนาดนั้น
ไม่เมาก็ต้องมึนแน่ๆ
ให้ตายเถอะผมไม่น่าพาพี่เขามาเลยจริงๆสิ
น่าจะพากลับบ้านไปตั้งแต่แรก...ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าพวกพี่ๆที่นี่น่ะต้องทำการต้อนรับพี่นัทแน่นๆ...ความจริงการต้อนรับก็ไม่เป็นอันตรายอะไรหรอกแค่มอมเหล้าแล้วถามคำถามหน้าอายๆเท่านั้นเอง
แต่ถ้าพากลับความลับผมรั่วถึงหูพี่นัทแน่ๆ
ความลับอะไรน่ะเหรอ?
ก็ที่ผมรักพี่เขาไง!!
ผมไม่เข้าใจว่าผมแสดงออกมาขนาดนั้นเลยเหรอพี่ไม้ถึงได้ดูออกแล้วลากผมไปโดยกระซิบเพียงประโยคเดียวก็ทำเอาผมไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
‘ถ้าคิดจะพาพี่นนัทกลับเตรียมตัวรอได้เลยพรุ่งนี้พี่จะไปบอกว่าแกหลงรักเขาให้พี่นัทรู้’
แล้วแบบนี้ใครมันจะกล้ากลับฟระ!!!
ผมยังไม่มีความกล้าพอที่จะสารภาพทั้งๆที่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองมากขนาดนี้แล้วแท้ๆแต่จะให้ทำไงล่ะ...ก็ผมกลัวนี่นา
เกิดมาก็พึ่งจะเคยกลัวคำปฏิเสธนี่แหละ
ถ้าพี่นัทบอกว่า ‘ไม่’ ใจผมคงสลายแน่ๆแล้วพี่นัทก็คงจะไม่ยอมเข้าใกล้ผมอีก
อาจจะเกลียดขี้หน้าผมไปเลยก็ได้
แบบนั้นผมไม่เอาหรอก...ผมก็เลยต้องยอมอยู่นี่ไง!
แต่เข้าใจไหมว่าผมหวงแค่หน้าพี่นัทแดงเพราะแอลกอฮอล์ผมก็แถบอยากจะฉุดพี่เขากลับห้องแล้ว...ผมหวงพี่นัทสุดๆเลยบอกตรงๆ...ผมไม่อยากให้ใครเห็นพี่นัทตอนหน้าแดงทั้งนั้นแล้วนี่อะไร?...ดื่มเพียวๆ
ให้ตายเถอะ
จากหน้าที่ขึ้นสีนิดๆตอนนี้แดงก่ำจนผมสังเกตนะว่ามีหลายคนที่มองพี่นัทของผมแล้วแอบกลืนน้ำลายน่ะ...
อย่างหวังจะได้แตะแม้แต่ปลายเส้นผมของพี่นัทเลย!
ปึก!
“โอ๊ย!....ไอ้เทม!!”เสียงพีชร้องลั่นแล้วยกเท้าตัวเองที่ผมเหยียบขึ้นมาดู
ช่วยไม่ได้นี่ก็ไม่ยอมปล่อยผมเอง
“พี่สินหยุดเถอะผมขอล่ะ”ผมดึงพี่นัทมาก่อนจะบอกพี่สิน...ศีรษะของพี่นัทเอียงตามมาอย่างง่ายดายจนผมต้องหันไปมองหน้าพี่นัท
“...”สิ่งที่ผมเห็นทำเอาอารมณ์ผมขึ้นในทันที...สภาพของพี่นัทที่ตาปรือมองผมด้วยสายตาหวานฉ่ำผิวก็เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีชมพูทั้งตัวแล้วแถมหน้ายังแดงแจ๋
บอกได้คำเดียวว่า...
ยั่ว!
ของเติม สุดๆ ตามไปด้วยละกัน
“โหย~...แกจะหวงอะไรนักวะไอ้เทม”พี่สินถามผมขำแล้วยกแก้วขึ้นดื่มต่อ
เออ หวง!
หวงมากด้วยขอบอกเลย!!!
“...”ผมจ้องพี่สินเขม็งเลย
“ไอ้เทม!!!...ไม่ต้องห่วงไปในแผนกนี้ไม่ใครที่ไม่รู้หรอกว่าแกหลงรักพี่นัทอยู่น่ะ!!!!”เสียงตะโกนของพี่ไม้ดังขึ้นทำเอาผมหันไปมองพี่เขาเขม็งอีกคน
“พี่ว่าไงนะ!!!”ผมถามอีกครั้งทันที
“ฮะฮะฮะ...ดูหน้าไอ้เทมดิโครตฮาเลย...ไอ้กรแกบอกไปดิว่าเมื่อกี่พี่ว่าไร?”พี่ไม้หัวเราะจนท้องแข็งก่อนจะหันไปบอกพี่กร
“หึ...เขารู้กันหมดทั้งแผนกแล้วว่าแกหลงรักคุณนัทอยู่!!!”สิ้นเสียงพี่กรผมก็...
ฉ่า!!
“ทะ...ทำไม...”หน้าผมตอนนี้ต้องแดงสุดๆแน่เลย
ทำไมทุกคนถึงรู้ล่ะ!
ผมทำตัวมีพิรุธงั้นเหรอ?!!
ไม่นะความลับของผม...ผมคิดว่ามันเป็นความลับทั้งๆที่คนทั้งแผนกรู้เนี่ยนะ!!
“โหย!...แกไม่ค่อยแสดงออกเลยนะไอ้เทม!...วิ่งไปชงกาแฟให้เขาหน้าบานแบบนั้นทุกวันน่ะ!!”พี่บัฟตอบสมทบ
“เหม่อเรียกชื่อพี่เขาอยู่ทุกวัน!”เพื่อนพีชเสริมต่ออีก
“พอพี่เขามารับก็กระดิกหางดิ๊กๆวิ่งไปหา!”
“หน้าบานทุกครั้งที่คุณนัทเรียกชื่อ!”
“อ๊ะๆ...อย่าคิดว่าไม่เห็นนะที่กอดกันแล้วลากไปหลังบริษัทนะ!”
ตู้มมม!!
หน้าผมระเบิดไปเรียบร้อยแล้วครับ
ตอนนี้เสียงแซวผมดังระงมเลย
“ระ...รู้แล้วเลิกล้อสักทีสิ!...ผมรักพี่นัทแล้วไงเล่า!!!”ผมตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด
แค่นี้ก็อายจะแย่แล้ว
“ก็กำลังจะช่วยอยู่นี่ไง”พี่สินบอกผม
“ห๊ะ...?”ผมหันไปทำหน้างงใส่พี่เขา
ช่วย...?
ช่วยผมเหรอ?
ยังไง?
“โธ่เอ๋ย~...เด็กน้อยหัดรักจำไว้นะว่าเวลาคนเมามักจะเผยตัวตนจริงๆของตัวเองออกมารวมทั้งความรู้สึกด้วย”พี่ไม้ยกแก้วขึ้นดื่มแล้วอธิบายให้ผมฟัง
ว่าแต่ที่พูดมาน่ะ
มันเกี่ยวกันยังไงล่ะ?
“โง่จริงน้องเรา...พอคุณนัทเมาเราก็จะแอบถามไงว่ารู้สึกยังไงกับแก”พี่กรพูดต่อ
“...”ผมถึงกับนิ่งเลยครับ
มีวิธีแบบนี้ด้วย?
ผมหันมามองพี่นัทที่ยังปรือตามองผมด้วยสายตาหวานเชื่อมอยู่
“เอาล่ะ...ถ้ารู้แล้วก็ให้คุณนัทนั่งดีๆซะเดี๋ยวพี่จัดให้เองน้องชาย”พี่สินบอกผมก่อนจะช่วยขยับพี่นัทให้นั่งพิงโซฟาในท่าที่สบายๆ
“คุณนัทครับ...ได้ยินผมไหมครับ?”พี่สินถามพี่นัทพร้อมกับยื่นมือไปโบกตรงหน้าพี่นัท
“...ครับ”พี่นัทตอบเสียงเมาๆ
“คุณนัทชอบคนแบบไหนเหรอครับ?...บอกหน่อยได้ไหม?”คำถามของพี่สินทำให้ผมหูผึ่งทันที
ถ้าพี่นัทยอมบอกผมจะได้ปรับปรุงตัวให้เป็นแบบที่พี่เขาชอบ
“...”ผมหันไปจ้องหน้าพี่นัทเขม็งเพื่อจะได้ไม่พลาดแม้แต่คำเดียว
“พี่ไม้ดูไอ้เทมดิตลกซะมัดเลย...เป็นเอามากนะ”พี่กรหันไปคุยกับพี่ไม้แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจหรอกใครจะคุยกับใครก็ช่าง
“...อืม~...น่ารัก...”พี่นัทเอียงหัวไปมาเหมือนกำลังคิดก่อนจะตอบออกมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ
น่ารักเหรอ...?
นั่นมันผู้หญิงแล้วมั้ง
จะว่าไปพี่นัทก็ไม่มีท่าทางว่าจะชอบผู้ชายเลยนี่นา
จะชอบผู้หญิงก็คงไม่แปลกสินะ
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกโหวงๆในอกด้วยนะ
“โธ่คุณนัท...น่ารักมีตั้งเยอะแยะอย่างอื่นละครับ”พี่สินถามต่ออีก
“...ขี้อ้อน...อบอุ่น...อ่อนโยน...ยิ้มสวย...แล้วก็....”พี่นัทพูดรัวๆโดยที่ผมจดจำไว้ทุกคำพูด
ขี้อ้อน...ผมก็อ้อนได้นะจะอ้อนทุกวันเลยด้วย
อบอุ่น...ผมว่าตัวผมก็อุ่นอยู่นะ?
อ่อนโยน...ผมมีให้พี่นัทเต็มเลยล่ะครับ
ยิ้มสวย...ผมน่ายิ้มหล่อมากกว่ายิ้มสวยนะ
จะว่าไปพี่นัทพูดค้างไว้นี่นา
“แล้วก็อะไรครับ?”ผมถามออกไปด้วยความสนใจ
ผมว่าข้อนี้ต้องเป็นข้อสำคัญแน่ๆ...ถ้าผมทำข้อนี้ได้ผมมั่นใจว่าผมต้องมีโอกาสเพิ่มขึ้นแน่นอน
หมับ!
พี่นัทหันมาทางผมก่อนจะใช้สองมือโอบคอผมไว้ก่อนจะดึงผมเข้าไปใกล้ๆ...ปลายจมูกของพี่นัทสัมผัสกับปลายจมูกผมเบาๆก่อนจะเขี่ยไปเขี่ยมา...
อึก!
ถ้าจะให้ท่ากันแบบนี้เดี๋ยวจะเจ็บตัวนะครับพี่นัท
พี่นัทยิ้มก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมถึงกับยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่อายใคร
“...แล้วก็...รักผมมากๆ...มากกว่าใคร...”
“ผมรักพี่ที่สุดเลยล่ะ!”ผมบอกับพี่นัทด้วยรอยยิ้ม
ถ้าแข่งเรื่องความรักที่ผมมีให้พี่นัทผมเชื่อว่าไม่มีใครชนะผมได้หรอก...รับรองได้เลย!
“ฮิ้ววว~!....ไอ้เทมสารภาพรักแล้ววว~”เสียงของพี่หลายๆคนดังขึ้นพร้อมกันทำเอาผมหน้าร้อนเลยทีเดียว
“แต่หน้าเสียดายที่พี่นัทคงไม่ได้ยิน”พี่ไม้บอกผมแล้วยิ้มแหย่ผม
นั่นสิ...ถึงจะบอกพี่เขาตอนนี้...
พี่เขาก็คงไม่รู้ตัวอยู่ดี
“...พี่นัท”ผมเรียกพี่นัทด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“ใจเย็นก่อนน้องรัก...นี่ยังแค่เริ่มต้นเท่านั้น”พี่สินพูดแล้วพยายามดึงพี่นัทให้ออกมานั่งตามเดิม
“คุณนัทครับ...ตอนนี้มีคนที่ชอบรึยังครับ?”สิ่งที่พี่สินถามพี่นัททำให้ผมหันควับไปหาพี่สินทันที
“พี่สิน!”ผมเรียกอย่างโกรธๆ
“แกไม่อยากรู้รึไงล่ะ?...ไม่แน่นะเขาอาจจะมีคู่มั่นอยู่แล้วก็ได้”คำพูดของพี่สินทำให้ผมถึงกับสะอึก
นั่นสินะ
ผมมัวแต่คิดถึงตัวเองอยู่ฝ่ายเดียวว่ารักพี่นัทแต่ก็ไม่แน่ว่าพี่นัทจะมีคนที่ดูใจกันอยู่แล้วก็ได้
แค่คิดแบบนั้นก็ทำเอาใจผมฝ่อไปเลย
ไม่นะ...ผมยังไม่อยากจะตัดใจตอนนี้
“...”พี่นัทส่ายหัวไปมาทำเอาใจผมเริ่มพองโตอีกครั้ง
“...แต่ถ้ารัก...มีแล้ว”ประโยคต่อไปทำเอาผมถึงกับยิ้มค้างเลย...
พี่นัทบอกว่าอะไรนะ?
ไม่มีคนที่ชอบ
แต่มีคนที่รักแล้ว!!
...................................................................................
สวัสดีค่ะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วค่ะ
ต้องขอโทษที่มาแค่ครึ่งเดียวนะทั้งที่สัญญาว่าจะมาเต็มๆตอนแท้ๆ
พอดีพรุ่งนี้เราจะเข้ากรุงเทพฯไปงานหนังสือค่า...มีใครไปบ้างไหม?
ทำให้ไม่สามารถลงในวันพรุ่งนี้ได้แถมยังเขียนไม่จบตอนอีกด้วย555+
ตอนแรกกะจะรอแต่งให้จบก่อนแต่ก็อาจเป็นสักวันจันทร์หรืออังคารเราเห็นว่านานไปเลยมาอัพครึ่งตอนก่อนค่า
ไว้จะมาต่อในอีก2-3วันนะคะ
หลังจากนี้เราจะทำการรีไรท์เรื่องใหม่จะมีการแก้คำผิดและเนื้อ เรื่องบางส่วนให้ตรงกับความเป็นจริงมากขึ้นแต่ก็ไม่ได้มากขนาดที่ต้องกลับไป อ่านใหม่นะ
พวกคำผิดต่างๆจะพยายามแก้ให้ได้มากที่สุดค่ะ
ทุกข้อแนะนำและคำติชมจะนำไปทำตามคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจนะคะ
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องหวานๆไม่เน้นแนวเครียด...คนแต่งเขียนดราม่าไม่เก่งและไม่ชอบกินมาม่าเพราะงั้นขอให้สบายใจว่าไม่มีการหักหลังกันแบบเจ็บปวดแน่นอนค่ะ...อ่านสบายๆยิ้มๆตามกันไปนะค่ะ
ไว้เจอกันใหม่ค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
ความคิดเห็น