คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ✉ จดหมายฉบับที่ 21✉ลางร้าย(1)
✉ จดหมายฉบับที่ 21✉ลางร้าย(1)
ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกว่ามีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นและเป็นเหตุการณ์ร้ายๆซะด้วยสิ...ถ้าให้ผมคาดเดาก็คงมีไม่กี่อย่างที่คิดได้หรอก
เรื่องมันเริ่มจากเมื่อวานนี้ที่ผมแยกกันมาทำงานกับเทม
ความจริงเทมก็อยากมาพร้อมกับผมแต่เขาต้องจำใจนั่งมอตอร์ไซค์ตัวเองมาทำงานโดยพูดขึ้นด้วยท่าทางเศร้าๆว่า...
‘ถ้าจอดทิ้งไว้นานๆเดี๋ยวเครื่องจะมีปัญหาน่ะครับ’
ตอนที่มาทำงานเทมก็ขับมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างๆรถผม..บางที่ก็ขับไปอยู่ข้างหลังจนทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้กับการแสดงออกของเทมที่อยากอยู่ข้างๆผมมากขนาดนี้
แล้วพอผมถามว่าทำไมไม่ไปขับอยู่ข้างหน้ารถผมล่ะ?
คำตอบของเทมคืออะไรรู้ไหม?
‘ถ้าอยู่ข้างหน้าผมก็มองไม่เห็นพี่นัทสิครับ’
คำตอบง่ายๆที่ทำให้หน้าผมแดงอย่างน่าอาย
หยอดได้หยอดดีจริงๆ...ความจริงเทมไม่เห็นจำเป็นต้องมาหยอดอะไรผมเลยก็ตอนนี้ผมเป็นแฟนเขาแล้วนี่นา...การหยอดน่ะมันไว้ใช้ตอนที่จีบกันไม่ใช่?
อ๊ะ...หมายความว่าตลอดเวลาที่เทมหยอดผมแปลว่าผมโดนจีบอยู่งั้นเหรอ?
ทำไมถึงพึ่งมารู้ตัวล่ะเนี่ย!!
หลังจากที่ขึ้นมาทำงานตามปกติเหมือนทุกวันๆ...แต่วันนี้พอเลิกงานผมต้องเดินกลับไปที่รถคนเดียวเพราะที่จอดมอเตอร์ไซค์อยู่คนละทางกันแต่เทมบอกให้ผมรอก่อนเดี๋ยวจะขี่รถมาหา
“...อะไรเนี่ย?”ผมอุทานขึ้นมาเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง
รถของผมตอนนี้ถูกปล่อยลมที่ล้อออกจนแฟบทั้งสี่ล้อ...ผมเดินดูรอบๆรถว่ามีอะไรอีกไหมแล้วก็ต้องสะดุดกับกระดาษที่ถูกพับวางไว้ที่ท้ายรถ
“....?”ผมหยิบกระดาษขึ้นมาก่อนจะเปิดดูข้อความภายใน
‘ถ้าไม่อยากตายก็กลับบริษัทเก่าไปซะ!...ถ้ายังปากมากไปบอกกับประธานแกจะได้โดนดี’
ประโยคที่แฝงความอาฆาตข่มขู่ชัดเจนจนผมอดไม่ได้ที่จะหันไปมองรอบๆทั้งที่รู้ว่าคนทำคงจะไม่อยู่ใกล้ๆแล้วแน่ๆ
“...ท่านประธาน”ผมพึมพำเบาๆก่อนที่จะใช้ความคิด
ผมว่าเรื่องนี้มันต้องเกี่ยวข้องกับการยักยอกเงินแน่ๆ
ให้ตายสิ...เรื่องมันชักใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
พรึ่บ!
“...นี่มันอะไรกันครับพี่นัท!!”เทมแย่งกระดาษที่ผมถืออยู่ไปแล้วก้มลงอ่าน...เมื่ออ่านจบเขาก็มองมาที่ผมเขม็งพร้อมกับคำถามที่ต้องการคำตอบ
“พี่ก็ไม่รู้”ผมบอกออกไป
ผมคิดว่าผมไม่ควรที่จะบอกเทม...ถ้าเทมรู้เขาต้องเป็นห่วงผมมากแน่ๆและอีกอย่างผมไม่อยากให้เขามาพอยติดร่างแหเพราะงานของผมไปด้วยอีกคน...แค่ผมเป็นอันตรายคนเดียวก็พอแล้ว...
ผมไม่ต้องการเอาเทมมาเกี่ยวข้องด้วย
“ผมจะไปจัดการมัน!!”เทมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะก่อนจะเดินออกไป
หมับ!
“หยุดเลยเทม...เทมจะไปจัดการใครล่ะ?”ผมรั้งเทมเอาไว้...ดูท่าเทมในตอนนี้จะอารมณ์เสียสุดๆแล้วสิ
“ไม่รู้...แต่ผมไม่ยอดปล่อยไปเฉยๆแน่..ไม่ว่าจะเป็นใครผมจะไม่ยอมให้มาแตะต้องพี่!!”เทมหันมามองผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่
“ขอบคุณนะเทม...พี่ว่าตอนนี้เรากลับกันเถอะ...ดีจังนะที่เทมตัดสินใจเอามอเตอร์ไซค์มาด้วยน่ะ”ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อลดความโมโหของอีกฝ่ายลง
“อ่า...นั่นสิ...โชคดีจริง”เทมตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลงมมาหน่อย
หลังจากนั้นผมก็โทรไปที่ศูนย์ให้คนมาลากรถผมไปซ่อมแล้วซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เทมกลับคอนโด...แต่ระหว่างทางผมก็เกิดสงสัยขึ้นมา
ทางนี้มันไม่ใช่ทางกลับคอนโดนี่นา?
“เทม...จะไปไหนเหรอ?”ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆหูเทมแล้วพูดเสียงดัง...เพราะแรงลมที่ปะทะหน้าผมทำให้ผมรู้เลยว่าผมต้องพูดเสียงดังหน่อยไม่งั้นเทมไม่ได้ยินแน่ๆ
“ผมจะพาพี่ไปนั่งรถเที่ยว...เปลี่นบรรยากาศครับ”เทมตะโกนกลับมา
ผมรู้ว่าเทมเป็นห่วงผมในเรื่องที่เกิดขึ้น
หมับ!
“ขอบคุณนะ”ผมกอดเข้าที่เอวของเทมก่อนจะกระซิบเบาๆผ่านสายลมและหวังว่าเทมจะได้ยินคำที่ผมบอกนะ
เราใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการขับรถเล่นก่อนจะกลับมาที่คอนโด...ผมที่กำลังจะเข้าห้องตัวเองก็ต้องชะงักเมื่อโดนเทมดึงแขนไว้
“...มีอะไรเหรอเทม?”ผมหันไปถามอย่างงงๆ
“พี่มานอนกับผมได้ไหม?...ผมรู้สึกใจไม่ดีเลยถ้าพี่อยู่ห่างผมแบบนี้”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล
“แค่ห้องข้างๆเนี่ยนะ”ผมพูดติดตลก
“ครับ...ถ้าผมไม่ได้สัมผัสพี่ไว้ผมก็ไม่หายกังวลหรอก”
สุดท้ายผมก็ต้องยอมเทม...เทมเข้ามาช่วยผมถือเสื้อผ้าที่จะใส่พรุ่งนี้ไปไว้ที่ห้องเทม...ส่วนพวกชุดนอนหรืออุปกรณ์อื่นๆในห้องเทมผมมีอยู่แล้วล่ะ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาค้างที่ห้องเทมนี่นา
เรื่องของเมื่อวานก็มีเท่านี้...แต่พอมาวันนี้น่ะสิ
หลังจากที่ผมซ้อนมอเตอร์ไซค์เทมมาทำงานเพราะรถผมยังซ่อมไม่เสร็จ...แถมวันนี้ลิฟท์ที่บริษัทดันเสียผมกับเทมเลยต้องจำใจขึ้นบันไดแทน
ตุบ!
“อ๊ะ!...เดี๋ยวเทม”ผมเรียกเทมเมื่อผมทำกระเป๋าเงินตกไปตรงกลางของราวบันได
ดีนะที่อยู่ชั้น1...
“ครับ”
ผมเดินลงมาพร้อมกับก้มเก็บกระเป๋าเงินของตัวเองที่ตกลงบพื้น...พร้อมกับสัมผัสบางอย่างที่รู้สึกเหมือนมีเงาอะไรสักอย่างอยู่บนศีรษะ
“...”พอผมเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับกระถางต้นไม้ที่กำลังตกลงมาใส่ผม
ร่างกายผมแข็งจนไม่มีแรงที่จะขยับเขยื่อนเลยสักนิดเดียว
“พี่นัท!!!”
หมับ!
ตุบ!
เพร้งง!!
“โอ๊ย!...พี่นัทเจ็บตรงไหนไหมครับ?”เทมถามผมด้วยความตกใจก่อนจะจับไหล่ผมแล้วมองดูว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก...ขาผมที่ไม่ยอมขยับได้แต่ภาวนาในใจก็ได้ยินเสียงเทมตะโกนเรียกชื่อพร้อมกับดึงผมให้ออกห่างจากกระถางต้นไม้ที่ตกลงมา
“เทม...พี่ไม่เป็นไร...คนที่เป็นน่ะ...เทมต่างหาก”ผมบอกเทมแล้วยกมือขึ้นสัมผัสบริเวณขมับข้างขวาของเทมที่มีเลือดสีแดงสดไหลลงมาเล็กน้อย
เทมเป็นห่วงผมมากว่าตัวเขาเอง
ผมรู้สึกดีแต่อีกแง่ผมก็รู้สึกเป็นห่วงมากๆเหมือนกัน
“เลือดเหรอครับ...”เทมพึมพำก่อนจะใช้มือสัมผัสตรงที่ผมกำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดลือดออกให้เทมอยู่
“เจ็บมากไหม?...ไปห้องพยาบาล...ไม่สิ...ไปโรงพยายาลดีกว่า”ผมพูดขึ้นก่อนจะเข้าไปช่วยพยุงเทม
“ไม่ครับพี่...ผมไม่เป็นไรไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลยสักนิด”เทมเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นโดยมีผมพยุงอยู่
ตอนนี้เริ่มมีพนักงานหลายคนมามุงแล้วด้วย...มีทั้งคนที่เข้ามาถามเหตุการณ์ทั้งเข้ามาช่วยพยุงเทม...ตอนแรกเทมไม่ยอมที่จะไปทำแผลที่โรงพยาบาลผมเลยบอกว่าถ้าไม่ไปโรงพยาบาลอย่างน้องก็ต้องไปทำแผลที่ห้องพยาบาล
เทมถูกพยุงไปจนถึงห้องพยาบาลก่อนจะโดยคุณหมอสุดสวยเป็นคำทำแผลให้...ผมคอยยืนดูอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ..ดูท่าเทมจะไม่ค่อยชอบห้องพยาบาลสักเท่าไหร่นะ...
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็เล่นทำหน้าเหมือนโดนบังคับมาเลยยังไงล่ะ...ปากแบะๆตาขว้างๆเหมือนเด็กๆไม่มีผิดเลย
หลังจากที่ทำแผลเสร็จผมก็ไปส่งเทมที่แผนกก่อนจะเข้าไปทำงานในห้องของตัวเอง...และผมก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับกระดาษที่ถูกพับไว้วางอยู่บนโต๊ะของผม
“...??”ผมหยิบกระดาษนั่นขึ้นมาอย่างหวาดระแวง
ผมว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกันแน่ๆ
ผมนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะเปิดกระดาษแผ่นนั้นดู
‘ถ้ายังกล้าทำบัญชีต่อสิ่งที่จะโดนต่อไปไม่ใช่แค่กระถางต้นไม้แน่...ผู้ชายที่อยู่ข้างๆแกระวังจะตายไม่รู้ตัวนะ’
“...”ผมอ่านจบผมถึงกับกำกระดาษในมือแน่นโดยที่ไม่กลัวว่ามันจะยับเลยสักนิด
สิ่งที่อยู่ในหัวผมตอนนี้คือ...
‘เทมจะเป็นอันตราย’
และคนที่ทำให้เทมเป็นอันตรายก็คือผมเอง
ถ้าเทมยังอยู่ข้างๆผมแบบนี้
จะไม่ปลอดภัย
ยังดีที่คนที่อยู่เบื้องหลังไม่รู้ว่าผมคบอยู่กับเทม
ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วสิ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“...”เสียงเคาะประตูทำให้ผมรีบยัดกระดาษนั่นลงลิ้นชักก่อนจะปรับสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติตามเดิม...เพราะถ้าคนที่เข้ามาเป็นเทมเขาจะได้ไม่เป็นห่วงผมมากไปกว่านี้
“เชิญครับ”
ครื่นนน~
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของบุคคลที่ไม่คาดฝันว่าจะลงมาหาผมถึงที่นี่ได้...เขามาที่นี่ทำไมกัน?
“ท่านประธาน”ผมเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาท่าน
“ผมรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว...คุณปลอดภัยใช่ไหม?”ท่านประธายเอ่ยถามผม
“ครับ...มีคนมาช่วยผมไว้”
ถ้าไม่ได้เทมช่วยป่านนี้ผมคงได้ไปนอนโรงพยายาบาลแล้ว
“ตอนนี้ผมเริ่มได้หลักฐานสำคัญมาแล้ว...ช่วงนี้ผมอยากให้คุณระวังให้มากๆหน่อย...อีกไม่นานทุกอย่างก็จะเรียบร้อยแล้ว”ท่านประธานบอกกับผมก่อนจะเดินออกจากห้องผมไปโดยไม่ฟังคำพูดใดๆของผมเลย
“...อีกไม่นานเหรอ?”ผมพึมพำประโยคที่ท่านประธานบอกไว้
ยังไงตอนนี้สิ่งที่ผมควรทำคือจัดการทำบัญชีให้เสร็จ
ส่วนเรื่องของเทม...ผมคิดเอาไว้แล้วล่ะ
แม้ว่ามันจะเป็นการทำร้ายจิตใจของตัวเองไปสักหน่อยก็ตาม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ปัง!
“พี่นัทกลับบ้านกันเถอะครับ”เทมเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะเดินเข้ามาหาผมที่หน้าโต๊ะทำงาน
“...เทม...”ผมเอ่ยเรียกเทมด้วยใบหน้านิ่งๆ
“ครับ?”
ผมตัดสินใจแล้วว่าจะทำแบบนี้...ถึงแม้มันจะเจ็บปวดแต่ถ้ามันทำให้เทมปลอดภัยได้...ผมยอมที่จะทำมันอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด
“ต่อไปนี้ไม่ต้องมารับส่งพี่แล้วนะ...แล้วเวลาที่อยู่ในบริษัทถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องมาหาไม่ต้องมาทักทายด้วย”ผมเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆออกไปในแนวเฉยชา
“พะ...พี่นัท...” ทั้งน้ำเสียงและแววตาของเทมสั่นระริกจนผมอดไม่ได้ที่จะใจอ่อน
แต่ผมต้องกลั้นใจไว้
ที่ผมทำเพื่อเทม
เพื่อเทมเท่านั้น!!
ผมจะเป็นอันตรายยังไงก็ช่าง...ขอแค่เทมปลอดภัย...
ก็เพียงพอแล้ว
“ขอตัวครับคุณธีราทร”ผมถือกระเป๋าก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องให้เร็วที่สุด
“พี่นัททท!!!”ผมได้ยินเสียงตะโกนและเสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมา
ผมจะไม่หันกลับไปเพราะถ้าผมหันไปมองท่าทางเศร้าๆของเทมแบบนั้นผมทนไม่ได้แน่ๆ...
ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นก่อนจะขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดรออยู่หน้าบริษัทโดยที่ไม่สนใจเสียงตะโกนที่ดังตามาติดๆ
ในใจผมตอนนี้มันร้อนผ่าวและดวงตาเหมือนน้ำตาจะไหลเลย
ผมเข้าห้องพร้อมกับล๊อกประตูก่อนจะทิ้งตัวลงโดยที่พิงกับประตูห้องตัวเองอยู่
“ฮึก!...เทม....ฮืออ~...”ผมปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว
แค่ผมเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและเสียใจนั่นหัวใจผมมันก็เหมือนจะแตกสลายซะให้ได้...แต่ผมไม่สามารถถอยหลังได้แล้ว
ผมไม่รู้ว่าในบริษัทมีพวกของคนที่จ้องเล่นงานผมอยู่กี่คนดังนั้นเป็นการดีที่ผมจะทำเป็นตัดขาดกับเทมให้คนทั้งบริษัทเห็น...แม้ว่าการกระทำของผมมันจะทำร้ายทั้งผมและเทมก็ตาม
ตึก! ตึก! ตึก!
ปัง! ปัง!
เสียงพี่เท้าดังขึ้นติดๆกันฟังดูก็รู้ว่าคือการวิ่ง....เสียงนั้นมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมก่อนจะได้ยินที่ทุบประตูดังตามาติด
ไม่ต้องไปเปิดผมก็รู้ว่าใครคือคนที่อยู่ข้างหน้าประตูนี่
“พี่นัท!!!”เสียงตะโกนเรียกผมดังลั่น
“ฮึก!....”ผมเอามือปิดปากตัวเองไว้ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มลงไปเรื่อยๆ
แค่ได้ยินเสียงเทมผมก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่น
สิ่งที่ผมทำกับเทม...ผมรู้ว่ามันไม่สมควรแต่จะให้ผมทำยังไง
ผมไม่รู้ว่าในห้องทำงานผมมีที่ดักฟังไหม?
หรือบางทีแม้แต่ที่คอนโดนี้ก็อาจจะถูกจับตามองอยู่ก็ได้
ผมไม่อยากเอาเทมเข้ามาเสี่ยงเพราะผม
“พี่นัท...ผมรู้ว่าพี่อยู่หน้าประตู...พี่ร้องไห้ใช่ไหม?”เทมตะโกนถามผมพร้อมกับทุบประตูเสียงดังอีกสองสามที
“....”ผมเม้มริมฝีปากแน่นพยายามไม่ให้เสียงของตัวเองหลุดรอดออกมา
ผมไม่ใช่คนขี้แยแต่พอเป็นเรื่องของอีกฝ่ายผมกลับร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ
เทมเป็นคนแรก....และเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้
“พี่นัท...อย่าร้องไห้เลยนะ...ผมขอโทษ...พี่จะให้ผมขอโทษอีกกี่ครั้งก็ได้จะให้ผมทำอะไรก็ได้...แต่อย่าทำแบบนี้กับผมเลย...หัวใจผมมันรู้สึกเจ็บมากที่พี่ทำท่าทางเย็นชาแบบนั้นใส่...ผมเจ็บจริงๆนะ...เจ็บมากๆเลยด้วย...ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้พี่รู้สึกแย่ขนาดนี้แต่ผมพร้อมที่จะขอโทษ...ผมจะปรับปรุงตัว...”เสียงที่เทมเอ่ยออกมามันเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยและสำนึกผิด....น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการขอร้องให้ผมยกโทษให้
“...ฮึก!...เทมไม่ผิด....ไม่ผิดสักนิด...”ผมหันควับไปทางประตูก่อนจะเอ่ยขึ้นโดยที่พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นจากการร้องไห้
แม้จะเป็นเพียงการพึมพำเบาๆ
แต่ผมรู้ว่าเทมต้องได้ยิน
“ผิดสิ...ถ้าผมไม่ผิดพี่จะหนีหน้าผมแบบนี้ทำไม?”เทมบอกด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
ผมรู้สึกได้ถึงแรงที่พิงกับประตูห้องผม...เสียงที่เมื่อกี๊อยู่ด้านบนค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาจนอยู่ในระนาบเดียวกับผม...
เทมนั่งอยู่หน้าประตูห้องผม
“...ถ้าเทม...ฮึก!...อยู่ข้างๆพี่...เทมจะ...ฮึก!...เป็นอันตราย...”ผมกลั้นใจบอกความจริงออกไปโดยที่พยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย
“พี่นัท...ผมพร้อมที่จะเป็นอันตรายถ้ามันทำให้ผมได้อยู่ข้างๆพี่...ได้โปรดเถอะ...ให้ผมอยู่ข้างพี่นะ...แค่ไม่ได้เห็นหน้าพี่แค่แป๊บเดียวผมก็คิดถึงจะตายแล้ว...อย่าทำกับผมแบบนี้เลย...ผมขอร้อง”สิ้นเสียงเทมผมก็ลุกขึ้นก่อนจะปลดล๊อกประตูอย่างรวดเร็ว...ตอนนี้ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว...ตอนแรกผมคิดว่าถ้าผมยอมที่จะเจ็บแล้วทำให้เทมปลอดภัยผมก็จะทำ...
แต่ถ้าการที่ผมทำแล้วทำให้เทมเจ็บปวดมากขนาดนี้ผมก็ไม่เอา
ผมไม่อยากทำให้เทมต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้ว
แกร็ก!
หมับ!
“เทม!!”ผมเปิดประตูแล้วโผลเข้ากอดเทมแน่น
“พี่นัท...พี่นัท...พี่นัทของผม”เทมตอบรับอ้อมกอดผมโดยทันที...ร่างของผมกับเทมกอดกันแน่อยู่ตรงหน้าประตูห้อง
“ฮึก!...เทม...ฮืออ~....พี่...พี่...ฮึก!...พี่ขอโทษ”ผมซุกตัวกับอกเทมแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครทั้งสิ้น
“ไม่เป็นไรครับ...แค่สุดท้ายพี่กลับมาหาผมก็พอ...ขอบคุณครับ...ผมรักพี่นัทนะ”เทมบอกผมพร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่ขึ้นๆ
ความอบอุ่นที่ได้รับมันทำให้ความอัดอั้นทุกอย่างถูกปล่อยออกมา
ผมไม่เคยชนะเทมเลยจริงๆ
ไม่เคยเลยสักครั้ง
ผมจะผ่านเหตุการณ์นี้ไปพร้อมกับเทม
ผมจะเป็นฝ่ายปกป้องเทมเอง
และจะไม่ใช้วิธีแบบนี้แล้วด้วย
“พี่ก็รักเทม”
.......................................................................................................................
สวัสดีคะ
ตอนนี้อาจดราม่าเล็กน้อยคนเขียนแต่งดราม่าได้แค่นี้แหละคะ
ต่อจากนี้จะถึงฉากสำคัญเพราะเนื้อเรื่องใกล้จบเต็มทีก็อยากให้มีฉากตื่นเต้นๆบ้างเผื่อคนอ่านเบื่อที่หมาเทมเอาแต่อ้อนทั้งวัน(555+)
ตอนต่อไปจะเป็นยังไง จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหมหรือว่าพี่นัทจะปกป้องเทมได้รึเปล่า?
รอติดตามในตอนต่อไปนะคะ
ไม่นานเกินรอแน่นอน
ขอขอบคุณทุกๆกำลังที่มีให้นะคะ
อยากจะตอบทุกๆคอมเม้นท์เลยแต่ไม่รู้จะตอบอะไรดี
ทุกๆคำชมที่ได้รับมาเราดีใจมากๆเลยคะถือว่าเป็นขุมพลังในการแต่งตอนต่อไปเลยล่ะ
ไว้พบกันใหม่อาทิตย์หน้านะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
ความคิดเห็น