เหลี่ยมรักเสน่ห์ร้าย

ลำดับตอนที่ #17 : คัดสรร...เพื่อคุณปลั(จบตอน)

“ของฉันเอานิดเดียวนะจ่อย วันนี้ไม่ค่อยหิวเท่าไร”ลูกน้องลูกพี่เงยหน้าขึ้นสบตากันอย่างมีความนัย

            “ส่วนข้าขอข้าวเพิ่มอีกหน่อยวันนี้ดูท่ากับข้าวน่าจะอร่อย”

            กำนันมองอาหารบนโต๊ะ กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยเตะจมูกเรียกน้ำย่อยให้พร้อมใจกันหลั่งจนต้องสั่งให้จ่อยเติมข้าว

            “ไหนดูสิวันนี้เมี้ยนทำอะไรให้กิน ลองจานนี้ก่อนดีกว่า” 

            ประธานหัวโต๊ะกำลังจะตักอาหารจานแรกที่เป็นปลาอะไรสักอย่างทอดกระเทียม ช้อนที่กำลังจะตักชะงักเมื่อคนเป็นลูกร้องห้ามเสียงหลง

            “พ่ออย่า!”

            “เป็นอะไรกุ้งนางร้องจนตกใจหมด เกรงใจปลัดหน่อยสิ”แสนวางช้อนยกมือข้างหนึ่งขึ้นทาบอกทันทีแต่ก็ยังหันไปมองหน้าชายหนุ่มด้วยอาการขอโทษขอโพย

            “ไม่ได้เป็นอะไรหรอกจ๊ะ แค่อยากจะบอกว่าจานนั้นมันเป็นของทอด คนมีไขมันอย่างพ่อกินไม่ดีหรอก ลองจานนี้ดีกว่า” หญิงสาวเลื่อนจานผัดผักไปตรงหน้ากำนันแต่กำนันก็รั้นอยากจะกินปลา

            “มันก็พอกันแหละ แต่ข้าอยากลองชิมจานนี้ถึงจะเป็นของทอดแต่มันก็เป็นปลาแค่วันเดียวไขมันคงไม่ขึ้นอีกสักเท่าไหร่หรอกน่า”ปากว่ามือก็ตักกับข้าวใส่ปาก คนที่ออกปากห้ามนั่งมองตาพริบกลืนน้ำลายลงคอ

            “อร่อยจริงด้วย เนื้อปลากรอบนอกนุ่มใน”รสชาติของอาหารที่ถูกลิ้นทำให้ความขุ่นเคืองเมี้ยน เรื่องที่ปล่อยให้กุ้งนางออกไปก่อเรื่องลดลง 

            “ใช้ปลาอะไรทำ ใช่ปลาบู่หรือเปล่าเมี้ยน”แสนตักข้าวคำโตใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

            เมี้ยนถึงกับยิ้มหน้าบาน เพราะตั้งใจจะแก้ตัวด้วยเมนูพิเศษเป็นการเอาใจกำนันแสนเผื่อจะได้ลดความขุ่นเคืองลง “ไม่ใช่ปลาบู่หรอกจ้ะกำนัน” 

            “ ไม่ใช่ปลาบู่ แล้วมันเป็นปลาอะไร ข้าว่าเนื้อมันก็อร่อยดีนะ”กำนันแสนตักข้าวทั้งข้าวทั้งปลาใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆอีกคำ

            “ปลาที่ทอดกระเทียมนั้นคือปลาจุมพรวดจ้ะ”เมี้ยนตอบ

            “ปลาอะไรหรือครับ ชื่อแปลกดี” ปลัดหนุ่มที่โตมาจากในเมืองหันไปถามเมี้ยนด้วยความสงสัย 

            ส่วนคนที่ถูกถามก็เกิดอาการอึกอักขึ้นมา เพราะชื่อแบบบ้านๆของมันอาจจะฟังดูไม่ไพเราะไม่เข้าหูคนในเมืองไปสักหน่อย แต่จ่อยที่ยืนอยู่ข้างๆกลับเป็นฝ่ายเสนอหน้าแย่งตอบเสียเอง

            “ปลาจุมพรวดก็ปลาตีนนั่นแหละปลัด เคยเห็นหรือเปล่าล่ะ”

            กำนันแสนหยุดเคี้ยวของอร่อยในปาก มโนเห็นหน้าไอ้ปลาตีนของไอ้คุณจ่อยแล้วรู้สึกฝืดคอแต่จะให้คายออกมาก็เสียดูจะมารยาทจึงรีบกลืนลงท้องจากนั้นยกน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่

            เขาเหล่ตามองไปทางสองป้าหลานที่ยังเสนอหน้ายืนยิ้มหน้าบานด้วยกันทั้งคู่ จากนั้นก็หันมาทางบุตรสาวที่เอาแต่ก้มหน้า 

            ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นฝีมือใครที่เชิญท่านปลาตัวนี้มาขึ้นโต๊ะ จะโวยวายคนในบ้านก็กลัวจะเสียหน้า เจ้าของบ้านจึงต้องนิ่งแล้วชวนให้ปลัดชิมกับข้าวจานอื่นแทน

            “ผมว่าพอกินไปมันก็รสชาติงั้นๆ รู้สึกฝืดคอพิกลปลัดลองชามนี้ดีกว่า” กำนันหันไปเลื่อนอาหารในชามถัดมาที่ดูสีสันจัดจ้าน

            “ไหนลองชามนี้สิ ท่าทางรสจัดจ้านดูน่ากิน”แสนเลื่อนถ้วยแบ่งให้ชายหนุ่ม

            “ฉันว่ารสมันอาจจัดไป พ่อจะแสบท้องนะ” ลูกสาวแย้งขึ้นอีกแต่คนเป็นพ่อก็ยังไม่เข็ด

“แต่พ่อว่ามันดูน่ากินเขาเรียกอะไรนะเมี้ยน”ปากถามเมี้ยนมือก็หยิบช้อนกลางคนน้ำแกงตักใส่ถ้วยแบ่งใบเล็ก

“ต้มแซบจ้ะกำนัน”มีแค่เมี้ยนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ สาวใหญ่วัยทองยังยืนยิ้มหน้าบานภูมิใจกับรสมือเมื่อเห็นกำนันแสนพยักหน้าอย่างพอใจ 

กำนันแสนตักน้ำแกงขึ้นซด คำแรกที่ลิ้นได้สัมผัสน้ำแกงถึงกับร้องอื้ออ้า กับรสชาติที่จัดจ้าน

            “แปลกแฮะ เพิ่งรู้นะว่าเอ็งก็ทำอาหารอร่อยกับเขาเป็น ต้มแซบนี่ก็รสชาติใช้ได้ เข้าใจเอากบมาทำข้าเคยกินแต่กบผัดเผ็ด แบบนี้ก็อร่อยไปอีกแบบ คุณปลัดทานกบเป็นไหมลองสักหน่อยซิครับ”กำนันตักกับข้าวที่ว่าใส่ถ้วยแบ่งส่งให้ปลัดหนุ่ม

            “ก็พอได้นะกำนัน ผมก็เคยกินแต่กบผัดเผ็ดเหมือนกำนันว่า ลองต้มแซบฝีมือป้าเมี้ยนจะอร่อยเหมือนที่กำนันบอกจริงหรือเปล่า” 

            แม้จะกังวลว่าจะแสบแผลในปากแต่ก็อยากจะลอง ด้วยสีสันและกลิ่นหอมที่ลอยกระทบจมูกมันช่างยั่วน้ำย่อย บวกกับความหิวเพราะตั้งแต่เช้ามีแค่กาแฟตกถึงท้องเพียงแก้วเดียว

            ไหนจะต้องออกแรงเล่นไล่จับกับยัยตัวแสบ ยิ่งเห็นกำนันแสนซดน้ำแกงเสียงดังโฮก ยิ่งทำให้อยากลองรสชาติอาหารฝีมือของเมี้ยน 

            พอน้ำแกงสัมผัสลิ้นก็ไม่ผิดหวังรับรู้ถึงความแซบของรสชาติที่อร่อยแปลกลิ้น

            “กุ้งนาง ไม่เห็นเรากินอะไร ลองสักหน่อยไหม”

            กำนันแสนหันไปถามบุตรสาวที่เอาแต่มองคนโน้นคนนี้โดยที่ไม่ยอมแตะอะไรสักนิด แต่คนถูกถามรีบสั่นหน้าปฏิเสธจนผมกระจาย

            “ไม่ละ เชิญพ่อกับปลัดตามสบายเถอะวันนี้ฉันไม่ค่อยหิว”

            “ฝีมือใช้ได้ไม่ยักรู้ว่าเอากบมาต้มแซบก็อร่อยไปอีกแบบ”

            กำนันแสนยกนิ้วหัวแม่มือให้ออกปากชมเปราะ ทำให้แม่ครัวเอกยืนยิ้มแก้มแทบปริ 

            มีน้อยครั้งที่เมี้ยนจะถูกชมเรื่องฝีมือการทำอาหาร วันนี้ลองทำเมนูเปิบพิสดารกลับอร่อยถูกปาก ‘สงสัยกำนันคงชอบกินอะไรแปลกๆ’

            “ไม่ใช่กบหรอกกำนัน ฝนไม่ตกมาหลายวันจะไปหากบได้ที่ไหน พอดีไอ้จ่อยมันจับอึ่งอ่างข้างตุ่มน้ำหลังบ้านมาได้สองตัว ฉันก็เลยเอามาต้มให้กำนันลองชิม อร่อยถูกใจใช่ไหมล่ะ”

            “พรืด!! ” 

            ทั้งกำนันและปลัดหนุ่มถึงกับพ่นน้ำแกงพรวดออกมาพร้อมกัน

            “ลองบอกอีกทีสิว่าไอ้ตัวที่อยู่ในชามนี่มันเป็นตัวอะไร”กำนันแสนตะคอกแม่ครัวเอกเสียงดัง 

            “แหม! ทำเป็นคนหูตึงไปได้ ฉันบอกว่าไอ้ต้มแซบชามนั้น มันไม่ใช่กบหรอก แต่มันเป็นอึ่งอ่างคงจะแซบจนสำลักน้ำแกงกันเลยซิ”

            “แหวะ!” 

            คนฟังเกิดอาการพะอืดพะอมลมในท้องตีขึ้นมาทันที จนต้องวิ่งไปที่หน้าระเบียงโก่งคอเอาของเก่าของใหม่ออกจนหมดไส้หมดพุง

            เมื่อหันมากะจะเล่นงานเจ้าตัวแสบทั้งหลาย แต่ก็มองไม่เห็นใครแล้ว นอกจากปลัดหนุ่มที่นั่งทำน่าพะอืดพะอมที่โต๊ะอาหารเพียงคนเดียว