เหลี่ยมรักเสน่ห์ร้าย

ลำดับตอนที่ #19 : ตักบาตรร่วมชาติ(2)

“อ้ออย่างนี้เอง ปลัดคะคุณหนูบอกว่าที่ไม่อยากเห็นก็เพราะว่าเหม็นขี้หน้าคุณปลัดน่ะค่ะ”

เพราะไอ้นิสัยปากไวพูดอะไรไม่ทันคิด ทำให้เมี้ยนโพล่งออกไปแต่เมื่อนึกได้ตัวเองก็ตกใจรีบขอโทษขอโพย

“ตายแล้ว ป้าไม่ได้ตั้งใจนะคะ”ธนาไม่ถือสาเมี้ยนแต่นึกเคืองหญิงสาว

“ฝากไปบอกคุณหนูของป้าด้วยว่าหน้าหล่อๆแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ที่สำคัญผมจะตามหลอกเธอไปทุกชาติ”

“ป้าว่าคุณสองคนพูดกันเองเลยดีกว่า ป้าคงรับฝากไม่ไหวแล้วรู้สึกมึนๆ ยังไงก็ไม่รู้”

เมี้ยนเพิ่งรู้ว่ากำลังอยู่ตามกลางบรรยากาศไม่ค่อยดี จึงเดินตัวปลิวหิ้วปิ่นโตขึ้นศาลา

กุ้งนางมองตามเมี้ยนที่เผ่นขึ้นศาลาไปแล้ว จะเรียกให้รอก็ไม่ทัน ในวงแขนเรียวมีขันข้าวสวยใบใหญ่ไอร้อนยังลอยให้เห็น พอจะก้าวขึ้นศาลาก็ถูกธนาขวางพร้อมกับแย่งขันในมือไปถือเสียเอง

“จะทำอะไรเอาของฉันคืนมานะ”คนตัวเล็กยื้อแย่งเอากลับมาขึงตาใส่อีกฝ่ายราวกับเด็กหวงของ

“ก็จะช่วยถือให้ ไม่หนักหรือไง”ธนาย้อนถามด้วยความหวังดี กลัวว่าเนื้อขาวเนียนจะเสียเพราะถูกไอร้อน

 “จะหนักหรือไม่หนัก มันก็เรื่องของฉันเกี่ยวอะไรด้วย”ความจริงอยากจะถามตรงๆว่ามันหนักส่วนไหนของเขากันแน่

            “นั่นสิเกี่ยวอะไรด้วย แต่ช่วยไม่ได้ก็คนมันอยากเกี่ยวมีอะไรไหม”ปลัดหุ่นล่ำก็ยอกย้อนก่อนจะออกแรงแย่งเอาขันทองเหลืองไปถือเสียเอง 

“ก็ไม่อยากยุ่งอะไรด้วยหรอก ถ้าไม่เห็นว่าแขนขาวๆของเธอมันแดงไปหมดแล้ว”ธนาคว้าข้อมือเล็กยกแขนเรียวให้ดูรอยแดงที่เจ้าตัวก็ไม่ทันสังเกต

“ไม่แสบไม่ร้อนบ้างหรือไงสงสัยหนังคงจะหนา”ในใจนึกห่วงคนผิวบาง แต่ปากยังไม่วายเหน็บให้อีกดอก

เพียงแค่ถูกเขาสัมผัสกายสาวก็เกิดกระแสความร้อนกว่าไอร้อนของข้าว

“ฉันไม่ใช่กระเบื้อง จะได้ทั้งหนาทั้งทนร้อนเหมือนบางคน”กุ้งนางสะพัดแขนออกจากอุ้งมือใหญ่ ไม่อยากให้เขารู้ว่ากำลังหวั่นไหวกับอีแค่ถูกเขาจับข้อมือ

“เขาเรียกว่ามีความอดทนครับคุณผู้หญิง แต่ถ้าวันไหนน้ำอดน้ำทนหมดไปละก็...น่าดู”คนพูดทำเสียงฮึ่มในคอเหมือนกับจะขู่

“นึกว่าจะกลัวเหรอ ที่ผ่านมายังไม่เข็ดอีกใช่ไหม วันหลังจะได้จัดแบบหนักๆให้”หญิงสาวพูดทิ้งท้ายก่อนจะสะบัดก้นงอนๆเดินขึ้นศาลา

“เดี๋ยวซิเล่นหนีกันแบบนี้  ไม่แน่จริงนี่”ธนาตามไปติดๆ

เมื่อขึ้นศาลาได้กุ้งนางทรุดตัวลงนั่งบนเสื่อใกล้เมี้ยนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่แล้วก็ต้องขยับหนีแทบไม่ทัน เมื่อธนาตามมานั่งลงข้างเธอ หนำซ้ำยังนั่งชิดจนไหล่เกือบชนกัน พอขยับหนีเขาก็ขยับตามจนเธอต้องแหวกลับไป

“ตรงอื่นไม่มีนั่งแล้วหรือไง”หญิงสาวหันทำตาขุ่น

“ก็ใช่น่ะสิ ไม่เห็นหรือคนเยอะแยะเต็มศาลา” ปลัดหนุ่มตอบเสียงเรียบๆทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

ความจริงแม้ผู้คนจะพลุกพล่านแต่มันก็ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องมานั่งเบียดกระแซะเธอถึงเพียงนี้ แต่อย่างว่าคนมันอยากเบียด ธนามองหญิงสาวแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ที่ว่างตรงนั้นก็มี ทำไมต้องเบียดฉันด้วย”กุ้งนางชี้นิ้วไปตรงที่ว่างข้างเขา

“ใครว่าฉันอยากจะไปเบียดเธอ แค่ขยับเว้นที่ไว้ให้คนอื่นนั่งต่างหาก”ธนาเถียง

แล้วก็จริงอย่างที่ธนาพูด เมื่อเห็นหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังเดินยอกแยกหิ้วตะกร้ามานั่งลง ธนาจึงหันไปพูดคุยด้วยอยู่พักใหญ่ 

บางครั้งทั้งเขาและหญิงชราคนนั้นก็หันมามองกุ้งนาง สายตาที่มองมาพร้อมกับเสียงหัวเราะมันทำให้กุ้งนางอดคิดว่าเธอนั้นอาจตกเป็นหัวข้อของการสนทนา

เมื่อได้เวลาที่พระสงฆ์กำลังทยอยลงศาลา เมี้ยนจึงเตือนให้หญิงสาวลุกขึ้นตักบาตรกุ้งนางหันมาหยิบขัินทองเหลืองลุกขึ้นเดินลิ่วโดยไม่เอ่ยปากชวนชายหนุ่ม ส่วนธนาเห็นดังนั้นก็ลุกตามทันที