พี่มาร์คขี้อ่อย #Markbam

ลำดับตอนที่ #19 : chapter18

เเก้ไขคำผิด

Chapter 18

"อิ่มมั้ย"

"มากมายเลยเเหละ"

"ไปดูหนังกันสักเรื่องมั้ย"

"เเล้วพี่คริสอ่ะ พี่คริสบอกว่าจะมาเล่นเกมกับเเบมอ่ะ"

"คริสเขาคงมาเย็นๆมั้ง ให้พี่ไปเล่นเป็นเพื่อนมั้ยหล่ะ"

"ไม่มีทางอ่ะ ขืนยูครู้นะ ผมได้กลับไปอยู่บ้านเเน่"

"เเบมไม่บอก พี่ไม่พูด ยูคยอมไม่รู้หรอกน่า"

"ไม่ได้หรอก ยูคยอม เขามีสายสืบ"

"เราอายุเท่าไหร่เเล้ว"

"19 เเล้วครับ"

"ตัดสินใจอะไรเองบ้างสิ"

"ก็นี่ไงเเบมตัดสินใจเเล้ว เเบมไม่ให้พี่เข้าห้อง"

"เเล้วถ้ามีมากกว่าพี่หล่ะ"

"ก็ไม่ได้อยู่ดี"

"เเล้วทำไมคริสเข้าห้องเเบมได้"

"ก็พี่คริสกับเเบมรู้จักกันมานานเเล้วอ่ะ ที่สำคัญเขาเป็นญาติยูคยอมด้วย"

"ไว้ใจได้ขนาดนั้นเชียว"

"ก็มากกว่าพี่"

"อืม งั้นที่เห็นเช็ดปากให้กัน เดินกอดคอกัน เเล้วก็หอมเเก้มกัน คงไม่ใช่เเค่ญาติยูคยอมธรรมดาเเล้วหล่ะมั้ง"

"หอมเเก้ม?? พี่คิดไปเอง พี่คริสเขาเเค่กดเเก้มเขาลงมาเฉยๆ เเบมก็ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย อีกอย่างเขาไม่เรียกว่าหอมหรอกนะ เเต่จมูกเเตะเเก้มเฉย"

"เเบบนี้อ่ะหรอ"

"นั้นคุณจะทำอะไรคุณเเบมเเบมน่ะ"

"นายเป็นใคร"

"ไม่ใช่เวลามาเเนะนำตัวกับคุณหรอกครับ คุณเเบมเเบมกลับที่พักเถอะครับ คุณยูคยอมอยากคุยกับคุณ"

"เเบมเเบม อย่าไป"

"ช่วยปล่อยคุณเเบมเเบมด้วยครับ ถ้าไม่อยากให้หน้าหล่อๆของคุณเสียหาย"

"เเบมมากับฉัน เเบมก็ต้องกลับกับฉัน"

"ผมว่าไม่จำเป็นมั้งครับ รีบกลับกันเถอะครับ คุณเเบมเเบม อย่าให้คุณยูคยอมรอนาน"

"เอ่อ...คือว่า..."

"เเบมกลับกับพี่"

"เอ่อ..."

"มีไรรึเปล่า"

"พี่คุณ!!!!!!"

"ว่าไง น้องชาย"

"ทุกคน ปล่อยผมด้วย" ผมวิ่งเข้าหาอ้อมกอดพี่ชายคนสนิทของผม พี่คุณเป็นลูกพี่ชายป้าของผมเอง เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันครับ

"เป็นไงบ้างตัวเล็ก"

"พี่คุณกลับมาจากไทยตั้งเเต่เมื่อไหร่หล่ะ"

"เมื่อวาน เราหล่ะเป็นไงบ้าง พี่โทรหายูคยอมถึงได้รู้ว่าเราอยู่คนเดียว"

"เเบมสบายดีฮะ เมื่อเช้าก็คุยกับพี่คริสด้วย"

"เเล้ววันนี้ทำไมมาโผล่นี่หล่ะ"

"มากินพิซซ่าครับ"

"กับใคร??"

"สวัสดีครับ"

"หวัดดีมาร์ค นายเรียนวิศวะสินะ หน้าตาก็ดีนี่"

"ครับ"

"คิดจะจีบเเบมหรอ"

"พี่คุณ!!"

"เงียบน่าเเบม อยู่เฉยๆ นายอ่ะ พาเเบมไปรอที่รถฉันด้วย"

"พี่คุณจะทำอะไร"

"เเบม"

"ก็ได้ครับ" ผมมองพี่ชายตัวเองกับผู้ชายอีกคนที่ยืนตรงข้ามพี่คุณ พี่มาร์คส่งยิ้มให้ผมเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร

     ผมเดินตามคนของยูคยอมไปที่จอดรถอย่างว่าง่าย ผมรู้ดี ถ้าผมยิ่งห่วงเขามากเท่าไหร่ พี่มาร์คน่าจะเเย่เท่ากับที่ผมเป็นห่วง

     ถ้าพี่จะจีบผมจริงๆอดทนหน่อยนะครับพี่มาร์ค

     สองชั่วโมงกับลานจอดรถของห้าง ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้ารถพี่คุณ กำมือตัวเองจนไม่มีสี ผมเป็นห่วงพี่มาร์ค ผมไม่รู้ว่าทำไมพี่คุณถึงได้คุยกับพี่มาร์คนานขนาดนี้

พี่จะไม่เป็นไรนะครับพี่มาร์ค

ขอเเค่พี่อย่าเป็นอะไรไป

ถ้าพี่เป็นอะไรไป ผมคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

"คุณเเบมเเบมครับ คุณนิชคุณมาเเล้วครับ"

"พี่คุณ พี่มาร์คหล่ะครับ พี่มาร์คอยู่ไหน"

"มาร์คหรอ เขากลับบ้านไปเเล้วมั้ง"

"เเล้วพี่คุณคุยไรกับพี่มาร์คครับ"

"=__="

"ขอโทษครับ"

"กลับบ้านกันเถอะ พี่เอาของฝากจากไทยมาเยอะเลย ^_^"

"พี่คุณ พะ..."

"กลับบ้านเถอะ เเบมเเบม"

"ครับ"

พี่ต้องไม่เป็นไรนะพี่มาร์ค ถ้าพี่กลับมาให้ผมเห็นหน้า ผมจะยอมเปิดใจให้พี่มากกว่าเดิม

บ้านนิชคุณ

"เหนื่อยชะมัด เป็นไงแบม ชอบบ้านหลังนี้มั้ย"

"ครับ"

"เฮ้ มีความสุขหน่อยสิ"

"ครับ ^___^"

"บ้านนี้พี่สร้างเสร็จก่อนจะบินไปไทย พี่ว่าพี่จะรับเรามาอยู่ที่นี่ มันไม่ได้ไกลจากมหาลัยเเบมใช่มั้ย เรารบกวนครอบครัวยูคยอมมานานเเล้วเนอะ"

"เเต่ว่า...เเบมว่า เเบมอยู่กับยูคยอมก็ดีนะครับพี่คุณ เเบม เอ่อ...เวลาเพื่อนทำงานกันดึกๆ พี่คุณจะได้ไม่ต้องไปรับ"

"เเต่ยูคยอมกับเเบมก็เรียนกันคนละคณะ เวลาไม่ตรงกัน ถ้าพี่ไปรับเราไม่ได้ พี่คนๆอื่นก็ไปรับได้"

"เเต่เเบมเกรงใจเพื่อนพี่คุณนะครับ"

"เกรงใจพวกมันทำไม มันรักเเบมเหมือนน้องชายเเท้ๆ อย่าไปกวนไอ้ยูคยอมมันนักเลย"

"เเต่...."

"มันมีอะไรนอกเหนือจากยูคยอมรึเปล่า"

"ปะ..เปล่าครับ เเบมขึ้นไปพักนะครับ"

     ผมเดินไปชั้นสองของตัวบ้านขนาดกลาง บ้านหลังนี้พี่คุณสร้างเสร็จก่อนที่ผมจะสอบติดเเค่เดือนเดียว อะไรๆก็ยังไม่ลงตัว ผมเลยยังไม่ได้ย้ายมา จริงๆผมไม่เคยคิดจะย้ายออกจากคอนโดยูคยอมหรอกครับ เราอยู่ด้วยกันจนชินเเล้ว ผมไม่ได้อยากย้ายออกมาเท่าไหร่ ถ้าผมย้ายออก ยูคยอมมันอาจจะย้ายกลับบ้านตัวเอง

ถามว่าก่อนหน้านี้ทำไมไม่อยู่กับพี่คุณ ทำไมต้องอยู่กับยูคยอม

     จริงๆเเล้วพี่คุณไม่ได้ทำงานประจำที่นี่หรอกครับ มีบ้างที่มาติดต่องานที่เกาหลี เเต่เพราะผมสอบติดมหาลัยที่นี่ เเล้วพี่คุณได้เลื่อนตำเเหน่ง เขาเลยมาประจำที่นี่ พร้อมกับเตรียมรับผมไปดูเเล

อะไรมันจะประจวบเหมาะขนาดนี้

ความเกรงใจต่อครอบครัวคิมก็มีนะครับ เเต่เพราะเราอยู่กันมานาน ผมเลยผูกพันกับเขาไม่น้อย

ส่วนพี่คุณ ผมก็รักพี่คุณเหมือนพี่ชายเเท้ๆที่คลานตามกันมา

เเต่ตอนนี้

ผมอยากกลับไปที่คอนโด

ผมยอมรับเลยว่า ผมเป็นห่วงพี่มาร์ค

ผมเดินไปเดินมาในห้องนอนตัวเอง นิ้วของผมก็ยังกดโทรหาพี่มาร์คจนตอนนี้จะสามสิบสายได้เเล้ว เเต่พี่มาร์คก็ยังไม่รับสักที

ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดดด

(เเบม)

     เสียงจากปลายสายที่เเผ่วเบามันทำให้ใจผมสั่น น้ำตาคลอที่หน่วยตา ผมไม่สามรถห้ามมันได้เลยสักนิด ได้เเต่คุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ผมไม่รู้ว่าพี่คุณทำอะไรกับพี่มาร์ค

"พี่มาร์ค"

(เราเป็นไงบ้าง)

"เเบมไม่เป็นไรครับ พี่มาร์ค พี่มาร์คไม่เป็นไรใช่มั้ย"

(พี่ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องห่วง)

"พี่คุณไม่ได้ทำไรพี่มาร์คใช่มั้ยครับ"

(ไม่เลย พี่คุณไม่ได้ทำไรพี่ อย่าห่วงเลย ตอนนี้เเบมอยู่ไหน)

"เเบมอยู่..."

ก๊อกๆๆๆๆ

"เเบมเเบม เพื่อนพี่มาหา ลงมาข้างล่างหน่อย เร็วๆนะ"

"ครับ"

(เเบมอยู่กับพี่คุณใช่มั้ย)

"ครับ"

(พี่จะได้เจอเเบมอีกมั้ย)

"ได้เจอสิครับ"

(รีบไปหาพี่คุณเถอะ ไม่ต้องคิดมากเรื่องพี่นะ ดูเเลตัวเองด้วยนะครับ)

"ครับ พี่มาร์ค"

(หืม??)

"เเบมเป็นห่วงพี่นะ"

"เเบมมมม นานจัง ทำไรอยู่"

"ครับๆ ลงไปเดี๋ยวนี้เเหละ"

"เเบมเเบมมมมมม"

"พี่..."

อั่ก อั่ก ปั่ก ปั่ก

"คิดถึงงงงง น้องเเบมที่สุดในโลก"

"น่ารักขึ้นรึเปล่านะเรา"

"สูงขึ้นด้วยนะเนี่ย"

"มาให้พี่เลี้ยงดูมั้ยอิหนู"

"ปล่อยเลยนะ ไอ้พวกบ้า นี่มันน้องชายฉันนะ"

"โถ่ ไรอ่า คุณอ่า"

"ไม่ต้องเลย เเทคยอน ไปนั่ง เดี๋ยวนี้"

"เเบมไปดูของกับพี่ดีกว่า พี่ซื้อของมาเยอะเเยะเลย"

"ชานซอง ไปนั่งกับเเทคยอน"

"นี่ดีกว่าเเบม พี่พึ่งได้ไวน์ชั้นดีมา เรา 19 เเล้วใช่มั้ย จิบนิดๆไม่เป็น..."

"พี่จุนเค!! พี่ไปนั่งรวมกับสองคนนั้นเลย"

"เเบมไปดูน้ำหอมกับพี่ดีกว่าเนอะ พี่พึ่งได้ตัวใหม่มา พี่อยากได้..."

"ไปนั่งตรงนั้นเลย จุนโฮ"

"คิกคิก"

"เเบมมานั่งนี่มา"

"ครับพี่คุณ"

"นี่เเบม วันนี้พวกพี่ๆเขาจะทานข้าวด้วย เเบมมีนัดอะไรรึเปล่า"

"เเบม...อ้อ เเบมนัดพี่คริสไว้ครับ เเบมชวนพี่คริสเล่นเกมที่ห้อง เเล้วก็ว่าจะกินเนื้อย่าง"

"งั้นชวนคริสมาบ้านเรามั้ย คริสก็ดูเเลเเบมดีไม่ใช่หรอ เลี้ยงเขาตอบเเทนสักหน่อยน่าจะดี"

"งั้นเเบมโทรหาพี่คริสนะครับ"

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่โทรเอง อ่อ โทรศัพท์เรา พี่ขอด้วย"

"พี่คุณจะเอาไปทำไรครับ"

"พี่ซื้อเครื่องใหม่มาให้เรา เบอร์ใหม่ด้วย ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีเบอร์คนสำคัญ เบอร์ยูคยอม เบอร์คริส เเล้วก็ครอบครัวที่ไทย มีในนี้หมดเเล้ว"

"เเล้ว..."

"เเล้ว???"

"เบอร์ครอบครัวยูคยอม เเละคนของยูคยอมหล่ะครับ เออใช่ เเบมยังไม่ได้โทรหายูคยอมเลย"

"เอาเครื่องนี้ไปโทรสิ เอาเครื่องเก่าเรามา"

"เอ่อ...เเบมลืมไว้บนห้องครับ"

"อยู่ตรงไหน เดี๋ยวพี่ให้เด็กขึ้นไปเอา"

"เเบมไปเองดีกว่า เกรงใจเขา"

"ไม่ต้องเกรงใจ บอกพี่มาว่าอยู่ไหน"

"เเบมจำไม่ได้เเล้วอ่ะ ว่าอยู่ตรงไหน เดี๋ยวเเบมขึ้นไปหาเองดีกว่า"

ตึกๆๆๆๆ

ปัง!!!

-----------------------100%------------------------------

อัพบ่อยๆชดเชยกับที่เคยหายไป บอกไม่ได้ว่าจะจบกี่ตอน 555555555 ไม่อยากจำกัดตอน กลัวเเต่งเพลินจนลืม