คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : SF คนดูเเลกับคนรัก [100%]
เป็นเพียง SF ที่ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก กดข้ามได้ เราอนุญาต
เเล้วที่สำคัญเรื่องนี้ เคะท้องได้ วะฮะฮ่าๆ
กดข้ามได้เลยค่ะ ถ้าไม่ชอบ เชิญเรื่องหลักหน้าถัดไป
"มาร์คคะ โทรศัพท์ค่ะ" ผมรับโทรศัพท์รุ่นล่าสุดมาถือ พร้อมดึงตัวเธอมาจูบที่ขมับ เธอส่งยิ้มบางๆให้ผมเเล้วเดินออกจากห้องไป
"ว่าไง"
(พี่มาร์คหรอ พี่รีบมาที่นี่ด่วนเลยนะ ถ้าพี่ไม่อยากให้ไอ้เเบมเป็นไร)
"อยู่ที่ไหนกัน!!!"
ผมวิ่งไปหยิบกุญเเจที่เเขนไว้ในตู้ พร้อมหยิบโค้ทมาใส่ทับ เเล้วขับรถออกไป ผมไม่ได้สนใจเสียงผู้หญิงอีกคนที่ตะโกนไล่หลัง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอตะโกนว่าอะไร ผมไม่รู้ ในหัวผมตอนนี้มีเพียงเเต่ใบหน้าของอีกคน
อย่าเป็นอะไรไปนะ พี่คงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา
"ฮึก!!! ฆ่าผมเลยสิครับ ผมมันเลวเองเเหละ ฆ่าผมเลย!!"
"อยากตายมากนักใช่มั้ย เเกได้ตายเเน่ เเต่เลือดชั่วๆของเเก จะไม่มีวันเเปดเปื้อนบ้างหลังนี้เป็นอันขาด ลากมันออกไป"
"ปล่อยยผมมม เเบมมมม มึงต้องไม่เป็น ปล่อยกูสิว่ะ กูบอกให้ปล่อยไง"
"ยูคยอมไม่ต้อง มึงปกป้องกูมามากพอเเล้ว มาจับไปสิ รออะไรอยู่หล่ะ"
ปัง!!
"ปล่อยเเบมเดี๋ยวนี้!!!!"
"คุณ!!!"
"ผมบอกให้ปล่อยเเบม ไม่ได้ยินหรอ"
"เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับคุณ คุณอย่ามายุ่งเลยดีกว่า"
"เกี่ยวสิ ในเมื่อเเบมเเบมเป็นคนรักของผม"
"คุณว่าไงนะ เฮอะ!!! ตลกชะมัด ลูกชายผมมันจะไปเป็นคนรักของคุณได้ไงกันครับ คุณมาร์ค ในเมื่อคุณก็มีภรรยาเเละลูกในท้องของเธอ พูดเเบบนี้ เกิดผมปากสว่างไปบอกภรรยาคุณขึ้นมา เกรงว่าบ้านคุณจะลุกเป็นไฟนะครับ"
"เรื่องของผม ผมจัดการเองได้ ส่งเเบมมาให้ผมซะ!!"
"คุณจะเอามันไปทำอะไร คนอย่างมันเป็นได้เเค่ขยะเท่านั้น ไอ้ตัวประหลาดเเบบนี้ มีไว้ก็ขายขี้หน้าชาวบ้านเขาเปล่าๆ ให้มันตายๆซะได้ก็ดี"
"ตัวประหลาด???"
"ก็มันท้องไง ท้องไม่มีพ่อ มันเป็นผู้ชาย มันจะท้องได้ยังไง เเล้วที่สำคัญพ่อของลูกมันคือใครก้ไม่รู้ รู้อย่่างงี้คุณยังจะอยากให้ผมเอามันไว้อีกมั้ยหล่ะ"
"เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ"
"พี่มาร์ค ไอ้เเบมมันท้อง มันท้องกับ....."
"หยุดนะ!! ผมท้องกับใครก็ไม่รู้ ผมมันมั่วเอง พี่ไม่ต้องมาสนใจผม กลับไปดูเเลเมียกับลูกพี่ซะ ยังไงวันนี้ผมก็ต้องตายอยู่ดี กลับไปซะ!!!"
"เเบม....เเบม....เด็กคนนั้นเป็นลูกพี่ใช่มั้ย"
"ไม่ใช่!!!! ผมบอกว่าไม่ใช่ไง พี่ออกไป อย่ามาจับตัวผม ออกไป!!!"
"เเบม ฮึก!! บอกพี่มา เด็กคนนี้...เป็นลูกพี่ใช่มั้ย"
"ออกไปนะ ออกไป!!!"
คนตัวเล็กสลบลงต่อหน้าต่อตาผม เเบมเเบมล้มลงไปกับพื้น ผมรีบวิ่งไปประคองร่างของเขาขึ้นมา เเล้วอุ้มขึ้นมาอย่างหวงเเหน ถ้าอยู่ที่นี่เเล้วเขาต่ำขนาดนี้ ผมจะเป็นคนซื้อชีวิตใหม่ให้เขาเอง ลาก่อน กันต์พิมุกต์คนอ่อนเเอ ต่อไปนี้เขาต้องเป็นคนที่เข้มเเข็ง เเละเป็นเเม่ที่ดีของลูกผม
"ฮึก ผมจะดูเเลเขาเอง ในเมื่อคุณจะฆ่าเขาผมจะดูเเลเขาเอง ผมจะซื้อชีวิตใหม่นี้ให้เเบมเเบม หุ้นบริษัท PM 30% ในส่วนของผมจะเป็นของคุณนับจากวันนี้ เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับเเบมเเบมซะ!! ไม่งั้นชีวิตคุณพังเเบบตายทั้งเป็้นเเน่"
ผมอุ้มร่างเล็กในอ้อมกอดเข้าไปที่รถ หยิบสูทที่อยู่ในรถคุ้มตัวร่างบางที่ผมพยายามทะนุถนอมมากที่สุด เเต่ตอนนี้กับมีเเผลเเละรอยเเดงเต็มตัว คอยดูเถอะ ถ้าวันไหนที่เเบมเข้มเเข็งกว่าานี้ได้ ผมจะให้เเบมกลับมาทวงทุกอย่างในบ้านหลังนี้คืนทั้งหมด
คอนโดหรูใจกลางเมือง
"จากที่อาตรวจดูคนไข้อ่อนเพลียมาก ช่วงนี้ต้องดูเเลเป็นพิเศษหน่อยนะ มาร์ครู้ใช่มั้ยว่าคนไข้ตั้งครรภ์ ยิ่งเป็นช่วงสามเดือนเเรกยิ่งอันตราย"
"ครับ อาหมอ ผม เอ่อ..."
"อาจะไม่บอกเรื่องนี้กับเเม่เรา"
"ขอบคุณมากครับอา"
ผมโค้งให้กับอาหมอ เเล้วเดินไปส่งท่านที่หน้าประตู ก่อนจะกลับมาดูคนตัวเล็กที่หลับไหลไปนานหลายชั่วโมง
เเขนเล็กที่เเต่ก่อนที่เล็กกว่านี้กลับดูมีน้ำมีนวลขึ้น ถึงเเม้จะมีรอยเเดงจากการถูกกุมข้อมืออย่างเเรง เเต่ผมก็ไม่รังเกียจที่จะจูบมัน ผมอยากลบรอยเเดงนี้ ผมอยากจะรักษาทั้งร่างกายเเละหัวใจของคนๆนี้
"หลับนานไปเเเล้วนะครับ ตัวเล็ก ตื่นมามองมาร์คได้เเล้วนะ มาร์คหล่อขึ้นกว่าเเต่ก่อนตั้งเยอะเเล้วนะ"
ผมลูบผมนุ่มอย่างเเผ่วเบา หน้าผากเนียนของเเบมเเบมมันทำให้ผมก้มลงไปจุมพิตเบาๆ จมูกโด่งของเราเเตะกัน ถ้าลมมหายใจของผมจะสามรถต่อเติมลมหายใจของเเบมมเเบมได้ ผมก็จะทำ
กลีบปากที่เคยเเดง ถึงเเม้ว่ามันจะซีดเสียวลงเเต่่มันก็ทำให้ผมอยากสัมผัสทุกครั้ง ผมเเตะอวัยวะเเบบเดียวกันกับของเเบมเเบมลงไปเนิ่นนาน เเล้วขยับมาที่ท้องที่มีอีกหนึ่งชีวิต เลือดของเขาครึ่งนึงคือของผม หนึ่งที่ชีวิตที่เกิดจากความรักของผมเเละของเเบมเเบม
"อีกไม่กี่เดือนเราก็จะได้เจอกันเเล้วนะครับ ป๊าจะดูเเลหนูเอง บอกม๊าให้ป๊าได้ดูเเลเราด้วยนะครับ ลูกป๊า"
ผมตื่นมาเพราะรับรู้ได้ถึงการขยับของมือที่ผมกุมเอาไว้หลายชั่วโมง รอยยิ้มบางๆของผมเเต้มที่หน้า ผมเดินไปรินน้ำมาเตรียมก่อนที่เปลือกตาคู่สวยจะขยับนิดๆเเล้วค่อยลืมตา
"ดื่มน้ำก่อนสิ"
"มะ..ไม่ เเค่กๆ"
"คอเเห้งหมดเเล้ว ดื่มน้ำก่อน"
"....."
เเบมเเบมไม่รับน้ำจากผมไปดื่ม เเละยังเม้มปากเเน่นตอนที่ผมส่งหลดไปจ่อที่ปากของเขา
"ดื้อ!! ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกของพี่บ้างสิ พี่ไม่ได้อยากให้ลูกพี่ตายนะ ดื่มเข้าไป"
"ใครบอกว่า...ลูกพี่ เขาเป็นลูกเเบม ลูกเเบมคน อื้อออ"
"ดื่มเข้าไปให้หมด อย่าอวดเก่ง"
"เเค่กๆๆ"
"เลอะหมดเเล้วน่ะ!! ถอดเสื้อออก"
"จะทำอะไร!!"
"พี่ไม่ปล้ำนายหรอกน่า ถอดเสื้อ คิดว่าหุ่นน่ามอง จนพี่พิศวาสรึไง ถอด!!"
"ไม่!!"
"อย่าเล่นตัว นี่ไม่ใช่ละครนะ ที่พระเอกจะถอดเสื้อนางเอกออก เเล้วมาทำเป็นเขินน่ะ ถอดออก"
"ชิ"
พรึบ
ผมมองร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของอีกคน ผิวสีน้ำผึ้งเรียบเนียนมันทำให้ผมหยุดใจตัวเองไม่ได้
"มองอะไร!! เอาเสื้อมาสิ หนาวจะตายอยู่เเล้ว"
"เอาไปดิ่ รีบๆใส่ซะ อุจาดตาชะมัด"
"อุจาดเเล้วมองทำไมเล่า กลับไปมองเมียพี่นู้นไป"
"ที่นั่งอยู่เนี่ยก็เมียเหมือนกัน พูดอะไรละอายใจตัวเองบ้าง คิดว่าตัวเองยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่รึไง"
"เเล้วคิดว่าผมเป็นเมียพี่คนเดียวรึไง"
"ว่าไงนะ"
"อะ...ออกไปนะ...ผมอึดอัด"
"เมื่อกี้พูดว่าไงนะ พูดใหม่สิ"
"พูดอะไร กลับไปได้เเล้ว กลับไปดูเเลเมียที่มีชื่อในทะเบียนสมรสพี่ซะ"
"กลับไปเเน่ เเต่บอกมาก่อนว่าใครมันเป็นผัวต่อจากพี่ ห้ะ!!!"
"อย่าตะคอกได้มั้ย ไม่ชอบ!!!"
"บอกมาว่ามันเป็นใคร จะไปเอาลูกตะกั่วไปเจาะหัวมันให้หมด"
"อยากรู้นักใช่มั้ย"
"เออ!! บอกมา"
"ได้!! เขาชื่อ อี้เอิน เเล้วก็ มาร์ค พอใจยัง!!!"
"สองคนนี้หรอ"
"เออ ก็เเค่นี้เเหละ จะให้มีใครอีก อย่าลืมเอาปืนไปยิงมันนะ ยิงให้ถูกด้วย เอาเเบบนัดเดียวตายไปเลยยิ่งดี"
"ไม่คิดจะเก็บไว้ทรมานเล่นหรอ"
"ไม่ ไม่อยากให้อยู่บนโลกนี้ด้วยซ้ำ รีบไปจัดการซะสิ"
"เสียใจด้วย ที่ไม่ทำเเบบนั้น นั่งรอตรงนี้นะ ไม่ต้องลุก เดี๋ยวไปอุ่นโจ๊กให้"
"ทำไมต้องเชื่อ"
"อย่าปากดี ไม่งั้นได้ถูกผูกกับเตียงเเน่"
"ชิ!!"
"กินซะ เเล้วก็กินยา กินข้าวเยอะๆหล่ะ ไอ้ตัวเล็กในท้องจะได้โตๆ"
"ยุ่งอะไรนักหนากับลูกชาวบ้าน"
"ลูกชาวบ้านคนไหนหล่ะ อี้เอินหรือมาร์ค"
"กวนประสาท กลับไปเลยไป เมียพี่รออยู่"
"ไล่เลยหรอ อย่าลืมสิ ว่าห้องนี่มันห้องพี่เหมือนกัน"
"เดี๋ยวออกไปทำงานได้เมื่อไหร่ จะเอาเงินมาคืนให้หมดเลยคอยดู จะได้เลิกพูดซะทีว่ามันเป็นของพี่"
"มีเท่าไหร่ก็จ่ายไม่หมดหรอก ทั้งคอนโด ทั้งตัวเเบม เเล้วก็ลูก"
"เมื่อไหร่พี่จะกลับสักที เห็นหน้าพี่เเล้วกินไม่ลงว่ะ"
"พี่ไปก็ได้ กินข้าวเเล้วก็กินยาซะ ตอนเช้าจะมีคนมาดูเเล ไม่ต้องเถียง!! มีหน้าที่กินก็กินไป ที่ทำให้ก็เพราะลูกทั้งนั้น อย่าซน ถ้าลูกพี่เป็นอะไรไป นายได้ชดใช้ชั่วชีวิตเเน่"
ผมขับรถออกมาจากคอนโดเเล้วกลลับเข้าบ้าน ตอนนี้ก็ตีสี่กว่าเเล้ว เเต่บ้านผมยังเปิดไฟสว่างเกือบทั้งหลัง
"กลับมาเเล้วหรอค่ะ คุณออกไปไหนมา เเล้วทำไมต้องหยิบ..."
"ทำไมยังไม่นอนอีกครับ ห่วงลูกบ้างสิ อีกไม่กี่เดือนเขาจะออกมาเเล้วนะ ไปนอนกันเถอะ"
ผมประคองคนที่มีชื่ออยู่ในทะเบียนสมรสของผมอย่างถูกต้องตามกฎหมายขึ้นไปยังห้องนอน ผมให้เธอนอนลงที่เตียงเเละห่มผ้าให้เธอ เธอส่งยิ้มบางๆให้ผมก่อนจะหลับตาลง
ผมเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเเล้วเปลี่ยนเป็นชุดทำงาน เเม้ว่าจะไม่ได้นอน เเต่ผมก็ยังมีหน้าที่เเละบางอย่างที่ต้องจัดการ
"เเจ็คสัน วันนี้เข้ามาหาฉันด่วนเลยนะ ฉันมีงานให้ช่วย คงจะต้องถึงมือนายเเล้วหล่ะ"
"ไอ้มาร์คคคคคคคคคค คิดถึงมึงจังเลยว่ะ ไม่เจอหน้ากันเกือบสองปี เป็นไงบ้างว่ะ"
"มึงนั่งลงก่อนสิ กูมีหลายเรื่องที่จะเล่าใหมึงฟัง"
"เรื่องใหญ่เลยสินะ"
"มึงจำเด็กไทยที่มึงเคยเจอพร้อมกันกับกูได้มั้ย"
"อืม น้องเเบมเเบมอ่ะนะ"
"เขาท้อง"
"ตลกหรอมึง ตลกหน้านิ่งเชียว กูเล่นต่อก็ได้ ท้องกับใครว่ะ"
"กู"
"ไอ้บ้าต้วน มึงนี่ตลกหน้าตายไปเเล้ว"
"....."
"มึงบ้าป่ะเนี่ย มันใช่เรื่องจริงหรอ กี่เดือนเเล้วว่ะ มึงรู้มานานยัง"
"สามเดือน กูพึ่งรู้เมื่อวาน เมื่อวานเเบมเเบมถูกไอ้ชั่วนั้นทำร้าย กูไปช่วยไว้ เพราะยูคยอมโทรมาบอก กูถึงรู้ความจริง"
"มึงอย่าด่า อย่าต่อยกูนะ มึงรู้ได้ไงว่าเด็กในท้องเป็นลูกมึง"
"กูเป็นคนเเรกของเขาเเละเขาก็ไม่เคยมีใคร"
"คุณพระ!! นี่กูสับสน มึงรู้มั้ย สี่ปีก่อนที่กูมาหามึงเเละเจอน้องเเบม กูว่ามึงเป็นเเบบนั้นไปเเล้ว พอสองปีต่อมา มึงกลับบอกกูว่า มึงเเต่งงานจดทะเบียนกับผู้หญิง เเล้วตอนนี้มึงมาบอกกูว่า เด็กผู้ชายที่กูเจอเมื่อสี่ปี ท้องกับมึง โอ้ พระเจ้า ชีวิตมึงจะหรรษาไปเเล้ว บอกกูมา ว่ามึงไม่ได้เเต่งเรื่อง"
"ผู้หญิงที่กูเเต่งด้วย เขาก็ท้อง"
"ไอ้เวรนี่ มึง!! โอ้ยยย ไอ้มาร์ค เเล้วอย่าบอกนะเมื่อวานที่มึงไปหาเเบม มึงทิ้งให้ผู้หญิงที่เป็นเมียมึง ที่อุ้มท้องลูกมึง ไปหาเด็กผู้ชายที่ท้องกับมึง โถ่ ไอ้บ้า กูไม่รู้จะด่ามึงว่าไรเเล้วเนี่ย"
"เด็กนั่น ไม่ใช่ลูกกู"
"ห้ะ!!! มึงพูดใหม่สิมาร์ค"
"เด็กในท้องของผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ลูกกู กูเเต่งงานกับเขาเพราะความจำเป็น เรื่องที่กูจะให้มึงช่วยก็คือ ตามหาพ่อที่เเท้จริงของเด็กในท้องเมียกูให้ที กูจะได้ไปดูเเลลูกเเละเมียตัวจริงของกูซะที"
"เกือบพระเอกเเหละมึง ทำไมมึงพึ่งมาบอกกูตอนนี้ว่ะ ถ้าเเบมไม่ท้อง มึงคงไม่คิดจะตามหาพ่อของเด็กใช่มั้ย"
"ไม่ใช่ กูพยายามส่งคนไปปตามหาตลอด เเต่ก็ยังหาตัวไม่เจอสักที เพราะฉะนั้นมึงคือความหวังสุดท้ายกู ช่วยกูเถอะนะ"
"เออ ช่วยก็ได้ เเต่กูขออะไรมึงอย่างสิ"
"???"
"มึงดูเเลเมียคนปัจจุบันมึงจนกว่าเขาจะคลอดได้มั้ย กูสัญญาว่าวันที่เขาคลอด เด็กคนนั้นจะได้เห็นหน้าพ่อตัวจริงขอองเขา"
"อืม ได้สิ"
ก๊อกๆๆๆ
"เดี๋ยวเเบมไปเปิดเองฮะ"
"นั่งเถอะจ๊ะน้องเเบม เดี๋ยวพี่ไปเปิดให้"
เเอดดดดด
"วันนี้เป็นไงบ้างครับ"
"วันนี้ดิฉันเเค่มาทำความรู้จักกับน้องเเบมค่ะ พรุ่งนี้ถึงจะสอนวิธีดูเเลตัวเอง"
"ครับ ขอบคุณครับ คุณกลับไปพักเถอะ เดี๋ยวผมดูเเลเขาเอง"
"ค่ะ"
"มีกุญเเจทำไมไม่เปิดเอง"
"ก็นึกว่าเมียจะไปเปิดให้"
"ตลก"
"กินอะไรรึยัง"
"นี่มันบ่ายสามโมง ผมกินโจ๊กไปตอนตีสาม พี่คิดว่าผมจะหิวมั้ยหล่ะ"
"เเสดงว่ากินเเล้ว"
"อืม จะให้รอใครหล่ะ เดี๋ยวลูกอดเเล้วไม่เเข็งเเรง เดี๋ยวพ่อเขาจะมาตีเเบม"
"ฮ่าๆ ดูพ่อเขาจะดุเนอะ งั้นพี่ไปกินข้าวก่อนนะ"
"อืม"
ผมเดินเข้าไปในครัว เทกับข้าวที่ซื้อมาใส่จานกับใส่กล่องเอาไว้ ผมเเบ่งให้เเบมกินตอนเย็นด้วย เขาจะได้ไม่ต้องออกไปซื้ออะไรกินเอง อีกอย่างเเค่เวฟเอง คนท้องสามเดือนทำได้อยู่เเเล้วมั้ง
"เเบม"
"....."
"เเบมมมมมม"
"อะไรเล่า!! พูดมาดิ่"
"ไม่ต้องไปทำงานเเล้วนะ อยู่ที่ห้องเนี่ยเเหละ"
"เเล้วจะเอาเงินที่ไหนซื้อข้าว จ่ายค่าน้ำค่าไฟ ไหนจะคนดูเเลลูกอีก"
"เเล้วคิดว่าเงินเดือนเเค่นั้น พอจะจ่ายรึไง"
"อย่ามาถูกงานเเบมนะ"
"ไม่ได้ดูถูก เเค่พูดความจริง ถ้าอยากทำมาก เดี๋ยวหางานให้ เอาให้คุ้มกับเงินเลย"
"งานอะไร??? เเล้วนี่จะตะโกนคุยกันอีกนานมั้ย เจ็บคอ"
"ออกไปเดี๋ยวนี้เเหละ"
ผมยกกับข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะหน้าทีวีเเทน เเล้วนั่งกับพื้น ส่วนคุณภรรยาที่เเสนจะน่ารักก็มองเหยียดๆ เเล้วสนใจทีวีต่อ
"ถ้าจะนั่งเเบบนี้ไปถอดสูทออกก่อนไป มันเเลดูไม่เข้ากัน"
"อ่ะ เอาไปเเขวนให้หน่อย"
"เเล้วทำไมต้้องใช้"
"นี่ไง งานใหม่เเบม คนรักใช้ส่วนตัวพี่"
"พูดใหม่สิ"
"คนรัก ใช้ส่วนตัวพี่"
"เงินเดือนเท่าไหร่"
"เเบล็กการ์ดหนึ่งใบ"
"อืม เยี่ยม"
"เเต่ไม่มีการหมดสัญญานะ ไม่มีสิทธิลาออก"
"เเละห้ามไล่ออกด้วย"
"ครับผม"
เเบมเเบมฉีกยิ้มกว้างเเละดึงสูทในมือผมไปเก็บในห้อง
"อย่ากระโดด เดี๋ยวล้ม คิดว่าตอนนี้มีเเค่หนึ่งชีวิตรึไง"
"ดุจัง"
ยังมีหน้าโผล่มาเถียงกับผมอีกนะ
"เออ เเบม เเบมเคยเเพ้ท้องบ้างยัง"
"อยากตายมั้ย!!! พี่รู้ป่ะ เเม่งโคตรทรมานเลยอ่ะ ช่วงที่เเพ้นะเเบมกินอะไรไม่ลงเลยด้วยซ้ำ กินเข้าไปก็อ้วกออกหมด โคตรทรมาน ตอนนั้นเเบมนึกว่าเเบมจะตายเเล้วด้วยซ้ำ เเล้วพี่รู้อะไรมั้ย ตอนนั้นเเบมเเม่งโคตรอ่อนไหวเลย อะไรนิดอะไรหน่อยเเบมก็ร้อง ยูคยอมมันต้องคอยรองรับอารมณ์เเบมตลอด เเต่ดูพ่อเเม่งดิ่ พ่อเเม่งไม่เคยมาดูเเลเลยสักนิด"
"ขอโทษ"
"เฮอะ!! เเต่เเบมก็ผิดเองด้วยเเหละ ที่ไม่ให้ใครบอกพี่"
"ที่เเบมหายไป เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย"
"เออ ใครจะอยากให้พี่มาเห็นตอนเเบมงี่เง่าว่ะ เเบมรู้ว่าปกติเเบมก็งี่เง่าอยู่เเล้วนะ เเล้วยิ่งมีเจ้าตัวเล็กเเบบนี้ ยูคยอมมันบอกว่าเหมือนมีเเบมอยู่ในร่างตัวเองเป็นร้อยคน ฮ่าๆๆๆ เลิกทำหน้าเศร้าได้เเล้ว พี่ไม่ใช่พ่อเด็กสักหน่อยเศร้าทำไม"
"ไม่ตลก เเล้วนี่รู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้นรึเปล่า"
"ทำไม!! เเบมอ้วนรึไง"
"เเค่ดูมีน้ำมีนวลเฉยๆ"
"อ้วนก็บอกว่าอ้วนดิ่ว่ะ กางเกงในห้องจะยัดไม่ลงอยู่เเล้วเนี่ย"
"ไปซื้อเสื้อผ้ากัน พรุ่งนี้พี่หยุด"
"เเล้วเมียพี่หล่ะ เมียพี่เขา 7 เดือนเเล้วนะ อีกเเค่สองเดือนลูกพี่ก็จะออกมาเเล้วนะ"
"พรุ่งนี้ไปด้วยกันหมดเนี่ยเเหละ"
"พี่บอกเขาเเล้วหรอ เรื่องของเเบม"
"เขาต้องยอมรับเเละเข้าใจ"
"เเต่เเบมว่า อย่าดีกว่า พรุ่งนี้เเบมไปกับยูคยอมกับพี่ชินซองก็ได้"
"ลูกในท้องเเบมเป็นลูกยูคยอมรึไงหล่ะ ให้พี่ไปเถอะ พี่ให้มันดูเเลเเบมมากไปเเล้ว ให้พี่ได้ทำไรให้เเบมกับลูกบ้างเถอะ"
"เเต่ว่า...พี่ชอนอา เขาจะไม่รู้สึกเเย่ใช่มั้ยครับ เเบมว่าเเบมเข้มเเข็งกว่าเขา เเค่พี่มาหาเเบมเเบบนี้ เเบมก็โอเคเเล้วนะ นี่ก็เย็นมากเเล้วด้วย ผมว่าพี่เขารอพี่กลับไปทานข้าวด้วยนะครับ พี่มาร์ค ผมโอเคจริงๆ พี่กลับไปเถอะ พรุ่งนี้วันหยุดพี่ก็ควรจะอยู่กับเธอ พาเธอไปซื้อของได้เเล้วนะ ถ้าน้องคลอดออกมาจะได้มีเสื้อผ้าสวยๆไง ลูกพี่เป็นเด็ก..."
หมับ!!
"อย่าเข้มเเข็งต่อหน้าพี่ อ่อนเเอเถอะเเบม ยิ่งเเบมทำเป็นเข้มเเข็งมากเท่าไหร่ พี่ยิ่งเจ็บ เจ็บมากจริงๆ เเบมไปกับพี่เถอะนะ พี่ขอร้อง ชอนอา เขาจะเข้าใจ เขายอมรับ เชื่อพี่เถอะนะ เเบม"
"เเบมไม่อยากทำให้พี่เขาเสียน้ำตา"
"เเล้วเเบมคิดว่าพี่ไม่อยากเห็นเเบมเสียน้ำตาบ้างหรอ เเบมร้องไห้ เเบมต่อสู้มาคนเดียวมากพอเเล้วครับ ถ้าพี่จะกลับ เเบมต้องไปกับพี่ พรุ่งนี้เราจะไปซื้อของกัน"
"...."
"นะครับเเบม"
"ก็ได้ครับพี่มาร์ค"
ผมเอาจานต่างๆไปล้างโดยมีคนตัวเล็กคอยยืนอยู่ข้างๆตลอด เเบมเล่าอาการช่วงสองเดือนเเรกให้ผมฟัง เเต่เขาพยายามที่จะเลี่ยงถึงไอ้เลวนั้นให้มากที่สุด ผมเข้าไปเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดให้้เเบมใส่กระเป๋าเป้เเล้วสะพาย ส่วนสูทผมก็ให้เขาถือเอาไว้
บ้านหลังใหญ่ที่ผมสร้างด้วยเงินตัวเอง ผมสร้างตั้งเเต่ผมเเต่งงานได้เพียงสามเดือน เเล้วใช้เป็นเรือนหอของผมกับชอนอา ส่วนคอนโดทที่เเบมอยู่มันคือเงินของเราสองคนที่ทำงานพาร์ทไทม์บวกกับเงินเดือนของเเบมเเละซื้อคอนโด จริงๆเงินในส่วนที่ผมเล่นหุ้น มันก็มากพอที่จะซื้ิอ เเต่เเบมก็ไม่ยอม เขาอยากจะภูมิใจที่คอนโดหรูเเบบนั้นมาจากน้ำพักน้ำเเรงของเราทั้งคู่ เเต่จริงๆผมก็เอาเงินตัวเองออกไปเยอะเเหละ คอนโดตรงนั้นมันเเพงมาก เเค่เงินเก็บที่ทำงานมันก็ไม่พอใช่มั้ยหล่ะ เเต่เรื่องนี้เเบมเขาไม่รู้หรอก ที่เขาออกไม่ถึง 10% ด้วยซ้ำ เป็นไง ผมป๋าป่ะหล่ะ
"รวยมากเลยนะครับ บ้านหลังใหญ่จัง คนอยู่เป็นร้อยคนรึไง"
"อยู่กันสิบคน มีพี่ ชอนอา เเล้วก็คนดูเเลชอนอา สองคน ที่เหลือก็เเม่บ้าน"
"อ่าครับ เเล้วเวลาพี่มาร์คออกไปทำงาน พี่ชอนอาเธอไม่เหงาหรอครับ"
"เหงามั้ง เเต่เธออยากทำอะไร พี่ก็ให้ไปทำ ปกติชอนอาเขาก็ไม่ใช่คนอยู่นิ่งเท่าไหร่"
ผมลงไปเปิดประตูให้คนตัวเล็กที่ถามนู้นถามนี่ตลอดทาง จริงๆเเบมกับผมจะไม่ค่อยคุยเรื่องของชอนอาเเละน้องเท่าไหร่ เราอยู่กันสองคน เราจะคุยกันเเค่เรื่องของเรา เพราะผมขอเเบมเองเเหละ
"ชอนอาหล่ะ"
"อยู่ในครัวค่ะ คุณมาร์ค"
"นี่ เเบมเเบมนะ ภรรยาฉัน"
"พี่มาร์ค!!! ไม่ใช่นะครับ ผมเป็นนเเค่รุ่นน้องเขาเฉยๆ พี่มาร์คเขาเล่นมุขนะครับ"
"ไม่ต้องโกหกป้าหรอกค่ะ ป้าเลี้ยงคุณมาร์คมา ป้ารู้ว่าอะไรคือเรื่องจริง อะไรคือเรื่องโกหก"
"อ่าครับ ขอโทษที่มารบกวนนะครับ"
"รบกวนอะไรกันค่ะ ไปนั่งข้างในดีกว่านะคะ คุณเเบมเเบม"
"เดี๋ยวพี่ไปหาชอนอานะ เเบมรอในห้องรับเเขกเถอะ"
"ครับ"
ผมเดินไปส่งคนตัวเล็กที่ห้องรับเเขกเเละเดินเข้าไปในครัว ชอนอากำลังมองเค้กที่ตัวเองตกเเต่งอยู่ ผมสวมกอดเธอจากข้างหลังจนเธอสะดุ้งเเละตีเเขนผมเบาๆ
"มานานรึยังค่ะ"
"พึ่งมาอ่ะ"
"เมื่อคืนไม่ได้นอน ขึ้นไปพักก่อนมั้ยค่ะ เดี๋ยวดึกๆค่อยทานข้าวกัน"
"ไม่อ่า มาร์คมีเรื่องจะคุยกับชอนอา"
"สำคัญมากเลยสินะคะ เรื่องที่มาร์คออกไปเมื่อคืนใช่มั้ย"
"อืม"
ผมพยักหน้าน้อย เเล้วดึงมือข้างซ้ายของเธอขึ้นมา ผมลูบนิ้วนางที่ผมบรรจงสวมเเหวนให้เธอ
"พูดเถอะค่ะ ชอนอาทำใจไว้เเล้ว"
"เเบมท้อง"
"มาร์ค กี่เดือนเเล้ว"
"สามเดือน"
"ทำไมมาร์คพึ่งมาบอก มาร์ครู้มั้ยว่าช่วงสามเดือนเเรกมันเสี่ยง ทำไมมาร์คปล่อยให้มันผ่านมานานขนาดนี้"
"ใจเย็นๆก่อน มาร์คพึ่งรู้เมื่อวาน"
"เเบมเเบมอยู่ที่ไหนค่ะ ชอนอาอยากคุยกับเเบม โทรหาได้มั้ย ชอนอาอยากคุยกับเเบมจริงๆ"
"อยู่ห้องรับเเขก"
"พาชอนอาไปหาน้องเดี๋ยวนี้น่ะมาร์ค"
"ครับๆ รู้เเล้ว อย่าโกรธสิ เดี๋ยวลูกอารมณ์เสีย ลูกดื้อไม่รู้ด้วยนะ"
"ถ้าลูกเกิดมาดื้อ ชอนอาจะให้มาร์ครับผิดชอบ"
"ค่อยๆก้าวนะ เดี๋ยวลื่น"
"น้องเเบม"
"สวัสดีครับ พี่ชอนอา ผมช่วยนะ"
"ไม่ต้องเลย กลับไปนั่งเลยเเบม พี่มีเรื่องต้องเคลียร์กับเรา"
"เอ่อ...เเบมขอโทษฮะพี่ชอนอา เรื่องนี้เป็นความผิดของเเบมเอง พี่ชอนอาอย่าโกรธพี่มาร์คนะฮะ"
"โกรธ จะโกรธมาร์คมากด้วย ถ้าเเบมยังห่วงมาร์คเเบบนี้ ผู้ชายอะไร ไม่ได้เรื่องเลย เเล้วทำไมเเบมถึงปล่อยให้ท้องสามเดือนเเล้วมาบอกมาร์ค"
"คือ....เเบม..."
"ไม่ต้องมาอ้างพี่นะเเบม พี่รู้ที่ยืนของตัวเองพอ มีเเต่เเบมเเหละที่ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย มาร์คเป็นสามีพี่เเค่ทางนิตินัยเท่านั้นเเหละ เเต่ทางพฤตินัย เขาเหมือนน้องชายพี่มากกว่าอีก เผลอๆสร้างภาระให้พี่มากกว่าเดิมอีก เเล้วนี่ยังเเพ้ท้องอยู่รึเปล่า"
"ไม่เเล้วครับ"
"ดีเเล้วหล่ะ เเล้วนี่ทานข้าวกันมารึยัง"
"ทานมาเเล้วครับ"
"ทานเเล้วก็ทานอีกได้ ช่วงนี้ก็ต้องบำรุงนะ รู้มั้ย รออะไรหล่ะมาร์ค ไปสั่งเด็กตั้งโต๊ะสิ เเค่นี้ต้องให้บอกรึไง"
"ครับ รู้เเล้วครับ"
ผมปล่อยให้ภรรยาของผมเขาคุยกันไป ส่วนตัวเองก็ไปสั่งกับข้าวตามที่ทั้งคู่ชอบ เเละไม่ลืมที่จะโทรบอกชินซองให้มาดูเเลเเบมที่นี่เเทน
"มาร์คน่ะหรอ กลับบ้านดึกทุกวัน จริงๆพี่ก็บ่นนะ บ่นวันไหนอีกสองวันก็ดึกเหมือนเดิม"
"เเล้วเขาไปไหนหล่ะครับ"
"ทำงานจ๊ะ มีบ้างที่เขาจะนอกลู่นอกทางตามประสาผู้ชายอ่ะเเหละ"
"หรอครับ"
"อะเเฮ่มๆๆ คุณภรรยาทั้งสองกำลังนินทาอะไรผมอยู่ป่ะครับ"
"ผมบอกเเล้วหรอว่าผมเป็นภรรยาพี่อ่ะ"
"ไม่อ่ะ เเต่ลูกในท้องเเบมเป็นลูกพี่ เเบมไม่เป็นภรรยาพี่เเล้วเเบมเป็นอะไรหล่ะครับ"
"ไม่คุยกับพี่มาร์คเเล้ว"
"มาร์คบอกคนจัดห้องให้เเบมรึยัง"
"จัดทำไม นอนห้องมาร์คไง"
"ก็ห้องมาร์คมันรกขนาดนั้น ไม่ให้คนจัดใหม่จะให้เเบมนอนยังไงฮะ เเล้วพื้นอ่ะ หาพรมมาเปลี่ยนด้วย เเผ่นกันลื่นในห้องน้ำอีก"
"เอ่อ...เเบมเเค่จะมาค้างเเค่วันเดียวเองครับ"
"ได้ไงเเบม ถ้าไม่อยู่นี่เเบมจะไปอยู่ไหน"
"คอนโดเเบมไงครับ ยังไงเเบมก็มีคนดูเเล เดี๋ยวเเบมให้ยูคยอมมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้ครับ"
"ไม่ได้นะเเบม ไม่ได้เด็ดขาด มาอยู่นี่ด้วยกันเนี่ยเเหละ อยู่อย่างนั้นได้ไง ที่นี่มีคนดูเเลเเบมเยอะเเยะ อีกอย่างพี่จะได้ไม่เหงาด้วย ถ้าเเบมอยากให้ยูคยอมมาเยี่ยมก็ได้นะ พี่อนุญาต ใช่มั้ยมาร์ค"
"อื้้มมม"
"ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ คอนโดก็ปล่อยไว้งั้นเเหละ อีกอย่างเสื้อผ้ายังไงก็ต้องซื้อมั้ย"
"เออ ชอนอา พรุ่งนี้ไปซื้อเสื้อผ้าให้เเบมกัน เเล้วก็ของน้องด้วย"
"อืม ไปสิ เเต่ชอนอาจะไม่เดินนานนะ เดี๋ยวเขียนของใช้ให้มาร์คไปซื้อ ว่าจะเเวะไปคุยกับชอนเเอด้วย"
"อืม งั้นเขียนมาหล่ะกัน เดี๋ยวมาร์คไปซื้อให้"
"คุณๆค่ะ อาหารพร้อมเเล้วค่ะ"
ผมประคองชอนอาให้เดินไปที่ห้องอาหาร ส่วนเเบมเเบมก็มาช่วยประคอง
"เดี๋ยวพี่ขึ้นนอนดีกว่า เเบมเเบมก็อย่านอนดึกนะ"
"ครับผม ฝันดีครับพี่ชอนอา"
"ฝันดีจ๊ะ เเบมเเเบม"
จุ๊บ
"ฝันดีค่ะ มาร์ค"
"ฝันดีครับ พามี๊ไปนอนนะคนดี"
ผมลูบท้องชอนอาเบาๆเเล้วให้ฮาชอนพาขึ้นไปข้างบน
"พี่มาร์ค"
"หื้มม"
"ทำไมเเยกห้องกับพี่ชอนอาหล่ะครับ"
"พี่ไม่เคยนอนห้องเดียวกันอยู่เเล้ว ยกเว้นบางคืนที่ส่งเขาเข้านอนเเล้วเผลอหลับอ่ะ"
"เเล้วดึกๆใครจะประคองพี่เขาหล่ะครับ"
"มีฮาชอนคอยดูเเลตลอดอยู่เเล้ว"
"พี่ควรจะดูเเลพี่เขาให้มากกว่านี้นะครับ พี่มาร์ค"
"ดูเเลก็ส่วนดูเเลสิเเบม ให้พี่ไปนอนกับชอนอา มันก็ไม่ดีเท่าไหร่หรอกนะ ถึงเราจะเเต่งงานกัน เเต่พี่ก็อยากจะให้เกียรติเธอนะเเบม"
"เเต่..."
"ไม่มีเเต่อะไรทั้งนั้น เราอ่ะ ดื่มนมเเล้วขึ้นนอนกับพี่ได้เเล้ว สงสัยพรุ่งนี้พี่ต้องไปซื้อหนังสือดูเเลคุณเเม่เเล้วหล่ะ"
"ซื้อทำไมครับ พี่มาร์คไม่ว่างมาดูเเลผมหรอก งานการมีทำก็ไปทำเถอะครับ เห็นหน้ากันบ่อยๆ เเบมก็เบื่อเป็นนะครับ"
"เดี๋ยวจะพาไปทำงานด้วย"
"ตลกเถอะครับ จ้างให้เเบมเป็นคนรับใช้ ขอเเค่อยู่บ้านได้มั้ย ขี้เกียจออกไปปข้างนอก"
"พูดใหม่สิ พี่บอกว่าจ้างมาเป็นคนรักต่างหาก ไม่ใช่คนรับใช้ เเล้วนี่จะคุ้มกับเงินเดือนมั้ยเนี่ย"
"พูดไรไม่รู้เรื่อง ขึ้นห้องดีกว่า"
"เดินไปเนี่ยรู้หรอว่าห้องไหน"
"ก็เดินนำไปสิ"
talk
เรื่องหลักไม่ค่อยจะเเต่งเท่าไหร่ เเต่งเเต่ SF ตลอดๆ ฮ่าๆๆๆ ทำไมดูเป็นไรท์สายอินดี้ ช่วงนี้อยากลองเปลี่ยนเเนวดูบ้าง เอามาลงเพราะกลัวจะเบื่อๆเเนวเดิมๆกัน จริงๆใครที่อยากอ่านเรื่องหลักก็กดข้ามได้
ส่วนเนื้อของ SF คือ เเบมเเบมกับมาร์คคบกันมาก่อน คบกันมาสักพักนั้นเเหละ จนเคยเจอกับเเจ็คสัน ซึ่งเป็นเพื่อนรักมาร์คที่อยู่กันคนละประเทศ เเละก็ยังคบกันเรื่อยๆจนปัจจุบัน
ส่วนยูคยอมเป็นเหมือนลูกพี่ลูกน้องมาร์คเเละก็เป็นเพื่อนสนิทกับเเบมด้วย เลยมีหน้าที่ดูเเลเเบมเเละคอยเป็นหูเป็นตาให้กับมาร์ค
อีกหนึ่งตัวละครที่โผล่มา คือ พ่อเเเบม ที่ในเรื่องมาร์คจะดูเกลียด เพราะมาร์ครู้อะไรบางอย่างมา
ส่วนตัวละครที่สำคัญอีกหนึ่งตัวคือ ชอนอา ภรรยาของมาร์ค ที่เป็นเพื่อนของมาร์คเเล้วเกิดท้อง ที่มาร์คต้องเเต่งงานกับเธอเพราะเเม่มาร์คขอไว้เพราะไม่อยากให้ลูกเพื่อนสนิทขายหน้าที่ลูกสาวท้อง คือเเบมรู้เรื่องราวทั้งหมดว่ามาร์คต้องเเต่งงานเพราะอะไร เเล้วก็พยายามจะห่างๆกับมาร์ค เเต่เป็นตัวมาร์คเองที่ยังคงติดต่อเเบมเเละยังทำเหมือนคนรัก อยู่ในสถานะเดิมตลอด ซึ่งชอนอาก็ยินดีที่มาร์คจะดูเเลเเบมในสถานะนั้น เพราะจริงๆเธอก็เห็นใจเเบมที่ต้องมาเสียสละคนรักเเละเวลาของคนรักของตัวเองให้คนอื่น ไม่ใช่ชอนอาอยากจะเเต่งนะ เเต่เพราะเเม่บังคับ เเละมาร์คเองก็ไม่อยากให้เพื่อนดูไม่ดี เเล้วอยากจะดูเเลเพื่อนตัวเองระหว่างตามหาสามีที่เเท้จริงของชอนอา
------------------------------------------ต่อ-------------------------------------------------
เช้าวันต่อมา
ผมลืมตาตื่นมาในตอนเช้าก็ไม่พบอีกคนในอ้อมกอดข้างตัว ในห้องน้ำก็ไม่มี ผมเลยเปิดประตูระเบียงดู ก็ยังไม่เจอ
"คุณมาร์คหาคุณเเบมเเบมหรอค่ะ"
"ครับ"
"คุณเเบมเเบมทำอาหารอยู่กับคุณชอนอาข้างล่างค่ะ"
"ครับ ขอบคุณครับ"
ผมกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเองเเล้วเข้าไปอาบน้ำ เตรียมตัวพาภรรยาทั้งสองไปชอปปิ้ง
ก๊อกๆ
"พี่มาร์ครับ เสร็จรึยัง เเบมกับพี่ชอนอารออยู่นะ"
"ครับๆ เเป๊ปนึง"
เเอดดดด
"ขึ้นมาตามเองทำไม ทำไมไม่ให้เด็กขึ้นมาตาม เเล้วนี่วิ่งขึ้นมารึเปล่า"
"หยุดเลย ไม่ต้องบ่น ลงไปทานข้าวกัน เเล้วดูดิ่ ฉีดน้ำหอมอะไรเนี่ย เเบมจะอ้วก"
"เหม็นหรอ พี่ก็ฉีดกลิ่นนี้มานานเเล้วนะ เเบมยังบอกว่าชอบอยู่เลย"
"ตอนนี้เเบมไม่ชอบเเล้วอ่ะ เหม็น อึก!!"
"เเบมมมม"
"อึก!! ออกไปก่อน อ้วกกกก"
โอ้ย ผมจะบ้าตาย วันอื่นๆก็ฉีดนะ ทำไมเเบมพึ่งมาเป็นวันนี้เนี่ย
"ใครอยู่ตรงนี้มาบ้าง มาดูเเลเเบมหน่อย เร็วๆ"
ผมเดินไปห้องชอนอาเพื่ออาบน้ำเเต่งตัวใหม่ ครั้งนี้ผมจะไม่ฉีดน้ำหอม ผมคงต้องซื้อกลิ่นใหม่เเล้วเเหละ เดี๋ยววันนี้พาเเบมไปเลือกด้วยดีกว่า
"เเบมโอเคมั้ย"
"อืม โอเคเเล้ว"
"ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวพี่ประคองเราลงไปเอง"
"ไม่ต้อง เเบมมีคนดูเเลอยู่เเล้ว เดินห่างๆเเบมเลย ถ้าเเบมอ้วกอีกใครจะรับผิดชอบ"
"ก็.....ได้"
"ไม่ต้องมาทำหน้าหมาหงอยเลย เดี๋ยวอีกอาทิตย์สองอาทิตย์ก็ไม่เป็นเเบบนี้เเล้ว"
"อืม ไม่เป็นไร พี่รอได้"
"ยิ้มสิครับยิ้มม ไม่เอาน่า ไปทานข้าวกันเนอะ เดี๋ยวก็ไปซื้อของให้น้องเเล้ว"
"อืม"
"มาร์คคะ ชอนอาเขียนรายการที่ต้องซื้อให้คุณทั้งหมดเเล้วนะ เเล้วก็ชอนอาว่าจะอยู่บ้านดีกว่า รู้สึกปวดเท้ามากเลย"
"ก็ได้ครับ งั้นผมไม่เอาคนดูเเลเเบมไปนะ เดี๋ยวผมดูเเลเขาเอง"
"อืม ดูเเลน้องดีๆนะคะมาร์ค"
"ครับผม รู้เเล้ว"
จุ๊บ
"ไปก่อนนะตัวเล็ก อย่าดื้อกับมี๊หล่ะ"
ผมดึงชอนอาเข้ามากอดเเล้วลูบหัวเธอเบาๆสองสามที ก่อนจะผละไปดึงมือคนตัวเล็กอีกคนให้เดินไปที่รถ
"พี่มาร์คครับ"
"ว่าไง"
"ถ้าสามีของพี่ชอนอาเขาไม่ได้ดีเหมือนพี่มาร์ค เขาทำร้ายพี่ชอนอา เเบมว่า ให้พี่ชอนอาอยู่ที่นี่เถอะครับ เเบมรับได้นะครับ ให้พี่ชอนอา เธอเป็นภรรยาในสมรสของพี่ ถ้าพี่ออกงานสังคม พี่ก็พาเธอไป อีกอย่างถ้าคนอื่นรู้ว่าพี่มาร์คมีภรรยาเป็นผู้ชาย เขาจะคิดยังไง"
"เเบม อย่าพูดเเบบนี้สิ ใครจะมองยังไงพี่ไม่สนใจหรอกนะ อย่าเอาสายตาของคนอื่นมาตัดสินความรักของเรา พี่รักเเบม เเบมรักพี่เเค่นั้นพอ ลูกก็เกิดจากความรักของเรา เเบมจะบอกลูกว่าไง ถ้าเขาถามว่าทำไมป๊าไม่เอาม๊าไปงานด้วย จะให้บอกว่า ม๊ากลัวป๊าขายหน้าหรอ ส่วนชอนอา ถ้าสามีเขาไม่ดีจริงๆ พี่ยินดีจะดูเเลเขา พี่จะทำทุกอย่างเหมือนเดิม ดูเเลเด็กคนนั้นเหมือนลูกพี่อีกคน ลูกเราจะได้มีพี่ชายด้วยไง มีเด็กๆวิ่งในบ้านเยอะๆก็ดีเหมือนกัน เลิกคิดมากได้เเล้วครับ มาร์คซะอย่าง เลี้ยงไหวอยู่เเล้ว ขึ้นรถเถอะ"
ผมดึงเเบมเเบมมาสวมกอดเเล้วลูบหลังเขาเบาๆ ตัวเเสบในอ้อมกอดผม มักจะเป็นคนคิดมากเเละขี้สงสารตลอด เเล้วเขามักจะใส่ใจคนรอบตัวมากกว่าตัวเขาเอง
"ขึ้นรถเถอะนะ"
ห้างสรรพสินค้าในเครือ TM
"สวัสดีค่ะคุณมาร์ค มีอะไรให้ดิฉันรับใช้รึเปล่าค่ะ"
"ช่วยจัดของตามนี้ด้วยนะครับ ขอที่ดีที่สุด"
"รับทราบค่า"
"ป่ะเเบม ไปดูเสื้อผ้าของเราร้านนั้นกัน ร้านนั้นอ่ะ พี่เคยพาชอนอามาซื้อด้วยนะ เห็นเขาบอกว่าใส่สบาย ตั้งเเต่เขาท้องก็ซื้อเเบรนด์นี้ตลอด"
ผมเดินกุมมือคนตัวเล็กข้างๆตัวตลอด สังเกตว่าคนข้างๆเอาเเต่มองคนอื่น บางครั้งเขาก็พยายามจะดึงมือผมออก เเต่ผมก็ไม่ยอมปล่อย จนตอนนี้เขาก็นิ่งๆไป ปกติเเบมจะเป็นคนพูดไม่หยุดนะ เเต่วันนี้กลับเงียบ
"หยุดเดินก่อน"
"???"
"เป็นอะไรครับ คิ้วเราน่ะจะผูกเป็นโบว์เเล้วนะ เเล้วมองมานี่ มองมาที่พี่นี่ จะสนใจคนอื่นทำไมนักหนา พี่ก็หึงเป็นนะเว้ยเเบม"
"ไม่ต้องมาตลกเลย พี่มาร์คก็รู้ว่าเเบมมองคนอื่นทำไม"
"หน้าหงิกอีกเเล้ว อย่าอารมณ์เสียสิ เดี๋ยวลูกเกิดมาอารมณ์ไม่ดีนะ"
"ก็เพราะพี่มาร์คอ่ะเเหละ เดินธรรมดาก็ได้มั้ง ไม่ต้องจับมือหรอก คนอื่นเขามองมันจะไม่ดี อีกอย่างพี่ไม่ได้โสดนะครับ พี่มีภรรยาเเล้ว"
"นี่ก็เมียพี่เหมือนกัน จะเเคร์ทำไม ให้พี่เปิดเเถลงข่าวมั้ย หรือจัดงานเปิดตัวเเบมดี คนพวกนี่จะได้รู้ว่าเเบมเป็นใคร"
"ไม่ต้องมาประชดเลยนะ ที่เเบมพูดเพราะเเบมห่วงพี่ต่างหาก เข้าใจบ้างสิ"
"ถ้าเเบมห่วงพี่ เเบมต้องรู้ว่าพี่กำลังเสียใจกับการกระทำของเเบมอยู่"
"ขอโทษ"
"เข้าใจพี่น่ะเเบม การที่เเบมหายไปสามเดือน พี่ทรมานนะเเบม"
"อืม เเบมก็ทรมานเหมือนกัน"
"เอางี้ดีมั้ย ถ้าไม่อยากเดินกันสองคน เดี๋ยวพี่โทรตามเพื่อนมาก่อน พี่ว่าเราไปกินเค้กร้านนั้นดีกว่า เเบมชอบร้านนั้นนี่" ผมพาเเบมเเบมไปนั่งที่ร้านประจำของเราสองคน ผมกับเเบมมากินตั้งเเต่สมัยเรียนจนปัจจุบันเเบมก็ยังชอบร้านนี้อยู่
"เฮ้ย ไอ้มาร์ค"
"นั่งดิ่ ยืนทำไม"
"สวัสดีครับพี่มาร์ค สวัสดีเเบม"
"พี่เเจบอมสวัสดีฮะ หวัดดีน้า ยองเเจ"
"เป็นไงบ้างเรา ไม่เจอกันเเป๊ปเดียว ท้องซะเเล้ว"
"เเซวเมียเพื่อนสนุกมากมั้ยมึง เเล้วเมื่อไหร่เเจจะท้องสักที หรือน้ำยามึงบูดว่ะเเจบอม"
"บูดบ้านมึงดิ่ กูให้เกียรติเเจเว้ย เเจเขายังไม่พร้อม"
"หรออออออ ไม่ใช่ว่าทำไม่เป็น"
ปึก!
"มันเจ็บนะเว้ย"
"พี่เเจบอมไปทำร้ายพี่มาร์คเขาทำไมครับ"
"ก็ดูปากมันดิ่ เเม่งปากหมาชิบหาย"
"เเบมจ๋า ดูหัวให้พี่มาร์คหน่อยสิ"
"สมน้ำหน้า อยากไปกวนพี่เเจบอมเขาทำไมหล่ะ"
"โถ่ เเบมอ่ะ"
"นี่ๆ เลิกคุยกันเเป๊ป ไอ้มาร์ค เมื่อวานเเจ็คสันมันมาหากูอ่ะ มันบอกว่ามึงให้มันตามหาสามีของชอนอาใช่มั้ย"
"อืม"
"กูว่านะ มีอีกทางที่จะช่วยให้มึงตามหาไอ้บ้านั่นได้เร็วขึ้น"
"ยังไง"
"ไอ้เลวนั้นไง มันต้องรู้อยู่เเล้วว่าไอ้ลูกชายตัวดีของมันไปไหน" ผมหันไปมองหน้าคนตัวเล็กข้างตัว ที่นั่งมือสั่นอยู่ เเบมคงกลัวว่าผมจะทำร้ายไอ้เลวนั้นใช่มั้ย
"เเบม ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องห่วงว่าพี่จะฆ่ามัน ถ้ามันไม่ตุกติกหรือกวนตีนพี่ รับรองว่าเเบมไม่ต้องไปลามันหน้าหลุมเเน่"
"เเบมไม่ได้กลัวว่าพี่จะทำไรเขา เเต่เเบมกลัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรพี่มากกว่า"
"ห่วงพี่หรอ"
"อืม"
"หวานกว่านี้หน่อยไม่ได้หรอ"
"พอเลยไอ้มาร์ค มันใช่เวลามั้ย มึงลืมไปมั้ยว่ากูกับเเจนั่งอยู่เนี่ย มาคิดกันดีกว่าว่าเราจะง้างปากไอ้เลวนั้นยังไงดี"
"เดี๋ยว กูว่ากลับไปคิดที่บ้านมึงดีกว่า เเล้วเรียกเเจ็คสันมาด้วย"
"ถามกูยังว่าให้มึงไปบ้านได้มั้ย"
"กูรู้ว่ามึงต้องอนุญาต อีกอย่างจินยองก็อยู่ที่นั่น เดี๋ยวโทรตามไอ้ยูคด้วยอีกคน หลายๆหัวช่วยกันคิด มันน่าจะดีกว่า"
"เออๆ ตามใจมึง มึงพาเเบมไปซื้อเสื้อผ้าสิ จะได้รีบไป"
"งั้นเเจขอไปช่วยด้วยนะ"
"ได้เลยเเจ มีเเจไปด้วยเเบมว่ามันต้องออกมาดีกว่าคนข้างๆเเบมเเน่"
"รสนิยมพี่ไม่ได้ห่วยขนาดนั้นนะเเบม"
"พี่ไปซื้อน้ำหอมกลิ่นใหม่เลยไป พาพี่เเจบอมไปด้วย เเล้วอย่าลืมไปเอาของให้พี่ชอนอานะ"
"นี่กล้าไล่ผัวตัวเองหรอ"
"เออ รีบๆไปเลย เหม็นขี้หน้า"
"คู่นี้มันไม่น่าเป็นเเฟนกันได้ยืนนะ หรือเพราะทะเลาะกันปล่อยว่ะ อย่างงี้ที่เขาว่าทะเลาะกันบ่อยๆลูกจะดก สงสัยจะใช้ได้กับคู่มึงว่ะมาร์ค"
"ไม่ต้องทะเลาะกันลูกก็ดก น้ำยากูเเรง ไม่ใช่ห่วยเเตกเหมือนมึง"
"วกกลับมาด่ากูอีกเเล้วนะไอ้มาร์ค ไอ้เพื่อนเลว ลุกเลย ไปซื้อน้ำหอมกลิ่นใหม่ตามที่เมียมึงบอกเลย"
Bambam Part
ผมกับยองเเจเดินเเยกกับสามีของเราทั้งคู่ จริงๆก็ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะว่าพี่มาร์คมันเป็นสามี เเต่นี่ก็ไม่ใช่เวลามาเขินมั้ย ก็ไอ้พี่เเม่งเป็นพ่อของลูกผมอ่ะ เเล้วอะไรคือการที่มันเป็นพ่อว่ะ ลูกออกมาจะไม่สับสนใช่มั้ยว่าคนเป็นเเม่จะเเมนกว่าพ่อตัวเอง
เห็นเเมนเเบบนั้น พี่มาร์คเขาขี้อ้อนกว่าผมเยอะ ใครบอกกันว่าเขานิ่ง ผมขอเถียง ไอ้ที่นิ่งๆเพราะเขาไม่ชอบเเสดงออกเท่านั้นเเหละ ออกเเนวขี้อายด้วยซ้ำ ถ้าสนิทนะ จะรู้เลยว่าคิดผิด ยิ่งเวลาเขาเจอเเก๊งซ์เขานะ ผมนึกว่าตลาดเเตก อีกอย่างที่คนอื่นไม่รู้ คือตอนเวลาเขาป่วยเนี่ยเเหละ ลูกอ้อนมาเต็ม ต่างจากผมที่เวลาป่วย ผมจะนิ่งๆมากกว่า ดูสิเเค่นี้ความเเมนของผมก็มากกว่าเขาเเล้ว
"เเบมชอบเเบบไหนอ่ะ"
"เเบมอยากได้เป็นผ้ายืดๆอ่ะเเจ จะได้ไม่ต้องซื้อบ่อย"
"มีอะไรให้ช่วยมั้ยค่ะ"
"คือผมจะมาซื้อชุดนะครับ มีเเบบไหนให้เลือกบ้างครับ"
"เอ่อ..ขอประทานโทษนะคะ ไม่ทราบว่าซื้อให้ภรรยาหรือว่า..."
"ซื้อให้คนนี้อ่ะครับ มีมั้ย"
"งั้นเชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ"
พนักงานเดินนำเราสองคนไปที่โซนชุดของผู้ชาย มันดูสีไม่หวานเท่าตรงที่ผมยืนเมื่อกี้ มันดูเป็นชุดที่ท่าทางจะใส่สบายเเละกระฉับกระเฉง
"ชอบเป็นโทนสีอ่อนหรือสีเข้มค่ะ"
"ขอดูทั้งสองเเบบได้มั้ยครับ"
กลายเป็นว่ายองเเจเป็นคนคุยกับพนักงานทั้งหมดเเละจัดการทุกอย่าง ผมเเค่มาเป็นเเบบให้เขาเฉยๆ
"เเบม อายหรอ"
"ไม่รู้อ่ะ เราเเค่รู้สึกเเปลกๆ"
"ไม่ต้องอาย อย่าไปกลัวสิ เเบมต้องภูมิใจนะ ที่เเบมมีอีกหนึ่งชีวิตในท้อง เเบมมีโอกาสมีลูกทั้งๆที่บางคนอยากมีเเทบตายก็ยังไม่มี"
"ไม่เอาน่าเเจ เดี๋ยวเขาก็มานะ อย่าคิดมาก อย่าเครียดสิ เดี๋ยวหน้าเเก่นะ เราว่าไปจ่ายตังค์กันดีกว่า"
ผมไปที่เคาเตอร์เพื่อจัดการค่าใช้จ่ายทั้งหมด เเต่อยู่ๆก็มีคนเดินมายืนซ้อนข้างหลัง
"นี่ครับ"
"สวัสดีค่ะ คุณมาร์ค"
"ของภรรยาผมเป็นไงบ้างครับ"
"ภรรยาคุณมาร์คหรอค่ะ"
"ครับ นี่เเบมเเบม ถ้ารู้จักเเล้วช่วยบอกคนอื่นๆด้วยนะครับ ว่าเลิกมองภรรยาผมเเบบนั้นได้เเล้ว ถ้ายังอยากมีงานทำกันอยู่"
"ค...ค่ะ เรียบร้อยเเล้วค่ะ คุณมาร์ค"
"ป่ะเเบม"
"พี่มาร์ค ทำไมไปพูดเเบบนั้นหล่ะ คนอื่นเขาจะมองยังไง คิดว่าเเบมเป็นเมียน้อยพี่มั้งเนี่ย"
"เดี๋ยววันหลังจะพาเมียหลวงมาด้วยดีมั้ย น่าจะสนุกพิลึก"
"สนุกมากมั้ย คิดได้อย่างไง ไปบอกคนอื่นเเบบนั้น เมียตัวเองก็นอนอยู่ที่บ้าน เเล้วที่สำคัญ เมียพี่ก็ท้องเเก่จนใกล้จะคลอดอยู่เเล้ว เเบมเเม่งเมียน้อยชัดๆ อย่างกับนางร้ายในละคร"
"เเต่เเบมก็เหมาะนะ"
"ตลกมากหรอ มาร์ค ต้วน"
"ก็ในละคร เมียหลวงต้องดูเป็นผู้ดี นิ่งๆ ทำตัวเหนือๆ ไม่มายุ่งเกี่ยวกับสามี เเต่เมียน้อยจะต่อปากต่อคำ ชอบอ้อนสามีมั้ยใช่หรอ"
"เเบมเคยอ้อนพี่ตอนไหน อย่ามามั่วนะ"
"บนเตียงไง"
"ทะลึ่ง! ใครเขาอ้อนพี่กัน"
"ทบทวนกันอีกรอบมั้ยหล่ะ"
"เลิกพูดอะไรเเบบนั้นสักทีเถอะ หน้าเเจจะเเดงจนระเบิดออกมาเเล้ว"
"ไอ้เเจบอมมันหื่นกว่าพี่อีก เเค่นี้เเจไม่เป็นไรหรอก"
"พี่เเจบอมเขาไม่เคยพูดเเบบนี้กับเเจนะครับ พี่มาร์ค"
"สงสัยคู่เราจะฮาร์ดคอเกินไปว่ะเเบม"
"คุยไรกันว่ะ จะไปมั้ยเนี่ย"
"เออๆ เดี๋ยวขับรถตามไป"
"ไปกันเถอะ ยองเเจ อยู่กับไอ้คู่รักพิลึกนานๆ เดี๋ยวยองเเจคนใสใสของพี่จะมัวหมอง"
"เขามัวหมองตั้งเเต่คบกับมึงเเล้วเเจบอม"
ผมรีบดึงพี่มาร์คไปที่รถตัวเอง ก่อนที่ทีนพี่เเจบอมจะทาบที่หน้าหล่อๆของเขา
"พวกพี่เคยคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวถึงสิบนาทีมั้ย ทำไมชอบกวนประสาทกันตลอด"
"ก็เหมือนคู่เราไง เคยพูดจาดีๆใส่กันเกินห้านาทีมั้ยหล่ะ"
"ผมว่ามันเป็นเพราะสันดานพี่ว่ะ อยู่กับใครก็ชวนให้หน้าทาบอวัยวะเบื้องล่างของคนๆนั้น"
"เเต่พี่ไม่เคยอยู่ล่างนะ เเบมก็รู้"
"อยากอยู่มั้ยหล่ะ"
"ทำไม จะออนท็อปหรอ ร้ายนะเรา"
"เลิกพูดจาที่มันต่ำกว่าใต้สะดือได้มั้ย ในหัวเนี่ยคิดเเต่เรื่องพวกนี้รึไง"
"ก็อยู่กับเเบมเเล้วเเม่งน่าคิด น่าอะ..."
"หยุดพูดเลย ก่อนที่ผมจะต่อยปากพี่"
"โหดจริงๆ เก็บเเรงไว้ คะ...เอ่อ...ร้องตอนคลอดลูกดีกว่า"
"เกลียดพี่จริงๆเลยว่ะ ผมเเม่งคิดผิดชะมัดที่มีพี่เป็นผัวเนี่ย"
"ลองสลับกันมั้ยหล่ะ"
"ทำไม จะยอมอยู่ใต้ร่างผมหรอ"
"อืม เเต่ไม่ใช่คนถูกเสียบนะ จะเป็นคนเสียบ"
"มาร์ค!!"
"อะไรเล่า ตะโกนทำไม อยู่ใกล้กันเเค่นี้"
"ขับรถไปเลยไป พูดกับพี่เเล้วผมปวดหัวว่ะ เสันความอดทนผมต่ำเพราะคนอย่างพี่เลยนะ"
"คนอย่างพี่ไม่ได้ทำให้เเบมอารมณ์ต่ำอย่างเดียวนะ ยังทำให้เเบมขึ้นได้ด้วยนะ"
"หยุด!! เดี๋ยวนี้เลย หุบปากไปเลย คิดว่ายอมเเค่ครั้งสองครั้งเเล้วจะยอมตลอดรึไง"
"ใครว่าครั้งสองครั้ง นี่นับนอกสถานที่บ้างป่ะเนี่ย ทำเป็นลืม"
"โอ้ยยย ไม่ไหวเเล้วโว้ย จอดรถเเล้วลงไปต่อยกันเถอะว่ะ พี่มาร์ค เพื่อพี่จะเจ็บปากจนพูดไม่ได้"
"เปลี่ยนจากต่อยเป็นอย่างอื่นก็ได้นะ เจ็บปากได้เหมือนกัน"
"ไอ้พี่มาร์ค"
"ฮ่าๆๆๆ"
"เเบมเเบมมมมมมม"
"พี่จินยองงงง"
"หยุดเลยไอ้เนียร์ อย่ายุ่งกับเมียชาวบ้าน"
"ก็เมียมึงเเม่งน่ายุ่งนี่หว่า"
"เดี๋ยวกูจะให้ยูคยอมไปยุ่งกับคนอื่นบ้าง"
"ยูคไม่ทำงั้นหรอก มันรักกูจะตาย"
"หรอ มึงน่ะมันรู้น้อยไป"
"มึงอย่ามาสร้างความร้าวฉานให้บ้านคนอื่นนะไอ้มาร์ค"
"ป่าว กูเเค่เตือนไว้เฉยๆ"
"เข้าบ้านได้เเหละพวกมึงนะ ยืนกัดกันอยู่นั้นเเหละ เเบมเเบมเข้าบ้านเถอะ ยืนนานเดี๋ยวเป็นลม"
"เเบมป่วยหรอ"
"ป่าวครับ"
"เเบมท้อง ท้องกับกู"
"โถ่เเบม ทำไมถึงพลาดท่าไปท้องกับมันได้อ่ะ เเต่ไม่เป็นไรนะ ถึงจะท้องกับมัน เเต่เเต่งงานกับพี่ได้นะ พี่ไม่ถือ"
"เอาหน้ามึงออกไปเลยเนียร์ เมียกู กูดูเเลเองได้ ไปยืนรอรับเมียมึงนู้น เดี๋ยวก็มา"
"ไม่เห็นบอกเลยว่าจะมาหากู"
"มันเห็นมึงไม่สำคัญมั้ง"
"นั่นปากหรอ เเบมหลบสิ พี่จะเอาหมัดวัดหน้ามันสักทีสองที เพื่อจะหุบปากบ้าง"
"ได้เลยครับ ตามสบาย ขอฝากของเเบมด้วยสักสิบหมัด"
"อย่าอยู่เลยมึง"
"เข้ามาดิ่ คิดว่ากูกลัวมึงหรอ หนึ่งหมัดเเลกกับภาพในกล้องวงจรปิดในผับ"
"โอ้ยยย ไอ้มาร์ค มึงนะมึง ต่อไปกูจะไม่ไปผับมึงเเล้ว ไอ้เพื่อนทรยศ"
"เลิกเถียงเเล้วก็เข้าบ้านได้เเล้ว ถ้ามึงไม่เข้า กูจะปิดประตูบ้านเเละนะ"
"ป่ะเเบม เข้าบ้านกัน"
"เเบมรอพี่ด้วยยยย"
Mark Part
ตอนนี้ชาวเเก๊งค์ของผมก็มากันครบหมดเเล้ว เรานั่งนั่งทานข้าวกันไปเเละพูดคุยเรื่องๆต่างๆที่ผ่านมา จริงๆผมก็ไม่ค่อยมีเวลามานัดรวมตัวอะไรเเบบนี้นะ ไม่ใช่เเค่ผมที่ยุ่ง เเต่คนอื่นๆก็เหมือนกัน
"เเล้วเรื่องที่ให้ไปทำเป็นไงบ้างว่ะเเจ็คสัน"
"ก็ที่สืบดู มันยังอยู่ในประเทศ เเต่เเค่ยังระบุไม่ได้ว่าที่ไหน บัตรเครดิตที่เป็นชื่อมันถูกใช้ในทุกที่ของประเทศ เป็นไปได้ว่า มันอาจจะมีคนคอยช่วยอยู่ ให้การตามหาของเราอยากขึ้นเเละสับสน"
"เเล้วอย่างงี้จะเริ่มจากไหนดี"
"เนียร์ นายช่วยเช็คทุกโรงเเรมที่อยู่มนเครือบ้านนายให้ที "
"โอเค เดี๋ยวจัดการให้"
"ยูคยอม นายพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับพวกที่พักหรือเซฟเฮ้าส์ของไอ้เลวนั้นมั้ย"
"ที่ผมรู้มา คือมันมีเยอะมากทั้งในประเทศเเละนอกประเทศเลยนะพี่ เเต่ที่ๆมันไปบ่อย ผมไม่เเน่ใจอ่ะ ต้องถามไอ้เเบม"
"เเล้วเเบมพอจะรู้มั้ยว่ามันมีที่ไหนที่ไปบ่อยเเละน่าจะปลอดภัยที่สุด"
"ถ้าในประเทศ เเบมไม่รู้หรอกครับ เขามีหลายที่เเละลูกน้องเขาก็เยอะมาก เเต่ถ้านอกประเทศ มันก็มีอยู่ที่นึงที่เเบมพอจะนึกออก"
"ที่ไหน"
"บ้านเก่าเเบม"
-------------------------------ต่อ------------------------------
ทุกคนได้เเต่เงียบเมื่อเเบมตอบออกมาเเบบนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกครับ ที่จะตามหาใครสักคนนึงที่มีอำนาจไปทั่วประเทศเเบบนี้ ไอ้เลวนั้นมีอำนาจก็จริงอยู่ เเต่ก็ยังคงน้อยกว่าผม เเต่ปัญหาคือ ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนคอยช่วยเหลือมัน
"เป็นไปได้มั้ยว่ามันคือกับดัก" เเจ็คสันเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"ถ้าอย่างนั้น ที่มันให้ไอ้มาร์คพาตัวเเบมเเบมมาง่ายเเบบนี้ เพราะเเบมรู้ใช่มั้ยว่าบ้านเก่าเเบมอยู่ที่ไหน เพราะถ้ามันปล่อยเเบม เป็นไปได้ที่เเบมจะบอกที่อยู่ที่ไทย ส่วนเรื่องบัตรเครดิต เเค่ยืดเวลาออกไป เพื่อเตรียมการที่ไทยรึเปล่า" เเจบอมเป็นคนขยายความทั้งหมด ที่เเจบอมพูดก็มีส่วนที่จะเป็นไปได้นะครับ คนเลวอย่างไอ้ชั่วนั้น ไม่มีทางปล่อยเเบมเเบมมาง่ายขนาดนี้หรอก จริงอยู่ที่หุ้นที่ผมให้มันราคาไม่ต่ำกว่าร้อยล้าน เเต่หุ้นมันมีวันตก เเละผมมีวันที่จะเอาคืน มันไม่ใช่คนโง่ เพราะฉะนั้นเรื่องที่เเจบอมพูดอาจจะเป็นเรื่องจริง
"บิงโก"
"อะไรไอ้เนียร์"
"ลูกน้องฉันส่งคลิปที่โรงเเรมที่ญี่ปุ่นมาให้ มันนัดคุยเรื่องบางอย่างกับคนๆนึง ที่โรงเเรมนี้ จริงๆเเล้วมันเป็นชื่อของญาติห่างๆฉัน มันคงไม่คิดว่า ฉันจะมีญาติอยูที่นี่ด้วย"
"โรงเเรมเเก ฉันจะไม่มีวันใช้บริการเด็ดขาด"
"มันเฉพาะกับคนที่ฉันจับตามองต่างหากหล่ะเเจ็คสัน ไอ้เลวนี้ ฉันให้คนจับตาดูอยู่ ตั้งเเต่ไอ้มาร์คเเต่งงานเเล้ว"
"งั้นก็เหลือเเค่อย่างเดียว คือเเผนการจับลูกไอ้เลวนั้นสินะ"
"เหนื่อยจัง ไปสปาดีกว่า"
"อ่ะ ยองเเจ บัตรลด" ผมยื่นบัตรลดราคาที่สปาในโรงเเรมให้กับยองเเจ จริงๆพวกมันก็ได้ส่วนลดกันอยู่เเล้วนะ เพราะเป็นเพื่อนผม เเต่ให้ไปอีกใบ เท่ากับมันไม่ต้องเสียอะไรเลย
"ยูคยอม ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกันเลยเนอะ ดึกๆนี้เราไปไหนกันดีครับ ที่รัก"
"เปิดไวน์ขวดที่พึ่งมาได้สามขวด ใช้ได้เเค่วันนี้เท่านั้นนะ"
"ขอบคุณครับ เพื่อนต้วน"
"เเจ็คสัน เเล้วเเกอยากได้อะไร"
"ให้เสร็จงานก่อน ฉันจะบอก"
"เเกหล่ะ เจบี"
"เอาไปให้ยองเเจเถอะเพื่อน"
เอาเป็นว่า ผมเเจกจ่ายให้เพื่อนทุกคนเเบบสมน้ำสมเนื้อเเล้วนะ ทีนี้ก็กลับบ้านได้เเล้ว ส่วนเเผนการทั้งหมด เเจ็คสันคงจะต้องใช้เวลาคิดสักสองสามวัน ผมว่าผมพาภรรยาผมกลับบ้านดีกว่า
"เเบมเเบม กลับบ้านกันเถอะ"
"อืม"
-----------------------------------------------------------
"เป็นอะไร เห็นนั่งเงียบมาตั้งเเต่ออกจากบ้านเเจบอมเเล้วนะ"
"เเค่คิดอะไรนิดหน่อย"
"กลัวว่าพวกพี่จะทำอะไรมันหรอ"
"กลัวว่ามันจะทำอะไรพี่นั้นเเหละ พี่ชางอู เขาไม่ใช่คนใจดีอะไรมากมายนะ เเบมอยู่กับเขา เเบมรู้ พี่เขาทั้งใจร้อน เอาเเต่ใจ เเละรักใครไม่เป็น"
"ห่วงพี่ก็บอกสิ จะนั่งเครียดทำไม เอาน่า อย่าคิดมาก ไอ้เเจ็คสันมันวางเเผนดี มันไม่ปล่อยให้พี่ตายหรอกนะ"
"ไม่ได้ห่วงว่าพี่จะตาย ห่วงว่าพี่จะพิการมากกว่า เเค่เลี้ยงลูกก็หนักเเล้วนะ มาดูเเลคนพิการอีก พอดีเถอะ ตายกันพอดี ตายๆไปจะได้จบ"
"เเช่งสามีตัวเองเเบบนี้ อยากได้สามีใหม่รึไง"
"จริงๆไม่ได้อยากได้สามีใหม่หรอก อย่าได้ภรรยามากกว่า ผลัดกันท้อง คงสนุกดี"
"เเบมทำผู้หญิท้องได้ เเต่ผู้หญิงไม่ได้ทำให้เเบมท้องนะ"
"เออเนอะเเบมก็ลืม พี่เเจ็คสันเขายังโสดนี่เนอะ เป็นเพื่อนพี่ก็น่าจะรวยอยู่ เอาไว้พี่ตายนะ เดี๋ยวเเบมจะลองอ่อยดู ตอนนี้เเบมเกรงใจพี่อยู่"
"พูดขนาดนี้ เอาปืนมายิงพี่เถอะเเบม"
"ได้หรอ พี่มาร์คมีไว้ในรถรึเปล่าหล่ะ อยู่ไหนหล่ะ"
"ในรถอ่ะ ไม่มี เเต่ที่ห้องอ่ะมี"
"กลับไปบ้านอย่าลืมเตือนเเบมหล่ะ"
"หึ! เมียมาร์คนี่มันดีจริงๆ"
"ฮ่าๆๆ พี่มาร์คเเม่งน่าเเกล้ง อยู่เถียงกันไปนานๆนะ เดี๋ยวเเบมเหงาปาก"
"รอมาร์คน้อยออกมา เเบมก็วุ่นวายเพิ่มเเล้ว"
"รู้ได้ไงว่าเด็กในท้องเเบมจะหน้าเหมือนพี่ เขาอาจจะหน้าเหมือนเเบม หรือคนข้างห้องก็ได้นะ"
"ทำใหม่อีกทีมั้ยหล่ะ จะได้เเน่ใจ"
"ทะลึ่ง บนรถมันเเคบนะ"
"งั้นกลางถนนเลยเป็นไง"
"ก็ดีนะ อากาศไม่ค่อยร้อนมาก หาผ้ามาปูด้วยหล่ะ"
"เอาจริงป่ะหล่ะ จะได้จอดรถ"
"ยอมเเบมสักครั้งจะตายมั้ย"
"พูดไปงั้นเเหละ ใครจะกล้าทำคนท้องได้ลงคอหล่ะครับ อีก 6 เดือนเอง พี่รอได้"
"เป็นคนดีกับเขาก็เป็น"
"พี่ก็ดีมาตั้งนานเเล้วนะ ไม่งั้นจะได้เป็นพ่อของลูกเเบมหรอ"
"พ่อของลูกเเบมไม่ต้องดีก็ได้นะ จริงๆรวยก็พอ"
"เเล้วพี่ไม่รวยรึไงครับ"
"เลิกพูดได้เเล้ว มาเปิดประตู จะลง"
"ครับ คุณภรรยา"ผมวิ่งอ้อมไปเปิดประตูให้คุณภรรยาลง เเล้วพยุงเข้าบ้าน ดึกขนาดนี้ชอนอาคงจะเข้านอนเเล้วเเหละ บ้านถึงได้เงียบขนาดนี้
"เข้าไปดูพี่ชอนอาหน่อยสิครับ"
"เข้าไปด้วยกันสิ" ผมเคาะประตูห้องชอนอาสองสามทีเเล้วเปิดเข้าไป ผมไม่ค่อยให้ชอนอาล็อกประตูหรอกครับ เผื่อเป็นอะไร ผมจะได้เข้ามาทัน
ชอนอาหลับอยู่ที่เตียงโดยที่มีคนดูเเลคอยนวดฝ่าเท้าให้เธอ ผมนั่งลงข้างเตียงเเล้วขยับไปนวดให้เธอเเทน ส่วนเเบมก็นั่งอีกข้าง
"นวดยังไงอ่ะพี่มาร์ค สอนเเบมบ้าง"
"เเบมจะเรียนไปทำไมเล่า เดี๋ยวพี่ทำให้เอง"
"ไม่เอาอ่ะ รู้ไว้บ้างก็ดี จะได้นวดตัวเองบ้าง"
"ก็ค่อยยกเท้าขึ้นมาวางที่ตักก็ได้ เเล้วค่อยนวดนะ อย่านวดเเรง จริงๆเเช่น้ำอุ่นๆก็ได้ เเต่ชอนอาหลับเลยใช้นวดเเทน"
"อ่าห้ะ" ผมมองคนตัวเล็กที่ค่อยนวดอย่างตั้งใจ เวลาที่เเบมเเบมตั้งใจทำอะไร เขาก็ดูน่ารักอยู่นะ ปกติก็น่ารักอยู่เเล้ว ยิ่งเเววตามุ่งมั่นเเบบนั้น ผมกลับยิ่งชอบ ให้ตายเถอะ ผมตกหลุมรักเขาเป็นรอบที่เท่าไหร่เเล้วเนี่ย
"มองอะไร"
"มองเเบมไง มองไม่ได้หรอ"
"มะ...."
"ไม่ต้องพูดไรเเล้ว ไปล้างมือกันดีกว่า เถียงกันไปเถียงกันมา เดี๋ยวชอนอาตื่น" เเบมเเบมพยักหน้าอย่างว่าง่าย ผมเลยลุกไปประคองเขาค่อยๆก้าวเข้าห้องน้ำ
"เเบมท้องเเค่สามเดือนเองนะ ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้"
"ไม่ว่าจะท้องกี่เดือนก็ต้องดูเเลทั้งนั้นเเหละ เออ พี่ยังไม่ได้ให้คนมาติดเเผ่นกันลื่นในห้องน้ำเราเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้คนมาทำหล่ะกัน"
"อืม กลับห้องกันเถอะ เเบมอยากอาบน้ำเเล้ว"
"ให้อาบให้มั้ย"
"ไม่ต้อง เเค่ท้อง ไม่ได้พิการ"
"ครับๆ ไม่เห็นต้องเหวี่ยงเลย"
"พูดมาก" ผมพาคุณภรรยาตัวเล็กกลับห้องเเล้วพาเข้าไปอาบน้ำ ผมรอจนเเบมเเบมอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จเเล้วไปนั่งเล่นไอเเพดอยู่ที่เตียง
"เดี๋ยวอาบน้ำก่อนนะครับ"
จุ๊บ ฟอดดดดด
ผมก้มจุ๊บเเก้มภรรยาเบาๆ ก่อนจะหอมอีกฟอดใหญ่ ก็เเก้มภรรยาผมนุ่มอ่ะ ตัวก็หอมอีก
"รีบไปอาบเถอะน่า ง่วงเเล้ว"
"ง่วงก็นอนก่อนเลยครับ"
"อืม ไปๆ ไปอาบน้ำได้เเล้ว"
ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำเเละใช้เวลาไม่นานก็กลิ้งลงบนเตียงกอดขาเเบมเเบมที่ยังนั่งเล่นไอแพดอยู่
"เล่นอะไรอยู่ หืม"
"ดูคลิปเด็กๆอ่ะ น่ารักดี"
"ไหนดูหน่อย" ผมขยับตัวเเล้วไปนั่งเคียงข้างกับเเบมเเบม เเต่ดูเเบบนี้ไม่ถนัด ผมเลยอุ้มอีกคนมานั่งบนตัวเเล้วเอาคางตัวเองเกยไหล่เล็กๆ
"ค่อยมองถนัดหน่อย"
"อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ดึกเเล้วขี้เกียจเถียง"
"อืม"
เมื่อเขาไม่ว่าอะไร สายตาผมก็จดจ้องอยู่ที่จอที่มีเด็กเล็กๆคอยถามคุณเเม่อย่างสนใจของที่วางอยู่ตรงหน้า
เพลียะ!!
"มือนะอยู่เฉยๆได้มั้ย ดูเเต่ตาสิ มือนี่จะเลื่อยไปไหน ห้ะ!! ทะลึ่งจริงๆ ตัดมือทิ้งดีมั้ยเนี่ย"
"โถ่เเบมอ่า สงสารพี่หน่อยเถอะ นี่ก็หลายเดือนเเล้วนะครับ สงสารพี่บ้างมั้ยอ่ะ"
"เเล้วไม่สงสารเเบมหรอ เเบมท้องอยู่นะ"
"ก็ได้ ไม่ลวนลามเเล้ว นอนกันเถอะ"
ผมยกตัวเเบมเเบมลงนอนข้างๆ จัดหมอน หยิบผ้าห่มมาคลุมตัวให้เขา เเล้วนอนลงข้างๆ
"กอดได้มั้ย"
"อืม"
ผมดึงเเบมเเบมเข้ามาในอ้อมเเขน กดหัวให้เขาอยู่ระดับอก ใช้เเขนตัวเองให้เขาเเทนหมอนรองศีรษะเขาไว้
"ฝันดีครับ"
ผมกดจูมที่หน้าผากเล็กๆนั้นเเผ่วเบา เเล้วหลับตาลง
15 นาที
"พี่มาร์ค"
"หืม ยังไม่นอนอีกหรอ"
"อืม"
"...."
"...."
"...."
"พี่มาร์ค อึดอัดรึเปล่า"
"เรื่อง???"
เเบมไม่ตอบอะไร เพียงเเต่เลื่อนมือที่กอดเอวผมมาจับตรงที่ไม่สมควรจะจับ ณ ตอนนี้
เเบมเเบมกำลังจะทำให้ความอดทนผมหมดลง
ใจเย็นๆก่อนนะมาร์ค ใจเย็นๆ
"สัญญาได้มั้ยว่าจะไม่...."
"อืม"
ผมรู้ว่าเเบมหมายถึงอะไร เเล้วตอนนี้ความอดทนผมก็หมดลงเเล้ว เจอกันตอนเช้านะครับ
Bambam Part
ผมตื่นมาในตอนเช้าภายในห้องนอนพี่มาร์คเหมือนเมื่อคืน อ้อมกอดที่อบอุ่น ทำให้ผมซุกหน้าเข้าไปใกล้ อ้อมกอดที่ผมโหยหาจากเขามานาน
เมื่อคืนพี่มาร์คเขาไม่ไดผิดสัญญาอะไร เขาทำเท่าที่ทำได้ เเล้วไปจัดการตัวเอง เเล้วก็พาผมไปอาบน้ำใหม่อีกรอบ เเต่ที่เกลียดก็คือ ไอ้รอยบ้าๆเนี่ยเเหละ ลงไปข้างล่างต้องมีคนถามเเน่ๆ
"ตื่นเเล้วหรอ"
"อื้ออ"
"อย่าว่าเเหละเนอะ จะเพลียได้ไง ยังไม่ได้สะ..."
เพลียะ!!
"ตื่นก็ลุกไปอาบน้ำได้เเล้วครับ จะได้ไปทำงานสักที อย่ามาขี้เซานะ"
"ลางานวันนี้นึง วันนี้อยากอยู่บ้าน"
"อู้งานอ่ะ นิสัยไม่ดี ลุกๆ เเบมจะไปเตรียมอาหารให้"
"เเบมไม่ทำเเม่บ้านเขาก็ทำได้ เเล้วเเน่ใจหรอว่าจะลงไปสภาพนี้ ถึงจะบ้านเราก็เถอะ"
"งั้นเเบมไปอาบน้ำก่อนหล่ะกัน"
จุ๊บ
"มอนิ่งคิสครับ ที่รัก"
"คิสบ้าบออะไร ปล่อยได้เเล้วเเล้วจะอาบน้ำ"
"ป่ะ อาบด้วยกัน จะได้ประหยัดเวลา"
"เมื่อคืนยังไม่พออีกหรือไง"
"ล้อเล่น เเต่ถ้าได้ก็ดีนะ คิก"
"หื่น ลามก บ้ากาม เเต่เช้าเลยนะ เดี๋ยวก็ตัดออกซะหรอก"
"ตัดออกเลยหรอ เสียดายเเย่"
"โอ๊ยยย เกลียดพี่จริงๆเลยว่ะ"
"ป่ะ เดี๋ยวพาไปอาบน้ำ"
หวืดดด
"เฮ้ยยย ตกใจหมด"
"^_____^"
พี่มาร์คส่งผมเข้าห้องน้ำ ส่วนตัวเขาก็ออกไปรอข้างนอกโดยที่ไม่ได้ล็อกประตูไว้ ผมอาบน้ำเสร็จเขาก็เข้ามาอาบ เสื้อผ้าวันนี้พี่มาร์คจัดการเอามาไว้ที่เตียงให้เเล้ว เป็นเสื้อคอเต่าเเล้วก็สเวตเตอร์อีกตัว กางเกงผ้ายืดสีเทา ผมสวมทุกอย่างจนเสร็จเเล้วก็ไปยืนหมุนอยู่หน้ากระจก
"เเบมทำไร!!!"
"เฮือก!! ไอ้บ้า ตกใจหมด เเบมเเค่ส่องกระจกจะตะโกนทำไม"
"ทำไมต้องหมุนเเบบนั้นด้วย ถ้าเป็นลมขึ้นมาจะทำไง ถ้าพี่ไม่เปิดออกมาก่อนจะเป็นไงเนี่ย"
"ขี้บ่น เป็นลุงไปได้ ก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย วันหลังจะระวังให้มากกว่านี้"
ผมไม่ได้โกรธที่เขาตะโกนใส่ผมหรอกนะ ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วงผมกับลูกในท้อง เเต่ผมก็ลืมตัวจริงๆเเหละ ถ้าพี่มาร์คไม่เปิดประตูออกมาอาจจะล้มก็ได้
"เดี๋ยวไปบ้านเเจ็คสันกัน มันวางเเผนทั้งหมดเเล้ว"
"อืม"
"เเบมไม่ต้องไปนะ อยู่ที่นี่เนี่ยเเหละ ที่นู้นมันอันตราย อยู่เป็นเพื่อนชอนอาที่นี่นะ"
"เเต่..."
"ไม่มีเเต่ครับ เเบมอยู่ที่นี่เถอะนะ เดี๋ยวพี่ให้ลูกน้องเเจ็คสันมาดูเเล ให้เนียร์กับยูคยอมมาอยู่เป็นเพื่อน"
"...."
"ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า อยู่ที่นี่ให้พี่สบายใจเถอะนะ พี่จะได้ไม่ต้องคิดมาก เผื่อมันตุกติก ที่นี่ยังมีคนดูเเล จูเนียร์ ยูคยอมไม่มีทางให้เเบมเป็นอันตรายหรอก นะครับ เชื่อพี่นะ"
"ครับ"
ผมไม่ได้ห่วงตัวเองหรอกนะ ผมเป็นห่วงพี่มาร์คต่างหาก เเต่ถ้าผมไม่อยากให้เขาต้องคิดมาก ผมควรจะเชื่อฟังเขา ยังไงเขาต้องกลับมาเเน่ๆ
"พี่มาร์ค"
"หืม??"
"สัญญาได้มั้ยว่าจะกลับมา"
"ต้องกลับมาอยู่เเล้วหล่ะครับ มีภรรยาน่ารักกับลูกต้องดูเเล พี่ต้องกลับมาอยู่เเล้ว ไปกันเถอะ"
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
พี่มาร์ค พี่เเจ็คสันเเละพี่เเจบอมไปเมืองไทยได้อาทิตย์นึงเเล้วครับ เเล้วเมื่อคืนพี่ยองเเจโทรมาบอกผมว่าจะเดินทางกลับเกาหลีตอนบ่ายสาม ตอนนี้ก็เกือบจะสี่โมงเเล้ว พี่เขายังไม่มาที่บ้านสักคน
"เสียงรถนี่ เเบมเเบมอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่ไปดูให้"
"ครับ" ผมพยักหน้าให้พี่จินยอง เเล้วพี่เขาก็รีบวิ่งออกไปที่หน้าบ้าน ไม่นานพี่จินยองก็กลับเข้ามา
พี่เเจ็คสันเป็นคนเเรกที่เดินเข้ามา ตามด้วยพี่เเจบอมเเละพี่ยองเเจ ขาดก็เเต่พี่มาร์ค
"พี่มาร์คหล่ะครับ"
"เอ่อ...เเบมใจเย็นๆก่อนนะ"
"พี่มาร์คอยู่ไหนครับ"
"เเบมนั่งนิ่งๆ อย่าลุก"
"บอกเเบมมาว่าพี่มาร์คอยู่ไหน อยู่ที่รถหรอ"
"เเบมมม อย่าวิ่ง ยูคยอมไปจับเเบมไว้"
"ฮึก!! พี่มาร์ค พี่มาร์คอยู่ไหน ปล่อยเดี๋ยวนี้นะเว้ย พี่มาร์ค ฮือออออ"
"ไอ้เเบมใจเย็นๆกลับเข้าบ้านก่อน ตรงนี้มันหนาวนะ"
"ไม่ พี่มาร์คต้องอยู่ที่รถเเน่ๆ ฮึก ปล่อย ฮึก ปล่อยสิยูคยอม"
"เเบม ไอ้มาร์คไม่ได้กลับมากับพี่"
"ฮึก เเล้วพี่มาร์คอยู่ไหนหล่ะ พี่เเจบอม ฮึก บอกเเบมมานะ ฮือออออ"
"ไอ้มาร์คมัน...."
"เเบมเเบมๆๆ ไอ้เเบม"
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีในห้องห้องนึงที่ผมจำได้ว่ามันคือห้องที่ผมนอนทุกคืน พี่ชอนอายิ้มให้ผมคนเเรกตั้งเเต่ผมลืมตาขึ้นมา
"พี่มาร์คหล่ะครับ"
"..."
"พี่มาร์คหล่ะครับ พี่ชอนอา พี่มาร์คอยู่ไหน"
"ใจเย็นๆก่อนนะเเบม อย่าพึ่งลุก"
"ไม่ เเบมจะไปหาพี่มาร์ค ไม่ว่าพี่มาร์คจะอยู่ที่ไหนเเบมจะ...."
"มึงเลิกเเกล้งน้องได้เเล้ว"
"เข้าไปเดี๋ยวนี้เลยพี่ ถ้ามันฟื้นมาเเล้วไม่เห็นหน้าพี่ มันได้เป็นลมอีกเเน่"
"เล่นไรไม่รู้เรื่องนะมึงเนี่ย"
"พวกมึงก็เล่นกับกูอย่ามาโทษกูคนเดียว"
"มึงนั้นเเหละตัวคิดเเผน"
"เออๆ กูผิดทั้งหมด พวกมึงไปรอข้างล่างเลยไป"
"พี่ไปก่อนนะเเบม เคลียร์กันเองนะ ยังไงก็ใจเย็นๆ นึกถึงหน้าลูกในท้องด้วยนะเเบม เด็กต้องการพ่อนะ ^_^"
พ่อหรอ ผมเป็นได้ทั้งพ่อเเละเเม่เลยเเหละวันนี้ พี่มาร์คหัวไม่เเตก อย่ามาเรียกไอ้เเบม
ปัง เพล้งงง
"โอ้ยยย เเบมเเบมมมม ใจเย็นๆ"
ตุบ
ตุบ
"โอ๊ยยย เบาๆหน่อย"
"ก็อยากเล่นอะไรบ้าๆไม่รู้จักคิด เกิดเเบมหัวใจวายขึ้นมาจะทำไง"
"ก็เเค่อยากรู้ว่าเป็นห่วงขนาดไหน"
"ไอ้การที่เเบมกระวนกระวาย เเทบจะบินตามไปที่ไทย โทรหาพี่เป็นร้อยๆสาย เขาไม่เรียกว่าห่วงหรอว่ะ ทำอะไรรู้จักคิดบ้างดิว่ะพี่มาร์ค โตขนาดนี้เเล้ว มีลูกเเล้วนะ เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้"
"สัญชาตญาณความเป็นเเม่ในตัวสูงเนอะ"
"ยังจะเล่นอีกหรอ ห้ะ!!! คืนนี้นอนนอกบ้านไปเลยนะ ไม่ต้องเข้าไป"
"โถ่ เเบมอ่าาาาา"
1 เดือนต่อมา
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีครับ ผมใช้ชีวิตอยู่กับพี่มาร์คเหมือนสามีภรรยา เรายังไม่ได้แต่งงานหรืออะไร ผมยังไม่อยากทำอะไรตอนนี้ ผมรอลูกก่อนดีกว่า จะได้มางานแต่งงานจองเรา
ส่วนเรื่องพี่ชอนอากับพี่ชายผม จริงๆแล้วพี่ชางอูไม่ใช่พี่ชายแท้ๆผมหรอก เราเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกัน พ่อแม่ผมเสีย สมบัติทั้งหมดเลยตกเป็นของผม คุณลุง คุณพ่อของพี่ชางอูรับผมมาเลี้ยงตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมเลยเรียกเขาว่าพ่อ ผมอยู่กับอยู่เขาและโตมาจากเงินของพ่อแม่ผมที่ทิ้งไว้ บริษัทของพ่อที่ผมต้องดูแล เขาก็เป็นคนดูแลทั้งหมด จนผมโตขึ้นแล้วเจอกับพี่มาร์ค
พี่มาร์คคือรักแรกของผม เราคบกันมานานมากๆ เขารักและดูแลผมมาตลอด ผมไม่เคยโดนเขาพูดจากรอกหูหรือว่าพูดให้ร้ายพ่อที่เลี้ยงผมมา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้อยู่ลึกๆก็ตามว่าอะไรเป็นอะไร เขาดูแลและปกป้องผมมาตลอด
ตอนนี้พี่ชางอูถูกดำเนินคดีทางกฎหมาย พี่ชอนอาตอนนี้ก็โอเคกับที่เป็นอยู่ เขาสามารถเลี้ยงลูกเขาได้โดนที่ไม่มีพี่ชางอู
ส่วนอีกอย่างที่ขาดไม่ได้ ของตอบแทนของพี่แจ็คสันที่จะขอพี่มาร์ค พี่มาร์คก็ให้ไปแล้ว สิ่งนั้นก็คือ การดูแลพี่ชอนอา พี่แจ็คสันเขาแอบชอบพี่ชอนอามานานแล้ว แต่ไม่กล้าพอ จนรู้ว่าพี่ชอนอากับพี่มาร์คไม่ได้เป็นสามีภรรยาจริงๆ เขาไม่รังกียจที่พี่ชอนอาเคยมีลูกมาก่อน เขาพร้อมที่จะดูแล ตอนนี้รอแต่พี่ชอนอาจะเปิดใจรับความรักของพี่แจ็คสันเท่านั้น
คนอื่นๆก็เตรียมหาฤกษ์แต่งงานกันหมดแล้วครับ ผมว่าทุกอย่างตอนนี้กำลังเข้าที่เข้าทางไปซะทุกอย่าง ยกเว้นก็แต่
“พี่มาร์ค เมื่อไหร่จะเลิกลามกสักทีว่ะ”
“ก็แบมอ่า นี่ก็ผ่านมาเดือนนึงแล้วนะ”
“แล้วไง”
“แบมอ่า”
“อย่ามาเรียก เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ”
“ฮือออออ แบมแบมใจร้ายกับพี่มาร์ค แบมแบมนิสัยไม่ดี งอนแล้ว”
“อยากงอนก็...อื้อออออ”
The End
ความคิดเห็น