พี่มาร์คขี้อ่อย #Markbam

ลำดับตอนที่ #43 : chapter 40

          ไฟนอลใกล้เข้ามาทุกที อีก 10 วัน ผมก็จะสอบแล้วหล่ะครับ จะเรียนจบไปหนึ่งเทอมเเล้วอ่ะ ยังรู้สึกโง่เง่าเต่าล้านปีอยู่เลย

"พี่มาร์คคคคคคคคคคค ไม่ไหวเเล้วนะ" ผมกลิ้งไปกลิ้งมาบนโซฟาในคอนโด ตอนนี้ผมอยู่ห้องพี่มาร์คครับ เพราะบอกพี่คุณว่าจะมาติวกับพี่จินยองที่คอนโดตัวเอง จริงๆผมก็ไม่ได้โกหกนะ ผมมานอนห้องตัวเองจริงๆ เเต่ว่าตอนติวทุกคนก็มารวมตัวกันที่ห้องพี่มาร์คกันหมด เเต่ตอนนี้เขาออกไปซื้อขนมกัน

          อ่อ อีกอย่างนึงที่ผมลืมบอก พี่จินยองกับพี่เเจบอมย้ายมาอยู่ที่นี่เเล้วด้วย คาดว่าปิดเทอมนี้พี่เเจ็คสันก็จะย้ายมา ทีนี้หล่ะ ทั้งชั้นครื้นเครงเเน่ๆ

"พักก่อนก็ได้" พี่มาร์คเอนหลังมาพิงกับโซฟา เเล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด

"เล่นเกมอะไรอ่ะ" พี่มาร์คกดหยุดเกมเเล้วหันมามองหน้าผม เเล้วก็ก้มหน้าต่อไป ไม่ได้ตอบอะไร ผมเลยไถตัวเองลง ให้หน้าเห็นหน้าจอโทรศัพท์พี่มาร์ค เพราะพี่มาร์คเขานั่งที่พื้น

"สนุกมั้ยอ่ะ"

"ลองเล่นดูมั้ย"

"ไม่เอาอ่ะ ดูพี่มาร์คเล่นดีกว่า" ด้วยความที่ขี้เกียจหยิบหมอนเเละอยากดูพี่มาร์คเล่นเกม ผมเลยเอาคางเกยไว้ที่ไหล่เขาซะเลย

"หืมม??"

ฟอดด

เพราะไม่ทันตั้งตัว พี่มาร์คไม่ได้หันมามองผมเเล้วขโมยหอมเเก้มตอนไหนไม่รู้

"มัวหอมเเก้มคนอื่น เเพ้เลยเห็นมั้ย เอามานี่เเบมจะเล่นให้ดู"ผมเเย่งโทรศัพท์พี่มาร์คมาถือ เเต่เข้ากลับดันตัวเข้ามาในวงเเขนของผม เลยเป็นว่า ผมเอาคางเกยไหล่เขา เเต่มือจับโทรศัพท์ คล้ายๆกับโอบรอบคอเขา และนอนเล่นเกม ทำไมผมดูเป็นคนมีความสามารถ ฮ่าๆๆ

"เล่นเเบบเเบมไม่นานก็ตายเชื่อพี่สิ"

"เมื่อยว่ะพี่มาร์ค" ผมคืนโทรศัพท์ให้กับเขาเเล้วนอนดีๆ พี่มาร์คลุกจากพื้นเเล้วมานั่งบนโซฟา เเล้วยกหัวผมขึ้นวางบนตัก นั่งเล่นเกมต่อ

"หลับก่อนก็ได้ เดี๋ยวบ่ายสามปลุก"

"อืมมม" มือนึงพี่มาร์คก็กดโทรศัพท์อย่างเมามันส์ ส่วนอีกมือก็ลูบหัวผมเบาๆจนผมเคลิ้มหลับไป

          เสียงโวกเวกโวยวายทำให้ผมตื่นลืมตาขึ้นมา ผมนอนอยู่บนเตียงภายในห้องนอนของพี่มาร์ค ส่วนคนอื่นๆก็คงจะอยู่ข้างนอกกันหมด เสียงยองเเจตะโกนถามยูคยอมเรื่องขนมที่ตัวเองซื้อมาเเละหายไป ส่วนอีกเสียงก็เป็นพี่เเจบอมกับพี่เเจ็คสันเถียงกันเรื่องไก่ทอดอะไรสักอย่าง

          ผมลุกจากเตียงเเล้วล้างหน้าให้เรียบร้อยก่อนจะออกมา ทุกคนต่างก็คุยกันโดยไม่มีใครหันมาสนใจผม ผมเลยเลือกที่จะเดินเข้าครัว เพราะเริ่มหิวเเล้ว

          ช่วงสอบเป็นช่วงที่มาร์คจะออกจากบ้านมานอนคอนโดครับ ข้าวของในตู้เย็นเลยมีเต็มตู้ เพราะผมเป็นคนพาเขาไปซื้อ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นของที่ผมชอบกินทั้งนั้น

          ส่วนเรื่องเมื่อวันนั้น ที่พี่มาร์คบอกจะไปเอากุญเเจสำรอง เขาก็ไปเอามาจริงๆ เอามาให้ผมเก็บเอาไว้ เเต่ผมค้างกับเขาเเค่คืนนั้นคืนเดียวนั้นเเหละ เป็นเพราะกลัวว่าไข้จะขึ้นไง เลยต้องอยู่ดูอาการไปก่อน ใครจะมาอยู่ด้วยหล่ะ ผมถูกสอนมาให้เป็นเด็กเรียบร้อย เเละรักษาความบริสุทธิ์ไว้ยิ่งชีพ ไม่ทำเรื่องเสื่อมเสีย มานอนค้างอ้างเเรมบ้านผู้ชายให้พ่อเเม่ถูกติฉินนินทาหรอกนะ

          เเต่เดี๋ยวนะ ทุกคนคงจะเกิดคำถาม เเล้วที่ผมอยู่กับยูคยอมหล่ะ อ่า อันนั้นถือว่ายกเว้นหล่ะกัน เรียกว่า การใช้ชีวิตโดยลำพังตามสไตล์วัยรุ่น ไม่ใช่การนอนค้างอ้างเเรมกับผู้ชาย เเต่กินนอนอยู่ด้วยกันเฉยๆ เอ๊ะ!! ทำไมยิ่งพูด ยิ่งเหมือนทำร้ายตัวเองเข้าไปทุกที

"หิวหรอเเบม" พี่จินยองที่เดินเข้ามาหยิบน้ำถามขึ้นมาเมื่อเห็นผมยืนมองหม้อที่ตั้งเตาอยู่

"พวกพี่ทำไรกินกันอ่ะ"

"อันนั้นซุปซี่โครงหมู เเล้วก็มีผัดกระดูกหมู เเล้วนี่กิมจิ เเม่พี่พึ่งเอามาให้"

"อ่อครับ"

"ไอ้มาร์คออกไปซื้อเหล้าอ่ะ เดี๋ยวก็กลับ"

"นี่พวกพี่จะกินเหล้ากันหรอ"

"เอาน่า ก่อนสอบ 10 วัน ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่าง พรุ่งนี้ก็หยุด สบายๆ ชิลๆ เลยเเบม"

          เห้อ คงจะเป็นเเบบนั้นหรอก ทั้งยูคยอม ทั้งพี่มาร์คคงจะให้ผมกินเหล้าหรอกเนอะ อยู่กับยูคยอมมา ดื่มเเอลกอฮอลล์สักครั้งยังไม่เคยเลย เเล้วนี่มีพี่มาร์คอีก เขาไม่มีทางให้ผมดื่มเเน่ๆ

          ผมตักข้าวในหม้อใส่ถ้วย เเล้วนั่งทานเงียบๆคนเดียวในครัว พี่มาร์คกลับมาเเล้วเเหละ พวกนั้นก็ตั้งวงกินเหล้ากัน ยองเเจเลยขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะเห็นว่ามันดึก ผมเลยจะลงไปส่งข้างล่าง รอพี่อูยองขับรถมารับ

"เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน" พี่มาร์คเมื่อเห็นผมลุกก็ลุกตาม เดินตามผมกับยองเเจมา

"ถึงบ้านเเล้วโทรหาด้วยนะยองเเจ"

"โอเคๆ บ๊ายบ่าย พี่มาร์ค เเบมเเบม"

"พี่อูยองหวัดดีครับ บ๊ายบ่ายยองเเจ" เมื่อพี่อูยองขับรถออกไป ผมเลยชวนพี่มาร์คกลับขึ้นห้อง เเต่พี่มาร์คกับดึงข้อมือผมไว้

"ไปเดินเล่นกัน" ผมพยักหน้าทันที เพราะขึ้นไป ก็ได้เเต่นั่งดูพวกเขา เพราะผมถูกสั่งห้ามไม่ให้กิน เเล้วพี่เเจ็คสันที่จะยื่นเเก้วให้ผม ก็โดนจับได้ โดนพี่มาร์คกับยูคยอมด่าฉุดใหญ่ หลังจากนั้นพี่เเกเลยไม่กล้า

          กลิ่นบุหรี่มันลอยเเตะจมูกผม จนผมหันไปหาต้นตอ เลยเห็นว่ามันมาจากคนข้างๆที่จับมือผมไว้เนี่ยเเหละ

"ดูดบุหรี่ทำไม เเบมเหม็น"

"ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่หรอ"

"อืม ได้กลิ่นเเล้วหายใจไม่ออก" พี่มาร์คโยนมันทิ้งทันทีเเล้วส่งยิ้มให้กับผม

"เเบม ถ้าพี่หนีเที่ยว เเบมจะโกรธมั้ย"

"ถ้าหนีเที่ยวหรอ สถานะตอนนี้ เเบมคงไม่โกรธอ่ะ พี่ก็เเค่อยากสังสรรค์บ้าง เเบมเข้าใจ เเต่ขออย่างเดียว อย่าพาใครเข้าห้อง"

"อืม เอางี้มั้ย ถ้าวันไหนพี่ไปเที่ยว พี่จะโทรบอก เเล้วกลับถึงบ้านก็จะไลน์บอก เเบมจะได้สบายใจ"

"เอาอย่างงั้นก็ได้" วันนี้จะมาไม้ไหนอีกอ่ะ คือโดนหลอกมาหลายครั้งแล้วรู้สึกระแวงผู้ชายคนนี้ ฮ่าๆ

"มีอะไรบ้างที่เเบมไม่ชอบเเละไม่อยากให้พี่ทำ บอกพี่มานะ อย่าเก็บไว้ พี่มีอะไรก็จะบอกเเบมเหมือนกัน"

"เดี๋ยวพี่มาร์ค เเบมอยากรู้ว่า พี่กำลังคิดจะทำอะไร" คือข้องใจมากเลยไง ว่าเขาเป็นอะไร หรือเพราะดื่มเหล้าเลยพูดอะไรแบบนี้ออกมา เอ๊ะ หรือจะป่วย แต่ไม่น่าใช่ ถ้าเขาป่วย เขาจะอ้อนๆหน่อยๆ

"พี่เเค่อยากให้เเบมเห็นทุกๆด้านของพี่ เราคบกันก็จริง เเต่คนคบกันบางคน เขาจะเเสดงเเค่บางด้านให้อีกฝ่ายเห็น เเต่คู่ของเรา มันไม่ใช่เเค่คบกันไปเฉยๆ เเต่เราคบเพื่อรอเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายและไม่มีใครมาแย่งแบมไปจากพี่ได้ เพราะฉะนั้นก่อนเเต่งงาน เรามาทำความรู้จักตัวตนของกันเเละกันดีกว่า"

"ถ้าพี่รู้ว่าเเบมเกรียนขนาดไหน พี่จะรับเเบมได้มั้ยว่ะ"

"ก็มาลองดูไง ค่อยๆปรับกันไป พี่ไม่อยากให้เราจบลงที่คำว่า หย่า"

"เเล้วถ้าเราเลิกกันหล่ะพี่มาร์ค"

".....ตอนนั้น เราต่างคนต่างยกเลิกสัญญาของผู้ใหญ่ซะ เพราะพี่ว่า พี่คงกลับมาเจอหน้าเเบมไม่ได้อีกหรอก"

"เขาบอกว่า คนที่เคยรักกันเเต่ยังคบกันเป็นเพื่อนกันได้ มันเป็นเพราะเขาไม่เคยรักกัน หรือไม่ก็เขาต้องรักกันมาก"

"พี่คงเป็นคนจำพวกรักมาก เลยอยู่ในสถานะอื่นที่ไม่ใช่สถานะเดิมไม่ได้หรอกเเบม จริงๆนะ"

"เเบมก็คงจะเหมือนกันเเหละมั้ง"

"งั้นเรา อย่าเลิกกันนะ อยู่กันเเบบนี้ไปเรื่อยๆเถอะนะ"

          คำว่า เรื่อยๆ ของพี่มาร์ค มันคงจะเหมือนกับว่า เราจะอยู่ด้วยกันเเบบไม่มีการกำหนดเวลา ไม่มีระยะเวลาว่าจะนานแค่ไหน และไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ด้วย อยู่เคียงข้างกันไปเรื่อยๆ ถ้าเราเหนื่อย เราก็คงต้องพักก่อน ถ้าไปต่อด้วยกันไหว ก็เดินต่อไปพร้อมๆกัน

"กลับกันเถอะ พวกนั้นมันคงเมากลับห้องไปเเล้วมั้ง" พี่มาร์คพาผมเดินกลับมาคอนโด เราพูดถึงเรื่องต่างๆ เหมือนเเลกเปลี่ยนความคิดเเละอะไรหลายๆอย่างของกันเเละกัน

พี่มาร์คไม่ใช่คนติดบุหรี่ เเต่ก็เเค่สูบเป็น

ไม่ใช่คนชอบดื่ม เเต่ถ้าอยากไป เขาก็ไป

ไม่ใช่คนใช้ของเเพง เเค่ใช้ตามที่เคยมีใช้

ไม่ใช่คนพูดมากอะไร ถ้าไม่ใช่กับคนที่เขาห่วงใยเเละอยากจะดูเเล

เเละอื่นๆอีกมากมาย

          เรากลับขึ้นมาบนห้อง ก็ไม่เห็นใครอยู่ในห้องพี่มาร์คเเล้ว เหลือเเต่ขยะที่เกลื่อนห้องเท่านั้น ผมกับพี่มาร์คเลยช่วยกันเก็บกวาด เเละดูเหมือนคืนนี้ ผมจะต้องนอนค้างห้องพี่มาร์คเเล่วหล่ะ เพราะเมื่อกี้กับห้องไป ไอ้ยูคยอมก็ดูเเลพี่จินยองอยู่ ผมเลยไม่อยากขัดจังหวะ

"อาบน้ำก่อนมั้ยเเบม"

"พี่มาร์คอาบก่อนเถอะ เดี๋ยวเเบมเล่นเกมก่อน" ผมนั่งเล่นเกมอยู่ที่โซฟา ส่วนพี่มาร์คก็เข้าไปอาบน้ำ เป็นเพราะพึ่งตื่นมั้งครับ ผมเลยยังรู้สึกไม่อยากจะนอนเท่าไหร่ นั่งเล่นเกมต่อไปเรื่อยๆดีกว่า

"พี่อาบเสร็จเเล้ว เเบมเข้าไปอาบสิ"

"เเป๊บนึง รอตานี้จบก่อน" พี่มาร์คเดินมานั่งลงข้างๆเเละเช็ดผมให้เเห้ง

"จบเเล้ว ไปอาบเลย เดี๋ยวพี่จะเล่นรอ"

"ก็ได้ๆ เดี๋ยวเเบมออกมาเเล้วจะมาเอาคืนนะ" ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ เพราะจะได้รีบออกมาเล่นเกมส์ต่อ

          15 นาทีต่อมา ผมออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นพี่มาร์คนอนดูหนังอยู่ที่เตียง เขาวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ผมเลยคลานขึ้นเตียง เเล้วหยิบโทรศัพท์มาเล่น

"ดูหนังเรื่องอะไรอ่ะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน เปิดเจอ เกี่ยวกับซอมบี้เเหละมั้ง"

"ไม่ง่วงหรอ"

"ตอนเเรกก็ง่วง เเต่พอดูหนังก็หายง่วงเเล้ว"

"ดูต่อไปเถอะ" ผมสนใจเกมในโทรศัพท์ของพี่มาร์ค เหมือนหลุดไปอยู่ในโลกของตัวเอง รู้ตัวอีกที ก็มีคนมานอนซบตักเเล้วดูหนัง

"หลับยังเนี่ย" ผมลดมือถือลงเมื่อเห็นว่า เเบตจะหมด พี่มาร์คใช้ตักผมเป็นหมอน เเล้วเอาหมอนตัวเองมากอด ตาเขาจับจ้องที่โทรทัศน์เหมือนกับตั้งใจดูมันมาก ผมชะโงกหน้าไปใกล้ๆ เขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

"อ่า อินกับหนังมากเกินไปเเล้วนะ" ผมส่งเสียงเบาๆ และนึกอยากจะแกล้งขึ้นมา ผมค่อยๆก้มหน้าลงไปอีกครั้งช้า กะว่าจะตะโกนเสียงดังใส่หูให้พี่มาร์คตกใจเล่นๆ

จุ๊บ!!

          อะไรมันจะพอดิบพอดี ดูประจวบเหมาะขนาดนี้ พี่มาร์คหันหน้ามาพอดีกับตอนที่ผมก้มลง ทำให้ปากของเราแตะกัน ผมขยับออกมา แต่ก็เพลงนิดเดียว ดวงตาคู่สวยของพี่มาร์คมองผมอยู่เหมือนกับที่ผมก็มองเขา ริมฝีปากบางๆของพี่มาร์คคลี่ยิ้ม และดูอบอุ่น ก่อนที่หน้าของเราทั้งคู่จะขยับเข้าหากันอีก

กริ๊งงงงงงงงงงงงง

“บะ...แบมขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ” ผมรีบผละออกจากพี่มาร์คอย่างรวดเร็ว พี่มาร์คเลยลุกจากตักแล้วนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นเบอร์ที่บ้าน

“ฮัลโหลลล”

(เป็นไงบ้างไอ้ตัวแสบ ใกล้จะปิดเทอมยัง)

“ใกล้แล้วพี่เบียร์ เนี่ยอีก 10 วันก็สอบแล้ว สอบเสร็จก็ปิดเทอมเลย”

(แล้วจะบินมาไทยมั้ย)

“อ่า ไปสิๆ แบมไม่กลับไปตั้งนานแล้วอ่ะ คิดถึงคนที่นู้นมากๆเลยหล่ะ”

(ปากหวานจริงๆเลยนะ แล้วจะมาเมื่อไหร่)

“ขอดูก่อนว่าจะได้ตั๋วเครื่องบินวันไหน”

(โอเค จะมาก็บอกล่วงหน้าด้วยนะ จะได้ไปรับถูก)

“คร้าบบบ รู้แล้วนะ คงไม่กลับบ้านเองหรอก กลัวหลง”

(อืมๆๆ ไปนอนได้แล้ว ที่นู้เที่ยงคืนแล้วไม่ใช่หรอ)

“ใช่ครับ งั้นไปนอนแล้วนะ ฝันดีพี่เบียร์”

(เออ ฝันดี)

          ผมวางสายจากพี่ชายตัวเองแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม พี่มาร์คปิดทีวีเรียบร้อยแล้ว นั่งกดโทรศัพท์อยู่ พอเห็นผมคุยโทรศัพท์เสร็จก็เก็บโทรศัพท์ของตัวเอง

“จะกลับไทยหรอ”

“อืม”

“วันไหนอ่ะ”

“ยังไม่รู้เลย”

“แล้วจะไปนานมั้ยอ่ะ” ทำไมต้องทำเสียงและหน้าน่ารักขนาดนั้นเล่า

“เดือนนึงแหละ ปกติก็ประมาณนี้”

“นานอ่ะ คิดถึง” อะไรกันยังไม่ทันไปเลย แค่บอกระยะเวลาก็บอกว่าคิดถึงแหละ ให้มันจริงเหอะ ไม่ใช่พอผมบินกลับไทย ก็ไปเที่ยวสบายใจ

“ไม่เห็นจะนานเลย ไม่ดีหรอพี่จะได้ไปเที่ยวฟรีๆ”

“ไปเที่ยวคนเดียวตั้งเดือนนึงมันก็เบื่อนะแบม พี่ให้ไปแค่สามวันพอ ไม่เอาๆ สองวันพอ”

“ตลกเถอะครับพี่ครับ ปิดเทอมตั้งนานให้แบมกลับไทยแค่สองวัน ตลกเถอะ”

“งั้นให้เพิ่มก็ได้ สามวันพอมั้ย”

“ไม่ จะกลับหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนเท่านั้น”

“ไม่เอาอ่ะ นานไป” ไม่ว่าเปล่า กอดเอวผมเป็นลูกลิงเลยครับ กอดไม่พอยังเอาหน้าถูไถกับท้องผมอีก ดูเขาสิ ดูเขาทำ

“แค่กลับบ้านเอง เราก็โทรคุยกัน สไกป์หากันก็ได้”

“มันไม่เหมือนกันสักนิด ทำแบบนั้น พี่กอดแบมได้มั้ยเล่า หอมแก้มได้มั้ย หรือว่าจูบได้มั้ยหล่ะ”

“แค่เดือนเดียวไม่เป็นไรหรอก”

“แบมไม่เป็นไร แต่พี่เป็น ไม่สงสารต้วนน้อยตาดำๆหรอครับแฝด”

“ไม่เลยสักนิด”

“ใจร้ายจัง คอยดูนะ พี่จะไม่ให้แบมไปซื้อตั๋วเครื่องบิน”

“แบมฝากคนอื่นไปซื้อก็ได้”

“งื้อออออออออ ไม่ให้ไป ยังไงก็ไม่ให้ไป” คราวนี้ไม่ใช่แค่แขนครับ ขาก็มา เขาเกี่ยวผมไว้เหมือนกลัวผมจะหายไปยังไงอย่างนั้น คนเว่อร์ก็งี้

“แบมจะต้องไปเจอครอบครัวแบมที่ไทยบ้างสิครับ แบมก็มีญาติ อยู่ที่ไทยนะ ไม่ไปเยี่ยมเลย เขาจะลืมหน้าแบมกันหมด”

“งั้นขอไปด้วยคนได้ป่ะ”

“จะไปทำไมเล่า พี่ก็อย่นี้ช่วยป๊าทำงานไปสิครับ”

“ไม่เอาถ้าแฝดไม่ให้เค้าไป เค้าก็จะไม่ให้แฝดไปเหมือนกัน”

“พี่จะไปทำไมเล่า บอกแบมมาก่อน ถ้าเหตุผลดีพอจะให้ไป”

“หวงจบป่ะ”

“หวงทำไม ไปหาญาตินะ ไม่ใช่ไปเจอใครสักหน่อย”

“ไม่รู้อ่ะ อยากไปสร้างแลนมาร์คไว้ที่นั้น จะได้รู้ว่าแบมมีแฟนแล้ว”

“ญาติแบมเขารู้หมดว่าแบมต้องแต่งงานกับพี่ พี่จะไปทำไมเล่า”

“ไปให้เขาเห็นตัวจริงไง เขาจะได้รู้ว่าเขยบ้านนี้หล่อมาก”

“แบมจะไม่ให้พี่ไปเพราะว่า ประโยคที่ว่าพี่หล่อมากเนี่ยแหละ”

“น้าๆๆ ให้เค้าไปเถอะนะครับ นะแฝดน้า ถ้าแฝดไปคนเดียวแฝดจะเหงามากเลยนะ แล้วจะมีใครป๊าเหมือนเค้าอีกมั้ย ก็ไม่มี ถ้าให้เค้าไปนะ เค้าจะเลี้ยงตัวเองเป็นอย่างดีเลย”

“คิดว่าแบมเห็นแก่เงินมากเลย”

“ป่าวซะหน่อย แค่ยื่นข้อเสนอดีๆให้ตัวเอง”

“ขอคิดดูก่อน”

“ได้ ให้เวลา สามวิ อ่ะ หมดเวลา เป็นอันว่าตกลง สอบเสร็จเก็บกระเป๋าเลยเย้!!!”

“ยังไม่ได้พูดเลยว่าจะให้ไปอ่ะ”

“เลิกพูดๆๆ นอนกันๆๆ หลับตาลงเร็วๆ” พี่มาร์คมองหน้าผมนิ่งๆ แล้วขยับมาใกล้ๆจนหน้าผากแทบจะติดกัน จนผมต้องรีบหลับตา กลัวว่าเขาจะทำไรมากกว่านั้น

“ดีมากครับ ฝันดีนะครับแฝด”

“ฝันดีครับ ต้วนน้อยของเขา”

---------------------------------------------------------------

สุดท้ายก็นอนไม่หลับ เลยมาเเต่งตอนที่ 40 ให้จบเเล้วเอามาลงให้อ่านกัน