พี่มาร์คขี้อ่อย #Markbam

ลำดับตอนที่ #5 : chapter4

Chapter4

::เเก้คำผิด::



"ยูคคค"

"อะไร"


"ทำไมต้องดุเค้าด้วยอ่ะ"



"เค้าดุเเบมตอนไหน"



"ก็...."



จริงๆยูคก็ไม่ได้ดุผมหรอกนะ เเล้วผมก็รู้ดีว่าที่ยูคออกมารับผม พูดไม่ดีกับพวกพี่ๆมันเพราะอะไร 








2 ปีที่เเล้ว 


'เเบม เอ่อ.... คือ....'


'มีอะไรกับเราหรอ'

ภัทรเพื่อนร่วมห้องผม เขากับผมเป็นเด็กไทยด้วยกันทั้งคู่ เราเรียนห้องเดียวกันมาตลอดจนตอนนี้ก็เกรด 11 เเล้วครับ ภัทรเป็นผู้ชายที่หน้าคม หล่อเเบบไทยๆ  



'เราอยากชวนเเบมไปกินไอติมอ่ะ'




'วันนี้หรอ ทำไมมาชวนเราหล่ะ'


ถึงผมกับภัทรจะเรียนด้วยกันตั้งเเต่เกรด 7 เเต่เราก็อยู่กันคนละกลุ่ม มีบ้างบางครั้งที่เราทำงานกลุ่มด้วยกัน เเต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมาก  



'คือ...เรา...เเอบชอบ...ผู้หญิงโรงเรียนนึงอ่ะ เเต่เราไม่กล้าไปคนเดียว เเล้วเขาเป็นคนไทยด้วยนะ เราเลยเขินๆอ่ะ ถ้าไปคนเดียว'




'อ่อออ ^___^ ให้เราไปเป็นเพื่อนสินะ ได้สิๆๆ เเล้วให้เราชวนยูคไปด้วยป่ะ'




'ไม่ต้องๆๆๆๆ เกรงใจยูคยอมอ่ะ อีกอย่างมีเเต่คนไทย ยูคยอมไปด้วยคงกร่อยอ่ะ'




'โอเค งั้นเราเก็บกระเป๋าก่อนนะ'




'เเบมมมมม กลับบ้านกัน'เสียงยูคยอมดังมาเเต่ไกล เเล้วมาหยุดที่โต๊ะผม




'ไม่อ่ะ ยูคกลับก่อนเลย เดียวเราไปกินติมกับภัทรก่อน'



'เฮ้ ไม่เห็นชวนเราเลย'



'ก็....'




'เราสองคนไม่ใช่ฝาเเฝดนะยูค ไม่ต้องตัวติดกันมากหรอก ไปนะ เดี๋ยวซื้อหนมมาฝาก'




'เชอะ งอนเเล้ว ซื้อหนมมาง้อด้วย'



ผมไม่ได้สนใจไรยูคยอมมาก ผมเดินตามภัทรมาขึ้นรถประจำทาง ภัทรชวนผมคุยนู้น นี่ไปเรื่อย จนถึงห้าง 



'เอ่อ...เเบม เดี๋ยวรอเราตรงนี้เเป๊ปนึงนะ เราขอไปตามหาเพื่อนเเป๊ป" 



'อืมๆๆ ตามสบายเลย ^___^'


ผมนั่งรอภัทรอยู่ในร้านไอติมสักพัก ก็มีคนมาสะกิดข้างหลัง 



'ขอโทษนะครับ นี่ใช่ เเบมเเบม รึเปล่า'


'ครับ '



'หน้าตาน่ารักจริงๆด้วย'




'เอ่อออ...'



'กินไอติมรสอะไรดี เดี๋ยวพี่เลี้ยง'



'เอ่ออ ผมมากับเพื่อนนะครับ คงไม่รบกวนดีกว่า '



'เพื่อนที่ชื่อ ภัทร อ่ะหรอ '



'ครับ'



'พี่เป็นรุ่นพี่มันน่ะ มันไม่ได้บอกหรอว่าพี่จะมาด้วย'



'ไม่ได้บอกครับ'



'พี่ชื่อ เเจ็คนะ เป็นคนไทยเหมือนกันอ่ะเเหละ'
พี่เเจ็คเเนะนำตัวกับผมเป็นภาษาไทยเเต่ผมว่านะ หน้าพี่เขาเหมือนคนเกาหลีมากๆเลยนะ



'เเต่หน้าพี่เหมือนคนเกาหลีมากเลยนะครับ'



'พี่เป็นลูกครึ่งน่ะ'


'อ่อครับ'




'เเบมเเบมสั่งไอติมรอภัทรเลยดีกว่า พี่ว่ามันมาไอติมคงได้พอดี'



'ก็ได้ครับ'



'เลือกเลยๆ เดี๋ยวพี่เดินไปสั่งให้'




'งั้นเเบมเอารสเลมอนหล่ะกันครับ'




'โอเค เดี๋ยวพี่ไปสั่งให้'





ผมรอไอติมที่พี่เเจ็คไปสั่ง เเล้วก็มองหาภัทรไปทั่วร้าน เเต่ก็ยังไม่มีวี่เเววว่าจะมาสักที 



'นี่ไอติมของเเบม'



'ขอบคุณครับ เท่าไหร่ครับ'




'ไม่เป็นไร พี่เลี้ยง'




'เอ่ออ อย่าดีกว่าครับ เเบมเกรงใจ'




'ไม่ต้องเกรงใจหรอก คนไทยเหมือนกัน ยิ่งน่าเอ็นดูเเบบนี้ พี่เต็มใจ  นะเเบมน่ะ รับไปเถอะ'



'ก็ได้ครับ'

ผมตักไอติมเข้าปาก เเต่สายตาของผมก็มองหาภัทรที่ตอนนี้ก็ยังไม่มาสักที เเต่ตอนนี้ผมว่า ผมคงหันซ้ายหันขวามากไปมั้ง ปวดหัวชะมัด  


'เเบมเเบม '



'ครับ' เเล้วทุกอย่างก็มืดสนิท


 'หึหึ'



'เป็นไงบ้างพี่ โอเคป่ะ ขอราคาหนักหน่อยนะพี่ ไอ้นี่น่าจะได้ราคาดี'



'เอ่อน่า มึงนี่เห็นเเก่เงินไม่เปลี่ยนเลยนะ เเล้วนี่มันเด็กโรงเรียนมึงไม่ใช่รึไง จับได้ขึ้นมา กูว่ามึงไม่ใช่เเค่โดนจับ โดนไล่ออกอีกนะ'




'พี่ก็อย่าให้ใครจับได้ดิว่ะ เเละอีกอย่าง ไอ้เเบมอ่ะ เพื่อนมันรวย ผมว่า หลังจากพี่ใช้บริการมันเเล้วอ่ะ ผมว่าจะเอามันไปเเลกกับเงินเพื่อนมันสักหน่อย'




'ฮ่าๆๆๆ โลภจริงๆเลยนะมึง เเต่ดีๆเเบบนี้ ไม่รู้กูจะเบื่อตอนไหนว่ะ'



'ก็เบื่อเมื่อไหร่ก็ส่งคืนผมหล่ะกัน'











'ไอ้เวรรรร'



ผัวะ  ผัวะ 




เสียงหมัดหนักๆจากเด็กมัธยมปลายร่างสูง ที่ทนฟังอยู่นาน ชกเข้าที่ใบหน้าของภัทรเต็มเเรง 



เพล้งงงง 




'อะ ไอ้ ยูคยอม'




'ไงมึง คิดจะหลอกเพื่อนกูหรอ'




'กูป่าวนะ กูไม่ได้ทำ'




'เห้ยย จับมันไว้'



ยูคยอมหันไปสั่งลูกน้อง ที่เขาให้ตามมาด้วยจับ ไอ้คนที่ชื่อเเจ็คเอาไว้ 




'งั้นมึงฟังนี่' 



'เป็นไงบ้างพี่ โอเคป่ะ ขอราคาหนักหน่อยนะพี่ ไอ้นี่น่าจะได้ราคาดี'



'เอ่อน่า มึงนี่เห็นเเก่เงินไม่เปลี่ยนเลยนะ เเล้วนี่มันเด็กโรงเรียนมึงไม่ใช่รึไง จับได้ขึ้นมา กูว่ามึงโดนจับ โดนไล่ออกอีกนะ'


'พี่ก็อย่าให้ใครจับได้ดิ่ว่ะ เเละอีกอย่าง ไอ้เเบมอ่ะ เพื่อนมันรวย ผมว่า หลังจากพี่ใช้บริการมันเเล้วอ่ะ ผมว่าจะเอามันไปเเลกกับเงินเพื่อนมันสักหน่อย'


'ฮ่าๆๆๆ โลภจริงๆเลยนะมึง เเต่ดีๆเเบบนี้ ไม่รู้กูจะเบื่อตอนไหนว่ะ'


'ก็เบื่อเมื่อไหร่ก็ส่งคืนผมหล่ะกัน' 



'ไง มึงอยากโดนกูกระทืบตายคาร้านหรือจะถูกตำรวจจับดี ๆ เเล้วไปสารภาพในคุก'




'ยูคยอม ปล่อยเราไปเถอะนะ ยังไงเราก็เพื่อนกัน'



'เพื่อนหรอ เฮอะ!! เเล้วที่มึงทำกับเเบม มึงยังคิดว่าเเบมเป็นเพื่อนมึงอยู่มั้ยฮะ'


ตุบ!! 




'ยะ ยอมเเล้ว ปะ ปล่อยเราไปเถอะ'







'หึ ปล่อยมึงอ่ะหรอ ปล่อยลงบ่อจระเข้เหอะ อย่างน้อยจระเข้เเม่งจะได้อิ่มท้อง'




'กะ กลัวเเล้วว'





'โทรตามตำรวจมาจับไอ้เวรสองตัวนี่ซะ เเล้วค่าเสียหายก็จัดการด้วย ฉันจะพาเเบมกลับบ้านเเล้ว'




'ครับ คุณยูคยอม' 






















หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมกับยูคยอมนี่ตัวติดกันยิ่งกว่าตังเมอีกครับ ผมก็เข้าใจยูคยอมนะครับ เขาคงเป็นห่วงความปลอดภัยของผม ก็เขารับปากกับเเม่ผมว่าจะดูเเลผมอย่างดี 




"ยูคยังไม่ดุเเบมเลยใช่มั้ยหล่ะ เเล้วทีนี้บอกยูคได้ยังว่าทำไมถึงยอมไปกับคนพวกนั้นง่ายๆ"





"ก็พี่เขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะเรานะยูค"




"เเล้วไง"




"ก็...เเต่พี่เขาไม่ได้ทำไรเราเลยนะ จริงๆนะ อีกอย่างก็อยู่ในมหาลัยด้วย"




"เเล้วถ้ายูคไปช้า ถ้าเขาทำไรเเบม เเบมจะทำไง"





"ก็...."




"เลิกเถียงยูคได้เเล้วเเบม"




"ก็ได้"   









คอนโด G7






"ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เเล้ว"




"ครับผม" ผมเดินเข้าห้องตัวเอง เเล้วจัดการวางกระเป๋าเป้ไว้ที่เตียง



"ยูคคคค หิวป่ะ"



"อืม"




"เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จเขาออกมาทำไรให้กินนะ"




"อืม เร็วๆเข้าหล่ะ"

 

----------------------------------------------------------------

ฝากติดเเท็ก #ฟิคพี่มาร์คขี้อ่อย ด้วยนะครับ