พี่มาร์คขี้อ่อย #Markbam

ลำดับตอนที่ #7 : chapter6

CHAPTER 6 พี่มาร์คขี้อ่อย

::เเก้ไขคำผิด::

"ยูคคค"

"อยากได้อะไรอีกอ่ะ"

"เเหะๆๆ รู้ด้วยหรอ ^_^"

"เค้าอยู่กับเเบมมานานเเล้วนะ เขาจะไม่รู้นิสัยเเบมได้ไงหล่ะ"

"เค้าหิวอ่ะ"

"อยากกินอะไรหล่ะ"

"พิซซ่า"

"เมื่อวันก่อนยูคเห็นเเบมบ่นว่าอ้วนอยู่เลย"

"เอาน่า พรุ่งนี้ค่อยลดก็ได้เนอะยูคเนอะ"

  ผมเอื้อมไปจับเเก้มยูคยอมเเล้วยืดออก เจ้าตัวได้เเต่ทำหน้าเหยเกเเล้วดึงมือผมไปจับ ผมค่อนข้างชินเเล้วอ่ะ อยู่ด้วยกันมานาน ไปไหนมาไหนเราก็จับมือกันตลอด ช่วงเเรกๆผมก็กลัวยูคยอมมันจะอายนะ เเต่มันกลับเชิดหน้าเเล้วบอกกับผมว่าอย่าไปสนใจคนอื่น มันไม่ได้เดือดร้อนใคร ผมนี่ปรบมือเลยครับ ฮ่าๆๆๆ ก็จริงของยูคมัน จริงๆวันนี้ก็อยากจะชวนมันทำอะไรกินที่ห้องเเหละครับ เเต่ว่า ตอนนี้มันหิวมากกกกกก หิวจนไส้จะขาดเเล้ว

"มากี่ท่านคะ"

"สองครับ"

"เชิญทางนี้เลยคะ" ผมเดินตามหลังพนักงานท่าทางใจดีไป วันนี้ที่ร้านคนค่อนข้างเยอะเลยเเฮะ จะมีโต๊ะนั่งมั้ยเนี่ย 

"เเบมเเบมมมม" เสียงเรียกที่คุ้นหูดังมาเเต่ไกล ดังจนคนทั้งร้านหันมามองผม เเต่ถามว่าเเคร์มั้ยตอบเลยว่า ไม่

"เฮียเเจ็คสัน" ผมส่งยิ้มทักทายให้กัยเฮีย เเละพี่เเจบอมเเละพี่จินยองที่มาด้วย

"มาทำไรที่นี่" พี่เเจ็คสันยังตะโกนถามผมเหมือนเดิม ทำไมนิสัยเราเหมือนกันงี้อ่ะ ไม่สนใจสายตาชาวบ้านเขาเลย

"มากินต็อกมั้ง"

"ยูค!! มากินพิซซ่าฮะ เเบมหิวมากเลย เลยเเวะมากิน" ผมตอบเฮียอย่างอารมณ์ดี อยากจะตบคนข้างๆชะมัดที่ตอบรุ่นพี่ผมไม่ดี เเต่ก็ไม่กล้าไง กลัวมันเอาคืน

"มากันเเค่สองคนหรอเเบม"

"ครับ พี่จินยอง"

"พี่ว่าโต๊ะมันน้อยเเล้วอ่ะ นั่งกับพวกพี่มั้ย จะได้ไม่ต้องหา"

"อย่าดีกว่า" ยูคยอมปฏิเสธอย่างรวดเร็ว ปฏิเสธเเบบไม่มองบรรยากาศในร้านเลยนะครับคุณเพื่อน คือคนมันเยอะขนาดนี้ จะเรื่องมากเพื่อ????

"ก็ดีเหมือนกันครับพี่เเจบอม งั้นเเบมขอรบกวนด้วยนะครับ"

"เเบม!!" 

"เอาน่ายูค ดีกว่าไม่มีที่นั่งนะ ไม่โกรธเค้าน่าาา" ดุจัง รู้ว่ากูกลัวนี่ก็ดุจัง เเต่ไอ้เเบมใจเย็นพอ ไม่ตะคอกเพื่อนหรอกครับ ต้องใช้น้ำเย็นเข้าลูบกับคนเเบบยูคยอมครับ รับรองมันไม่กล้าหือ

"เเบมเเบมจ๋า มานั่งกับเฮียเร็ว"

"ไม่ต้อง!!! เเบมไปนั่งกับพี่จินยอง" 

"อืม ^____^"

"ทำไมยูคหวงเเบมจัง"

"ธรรมดาครับ ก็เเบมอ่ะหล่อจะตาย ยูคจะไม่หวงเเบมได้ไง" ผมกับพี่จินยองเเอบกระซิบกันเบาๆ ถึงยูคยอมจะมองผมตาขวางก็ตาม 

         พวกเราก้มหน้าก้มตามองเมนูในมือ พวกพี่ๆเขาก็หิวไม่เเพ้ผมเหมือนกัน พี่เขาไปเตรียมงานรับน้องกันที่มหาลัย เลยเเวะมาหาไรกินก่อนกลับบ้าน 

"เออ จินยองโทรตามมาร์คยัง"

"โทรเเล้วนะ มาร์คบอกว่ามาถึงนานเเล้ว"

"เเล้วมันหายไปไหนของมัน"

"มานู้นเเล้ว ไอ้คุณเพื่อนมาร์คอ่ะ"

"โทษทีว่ะ พอดีเจอคนรู้จักเลยคุยนานหน่อย"

"เออ เเต่คงไม่ได้คุยธรรมดาหรอกมั้ง ถึงได้น้ำหอมติดไม้ติดมือจากฝรั่งเศสมาด้วย พี่ซอนมีกลับมาเเล้วหรอว่ะ"

"อืม เขาก็ต้องกลับมาเรียนป่าวว่ะ"

"จ้ะๆๆๆ นั่งเถอะจ้ะพ่อคุณ"

"น้องเเบมครับ พี่มาร์คขอนั่งด้วยคน"

"ได้ครับ"

     ผมขยับให้พี่มาร์คนั่ง ดีที่เก้าอี้มันค่อนข้างยาวเเล้วผมกับพี่จินยองตัวเล็กเลยนั่งกันได้สบาย ไม่เหมือนฝั่งนู้น ทั้งพี่เเจ็คสันเเล้วก็พี่เเจบอม ไหนจะยูคยอมอีก น่าอึดอัดเนอะ

"พี่...เอ่อ..."

"ว่าไงครับ ยูคยอม"

"ผมขอเเลกที่ได้มั้ย"

"ทำไมหล่ะ น้องไม่ไว้พี่หรอครับ ^_^"

"ใช่ครับ^_^"

"อ่าาา งั้นก็ได้ครับ^_^"

     ถึงยูคยอมกับพี่มาร์คจะยิ้มให้กัน เเต่ผมรู้ดีว่ารอยยิ้มของยูคมันไม่ได้ต้องการจะยิ้มเท่าไหร่ ผมมองผมยังรับรู้ได้เลย เเต่พี่มาร์คก็ไม่ได้สะทกสะท้านเท่าไหร่ กลับยิ้มหวานส่งให้ยูคยอม จนสาวๆโต๊ะข้างยิ้มตาม บางโต๊ะผมเเอบเห็นเขากรี๊ดด้วยนะ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าตรงนี้เขาจะเเทงกันอยู่เเล้ว 

"สั่งพิซซ่าดีกว่าเนอะ^___^"

     พี่จินยองเป็นคนพูดทำลายบรรยากาศที่ผมรับรู้ได้ถึงอากาศที่ขั้วโลก ยูคอ่าา ทำไมต้องเเผ่รังสีอำมหิตขนาดนี้ ผมนี่กลัวจับใจ 

     กลัวยูคยอมจะพากลับบ้านเเล้วผมอดกินพิซซ่าอ่ะ อย่ามองผมเเบบนั้นสิ เรื่องกินมันเรื่องใหญ่พอๆกับเรื่องนอนเลยนะ ผมกำลังโตก็ต้องกิน ต้องนอนเป็นเวลาเป็นธรรมดานิ่ครับ 

     พวกเราตกลงกันว่าสั่งพิซซ่ามาสามถาดเเล้วก็สปาเก็ตตี้ของผมกับเฮียเเจ็คสันอีก อ่า มีขนมปังกระเทียมของพี่มาร์คด้วย 

"ขออนุญาติเสิร์ฟอาหารค่ะ"

     โหยยยย เเบมหิว เเบมจะกิน จะตาลายเเล้วนะ อยากกินไปหมด ทุกคนก้มหน้าก้มตาพิซซ่าที่อยู่ตรงหน้า ส่วนผม ขอจัดการสปาเก็ตตี้ของตัวเองในจานให้หมดก่อน ผมเงยหน้าขึ้นมาจากจานสปาเก็ตตี้ของตัวเองก็เป็นจังหวะที่พี่มาร์คเงยหน้าขึ้นมาพอดี พี่มาร์คยักคิ้วให้ผมนึงทีก่อนจะเเตะมุมปากซ้ายตัวเอง ผมเลยจับที่มุมปากตัวเอง เลยรู้ว่ามันเลอะจริงๆด้วย พี่มาร์คส่งกระดาษทิชชูให้ผม นี่ดีนะที่ยูคมันไม่ได้สนใจ ไม่งั้นหล่ะก็ เถียงกันอีกเเน่ๆๆ 

"เออนี่เเบม เรานะเตรียมเอกสารไปสัมภาษณ์เรียบร้อยรึยัง"

"เรียบร้อยเเล้วครับ"

"เเบมวันนั้นนายลืมหยิบบัตรประชาชนไป"

"อ้าวหรอ เเหะๆๆๆ"

"วันนี้รีบกลับไปเช็คเลยนะ จะได้ไม่วิ่งวุ่น"

"ครับพี่เเจบอม"

"พี่ว่าพี่ฝากยูคยอมช่วยดูเเบมหน่อยหล่ะกันเนอะ"

"โถ่ พี่จินยอง เเบมจัดการเองได้น่า เชื่อเเบมเถอะ"

"รูปนายมันไม่ผ่านนิ่ นายต้องไปถ่ายใหม่"

"ก็เเบมไปถ่ายพร้อมยูคเเล้วนะตอนนั้น"

"เเต่เเบมไม่ได้ผูกไทด์นะวันนั้น เเล้ววันนั้นเเบมก็ไม่ได้ไปกับยูค เเบมหนีไปคนเดียว"

"ยูครู้ด้วยหรอ ^___^"

"ไม่ต้องมายิ้มประจบ กลับไปบ้านเดี๋ยวยูคดูให้อีกรอบ รีบกินสิ"

"คร้าบบบ"

"เราสองคนไม่ค่อยจะเหมือนเพื่อนกันเลยนะ"

"เเล้วเหมือนอะไรหล่ะครับพี่จินยอง" ผมไม่ได้เป็นคนถามนะ ยูคนู้น ยูคมันเป็นคนถาม ไม่เกี่ยวกับผมนะ 

"เหมือนเเฟนกันมากกว่า นายดูทั้งหวงเเละห่วงเเบมเเบม" นี่ก็ไม่ใช่พี่จินยองที่พูดหรอกครับ เเต่เป็นผู้ชายหน้าหล่อที่นั่งตรงข้ามยูคยอม

"หรอครับ"

     ผมว่าสงครามน้ำเเข็งมาอีกเเล้วครับ ยูคยอมกับพี่มาร์คมองหน้ากันนิ่งๆ ถ้าทั้งคู่มีพลังนะ คงถล่มกันเละไปข้างนึงเลยมั้ง ถ้าสายตามันคือมีดหรือดาบ ผมว่าตรงนี้มันต้องมีการนองเลือดเเน่!!!

"นี่จะมองกันจนมีเด็กเกิดเลยมั้ยฮะ"

     เฮียเเจ็คหยิบเมนูขึ้นมาคั่นระหว่างสองคนนั้น พี่จินยองกับพี่เเจบอมหัวเราะชอบใจใหญ่หลังจากที่เงียบมานาน ส่วนผมก็ได้เเต่หัวเราะเเหะๆๆ เรียกว่าชินเเล้วมั้งครับ ผมกับยูคยอมไปไหนก็มีเเต่คนคิดว่าเราเป็นเเฟนกัน ผมพยายามเเก้ข่าวหลายที จนยูคมันบอกว่า ให้เลิกทำตัววุ่นวายด้วยเรื่องไร้สาระเถอะ ยูคยอมบอกว่าถึงยังไงก็ไม่มีคนเชื่ออยู่ดี ผมไม่ได้กลัวว่าใครจะมองผมไม่ดีหรอกนะ เเต่ผมห่วงภาพลักษณ์มันมากกว่า มันใช่ว่าจะไม่หล่อ สูงก็สูง หน้าก็หล่อ บ้านรวยอีก ผู้หญิงหลายๆคนก็ชอบมัน เเต่ไอ้บ้านี่วันๆอยู่เเต่กับผม ผมไล่มันก็ไม่ยอมไป จน ผมเบื่อที่จะไล่เเม่ง เลยปล่อยเลยตามเลย ส่วนผมนี่ถ้าคิดจะจีบสาว เขาก็ไม่คบผมเเบบคู่รักหรอกครับ เขามองผมเป็นเพื่อนสาวเขามากกว่า   คนหล่อเลยได้เเต่เซ็ง  เลยกลายเป็นว่าเราสองคน โสดสนิทมา 18 ปี ด้วยกันทั้งคู่

"เเบมอิ่มยัง กลับบ้านกัน"

"เเต่เรายังไม่ได้กินพิซซ่าสักชิ้นเลยนะ"

"เดี๋ยวเราสั่งกับบ้านให้"

"เเต่..."

"ไม่ต้องเถียง วันนี้ยูคเหนื่อย"

"ก็ได้ เเต่ยูคต้องซื้อเลี้ยงเค้านะ"

"อืม" ยูคยอมเดินไปที่พนักงานที่เคาเตอร์ เพราะตอนนี้คนเต็มร้าน เเล้วพนักงานน้อย ยูคเลยต้องเดินไปที่เคาเตอร์

"งั้นผมไปก่อนนะครับพี่ๆ ^___^"

"น้องเเบมของเฮีย จะกลับเเล้วหรอ อยู่กินพิซซ่าด้วยกันก่อนสิ"

"เเบมไม่น่ารีบกลับนะ อยู่กินกันก่อนมั้ย"

"ไม่เป็นไรครับ พี่ๆ ขอบคุณมาก ยูคคงไปสั่งให้เเบมเเล้ว"

"งั้นเอางี้ ครั้งหน้าเเอบมาหล่ะกันนะ เเล้วพี่จะเลี้ยงเราใหม่"

"ถ้าเเอบมาได้นะครับ"

"ยูคยอมนี่ตัวติดเเบมมากเลยหรอครับ ^_^"

"เอ่อ...ก็ไม่ขนาดนั้นครับ"

"เเล้วน้องเเบมไม่อึดอัดหรอครับ"

"ไม่นะครับ เเบมชินเเล้วมั้งครับ"

"เเต่เเบมน่าจะมีเวลาของตัวเองบ้างนะ ครับ พี่ไม่ได้บอกให้เราทิ้งเพื่อนนะ เเต่ทุกคนต้องมีเวลาส่วนตัวนะครับ"

"ไอ้มาร์คพูดถูกนะน้องเเบม เฮียเห็นด้วย"

"น้องเเบมลองกลับไปคิดนะครับ ถ้าอยากลองไปเที่ยว เเต่ไม่กล้าไป บอกพวกพี่ก็ได้ พวกพี่ไว้ใจได้ทุกคน"

"ใช่ๆ เเบม เเบมไม่ต้องห่วงนะ"

"โดยเฉพาะเฮียนะน้องเเบม ^__^"

"เเต่พี่ว่า เเบมไว้ใจได้เเค่จินยองกับพี่นะ ถ้าไอ้เเจ็คก็ลดลงมาเหลือ 50% ส่วนไอ้มาร์ค พี่ว่า 10% ยังเยอะไปเลย"

"อย่าไปฟังมันมากนะครับน้องเเบม พี่มาร์คไว้ใจได้ จริงๆนะ ไม่เชื่อ สามารถให้น้องเเบม....."

"เเบมอะไรหรอครับ"

"ให้น้องเเบมน่ารักเพิ่มขึ้นเลย"

">////<"

"เเหวะ เเบมคงเพิ่มขึ้นอีก 100 เท่าอ่ะ"

"อย่าไปฟังมันนะเเบม ไอ้มาร์คมันใช้มุขนี้มาไม่ต่ำกว่า 1000 รอบเเล้ว"

"น้องเเบมอย่าไปสุงสิงกับไอ้มาร์ค ต้วนหน้าหล่อนี่นะ เชื่อเฮีย เเล้วห้ามไปเเอบปลื้ม ชื่นชมมันนะ"

"เเบมเเบม กลับกันได้เเล้ว" ว้าาา เพื่อนมาตามซะเเล้วสิเรา 

"อ่าา เเบมขอตัวนะครับ ^_^"

"บ๊ายบ่ายยยย"

"เเล้วเจอกันวันสัมภาษณ์นะครับน้องเเบม ^_~"

"ไปได้เเล้วเเบม"

---------------------------------------------------------------------------------------------

ฝากติดเเท็ก #ฟิคพี่มาร์คขี้อ่อย ด้วยนะครับ