ต่อให้กลับมาอ่านเรื่องนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ยังเรียกน้ำตาให้ไหลออกมาได้ตลอด โดยเฉพาะภาษาที่สละสลวยน่าอ่าน ทั้งชื่อตอนที่ชวนอ่าน(แม้บางครั้งจะแปลไม่ออกก็ตาม) น้องคนนี้ยิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นภาพตามถึงแม้จะเคยโกอินเตอร์ไปญี่ปุ่นหรือลอนดอนแต่พี่ทำให้สามารถคิดตามได้ทุกคำพูด (โดยเฉพาะภาษาอังกฤษที่พี่ทำให้หนูต้องไปนั่งเปิกดิกฯเพื่อหาคำแปลของคำๆเดียว) ขอบอกว่าพี่เก่งจริงๆค่ะ ^^ อ้อ! เรื่องภาษาของดอกไม้ก็ด้วยนะคะ ต้องบอกว่ารักคนเขียนสุดหัวใจค่ะ!!!!

เรื่องนี้สามารถทำให้คนหลายคนร้องไห้ได้ (จริงๆ ไม่ได้โม้ ^^)