เริ่มอ่านตอนแรกเปิดฉากมา แยมเจออาณะ โอ่ววว อาณะเพอร์เฟคมากถึงจะแก่กว่ามากก็เถอะ แต่คนเขียนก็บรรยายจนเชื่อแล้วว่า อาณะ เพอร์เฟคที่สุด ก็เพ้อไปกะแยมด้วย และสงสารแยมด้วยที่ชีวิตรันทดโศกตรมอะไรขนาดนั้นก็หวังให้อาณะเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยฉุดดึงแยมให้ออกมาจากความมรันทด แล้ว อาณะ ก็มา แต่...ช่วยดึงขึ้นไปเจอกะนรก(กว่าเดิม)ในรูปแบบใหม่ โหดร้ายกว่าเดิม เมื่อเจอนรภัทร ลูกชายอาณะเอง T_T คืออ่านมาถึงตอนที่ภัทรทำกับแยมได้สำเร็จแล้วมันเจ็บปวดและหดหู่อ่ะค่ะ สงสารมากกกก อ่านไปก็คิดไป ทำไมแยมทำอะไรไม่ได้เลยว๊าาาา ยอมทำไมเนี่ยยยย แรกๆ ยังพอทำใจ มันบังคับๆ สู้ไม่ได้ แต่หลังๆ ก็ดูยอมนะ -*- แต่ก็นะ คงเพราะไม่อยากให้คนที่รักไม่สบายใจ และพยายามหาทางออก(ที่ดูยังไงก็ไม่มี)อยู่ และน่าจะเพราะภัทรมีคลิปอยู่ด้วย มันอึดอัดบีบคั้นหัวใจมากๆอ่ะค่ะ คือทำอะไรไม่ได้เลย เข้าใจคำว่าไม่มีทางออกไม่มีทางเลือกเลยก็ตอนอ่านตอนนี้จริงๆ ใครไม่เจอกับตัวไม่มีวันรู้ ไม่อยากเจอ อยากจบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จะหนีไปเลยก็ทำไม่ได้เพราะไม่อยากจากคนที่รัก โอ่ยยย อึดอัดๆ แล้วที่อึดอัดยิ่งกว่าคือเราไม่สามารถที่กล่าวโทษตำหนิตัวละครได้อย่างสาสมกับความผิดที่เค้าทำอย่างสนิทใจได้เลยซักคน นี่แหละที่คนอ่านอย่างเราเจ็บปวดมาก(หรือเพราะเราเข้าใจคนอื่นดีเกินไปหว่า -*-)

นรภัทร ทำแบบนั้นก็มีเหตุมีผลให้ต้องทำเพราะแม่เสี้ยมมาตลอด เพราะไม่ได้รับความรักความอบอุ่นความเอาใจใส่จากพ่อ ที่ให้แต่เงินๆๆ และเงิน นี่ก็เป็นสิ่งยืนยันว่าสถาบันครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆเพราะมันเป็นจุดเริ่มต้นของทุกๆอย่าง เด็กจะเติบโตขึ้นมาเป็นคนดีได้ส่วนหนึ่งก็ต้องมีรากฐานที่แข็งแรงคือครอบครัว สิ่งที่นรภัทรทำเป็นความเลวร้ายอย่างหนึ่งที่เป็นผลของสถาบันครอบครัวที่ไม่แข็งแรงพอที่จะให้รากฐานจิตใจที่มั่นคงกับเขาได้ ทุกการแสดงออกทุกๆการกระทำจึงออกมาในรูปแบบที่เลวร้ายแบบนี้ สงสารก็สงสารนะ ยิ่งอ่านไปก็ยิ่งสงสารยิ่งตอนที่โทรกลับบ้านหาพ่อแล้วแยมรับ แล้วเค้าก็คิดว่า ใครๆก็มีแต่ความสุข เว้นก็แต่เค้าที่ไม่มีที่จะให้ยืนจะให้อยู่กลายเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ T_T จะมีก็แต่ดอยปุยที่ดูจะขาดเหมือนๆกัน แต่ถึงกระนั้นก็ยังไปเหวี่ยงใส่น้องอยู่เนืองๆ(มันน่าตบกะโหลกซักทีสองทีนัก -*-) ดีนะที่น้องช้า เลยไม่ได้โกรธหรือเก็บมาคิดอะไรแต่ที่สุดกว่านั้นคือจับน้องกดเพราะคิดว่าเป็นแยมนิแหละ - -โฮ้ววววววววววววว เหล้ามันทำให้ขาดสติจริงๆ คือนรภัทรทำผิดพลาดจนไม่รู้จะผิดพลาดยังไงแล้ว คนอ่านก็เพลียหัวใจ พอซะทีได้มั๊ยเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นเนี่ย(อ่านไปก็เครียดไป พอเถอะภัทรเอ๊ย) แค่นี้ก็สงสารจะตายอยู่แล้ว (แต่...เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย ว๊ายยย เค้าไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แบบนี้ก็จิ้นต่อได้สิ หุหุหุ)
แล้วยังตอนที่ภัทรรู้ความจริงว่าไม่ใช่ลูกของกฤษณะแล้ววิ่งไปจะให้รถชนอีก ใจหายแว๊บบ จะจบเศร้ามั๊ยเนี่ย ใครจะตายมั๊ย อาณะก็พึ่งจะปรับความเข้าใจกะแยม อย่าน๊าาาา แต่..ก็ไม่มีใครเป็นอะไร แล้วไปๆ

> ส่วน กฤษณะ เพราะถูกทรยศมาแล้วครั้งนึงก็เจ็บฝังใจปิดตายกับความรักจนมาเจอแยมที่พร้อมจะเปิดใจให้ก็ดั๊นมามีเหตุให้ต้องกลับไปสะกิดแผลในใจที่อยากจะลืมอยากจะเริ่มต้นใหม่ซะที เจออีกรอบแถมคนที่ขึ้นชื่อว่าชู้ ยังเป็นลูกที่ตัวเองเลี้ยงดูมา บอกได้คำเดียว จี๊ดดดด มากกกก เลยยอมหลีกทางหลบลี้หนีหน้าจากทุกคน (คนรวยมันดีอย่างงี๊นี่เอง) ไปโน่นนนนน โรมาเนีย จะโทษเค้าก็ไม่ได้ซะทีเดียวก็คนมันมีแผล เจอแบบเดิมแผลเดิมๆมันก็ปริแตกออกมาใหม่ เลยแสดงออกมาในรูปแบบนั้นแต่ด่าแยมแรงมากอ่ะ สงสารแยมจริงจัง (อ่านตอนนี้ร้องไห้เลย) บทสรุปตรงนี้ก็ยังสงสารแยม แยมซวยอีกแล้ว T_T แยมผู้ถูกกระทำมาโดยตลอด (นี่มันโอชินชัดๆ) ก้ยังไม่ยอมเอ่ยปากโทษใคร (คิดว่าถ้าบอกไปตั้งแต่แรกๆ ทางออกอาจไม่เป็นแบบนี้นะ แต่ก็ไม่รู้จะเลวร้ายไปทางอื่นหรือไม่ หึหึหึ) ยอมรับผิดทั้งหมดไว้เอง แต่แยมก็น่าจะรู้ตัวแหละว่าก็มีส่วนผิดที่ยอมมาตลอด (ยอมก็ผิด ก็มันสู้ไม่ได้นี่หว่า...) โอ่ยยยย อ่านแล้วก็ยิ่งอึดอัด แต่ก็เข้าใจแยมนะเพราะถ้าเป็นเราเราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ความจริงที่โหดร้ายมีแต่ทำให้ทุกคนเสียใจเก็บไว้กับตัวก็ดีเหมือนกัน(โว้วววว ฟีลนางเอกมากกก > แต่แล้ว...ก็มากล่าวถึงกฤษณะ ว่าไปอยู่ไหน ทำอะไร และ รู้ซักทีว่ารักใคร (จริงๆ ก็คงรู้มานานแล้วแหละว่ารักแต่เพราะความเจ็บมันบังตาเลยทำให้มองไม่เห็นอะไร (เข้าใจอีกแล้ว)) โอ้วววววววววววว หัวใจคนอ่านที่กำลังเหี่ยวเฉาก็กลับมาลิงโลด เอาล่ะเว่ยๆ จะกลับมาแล้ว แต่...ก็ยังทำอะไรไม่ได้เพราะคิดว่าแยมไปกับภัทร แต่ก็ตัดสินใจกลับมา กลับมาเห็นหน้าแล้วเจ็บก็ยังดีกว่าไม่ได้เห็นหน้า กันอีกเลย แต่ก็ได้กลับมารู้ความจริงๆ ว่าแยมก็ไม่ได้เลือกภัทร ความหวังยังมี(ปลาบปลื้มปรบมือมากๆ) แต่แล้ว...เหตุการณ์ในคืนงานวันเกิดก็กลับมากระชากอารม์คนอ่านอย่างเราให้จมดิ่งอีกครั้ง...ตอนนั้นยังเข้าใจว่า อาณะ ยังไม่รู้ว่าแยมไม่ได้ไปอยู่กับภัทร เลยไม่เคืองเท่าไหร่ที่แสดงออกมาแบบนั้น แต่พออ่านๆมาถึงตอนที่บอกว่ารู้ทุกอย่าง แต่ยังทำ ก็นึกอยากกลับไปตบกะโหลกอาณะซักทีสองที เห็นด้วยทุกประการที่เค้าด่าๆตัวเองไป แล้วอยากถามว่าเป็นไรมากมั๊ย จะดึงเชงไปไหน แยมยังเสียใจไม่พออีกเหรอ -*- แต่ก็หายโมโหอ่ะ เพราะเช้าวันต่อมาก็กลับไปตามหา ตามง้อ ทันที นึกอยากให้แยมเคืองไปนานๆ แต่ก็นะ เค้ารักของเค้าโกรธได้ไม่นานหรอก แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไป เหมือนโชคชะตา(คนแต่ง)ที่โหดร้ายกับแยมมากกกกกในตอนแรกจะรู้ตัวเลยชดใช้ให้ด้วยความหวาน ชอบตอนที่อาณะให้แยมเลือกในร้านพิซซ่า สามข้อว่าจะเลือกแบบไหน นั่งคุยกันในร้าน รอตอนเย็นเลิกงานไปกินข้าวด้วยกัน ข้อสุดท้าย เล่นจำเลยรัก (ชอบอ่ะค่ะ คิดได้อ่ะ เล่นจำเลยรัก แอร๊ยยยยยยยยยยย >///< 555) พอเค้ามาดีกัน รักกัน แล้ว ตรงนี้คนอ่านก็เบาใจไม่ค่อยอะไรมากก็แค่เกือบสำลักความหวานตาย เราเลยไปโฟกัสที่ตัวละครตัวอื่นๆแทน แอบหวังให้ ภัทร กะน้องปุย นิดนึงอ่ะค่ ะ กลับมาเพราะรักน้องปุยจริงๆ ไม่ใช่เพราะหน้าเหมือนแยม สงสารน้องดอยปุย เกิดมาก็ไม่สมประกอบแล้ว...ยังต้องมาเป็นตัวแทนความรักของใครอีก ถ้าไม่มีพ่อแล้ว ใครจะดูแลต่อ จะมีชีวิตอยู่ยังไง ก็เห็นแต่ภัทรที่พอเป็นที่พึ่งได้ แล้วได้อ่านตัวอย่างสเปเชียลแล้วก็อยากกรี๊ดๆๆๆๆ ความปราถนาเป็นจริง วะฮะฮ้า

แต่อยากบอกว่า แอบจิ้น กฤษณะ กะภัทรเหมือนกัน อ่านไปเจอบางความเห็นที่คิดเหมือนกันก็อยากกรีดร้องและจับมือเขย่าๆ เราคิดเหมือนกัน 555 แต่ไม่ได้ๆๆ แยมรันทดมาพอแล้ว พอเถอะ แล้วก็อ่านสเปเชี่ยลพาร์ทก็หวานนนนนนนนนนนนนนนหยดทุกตอน สรุปชอบมากค่ะ

ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้อ่าน ให้ทั้งความบันเทิง ให้ข้อคิด ให้มุมมองชีวิต ขอบคุณจริงๆค่ะ ว่าจะกลับไปอ่านอีกหลายๆรอบ แต่ก็ไม่รู้จะทำใจอ่านตรงที่นรภัทรทำกับแยมได้อีกรึเปล่า มันทำร้ายจิตใจเกินไป แต่ถ้าอ่านข้ามไป มันก็จะไม่รู้ซึ้งถึงความรู้สึก ความรัก ของอาณะและแยม รักแท้มันก้ต้องมีอุปสรรค(ที่โหด หิน มากกกก) บ้าง ไม่งั๊นความรักจะแข็งแกร่งได้ยังไง

อ่าน Sins จบทั้งสามเรื่องแล้วชอบทั้งสามเรื่อง แต่ก็ยังยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ให้เรื่องนี้เป็นที่หนึ่งในใจตลอดไป ถึงจะหวานอมขมกลืน(ไปมาก) แต่นั่นก็เพราะต้องได้ลิ้มรสความขมจึงจะทำให้เราชื่นชมความหวานได้อย่างเต็มที่ มิใช่หรือ

อ่านจบแว้ววววววววว

ชอบมากกกกกกกกกกกก

แรกเริ่มเดิมทีก่อนที่จะเริ่มอ่านอย่างจริงจัง ก็มีคำถามในใจว่า...จะเศร้ามั๊ยหว่า อ่านแล้วจะนอยด์นาน เหมือนอ่าน lust มั๊ย แต่ก็เพราะ lust นั่นแหละที่ยังตามมาหลอกหลอนในชีวิตเลยต้องหาอะไรใหม่ๆเข้าสมองหน่อย เลยมาอ่านจริงๆจัง

เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ พี่กับน้อง ไม่ถูกกันเอาซะเลยด่ากันแรงมากกกก ถึงจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆก็เถอะ ตอนเด็กก็ดูรักกันดีนิ่ แต่เพราะน้องปอนด์อยากโชว์พาวให้เพื่อนแต่มันกระเทือนใจพี่แป้งความร้าวฉานเลยบังเกิดขึ้นมานับแต่บัดนั้น ที่ก็ไม่ถูกกันมาตลอด แต่ในความไม่ถูกกันก็ยังมีแอบห่วงๆกันอยู่นะ อ่านตอนพิเศษแล้วน่ารักดีอ่า >///<

เรื่องมันก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรก็คิดว่าเป็นเรื่องเพื่อนรักรักเพื่อนทั่วไปๆ แต่...มันกลายเป็นไม่ธรรมดาเมื่อพี่กับน้องมาได้กันเนี่ยสิ แรกๆก็เข้าใจว่าเอกคงเป็นพระเอกมั๊ง ปูพื้นมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว น้องปอนด์ไม่อยู่ในสายตาเลย คิดว่าเป็นแค่น้องที่เกลียดพี่แอนตี้ กระเทย ตุ๊ด เกย์ ทั่วๆไป เลยรับไม่ได้ที่พี่ชายตัวเองเป็นแบบนั้น เลยเกลียดพี่ แต่...อ่านไปๆ ไม่ใช่แฮะ มันไม่ได้เกลียดกันเพราะเรื่องนั้น มันเกลียดกันเพราะมีปมในอดีต ทั้งๆที่ก่อนเกลียดกันมันรักกันจะตาย ที่แสดงออกมาแบบนั้นก็เพื่อจะเรียกร้องความสนใจ เอาล่ะสิ ใครจะเป็นพระเอก เริ่มลังเล เพราะเอกก็โคตรพระเอกแล้วก็ดูรักและเอ็นดูเพื่อนแป้งมิใช่หยอก ถึงจะได้น้องจิ๊บเป็นแฟนก็เถอะแต่ก็ยังแคร์แป้งเพื่อนรักอยู่มาก ออกแนวรู้ตัวช้า ทั้งๆที่ก็ทำอะไรให้แป้งเยอะแยะ เราเป็นแป้งเราก็หวั่นไหว >///< ยิ่งอ่านตอนพิเศษที่รับขวดเบียร์แทนแป้งนะ โฮ้ยยยยยยยย คือถ้าเรื่องราวมันไม่คลี่คลายไปแล้วว่าใครคู่ใครนะ ก็ยังลุ้นว่าเป็นเอกนิแหละ เลยได้เข้าใจแป้งขึ้นมาก็ตอนที่ได้อ่านตอนนี้แหละว่าตอนที่ต้องเลือกแล้วเลือกใครไม่ได้เพราะอะไร เพราะเอกก็รักมานานได้รับความดูแลเอาใจใส่จากเอกมาก็มาก

ทั้งๆที่ตอนแรก(ที่ยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษ) ก็อยากเบิ๊ดกะโหลกแป้งไปหลายๆทีเหมือนกัน ที่ประชดเอกด้วยการไปมีอะไรกะน้องปอนด์ แถมยังกั๊กน้องปอนด์ไม่ให้มีใคร นอกจากตัวเอง โห่...แป้ง เกรียนอ่ะ เกรียนล้วนๆ ครอบครัวก็อบอุ่นไม่ใช่เด็กมีปัญหา (เหมือนนรภัทร (นั่นๆ แอบมีพาดพิง)) ยังมาทำตัวเกรียนๆแบบนี้อีก
-*- แต่...รักมันก็ไม่มีเหตุผลอ่ะนะ ใครรับมือไม่ได้ก็ต้องมีเป๋ๆไปแบบแป้งบ้าง เดือดร้อนมาถึงน้องปอนด์(เด็กเอาแต่ใจจนน่าตบกะโหลกเช่นกัน สรรหาคำพูดมาเชือดเฉือนกันได้ชนิดที่คนฟังน้ำตาแทบร่วง ว่าอาณะปากจัดแล้วนะ (พาดพิงอีกแล้ว ^ ^) เจอน้องปอนด์ ชนะเลิศได้โลห์ไปเลยค่ะลูก) ที่ต้องมาโดนความเกรียนของพี่ แรกๆ ก็ไม่เต็มใจ แต่คงเพราะจริงๆแล้วก็รักกัน หลังๆเลยเต็มใจแฮะ มีแอบหวานบ้างอะไรบ้าง โอ๊ยยย อ่านไปก็เขิลไป รักแบบไม่รู้ตัวกันนิ่มันก็น่ารักดีเหมือนกันเน้อออ แต่ก็ต้องมานั่งลุ้นกะพวกน้องๆ ตลอดๆ ด้วยความใจหายใจคว่ำมันจะทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นแตกหักมั๊ยเนี่ย ด่ากันทีเจ็บไปถึงหัวใจ พอพี่แป้งยอมอ่อนให้ น้องปอนด์ก็ของขึ้นพอดี พอน้องปอนด์จะยอมให้พี่แป้งละ อิพี่เอกก็เข้าหาพี่แป้ง ให้น้องปอนด์ของขึ้นปล่อยหมาในปากมาใส่พี่แป้งอีกจนได้ คนอ่านเพลียยยยย พี่แป้งก็ไม่รู้ใจตัวเองซักทีว่ารักใคร คบกับเอกแต่ใจอยู่กับน้องปอนด์ สงสารทั้งน้องปอนด์และพี่เอก อยากตบหัวแป้งให้รู้ใจตัวเองซักที น้องปอนด์ก็ช้ำแล้วช้ำอีกที่พี่แป้งเห็นเป็นอะไรก็ไม่รู้เดี๋ยวดีด้วยเดี๋ยวเฉดหัวส่ง เลือกรึก็ไม่แต่ก็บอกว่าไม่ให้ทิ้งกัน คาราคาซังสุดๆ และสงสารเอกที่มารู้ใจตัวเองช้าไปได้มาก็ได้มาแต่ตัวครั้นจะปล่อยไปก็รัก ปล่อยไม่ลง ได้แต่ตัวก็เอา V_V โธ่...

แล้วก็กลั๊ว กลัว กลัวแป้งประชดปอนด์ไปมีอะไรกะเอกมากกถึงมากที่สุด เพราะแป้งก็เคยทำแบบนั้นกะปอนด์มาแล้ว และในทางตรงกันข้าม ก็กลัวปอนด์มีอะไรกะก้อยมากๆ ตอนที่ก้อยขอจูบ กลัวเลยเถิด กลัวปอนด์จะเห็นก้อยเป็นแป้ง(คุ้นๆมั๊ยเอ่ย ^ ^)ด้วยเบลอเพราะพิษไข้ ก็อ่านมาสองเรื่องนายเอกไม่รอดเงื้อมมือคนอื่นซักราย ชีช้ำมาก เรื่องนี้เลยปลง สงสัยแป้งจะไม่รอดเงื้อมมือเอก แต่คนเขียนก็เซอร์ไพรส์เรา เพราะแป้งรอด อยากกรีดร้องมาก ณ ตอนนั้น แต่ตอนอ่านถึงตอนนี้ก็ตีสี่แล้ว เกรงจะโดนด่าไปถึงบุพการี เลยได้แต่บิดหมอนแสดงความดีใจเงียบๆคนเดียว ปอนด์ก็ไม่เสร็จก้อย เฮ่อออ โล่งงงงงงงงงงงง

แต่ก็โล่งใจได้ไม่นานเมื่อจุดแตกหักมาถึง T_T เมื่อความจริงถูกเปิดเผย ว่าพี่แป้งไม่ใช่ลูกของป๊ากับม๊า เพราะน้องปอนด์ก็แหกตาให้ดู แถมตบไปหนึ่งที น้องปอนด์โหดแท้ แถมยังทิ้งพี่แป้งไว้ แล้วตัวเองหนีไปตั้งหลักตั้งสติกะไอ้แว่นเพื่อนรัก เพื่อนแว่นก็แสนดี คนอ่านอยากขอบคุณหลายๆ หน ที่ช่วยเตือนสติ ช่วยด่า ให้น้องปอนด์หาเซ่อ ซะที รวมทั้งคราวนี้ก็ด้วย ขอบคุณค่ะน้องแว่น แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการกว่าน้องแว่นจะเตือนสติให้น้องปอนด์มันคิดได้แล้วกลับบ้านไปหาพี่แป้งสุดที่รัก พี่แป้งก็ช้ำใจเกินกว่าจะอยู่รอ เลยหอบผ้าหอบผ่อนหนีออกจากบ้านไปเรียบร้อยแล้ว...โว้ยยยยยยยยยย สวนทางกันตลอดๆ ก็ไม่รู้จะโทษใคร - -" เพราะก็แรงทั้งคู่ แป้งก็คงเสียใจที่เชื่อมาตลอดว่าตัวเองเป็นลูกแท้ๆ กลายมาเป็นลูกเลี้ยง เลยรับไม่ได้ อยู่ต่อก็ไม่ได้ เลยไปดีกว่า น้องปอนด์ก็ใช้อารมณ์ตามเคยแต่เหมือนคราวนี้จะแรงกว่าที่เคยๆไปหน่อย อะไรๆมันเลยเลยเถิดเกินควบคุม "วู่วามและไม่ยั้งคิด" คือนิยามของน้องปอนด์ที่เราพึ่งค้นพบ แม้หลังๆ จะพอยับยั้งตัวเองได้บ้าง แต่ก็น้อยเต็มที -*- ยิ่งตอนมาตามพี่แป้งกลับบ้าน ลุ้นแล้วลุ้นอีกว่าใจเย็นๆนะน้องปอนด์ อย่าวีน อย่าปล่อยหมาออกจากปากเด็ดขาด ก็เกือบทำได้ดีแล้วล่ะ แต่ก็ไม่สำเร็จ พี่แป้ง ไม่กลับ -*- วุ้ยยยย งานนี้ถ้าไม่ได้ม๊า ไม่จบ ม๊าชนะเลิศมากอ่ะขอบอก

แล้วมาดูคู่อื่นๆกันบ้าง

ป๊ากับม๊า เป็นพ่อแม่ที่น่ารักที่สุดในสามโลก วัยรุ่น เข้าใจลูกสุดๆ ยังแอบคิดอยู่เลยว่าม๊าลุ้นให้น้องปอนด์กะพี่แป้งได้กันป่าวหว่า ดูเป็นใจในหลายๆเรื่องเหลือเกิน ทั้งโทรไปบิ๊วให้ง้อกันมั่งล่ะ ปล่อยให้อยู่ด้วยกันสองคนตอนเฝ้าป๊าที่โรงพยาบาลมั่งล่ะ แต่ที่เด็ดสุดคือตอนไปไหว้พ่อกะแม่แป้ง แล้วน้องปอนด์ขอแป้งต่อหน้าหลุมศพพ่อแม่ แล้วม๊าเอาฟิวเจอร์บอร์ดไปพัดเรียกลมให้เหมือนพ่อกับแม่แป้งได้รับรู้อ่ะ อย่างฮา ม๊าได้ใจมากๆ 555 แล้วพอปอนด์มาสารภาพว่าได้พี่แป้งเป็นเมียแล้ว ก็ช่วยลูกง้อสุดพลัง แกล้งตกบันไดเอายาแดงมาทาตัว 555 ไม่ไหวจะฮา แล้วก็ตอนแสดงละครเวที ที่ตอนจบป๊าลุกขึ้นปรบมือแล้วบอกคนอื่นๆว่า ลูกผมๆ อย่างฮา 555 ไม่มีสลดไม่มีอาย สุดยอดดดดดดดดพ่อแม่จริงๆ

แล้วก็ได้มาอ่านพาร์ทรุ่นพ่อแม่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอ่านแล้วรู้สึกจุกๆที่คอ น้ำตาปริ่มๆ มันอิ่ม มันอุ่น มันซึ้ง กินใจ อธิบายไม่ถูก ถึงแป้งจะโชคร้ายเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเล็กแต่แป้งก็ยังโชคดีที่ป๊ากับม๊ารักและเอ็นดีเหมือนลูกในไส้ รู้สึกอบอุ่นแทนแป้งมากๆเลย Y_Y
แต่ก็แอบฮาวีรกรรมของทั้งป๊ากะม๊า ม๊าเป็นทอมบอยมีแฟนเป็นผู้หญิง โฮ้วววว ม๊าาาาาาา แต่ก็เจอป๊ามุดมุ๊ง 555 อ่อ ที่ว่าได้เดือนคณะบัญชี นี่ก็คือม๊าว่างั๊น พึ่งนึกออก - -"

พี่เอกกะน้องแว่น ><

บอกตามตรงว่าตอนแรกคิดว่าน้องแว่นคือเด็กถึกๆ ดำๆ ไม่มีเค้าความหน้าตาดี เป็นเพื่อนพระเอกฮาๆ ทั่วไปๆ มองแบบนั้นมาตลอด จนน้องมาปิ๊งพี่เอกแล้วพี่เอกเริ่มพิจารณารูปร่างหน้าแล้วคนเขียนก็บรรยายมาว่าน่ารัก ขาวๆตี๋ๆ ห่ะ ฉันพลาด ฉันมองไปในทางอื่นเรียบร้อยแล้ว = = คิดว่าจะคู่กะก้อยด้วยซ้ำ - -"
เค้าไปเจอกันได้อย่างไร ไม่มีใครรู้ เอ๊ะ หรือรู้แต่เราอ่านไม่ละเอียดเอง -*- แต่มันไม่ได้มีบอกไว้นี่นา เห็นอีกทีก็เรียกน้องฉลามหรือหูฉลามแล้วอ่ะ (ในตอนพิเศษรวมเล่มจะมีเฉลยมั๊ยน๊าาาาา - -) ก็ต้องชื่นชมในความมองโลกในแง่ดี และใจกล้าบ้าบิ่นของน้องเลยได้พี่เอกมาครอบครองได้สำเร็จ ใจดีใจกว้างเป็นแม่น้ำพี่เอกยังไม่ลืมพี่แป้งก็ไม่เป็นไร ดีแล้วล่ะ ให้สองพี่น้องมันดราม่ากันไป น้องแว่นอย่าดราม่าเลย พี่เหนื่อยจะอ่าน แค่คู่นั้นพี่ก็เครียดพอแระ

เป็นนิยายดีๆ ใสๆ น่ารักๆ อีกเรื่องนึงที่่จะติดอยู่ในใจเลยค่ะ เท่าที่อ่าน Sins มา เรื่องนี้ดูเนื้อหาจะเบาสุดแล้ว อ่านไปยิ้มไป น่ารักมั่กๆ แถมอ่านแล้วก็ยังได้ข้อคิดว่าก่อนจะทำอะไร ก่อนจะพูดอะไร ให้ใช้สติและคิดให้มากๆ อย่าใช้อารมณ์เด็ดขาด ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องใช้อารมณ์ให้น้อยที่สุด พูดง่ายแต่ทำยาก แต่ถ้าเราหมั่นฝึกฝนตัวเราเองบ่อยๆ จากยาก ก็จะง่าย อย่าให้เป็นเหมือนน้องปอนด์เด็ดขาดเพราะมันจะหายนะมาก - -" (คิดได้แบบนี้จริงๆนะ)