ก่อนอื่นเลย ชอบชื่อเรื่องอันนี้อาจเป็นความชอบส่วนบุคคลด้วย เพราะค่อนข้างชอบนิยายแนวหลุดเข้าไปในนิยาย ซึ่งว่ากันตามจริง เรื่องนี้คือเป็นแนวกระแสหลายแนวมาก ทั้งเข้าไปในนิยาย ทั้งจีนโบราณ เรียกได้ว่าแค่ชื่อเรื่องก็เรียกคะแนนนิยมได้สูงแล้ว

แต่พอมาถึงคำโปรย คนจะมองผ่านเอาได้ง่ายๆ นะคะ เพราะเล่นเรียกคะแนนสงสารก่อนเลย ว่าแต่งเป็นเรื่องแรก ลงท่ี่ไหนบ้าง...ซึ่งงงง นักอ่านเขาไม่ได้เป็นแม่พระ กดอ่านของใครเพราะสงสารหรอก เขาต้องการนิยายที่สนุก นักเขียนจะแต่งเรื่องแรกหรือเรื่องที่ร้อยเขาก็ไม่ได้สนใจนะ จุดนี้สมควรเปลี่ยน ใช้ส่วนพื้นที่ของคำโปรยให้เกิดประโยชน์สูงสุด

ส่วนแนะนำเบื้องต้น ที่เหมือนโปรยปกหลัง เราว่าทำได้ไม่เลวจริงๆ สัมผัสได้ถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของตัวร้าย ทำให้สามารถหวีดตัวร้ายได้อย่างมีประสิทธิภาพ น่าอ่านมากค่ะ

ในส่วนของการถ่อมตัวล่วงหน้านั้น ยังคงยืนยันว่าไม่เป็นประโยชน์ 555 แสดงถึงความไม่มั่นใจและไม่โปรของเรา แต่ถ้าอยากลดความคาดหวังของนักอ่านไว้ก่อนอ่าน อืม...อันนี้แล้วแต่การตัดสินใจเลือกของ นข เลยค่ะ

อ่านแค่บทแรกนะ สำนวนภาษาถือว่าไม่เลวเหมือนกัน อ่านได้เข้าใจ ไม่มากและไม่น้อยเกินไป ทำได้ดีมากเลยแหละสำหรับมือใหม่ ส่วนที่เราไม่ชอบที่สุดคือ การใช้สรรพนาม "นาง" ของตัวนางเอกที่อยู่ในยุคอ่านนิยายออนไลน์ คือมันโบราณมากๆ ซึ่งไม่เข้ากับยุคสมัยเลย ถ้าใช้ในตอนที่อยู่ในนิยายโบราณจะเข้ากันมากกว่า แต่เราก็เข้าใจความอิหลักอิเหลื่อของนักเขียนนะ เพราะถ้าเริ่มต้นด้วยเธอ มันก็เหมือนบังคับให้ใช้เธอตลอด ยกเว้นจะหาจุดเปลี่ยนซึ่งยากมาก แต่นั่นแหละ ใดๆ ก็ตามคือมันไม่เข้าบริบทจริงๆ

ส่วนที่สองที่อยากให้ให้ความสำคัญมากๆ นั่นคือ การเล่าพล็อตเรื่องเดิมของนิยายออนไลน์ ส่วนนี้ทำได้ไม่เลว แต่เรากลับรู้สึกว่าสามารถทำให้น่าสนใจได้มากกว่านั้น ทำให้อ่านสนุก และทำให้คนอ่านติดหนึบได้ในทันที

เราเคยเจอเรื่องนึงสไตล์นี้ สกิลเขียนของนักเขียนยังไม่ดี แต่ตอนเล่าพล็อตนิยายแรกเริ่ม ทำได้ดีมาก! มันดูสนุก น่าลุ้นไปหมด ส่วนที่ควรเปิดเผยก็เปิดเผย ส่วนที่เก็บไว้เป็นปริศนาก็เก็บ ทั้งจังหวะการปล่อย การดึงจังหวะเขาทำได้ดีมาก แม้ว่าหลังจากนั้นเขาจะเขียนเล่าได้ออกทะเลไปไกลโพ้น ไม่เอาไหนเลย เราก็ยังอ่านต่อได้อีกเกือบสิบตอนก่อนจะเท 5555 ที่ทนอ่านมาทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเรื่องเล่าในตอนต้นแท้ๆ

ซึ่งจากที่อ่านมา พล็อตเรื่องแรกเริ่มของเรื่องนี้เป็นวัตถุดิบที่ดีนะคะ อาจต้องใช้ความพยายามขึ้นอีกนิด พยายามเรียบเรียงให้น่าสนใจกว่านี้อีก

ส่วนที่พูดถึงข้อมูล ไม่แน่ใจว่าหมายถึงข้อมูลอะไร แต่คิดว่าคงอ่านไม่ได้มากพอจะพูดถึงได้ เราเองก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องจีนมากนัก อาจจะเขียนจีนมาแล้วเล่มนึงแต่ก็เป็นจีนเสิ่นเจิ้นนั่นแหละ 555 อาจจะต้องไปหาข้อมูลความรู้เอาเองนะคะ

อันที่จริง เรื่องแนวสืบสวนฆาตกรรมนี้มักจะมีความน่าสนใจในตัวเองมากอยู่แล้ว ขึ้นกับว่านักเขียนสามารถถ่ายทอดความน่าสนใจนี้ออกมาได้รึเปล่า

สำหรับเราคำโปรยสองบรรทัด ทำได้ไม่เลว แต่สำหรับบางคนอาจจะยังไม่น่าดึงดูดพอให้คลิกเข้ามาอ่าน เพราะมันคือเห็นสโคปแค่ฆาตกรรมทั่วไป ซึ่งส่วนอื่นที่โดดเด่นกว่านี้ยังนำเสนอไม่ได้

ข้อมูลเบื้องต้น เสียสามสี่บรรทัดแรกไปกับ ประกาศ พรบ.
อืม...
อันนี้ คหสต. เลยนะ ถ้าอยากแปะจริงๆ ก็เอาไปแปะล่างสุดดีกว่า
สมมติคนเข้ามาอ่านด้วยความอยากรู้ แต่เจอข้อความนี้ตูมม...ตั้งแต่บรรทัดแรก
คิดว่าจะเหลือความอยากอ่านสักกี่เปอร์เซ็นต์?
สำหรับเราหน้านี้ต้องทำให้เขาอยากอ่านเพิ่มขึ้น
ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องมีมันเลยก็ยังได้นะ ให้คลิกอ่านบทแรกไปเลย

ในส่วนเนื้อหาบทแรก เป็นบทพูดล้วน ไม่มีบรรยายเลย
พอบทจะบรรยาย ก็กลายเป็นความคิดวกวนวุ่นวายของนางเอกแทน
สไตล์นี้เข้าใจว่าเป็นการเขียนสไตล์แจ่มใสวัยรุ่น แต่ควรตั้งอยู่บนความพอดีนะคะ ร่าเริงได้เวิ่นเว้อได้ แต่อย่าหลายบรรทัดเกิน เพราะนอกจากขบขันบ้างแล้ว ยังเป็นการบั่นทอนความอดทนนักอ่านเช่นกัน

การเปิดตัวละครใหม่ก็ยังคงเป็นปัญหาเดิมๆ ที่นักเขียนใหม่ข้ามไปไม่ได้ เปิดตัวละครทีเดียวเป็นพรืดไม่ได้นะคะ ถึงเปิดไปคนอ่านก็จำไม่ได้ ถ้าจำไม่ได้แล้วคุณหยิบมาพูดถึงอีก คิดว่าเขาจะกลับไปอ่านอีกรอบเหรอ ไม่หรอก เขาจำไม่ได้เขาก็ปิดทิ้ง นี่นิยายไม่ใช่หนังสือเรียน 5555 ต้องมีสกิลค่อยๆ เปิด ค่อยๆ แนะนำ ทำให้เขาจดจำไปนะ

คุ้นๆ ว่าตอนแรกคุณอยากให้วิจารณ์เนื้อเรื่องใช่รึเปล่า ต้องขออภัยจริงๆ ที่ทำให้ไม่ได้ เพราะความอดทนมีไม่มากพอ จะบอกว่าเรามองแค่มุมนักอ่านทั่วไปก็ได้ ไม่มีใครเขาทนจนอ่านถึงตอนที่คุณคิดว่าเป็นจุดพีคของเรื่องหรอก ถ้าสำนวนไม่ดี เขียนเรื่อยเปื่อยไปตั้งแต่ต้นเรื่อง เพื่อจะเข้มข้นในตอนท้าย ไม่นานมานี้ยังมีคนตั้งกระทู้เลยว่าเรื่องควรจะดึงดูดนักอ่านได้ตั้งแต่ตอนท่ี่เท่าไหร่ เรายังคงยืนยันว่า ตอนแรกก็ต้องตกนักอ่านได้แล้วค่ะ อันที่จริงต้องดึงดูดได้ตั้งแต่คำโปรย แนะนำ ชื่อเรื่องด้วยซ้ำ การแข่งขันมันสูงจริงๆ นะ

ด้วยแนวที่กำลังเป็นกระแส เรื่องนี้น่าสนใจเรื่องหนึ่งเลย
คำโปรยและชื่อเรื่องดีแล้ว ทำให้เห็นสโคปของเรื่องพอสมควร

เราชอบไอเดียการแนะนำเบื้องต้นด้วยการขึ้นเงื่อนไขเป็นข้อๆ
แต่รู้สึกว่า เงื่อนไขแต่ละข้อเมื่ออ่านรวมๆ กันแล้วกลับไม่ได้รู้สึกประทับใจอะไรเป็นพิเศษ โดยทั่วไปแล้วการนำเสนอด้วยวิธีนี้ หลักการคือห้ามเยิ่นเย้อ ส่วนไร้สาระตัดทิ้งไป เหลือแค่ส่วนที่ impact มากพอ ให้นักอ่านถูกตรึงไว้ด้วยเงื่อนไขของเรา แล้วมันจะกลายเป็นหลักสำคัญ เป็นจุดเด่นของเรื่องได้เลย

เท่าที่อ่านไปหนึ่งตอนกว่าๆ เราว่าสกิลการบรรยายของ นข ไม่เลวเลยนะ บางบทที่บรรยายเป็นพารากราฟดูอ่านง่าย เรียบเรียงดี เข้าใจได้ แต่ในส่วนแรกที่เขียนมาแต่คำพูดนั่นก็เกินไปหน่อย เข้าใจว่าอยากให้รู้สึกเหมือนเดินเรื่องไปเร็ว แต่บางทีเราตัดให้มันน้อยลงแล้วเพิ่มคำบรรยายเล็กๆ น้อยๆ ก็ช่วยลดความเป็นนิยายที่มีแต่คำพูดไปได้มากเหมือนกัน

แต่พอเริ่มบรรยายภารกิจใหม่ เล่าเรื่องย่อของเรื่องใหม่ บอกได้แค่ว่า ไม่ไหวเลย
สรรพนาม พระเอก นายเอก อะไรทำนองนั้นไม่ควรใช้บ่อย แนะนำชื่อแล้วก็ควรหลีกเลี่ยงแล้ว ควรเรียบเรียงใหม่นะคะ เขียนให้น่าสนใจเพราะสำคัญสำหรับ เรายอมแพ้ตรงนี้

เขียนคำโปรยได้น่าสนใจทีเดียว พล็อตเทพเซียน กับมาร พลัดพราก

แต่บทนำคลิกเข้าไปแล้วงง เหมือนไม่ใช่บทนำ แต่เป็นส่วนแนะนำตัวละครมากกว่า? อันนี้ไม่แน่ใจเจตนา นข เท่าไหร่นะคะ

อนึ่ง...ตัวเล็กไปหน่อย เราเปิดอ่านในแม็คบุ๊ก ไม่รู้ว่าในวินโดว์เป็นยังไงนะ ก็กดเพิ่มขนาดได้ล่ะค่ะ ไม่ได้เป็นปัญหามากมายอะไร แต่โดยส่วนตัวแล้วปกติลงด้วย ฟอนต์ 18

อ่านจบตอนแรกแล้ว ความรู้สึกคือ เขียนได้ไม่เลว ไอเดียเรื่องก็ไม่เลวเลย

ภาษาอยู่ในระดับอ่านเข้าใจได้ไม่ยาก ใช้คำสละสลวย แต่ไม่ได้ช่วยให้ตัวเรื่องสนุกมากขึ้น ระดับการใช้ภาษาสำนวนสำหรับเราจะเหนือกว่าแค่อ่านเข้าใจ คือการที่เขียนให้คนอ่านจมไปกับเหตุการณ์ และสนุกได้ทั้งที่เนื้อหาไม่มีอะไร

ซึ่งสำหรับเรื่องนี้นั้น เนื้อเรื่องดูน่าสนุกไม่เลว แต่การเล่าเรื่องยังไม่ถึงขั้นนั้น จุดที่เห็นได้ชัดคือช่วงเปลี่ยนฉากเก้าหมื่นปีถัดจากนั้น จุดนี้จริงๆ ควรจะมีการบรรยายบางอย่าง ที่ทำให้คนอ่านอินกับความรู้สึกว่ามันผ่านไปเก้าหมื่นปีแล้วนะ ไม่ใช่แค่ผ่านไปสองสามบรรทัด เซ็ตติ้งโลกก็ยังเห็นไม่ชัดเจน ตอนเห็นตัวเอกเกิดใหม่แล้วเลยไม่สัมผัสถึงความยาวนานเท่าไหร่

พารากราฟที่สอง บรรยายเรื่องทั้งหมดเหมือนยังเรียบเรียงไม่ค่อยดี อ่านแล้ววกวนอยู่บ้าง กระโดดไปมา

ย่อหน้า "โอ๊ย! หญ้านี้คมชะมัด" แล้วตามด้วยการบรรยายตัวเอกยาวพรืดใหญ่ แนะนำว่าควรเคาะแยกบรรทัด

การขึ้นย่อหน้าใหม่ ช่วยเว้นจังหวะอารมณ์ให้นักอ่านอย่างหนึ่ง ถ้าใช้ดีๆ ก็ส่งผลมากนะ

แนะนำอีกอย่างคือควรมีย่อหน้าด้วยค่ะ

อ่านจนจบเลยเรื่องนี้ 55555+

- ชื่อเรื่องคำโปรยและแนะนำเรื่อง: ดี! 5555+ ในฐานะหมอโสดคนหนึ่ง เป็นพล็อตเรื่องที่โดนใจมาก

- ขอพูดรวมๆ นะคะ: สำนวนใช้ได้เลยนะ ถือว่าอ่านได้ลื่นไหล ไม่สะดุด การบรรยายสิ่งแวดล้อมหรือตัวละครยังน้อยไปนิด แต่ก็ไม่ได้ถือว่าน่าเกลียดอะไร แต่ด้วยความน้อยนี้ทำให้ตัวคาแรกเตอร์พระเอกที่ยังมีบทน้อยค่อนข้างอ่อน เมื่อเทียบกับนางเอกและเพื่อนตัวประกอบ, การตัดฉากในช่วงแรกก็ทำได้ดีนะคะ เป็นช่วงที่กำลังน่าติดตาม ชวนให้กดอ่านต่อไปเรื่อยๆ

- ต่อจากนี้จะเป็นการเดาส่วนตัว 5555+ นข ทำการบ้านมาดีพอสมควร อาจเป็นคนในวงการ สธ. อยู่แล้ว อาจเป็น นศพ. ที่ยังเรียนไม่จบ แต่ไม่น่าใช่แพทย์อินเทิร์นที่เรียนจบแล้ว เพราะดูเหมือนยังไม่ได้สัมผัสชีวิตอินเทิร์นจริงๆ ความสรุปประวัติล่วงหน้าเสมือนตัดสินใจจะรีเฟอร์เองไม่ผ่านสตาฟ ความไม่ได้กินข้าวเที่ยงกินบ่ายแต่สั่งกินจากข้างนอก เอาจริงไม่เมคเซนส์ ถ้ายุ่งจริงอินเทิร์นส่วนใหญ่เลือกกินโรงอาหารใน รพ. แน่นอน รพ.จังหวัดทุกที่มีโรงอาหารจ้า การสั่งจากข้างนอกมากินแสดงให้สะท้อนให้เห็นว่าแม่สาวคนนี้เรื่องมากพอสมควร เลือกกินทั้งที่ไม่สามารถกินแบบดีๆ ได้ แต่จุดนี้แนะนำว่าไม่ต้องแก้นะ เพราะถ้าแก้นี่คือรื้อเรื่องทั้งเรื่องแน่นอน

- จุดที่น่าสนใจอีกอย่างคือ ฐานะที่แตกต่างระหว่างแมส กับ หมอ ถ้าไม่มีจุดพลิกผันของอาชีพพระเอก บอกได้แค่ว่า ขัดความเป็นจริงมากนะ พญ. เป็นสิ่งมีชีวิตที่โสด แต่ก็คิดเยอะ ปากบอกไม่เลือก แต่จริงๆ ก็เลือกมาก 5555+ ความแตกต่างของรายได้ สร้างความแตกต่างของไลฟ์สไตล์เช่นกัน อย่าคิดง่ายๆ ว่าเป็นคนง่ายๆ ติดดินแล้วจะอยู่กันได้จริง ในส่วนการตัดสินใจหลายอย่างแตกต่างกันแน่นอนโดยเฉพาะเรื่องใหญ่ๆ การลงทุนเอย การเก็บออมเงิน ของกินของใช้ อย่าว่าแต่ตัว พญ เองเลย ครอบครัวจะต้องดราม่า บลาๆ...etc. นี่เป็นอีกจุดหนึ่งที่น่าติดตามว่านักเขียนจะทำออกมายังไง

- ไปค่ะ แอดเฟบ อยากรู้ตอนจบ เป็นกำลังใจให้!

Cupid Writer (นักเขียนกามเทพ) Yaoi #พบรักกับสายลม

- ชื่อเรื่องคำโปรยและแนะนำเรื่อง: ส่วนนี้ทำได้ดี น่าสนใจค่ะ (แต่แอบเห็นนะว่ามีความป๋อจ้าน 555)
- ขอพูดรวมๆ ดีกว่า : ด้วยความที่อ่านได้แค่หนึ่งตอนครึ่ง สำนวนอยู่ในระดับไม่เลว พออ่านได้ แต่ลีลาการเล่าเรื่องก็ยังห่างไกลจากคำว่าดี บทช่วงจบของ มรว. กับปิ่นมุก เราอ่านด้วยความรู้สึกยืดเยื้อ และรู้สึกว่ามันไม่เป็นธรรมชาติโดยเฉพาะส่วนของบทสนทนา คำแนะนำเราคือ ถ้าเป็นแค่บทที่สร้างมาเพื่อโชว์บทหวานของนิยายตอนจบ งั้นก็ตัดให้เหลือไม่กี่วรรคก็พอค่ะ เพราะถ้ามันไม่ได้ส่งผลต่อเนื้อเรื่องก็ไม่ควรยัดเข้ามาเยอะเกินไป บั่นทอนความอดทนของนักอ่าน, ในส่วนการเปิดตัวละครก็ยังเป็นปัญหามาก ปัญหาเดิมๆ ที่เจอในนักเขียนมือใหม่ที่ยัดบทแนะนำมาทั้งดุ้นแบบไม่มีศิลปะ ปัญหานี้แก้ด้วยการเปิดประสบการณ์ตัวเองเอยะๆ หาเรื่องอื่นดีๆ อ่านดู แล้วศึกษาเทคนิกมาพลิกแพลงใช้เอง, โดยตัวธีมและไอเดียของเรื่องดีอยู่แล้ว เป็นสไตล์ของวายวัยรุ่นที่น่าสนใจ ต้นทุนดี ปัญหาอยู่ที่การเขีนและการเล่าเรื่อง

เอลลาได้หลุดเข้าไปในอนิเมะเรื่องหนึ่งที่เธอชอบมาก และได้อยู่ฝั่งตัวร้ายสมใจ ทว่าแผนการที่จะยกพระเอกให้นางเอกไปซะ แล้วจะได้ออเซาะคอลินตัวร้ายที่รักให้สมใจกลับล้มเหลวเมื่อคุณพระเอกดันหันมาสนใจนางร้ายอย่างเธอ แล้วอย่างนี้เอลลาจะได้แอ้มคอลินมั้ย--แค่กๆ
เรื่องนี้เป็นนิยายที่อ่านได้เรื่อยๆ ผมอ่านได้จนจบทีเดียว ความโดดเด่นคือสำนวนสะดีดสะดิ้งน่าหยิกไม่น้อยทำให้อ่านเพลิน ผ่อนคลาย ใช้ภาษาไม่ซับซ้อน เรียบเรียงได้ดี จังหวะจะโคนในการนำเสนอก็ใช้ได้ทีเดียว แต่ลูกล่อลูกชนยังไม่ถึงขั้นแพรวพราว โดยรวมแล้วถือว่าดีเลยครับ
คาแรกเตอร์เป็นอีกส่วนที่ทำให้ผมอ่านได้เรื่อยๆ จนถึงตอนล่าสุด เรื่องนี้นำเสนอออกมาได้ดีทีเดียว ทุกตัวละครเฉลี่ยบทได้ดี ไม่ว่าจะเนน คอลิน ลัวร์ สารภาพว่าแอบรำคาญความเวิ่นของเอลล่าเล็กน้อย บางครั้งก็แป๊ก แต่รวมๆ แล้วก็พอรับได้ ตัวที่ผมชอบสุดเป็นกระต่าย 55555+ มีความโดดเด่นบางอย่างที่น่าจับตามองเลยล่ะ
ในส่วนของพล็อตนั้น ถือว่าอยู่ในแนวกระแสที่ไม่ได้แตกต่างไปจากเรื่องอื่นมากนัก ซึ่งก็มีทั้งผลดีและผลเสียปะปนกันไปครับ ถ้าทำได้ไม่เด่นพอก็จะกลืนหายไป ไม่ได้เป็นที่จดจำ แต่ถ้าทำได้ดีก็จะลอยลมไปเลย...ณ จุดนี้ ผมว่าต้องดูกันต่อไปล่ะ
ส่วนที่แนะนำเรื่องเกมบทแรก ผมว่าเปิดตัวยัดข้อมูลมากไปหน่อย เลยอ่านไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เดาๆ เอาจากข้อมูลทั่วไปของนิยายประเภทนี้ (แต่เอาจริงๆ แนวหลุดเข้าเกม เข้าอนิเมะ สังเกตว่านักเขียนไม่ค่อยอธิบายธีม ผมก็อ่านเอาสนุกเฉยๆ แล้วก็ผ่านไป สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าใจธีมมากนัก ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าดีไหม) แต่โดยส่วนตัว ผมว่าเรื่องนี้ทำได้ดีนะ ธีมชัดกว่าหลายเรื่องที่เคยผ่านตามา
เป็นกำลังใจให้ครับ

นิยาย : วินโฟลว นิทานย้อนเวลา
ความเห็น :
ชื่อเรื่อง ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นวรรณกรรมเยาวชนของต่างประเทศ คงเพราะเอาวินโฟลวมาเป็นชื่อด้วยล่ะมั้ง ซึ่งธีมจริงๆ มันออกไทย ผจญภัย หม่นเล็กน้อยด้วย ถ้าผมเป็นนักอ่านที่หลงเข้ามาก็คงอุทานว่า....คุณหลอกดาว!
แนะนำเรื่อง ส่วนที่ยาวสี่บรรทัดอ่ะครับ มันเหมือนจะดี แต่อ่านแล้วมึนงง เพราะดันใช้ชายหนุ่ม หญิงสาว แฟนเธอ แฟนเขา อิรุงตุงนังไปหมด ต้องนั่งลำดับความคิดดีๆ อ่านทวนดีๆ ถึงจะพอเข้าใจได้ แนะนำให้ใช้ชายหนุ่มไม่กี่ครั้ง ใช้ชื่อมาแทนบ้างก็ได้ครับ ลดความสับสนของนักอ่านลง
การสลับเนื้อหา แล้วคิดว่าผู้อ่านอาจสับสนได้ ให้เลือกอ่านตามใจชอบ สำหรับผมถือว่าไม่ควรทำ (ถ้าเป็นผมจะไม่ทำแบบนี้) เหตุผลคือเราเป็นนักเขียน ถ้าเราต้องการตีพิมพ์เป็นหนังสือ มันก็ต้องเปิดหน้า 1 ไป 2 ไป 3 อยู่แล้วนี่ครับ เราเป็นคนกำหนดแต่แรกว่าจะให้นักอ่านอ่านอะไรก่อน เขาเลือกไม่ได้หรอกว่าควรจะอ่านอันไหนก่อนจึงเข้าใจ หน้าที่ของเราคือเรียบเรียงให้เขาเข้าใจ ให้เขาสนุกในแต่ละส่วนที่เรานำเสนอร้อยเรียงมา
มาถึงเนื้อเรื่องกัน
ผมเพิ่งจะอ่านจบบทแรกวันนี้ ที่จริงเริ่มอ่านเมื่อวันแรกที่รับเลยแหละ สำนวนภาษาดีนะครับ อ่านลื่นไหล แต่คิดว่าอ่านๆ หยุดๆ มานานส่วนนึงคงเพราะวรรคเริ่ม ส่วนนิทานที่เล่าน่ะครับ สมกับที่พระเอกยังแก้ไม่เสร็จ มันให้ความรู้สึกทื่อมาก ไร้แรงดึงดูด จนอ่านแล้วก็พลอยรู้สึกอืดไปด้วย ถ้าแก้ตรงจุดนี้ได้ เกลาให้มันดีสักหน่อย อ่านแล้วมีความรู้สึกน่าจะดีขึ้น
ส่วนท่อนเก็บดอกบัว ให้ความรู้สึกเรื่อยๆ เอื่อยๆ ดีครับ
จนกระทั่งถึงท่อนที่ ศพลอยน้ำมา คือจะบอกว่าศพจะลอยน้ำเมื่อมันอืดแล้ว คือตายได้หลายวันละ คนจมน้ำใหม่ๆ ยังไม่ตายจะไม่ลอยขึ้นมา
อีกอย่าง ปฐมพยาบาลคนจมน้ำคือ กดหน้าอก ไม่มีเป่าปากนะ (แต่คนมักจะเข้าใจผิดเพราะละครไทยชอบทำ) ไม่จำเป็นต้องจับชีพจรก่อนครับ สำหรับคนทั่วไปที่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ที่ได้รับการฝึกฝนมา
สัญลักษณ์แปลกๆ ครับ พวก “ - -“ ขีดๆ เนี่ยไม่มีใช้ในนิยายไทยนะ มักจะเห็นในนิยายแปล ซึ่งผมว่าถ้าแปลดีๆ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้อ่ะ แล้ว ! ! ติดกันสองตัวยิ่งไม่ใช้ ไม่ต้องเว้นห่างครับ สนพ. ส่วนใหญ่ที่เห็นจะไม่ต้องเคาะวรรค ซึ่งผมก็ไม่ได้มีความรู้มากนักพวกสัญลักษณ์ภาษาพวกนี้ แค่พูดตามที่เคยเห็นมาเท่านั้นแหละ
ผมต้องขออภัยด้วย ที่นอกจากทำให้ช้ามาก แล้วยังอ่านให้แค่ตอนเดียวอีก สารภาพตามตรงว่าผมไม่ชอบบรรยากาศนิยายเรื่องนี้เท่าไหร่ มันไปไม่สุดสักทาง ก้ำๆ กึ่งๆ จะร่าเริงก็ไม่ใช่ เจอศพแล้วก็สยองก็ไม่เชิงอีก อิหลักอิเหลื่ออยู่ตรงกลางแล้วผมไม่รู้จะบิวท์ตัวเองไปทางไหนดี แต่บางคนก็ชอบความเรื่อยๆ ความกลางแบบนี้นะครับ ลางเนื้อชอบลางยา ผมไม่ออกความเห็นส่วนนี้ดีกว่า
การตีพิมพ์คงต้องบอกว่ายากหน่อยสำหรับนิยายสไตล์ก้ำกึ่งแบบนี้ ถามว่าเป็นไปได้ไหม...ความเห็นผมคือน้อย เว้นเสียแต่จะแก้รูปแบบนำเสนอให้ตื่นเต้นขึ้นในพล็อตเดิม (จริงๆ พล็อตน่าสนใจมากจากที่อ่านแนะนำเรื่องมา) ผมเป็นพวกเริ่มไต่ไปทีละก้าวแล้วรู้สึกว่าไม่ทันกินน่ะครับ ชอบแบบที่เปิดมาแล้วพีคเลย 5555 ดึงดูดได้ในทันที แต่ก็พยายามเข้าแล้วกันนะครับ
สุดท้ายนี้ ขอให้นิยายได้ตีพิมพ์ครับ
ถ้าพลาดจาก สนพ. ยังไงก็มีทางทำมือ หรือขายอีบุ๊กอยู่ อย่ายอมแพ้ง่ายๆ

ไหน้อย
04/08/2559

นับว่าประสบความสำเร็จในด้านความแปลกใหม่จริงๆ สำหรับนิยายเรื่องนี้ การเล่นประเด็นเด็กสาวสลับตัวน้องชายเข้าไปอยู่ในคุกแทน ดึงดูดความสนใจจากผู้คนได้มาก ตัวละครทั้งหลายออกแบบมาได้น่าสนใจ เรียกได้ว่าเป็นฮาเร็มชายเรื่องนึงเลยทีเดียว แต่ในเรื่องความสมเหตุสมผลนั้นยังบกพร่องอยู่หลายจุด

***มีสปอยนะครับ***

ไล่กันมาตั้งแต่แรกเลยดีกว่า จุดแรกที่ผมมองเห็น คือแผนการสลับตัวของซอล ที่บอกแค่ว่า ให้น้องชายหาทางขอร้องผู้คุมให้มาเยี่ยมแม่ให้ได้ ผมเฟลตั้งแต่ตรงนี้ เพราะการขอร้อง กับนักโทษนั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย ยังดีที่ซอลมารู้ทีหลังว่า มีคำขอหนึ่งอย่างก่อนเข้าเรือนจำ...

รู้ก่อนรู้หลัง สำคัญอย่างไร? มันบอกได้นะครับ ว่าตัวเอกเราวางแผนแค่ไหน ก่อนจะลงมือทำ กรณีนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าซอลไม่ได้วางแผนอะไรเลย เสี่ยงมากที่จะถูกจับได้ แล้วน้องชายก็ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า ถ้าไม่ได้โชคดีมีแผนแตกซวยหมู่นะฮะ

อีกอย่างคือการปลอมตัวของซอล แค่ตัดผมอย่างเดียวไม่ได้ทำให้ผู้หญิงกลายเป็นชายได้ แน่นอนว่าต่อให้เป็นฝาแฝด แต่ก็เป็นแฝดชายหญิง ไม่มีทางเหมือนร้อยเปอร์เซ็นต์ (แต่เราจะมองข้ามไป สมมติว่าเหมือนมากแล้วกัน) แต่ในด้านอื่นๆ เช่นเค้าโครงใบหน้า โหนกคิ้ว โหนกแก้ม มันต่างแน่นอนอยู่แล้ว ด้วยฮอร์โมนเพศชาย และฮอร์โมนเพศหญิง ยังไงก็ต่างครับ หน้าผู้หญิงจึงมักจะดูละมุนตากว่า ยังไม่คิดเรื่องหนวดเครานะครับ ต่อมาคือมวลกล้ามเนื้อ สรีระ ต่อให้น้องชายผอมบางอ้อนแอ้น แต่ยังไง ผู้หญิงก็ต้องมีทรวดทรงสักนิด อกไข่ดาวยังไงก็พอเห็นล่ะน่า แล้วไหนจะช่วงสะโพก อันนี้ยากแน่ ร้อยทั้งร้อย หญิงสะโพกผายกว่าชาย ขึ้นกับว่าจะปิดบังอำพรางยังไงครับ

เท่าที่ผมทราบ เวลานักโทษเข้าเรือนจำ ปกติเค้าไม่ให้พกอะไรเข้าไปเลยนะครับ ต้องตัวเปล่ามาก ป้องกันการพกยาเสพติด และอาวุธเข้าไป กระทั่งเสื้อผ้ายังลอกออกหมด (ที่ผมเคยเห็นคือ เปลือย แล้วฉีดน้ำล้างก่อนเข้าเรือนจำ) แล้วก็ใส่เสื้อผ้าเรือนจำหมด เป็นเสื้อนักโทษอ่ะครับ พวกสีสันคัลเลอร์ฟูลนี่ไม่น่าหาได้นะ รวมถึงกล่องปฐมพยาบาลด้วย ผมคิดว่าไม่น่าให้เข้าไปได้ จากการตรวจค้น คือถ้าไม่ได้คิดจะเข้าไปมีเรื่องกับใคร แค่ห้องพยาบาลประจำเรือนจำก็เหลือเฟือแล้วครับ ในสายตาผู้คุมนะ

อ่ะ แต่ก็เป็นเฉพาะเรือนจำแคนซัสแล้วกัน

ต่อมา ประเด็นอาบน้ำนี้ขาดไม่ได้เลย การที่ซอลมายืนอึ้ง เห็นห้องอาบน้ำรวม บอกให้รู้ว่าเธอไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาซักนิด แบบ...ถ้าหาข้อมูลสักนิดก่อนเข้า จะรู้ว่ามีโอกาสที่จะเป็นห้องอาบน้ำรวม แล้วเธอจะทำยังไง นอกจากนี้ ถ้าเกิดว่าไม่มีห้องอาบน้ำแยกล่ะครับ เกิดว่ามีในแปลนก่อสร้าง แต่ผู้คุมปิดล็อกไม่ให้เข้าซะอย่าง ซอลจะทำยังไง? คือการมุทะลุเข้ามาแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้มันเอาตัวรอดได้ยากมาก นี่คุกนะครับ ไม่ใช่โรงเรียนเวทมนตร์

ถัดมาอีก ผมจำไม่ได้ว่าครั้งแรก ซอลมีเรื่องต่อยกับใคร แต่คุ้นๆ ว่ามีคนหนึ่งท้าทายด้วย ทำนองว่า ไม่กล้าล่ะสิ แล้วซอลก็ตอบว่า บังเอิญฉันกล้าว่ะ แล้วก็ต่อยกันเปรี้ยง...อ่า เข้าใจนะครับว่าอยากให้ซอลโชว์เมพ ต่อสู้กับผู้ชาย ฉันไม่ยอมถูกกดขี่หรอก ฉันไม่ยอม! แต่พอผู้คุมมา ก็คิดในใจ “ซวยแล้ว” ผมนี้เพลียเลย ตอนก่อนจะต่อยไม่คิดบ้างเหรอครับเจ๊ ไอ้เรื่องซวยน่ะ พอปัญหามาถึงตัวแล้วค่อยคิด จุดนี้เป็นอีกหนึ่งจุดที่ทำให้ซอลดูเด็กมุทะลุ ไร้สติมาก ไหลไปตามการยั่วยุและแรงอารมณ์

นอกจากนี้ ยังจำได้ว่าซอลปฏิเสธการผูกมิตรจากใครสักคน คิดจะเป็นหมาป่าเดียวดาย...ขนาดผมไม่ได้เป็นนักโทษ ผมยังคิดเลยครับว่าถ้ามีคนแบบนี้มา ผมจะแกล้งมัน 5555+ มันน่าหมั่นไส้ น่าเหยียบเป็นบ้าเลย โดยส่วนตัว ผมไม่คิดว่าคนที่มีทัศนคติแบบนี้จะอยู่รอดปลอดภัยในคุกได้ ถ้าไม่เจ๋งจริงขนาดเป็นยอดหมาป่าเดียวดาย ก็คงเน่าตายในเร็ววันอ่ะครับ ซึ่งผมภาวนาให้หนูซอลเป็นอย่างแรกก็แล้วกัน

เรื่องสำนวน มีติดขัดมากที่สุดก็เห็นจะเป็นการเคาะย่อหน้าอ่ะครับ บางครั้งก็ดูขึ้นบรรทัดใหม่แปลกๆ ทั้งที่เหมือนจะอยู่ในย่อหน้าเดียวกันแท้ๆ แต่ดันไม่มีย่อหน้า อย่างเช่น

ทุกสายๆตาของนักโทษในโรงอาหารต่างจับจ้องมาที่เราทั้งคู่กันอย่างไม่ลดละ และตอนั้นเอง
ที่ฉันได้ยินเสียงของผู้คุมที่อยู่ข้างบนตะโกนลงมา

มันควรจะเป็น

ทุกสายๆตาของนักโทษในโรงอาหารต่างจับจ้องมาที่เราทั้งคู่กันอย่างไม่ลดละ และตอนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงของผู้คุมที่อยู่ข้างบนตะโกนลงมา

แถมอันนี้ครับ แหล่งข้อมูลไว้ศึกษาอ้างอิง http://www2.djop.moj.go.th/law/rule/djoprule

ยอมรับว่าแรกเข้ามาอ่านไม่ได้คาดหวังมากนัก เพราะรสนิยมเราชอบนิยายรสเข้มๆ ยิ่งขึ้นชื่อเรื่องมาเฟียแล้วก็..อ่านะคะ แต่พออ่านบทที่สองก็สะดุดใจ ยิ่งเจอมณีรินยิ่งอมยิ้ม เลยขอถือโอกาสมาสร้างแลนด์มาร์กให้ตัวเองซะหน่อย (ฮา)


คาแรกเตอร์ตัวละครโดดเด่นค่ะ ลานนาเป็นนางเอกที่แปลก และนับว่าเด็ด สมควรยกนิ้วให้จริงๆ ส่วนเฮคเตอร์ ก็เป็นผู้ชายที่น่ารักค่ะ เราชอบเฮคเตอร์นะ แต่บางทีก็รู้สึกว่าเขาช่างเป็นผู้ชายน่ารักที่ไม่มีกลิ่นมาเฟียอย่างที่เคยคาดหวังไว้จากชื่อเรื่องเลย (ฮา) มณีรินเป็นตัวละครที่เราชอบมาก รู้สึกว่านักเขียนสร้างออกมาได้...ซื่อบื้อจากใจจริงๆ ค่ะ เขียนได้เป็นธรรมชาติที่สุดในเรื่องนี้แล้ว น่ารักมากจริงๆ


พล็อตเรื่องนั้นแปลกในช่วงแรก และกลับมาเป็นการเดินเรื่องธรรมดาอย่างรวดเร็ว แต่สามารถดึงดูดไว้ได้ด้วยความน่ารักของตัวละครค่ะ ทำให้เราอ่านได้ด้วยความรู้สึกที่ว่า..เหมือนจะมีอะไรซ่อนอยู่ แต่ก็ไม่มี (ฮา) เป็นการรักกันของคนสองคนและมีมือที่สาม ไม่ถึงกับอ่านแล้วใจเต้นตึ้กตั้ก แต่ก็ทำให้อยากอ่านได้เรื่อยๆ


กลวิธีการเล่าเรื่อง ในบทแรกมันเปิดได้แปลก...แต่ก็หลายอย่างก็ขาดความสมเหตุสมผลมากไปจนเกือบทำให้เราปิดทิ้งไปแล้วค่ะ ต้องชั่งใจมากทีเดียวกว่าจะเปิดบทที่สองได้ และบทถัดมาก็ทำให้เราติด (ฮา) สรุปคือ ไม่ประทับใจบทแรกที่เปิดตัวค่ะ ถ้าปรับปรุงได้ นิยายเรื่องนี้จะมีเสน่ห์มากขึ้นอีกหลายเท่าตัวเลยทีเดียว เพราะบทถัดๆ มาทำได้ดีทีเดียวค่ะ


บทสนทนาในช่วงแรกๆ ขัดๆ อยู่นะคะ ไม่ลื่นไหลเป็นธรรมชาตินัก อยากให้ลองดูสักนิด ช่วงหลังทำได้ดีแล้วค่ะ


โดยรวมแล้ว ริรักมาเฟียเป็นเรื่องที่ใช้การดำเนินเรื่องง่ายๆ แต่ทำให้มีเสน่ห์ได้จากการเล่าเรื่องของนักเขียน และความน่ารักของตัวละคร เราก็ขอแสดงความคิดเห็นลงกล่องคำนิยมแล้วกันนะคะ หากผิดพลาดไม่ถูกใจยังไงก็ขออภัยไว้ล่วงหน้า (ตามมาฟีดแบ็กที่ไอดีเราได้นะ 555+ ไม่ว่ากัน) สุดท้ายนี้ก็ขอให้สู้ๆ นะคะ เขียนให้จบนะ เราตามอ่านอยู่ ^^