ก่อนอื่นเลย ชอบชื่อเรื่องอันนี้อาจเป็นความชอบส่วนบุคคลด้วย เพราะค่อนข้างชอบนิยายแนวหลุดเข้าไปในนิยาย ซึ่งว่ากันตามจริง เรื่องนี้คือเป็นแนวกระแสหลายแนวมาก ทั้งเข้าไปในนิยาย ทั้งจีนโบราณ เรียกได้ว่าแค่ชื่อเรื่องก็เรียกคะแนนนิยมได้สูงแล้ว

แต่พอมาถึงคำโปรย คนจะมองผ่านเอาได้ง่ายๆ นะคะ เพราะเล่นเรียกคะแนนสงสารก่อนเลย ว่าแต่งเป็นเรื่องแรก ลงท่ี่ไหนบ้าง...ซึ่งงงง นักอ่านเขาไม่ได้เป็นแม่พระ กดอ่านของใครเพราะสงสารหรอก เขาต้องการนิยายที่สนุก นักเขียนจะแต่งเรื่องแรกหรือเรื่องที่ร้อยเขาก็ไม่ได้สนใจนะ จุดนี้สมควรเปลี่ยน ใช้ส่วนพื้นที่ของคำโปรยให้เกิดประโยชน์สูงสุด

ส่วนแนะนำเบื้องต้น ที่เหมือนโปรยปกหลัง เราว่าทำได้ไม่เลวจริงๆ สัมผัสได้ถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของตัวร้าย ทำให้สามารถหวีดตัวร้ายได้อย่างมีประสิทธิภาพ น่าอ่านมากค่ะ

ในส่วนของการถ่อมตัวล่วงหน้านั้น ยังคงยืนยันว่าไม่เป็นประโยชน์ 555 แสดงถึงความไม่มั่นใจและไม่โปรของเรา แต่ถ้าอยากลดความคาดหวังของนักอ่านไว้ก่อนอ่าน อืม...อันนี้แล้วแต่การตัดสินใจเลือกของ นข เลยค่ะ

อ่านแค่บทแรกนะ สำนวนภาษาถือว่าไม่เลวเหมือนกัน อ่านได้เข้าใจ ไม่มากและไม่น้อยเกินไป ทำได้ดีมากเลยแหละสำหรับมือใหม่ ส่วนที่เราไม่ชอบที่สุดคือ การใช้สรรพนาม "นาง" ของตัวนางเอกที่อยู่ในยุคอ่านนิยายออนไลน์ คือมันโบราณมากๆ ซึ่งไม่เข้ากับยุคสมัยเลย ถ้าใช้ในตอนที่อยู่ในนิยายโบราณจะเข้ากันมากกว่า แต่เราก็เข้าใจความอิหลักอิเหลื่อของนักเขียนนะ เพราะถ้าเริ่มต้นด้วยเธอ มันก็เหมือนบังคับให้ใช้เธอตลอด ยกเว้นจะหาจุดเปลี่ยนซึ่งยากมาก แต่นั่นแหละ ใดๆ ก็ตามคือมันไม่เข้าบริบทจริงๆ

ส่วนที่สองที่อยากให้ให้ความสำคัญมากๆ นั่นคือ การเล่าพล็อตเรื่องเดิมของนิยายออนไลน์ ส่วนนี้ทำได้ไม่เลว แต่เรากลับรู้สึกว่าสามารถทำให้น่าสนใจได้มากกว่านั้น ทำให้อ่านสนุก และทำให้คนอ่านติดหนึบได้ในทันที

เราเคยเจอเรื่องนึงสไตล์นี้ สกิลเขียนของนักเขียนยังไม่ดี แต่ตอนเล่าพล็อตนิยายแรกเริ่ม ทำได้ดีมาก! มันดูสนุก น่าลุ้นไปหมด ส่วนที่ควรเปิดเผยก็เปิดเผย ส่วนที่เก็บไว้เป็นปริศนาก็เก็บ ทั้งจังหวะการปล่อย การดึงจังหวะเขาทำได้ดีมาก แม้ว่าหลังจากนั้นเขาจะเขียนเล่าได้ออกทะเลไปไกลโพ้น ไม่เอาไหนเลย เราก็ยังอ่านต่อได้อีกเกือบสิบตอนก่อนจะเท 5555 ที่ทนอ่านมาทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเรื่องเล่าในตอนต้นแท้ๆ

ซึ่งจากที่อ่านมา พล็อตเรื่องแรกเริ่มของเรื่องนี้เป็นวัตถุดิบที่ดีนะคะ อาจต้องใช้ความพยายามขึ้นอีกนิด พยายามเรียบเรียงให้น่าสนใจกว่านี้อีก

ส่วนที่พูดถึงข้อมูล ไม่แน่ใจว่าหมายถึงข้อมูลอะไร แต่คิดว่าคงอ่านไม่ได้มากพอจะพูดถึงได้ เราเองก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องจีนมากนัก อาจจะเขียนจีนมาแล้วเล่มนึงแต่ก็เป็นจีนเสิ่นเจิ้นนั่นแหละ 555 อาจจะต้องไปหาข้อมูลความรู้เอาเองนะคะ

หลงเข้ามาค่ะ ตามแอดเฟบของคนอื่นมา
เป็นเรื่องที่อ่านได้เรื่อยๆ สนุกดี
ตอนยาวดี ถือว่าเริ่มต้นได้สวยค่ะสำหรับมือใหม่
แนะนำตัวสักนิด ข้าน้อยเป็นนักเขียนและนักอ่าน ที่อ่านได้ทุกแนว
เมื่อก่อนชอบอ่านแฟนตาซี แปรผันได้ทั้งนอร์มอลและยาโยย
แต่ตอนนี้ชอบของแปลก...อะไรที่แปลก แหวกแนวจะชอบมาก
ดังนั้นความเห็นบางส่วนจึงเป็นความเห็นที่อาจจะหลุดกระแสไปบ้าง
ก็แล้วแต่ท่านจะพิจารณาไปตามสมควรนะคะ

มาวิจารณ์กันอย่างแรกก่อนดีกว่า

ชื่อเรื่องค่ะ...ชื่อนี้มันล่อแหลม อ่า...จะว่ายังไงดี คือมันอาจจะดูหวือหวา ดึงดูด สำหรับวัยรุ่นร้อนแรง แต่เมื่อโตขึ้น ได้พิจารณาดีๆ แล้วจะรู้ว่าการเอาคำหยาบคายมาดึงดูดคนเข้านั้น ไม่ได้ชวนให้รู้สึกภาคภูมิใจสักเท่าไร่เลย ทั้ง"เอากัน" "กู" " " เราเข้าใจนะว่ามันเป็นกระแสการตั้งชื่อของวาย แต่ส่วนตัวแล้วก็อยากให้นักเขียนรุ่นใหม่ๆได้ตระหนักถึงความเหมาะสมตรงนี้บ้าง ควรมิควรก็แล้วแต่จะพิจารณานะคะ :))

อันดับถัดมาคือแนะนำเรื่อง
บอกตรงๆว่า เริ่มอ่านเพราะบอกว่า "เคะแมนๆ หล่อๆ เท่ๆ "
ก็หวังไว้แต่แรกอ่านะคะว่าอยากอ่านอะไรที่แมนจริงๆ มันก็เลยมีความคาดหวังไว้ไม่น้อย จะมาแอบเฟลนิดๆก็ตอน ป๋วยเริ่มหลุด...อ่า T T ทำไมต้องชมป๋วยน่ารัก ว่าเป็นเคะแน่นอน ข้าน้อยจิตตกค่ะ เพราะไม่ได้หวังให้เนื้อเรื่องเปิดเผยเร็วปานนี้ว่าใครเป็นเคะ เป็นเมะ จิ้นไปแล้วว่าป๋วยอาจจะเป็นเมะก็ได้ ต้าร์อาจจะผันตัวเป็นเคะ แบบนี้มันถึงจะมีลุ้นให้จิ้น บลาๆๆ ตรงจุดนี้เลยอดรู้สึกไม่ได้ว่าท่านยังติดลักษณะการเล่าเรื่องจากคนอื่นมามากอยู่ เหมือนจะบอกไปเลยว่าใครเคะใครเมะ ทั้งที่ความจริงตั้งใจว่าเคะแมน ก็ไม่เห็นต้องบอกก่อนเลยนี่นะ....

มาดูพล็อตเรื่องกัน
เท่าที่อ่านได้ตอนนี้ (ใครยังไม่ได้อ่าน ต่อจากนี้คือการสปอลย์ ขอเตือน)

คู่สำคัญคือ ต้าร์ กับ ป๋วย เปิดตัวด้วยเพื่อนรักหลบซ่อนมาสามปี...น่ารักดีค่ะ
ต่อด้วยคู่รอง เด่นสุดเลยก็ ไผ่...กับใครสักคน
นี่ทำให้เรารู้สึกลุ้น ตื่นเต้นกับการไม่เปิดเผย >< รู้ไหมคะ การมีความลับในเรื่องทำให้นักอ่านรู้สึกอยากอ่านเพื่อจะรู้ว่าจะเป็นไงต่อไป นักเขียนที่ดีต้องรู้จักเปิดและปิดอย่างเหมาะสม ณ จุดนี้ขอบอกว่าเราลุ้นคู่ไผ่มากกว่าป๋วยต้าร์เสียอีก เพราะไม่รู้ว่าไผ่จะไปลงเอยกับใคร ระหว่างปั้น หรือซีลอน หรือจะทั่งความจริงแล้วปั้นกับซีลอนจะได้กันเอง(อันหลังนี่ฟินตายไปเลย...)
ช่วงแรกๆของเรื่อง เราเดาได้แล้วว่าคนที่ต้าร์ชอบต้องไม่พ้นป๋วย..แหม พี่เล่นแบไต๋ซะขนาดนั้น-.,- แต่ช่วงนั้นยังแอบลุ้นไม่น้อยว่าบางทีอาจจะไม่ใช่พระเอกก็ได้นะเออ ! อย่างเช่น...ไผ่เป็นพระเอก แรกเจอก็ชกหน้าเปรี้ยงเลย อ่า..ข้าน้อยชอบของแปลก เรื่องราวที่ทำให้แปลกใจได้นี่แหละ !
แต่ช่วงหลังมานี่ ดูแนวแล้วอย่างไรก็คงไม่พ้นต้าร์ (แอบเซ็ง...เดาได้แล้วนี่นะ) เลยหันไปสนใจสามเส้าของไผ่ ซีลอน ปั้น หรือไม่ก็แอบจิ้นคู่อื่นแทน

อยากจะกล่าวถึงธีมหลักเรื่องอีกครั้ง เหมือนมันเป็นกระแสอะไรบางอย่างของตลาดวาย ที่มักจะเป็นเรื่องของเด็กมัธยมหรือมหาลัย ที่มีกลุ่มเพื่อนชายสองกลุ่ม ถ้าไม่กินกันเองในกลุ่มก็จะจับคู่ครบกันหมดในแก๊งตรงข้ามนั่นแหละ แล้วตัวประกอบสำคัญอย่างหนึ่งก็คือสาววาย -_- ต้องออกมาทำตาระยิบระยับใส่คู่ตัวเอกทุกที และส่วนใหญ่สาววายนั้นก็มักจะอยู่ในฐานะน้องสาวเสียด้วย เหอๆๆๆ

ภาษา
อ่า...เป็นภาษาง่ายๆ แต่บางทีก็อ่านไม่ง่าย
เข้าใจว่าเน้นกลุ่มวัยรุ่นที่ไม่เสพความสละสลวยของภาษานัก
แต่การบรรยายหลายจุดยังวกไปวนมานะคะ แล้วบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องบอกซ้ำสองรอบ มันจะทำให้เนื้อเรื่องดูน่าเบื่อลงไป อย่างเช่น

'บีคือชื่อน้องสาวมันครับ พวกผมก็เห็นหน้าบ่อยอยู่ น้องมัน ทอมสุดๆ แต่ก็น่ารักดี
"น้องบีที่ออกทอมๆเนี่ยนะจัดสวน เออ แปลกดี" แทนพึมพำ '

คือตรงช่วงนี้ ไม่ต้องย้ำสองรอบก็ได้ค่ะว่าทอมสุดๆ ทอมๆ ยิ่งบรรยายด้วยคำเดียวกันยิ่งดูเฟ้อไป

เรื่องบทต่อปากต่อคำนี่ ดูไหลลื่นดีทีเดียว

อืม...โดยรวมถือว่าอ่านได้เรื่อยๆค่ะ ไม่ได้มีอะไรดึงดูดใจจนกระ กระสนอ่านต่อ ไม่ถึงขั้นจิกหมอน ไม่ถึงขั้นติดหนึบทำอะไรไม่ได้ ซึ่งก็ถือว่าทำได้ดีมากแล้วค่ะสำหรับนักเขียนใหม่ที่เพิ่งเริ่มต้น เชื่อว่าหากลองย้อนไปทบทวนหลายๆองค์ประกอบดู ผลงานจะต้องออกมาน่าสนใจมากแน่ๆ

เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^

เนื่องจากไม่ได้เม้น จึงขอรวบยอดในคำวิจารณ์เลยแล้วกัน
เป็นนิยายที่น่าสนใจ แต่ยังไม่สนุกเท่าที่ควร

เริ่มจากพล็อต เปิดตัวได้ดีเรืองเกี่ยวกับอาหลาน ความน่ารักของเด็กกับผู้ใหญ่
แต่ความรู้สึกจะดรอปลงตอนที่เริ่มมีนางอิจฉาเข้ามา
แบบว่า " เอาแล้ว อีหรอบนี้มันต้อง...." คือเดาได้อ่ะค่ะ ไม่ค่อยแปลกใจนัก
แล้วส่วนตอนหลังๆก็ดู พีคแบบละครไทย พล็อตแย่งผู้ชายแบบหน้ามืด
ออกตัวว่าเราเป็นคนที่ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ อ่านแล้วอึดอัด
ความคิดตัวละครจะหมกมุ่น วนเวียนอยู่แค่เรื่องรักใคร่ (ไม่ถนัดอ่านจริงๆ)
ทั้งตัวประกอบ ตัวพระ ตัวนาง ยังดีที่หลานๆน่ารัก เลยไปต่อไหว

แต่ถามว่าพล้อตแบบนี้ ทำให้สนุกกว่านี้ได้ไหม เราคิดว่าได้นะคะ
บทพูดของตัวละครแต่ละตัว ไม่ค่อยมีเอกลักษณ์เท่าที่ควร
บทบรรยาย หลายครั้งใช้ภาษาพูดที่ไม่เหมาะกับการเอามาบรรยาย แบบอ่านแล้วมันสะดุดกึก ถามว่าฮามั๊ย ก็ฮานั่นแหละ แต่มันก็ยังไม่ใช่อารมณ์นั้นอ่ะ คือมันควรจะมีเสน่ห์ในตัวอักษร ทำให้น่าสนใจได้กว่านี้ แต่เราเหมือนจะอ่านผ่านไปเร็วๆมากกว่า คือ...มันอาจจะเยอะไป ละเอียดไปก็ได้มั้งคะ

มุกท้องนี่...น้ำเน่าได้อีก (หัวเราะ)
ดีนะที่สมุทรโง่ ไม่รู้ว่าคนท้องอ่อนๆควรงดเว้นเซ็กซ์รุนแรง เอาจริงๆคนปกติธรรมดาเขาก็รู้กันนะคะ โดยเฉพาะเขาเคยอยู่กับพี่ชายที่มีเมียท้อง ก็น่าจะพอรู้เรื่องคนท้องมาบ้าง เราจำได้ว่ารู้มาจากรายการโทรทัศน์อะไรซักอย่าง

แอบรู้สึกว่าผู้เขียนจงใจให้ดราม่า
ตัวเด่นเลยคือสมุทรสินะ เพราะช่วงนี้บทกรรณาอ่อน ไม่สิ...บทเธออ่อนกว่าสมุทรมาพักใหญ่แล้วตามความคิดเรา เห็นผู้เขียนไปโฆษณาในบอร์ดนักเขียนว่าเป็นพระเอกที่คนอ่านเกลียด ยอมรับว่าจริง...เพราะมันโลเลมากกว่า แล้วที่อยากด่า ก็เพราะคันปากในความโง่ของมัน ไม่ใช่อะไรเล้ย

อ้อ แล้วอีกเรื่องคือ รู้สึกถึงความรักของทั้งคู่ได้น้อยน่ะค่ะ
เหมือนจะใช้การบรรยายเสียมาก ว่ารัก ว่าเอ็นดู แต่การกระทำไม่่ค่อยได้แสดงออก ราวๆว่าพูดแต่ไม่เคยแสดงให้เห็น เลยขัดในความรู้สึกหลายครั้งเวลาผู้เขียนคอยบรรยายให้ฟังว่ารัก ทำนองนี้

แต่เราชอบนะตรงที่บอกว่า คู่ชีวิต คู่ใจ คู่คิด อะไรนั่น มันฟังดูดี
ตอนนี้ให้คะแนนรวมแล้วประมาณ 70% อ่านก็โอเค ไม่เชิงว่าประทับใจมากน่ะค่ะ
แต่เห็นบอกว่าเขียนจบ นี่คือรีไรท์ใช่ไหมล่ะ? อืมๆ...จะรอตอนต่อไปแล้วกันนะคะ

ซาตานเรียนรัก
แม้จะเป็นชื่อแนวตบจูบทั่วไป แต่มีหลายๆอย่างซ่อนอยู่มากกว่านั้น

พล็อตเรื่องน่าสนใจค่ะ จากผู้ชายที่ไร้หัวใจ เติบโตมาอย่างเด็กขาดความอบอุ่น แต่เมื่อได้เจอกับเด็กน้อยที่ถูกชะตา กลับเริ่มอ่อนโยนขึ้นทีละน้อย แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่า รัศมีความเป็นพ่อ ฉายชัด ฮ่าๆๆ

ณ จุดๆนี้ ข้าน้อยคงสามารถพูดถึงได้แค่ "รักลูก"เพราะ "รักเมีย"นั้นยังปรากฏไม่เด่นชัดในเนื้อเรื่องมากนัก ผู้ชายคนนี้รักลูกที่ไม่ได้เลี้ยงดู ไม่ได้พบเจอกันมาสิบกว่าปีได้ เปิดรับสายเลือดตนเองเข้ามาในชีวิต การเปิดเรื่องแปลกดี เพราะน้อยนักที่จะมีฉากพระเอกซาตานข่มขืนนางเอก แล้วปล่อยทิ้งจนลูกโตขนาดนี้ ส่วนเรื่องปมอื่นๆขอชื่นชม แต่ไม่ขอสปอยละกันค่ะ ถือว่าทำได้ดีมากทีเดียว

ด้านตัวละคร ข้าน้อยว่าฮันนี่น่ารักทีเดียว แต่บางทีก็เกินวัยในบางเรื่อง ขณะที่บางเรื่องก็น้อยกว่าวัย บางทีก็มึนๆว่าตกลงเด็กคนนี้มันยังไงแน่หว่า...? ถึงอย่างนั้นเรื่องการสร้างตัวละครเหวี่ยงเนี่ย นักเขียนเอาคะแนนเต็มไปเลยค่ะ บทเหวี่ยงเป็นธรรมชาติสุดๆ ทั้งพ่อทั้งลุูก รวมแม่เข้าไปด้วยอีกคน

ขณะที่ฮันนี่เป็นตัวละครโปรด ป้าชิชาเป็นอันดับสอง ตามด้วยดาริโก ส่วนพ่อคาลอสอยู่อันดับสี่ (ฮา) ไม่รู้เป็นโรคอะไร หลงรักตัวประกอบประจำ ในความรู้สึกเรา คาลอสเนี่ย นอกจากบทเหวี่ยงแล้ว ส่วนอื่นๆยังดูไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่ มันไม่เหมือนคนเดียวกันในหลายๆมุม ยังไม่กลมกลืนเท่าไหร่อ่าค่ะ แต่นี่ก็เป็นแค่ความเห็นส่วนตัวอ่ะเนอะ

กล่าวถึงพิกุล ตัวละครที่ควรเย็นที่สุด แต่ออกมาหลายรอบรู้สึกเธอจะร้อนระเบิดทุกครา (ฮา) แต่ก็ไม่โทษนะ คนเย็นมากก็ย่อมเก็บเพลิงไว้มากเป็นธรรมดา เราไม่อยากกล่าวถึงเธอมาก เพราะอ่านถึงตรงนี้ยังรู้สึกว่าไม่ค่อยรู้จักพิกุลมากพอ ต้องรออัพต่อกว่านี้อ่ะเนอะ หวังว่าพัฒนาการความสัมพันธ์ของคาลอสและพิกุลจะเหนียวแน่น ให้สมกับที่ซาตานถูกสอนให้รักเป็นนะคะ

ด้านภาษาการบรรยาย ขอให้คะแนนระดับปานกลางนะคะ บางครั้งใช้ภาษาพูดในบทบรรยายก็อ่านแล้วแปลกๆไปบ้าง บางทีจงใจฮาในบทบรรยายเลยดูพิลึกไป แต่โดยรวมก็ดีแล้วค่ะ

ขอให้ซาตานสอบผ่านวิชารัก ได้เกรดจากแม่พิกุล และหนูฮันนี่เยอะๆนะคะ ^^

เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่เราถูกใจจริงจังจนมีความคิดจะซื้อเก็บ^^
ทั้งที่พล็อตแนวนี้ไม่ถูกจริตเราเท่าไหร่ด้วยซ้ำ
แต่คุณนักเขียนก็ทำให้เราตกหลุมรักคู่นี้จนได้ นับถือจริงๆค่ะ

เราเปิดเข้ามาเล่นๆ ช่วงนี้พลอตสาวไล่ตามหนุ่มก็มีหลายเรื่องอยู่จึงไม่ได้สนใจมากนัก จนกระทั่งเริ่มอ่าน....แล้วได้สะดุดกับความฮาของยัยมิ้ม จริงๆคาแรกเตอร์นี้ก็คล้ายพวกนางเอกแจ่มใสบ๊องๆหลายเรื่อง แต่นักเขียนสร้างยัยมิ้มให้เป็นคนมากกว่าพวกนั้นเยอะค่ะ รู้เลยว่าแม่เนี่ย"เยอะเว่อร์" เห็นที่ไหนคงอดหมั่นไส้ไม่ได้ แต่นางก็มีหลายมุมในตัวเอง เกิดมาแบบไหน ถูกเลี้ยงอย่างไร ทำให้เราเข้าใจความเป็นมิ้มมากๆจนเลิกเพลียเป็นฮาเป็นน่ารักได้ง่ายๆ

เนื่องจากไม่ได้อ่านพยศเสน่หา แต่เห็นนักเขียนยกคอมเม้นหนึ่งมาที่ว่า"มิ้มไม่ได้ซอกขี้เล็บของแพรว" เราฮามาก จะไม่ค้านใดๆด้านคุณสมบัติ แต่ขอบอกว่าที่หลงรักมิ้มเนี่ยเพราะนางเยอะแบบนี้แหละค่ะ :))) คนเราไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง นางเอกก็เหมือนกันเนอะ

ว่ามาทางคุณชลบ้าง ช่วงแรกกรี๊ดมากเลยนะผู้ชายคนนี้ แม้เปลือกแข็งปากแข็งไปบ้าง แต่โคตรสุภาพบุรุษ โคตรเทคแคร์แบบนี้ ยัยมิ้มไม่หลงตัวเองบ้างก็แปลก ขนาดว่าหน่ายยัยมิ้มยังเอาใจใส่เลย. จากที่อ่านมาจับความคร่าวๆได้ว่าชลธีเป็นพระรองเรื่องโน้น เป็นผู้ชายมีแผลที่น่ารักน่าปลอบเหลือเกินนนพ่อคุณ ความเป็นชลธีเนี่ยก็ออกมาเป็นธรรมชาติมากเลยค่ะ รู้เลยว่าเป็นผู้ชายระวังตัวแจ สงวนท่าทีตลอดดด เราชอบนะผู้ชายแบบนี้ แต่ถ้าไม่วิ่งตามเท่ายัยมิ้มคงคว้ามาไม่ได้ ต่อให้ตามบางทีก็อาจไม่ได้ ชีวิตจริงขอโบกมาลาค่ะ555 เพราะพวกขรึมๆจะพูดทีก็พะวงหน้าพะวงหลัง มันก็เสียเปรียบแบดบอยโผงผางตรงนี้

เรื่องสำนวนคงไม่ต้องพูดถึง อาจไม่ถึงกับงดงามเฉียบคม แต่ก็สละสลวยทีเดียว เทียบกับหลายเรื่องแล้วมนตร์มธุรสเอาใจไปเลย ติดบทสนทนาบ้างว่าตัวละครยังไม่มีเอกลักษณ์ถึงขั้นอ่านคำพูดแวบเดียวก็เดาออกเลยว่าใครพูด แต่อันนี้ก็แล้วแต่เรื่องแล้วแต่คาแรกเตอร์ด้วยมั้งคะ ไม่ค่อยมั่นใจนัก

ชื่อเรื่องแอบขัดกับเนื้อเรื่องจริงๆ5555ข้างในนี่ฮากระจุยกระจาย บางทียังแอบคิด นี่คุณนักเขียนจงใจให้เป็นมนตร์มธุรินร่ายใส่ชลธีรึเปล่าเนี่ย เป็นป้าอยากกินโคอ่อนก็ต้องพึ่งไสยศาสร์กันหน่อย//ล้อเล่นเน้อ

เขียนเยอะ เพราะไม่ได้คอมเม้นเลย555ถือว่าเม้นรวบยอดได้ไหมคะ ^^
ขอบคุณที่เขียนนิยายน่ารักๆให้อ่านนะคะ

เคยอ่านของท่านเรื่องแรกก็แยม อาณะ (Lust)
ถัดมาก็แป้ง ปอนด์ (Envy)
เลยมานายลอย กับคุณน้อย (Sloth)
และล่าสุดก็เรื่องนี้...ตามมาเพราะนายธันว์ ที่โผล่ใน Lust

Wrath ความเกรี้ยวกราด
ตอนแรกไม่ได้คิดไรมาก ลองเปิดหาเรื่องธันว์ เพราะคาแรกเตอร์มันน่ารักดี
อีกอย่าง...ชื่อเดียวกับน้องชายเราด้วย(ฮา) ลองดูมันวายซะหน่อยจะเป็นไร

ช่วงแรกของเนื้อหา ทำเอาปิดไปหลายรอบเพราะไม่ถูกจริต
จนกระทั่งวันก่อนแวบไปอ่านแยม-อาณะอีกรอบ แล้วเจอนายธันว์ เลยกลับมาอีกที
คราวนี้ทำใจอ่านไปเรื่อย...จนกระทั่งหมดช่วงอดีต เราก็ "อ๊ะ! เรื่องเปลี่ยนสไตล์แล้ว"
ทีนี้ล่ะจ้า ถอนตัวไม่ขึ้นเลย

คาแรกเตอร์พี่กุ้งตอนหลังถูกใจมาก ดาร์กเว่อร์ๆ ดูน่าขนลุก แต่ก็มีเสน่ห์ชวนหลงใหล
เรื่องมันโหมโรงจากเปลวเพลิงเล็กๆ แรงขึ้น แรงขึ้น
จนกลายเป็นระเบิดตอนล่าสุด(ตายทั้งเป็น) อื้อหือ..ตอนนี้มันแผดเผาสุดๆไปเลย!

อยากพูดถึงตัวละครหลายๆตัว เดิมทีเราเชียร์ธันวามาตลอด เพราะเด็กนี่มันดูบริสุทธิ์กว่าตัวละครอื่นๆ ดูไม่มีมลทินกับเรื่องที่ทำร้ายจิตใจพี่กุ้งมากที่สุดแล้ว ถึงมีก็ไม่ใช่เพราะตัวเขาทำ กุ้งเองก็ดูเอ็นดูจนแอบคิดว่าอาจจะมีใจให้เด็ก สงสารมากตอนธันว์รู้ว่ารักแล้วร้องไห้ จนกระทั่ง จูบกับกุ้งก็เริ่มรู้สึกตงิดๆ และจนใช้กำลังกับกุ้ง...เอิ่ม! หมดกัน เจ้าธันว์ ! คะแนนนิยมแกลดฮวบฮาบเลย เด็กเอ๊ย

ธรเป็นคนที่เราไม่ให้ใจเลยตั้งแต่แรก เหมือนเข้ามาโดยมีจุดหมาย ทำร้ายกุ้งตั้งแต่แรก ก็ไม่คู่ควรได้เขา เป็นเหมือนสีดำที่เอาอะไรมาทาก็ลบเปลือกเดิมไม่หมด ความรู้สึกคือ ยี้... บทจูบก็น่ารักดีนะ แต่ตอนกุ้งให้นี่เราหมดฟีลสุดๆ ธรมีดีอย่างเดียวก็คือรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป รู้ว่าอาจไม่ได้รับการอภัย แค่ได้รัก แค่ได้รับรักชั่วเวลาสั้นๆก็พอแล้ว ที่เหลือก็ช่างหัวมันปะไร ประทับใจเขาอย่างเดียวนี่แหละ

ธาวินเคยเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก(ในอดีต)
แต่จบภาคอดีตแล้วรู้สึกเฉยๆ เฉยมาเรื่อยๆจนกระทั่งเริ่มฉุดกุ้ง =[]=
มีธรคนเดียวใช่มะที่ไม่ฉุด เงิบ
โอเค๊ (กัดฟัน) ยอมก็ได้ ยอมให้ธรเป็นพระเอกก็ได้ T^T ! (เครียด เครียด เครียด !)
ไหนๆ นายธันว์ที่รักก็เจ๊งบ๊งซะขนาดนี้แล้ว ยอมก็ได้


ให้คะแนนเต็มทั้งภาษา การดำเนินเรื่อง พล็อต
ชอบนายเอกเรื่องนี้มากกว่าเรื่องอื่นๆของท่าน เพราะกุ้งดูร้าย และแมนกว่าคนอื่นๆ (แม้จะเยอะก็ตาม) เรื่องอื่นๆเขียนแล้วให้ความรู้สึกเหมือนผู้หญิงมากอยู่ กุ้งก็ดูหญิงไม่น้อยเหมือนกัน
สรุปเรื่องนี้ ชอบคุณน้อยสุด(อ้าว?) 5555

ด้วยแนวที่กำลังเป็นกระแส เรื่องนี้น่าสนใจเรื่องหนึ่งเลย
คำโปรยและชื่อเรื่องดีแล้ว ทำให้เห็นสโคปของเรื่องพอสมควร

เราชอบไอเดียการแนะนำเบื้องต้นด้วยการขึ้นเงื่อนไขเป็นข้อๆ
แต่รู้สึกว่า เงื่อนไขแต่ละข้อเมื่ออ่านรวมๆ กันแล้วกลับไม่ได้รู้สึกประทับใจอะไรเป็นพิเศษ โดยทั่วไปแล้วการนำเสนอด้วยวิธีนี้ หลักการคือห้ามเยิ่นเย้อ ส่วนไร้สาระตัดทิ้งไป เหลือแค่ส่วนที่ impact มากพอ ให้นักอ่านถูกตรึงไว้ด้วยเงื่อนไขของเรา แล้วมันจะกลายเป็นหลักสำคัญ เป็นจุดเด่นของเรื่องได้เลย

เท่าที่อ่านไปหนึ่งตอนกว่าๆ เราว่าสกิลการบรรยายของ นข ไม่เลวเลยนะ บางบทที่บรรยายเป็นพารากราฟดูอ่านง่าย เรียบเรียงดี เข้าใจได้ แต่ในส่วนแรกที่เขียนมาแต่คำพูดนั่นก็เกินไปหน่อย เข้าใจว่าอยากให้รู้สึกเหมือนเดินเรื่องไปเร็ว แต่บางทีเราตัดให้มันน้อยลงแล้วเพิ่มคำบรรยายเล็กๆ น้อยๆ ก็ช่วยลดความเป็นนิยายที่มีแต่คำพูดไปได้มากเหมือนกัน

แต่พอเริ่มบรรยายภารกิจใหม่ เล่าเรื่องย่อของเรื่องใหม่ บอกได้แค่ว่า ไม่ไหวเลย
สรรพนาม พระเอก นายเอก อะไรทำนองนั้นไม่ควรใช้บ่อย แนะนำชื่อแล้วก็ควรหลีกเลี่ยงแล้ว ควรเรียบเรียงใหม่นะคะ เขียนให้น่าสนใจเพราะสำคัญสำหรับ เรายอมแพ้ตรงนี้

เป็นนิยายที่มีเสน่ห์ด้านความน่ารักมากเหลือเกิน
น้องสวยช่างเป็นสาวน้อยที่มีความโมเอะอยู่เต็มเปี่ยม

การดำเนินเรื่องอาจจะราบเรียบไปบ้าง
"ราบเรียบ"ในที่นี้ หมายถึงไม่ได้มีอะไรหักมุมชวนระทึก หรือเหตุการณ์รุนแรงอะไร ออกแนวหวานๆ หยอดนิด หยอดหน่อย พัฒนาไปทีละน้อยค่อยๆหวาน
แต่เพราะเอกลักษณ์แบบนี้ เลยทำเอาคนอ่านเสพติดความหวานอ่อนๆนี้ไปแล้ว !!

เอกลักษณ์อีกอย่างหนึ่งของเรื่องนี้คงไม่พ้นพี่หง่า
คงเป็นสาวประเภทสองที่สวยมากจริงๆ มีความเป็นผู้หญิงสูงมากอ่ะ
ในความรู้สึกเรานะ

คำผิดมีบ้างประปราย ใช้ภาษาเข้าใจง่าย
เพียงแต่ขอสะกิดนิดนึงเรื่องการซอยตอนย่อยๆ บางตอนมันน้อยเสียจน...
บอกไม่ถูกอ่ะ แต่กดหลายๆครั้งบางทีมันก็แอบหมดอารมณ์นิดนึง
อยากให้รวมตอนมากกว่า :))

ปล.แถม
คุณกนต์ช่างเป็นผู้ชายในฝันดีจริงๆ 555 เรียกได้ว่าน้องสวยถูกหวยชัดๆ
อยากได้คุณกนต์มานอนกอดบ้างสักคนจริงๆ !!

มาอ่านแล้วนะขอรับ ^ ^
บอกตามตรงว่า สนุกอ่ะ !! คงเพราะตรงแนวด้วย เป็นพวกชอบของแปลก ฮ่าๆๆ

หลักๆที่พอจะวิจารณ์ได้ตามประสามือไม่อาชีพ
ภาษาบรรยาย....จัดเข้าขั้นไม่เลวค่ะ แต่ก็ไม่ได้อ่านแล้วลื่นไหลนัก และช่วงแรกไม่ชวนติดตามเท่าไหร่
บทนำ จริงๆก็จับประเด็นได้น่าสนใจค่ะ แต่ติดตรงที่ว่าอ่านแล้วเข้าใจยากสักหน่อย เหมือนกับต้องอ่านย้ำอีกรอบแล้วถึงจะเรียบเรียงเห็นเป็นภาพได้ (คหสต. ไม่แน่ใจว่าคนอื่นจะคิดงี้รึเปล่านะ)
การเปิดตัวพ่อแม่ ครอบครัวคิดว่าน่าจะดึงดูดได้มากกว่านี้ จำพวกบทสนทนา ลักษณะเด่นของพ่อกับแม่ที่น่าจะดึงมาทำให้เนื้อเรื่องช่วงต้นน่าสนใจได้
อันที่จริง โดยโครงเรื่องแล้วคิดว่าเรื่องนี้น่าสนใจมาก แต่สำหรับเราคือเป็นพวกเรื่องมาก ถ้าพล็อตผ่าน ก็ทำให้สนใจอยากอ่าน ต่อมาคือเรื่องภาษา วิธีบรรยายว่าจับใจเราได้มากน้อยแค่ไหน ซึ่งเรื่องนี้ยังจับส่วนที่สองได้ไม่ดีเท่าที่ควร แต่เรื่่องแบบนี้พัฒนากันได้

ชอบลุคของนางตานีนะ เธอดูแนวดี มีคาแรกเตอร์เด่น
เรื่องของเทพทั้งหลายก็น่าสนใจ ไม่รู้คุณเคยอ่านรึเปล่า เรื่อง "ข้าวของขวัญ" ของ IVORY (คนนี้ก็นักเขียนคนโปรดอีกคนของเราล่ะ) เขาก็เอาเรื่องเทพมาดัดแปลงนิดๆเหมือนกัน วิธีการเล่าเรื่องของเขามีเอกลักษณ์มาก ไม่ได้หมายความว่าจะให้ลอก หรือเอาสไตล์นั้นนะคะ แต่อยากให้ดูนักเขียนหลายท่านที่สำนวนดี ลำดับเรียบเรียงเนื้อเรื่อง แล้วก็พวกเอกลักษณ์ยิบย่อยของตัวละคร

เอาจริงๆอย่างนายพอร์ชเนี่ย ใส่สไตล์ลงไปได้อีกเยอะเลยค่ะ อาจจะปรับบทสนทาให้กวนนิดๆกำลังน่ารัก อันนี้แอบรู้สึกเหมือนจงใจกวน เลยดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าที่ควร

ปล. วิธีแก้เรื่องสำนวน อ่านซ้ำค่ะ ที่เราเขียนน่ะ อ่านซ้ำไปเลย ถ้าไม่พอใจก็เขียนใหม่...บางย่อหน้าเราเขียนกันเป็นสิบรอบแน่ะ เอาสิ การฝึกทำให้เราชำนาญขึ้น อย่าปล่อยเลยไป แบบว่า...ไม่เป็นไร ช่างมัน อะไรแบบนั้น เพราะถ้าเราช่างมันตลอด ก็ไม่พัฒนาสักที :) แก้จนกว่าเราอ่านแล้วจะเข้าใจเอง พอใจเอง ถ้านักเขียนยังไม่พอใจผลงาน ก็ยากจะให้นักอ่านพอใจนะคะ

สุดท้ายนี้ขอบอกว่า เราวิจารณ์อย่างไม่มืออาชีพเลย ตามความรู้สึก ไม่มีมาตรฐาน เกณฑ์คะแนน ขึ้นกับความชอบ รสนิยมส่วนบุคคล ถ้าผิดอย่างไรก็ท้วงติงได้นะคะ (สำหรับเรื่องนี้ให้ 90%)