คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ยกที่13: แฟนผมครับ! แฟนผม!!!
ยกที่13: แฟนผมครับ! แฟนผม!!!
ผมมองเม่นที่ดูลุกลี้ลุกลน ยืนหันรีหันขวางมาเกือบจะสิบนาทีได้...
“จะเข้าไปได้ยัง?” ผมถามพลางทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างรถตัวเอง “พร้อมเมื่อไหร่บอกกูนะ”
“พรุ่งนี้ได้ป่ะ” เม่นหันมาพูดเสียงอ่อน “กูไม่น่าจะพร้อมภายในสามถึงห้านาทีนี้”
“ไม่เห็นต้องตื่นเต้นเลยเม่น นี่บ้านญาติกู ไม่ใช่บ้านกูซะหน่อย” ผมพูดขำๆ “อีกห้านาทีนะ กูปวดฉี่ว่ะ หิวละด้วย” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนปัดกางเกงตัวเองหน่อยๆ เห็นคนตัวเล็กกว่าทำหน้าเหมือนอยากจะตายอยู่หน้าบ้านให้ได้ ผมก็ทำได้แค่ยืนหัวเราะ
“หัวเราะเพื่อเชี่ย! กูเครียดนะเนี่ย!!!” เม่นโวย
“โอ๋ๆน้า พร้อมเมื่อไหร่เฮียบอกผมเลยนะครับ เดี๋ยวผมจะปูพรมแดงเป็นทางเข้าบ้านให้” ผมพูดพลางนวดไหล่ให้เม่นเป็นเชิงอ้อน เห็นมันขำหน่อยๆก็สบายใจ
“ดีๆ นวดแบบนี้นะ ไม่เกินห้านาที เตรียมปูพรมให้เฮียได้เลย” เอากะมัน อุตส่าห์บ้าจี้เล่นตาม 55555
ผมกับเม่นมาถึงบ้านอาอิงอร(แถวศาลายา)ตอนบ่ายสามได้ครับ...กะว่าจะได้อาบน้ำอาบท่ากินข้าวกินปลา แล้วจะนอนพักซักหน่อย ไอเม่นดันเกิดป๊อดขึ้นมาซะงั้น ทั้งๆที่ผมก็บอกไปแล้วตั้งแต่ออกจากบ้านไอโด้ที่เชียงรายยันมาถึงนครปฐม(มันถามผมแทบจะตลอดทาง)ว่าอาอิงอรใจดี ผมยังไม่ได้พามันไปบ้าน ไอเม่นมั๊นก็ไม่เชื่อผม!
สงสัยอาบน้ำอาบท่ากินข้งกินข้าวแล้วนอนพัก คงจะกลายเป็นอาบแดดอาบลม กินหมึกย่างหน้าปากซอยแล้วกลับไปนอนในรถรอซะล่ะมั้ง = =
ผมมองไอเม่นที่พนมมือทำปากขมุบขมิบก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ(กลัวมันได้ยิน) ผมไม่ได้หัวเราะแบบนี้ตั้งกี่ปีแล้วนะ...ตั้งแต่ไอแยกกันไปล่ะมั้ง
ผมรู้สึกสบายใจ เหมือนได้กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง...รู้ตัวเลยล่ะว่าหัวเราะมากขึ้น กลับมากวนมือกวนเท้าชาวบ้านได้เกือบเหมือนเดิมแล้ว ^^ อ่า...ไอแชมป์เพิ่งบ่นๆไปว่าเห็นผมแบบนี้แล้วรู้สึกดี ก่อนหน้านี้มันหมั่นไส้ผมไม่ไหว เก็กเกิ๊น!!! ไม่ได้เก็กนะครับ...แต่ไม่มีฟีลลิ่งที่จะมากวนมาอะไรใครจริงๆ...ทุกวินาทีเหมือนผมมีเรื่องต้องคิดตลอดเวลา...จนบางทีสมองไปก่อนการกระทำ...ร่างกายตามไม่ทันความคิด...
“กูพร้อมละ!!!” เสียงเม่นที่ดังขึ้นปลุกให้ผมกลับมามีสติอยู่ที่คนตรงหน้า “เข้าบ้านกัน” ไอเม่นกวักมือชวนผม ตั้งท่าจะเป็นคนเปิดประตูรั้วเข้าไปเอง...มันมั่น! 55555
บ้านอาอิงอรไม่ได้ใหญ่มากมายครับ...บ้านขนาดพอๆกันกับบ้านของเม่นนั้นแหละ เพราะงี้ล่ะมั้ง ผมถึงได้ยินเม่นพึมพำว่าบ้านหลังนี้ดูแล้วอบอุ่นดี...
จังหวะที่ผมกำลังเปิดประตูเข้าบ้าน...อาอิงอรก็เปิดประตูออกมาพอดี
“อ้าว! การ์ด! มาแล้วเหรอลูก อากำลังรออยู่เลย” อาอิงอรพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ว่าใครฟังก็สามารถรับรู้ได้ว่าคนพูดเป็นคนที่น่ารักขนาดไหน ผมยกมือไหว้อาอิงอรก่อนจะโดนอาอิงอรดึงตัวเข้าไปกอด เหมือนทุกๆครั้งเวลาเราพบกัน
“อาอิงอร...นี่เม่นครับ ที่การ์ดชอบเล่าให้อาฟัง” ผมหันไปแนะนำเม่นให้อาอิงอร “เม่น นี่อาอิงอร อากูเอง”
“สวัสดีครับ เม่นครับ” เม่นสวัสดีอาอิงอร...เม่นเป็นคนที่วางตัวเก่งนะครับ มันเป็นคนที่เข้าหาผู้ใหญ่เป็น อย่างนึงที่ทำให้ผมสบายใจเวลาอยู่กับเม่นก็คือเรื่องนี้แหละ เม่นมักจะรู้ว่าควรจะทำตัวแบบไหนกับใครในเวลาไหนเสมอ
“สวัสดีจ้ะหนูเม่น การ์ดเล่าให้น้าฟังมาตลอดเลยล่ะ มาๆ เข้าบ้านก่อนๆ มาคุยกันในบ้านมา” อาอิงอรเดินไปโอบเม่นเข้าบ้าน...ผมเห็นเม่นที่ยิ้มผ่อนคลายมากขึ้น
‘กูบอกแล้ว...อากูใจดี’ ผมพะงาบปากบอกเม่น เห็นมันหันมาพยักหน้ายิ้มๆก็สบายใจ...
อาอิงอรชวนพวกผมไปนั่งคุยในห้องนั่งเล่น ดูเม่นจะถูกใจ’เม่นแคระ’ชื่อ ดิเรก ที่อาอิงอรเลี้ยงไว้ในห้องนั่งเล่นเป็นพิเศษ...สมชื่อมึงจริงๆเลยแหนม = =
“การ์ดชอบเล่าเรื่องของเม่นให้น้าฟัง...ถึงตอนแรกจะเล่าไปร้องไห้ไปก็เถอะ” อาอิงอรพูดขึ้นก่อนหันมายิ้มหยอกผม ผมหันไปมองเม่นที่ทำตาโตเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “สงสารก็สงสาร แต่อีกใจก็ตลก อาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องร้งเรื่องรักของวัยรุ่นเท่าไหร่”
“พอเหอะอา เผาการ์ดให้แฟนการ์ดฟังทำไมเนี่ย หึๆ” ผมขำหน่อยๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อคนข้างๆเอื้อมมือมาหยิกข้างหลัง
“มันโมเมครับ ผมไม่ใช่แฟนมัน” เม่นบ่นอุบอิบ “การ์ดเล่าอะไรให้อาอิงอรฟังบ้างครับ” เม่นถาม
“เล่าหลายอย่างเลยเม่น แต่ส่วนใหญ่เหมือนอวดแฟนตัวเองมากกว่า 555555” อาอิงอรตอบขำๆ
“การ์ดไปหาอะไรกินเล่นละกัน ไม่อยากฟังตัวเองโดนเผา” ผมพูด ผมว่าถ้าผมไม่อยู่อาอิงอรคงจะคุยกับเม่นได้สบายมากขึ้น...เม่นเองก็คงได้ถามอะไรหลายๆอย่างที่อยากรู้ได้เต็มที่ ผมยิ้มให้อาอิงอรก่อนขอตัวออกมา...
“...หนูเม่นอยากฟังตั้งแต่ตรงไหนลูก...” ...นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนเดินเข้าห้องครัว...
ผมเปิดประตูตู้เย็น...นมหลายขวดเรียงตัวอัดแน่นอยู่ในตู้เย็นทำให้พอจะรู้ว่า’พี่อั๋น’ลูกพี่ลูกน้องของผม(ลูกของอาอิงอร)กลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว...คือพี่อั๋นนี่เรียนที่เดียวกับผมครับ แกกว่าผมสองปีได้ เมื่อไม่นานมานี้เห็นหน้าพี่แกไปโผล่ในเพจสมาคมนิยมทหารหล่ออยู่...เห็นเป็นญาติตัวเอง มือก็เลยลั่นไปกดไลค์ให้ซะแล้ว =w=
ผมหยิบขนมอบที่แช่ไว้ในตู้เอาออกมากิน...ประหนึ่งบ้านตัวเอง =w= 5555555 คือ จริงๆตั้งแต่ผมเข้าโรงเรียนใหม่หลังจบม.ต้น ผมก็แทบไม่ได้กลับบ้านเลยครับ ผมชอบกลับมาอยู่ที่บ้านอาอิงอรมากกว่า เดิมทีผมก็ชอบอยู่บ้านอาอิงอรอยู่แล้ว พอมีปัญหาเข้ามาก็ได้จังหวะมาอยู่ที่นี่เลย
ผมยืนมองรูปผมอาอิงอรและพี่อั๋นที่ถ่ายด้วยกัน...อาอิงอรเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวครับ อาอิงอรชอบไปรับผมจากที่บ้านมาอยู่ที่นี้ทุกๆปิดเทอมตั้งแต่ผมจำความได้ ผมเลยโตมากับพี่อั๋นเหมือนเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน และมีอาอิงอรเป็นเหมือนแม่คนที่สอง...มาคิดๆดูแล้ว นิสัยของผมที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ได้มาจากการอบรมดูแลของอาอิงอรทั้งนั้น...
“แม่ ไอการ์ดมาเหรอ...สวัสดีครับ เพื่อนการ์ดเหรอ...อ่อ เดี๋ยวพี่ออกมาคุยด้วย 555” อ่า...ไม่ต้องบอกก็รู้เลยนะครับ ว่าใครกลับมาบ้านแล้ว...
“เห้ย! กลับมาวันนี้ไม่ติดต่อมาบอกก่อนวะ” พี่อั๋นพูดพร้อมตบบ่าผมๆ “นึกว่าจะไม่แวะมาที่นี่ซะอีก”
“แวะดิพี่ เห็นหน้าไอเม่นแล้วเอาไปเจอของจริงไม่ลงว่ะ” ผมส่ายหัวปลงๆ หน้าไอเม่นตั้งแต่เชียงรายมาจนถึงนครปฐมนี่ทำเอาผมเหนื่อยใจ ไม่รู้มันเมารถจะอ้วกหรือเครียดจนจะอ้วกกันแน่!
“...น่ารักดีว่ะ พี่นึกว่าแกจะแค่โม้ ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปจริงๆด้วย” พี่อั๋นพูดยิ้มๆ พลางส่งแก้วนมให้ผม “ขนมนั่นต้องแดกกะนมว่ะ ไม่งั้นหวานไส้เลื่อน!”
ผมมองแก้วนมหน่อยๆ...นี่ลิ้นผมด้านหรืออะไร ผมว่ารสกำลังพอดีๆ...ผมจับพุงตัวเอง...ไส้ยังอยู่ที่เดิมมั้ย?!!
“...พี่อั๋น ไอที่การ์ดฝากพี่กับอาอิงอรดูให้อ่ะ เป็นไงบ้าง” ผมถามพี่อั๋น
“อ้อ...เออๆ พี่ดูให้ละ หุ้นที่แกเล่นอ่ะนะ ราคากำลังดีเลย รอดูต่อไปเรื่อยๆน่าจะราคาดีกว่านี้อีก...แล้วก็ตัวที่แกฝากขาย พี่ขายให้ละ...ไปดูเงินในบัญชีเอาเองแล้วกัน” พี่อั๋นพูดยิ้มๆ “อย่าลืมพาพี่ไปเลี้ยงข้าวนะโว้ยยยย พี่เฝ้าหน้าคอมแทบไม่ได้นอน ลุ้นยิ่งกว่าวันหวยออก!”
“เคๆ” ผมพูด “แล้วเรื่องบ้านอ่ะ?”
“เรื่องบ้านของแม่พี่ที่แกอยากได้อ่ะนะ” พี่อั๋นถามผมพลางคว่ำแก้วที่เพิ่งล้างลงบนชั้น ก่อนหันมามองหน้าผมหน่อยๆ “อันนี้ต้องคุยกับแม่ว่ะ...จริงๆแล้วบ้านหลังนั้นพวกเราก็ไม่ได้ใช้กันแล้วนะการ์ด แม่ยังบอกเลยว่าจะให้ยกให้การ์ดเลยก็ยังได้ ยังไงๆแม่ก็รักแกเหมือนลูกอีกคนอยู่แล้ว เรื่องเงินอะไรนั่นเก็บไว้สร้างตงสร้างตัว ไม่ก็เก็บไปขอแฟนเห๊อะ!”
“ไม่ได้หรอกพี่ บ้านตั้งหลัง” ผมบอกพี่อั๋น...ผมเกรงใจจริงๆ
“บ้านตั้งหลัง...แต่ถ้าให้ลูกเนี่ย มันก็แค่บ้านหนึ่งหลังการ์ด...” พี่อั๋นพูดก่อนยิ้มให้ผม...คนรอบตัวพวกผมดีขนาดนี้ เข้าใจผมขนาดนี้ แต่ทำไมคนที่ผมอยากให้เข้าใจที่สุดกลับไม่เข้าใจกันนะ...
ผมไปหาเม่น...เพราะผมพร้อมแล้ว...
ถ้าผมต้องโดนจับหมั้น...ผมยอมปฏิเสธแบบเอาหัวชนฝา!!!
ถ้าผมไม่ยอมหมั้น พ่อจะตัดพ่อตัดลูกกับผม...ผมจะเดินออกจากบ้าน ผมมั่นใจ...สายสัมพันธ์พ่อแม่ลูกยังไงก็ตัดไม่ขาด! ผมจะตื้อพ่อแม่จนกว่าพวกท่านจะใจอ่อน
ถ้าพ่อตัดผมออกจากกองมรดก...ผมไม่สน เพราะผมมีตังค์เก็บจากเงินเดือนและหุ้นที่ผมเล่น และแน่นอนว่าเงินที่ผมได้มา ผมจะแบ่งส่งให้พ่อแม่ผมด้วย
ถ้าผมไม่มีที่ให้กลับไม่อยู่ ไม่มีที่ให้ผมกับเม่นอยู่ด้วยกัน...ผมไม่อยู่ที่บ้านก็ได้ ผมจะซื้อบ้าน!!! บ้านของผมกับเม่น...ไม่จำเป็นต้องรบกวนพ่อแม่
ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าผมสามารถรับผิดชอบทั้งตัวเองและคนที่ผมรักให้ได้...ผมจะพยายามทำทุกทางให้พ่อแม่ยอมรับเม่นให้ได้...
ตอนนี้ผมเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว!!!
ผมกับพี่อั๋นชวนกันเดินออกมานั่งคุยกับเม่นและอาอิรที่อยู่ที่ห้องนั่งเล่น สายตาเม่นที่มองมา...เม่นกำลังสงสาร...
“อย่ามองกูอย่างนั้น” ผมพูดเบาๆ “กูรู้สึกสมเพชตัวเอง”
“ขอโทษ...กูรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว...” เม่นพูดพึมพำ
ผมกลัวเม่นรู้ความจริง...ผมกลัวว่าถ้าเม่นรู้ว่าพ่อแม่ของผมไม่ยอมรับเรื่องของพวกเรา เม่นจะยอมเป็นคนเดินจากไป...นิสัยของเม่นเป็นแบบนั้น...
เม่นรักครอบครัว...เม่นจะไม่ยอมเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมกับพ่อแม่ต้องทะเลาะกันแน่ๆ...
ดังนั้นผมจะต้องทำทุกวิธี...ต้องทำทุกวิธีที่ทำให้พ่อแม่ยอมรับพวกผม และต้องทำทุกวิธีที่จะทำให้เม่นหนีไปไหน...
ผมมองหน้าเม่นนิ่ง...ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไร...คิดจะจากไปอย่างที่ผมกลัวรึเปล่า...
“การ์ด...” เม่นเรียกผม...อ่า นั่นสินะ ยังไงเม่นก็คือเม่น มันก็คงจะคิดอย่างที่ผมคาดสินะ ทำหน้าเครียดซะขนาดนั้น หึ...ก่อนไปคุยกับพ่อแม่ ผมคงต้องปรับทัศนะคติของคนตัวเล็กตรงหน้าก่อนซะล่ะมั้ง...
“การ์ด...มึงกำลังคิดว่ากูจะคิดโง่ๆแบบนางเอกละครหลังข่าวภาคค่ำว่า กูจะยอมเดินหนีจากมึงไป เพื่อให้มึงไปหมั้นกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้และเพื่อมึงจะได้กลับไปคืนดีกับครอบครัวซินะ...” เม่นมองหน้าผม ...หมดคำบรรยาย... เดาถูกยังกะอ่านความคิดขนาดนี้!!! “บอกไว้ก่อนเลยนะ กูไม่ได้ดีขนาดนั้นการ์ด แต่กูไม่ได้เลวขนาดยอมให้มึงทะเลาะกบพ่อแม่เพราะกูด้วย เพราะงั้น มองปากกูนะ...กูจะไม่ยอมแยกจากมึงอีกแล้ว! และกูจะทำทุกอย่างให้พ่อกับแม่ของมึงยอมรับกูด้วย แฟนมึงโลภนะ รู้ยัง?! กูจะเอาทั้งแฟนทั้งพ่อตาแม่ยายนั้นแหละ!!!”
...เมื่อกี้เหมือนผมได้ฟังอะไรที่น่าทึ่งมาน่ะครับ...
...เมื่อกี้เหมือนผมได้ฟังอะไรที่น่าทึ่งมาน่ะครับ...
...เมื่อกี้เหมือนผมได้ฟังอะไรที่น่าทึ่งมาน่ะครับ...
...เมื่อกี้เหมือนผมได้ฟังอะไรที่น่าทึ่งมาน่ะครับ...
“การ์ด” ผมหันไปมองพี่อั๋นที่เรียกชื่อผม...บอกตรงๆว่า...เมื่อกี้เหมือนผมได้ฟังอะไรที่น่าทึ่งมาน่ะครับ...!!! สติผมเลยยังไม่กลับมาซักเท่าไหร่... O O
“...ครับ” ผมตอบกลับ...หน้าผมตอนนี้คงเอ๋อมากอ่ะ...
“แฟนแกเจ๋งดีว่ะ พี่ชอบ” พี่อั๋นพูดขำๆ ก่อนหันไปหัวเราะชอบใจกับอาอิงอร...
“อาอิงอรครับ แล้วก็เรื่องบ้านของอาอิงอรที่ไอการ์ดจะซื้อ ที่อาเล่าให้ผมฟังเมื้อกี้...ให้ซื้อเถอะครับ ยังไงๆถ้าผมเรียนจบทำงานแล้วผมก็จะช่วยออกเงินด้วย ผมอยากจะอยู่ในบ้านที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของพวกเรามากกว่า ถ้าอาอิงอรจะให้ฟรี ผมเกรงว่ามันจะทำให้ผมสบายจนเหลิงไป...” เม่นพูดกับอาอิงอร ผมเห็นอาอิงอนพยักหน้ารับ
“ถ้าเม่นว่ายังงั้น อาก็ยังไงก็ได้ลูก” อาอิงอรตอบ “ได้แฟนดีนะการ์ด” อาอิงอรยิ้มให้ผม...
“การ์ด...ฟังกูนะ มึงอย่ามาพระเอก มึงจะเลี้ยงกูให้กูง่อยแดกรึไง ให้กูได้มีส่วนร่วมหน่อยเห้ย! นี่มึงเอากูไปเป็นแฟนหรือตุ๊กตาประดับน้ำตกหน้าบ้านวะ มีอะไรก็ปรึกษากัน บอกกันดีๆ มึงมันบ้าการ์ด มึงทำให้น้ำเสียอนาคตไปคนนึงแล้วนะ นี่ถ้าอาอิงอรไม่เล่าเรื่องทั้งหมดมึงจะทำกูเสียคนไปอีกคน! แล้วไร?! เงียบทำไม?!” อื้อหือ มึงพูดมาเป็นชุด ถามกูหน่อย...มีจังหวะให้กูได้สอดแทรกบ้างมั้ย?!!
...ดีใจครับ...
...บอกตรงๆว่าอึ้งมากกว่าดีใจ...
...ผมมองหน้าคนข้างๆ เห็นมันหันมามองแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า มองทำไม?
“เอ่อ...แล้วสรุป...มึงยอมเป็นแฟนกูแล้วใช่ป่ะ” ทั้งหมดทั้งมวลของชีวิตผมแล้วล่ะครับ...ขอมันตั้งแต่ม.ต้นแม่มไม่เคยยอมรับและให้เรียกมันว่าแฟนหรือคนรักเลย
เข้าใจนะครับ...พยายามเข้าใจในฐานะคนรู้ใจที่ดี TwT
มาวันนี้ได้ยินมันเรียกผมว่าแฟน...ดีใจจนแทบวิ่งออกไปตะโกนหน้าบ้าน!!!
เม่นเป็นคนซึนครับ ปากไม่ค่อยตรงกับใจซักเท่าไหร่...คำตอบรับการเป็นแฟนเลยอาจจะแปลกๆไปหน่อย
“โง่รึไงวะการ์ดห๊ะ! ถามหาแมวหายรึไง!” = = เป็นการตอบรับที่ผมจะจำไปจนวันตายเลยล่ะครับ...
ในบรรดาคู่ทั้งหมด...คุณเชื่อมั้ยครับ ว่ารักพวกผมบริสุทธิ์ผุดผ่องที่สุดแล้ว...
แหม่ ไอใจจริงผมก็อยากให้รักพวกผมมีมลทินปนเปื้อนกิเลสตัณหาและราคะแบบรักคนอื่นบ้างอะไรบ้างนะครับ...
ในขณะที่ผมกำลังดีใจกับคำว่าแฟน พวกเพื่อนๆของผมสามารถใช้คำว่าเมียประหนึ่งเป็นชื่อแฟนของพวกมันเลยทีเดียว...
ทั้งๆที่พวกผม เป็นรักที่ยาวนานกว่าพวกนั้นโขแท้ๆ ...
บ่นเป็นงั้น...ตอนนี้ยังไงๆผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนกอดอยู่แล้ว...
“การ์ด” ผมก้มลงมองเม่นที่นอนหัวหนุนแขนผมอยู่ นึกว่าหลับไปแล้วซะอีก เห็นบ่นว่าง่วงตั้งแต่หลังกินข้าวเย็นแท้ๆ
“หือ...” ผมตอบพลางเอื้อมมืออีกข้างที่ว่างไปเปิดไฟที่หัวเตียงแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า...อ่า ลืมไปเลยว่าพี่อั๋นมาเอาโคมไฟห้องผมไปใช้เพราะของห้องพี่แกเสีย...
“กูนอนไม่หลับว่ะ ตื่นเต้นเว่อร์” กลับมาซักทีนะครับ...เม่นคนเดิมของผม ไออารมณ์บ่นกระปอดกระแปดเอาฮาที่ผมไม่ได้เจอมานาน แค่ฟังน้ำตาผมก็แทบจะไหล ขอแชร์นะครับ =w=
“...บานกูก็ไม่มีไรมากหรอก มีประตูหน้าต่างเหมือนบ้านมึงนั้นแหละ” ผมตอบ
“พร่อม! ไอการ์ด จริงจังหน่อยดิ กูจริงจังอ่ะ” เม่นโวยก่อนพลิกตัวหันเข้าหาผม... “กูต้องทำยังไงบ้างวะ”
“ก็เดินเข้าบ้าน สวัสดีพ่อแม่กู แล้วนั่งบนโซฟา ทำตัวเป็นเด็กดีอยู่เงียบๆน่ารักๆก็พอ” ผมพูดจบก็กดจมูกลงบนเถิกมันไปรอบนึง...ไอเม่นไม่ว่าอะไร...มันเอามือลูบหัวตัวเองหน่อยๆ
“แค่นั้นเองเหรอ จะไม่ให้กูพูดอะไรหน่อยเหรอ” เสียงมันถามอู้อี้ เพราะก้มหน้างุดอยู่ที่อกของผม “กูไม่อยากให้มึงสู้อยู่คนเดียว”
“มึงก็ร่ายเวทย์อยู่หลังกูดิ กูจะได้ไม่สู้อย่างเดียวดาย อย่าลืมเติมค่าชีวิตให้กูด้วยนะ =w=”
“เชี่ยการ์ด! ไปคุยกับพ่อแม่ไอสึด ไม่ได้ไปตีHon” เม่นไม่ด่าเปล่าครับ มันตีท้องผมป้าบใหญ่...พอให้จุก
“นอนเห๊อะ!” ผมว่า “จะตื่นเช้าไปตลาดกับอาอิงอรไม่ใช่รึไง?”
“เออว่ะ นอนนะ ฝันดี!” ฝันดี...ฝันดีเลยครับ มันจะกลายเป็นไม่ได้ฝันไม่ได้นอนเพราะไอคนตรงหน้ามันไม่พูดเปล่า เม่นกดหน้าลงหอมหน้าอกผมดังฟอดใหญ่ก่อนพลิกตัวกลับไปนอนต่อ...
ติดแค่ว่าผมเกรงใจมันนะครับ...ติดแค่ว่าผมเกรงใจมันเท่านั้น
ถ้าผมไม่เกรงใจนะ ผมจับกดไปแล้ว หึ้ยยยย!!!!!!!!
อะไรนะครับ...ผมกลัวเม่นเหรอ?! เห๊อะ!!!
ผมบอกแล้วครับว่าผมแค่เกรงใจผมไม่ได้กลั๊ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
**************************************************************
ตอนหน้าบ้านการ์ดแน่นอน!!!
>< จริงๆแล้วการ์ดเม่นเป็นคูน่ารักนะ ถ้ามันอยู่กันสองคน 55555
แต่เวลาอยู่กับกลุ่มเพื่อนออกจะดูมีมาดไปหน่อย
แต่ยังไงๆก็เป็นคู่ที่อยากให้ทุกคนเป็นกำลังใจให้ ฝากคู่นี้ด้วยนะคะ =w=
ถ้าหมดการ์ดเม่นก็ยังมีคู่อื่นให้อ่านอยู่แล้วค่ะ ยังสนุกกับการแต่งรวมพลคนหมดรักอยู่ ><
ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ ^^
ปล.พูดเหมือนจะจบเรื่องเลย 5555 ยังไม่จบน้าาา การ์ดเม่นยังจะอยู่กับพวกเราอีกหลายตอนจ้าา
ความคิดเห็น