คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ยกที่18 : หน้าที่ของคนแพ้
หน้าที่ของคนแพ้
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว
:
ตื่นยัง?
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว : ...
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว
:
ตื่นได้ละ...
PungPORN
: มีเรียนสิบ ละนี่เพิ่งหกครึ่ง =..=
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว : แต่กูมีเรียนแปด ตื่น
กูจะแวะแดกข้าวศึกษา
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว
:
ชื่อไลน์มึงเหี้ยนะเผื่อไม่รู้ว
รู้วพ่อง!
สาบานได้ว่านี่คือวันเปิดเทอมวันแรก...ผมคงต้องโทรไปบอกพ่อให้รีบเอามอไซค์มาส่งได้แล้วล่ะมั้ง
เพราะแค่วันแรกสารถีกูยังฟิตขนาดนี้ หลังจากนี้คงบันเทิงไม่หยอก =_=
ผมลุกขึ้นนั่งถอนหายใจทิ้งสี่ห้าทีก่อนตัดสินใจพับผ้าห่มเก็บที่นอนเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำ
เห็นไอมีนที่นอนอยู่ข้างๆผงกหัวขึ้นมาหน่อยๆก่อนถามเสียงงัวเงีย
“...ตื่นเช้าจังวะปอนด์
เราเรียนสิบโมงไม่ใช่เหรอ...”
“อือ
ไอพี่รักษ์มันมีเรียนแปดโมงอ่ะ” ผมตอบพลางพาดผ้าเช็ดตัวขึ้นบ่า
“อ่ออออ
หึๆๆ มาว่ะๆ” มาเหี้ยไร?!
ผมปาม้วนถุงเท้ากลิ่นหอมใส่ไอ้ตัวดีที่คลุมโปงหัวเราะเหมือนสะใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะแฝดคนละท้องของมึงไปบ้าจี้ตามน้ำพี่เขม
ป่านนี้กูก็ยังนอนเอาหัวทิ่มพุงมึงอยู่ตรงนั้นไปละ =”=
ขอย้อนแปปครับ
วันนั้นหลังจากที่พวกผมได้คลิปมาสมความตั้งใจ
พอตกเย็นเราก็เปิดมันให้ไอ้ดรีมดูกลางปาร์ตี้หมูจุ่มฉลองวันเกิดมันที่ร้านหลังมหาลัยทันที
แน่นอนว่าเสียงกรี๊ดกระหึ่มร้านจนคนทั้งร้านต้องหันมามองอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะนอกจากไอ้คุณดรีมเจ้าของวันเกิดที่กรี๊ดจนหลอดลมและกล่องเสียงแทบระเบิดแล้ว
สาวๆในกลุ่มก็กรี๊ดชิบหายวายวอดเลยเหมือนกัน
ก็ทำไงได้
ไอ้คุณๆในคลิปมันหล่อได้หล่อดีกันจริงๆ
‘สวัสดีครับน้องดรีม นี่พี่เขมนิติปีสี่นะ น้องคงรู้จักอยู่แล้วเนาะ ^^
สุขสันต์วันเกิดนะครับ...ปีสองแล้วก็ใกล้จะครึ่งทางแล้วนะ พี่ขอให้น้องตั้งใจเรียน
วางแผนอนาคตดีๆอย่างมีเป้าหมายและก็สามารถพุ่งไปให้ถึงนะ พี่เอาใจช่วย ถ้าเจอกันก็ทักกันได้ แค่บอกพี่ว่าชื่อดรีมพี่ก็จำได้แล้ว
เพราะเพื่อนน้องทุ่มเทเพื่อน้องมาก 55555 อ่ะรักษ์ ตามึงอ่ะ’
ผมนั่งชะโงกหัวมองคลิปท่ามกลางสายตาซาบซึ้งของสาวๆในกลุ่ม เห็นไอ้พี่รักษ์รับหลอดพลาสติกแปะกระดาษเขียนว่าคริสปี้ครีมแชแนลที่พวกพี่เขาติ๊ต่างว่าเป็นไมค์ก็ขำ
‘พี่ชื่อรักษ์นะ น้องๆอาจไม่รู้จักเพราะพี่เป็นตัวแถมในคลิปนี้...’
พี่รักษ์เว้นจังหวะพูด เหมือนเจ้าตัวแม่งจะรู้ว่ามีการกรี๊ดแบบชิบหายเกิดขึ้น
ไม่มั่นใจว่าเป็นสเตปของพวกเดือนคณะที่เขาได้รับการเทรนมารึไง ทำไมพี่ๆทั้งคู่รู้จังหวะจะโคนกันดีจริงๆ
ผมได้ยินเพื่อนผู้หญิงสามสี่คนครวญในความหล่ออย่างร้ายกาจกันระงม
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
พี่รักษ์เดือนวิศวะปีสี่ หนูจะไม่รู้จักสามีมโนได้ไง!!!!!!!!!!” เอาเข้าไป ผู้หญิงกลุ่มกู = =
‘สุขสันต์วันเกิดนะ พี่ขอให้น้องแข็งแรงทั้งกายใจ
พร้อมรับปัญหาและสิ่งต่างๆที่เข้ามาในชีวิตได้อย่างมีประสิทธิภาพละกัน
ถ้ามีอะไรก็ทักได้เช่นกัน หลังจากนี้เราคงได้เจอกันบ้างเพราะพี่ต้องไปรับไปส่งเพื่อนน้อง
=_=’
ไอ้พี่รักษ์ = = ผมฟังเสียงหัวเราะของพี่เขมในคลิปที่ปนๆมากับเสียงหัวเราะของมีนเม่นและหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ
หน้าพี่รักษ์ในคลิปกับผมตอนนี้แม่งคงไม่ต่างกันเท่าไหร่ ไอ้พวกคนอื่นที่รู้เรื่องอย่างมีนและหนึ่งที่ตามมาบ้านหลังที่สี่ทีหลังก็ไม่เห็นใจพวกผมกันเลย
โดยเฉพาะเพื่อนผู้หญิงที่เพิ่งรู้เรื่องเพราะไอเม่นเล่าก็ยิ้มยินดีสุดๆที่มีโอกาสได้เจอสุดหล่อติดท็อปมหาลัยทุกวัน
=”=
ด้วยการแลกกับอิสรภาพการตื่นนอนยามเช้าของกูอ่ะนะ?
“ตอนมึงเรียนแปด พี่เขาก็ต้องตื่นไปส่งมึงป่ะวะ” ไอเม่นพูด “คิดซะว่ามึงได้กินข้าวเช้าทุกวันไง
ดีต่อสุขภาพจะตาย”
“งั้นมึงมาแทนกูมะ
เอามอไซค์มึงมา แล้วมึงไปกับพี่รักษ์แทน” ผมถามกลับ เห็นแม่งส่ายหัวยิกทันที
“ไม่อ่ะ
นอนตื่นสายกับแดกข้าวเช้ามีคุณประโยชน์พอๆกันสำหรับกู กูขอนอน 5555555555555” ต้องด่าแล้วล่ะ เหี้ยเบอร์นี้ = = ผมส่ายหน้าอย่างระอาเพื่อนตัวเอง
จะใครแพ้แม่งก็พินาศทุกทางจริงๆ
ฮ่วย!!!
กลับมาปัจจุบัน...
ผมเดินออกมาหน้าบ้านก็เจอกับไอ้พี่รักษ์ที่นั่งคร่อมเวสป้าสีเหลืองนวลเก่าๆรออยู่หน้าประตูรั้ว
ไม่เข้าใจว่ามันไปเรียนหรือไปถ่ายแบบ
การเข้าเขตมหาลัยมันต้องทำตัวให้หล่อเบอร์นี้เลยเหรอวะ ใครก็ได้บอกกูที
ถ้าใช่นี่กูบรรลัยเลยนะ สำเหนียกได้ว่าคงโดนดักติดแหงกแม่งตั้งแต่หน้าปากซอยอย่างไม่ต้องสงสัยเลยอ่ะ
“มองไรวะ ไม่ชินกับความหล่อกูล่ะสิ หึๆ” กูเกลียดจังว่ะ
พวกที่รู้ตัวว่าหล่อและแม่งยอมรับมันได้อย่างสะดวกใจเนี่ย
กูอยากสัมผัสความรู้สึกนั้นบ้าง
“เปล่า
ผมแค่ง่วงเฉยๆ” ผมโกหกหน้าตาย
“หัดนอนไวๆตื่นเช้าๆได้ละ
ตารางเรียงมึงดีกว่ากูที่ไหนล่ะ วันที่มึงเรียนแปดกูมีเรียนเที่ยงกูยังจะตื่นมาส่งมึงเลย
...ขึ้นรถมา เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวเช้า”
“...”
“เร็ว
คาบแรกกูไม่อยากสาย”
ผมพยักหน้าหงึกหงักก่อนขึ้นคร่อมเวสป้าซ้อนหลังพี่แกพลางนึกว่าที่โรงอาหารคณะศึกษามีอะไรอร่อยบ้าง
เอาล่ะครับ...ผมเพิ่งเคยตกเป็นเป้าสายตาแบบนี้เป็นครั้งแรก
เคยมีแฟนคลับอยู่เหมือนกันตอนมัธยม
แต่ไม่เคยมีใครมาจดๆจ้องๆตลอดเวลาทุกการเคลื่อนไหวแบบนี้
จำได้ว่าตอนปีหนึ่งที่ได้เป็นเดือนเมเจอร์แล้วชิงแข่งไปเป็นเดือนคณะก็มีคนจ้องอยู่บ้าง
แต่คงเบาบางมากถ้าเทียบกับที่เดือนคณะเจอ...
สงสารไอ้พี่รักษ์ชิบหายถ้ามันต้องเจอแบบนี้ทุกวันตั้งสี่ปี
=
=
“พี่รักษ์วิศวะหล่อสัด” ผมได้ยินผู้หญิงที่นั่งโต๊ะกินข้าวด้านหลังพูด
อยากจะหันไปสะกิดบอกสัดๆว่า ทำไมไม่พูดตอนเจ้าตัวเขาอยู่ที่โต๊ะล่ะพี่ พี่ชมมันตอนนี้คนที่รู้ก็มีแต่ผมที่ไม่รู้รับรู้แล้วจะเอาไปลงที่ไหนอ่ะ
“อ่ะ
เอาข้าวกับไข่เจียวแล้วก็แกงเขียวหวานไก่นะ อันนี้ไก่ทอด ซื้อมากินด้วยกัน”
ผมรีบรับจานและถุงใส่ไก่ทอดที่พี่รักษ์ถือมาเต็มไม้เต็มมือ ส่วนเจ้าตัวพอวางจานอะไรเสร็จก็หมุนตัวตรงไปร้านน้ำทันที
อะไรจะบริการดีขนาดนี้!!!!
“ขอบคุณครับ” ผมรีบรับน้ำเปล่าสองขวดในมือพี่รักษ์มาวางบนโต๊ะ
เห็นเจ้าตัวพยักหน้ารับหน่อยๆก่อนชวนกันกินข้าว
“พรุ่งนี้กินโจ๊กหลังม.กันป่ะ
อยากกินว่ะ” พี่รักษ์พูดลอยๆ
“อันนี้ชวนหรือบังคับ”
“บังคับ
เพราะกูคนขับมอไซค์”
“...”
“ไม่ชอบโจ๊ก?”
“เปล่า...”
“แล้วมีปัญหาอะไร?”
“แวะซื้อหมูปิ้งก่อนด้วย
ผมชอบกินโจ๊กกับหมูปิ้ง” จบปิ๊ง! เรื่องมากครับกูอ่ะ
บอกเลย! ไม่ครบองค์ทรงเครื่องกระเดือกไม่ได้!
ไอ้พี่รักษ์มองหน้าผมคิ้วขมวดหน่อยๆ
เหมือนคราวนี้คนมีปัญหาจะเป็นมัน และโจทย์คือรสนิยมการแดกของผม(ฮา)
“เคๆ
กูก็ต้องกินโจ๊กกับปาท่องโก๋เหมือนกัน เกทๆ” ไอ้พี่รักษ์ก้มหน้าตักข้าวต่อพลางพยักหน้าเหมือนทำความเข้าใจกับตัวเอง
“งั้นไปซื้อปาท่องโก๋ที่กาดต้นพะยอมแล้วไปซื้อหมูปิ้งก่อนมากินโจ๊ก ...ออกเจ็ดโมงละกันพรุ่งนี้”
เวร
หาเรื่องตื่นเช้ากว่าเดิมจนได้ ...ผมมองคนตรงหน้า
อยากบอกเหลือเกินว่าเปลี่ยนเมนูได้มั้ย กูอยากตื่นสายกว่านี้ซักนิดแต่คิดว่าไม่เรื่องมากใส่คนตรงหน้าจะดีกว่า
เพราะแค่ไอ้ที่พี่แกประเคนให้ตรงหน้าก็ทำเอาซาบซึ้งจนน้ำตาแทบไหลอยู่แล้ว
“ไปป่ะ”
พี่รักษ์ถามผมที่กำลังดูดน้ำอึกใหญ่ก่อนลุกขึ้นเก็บจานและขยะบนโต๊ะรีบๆ เอ้า! ถ้าจะเก็บเลยก็อย่าถามดิวะ =”=
“มองความหล่อบนหน้ากูรึไงไอ้พังพอน ไปได้ละมั้ง” ห๊ะ!
“ห๊ะ เมื่อกี้พี่เรียกผมว่าอะไรนะ”
“พังพอนไง
ชื่อไลน์มึงอ่ะ หรือมึงอยากให้กูเรียกไอ้หนังโป๊?” เวร คือตอนตั้งชื่อไลน์ก็กะกวนตีนในความหมายนั้นจริงๆ
แต่ใครจะคิดว่าไอ้คนตรงหน้ามันจะเอามาเรียกเป็นชื่อเล่นแบบนี้วะ
“...แบบไหนก็เหี้ยทั้งนั้นอ่ะ”
=”=
“ฝากเอาขวดน้ำกูมาด้วย กูเก็บจานมึงให้แล้ว ไม่มีมือ”
ไม่สนใจที่กูพูดเลยมึง = =
ผมนั่งซ้อนพี่รักษ์จนพี่แกมาจอดหน้าคณะวิศวะ ก็มองพี่แกที่ดูท่าทางแล้วไม่คิดจะพากูไปต่อให้ถึงคณะเลยก็ได้แต่ยืนทำหน้าเอ๋อใส่เจ้าของรถ
มันทำหน้างงๆนิดๆก่อนเหมือนนึกได้เลยฉุดแขนผมเข้าคณะตัวเองพลางอธิบาย
“วันนี้คาบแรกของกูอาจารย์แค่พูดแจงรายละเอียดคะแนนเรียนไม่ถึงสามสิบนาทีก็เสร็จ
มึงเรียนตั้งสิบโมงนี่ นั่งรอกูที่คณะก่อนละกัน เดี๋ยวเก้าโมงครึ่งกูไปส่งเพราะกูมีเรียนที่RB3 เคนะ?” เหมือนมึงไม่ต้องการคำตอบนะ
ลากกูมาซะขนาดนี้แล้ว = =
“ไม่เคยเข้ามาคณะนี้ว่ะ พี่มึงก็ช่วยพาไปหาโต๊ะนั่งด้วยละกัน” ผมตอบ
เห็นมันขมวดคิ้วหน่อยๆ ก่อนพึมพำบ่นๆเรื่องสรรพนามใหม่ที่ผมใช้
ก่อนพยักหน้าลวกๆแล้วพาไปที่โต๊ะ...
โต๊ะของกลุ่มมัน!!!
“ฮริ๊ววววววววววววววววววววววววววววววว”
“มันพาเด็กมันมาโว้ยยยยย”
“อั๊ยย๊ะๆ
เอาหลาวๆๆ”
“นี่เหรอวะไอรักษ์
น้องคนที่ต้องฝากชีวิตไว้กับมึง วงวารเด็ก!!!!! 555555555555555555”
เถื่อนแบบสุด = = ถ้ากูเป็นเด็กผู้หญิงกูคงร้องไห้วิ่งกลับบ้านไปแล้วแน่ๆ
“Kวย! พูดดีๆไอสัด!” ผมมองพี่รักษ์ที่เดินตบหัวเพื่อนรายคน
มองไปก็เห็นว่าหนึ่งในนี้คือพี่ธันวา พี่ก้องและพี่แมนที่ผมพอจะสนิทยู่บ้าง
“ฝากน้องมันแปป
กูไปเข้าเรียนก่อน ไม่ถึงชั่วโมงเดี๋ยวจะพามันไปภาค”
พี่รักษ์บอกเพื่อนราวๆสิบคนบนโต๊ะ ก่อนเดินขึ้นตึกเรียนไปพร้อมๆกับเพื่อนที่เพิ่งลุกจากโต๊ะอีกสามสี่คน
ทิ้งให้ผมยืนเงอะๆงะๆอย่างทำตัวไม่ถูก
“ปอนด์มานั่งนี่มาๆ”
พี่แมนเรียกผม พี่ๆคนอื่นก็เขยิบตัวให้มีพื้นที่ในการนั่งให้ผม “น้องปอนด์คนนี้นี่ล่ะครับพวกเพื่อน
ที่เพื่อนรักษ์ของเราจะต้องเป็นสารถีให้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
พี่ๆบนโต๊ะฮือฮากันเล็กน้อยก่อนหันมาสนใจผมอีกรอบ
“น้องชนะเกมส์ไอ้รักษ์ได้ไงวะ”
พี่คนหนึ่งถามขึ้น
“เกือบแพ้ครับพี่
ชนะวินาทีสุดท้ายจริงๆ” ผมตอบตามความจริง เห็นพี่ๆเขาปรบมือชมเชยก็ยืดนิดๆพอเป็นมารยาทให้ความบ้ายอของตัวเอง
“แล้วนี่ไอ้รักษ์มันพาไปไหนมาวะ
มันออกพร้อมกันกับพี่ทำไมถึงช้าจัง” พี่ก้องถามผม
“กูขับตามมันออกมา
กูเห็นมันเลี้ยวไปหยุดหน้าประตูศึกษา แดกข้าวแน่นอนกูฟันธง” พี่ธันวาพูด
พลางหลี่ตามองผมอย่างคาดคั้น เดี๋ยว...มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นครับพี่
ถามผมตรงๆผมก็บอกแล้ว = =
“แวะกินข้าวที่โรงอาหารศึกษาครับ” ผมตอบ เห็นพี่ธันวากับพี่ก้องแปะมือกันก่อนชมกันเองว่าเดาเก่งขนาดไหน
ผมกับพวกพี่ๆนั่งคุยกันไปได้ไม่นานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสวยระดับที่ว่าบอกว่าเป็นดาวคณะผมก็เชื่อเดินมาทางโต๊ะที่พวกเรานั่ง
ผมเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ใต้ตึกมองมาทางเธอกันแทบทั้งนั้น...ไม่รู้มองเพราะความสวยหรือเพราะกระโปรงทรงเอสั้นๆนั่นกันแน่
= =
“แตงเอาขนมมาฝากพี่ๆค่ะ เป็นของตอบแทนที่พวกพี่ๆช่วยทำแบบสำรวจงานวิจัยของกลุ่มแตงเมื่อเทอมที่แล้ว
พอดีแตงเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพเมื่อวาน...” คนสวยที่น่าจะชื่อ ‘แตง’ พูดพลางวางกล่องคริสปี้ครีมกล่องใหญ่ลงบนโต๊ะ
“ขอบคุณครับน้องแตง”
พี่ๆทุกคนส่งเสียงเฮฮากันดังลั่น
ผมที่นั่งตรงนั้นก็ยินดีเพราะพลอยได้ผลบุญไปกับเขาด้วย แต่สาวแตงนี่เขาใจดีจังเลยนะครับ
แค่ทำแบบสำรวจให้ก็ตอบแทนด้วยขนมกล่องใหญ่...สาวที่ภาคผมนี่ไม่มีแบบนี้นะ เผลอๆไปถ้าทวงบุญคุณมันจะโดนด่าพ่อล่อแม่กลับมาด้วยนะเอ้อ
“พี่รักษ์ล่ะคะ
ตั้งแต่แตงมายังไม่เห็นเลย” โอ้ๆๆๆ คนหล่อมันดีแบบนี้นี่เอง
ผมรับคริสปี้ครีมมาจากพี่คนหนึ่งในกลุ่มแล้วเริ่มจัดการกินไปพลางฟังบทสนทนาของพี่ๆกับสาวแตงคนนั้นอย่างเก็บอาการ
“ออออออ
อันนี้คือประเด็น” พี่ธันวาหันมาพึมพำเบาๆกับพี่ก้อง แต่ผมได้ยิน
“มันไปเรียนอ่ะแตง
ไม่มั่นใจว่าเสร็จกี่โมง” พี่แมนตอบ “มีธุระอะไรมั้ยล่ะ เดี๋ยวพวกพี่บอกมันให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ
ฝากบอกให้ตอบไลน์ด้วยก็พอ แล้วก็พี่แมนคะ หนิงฝากมาถามว่าโทรไปทำไมไม่รับน่ะค่ะ
เจ้าตัวกำลังน้อยใจรอให้พี่ไปง้ออยู่”
“ฝากบอกหนิงทีว่าพี่ไม่ว่าง
คนโทรมาเยอะมากๆ หนิงคงต้องรอคิวว่ะ ขนาดคิวแรกๆพี่ยังไม่โทรกลับซักทีเพราะพี่ไม่มีเวลา
วันหลังมีธุระแชททิ้งไว้เลย แต่ไม่ใช่ธุระไม่เอานะรกแชทเฟสแชทไลน์
พี่ขี้เกียจไล่ลบ” โอ้โห! เด็ดจริง!
ผมเคยได้ยินมาจากมีนเม่นและบาสเล่าว่าพี่แมนนี่ถ้าไม่เอาคือไม่เล่นด้วยเลยนะครับ
แต่เพิ่งเคยเห็นแบบนี้ให้เป็นบุญตาครั้งแรก
สงสารสาวแตงหน่อยๆเหมือนกันที่ไม่รู้จะกลับไปบอกเพื่อนยังไง เห็นเธอยืนยิ้มค้างอยู่แปปนึงก็โปรยยิ้มหวานแล้วเดินจากไป
“น้องแตง
ดาววิศวะปีสาม” พี่ธันหันมาอธิบายผม “กิ๊กไอ้รักษ์มัน หึๆๆ”
ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่
เหมาะสมใช้ได้ หนุ่มคูลกับสาวชิค
ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนกัดคริสปี้ครีมต่อไม่ได้สนใจเรื่องที่พวกพี่เขาคุยกันอีก
ผมนั่งไถไอโฟนเล่นในมือได้ไม่นาน
อยู่ๆก็มีมือใหญ่ๆตบลงมาบนบ่าจนสะดุ้งโหยง
“สะดุ้งเหี้ยไรมึง”
ถามมาได้ = =
“พี่เล่นตบมาซะแรงขนาดนี้ก็ต้องตกใจป่ะวะ”
ผมถาม เห็นเจ้าตัวแค่ยักคิ้วกวนๆให้ก็ถอนหายใจ
“นั่งเล่นนี่ก่อนละกัน
ซักเก้าโมงเศษๆค่อยไป เคป่ะ?”
ผมเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนข้างๆ พี่รักษ์แม่งสูงเท่าไหร่วะ ขนาดผมสูง173ที่ว่าเป็นความสูงที่พบได้น้อยในภาคชีวะยังโดนมันกลบซะดูแคระไปเลย(ภาคผมมันมุ้งมิ้งครับ
ผู้หญิงน่ารักผู้ชายหน่อมแน้ม ผู้ชายแท้ๆก็มีแค่15เปอร์เซ็นต์ได้)
“พี่สูงเท่าไหร่วะ”
“184
ถามทำไมวะ ถ้าเรียกกูเปรตโดนรุมตีนนะมึง
พวกเหี้ยที่นั่งๆอยู่ก็สูงพอๆกับกูอ่ะ” สงสัยแม่งโดนเรียกมาบ่อย รีบหาพวกเชียวมึง 55555555555
ผมหันไปมองพวกพี่แมนที่เลิกคิ้วถามว่าคุยเรื่องความสูงทำไมก็คิดขึ้นได้
เออว่ะ ทำไมพวกกลุ่มพี่แกแม่งตัวสูงกันดีจัง อยากสูงขนาดเขาบ้าง!
“เออรักษ์
เมื่อกี้กิ๊กมึงมา เอาขนมมาให้ด้วย”
พี่ธันวาพูดพลางดันกล่องคริสปี้ครีมที่ข้างในเหลือเพียงชิ้นเดียวให้พี่รักษ์
“ใครวะ”
พี่รักษ์ตอบก่อนหยิบคริสปี้ครีมชิ้นสุดท้ายมากัด
นี่มึงไม่คิดจะรอฟังชื่อเจ้าของให้ซาบซึ้งก่อนซักนิดเลยเหรอวะ?
“น้องแตง” พี่ธันวาว่า “น้องบอกให้ตอบไลน์ด้วย”
ผมเห็นพี่รักษ์พยักหน้าผ่านๆ ดูจะติดรำคาญหน่อยๆ
ไม่ทันที่คริสปี้ครีมในมือไอ้พี่รักษ์จะหมดชิ้น
ก็มีสาวน้อยน่ารักสองคนเดินมาทางพี่แก
ผมที่นั่งอยู่ข้างๆเลยได้เสือกแบบใกล้ชิดชนิดสูดหายใจเข้ายังได้กลิ่นน้ำหอมพวกเธอ
“พี่รักษ์คะ
เมื่อเทอมที่แล้วตอนสอบไฟนอลตัวฟรีสังคมพี่ให้หนูยืมยางลบแล้วหนูไม่ได้คืน
หนูเลยซื้ออันใหม่มาให้ค่ะ”
“โห
นานจนพี่ลืมไปละ จริงๆไม่ต้องคืนก็ได้แต่ขอบใจนะ”
ยิ้มโปรยเสน่ห์ตกเหยื่อไปอีกหนึ่ง
ผมมองผู้หญิงสองคนที่เดินกระมิดกระเมี้ยนจากไป
ก่อนชะงักเพราะมียางลบยื่นมาให้ตรงหน้า
“อะไรวะ?”
“อ่ะ
กูให้”
“เขาเอามาให้พี่ป่ะวะ
=
=”
“กูมีแล้ว”
“ผมก็มี”
“อ่ะโด่ง! กูให้” เอ้า! ไอ้พี่รักษ์ ไอ้เลว
เขาอุตส่าห์เอามาคืนมึง
ผมมองหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจว่าการเอายางลบเก็บใส่กระเป๋าตัวเองมันยากตรงไหน
“อะไรวะ?” พี่คนที่ชื่อโด่งรับยางลบไปงงๆ “เออ ขอบใจว่ะ กูลืมซื้อพอดี”
“เออ
ไม่เป็นไร มันไม่ใช่ของกู” พี่รักษ์ตอบ เอ้า!
ห่านี่แม่งสับสนกับชีวิตเหรอวะ เขาซื้อมาคืนที่มึงให้เขายืม?
“เขาซื้อมาคืนมึงป่ะวะ” พี่ธันที่คงทนคันปากไม่ไหว
ผมพยักหน้าเห็นด้วยจนพี่ธันต้องหันมาถาม “ใช่มะปอนด์ ไอเหี้ยรักษ์นี่พูดแปลก”
“ก็ไม่ใช่ของกูจริงๆ”
พี่รักษ์ตอบหน้าเอือม “เทอมที่แล้วกูลงตัวฟรีสังคมที่ไหนล่ะ =
=”
=_=
(หน้าผมและพี่ๆคนอื่น)
เป็นคนหล่อนี่มันลำบากจริงๆนะครับ...
อ่านเเล้วเม้นและให้กำลังใจด้วยจะดีใจมาก แต่อ่านแล้วสนุกก็ดีใจละอ่ะ =w=
ชอบคู่นี้ว่ะ ชอบเหมือนกันป่ะ =w=
ความคิดเห็น