คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ยกที่22 : ตัวจริง
ตัวจริง
“พวกมึง” ผมหันไปพูดกับเพื่อนร่วมบ้านทั้งสามคนที่กำลังนั่งเขย่าหลอดทดลองเป็นจังหวะเพลงเต่างอย
“วันนี้กูกลับบ้านด้วยดิ ไอ้พี่รักษ์ติดไลฟ์สดตอนหนึ่งทุ่ม ไม่อยากรบกวนพี่แกว่ะ”
“ได้ๆ”
ไอ้มีนตอบโดยไม่ละสายตาจากสารในบีกเกอร์ “พี่รักษ์มีไลฟ์สดอะไรวะ”
“ที่แชร์ในเฟสไงมึง
ไลฟ์สดเพจรวมคนหล่อของมหาลัยอ่ะ” ไอ้เม่นว่าก่อนใช้มืออีกข้างที่ว่างควักไอโฟนออกมาเปิดโพสให้มีนดู
“แมนก็ไลฟ์ด้วยเนี่ย”
“งั้นวันนี้ต้องรีบกลับไปดูไลฟ์”
มีนยิ้มร่า ผมล่ะชอบความสัมพันธ์ของสามพี่น้องพวกนี้จัง รักกันจนผมเห็นแล้วอิจฉา
อยากกลับไปฟัดกับพี่ชายที่บ้านบ้าง แต่กลัวว่าถ้าทำจริงๆ ผมน่าจะโดนฝ่าเท้ามันยันหน้าก่อนจะโผเข้าไปถึงตัวมันแทน
“สลับกับกูมั้ย”ผมหันไปถามไอ้หนึ่งที่สะบัดแขนมาเพราะเริ่มเมื่อย
“เออฝากที
เดี๋ยวกูไปตวงสารมาเพิ่มให้” หนึ่งส่งหลอดทดลองให้ผม
ก่อนเดินผละออกไป...วันนี้คงอีกยาว
แลปวันนี้เป็นแลปที่นานเป็นพิเศษ
อาจเพราะขั้นตอนที่ยุ่งยากและซับซ้อนทำเอาพวกผมมึนงงไปตามๆกัน
แถมขั้นตอนสุดท้ายที่ต้องนั่งต้มสารเพื่อรอผลก็ต้องใช้เวลานานเกือบชั่วโมง
ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาหกโมงครึ่ง
ทุกกลุ่มเหลือแค่นั่งรอผลในขั้นตอนสุดท้ายเท่านั้น
หลายๆคนจึงเดินมานั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ท้ายห้องแลปร่วมกันกับพวกผม ผมปล่อยให้ไอ้ดรีมดึงทึ้งผมบนหัวพลางคุยเรื่องเกมส์กับหนึ่งและแอทแทคอย่างเมามันส์
มีไอ้มีนกับไอ้เม่นนั่งบ่นหิวอยู่ไม่ไกล
“ปอนด์โว้ย!!!
มีคนมาหา!!!”
อยู่ๆไอ้ทามที่เดินไปดูสารที่ต้มอยู่หน้าห้องก็ตะโกนเรียกเสียงดัง
ผมหันไปมองผู้ชายสองคนที่อยู่ตรงประตูห้องงงๆ
ก็เห็นเป็นไอ้พี่รักษ์กับพี่เขมที่ยืนส่งยิ้มมาทางผม
ไม่ใช่ว่าวันนี้ผมต้องกลับเองเหรอวะ?
“พี่รักษ์พี่เขม
สวัสดีค้าบบบบ” มีน เม่นและหนึ่งดูเหมือนจะได้สติไวกว่าผม
พวกมันสวัสดีพี่ๆซะดังลั่น พวกผู้หญิงในห้องคือแทบจะลงไปชักบนพื้นได้แล้วมั้ง
มีดรีมคนหนึ่งนี่แหละที่ชักแล้วแต่ลงไปบนพื้นไม่ได้เพราะมือติดอยู่ที่หัวของผม =
= กูรู้ว่ามึงชอบพี่เขม
แต่ดึงหัวกูไปมึงก็ไม่ได้พี่เขาเป็นผัวหรอกเพื่อน
ทุกวันนี้พี่เขมแกตั้งปณิธานไว้ว่าจะมีเมียหลังหมาตัวเองได้คู่ แล้วคือพี่แกชิงเอาหมาที่เลี้ยงไปทำหมันตั้งแต่ยังไม่ทันติดสัด
มึงก็คิดเอาเองแล้วกันว่าพี่เขมจะหาเมียเมื่อไหร่...
ผมลูบหน้าขาที่แสบเพราะโดนเพื่อนผู้หญิงที่นั่งข้างๆตบเมื่อกี้เบาๆ
กูก็ฟินแทนพวกมึงนะที่เจอคนหล่ออ่ะ บอกตรงๆ
ทุกวันนี้ที่มองพวกกลุ่มพี่แกอยู่ด้วยกันกูก็ยังไม่หายแสบตาซักทีเหมือนกัน ออร่าแม่งกระจายจนกูตาแทบบอด
แต่พวกมึงก็เพลาๆหน่อยเถอะนะ ไอ้นิสัยกรี๊ดไม่ได้แล้วต้องระบายกับสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเนี่ย
กูแม่งจะตายห่านซะก่อน ไหนจะไอ้กิ่งตีหน้าขา นัตตี้จิกแขน ดรีมดึงหัว
กว่ากูจะเดินไปหาพวกพี่เขาได้ กูคงสิ้นชีพซะก่อน
“สวัสดีครับพี่เขม”
ผมสวัสดีพี่เขมทันทีที่เดินมาถึงหน้าห้อง ก่อนหันไปถามพี่รักษ์ “พวกพี่มาทำธุระที่ภาคชีวะเหรอ” ถ้ามากับพี่เขมแบบนี้คงไม่ได้มารับผมหรอก...
“น้องปอนด์ผูกจุกแล้วดั้ลร้ากกกก” อยู่ๆพี่เขมก็เอามือมาโยกจุกผมที่ดรีมผูกให้บนหัวผมไปมา
เห็นพี่รักษ์แค่มองผมยิ้มๆก่อนยื่นถุงริมปิงสีส้มให้ผม
“กูเอาของมาให้...” ผมรับถุงจากมือพี่รักษ์ก่อนเอามาส่องข้างใน
“อีกถุงเอาให้มีนเม่นหนึ่ง ค่าจ้างพามึงกลับแทนกูหนึ่งวัน”
เชี่ยยยยย!
นี่มันช็อคโกแลตแท่ง! ช็อคโกแลตแท่งเต็มไปหมด!
แต่ละยี้ห้อนี่ไม่ใช่ถูกๆเลยนะ
ผมจำได้เพราะบางยี่ห้อในถุงผมเคยไปยืนดูเล่นๆตอนไปซื้อของที่ริมปิงก่อนหน้านี้
หื้ออออออ แล้วดูอีกถุงหนึ่งที่พี่เขาเอามาฝากพวกเพื่อนก็เป็นขนมปังกับขนมซอง
...เหมือนพี่รู้อ้ะว่าเพื่อนผมกำลังหิว T^T
“โหยยยยยยยยยยยยยยยย ขอบคุณค้าบบบบบบ รักพี่จังเลยว่ะ” ไม่ได้จะประจบนะครับ แต่ไม่รู้จะก้มลงไปกราบท่าไหนดี พี่แม่งดีจนผมใจบาง
“ยังไงวันนี้ก็กลับกับเพื่อนละกัน...แค่วันเดียว”
ผมฟังพี่รักษ์ว่าพลางพยักหน้าหงึกหงักหัวแทบหลุด
ตายังส่องไปในถุงเพราะเหมือนเห็นช็อคโกแลตที่แพคละสามร้อยแว้บๆ “งั้นพวกกูไปละนะ”
“เอาขนมมาให้แค่นี้เหรอ?” เอ้า! ผมเงยหน้ามามองพี่รักษ์อย่างไว พี่เอาของมูลค่ามหาศาลมาให้แล้วจะทิ้งไปง่ายๆเลยเนี่ยนะ?!
“เออ ไอ้รักษ์แม่งลากพี่มาเป็นเพื่อนเพื่อการนี้นี่แหละ” พี่เขมว่าขำๆ อ่ออออ พวกพี่เขาต้องไปไลฟ์สดต่อนี่หว่า
ผมพยักหน้าอย่างว่าง่าย โอเค ถ้าไม่ว่างก็ไม่รั้ง
“งั้นขับรถดีๆนะครับ” ผมมือให้พวกพี่ๆแล้วเดินกลับเข้าห้องไป
เห็นพี่รักษ์ยืนมองส่งอยู่แปปหนึ่งก็หันไปชวนพี่เขมกลับออกไป
ทันทีที่ทุกคนเห็นพี่เขมกับพี่รักษ์ออกไป
เสียงกรี๊ดของทั้งหญิงแท้และชายเทียมในห้องก็ดังขึ้นมาทันที ผมโดนพวกเพื่อนผู้หญิงโยกจนหันสั่นครอน
รู้สึกเครื่องในในพุงโยกไปมาจนคลื่นไส้
“พี่รักษ์โคตรใจดีอ่ะ”
ไอ้มีนที่รับถุงไปจากมือผมพูด “จริงๆพี่แกไม่ต้องซื้อให้พวกกูก็ได้ป่ะวะ พวกเราอยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว
5555”
“เออ
แม่งหล่อตั้งแต่เบ้าหน้ายันกายละเอียด” ผมว่า “ช็อคโกแลตในถุงถ้าจะกินก็แบ่งไปได้นะ”
“เหอะ!” เม่น มีน และหนึ่งหันมาส่ายหน้าพร้อมกันจนผมงง
“ถุงนี้ต้องมึงคนเดียวเลย
ของแพงทั้งนั้น” เม่นว่าแล้วผูกปากถุงก่อนยัดใส่กระเป๋าสะพายของผมให้ “ผู้ใหญ่ให้มาก็รับซะ
พี่เขาซื้อมาให้เพราะใส่ใจนะ”
...ใส่ใจกับทุกคนน่ะสิ
ไม่แปลกใจเลยที่ผู้หญิงหลงพี่มันเกือบทั้งมหา’ลัย....
กว่าพวกผมจะกลับถึงบ้าน
ไลฟ์ของพวหกพี่ๆก็เริ่มไปได้ซักพักแล้ว มีนที่วางกระเป๋ากับถุงข้าวที่แวะซื้อกันหลังม.ลงบนพื้นเสร็จก็นั่งขัดสมาธิแล้วเปิดไลฟ์ดูทันทีโดยมีเม่นนั่งดูด้วย
ผมเห็นพวกนั้นดูไลฟ์ก็เลยหยิบไอโฟนตัวเองขึ้นมาเปิดดูเหมือนกัน
...อื้อหือ คนดูสี่พันกว่าคน!
ทันทีที่ผมเข้ามาดู ก็มีการสนทนาถึงผมทันที ...เห้ย! พี่อย่าพูดถึงผมในไลฟ์ดิ ผมกลัวดัง 5555 พี่รักษ์ที่ได้ยินเพื่อนตะโกนบอกว่าผมกับมีนเข้ามาดูไลฟ์เสร็จก็ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้กล้องทันที
ผมขำหน่อยๆ พวกพี่แม่งโคตรซน เหมือนเอาลิงมาไลฟ์ด้วยกันอ่ะ
‘ปอนด์ รองเดือนวิทยาศาสตร์ปีที่แล้วเหรอ’ เสียงจากคนแถวๆนั้นถาม
เป็นเสียงผู้หญิง น่าจะเป็นเสียงเพื่อนพี่ๆแกนั่นแหละ กลายเป็นประเด็นในที่สาธารณะแล้วรู้สึกแปลกๆว่ะ
‘ใช่’
พี่แมนตอบพร้อมยิ้มกว้าง
คาดว่าเป็นผลมาจากการที่ได้รู้ว่าน้องชายสุดที่รักทั้งสองคนกำลังดูตัวเองอยู่
ผมก็อยากจะไลฟ์สดน้องๆของพี่แมนให้พี่แกดูจัง มันตั้งใจดูไลฟ์พี่ยิ่งกว่าเรียนในห้องอีกครับ
= =
‘สนิทกันเหรอ’เสียงนั้นถามต่อ ‘เหมือนมีรุ่นน้องพูดอยู่ว่าเห็นรักษ์กับน้องปอนด์อยู่ด้วยกันบ่อยๆ
แถลงเลยๆ’ นั่นไง! เป็นประเด็นจนได้
‘ก็ช่วงนี้ไปรับไปส่งน้องเขา บ้านอยู่ข้างๆกันแล้วน้องเขาไม่มีมอเตอร์ไซค์’
พี่รักษ์อธิบาย หน้าตาดูกระตือรือร้นกว่าตอนแรกที่ผมเข้ามาดูคลิปนิดหน่อย
‘บอกไปสิ เล่นเกมส์แพ้น้องเขาด้วย’ ไอ้พี่เขม
พี่จะประจารความพ่ายแพ้ของเพื่อนตัวเองทำไมครับ 5555
‘ช่ายยย เล่นเกมส์แพ้ด้วย เลยต้องไปรับไปส่งจนกว่าน้องจะได้รถ’ ก็ดีนะ เหมือนพี่รักษ์จะไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่ ดูจากการที่ตอบแบบสบายๆตามฉบับของเขานั่นแหละ
คราวนี้แจ้งเตือนเฟสกูนี่เด้งเป็นร้อยเลยครับ
เพื่อนผมที่กำลังดูไลฟ์และคนที่รู้จักแม่งแท็กกูสะบัดเลย แถมมีแต่คนมาถามถึงการมีอยู่ของผมในคอมเมนต์เต็มไปหมด
‘ชนะพี่รักษ์เซียนเกมส์อันดับหนึ่งวิศวะได้
ปอนด์ต้องเล่นเก่งมากแน่ๆ...เก่งครับ’ พี่รักษ์ตอบ โหยยยย
ถามกูด้วยว่ากว่าจะชนะได้สภาพกูเป็นยังไง ผมคิดแล้วก็พิมพ์เมนต์ไลฟ์ลงไปแล้วส่งทันที
‘อันนี้น้องปอนด์มาเมนต์’ พี่แมนอ่านเมนต์ผม ‘ฟลุ๊คเฉยๆ พี่รักษ์เล่นเก่งกว่า’
‘นว้องงงงงงงงงงงงงงงงงง มีการถ่อมตัววววว!!!’ เสียงผู้หญิงสองสามคนหลังกล้องกรี๊ดซะดัง
ไอ้มีนกับไอ้เม่นหันมาหัวเราะผม
“ดังแน่มึง
555” ไอ้หนึ่งพูดก่อนหันกลับไปดูไลฟ์ต่อ
‘น้องปอนด์น่าเอ็นดูสัด’ พี่แมนพูด ‘วันนี้ปอนด์หลับในห้องเรียนเหรอ’ เหี้ย! พี่รู้ได้ยังไง ใครบอกพี่! น้องพี่สินะ! ผมชี้หน้าไอ้เม่นกับไอ้มีนที่หัวเราะเสียงดังอย่างคาดโทษ ไม่รอช้า...ผมใช้ความแบ๊วกลบเรื่องน่าอับอายตัวเองทันที
‘ได้ช็อคโกแลตมาแล้วจะไม่หลับ
สมองจะแล่น...’ พี่รักษ์อ่านคอมเมนต์ของผมที่ส่งไป ‘ไม่ใช่สรุปแดกแล้วหลับสบายกว่าเดิมนะ 55555555555555’ เวรกรรม! ถ้าเป็นแบบนั้นจริงกูจะแดกให้หมดทุกแท่งภายในคืนนี้เลย
‘ช็อคโกแลตอะไรวะๆ’ เสียงด้านหลังถาม
‘ไอ้รักษ์เพิ่งซื้อช็อคโกแลตถุงใหญ่ไปให้น้องปอนด์ที่ภาคก่อนพวกกูมาไลฟ์เนี่ย’
พี่เขมตอบ เสียงกรี๊ดกันดังลั่นเสียงเฮฮาสะเทือนออกมาจากลำโพงจนผมหน้าแดง
ในคอมเมนต์นี่ยิ่งหนักใหญ่ กรีดร้องผ่านตัวหนังสือกันระงม
‘จิ้นมากกกกกก...น้องปอนด์นี่ไงสเปคผู้ชายของรักษ์’ เดี๋ยว!!!!!!!!!!!!
‘พักนะฝ้าย พักก่อน’ พี่รักษ์หันไปพูดกับคนหลังกล้องก่อนอ่านคอมเมนต์ต่อ
‘วันนี้พี่รักษ์ไม่มาส่งไอ้ปอนด์...พี่มีไลฟ์นี่ไงมีน
พี่ฝากขนมให้พวกมีนไปแล้วนะ’ โห! พวกมึงเลยนะ!
ผมหันไปมองมีนที่หัวเราะคิกคักกับเม่นอย่างมีความสุขก่อนคว้าถุงเท้าของไอ้หนึ่งที่มันถอดวางอยู่ใกล้ๆตัวปาไปทางสองคนนั้นทันที
แต่ไม่สลดครับ...มันปัดออกแล้วนั่งหัวเราะใส่ผมกันต่อ
‘ขอจีบเม่นได้มั้ยครับพี่แมน...บาสอัดหน้าซักทีมั้ยจะได้ตื่น’ อันนี้พวกกูขำกรามแทบค้างเลยครับ มีไอ้เม่นคนเดียวที่ทำท่าจะปาไอโฟนทิ้งให้ได้โดยมีไอ้มีนรั้งแขนรั้งขาเอาไว้
มึงดูด้วยเม่น ไอ้ที่มึงจะปาอยู่น่ะเป็นไอโฟนของไอ้มีน 555555555555 แล้วคือพี่แมนโหดมาก โคตรสมกับเป็นพี่น้องกันเลย 5555
‘ใจเย็นเพื่อน เกรี้ยวกราดมาก’ พี่รักษ์แซวพี่แมนก่อนอ่านคอมเมนต์ต่อ
‘ปอนด์ตัวจริงน่ารักมาก
ขอจีบได้มั้ย...แล้วมาขอจีบกลางไลฟ์พวกกูอ่ะนะ’ ไอ้สัด!
ใครมันเมนต์ กูขอเลื่อนอ่านแปป กูได้บล็อกแม่งถูกคน!
‘อันนี้มึงเกรี้ยดกราด5555” พี่เขมหันมาหัวเราะใส่พี่รักษ์แล้วอ่านคอมเมนต์ต่อ
‘...หมาหน้าบ้านพี่เขมน่ารักมาก ขอขโมยได้มั้ย...พ่องตาย!’
กูอยากจะบ้า ไลฟ์อะไรวะเนี่ย 55555555 เหมือนเอาคนไม่เต็มมาไลฟ์รวมกันอ่ะ
แล้วแต่ละคนเกรี้ยวกราดสัด ผมอ่านคอมเมนต์ที่แซวพวกพี่ๆแก ก็สมควรแล้วแหละที่โดนเรียกว่า
‘ไลฟ์เกรี้ยวกราด’
ว่าแต่...เมื่อกี้พี่รักษ์แกเกรี้ยวกราดแทนผมด้วยใช่มั้ยนะ หรือผมเข้าใจผิดวะ?
ปานอนู : น้องพี่ที่รัก
PungPORN
: ว่าใด
ปานอนู
:
พ่อบอกว่ามะรืนนี้จะเอามอไซไปให้
PungPORN
: น้ำตาจะไหล
ปานอนู
: หั่นหัวหอม?
PungPORN
: กวนตีน ละมึงจะมาด้วยมั้ย
ปานอนู
:
ไม่แน่ แต่น่าจะไป
PungPORN
: มาดิวะ คิดถึงมึง
ปานอนู
:
ไม่ไปละสัด น่ากลัว
PungPORN
: จริงๆๆๆ มาเถอะๆๆ ได้ไปหาไรแดกกัน
ปานอนู
:
เออๆ ไปๆ กูไปทำงานละ ตั้งใจเรียนล่ะ
PungPORN
: เคๆ รอเจอมึงนะ
ปานอนู
:
เออๆ
หึ้ย!
พี่ชายผมมันก็รักน้องนะครับ แค่แสดงออกไม่เก่งเท่าพี่แมนเท่านั้นเอง
หึๆ หลังจากนี้ไอ้ปอนด์จะเป็นอิสระจากการตื่นเช้าแล้วครับพี่น้อง! ถึงตอนนี้จะเริ่มชินกับการตื่นเช้าแล้วก็เถอะ
แต่ก็ยังคิดถึงการตื่นนอนสิบนาทีก่อนไปเรียนอยู่ดี =w=
ผมเก็บไอโฟนใส่กระเป๋ากางเกงก่อนเดินออกจากบ้านเพื่อไปรอพี่รักษ์ที่หน้าบ้านของแก
จังหวะที่ผมกำลังเดินไปที่รั้ว ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านออกมาจากบ้านใกล้ๆ
พอหันไปก็พบว่าเป็นพี่รักษ์ที่เดินออกมาจากบ้านเหมือนกัน(กำแพงบ้านมันเตี้ยครับ
สูงแค่คอพวกผมเอง)
เหมือนพี่แกจะเห็นผมเช่นกัน
แกเลยพูดกับผมเสียงดังแบบข้ามกำแพงบ้านอีกสองหลังมา “รอตรงนั้นแหละ!”
เอาให้ตื่นกันทั้งแถบไปเลยจ้า!
ผมพยักหน้ารับแล้วยืนรอพี่แกด้วยความสงบเสงี่ยม หวังว่าเสียงพี่แกตะกี้จะไม่ได้ปลุกคนที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียง
“พ่อจะเอารถมาให้มะรืนนี้นะ”
ผมพูดกับพี่รักษ์ที่ส่งหมวกกันน็อคให้ เห็นมือพี่แกชะงักนิดๆ “กลัวจะคิดถึงผมอ่ะดิ
55555”
“เออ
ไม่มีคนแดกข้าวเช้าด้วย หึๆ” พี่รักษ์ว่าขำๆ
“เดี๋ยวก็มีน้องกวางมากินเป็นเพื่อนแล้วป่ะว้า”
ผมหยอก พี่รักษ์แค่หัวเราะเบาๆไม่ได้ตอบอะไรก็ไม่ได้หยอกอะไรพี่แกอีก
ผมหันไปมองวิวรอบทาง
แอบใจหายเหมือนกันนะถ้าต้องไปกลับเอง จากปกติต้องตื่นเช้า
นั่งซ้อนพี่รักษ์ไปกินข้าวด้วยกันถ้าวันไหนเรียนสายหน่อยก็ไปนั่งเล่นที่คณะวิศวะก่อนค่อยรอพี่รักษ์ไปส่งที่ภาค
พอตอนเย็นพี่รักษ์ก็ไปรอรับที่หน้าภาค หรือถ้าผมเลิกเรียนก่อนผมก็จะไปรอพี่รักษ์ที่คณะวิศวะบ้าง
แวะกินข้าวเย็นหรือซื้อข้าวเย็นด้วยกันก่อนกลับเข้าบ้าน
หลังจากนี้ก็จะไม่มีการมากินข้าวเช้าข้าวเย็นด้วยกัน
ไม่มีจุดร่วมด้วยกันแล้ว คงเหลือแต่ไปเล่นเกมส์ที่บ้านพี่แกอย่างเดียว555555
“เมื่อคืนกวางแอดเฟรนด์ผมมาด้วย”
ผมเล่าขณะยืนรอพี่รักษ์ที่กำลังจอดเวสป้าอยู่
“แล้วรับมั้ย”
พี่แกถามแบบดูไม่ใส่ใจเท่าไหร่
“ก็รับนะ
ไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธอ่ะ” พี่รักษ์ไม่ได้พูดอะไรต่อ แกดันให้ผมเดินเข้าโรงอาหาร
“หรือพี่ไม่โอที่ผมรับเฟรนด์อ่ะ ผมลบก็ได้นะ”
“บ้า
กูจะไม่โอทำไมวะ ก็ดีแล้ว” พี่รักษ์ขำ “รอนี่แหละเดี๋ยวไปซื้อข้าวแปป
เอาน้ำเปล่านะ?”
เมื่อคืนผมลองนับวันดูแล้ว
วันนี้เป็นวันที่21 ที่ไอ้พี่รักษ์คอยไปรับไปส่งผม
ไอ้หนึ่งบอกว่ามันมีคำว่าทฤษฎี 21 วันอยู่
ถ้าเกิดว่าเราทำอะไรซ้ำๆเป็นเวลา21วัน
สิ่งนั้นจะกลายเป็นนิสัยของเรา
ถ้าการมีไอ้พี่รักษ์มันจะกลายเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตผม
หลังจากนี้ผมคงต้องหักดิบซะแล้วล่ะ 555 ก็ดันดูแลดีจนอยากเอามาเป็นพี่แท้ๆอีกคนแบบนี้
ไม่รู้สึกดีก็บ้าแล้วว่ะ จริงๆนะ
“พี่เคยได้ยินทฤษฎี21วันป่ะ” ผมถาม
พี่รักษ์ที่กำลังส่งจานข้าวให้ผมช่วยวางลงบนโต๊ะเลิกคิ้วหน่อยๆ “ทฤษฎี 21วันไง”
“เคยอยู่” ไอ้ไอ้พี่รักษ์ตอบแล้วทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามผม
“แต่กูไม่เชื่อเท่าไหร่”
“ทำไมวะ
ผมว่ามันเป็นทฤษฎีที่คนทำแล้วได้ผลเยอะอยู่นะ”
“เอาง่ายๆ ถ้ามึงได้มอเตอร์ไซค์มาแล้ว
มึงจะยังตื่นหกเจ็ดโมงทุกวันแบบตอนที่มากับกูป่ะ”
ฮึก!
แม่งจุก! ยกตัวอย่างซะโดนใจกูสัดๆ
พับทฤษฎีนี้เก็บเข้าแฟ้มเลยกู ผมมองไอ้พี่รักษ์ที่เลิกคิ้วสูงเหมือนรู้คำตอบของผมดีแล้วพี่แกก็พูดต่อพูดต่อ
“ไอ้ทฤษฎีนี้มันต้องมีอะไรมากระตุ้นด้วยเว้ย มันถึงจะมีผล”
ออออ
มันก็คงจะจริงตามที่พี่แกว่าล่ะนะ...
จริงๆแล้วเมื่อคืนที่กวางแอดเฟรนด์ผมมา
เพื่อมาถามเรื่องของพี่รักษ์นี่แหละ
เหมือนว่าจะไม่กล้าไปถามจากเพื่อนพี่รักษ์เลยเลือกมาถามผมแทน กวางอยากซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่รักษ์
ซึ่งวันเกิดไอ้พี่รักษ์เนี่ยก็คืออีกแปดวันต่อจากนี้
ผมว่าการที่ผู้หญิงพยายามทำอะไรให้คนที่ตัวเองชอบเนี่ยมันดูน่ารักดีนะครับ
ผมเลยให้ข้อมูลที่ผมรู้ไปเต็มสูบเลย =w= ไอ้หนึ่งบอกว่าจริงๆที่ผมช่วยเพราะกวางน่ารักมากกว่า
แหม ถึงจะน่ารักก็ว่าที่แฟนพี่ป่ะวะ กูคิดด้วยไม่ลงจริงๆ =3=
ขอสารภาพว่าผมแอบทักไปถามพี่ธันด้วยว่าจะเปิดพนันเรื่องแฟนพี่รักษ์อีกเมื่อไหร่
กับคนนี้ผมทุ่มสุดตัวเลยจริงๆว่าไปรอดแน่ๆ
ดูๆพี่รักษ์แกก็มีความสุขกับการทำกิจกรรมต่างๆร่วมกับกวางดี =w=
ผมเป็นน้องที่ดีใช่มะ
ผมตอบกวางไปว่าตั้งแต่ตัวติดกับไอ้พี่รักษ์มา
เห็นพี่แกบ่นอยากเลี้ยงตัวชูก้าไกรเดอร์บ่อยมากกกกกกกกกกกกก(ก.ไก่ล้านตัว)
ติดที่ไม่รู้จะไปซื้อที่ไหนในเชียงใหม่ที่ไว้ใจได้ดี
ร้านมันเยอะก็จริงแต่คนรอบตัวที่รู้จักไม่มีใครให้ข้อมูลได้
พวกผมที่อยู่สัตววิทยาก็ไม่มีคนเลี้ยงเจ้าตัวนี้ มีแต่เลี้ยงเม่นแคระไม่ก็หมาหรือแมวไปเลย
เหมือนกวางจะมีคนที่รู้จักเลี้ยงอยู่
เธอเลยบอกผมว่าจะซื้อชูก้าไกรเดอร์ให้พี่รักษ์เป็นของขวัญวันเกิด
และขอให้ผมปิดเป็นความลับ น่ารักชะมัด เอาจริงๆนะ ผมโคตรอิจฉาพี่รักษ์เลย
ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าอิจฉาเรื่องกวางหรือชูก้าไกรเดอร์กันแน่ 5555555
...
..
.
“มึงดูสตอรี่ไอจีพี่ธันรึยัง”
ไอ้หนึ่งยื่นไฟโฟนมาจ่อหน้าผมที่กำลังจดเนื้อหาวิชานิเวศวิทยาอยู่
เป็นรูปพี่รักษ์ที่กำลังนั่งกดไอโฟน
พร้อมแปะโหวตที่หัวข้อว่า ‘อาจจะเป็นคนนี้?’
หัวข้อแม่งดูดี แต่ตัวเลือกโหวตเสือกเป็นคำว่า ‘รอด’ และ ‘ไม่รอด’ แทน
“มึงเลือกไปดิ”
ผมบอกขำๆ เห็นไอ้หนึ่งกดคำว่าไม่รอดไปแบบไม่ลังเล “เห้ย!
กูว่าคนนี้มีโอกาสอยู่นา”
“ไม่อ่ะ
จากที่กูเห็น กูว่ามันมีซักสิ่งอย่างที่ไม่เวิร์ค...กูว่าไม่ละกัน”
ไอ้หนึ่งว่าก่อนปัดไอจีไปดูอันต่อไปโดยไม่คิดจะดูผลโหวตส่วนใหญ่เลย
ผมที่เห็นแบบนั้นก็เปิดไอจีตัวเองเข้าไปโหวต
‘รอด’ ทันที แต่ผลที่โผล่ออกมาทำเอาคิ้วแทบขมวด “ไม่รอดตั้ง98%เลยเหรอ”
“มึงอย่าลืมว่าคนที่มาโหวตส่วนใหญ่น่าจะเป็นแฟนคลับพวกพี่เขาทั้งนั้น”
ไอ้หนึ่งพูด เออว่ะ จริงอย่างที่มันว่า
ผมปัดไปสตอรี่ไอจีอันต่อไปก็เห็นว่าเป็นของพี่รักษ์ เป็นรูปมือพี่แกที่กำลังถือพวงกุญแจช็อปเปอร์น้องกวางในลูฟี่
เชี่ย!
พัฒนาว่ะ! รอดแน่ๆแบบนี้
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเก็บไอโฟนลงกระเป๋าก่อนนวดหน้าอกไปมา
หน่วงใจชิบหาย ปวดหน้าอกหน่วงๆเหมือนจะไม่สบาย...เกิดอะไรขึ้นวะกู
เดี๋ยวนี้เป็นบ่อยซะด้วย คงต้องหาเวลาไปหาหมอแล้วล่ะมั้ง
วันนี้แม่งก็วนเป็นลูปเหมือนเดิม
ผมขึ้นซ้อนเวสป้าของพี่รักษ์เหนื่อยๆ
แลปวันนี้เลิกเร็วแต่เสือกเป็นแลปเรื่องอัตราการเต้นของหัวใจ ผมและเพื่อนที่โดนเตะไปเป็นตัวแทนกลุ่มนี่ต้องออกไปวิ่งรอบสนามหญ้าหน้าตึกเคมีที่อยู่ข้างๆภาคชีวะสามรอบ
ข้าวเที่ยงแม่งขย้อนจากกระเพาะมารวมตัวกันและตันอยู่ที่คอเลยทีเดียว
“กลับเลยหรือจะแวะซื้ออะไรมั้ย”
พี่รักษ์หันมาถามผม นี่ถ้าถามแบบนี้แสดงว่ามีนัดกินข้าวเย็นกับกวางแน่ๆ
ปกติไม่ถงไม่ถามผมหรอก ออกตัวแล้วไปจอดหน้าร้านข้าวเลยด้วยซ้ำ มาแนวนี้แสดงว่าไม่ปกติ
“ไม่อ่ะ
กลับเลยก็ได้” ผมว่าเสียงเนือย เดี๋ยวค่อยเดินออกมาซื้ออะไรหน้าปากซอยกินเองก็ได้
ยังไม่ทันที่พี่รักษ์จะสตาร์ทเครื่อง
อยู่ดีๆมือถือพี่แกก็ดังขึ้น พอแกรับเท่านั้นแหละ รู้เลยว่าคนโปรดเขาโทรมา
“ครับ...อยู่มหาลัยครับ........ที่ไหนนะ.......ให้พี่ไปรับมั้ย.......อืม.....แปปนะ
ปอนด์ๆ” อยู่คนข้างหน้าก็เรียกผม
“ว่า?” ผมรับ
“กวางรถเสียอยู่แถวคูเมืองว่ะ ไปหากวางก่อนได้มั้ย แล้วมึงช่วยขี่มอเตอร์ไซค์กูกลับที
เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนน้องเค้าก่อน”
“ได้นะ”
ผมรับ พี่รักษ์หันไปตกลงกับปลายสายสองสามคำก็วางสายแล้วสตาร์ทเวสป้าออกตัวไปช่วยนางเอกทันที
พอเราไปถึงที่
ก็พบนางเอกยืนคุยกับช่างอยู่ข้างรถมินิสีขาว
พี่รักษ์เลี้ยงเข้าจอดข้างทางก่อนชวนผมเดินไปหากวางด้วยกัน ผมยืนเสือกอยู่จนพอจะรู้ว่ารถซ่อมไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็เสร็จ
รอรับกลับได้เลยก็วางใจ ขอตัวกลับทันที พี่รักษ์เองก็ไม่ได้ห้ามอะไร
ขณะที่ผมกำลังสตาร์ทเวสป้า
ผมก็เห็นกวางวิ่งตรงมาทางผม ทำท่าทางเหมือนให้รอก่อน
“มีอะไรเหรอ”
ผมเลิกคิ้วสูง แหม่ เห็นคนน่ารักใกล้ๆแล้วหัวใจจะวาย
“ปอนด์ช่วยไปรับชูก้าไกรเดอร์ให้เราหน่อยได้มั้ย
เรานัดคนขายไว้ที่กาดหลวงแต่รถเราดันเสียกลางทางซะก่อน”
“ที่จะให้พี่รักษ์อ่ะนะ?” ผมตาโต เห็นกวางพยักหน้าอายๆ
“ใช่
เค้าบอกว่าล็อตนี้เหลือตัวสุดท้ายแล้ว ต้องไปเอาวันนี้เลยเพราะคนทักมาถามเยอะมาก
ปอนด์ไปเอาให้เราหน่อยได้มั้ย...เราคงไปไม่ได้แล้ว” อ๋อยยยยย
อย่าทำหน้าแบบนั้นครับ ผมใจบางงงง
“ได้สิ
ส่งพิกัดกับเบอร์โทรมาให้เราด้วยละกัน เดี๋ยวเราแวะไปเอาเลย”
“ขอบใจมากนะปอนด์!
เดี๋ยวตอนเอาให้พี่รักษ์เราจะเล่าว่าปอนด์ช่วยเราเรื่องของขวัญด้วยนะ”
กวางพูดอย่างร่าเริง ผมมองผ่านกวางไปด้านหลัง
เห็นพี่รักษ์ที่กำลังยืนคุยกับช่างไม่ได้หันมาสนใจทางพวกเราก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
ปวดหน้าอกอีกแล้ว
แม่งเอ๊ย!
ผมขี่ไอ้เหลืองนวล(ของพี่รักษ์)
ออกมาได้ซักพักก็แวะปั๊มเพื่อโทรบอกเจ้าของชูก้าไกรเดอร์ว่ากำลังไปเอาน้อง
ขอพี่เขาให้เปิดร้านรอไว้ก่อน ไม่ถึงสิบนาทีถึงแน่นอน
เห็นไลน์ไอ้พี่รักษ์เด้งมาเหมือนรู้จังหวะว่าผมจะเถลไถลก่อนกลับบ้าน
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว
: กลับถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วย
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว
: ไลน์ก็ได้แต่ต้องบอก
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว
: ถ้าไม่บอกกูจะโทรถามจากเพื่อนมึง
โอ้พ่อ!
กูนี่แทบจะกราบมือถือเลยทีเดียวเชียว อะไรจะปานนั้น! เอาดีๆว่าห่วงกูหรือห่วงเหลืองนวล!!! ผมปิดไอโฟนเก็บลงกระเป๋าทันทีโดยไม่ตอบกลับ
ปล่อยแม่งให้เดือดร้อนไป กูหมั่นไส้
นี่กูกำลังทำภารกิจยิ่งใหญ่เพื่อชีวิตรักของพี่มึงอยู่นะเว้ย!
ผมไปถึงร้านที่นัดรับชูก้าไกรเดอร์แล้วก็ได้แต่งงงวย นี่ร้านขายผ้าชัดๆ
ไหงนัดรับสัตว์เลี้ยงได้วะ พอเจอตัวพี่ผู้หญิงที่นัดถึงได้รู้ว่าอาชีพเพาะชูก้าไกรเดอร์เนี่ยเป็นอาชีพเสริมพี่แกครับ
ไอ้ร้ายขายผ้าเนี่ยเป็นกิจการครอบครัว พวกเราคุยกันเรื่องการเลี้ยงอยู่พักใหญ่
ผมนี่ถึงกับต้องบันทึกเสียงและเอากระดาษขึ้นมาจดวิธีเลี้ยงและข้อมูลที่พี่แกให้เพราะกลัวลืม
แถมยังต้องควักเงินตัวเองออกค่าน้องชูก้าไกรเดอร์อีกพันห้า! เพราะว่ากวางโอนแค่ค่ามัดจำให้พี่เค้าห้าร้อย
ค่อยจ่ายที่เหลือตอนมารับ
แต่มันดันกลายเป็นกูมารับแทน
และกวางดันไม่ได้ฝากเงินกูมาด้วยไง T T ดีนะที่กาดหลวงมีตู้ธนาคาร
ไม่งั้นกูได้อยู่ช่วยพี่เค้าขายผ้าเพื่อซื้อกระรอกบินแน่นอน!
หื้อออออ! กูจะทวงเงินคนสวยยังไงไม่ให้ดูทุเรศดีวะเนี่ยยย
ผมเดินถือตะกร้าใส่น้องชูก้า(ชื่อที่ผมเรียกชูก้าไกรเดอร์ในอนาคตของพี่รักษ์)ออกมาจากร้านผ้าแล้วก็ตรงดิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์อย่างมีความสุข
เหมือนว่าทำภารกิจยิ่งใหญ่สำเร็จไปได้ด้วยดี อารมณ์ระเริงพอๆกับโฟรโด้ที่โยนแหวนลงลาวากำลังเดินกลับไชร์
ผมร่าเริงขนาดที่ว่าขี่รถต้องฮัมเพลง
ขนาดติดไฟแดงกูก็ยังฮัม ผมก้มลงไปมองไอ้ชูก้าที่อยู่ในตระกร้าที่วางที่พักเท้า(นึกที่พักเท้าของเวสป้าออกใช่มั้ย
มันจะกว้าง วางของง่าย) อยู่ดีๆก็มีเสียงรถที่ขับด้วยความเร็วดังขึ้น
เสียงผู้หญิงที่ซ้อนมอเตอร์ไซค์ที่ติดไฟแดงอยู่ข้างๆผมกรี๊ดเสียงดังลั่น
เสียงแตรจากรถหลายคันดังระงม วินาทีถัดมา...
ทุกอย่างก็หมุนคว้างและหายไป...
อันนี้ย้อนมามุมของปอนด์ อยากให้รู้ว่าตอนน้องดูไลฟ์น้องเจออะไรบ้าง 5555
เอ็นดูนะ ชอบคู่นี้ ถ้ายังไงก็กดให้กำลังใจกดโหวตหรือคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้หน่อยจะดีใจมากๆเลย
เพราะตอนนี้ท้อใจแปลกๆ แต่จริงๆอ่านเเล้วสนุกและหัวเราะกันได้ก็ดีใจแล้วนะ ^^
ช่วงนี้แต่งนิยายส่งสำนักพิมพ์อยู่ ไม่รู้จะได้มั้ย ต้องลองพยายาม
ความคิดเห็น