ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Unlove_รวมพลคนหมดรัก(Yaoi)

    ลำดับตอนที่ #25 : ยกที่22 : ตัวจริง

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 263
      21
      19 พ.ย. 61




    ตัวจริง

     

     

                “พวกมึง” ผมหันไปพูดกับเพื่อนร่วมบ้านทั้งสามคนที่กำลังนั่งเขย่าหลอดทดลองเป็นจังหวะเพลงเต่างอย “วันนี้กูกลับบ้านด้วยดิ ไอ้พี่รักษ์ติดไลฟ์สดตอนหนึ่งทุ่ม ไม่อยากรบกวนพี่แกว่ะ”

                “ได้ๆ” ไอ้มีนตอบโดยไม่ละสายตาจากสารในบีกเกอร์ “พี่รักษ์มีไลฟ์สดอะไรวะ”

                “ที่แชร์ในเฟสไงมึง ไลฟ์สดเพจรวมคนหล่อของมหาลัยอ่ะ” ไอ้เม่นว่าก่อนใช้มืออีกข้างที่ว่างควักไอโฟนออกมาเปิดโพสให้มีนดู “แมนก็ไลฟ์ด้วยเนี่ย”

                “งั้นวันนี้ต้องรีบกลับไปดูไลฟ์” มีนยิ้มร่า ผมล่ะชอบความสัมพันธ์ของสามพี่น้องพวกนี้จัง รักกันจนผมเห็นแล้วอิจฉา อยากกลับไปฟัดกับพี่ชายที่บ้านบ้าง แต่กลัวว่าถ้าทำจริงๆ ผมน่าจะโดนฝ่าเท้ามันยันหน้าก่อนจะโผเข้าไปถึงตัวมันแทน

                “สลับกับกูมั้ย”ผมหันไปถามไอ้หนึ่งที่สะบัดแขนมาเพราะเริ่มเมื่อย

                “เออฝากที เดี๋ยวกูไปตวงสารมาเพิ่มให้” หนึ่งส่งหลอดทดลองให้ผม ก่อนเดินผละออกไป...วันนี้คงอีกยาว

                แลปวันนี้เป็นแลปที่นานเป็นพิเศษ อาจเพราะขั้นตอนที่ยุ่งยากและซับซ้อนทำเอาพวกผมมึนงงไปตามๆกัน แถมขั้นตอนสุดท้ายที่ต้องนั่งต้มสารเพื่อรอผลก็ต้องใช้เวลานานเกือบชั่วโมง

    ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาหกโมงครึ่ง ทุกกลุ่มเหลือแค่นั่งรอผลในขั้นตอนสุดท้ายเท่านั้น หลายๆคนจึงเดินมานั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ท้ายห้องแลปร่วมกันกับพวกผม  ผมปล่อยให้ไอ้ดรีมดึงทึ้งผมบนหัวพลางคุยเรื่องเกมส์กับหนึ่งและแอทแทคอย่างเมามันส์ มีไอ้มีนกับไอ้เม่นนั่งบ่นหิวอยู่ไม่ไกล

    ปอนด์โว้ย!!! มีคนมาหา!!!

    อยู่ๆไอ้ทามที่เดินไปดูสารที่ต้มอยู่หน้าห้องก็ตะโกนเรียกเสียงดัง  ผมหันไปมองผู้ชายสองคนที่อยู่ตรงประตูห้องงงๆ ก็เห็นเป็นไอ้พี่รักษ์กับพี่เขมที่ยืนส่งยิ้มมาทางผม ไม่ใช่ว่าวันนี้ผมต้องกลับเองเหรอวะ?

    “พี่รักษ์พี่เขม สวัสดีค้าบบบบ” มีน เม่นและหนึ่งดูเหมือนจะได้สติไวกว่าผม พวกมันสวัสดีพี่ๆซะดังลั่น พวกผู้หญิงในห้องคือแทบจะลงไปชักบนพื้นได้แล้วมั้ง มีดรีมคนหนึ่งนี่แหละที่ชักแล้วแต่ลงไปบนพื้นไม่ได้เพราะมือติดอยู่ที่หัวของผม = = กูรู้ว่ามึงชอบพี่เขม แต่ดึงหัวกูไปมึงก็ไม่ได้พี่เขาเป็นผัวหรอกเพื่อน ทุกวันนี้พี่เขมแกตั้งปณิธานไว้ว่าจะมีเมียหลังหมาตัวเองได้คู่ แล้วคือพี่แกชิงเอาหมาที่เลี้ยงไปทำหมันตั้งแต่ยังไม่ทันติดสัด มึงก็คิดเอาเองแล้วกันว่าพี่เขมจะหาเมียเมื่อไหร่...

                ผมลูบหน้าขาที่แสบเพราะโดนเพื่อนผู้หญิงที่นั่งข้างๆตบเมื่อกี้เบาๆ กูก็ฟินแทนพวกมึงนะที่เจอคนหล่ออ่ะ บอกตรงๆ ทุกวันนี้ที่มองพวกกลุ่มพี่แกอยู่ด้วยกันกูก็ยังไม่หายแสบตาซักทีเหมือนกัน ออร่าแม่งกระจายจนกูตาแทบบอด แต่พวกมึงก็เพลาๆหน่อยเถอะนะ ไอ้นิสัยกรี๊ดไม่ได้แล้วต้องระบายกับสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเนี่ย กูแม่งจะตายห่านซะก่อน ไหนจะไอ้กิ่งตีหน้าขา นัตตี้จิกแขน ดรีมดึงหัว กว่ากูจะเดินไปหาพวกพี่เขาได้ กูคงสิ้นชีพซะก่อน

    สวัสดีครับพี่เขมผมสวัสดีพี่เขมทันทีที่เดินมาถึงหน้าห้อง ก่อนหันไปถามพี่รักษ์ พวกพี่มาทำธุระที่ภาคชีวะเหรอถ้ามากับพี่เขมแบบนี้คงไม่ได้มารับผมหรอก...

              น้องปอนด์ผูกจุกแล้วดั้ลร้ากกกกอยู่ๆพี่เขมก็เอามือมาโยกจุกผมที่ดรีมผูกให้บนหัวผมไปมา เห็นพี่รักษ์แค่มองผมยิ้มๆก่อนยื่นถุงริมปิงสีส้มให้ผม

              กูเอาของมาให้...ผมรับถุงจากมือพี่รักษ์ก่อนเอามาส่องข้างใน อีกถุงเอาให้มีนเม่นหนึ่ง ค่าจ้างพามึงกลับแทนกูหนึ่งวัน

                เชี่ยยยยย! นี่มันช็อคโกแลตแท่ง! ช็อคโกแลตแท่งเต็มไปหมด! แต่ละยี้ห้อนี่ไม่ใช่ถูกๆเลยนะ ผมจำได้เพราะบางยี่ห้อในถุงผมเคยไปยืนดูเล่นๆตอนไปซื้อของที่ริมปิงก่อนหน้านี้ หื้ออออออ แล้วดูอีกถุงหนึ่งที่พี่เขาเอามาฝากพวกเพื่อนก็เป็นขนมปังกับขนมซอง ...เหมือนพี่รู้อ้ะว่าเพื่อนผมกำลังหิว T^T

              โหยยยยยยยยยยยยยยยย ขอบคุณค้าบบบบบบ รักพี่จังเลยว่ะไม่ได้จะประจบนะครับ แต่ไม่รู้จะก้มลงไปกราบท่าไหนดี พี่แม่งดีจนผมใจบาง

              ยังไงวันนี้ก็กลับกับเพื่อนละกัน...แค่วันเดียวผมฟังพี่รักษ์ว่าพลางพยักหน้าหงึกหงักหัวแทบหลุด ตายังส่องไปในถุงเพราะเหมือนเห็นช็อคโกแลตที่แพคละสามร้อยแว้บๆ งั้นพวกกูไปละนะ

              เอาขนมมาให้แค่นี้เหรอ?” เอ้า! ผมเงยหน้ามามองพี่รักษ์อย่างไว พี่เอาของมูลค่ามหาศาลมาให้แล้วจะทิ้งไปง่ายๆเลยเนี่ยนะ?!

              เออ ไอ้รักษ์แม่งลากพี่มาเป็นเพื่อนเพื่อการนี้นี่แหละพี่เขมว่าขำๆ อ่ออออ พวกพี่เขาต้องไปไลฟ์สดต่อนี่หว่า ผมพยักหน้าอย่างว่าง่าย โอเค ถ้าไม่ว่างก็ไม่รั้ง

              งั้นขับรถดีๆนะครับผมมือให้พวกพี่ๆแล้วเดินกลับเข้าห้องไป เห็นพี่รักษ์ยืนมองส่งอยู่แปปหนึ่งก็หันไปชวนพี่เขมกลับออกไป  

                ทันทีที่ทุกคนเห็นพี่เขมกับพี่รักษ์ออกไป เสียงกรี๊ดของทั้งหญิงแท้และชายเทียมในห้องก็ดังขึ้นมาทันที ผมโดนพวกเพื่อนผู้หญิงโยกจนหันสั่นครอน รู้สึกเครื่องในในพุงโยกไปมาจนคลื่นไส้

                “พี่รักษ์โคตรใจดีอ่ะ” ไอ้มีนที่รับถุงไปจากมือผมพูด “จริงๆพี่แกไม่ต้องซื้อให้พวกกูก็ได้ป่ะวะ พวกเราอยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว 5555

                “เออ แม่งหล่อตั้งแต่เบ้าหน้ายันกายละเอียด” ผมว่า “ช็อคโกแลตในถุงถ้าจะกินก็แบ่งไปได้นะ”

                “เหอะ!” เม่น มีน และหนึ่งหันมาส่ายหน้าพร้อมกันจนผมงง

                “ถุงนี้ต้องมึงคนเดียวเลย ของแพงทั้งนั้น” เม่นว่าแล้วผูกปากถุงก่อนยัดใส่กระเป๋าสะพายของผมให้ “ผู้ใหญ่ให้มาก็รับซะ พี่เขาซื้อมาให้เพราะใส่ใจนะ”

                ...ใส่ใจกับทุกคนน่ะสิ ไม่แปลกใจเลยที่ผู้หญิงหลงพี่มันเกือบทั้งมหาลัย....

                กว่าพวกผมจะกลับถึงบ้าน ไลฟ์ของพวหกพี่ๆก็เริ่มไปได้ซักพักแล้ว มีนที่วางกระเป๋ากับถุงข้าวที่แวะซื้อกันหลังม.ลงบนพื้นเสร็จก็นั่งขัดสมาธิแล้วเปิดไลฟ์ดูทันทีโดยมีเม่นนั่งดูด้วย

                ผมเห็นพวกนั้นดูไลฟ์ก็เลยหยิบไอโฟนตัวเองขึ้นมาเปิดดูเหมือนกัน ...อื้อหือ คนดูสี่พันกว่าคน!

                ทันทีที่ผมเข้ามาดู ก็มีการสนทนาถึงผมทันที ...เห้ย! พี่อย่าพูดถึงผมในไลฟ์ดิ ผมกลัวดัง 5555 พี่รักษ์ที่ได้ยินเพื่อนตะโกนบอกว่าผมกับมีนเข้ามาดูไลฟ์เสร็จก็ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้กล้องทันที ผมขำหน่อยๆ พวกพี่แม่งโคตรซน เหมือนเอาลิงมาไลฟ์ด้วยกันอ่ะ

                ปอนด์ รองเดือนวิทยาศาสตร์ปีที่แล้วเหรอเสียงจากคนแถวๆนั้นถาม เป็นเสียงผู้หญิง น่าจะเป็นเสียงเพื่อนพี่ๆแกนั่นแหละ กลายเป็นประเด็นในที่สาธารณะแล้วรู้สึกแปลกๆว่ะ

    ใช่ พี่แมนตอบพร้อมยิ้มกว้าง คาดว่าเป็นผลมาจากการที่ได้รู้ว่าน้องชายสุดที่รักทั้งสองคนกำลังดูตัวเองอยู่ ผมก็อยากจะไลฟ์สดน้องๆของพี่แมนให้พี่แกดูจัง มันตั้งใจดูไลฟ์พี่ยิ่งกว่าเรียนในห้องอีกครับ = =

    สนิทกันเหรอเสียงนั้นถามต่อ เหมือนมีรุ่นน้องพูดอยู่ว่าเห็นรักษ์กับน้องปอนด์อยู่ด้วยกันบ่อยๆ แถลงเลยๆนั่นไง! เป็นประเด็นจนได้

              ก็ช่วงนี้ไปรับไปส่งน้องเขา บ้านอยู่ข้างๆกันแล้วน้องเขาไม่มีมอเตอร์ไซค์พี่รักษ์อธิบาย หน้าตาดูกระตือรือร้นกว่าตอนแรกที่ผมเข้ามาดูคลิปนิดหน่อย

              บอกไปสิ เล่นเกมส์แพ้น้องเขาด้วย ไอ้พี่เขม พี่จะประจารความพ่ายแพ้ของเพื่อนตัวเองทำไมครับ 5555

              ช่ายยย เล่นเกมส์แพ้ด้วย เลยต้องไปรับไปส่งจนกว่าน้องจะได้รถก็ดีนะ เหมือนพี่รักษ์จะไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่ ดูจากการที่ตอบแบบสบายๆตามฉบับของเขานั่นแหละ

    คราวนี้แจ้งเตือนเฟสกูนี่เด้งเป็นร้อยเลยครับ เพื่อนผมที่กำลังดูไลฟ์และคนที่รู้จักแม่งแท็กกูสะบัดเลย แถมมีแต่คนมาถามถึงการมีอยู่ของผมในคอมเมนต์เต็มไปหมด

              ชนะพี่รักษ์เซียนเกมส์อันดับหนึ่งวิศวะได้ ปอนด์ต้องเล่นเก่งมากแน่ๆ...เก่งครับพี่รักษ์ตอบ โหยยยย ถามกูด้วยว่ากว่าจะชนะได้สภาพกูเป็นยังไง ผมคิดแล้วก็พิมพ์เมนต์ไลฟ์ลงไปแล้วส่งทันที

              อันนี้น้องปอนด์มาเมนต์พี่แมนอ่านเมนต์ผม ฟลุ๊คเฉยๆ พี่รักษ์เล่นเก่งกว่า

              นว้องงงงงงงงงงงงงงงงงง มีการถ่อมตัววววว!!!เสียงผู้หญิงสองสามคนหลังกล้องกรี๊ดซะดัง ไอ้มีนกับไอ้เม่นหันมาหัวเราะผม

                “ดังแน่มึง 555” ไอ้หนึ่งพูดก่อนหันกลับไปดูไลฟ์ต่อ

              น้องปอนด์น่าเอ็นดูสัดพี่แมนพูด วันนี้ปอนด์หลับในห้องเรียนเหรอเหี้ย! พี่รู้ได้ยังไง ใครบอกพี่! น้องพี่สินะ! ผมชี้หน้าไอ้เม่นกับไอ้มีนที่หัวเราะเสียงดังอย่างคาดโทษ  ไม่รอช้า...ผมใช้ความแบ๊วกลบเรื่องน่าอับอายตัวเองทันที

              ได้ช็อคโกแลตมาแล้วจะไม่หลับ สมองจะแล่น...พี่รักษ์อ่านคอมเมนต์ของผมที่ส่งไป ไม่ใช่สรุปแดกแล้วหลับสบายกว่าเดิมนะ 55555555555555เวรกรรม! ถ้าเป็นแบบนั้นจริงกูจะแดกให้หมดทุกแท่งภายในคืนนี้เลย

              ช็อคโกแลตอะไรวะๆเสียงด้านหลังถาม

              ไอ้รักษ์เพิ่งซื้อช็อคโกแลตถุงใหญ่ไปให้น้องปอนด์ที่ภาคก่อนพวกกูมาไลฟ์เนี่ย พี่เขมตอบ เสียงกรี๊ดกันดังลั่นเสียงเฮฮาสะเทือนออกมาจากลำโพงจนผมหน้าแดง ในคอมเมนต์นี่ยิ่งหนักใหญ่ กรีดร้องผ่านตัวหนังสือกันระงม

              จิ้นมากกกกกก...น้องปอนด์นี่ไงสเปคผู้ชายของรักษ์เดี๋ยว!!!!!!!!!!!!

              พักนะฝ้าย พักก่อนพี่รักษ์หันไปพูดกับคนหลังกล้องก่อนอ่านคอมเมนต์ต่อ วันนี้พี่รักษ์ไม่มาส่งไอ้ปอนด์...พี่มีไลฟ์นี่ไงมีน พี่ฝากขนมให้พวกมีนไปแล้วนะโห! พวกมึงเลยนะ! ผมหันไปมองมีนที่หัวเราะคิกคักกับเม่นอย่างมีความสุขก่อนคว้าถุงเท้าของไอ้หนึ่งที่มันถอดวางอยู่ใกล้ๆตัวปาไปทางสองคนนั้นทันที แต่ไม่สลดครับ...มันปัดออกแล้วนั่งหัวเราะใส่ผมกันต่อ

              ขอจีบเม่นได้มั้ยครับพี่แมน...บาสอัดหน้าซักทีมั้ยจะได้ตื่นอันนี้พวกกูขำกรามแทบค้างเลยครับ มีไอ้เม่นคนเดียวที่ทำท่าจะปาไอโฟนทิ้งให้ได้โดยมีไอ้มีนรั้งแขนรั้งขาเอาไว้ มึงดูด้วยเม่น ไอ้ที่มึงจะปาอยู่น่ะเป็นไอโฟนของไอ้มีน 555555555555 แล้วคือพี่แมนโหดมาก โคตรสมกับเป็นพี่น้องกันเลย 5555

              ใจเย็นเพื่อน เกรี้ยวกราดมากพี่รักษ์แซวพี่แมนก่อนอ่านคอมเมนต์ต่อ ปอนด์ตัวจริงน่ารักมาก ขอจีบได้มั้ย...แล้วมาขอจีบกลางไลฟ์พวกกูอ่ะนะไอ้สัด! ใครมันเมนต์ กูขอเลื่อนอ่านแปป กูได้บล็อกแม่งถูกคน!

              อันนี้มึงเกรี้ยดกราด5555พี่เขมหันมาหัวเราะใส่พี่รักษ์แล้วอ่านคอมเมนต์ต่อ ‘...หมาหน้าบ้านพี่เขมน่ารักมาก ขอขโมยได้มั้ย...พ่องตาย!

                กูอยากจะบ้า ไลฟ์อะไรวะเนี่ย 55555555 เหมือนเอาคนไม่เต็มมาไลฟ์รวมกันอ่ะ แล้วแต่ละคนเกรี้ยวกราดสัด ผมอ่านคอมเมนต์ที่แซวพวกพี่ๆแก ก็สมควรแล้วแหละที่โดนเรียกว่า ไลฟ์เกรี้ยวกราด

                ว่าแต่...เมื่อกี้พี่รักษ์แกเกรี้ยวกราดแทนผมด้วยใช่มั้ยนะ หรือผมเข้าใจผิดวะ?

            


                ปานอนู : น้องพี่ที่รัก

                PungPORN : ว่าใด

                ปานอนู : พ่อบอกว่ามะรืนนี้จะเอามอไซไปให้

                PungPORN : น้ำตาจะไหล

                ปานอนู : หั่นหัวหอม?

                PungPORN : กวนตีน ละมึงจะมาด้วยมั้ย

                ปานอนู : ไม่แน่ แต่น่าจะไป

                PungPORN : มาดิวะ คิดถึงมึง

                ปานอนู : ไม่ไปละสัด น่ากลัว

                PungPORN : จริงๆๆๆ มาเถอะๆๆ ได้ไปหาไรแดกกัน

                ปานอนู : เออๆ ไปๆ กูไปทำงานละ ตั้งใจเรียนล่ะ

                PungPORN : เคๆ รอเจอมึงนะ

                ปานอนู : เออๆ

               

                หึ้ย! พี่ชายผมมันก็รักน้องนะครับ แค่แสดงออกไม่เก่งเท่าพี่แมนเท่านั้นเอง หึๆ หลังจากนี้ไอ้ปอนด์จะเป็นอิสระจากการตื่นเช้าแล้วครับพี่น้อง! ถึงตอนนี้จะเริ่มชินกับการตื่นเช้าแล้วก็เถอะ แต่ก็ยังคิดถึงการตื่นนอนสิบนาทีก่อนไปเรียนอยู่ดี =w=

                ผมเก็บไอโฟนใส่กระเป๋ากางเกงก่อนเดินออกจากบ้านเพื่อไปรอพี่รักษ์ที่หน้าบ้านของแก จังหวะที่ผมกำลังเดินไปที่รั้ว ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านออกมาจากบ้านใกล้ๆ พอหันไปก็พบว่าเป็นพี่รักษ์ที่เดินออกมาจากบ้านเหมือนกัน(กำแพงบ้านมันเตี้ยครับ สูงแค่คอพวกผมเอง)

                เหมือนพี่แกจะเห็นผมเช่นกัน แกเลยพูดกับผมเสียงดังแบบข้ามกำแพงบ้านอีกสองหลังมา “รอตรงนั้นแหละ!

                เอาให้ตื่นกันทั้งแถบไปเลยจ้า!

                ผมพยักหน้ารับแล้วยืนรอพี่แกด้วยความสงบเสงี่ยม หวังว่าเสียงพี่แกตะกี้จะไม่ได้ปลุกคนที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียง

                “พ่อจะเอารถมาให้มะรืนนี้นะ” ผมพูดกับพี่รักษ์ที่ส่งหมวกกันน็อคให้ เห็นมือพี่แกชะงักนิดๆ “กลัวจะคิดถึงผมอ่ะดิ 55555

                “เออ ไม่มีคนแดกข้าวเช้าด้วย หึๆ” พี่รักษ์ว่าขำๆ

                “เดี๋ยวก็มีน้องกวางมากินเป็นเพื่อนแล้วป่ะว้า” ผมหยอก พี่รักษ์แค่หัวเราะเบาๆไม่ได้ตอบอะไรก็ไม่ได้หยอกอะไรพี่แกอีก

                ผมหันไปมองวิวรอบทาง แอบใจหายเหมือนกันนะถ้าต้องไปกลับเอง จากปกติต้องตื่นเช้า นั่งซ้อนพี่รักษ์ไปกินข้าวด้วยกันถ้าวันไหนเรียนสายหน่อยก็ไปนั่งเล่นที่คณะวิศวะก่อนค่อยรอพี่รักษ์ไปส่งที่ภาค พอตอนเย็นพี่รักษ์ก็ไปรอรับที่หน้าภาค หรือถ้าผมเลิกเรียนก่อนผมก็จะไปรอพี่รักษ์ที่คณะวิศวะบ้าง แวะกินข้าวเย็นหรือซื้อข้าวเย็นด้วยกันก่อนกลับเข้าบ้าน

     หลังจากนี้ก็จะไม่มีการมากินข้าวเช้าข้าวเย็นด้วยกัน ไม่มีจุดร่วมด้วยกันแล้ว คงเหลือแต่ไปเล่นเกมส์ที่บ้านพี่แกอย่างเดียว555555

    “เมื่อคืนกวางแอดเฟรนด์ผมมาด้วย” ผมเล่าขณะยืนรอพี่รักษ์ที่กำลังจอดเวสป้าอยู่

    “แล้วรับมั้ย” พี่แกถามแบบดูไม่ใส่ใจเท่าไหร่

    “ก็รับนะ ไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธอ่ะ” พี่รักษ์ไม่ได้พูดอะไรต่อ แกดันให้ผมเดินเข้าโรงอาหาร “หรือพี่ไม่โอที่ผมรับเฟรนด์อ่ะ ผมลบก็ได้นะ”

    “บ้า กูจะไม่โอทำไมวะ ก็ดีแล้ว” พี่รักษ์ขำ “รอนี่แหละเดี๋ยวไปซื้อข้าวแปป เอาน้ำเปล่านะ?

     เมื่อคืนผมลองนับวันดูแล้ว วันนี้เป็นวันที่21 ที่ไอ้พี่รักษ์คอยไปรับไปส่งผม ไอ้หนึ่งบอกว่ามันมีคำว่าทฤษฎี 21 วันอยู่ ถ้าเกิดว่าเราทำอะไรซ้ำๆเป็นเวลา21วัน สิ่งนั้นจะกลายเป็นนิสัยของเรา

     ถ้าการมีไอ้พี่รักษ์มันจะกลายเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตผม หลังจากนี้ผมคงต้องหักดิบซะแล้วล่ะ 555 ก็ดันดูแลดีจนอยากเอามาเป็นพี่แท้ๆอีกคนแบบนี้ ไม่รู้สึกดีก็บ้าแล้วว่ะ จริงๆนะ

    “พี่เคยได้ยินทฤษฎี21วันป่ะ” ผมถาม พี่รักษ์ที่กำลังส่งจานข้าวให้ผมช่วยวางลงบนโต๊ะเลิกคิ้วหน่อยๆ “ทฤษฎี 21วันไง”

    “เคยอยู่” ไอ้ไอ้พี่รักษ์ตอบแล้วทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามผม “แต่กูไม่เชื่อเท่าไหร่”

    “ทำไมวะ ผมว่ามันเป็นทฤษฎีที่คนทำแล้วได้ผลเยอะอยู่นะ”

    “เอาง่ายๆ ถ้ามึงได้มอเตอร์ไซค์มาแล้ว มึงจะยังตื่นหกเจ็ดโมงทุกวันแบบตอนที่มากับกูป่ะ”

    ฮึก! แม่งจุก! ยกตัวอย่างซะโดนใจกูสัดๆ พับทฤษฎีนี้เก็บเข้าแฟ้มเลยกู ผมมองไอ้พี่รักษ์ที่เลิกคิ้วสูงเหมือนรู้คำตอบของผมดีแล้วพี่แกก็พูดต่อพูดต่อ “ไอ้ทฤษฎีนี้มันต้องมีอะไรมากระตุ้นด้วยเว้ย มันถึงจะมีผล”

    ออออ มันก็คงจะจริงตามที่พี่แกว่าล่ะนะ...

     

    จริงๆแล้วเมื่อคืนที่กวางแอดเฟรนด์ผมมา เพื่อมาถามเรื่องของพี่รักษ์นี่แหละ เหมือนว่าจะไม่กล้าไปถามจากเพื่อนพี่รักษ์เลยเลือกมาถามผมแทน กวางอยากซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่รักษ์ ซึ่งวันเกิดไอ้พี่รักษ์เนี่ยก็คืออีกแปดวันต่อจากนี้

    ผมว่าการที่ผู้หญิงพยายามทำอะไรให้คนที่ตัวเองชอบเนี่ยมันดูน่ารักดีนะครับ ผมเลยให้ข้อมูลที่ผมรู้ไปเต็มสูบเลย =w= ไอ้หนึ่งบอกว่าจริงๆที่ผมช่วยเพราะกวางน่ารักมากกว่า แหม ถึงจะน่ารักก็ว่าที่แฟนพี่ป่ะวะ กูคิดด้วยไม่ลงจริงๆ =3=

    ขอสารภาพว่าผมแอบทักไปถามพี่ธันด้วยว่าจะเปิดพนันเรื่องแฟนพี่รักษ์อีกเมื่อไหร่ กับคนนี้ผมทุ่มสุดตัวเลยจริงๆว่าไปรอดแน่ๆ ดูๆพี่รักษ์แกก็มีความสุขกับการทำกิจกรรมต่างๆร่วมกับกวางดี =w= ผมเป็นน้องที่ดีใช่มะ

    ผมตอบกวางไปว่าตั้งแต่ตัวติดกับไอ้พี่รักษ์มา เห็นพี่แกบ่นอยากเลี้ยงตัวชูก้าไกรเดอร์บ่อยมากกกกกกกกกกกกก(ก.ไก่ล้านตัว) ติดที่ไม่รู้จะไปซื้อที่ไหนในเชียงใหม่ที่ไว้ใจได้ดี ร้านมันเยอะก็จริงแต่คนรอบตัวที่รู้จักไม่มีใครให้ข้อมูลได้ พวกผมที่อยู่สัตววิทยาก็ไม่มีคนเลี้ยงเจ้าตัวนี้ มีแต่เลี้ยงเม่นแคระไม่ก็หมาหรือแมวไปเลย

    เหมือนกวางจะมีคนที่รู้จักเลี้ยงอยู่ เธอเลยบอกผมว่าจะซื้อชูก้าไกรเดอร์ให้พี่รักษ์เป็นของขวัญวันเกิด และขอให้ผมปิดเป็นความลับ น่ารักชะมัด เอาจริงๆนะ ผมโคตรอิจฉาพี่รักษ์เลย ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าอิจฉาเรื่องกวางหรือชูก้าไกรเดอร์กันแน่ 5555555

                ...

                ..

                .

                “มึงดูสตอรี่ไอจีพี่ธันรึยัง” ไอ้หนึ่งยื่นไฟโฟนมาจ่อหน้าผมที่กำลังจดเนื้อหาวิชานิเวศวิทยาอยู่

                เป็นรูปพี่รักษ์ที่กำลังนั่งกดไอโฟน พร้อมแปะโหวตที่หัวข้อว่า อาจจะเป็นคนนี้?’ หัวข้อแม่งดูดี แต่ตัวเลือกโหวตเสือกเป็นคำว่า รอด และ ไม่รอดแทน

                “มึงเลือกไปดิ” ผมบอกขำๆ เห็นไอ้หนึ่งกดคำว่าไม่รอดไปแบบไม่ลังเล “เห้ย! กูว่าคนนี้มีโอกาสอยู่นา”

                “ไม่อ่ะ จากที่กูเห็น กูว่ามันมีซักสิ่งอย่างที่ไม่เวิร์ค...กูว่าไม่ละกัน” ไอ้หนึ่งว่าก่อนปัดไอจีไปดูอันต่อไปโดยไม่คิดจะดูผลโหวตส่วนใหญ่เลย

                ผมที่เห็นแบบนั้นก็เปิดไอจีตัวเองเข้าไปโหวต รอด ทันที แต่ผลที่โผล่ออกมาทำเอาคิ้วแทบขมวด “ไม่รอดตั้ง98%เลยเหรอ”

                “มึงอย่าลืมว่าคนที่มาโหวตส่วนใหญ่น่าจะเป็นแฟนคลับพวกพี่เขาทั้งนั้น” ไอ้หนึ่งพูด  เออว่ะ จริงอย่างที่มันว่า

                ผมปัดไปสตอรี่ไอจีอันต่อไปก็เห็นว่าเป็นของพี่รักษ์  เป็นรูปมือพี่แกที่กำลังถือพวงกุญแจช็อปเปอร์น้องกวางในลูฟี่ เชี่ย! พัฒนาว่ะ! รอดแน่ๆแบบนี้

                ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเก็บไอโฟนลงกระเป๋าก่อนนวดหน้าอกไปมา หน่วงใจชิบหาย ปวดหน้าอกหน่วงๆเหมือนจะไม่สบาย...เกิดอะไรขึ้นวะกู เดี๋ยวนี้เป็นบ่อยซะด้วย คงต้องหาเวลาไปหาหมอแล้วล่ะมั้ง

     

                วันนี้แม่งก็วนเป็นลูปเหมือนเดิม  ผมขึ้นซ้อนเวสป้าของพี่รักษ์เหนื่อยๆ แลปวันนี้เลิกเร็วแต่เสือกเป็นแลปเรื่องอัตราการเต้นของหัวใจ ผมและเพื่อนที่โดนเตะไปเป็นตัวแทนกลุ่มนี่ต้องออกไปวิ่งรอบสนามหญ้าหน้าตึกเคมีที่อยู่ข้างๆภาคชีวะสามรอบ ข้าวเที่ยงแม่งขย้อนจากกระเพาะมารวมตัวกันและตันอยู่ที่คอเลยทีเดียว

                “กลับเลยหรือจะแวะซื้ออะไรมั้ย” พี่รักษ์หันมาถามผม นี่ถ้าถามแบบนี้แสดงว่ามีนัดกินข้าวเย็นกับกวางแน่ๆ ปกติไม่ถงไม่ถามผมหรอก ออกตัวแล้วไปจอดหน้าร้านข้าวเลยด้วยซ้ำ มาแนวนี้แสดงว่าไม่ปกติ

                “ไม่อ่ะ กลับเลยก็ได้” ผมว่าเสียงเนือย เดี๋ยวค่อยเดินออกมาซื้ออะไรหน้าปากซอยกินเองก็ได้

                ยังไม่ทันที่พี่รักษ์จะสตาร์ทเครื่อง อยู่ดีๆมือถือพี่แกก็ดังขึ้น พอแกรับเท่านั้นแหละ รู้เลยว่าคนโปรดเขาโทรมา

                “ครับ...อยู่มหาลัยครับ........ที่ไหนนะ.......ให้พี่ไปรับมั้ย.......อืม.....แปปนะ ปอนด์ๆ” อยู่คนข้างหน้าก็เรียกผม

                “ว่า?” ผมรับ

                “กวางรถเสียอยู่แถวคูเมืองว่ะ  ไปหากวางก่อนได้มั้ย แล้วมึงช่วยขี่มอเตอร์ไซค์กูกลับที เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนน้องเค้าก่อน”

                “ได้นะ” ผมรับ พี่รักษ์หันไปตกลงกับปลายสายสองสามคำก็วางสายแล้วสตาร์ทเวสป้าออกตัวไปช่วยนางเอกทันที

     

                พอเราไปถึงที่ ก็พบนางเอกยืนคุยกับช่างอยู่ข้างรถมินิสีขาว พี่รักษ์เลี้ยงเข้าจอดข้างทางก่อนชวนผมเดินไปหากวางด้วยกัน  ผมยืนเสือกอยู่จนพอจะรู้ว่ารถซ่อมไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็เสร็จ รอรับกลับได้เลยก็วางใจ ขอตัวกลับทันที พี่รักษ์เองก็ไม่ได้ห้ามอะไร

                ขณะที่ผมกำลังสตาร์ทเวสป้า ผมก็เห็นกวางวิ่งตรงมาทางผม ทำท่าทางเหมือนให้รอก่อน

                “มีอะไรเหรอ” ผมเลิกคิ้วสูง แหม่ เห็นคนน่ารักใกล้ๆแล้วหัวใจจะวาย

                “ปอนด์ช่วยไปรับชูก้าไกรเดอร์ให้เราหน่อยได้มั้ย เรานัดคนขายไว้ที่กาดหลวงแต่รถเราดันเสียกลางทางซะก่อน”

                “ที่จะให้พี่รักษ์อ่ะนะ?” ผมตาโต เห็นกวางพยักหน้าอายๆ

                “ใช่ เค้าบอกว่าล็อตนี้เหลือตัวสุดท้ายแล้ว ต้องไปเอาวันนี้เลยเพราะคนทักมาถามเยอะมาก ปอนด์ไปเอาให้เราหน่อยได้มั้ย...เราคงไปไม่ได้แล้ว” อ๋อยยยยย อย่าทำหน้าแบบนั้นครับ ผมใจบางงงง

                “ได้สิ ส่งพิกัดกับเบอร์โทรมาให้เราด้วยละกัน เดี๋ยวเราแวะไปเอาเลย”

                “ขอบใจมากนะปอนด์! เดี๋ยวตอนเอาให้พี่รักษ์เราจะเล่าว่าปอนด์ช่วยเราเรื่องของขวัญด้วยนะ” กวางพูดอย่างร่าเริง ผมมองผ่านกวางไปด้านหลัง เห็นพี่รักษ์ที่กำลังยืนคุยกับช่างไม่ได้หันมาสนใจทางพวกเราก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

                ปวดหน้าอกอีกแล้ว แม่งเอ๊ย!

     

                ผมขี่ไอ้เหลืองนวล(ของพี่รักษ์) ออกมาได้ซักพักก็แวะปั๊มเพื่อโทรบอกเจ้าของชูก้าไกรเดอร์ว่ากำลังไปเอาน้อง ขอพี่เขาให้เปิดร้านรอไว้ก่อน ไม่ถึงสิบนาทีถึงแน่นอน เห็นไลน์ไอ้พี่รักษ์เด้งมาเหมือนรู้จังหวะว่าผมจะเถลไถลก่อนกลับบ้าน

     

    รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว : กลับถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วย

                รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว : ไลน์ก็ได้แต่ต้องบอก

                รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้ว : ถ้าไม่บอกกูจะโทรถามจากเพื่อนมึง

     

                โอ้พ่อ! กูนี่แทบจะกราบมือถือเลยทีเดียวเชียว อะไรจะปานนั้น! เอาดีๆว่าห่วงกูหรือห่วงเหลืองนวล!!! ผมปิดไอโฟนเก็บลงกระเป๋าทันทีโดยไม่ตอบกลับ ปล่อยแม่งให้เดือดร้อนไป กูหมั่นไส้

                นี่กูกำลังทำภารกิจยิ่งใหญ่เพื่อชีวิตรักของพี่มึงอยู่นะเว้ย!

                ผมไปถึงร้านที่นัดรับชูก้าไกรเดอร์แล้วก็ได้แต่งงงวย นี่ร้านขายผ้าชัดๆ ไหงนัดรับสัตว์เลี้ยงได้วะ พอเจอตัวพี่ผู้หญิงที่นัดถึงได้รู้ว่าอาชีพเพาะชูก้าไกรเดอร์เนี่ยเป็นอาชีพเสริมพี่แกครับ ไอ้ร้ายขายผ้าเนี่ยเป็นกิจการครอบครัว พวกเราคุยกันเรื่องการเลี้ยงอยู่พักใหญ่ ผมนี่ถึงกับต้องบันทึกเสียงและเอากระดาษขึ้นมาจดวิธีเลี้ยงและข้อมูลที่พี่แกให้เพราะกลัวลืม แถมยังต้องควักเงินตัวเองออกค่าน้องชูก้าไกรเดอร์อีกพันห้า! เพราะว่ากวางโอนแค่ค่ามัดจำให้พี่เค้าห้าร้อย ค่อยจ่ายที่เหลือตอนมารับ

                แต่มันดันกลายเป็นกูมารับแทน และกวางดันไม่ได้ฝากเงินกูมาด้วยไง T T ดีนะที่กาดหลวงมีตู้ธนาคาร ไม่งั้นกูได้อยู่ช่วยพี่เค้าขายผ้าเพื่อซื้อกระรอกบินแน่นอน!

                หื้อออออ! กูจะทวงเงินคนสวยยังไงไม่ให้ดูทุเรศดีวะเนี่ยยย

                ผมเดินถือตะกร้าใส่น้องชูก้า(ชื่อที่ผมเรียกชูก้าไกรเดอร์ในอนาคตของพี่รักษ์)ออกมาจากร้านผ้าแล้วก็ตรงดิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์อย่างมีความสุข เหมือนว่าทำภารกิจยิ่งใหญ่สำเร็จไปได้ด้วยดี อารมณ์ระเริงพอๆกับโฟรโด้ที่โยนแหวนลงลาวากำลังเดินกลับไชร์

                ผมร่าเริงขนาดที่ว่าขี่รถต้องฮัมเพลง ขนาดติดไฟแดงกูก็ยังฮัม ผมก้มลงไปมองไอ้ชูก้าที่อยู่ในตระกร้าที่วางที่พักเท้า(นึกที่พักเท้าของเวสป้าออกใช่มั้ย มันจะกว้าง วางของง่าย) อยู่ดีๆก็มีเสียงรถที่ขับด้วยความเร็วดังขึ้น เสียงผู้หญิงที่ซ้อนมอเตอร์ไซค์ที่ติดไฟแดงอยู่ข้างๆผมกรี๊ดเสียงดังลั่น เสียงแตรจากรถหลายคันดังระงม วินาทีถัดมา...

       ทุกอย่างก็หมุนคว้างและหายไป...



    อันนี้ย้อนมามุมของปอนด์ อยากให้รู้ว่าตอนน้องดูไลฟ์น้องเจออะไรบ้าง 5555

    เอ็นดูนะ ชอบคู่นี้ ถ้ายังไงก็กดให้กำลังใจกดโหวตหรือคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้หน่อยจะดีใจมากๆเลย

    เพราะตอนนี้ท้อใจแปลกๆ แต่จริงๆอ่านเเล้วสนุกและหัวเราะกันได้ก็ดีใจแล้วนะ ^^ 

    ช่วงนี้แต่งนิยายส่งสำนักพิมพ์อยู่ ไม่รู้จะได้มั้ย ต้องลองพยายาม

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×