ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Unlove_รวมพลคนหมดรัก(Yaoi)

    ลำดับตอนที่ #28 : ยกที่25 : The toy

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 149
      14
      19 ก.พ. 62





    The toy




              สองสามวันที่ผ่านมาผมไม่ได้เจอพี่รักษ์เลย ถึงเจ้าตัวจะทักมาหาทุกวันและปิดท้ายด้วยการบอกว่าสองสามวันนี้คงมาเจอไม่ได้ตลอดก็เถอะ แต่จากการกระทำของพี่แกและคำพูดที่พวกเพื่อนๆของผมมันทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ว่าพี่รักษ์อาจจะกำลังจีบผมอยู่มันทำให้ผมรนใจ โดยเฉพาะวันนี้...

              เหยดแหมม...

              จะไม่ให้รนใจได้ไงวะเห้อย ไอ้เหี้ยพี่รักษ์แม่ง บอกกูว่ามีธุระวันนี้ก็คงยังมาเจอไม่ได้ แต่เมื่อสามนาทีที่แล้วเพจgossipมหาลัยดันลงภาพพี่แกนั่งแดกข้าวกับเด็กมัธยมหน้าใสวัยกระเตาะอยู่ที่โรงอาหารคณะวิดยา!  

              “ลองลงไปดูดีมั้ยมึง ของอย่างนี้แม่งต้องพิสูจน์” ไอ้มีนที่นั่งทางซ้ายมือของผมกระซิบงุ้งงิ้งข้างๆ

              “พิสูจน์ผีอะไรอีกล่ะ รูปมันชัดขนาดนี้ยังจะลงไปดูอะไรอีก มึงกะให้ไอ้ปอนด์กระอักเลือดที่ช้ำอยู่ข้างในตายห่ากลางโรงอาหารเลยรึไง” อันนี้ไอ้หนึ่งที่นั่งอยู่ทางด้านขวามือของผมแย้งขึ้นเบาๆ

              “เขาอาจเป็นพี่น้องกันก็ได้ป่ะมึงงงงงง มองโลกในแง่ดีสิวะ” มีแต่พวกมึงนี่แหละมีน ที่เข้าใจกันไปไกลกว่ากูซะอีก เวร!

              “พี่รักษ์มีแต่น้องชายนะมึง” ผมพึมพำบอกทั้งสองคนเบาๆ มือยังจดเนื้อหาบนสไลด์ทั้งที่ไม่มีอะไรเข้าหัวซักนิด

              “นี่ไงๆๆๆ มึงยิ่งต้องไปถามนะ” ไอ้มีนพูด หน้ามันตอนนี้คือทำเอาผมใจละลายมากอ่ะ ฟีลเตอร์แม่งเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการเป็นคนกลางที่ดี แต่ดันมีตัวหนังสือโชว์หลาอยู่ข้างบนว่า กูอยากเสือกแทน = =

              “ระวังเจอคำตอบแล้วต้องหิ้วปีกเชี่ยปอนด์กลับโรงบาลกันอีกรอบนะมึง” ไอ้หนึ่งแช่งกูเฉย

              “แต่ป้าปุ้ยกำลังมองพวกมึงอยู่ตอนนี้นี่เรื่องที่ไม่ต้องพิสูจน์เลย” ขอบใจเสียงสวรรค์จากเม่นที่หันมาเตือนครับ ถ้าให้พวกมันเถียงกันต่ออีกนิด กูได้กระอักเลือดตายก่อนไปถึงโรงอาหารแน่ สัดเอ๊ยยย!!!!!

              พออาจารย์บอกจบคาบ กลายเป็นไอ้เม่นที่คว้าขข้อมือผมเดินไปโรงอาหารแบบที่ทำเอาคนรอบรอบข้างถึงกับงง โดยที่มีมีนกับหนึ่งที่ยังคงเถียงกันไม่หยุดสาวเท้าตามมาด้านหลัง

              “กลายเป็นมึงเสือกสุดนะเม่น หึๆๆ” ผมขำ เห็นมันหันมาแจกนิ้วกลางให้ลวกๆก่อนหันซ้ายหันขวามองไปรอบโรงอาหาร

              “เชี่ยยยย เหมือนจะมาไม่ทันว่ะ” ไอ้เม่นครางอย่างเจ็บใจ

              “ไม่เจอเหรอวะ” ไอ้มีนถาม เห็นเม่นพยักหน้าตอบ “บุกไปคณะวิศวะเลยมะมึง”

              “เดี๋ยวๆๆ พวกมึงอ่ะพอก่อน ถามเจ้าตัวเขาก่อนมั้ยว่าอยากรู้กับพวกมึงมั้ย...ทำไมพวกมึงต้องเดือดร้อนกันขนาดนี้วะ” ไอ้หนึ่งพูดขึ้น ผมได้แต่แอบยกนิ้วโป้งกดไลค์ให้มันเบาๆ ไอ้หนึ่งพยักหน้าหน่อยๆเหมือนรับรู้ “ปล่อยๆไปเถอะ ตอนนี้มันไม่มีอะไรชัดเจนซักหน่อย ไอ้ปอนด์ชอบพี่รักษ์รึเปล่า...” อ่ะอันนี้มีหยุดเหล่ตามามองกูด้วย สัดหนึ่ง “...ก็ยังไม่รู้ แล้วจะไปคาดคั้นพี่รักษ์ทำไม”

              “ไม่ได้ พวกกูรับความไม่ชัดเจนไม่ได้ พี่รักษ์จะเล่นๆกับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่เพื่อนกู”  ไอ้เม่นแม่งคงเจอมาเยอะอ่ะครับ อินเนอร์มาแรงมาก

              “แล้วก็นะ...ไอ้ควายยยยยย” ไอ้มีนไม่พูดเปล่า ตบหัวไอ้หนึ่งไปฉาดใหญ่ “ดูจากดาวอังคารก็รู้ละมั้ยว่าไอ้ปอนด์มันชอบพี่รักษ์ กูว่ากูโง่แล้วนะ นี่มึงโง่กว่าอกูอีกนะหนึ่ง กูยอมใจเลย” อื้อ หือออออออออออออออออ

              มึงคุยกันแบบนี้ไม่ลากกูไปตะโกนบอกชอบพื่รักษ์หน้าคณะเขาเลยล่ะไอ้ชิบหาย! คือมึงคุยกันแบบเหมือนไม่จำที่จะต้องมีกูและไม่เห็นเลยว่ากูยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้อ่ะไอ้เชี่ยเอ๊ยยยยยย

              กูอยากร้องไห้แล้วจริงๆ ขอเดินไปซื้อทิชชู่แปปได้ป่ะวะ

     

    ช้างสารในป่าใหญ่ Official page

    เด็กมัธยมคนนั้นเป็นใคร....

             

              Fah Tippanun หื้ออออ พี่รัก ทำไมนอกใจนี่! @Honey Tree มึงดูๆๆ ที่กูบอกอ่ะๆๆ

                       Honey Tree ไม่รอดมึง สวยหล่อคู่กันขนาดนี้

                       Fah Tippanun TT ใช่มะ กูก็ว่างั้นนนน

              Ning Ning ทำไมนี่ตกข่าว ยังเข้าใจว่ารักคบกวางมนุษฯอยู่

              Sitanan Tumtarn อินี่นั่งกินข้าวอยู่โต๊ะข้างๆจ้า ผู้หญิงตัวจริงสวยจนแสบตา บ้าจริง! ฉันอิจฉา!

              Kenika Karn เหยยยยย เราเจอเขาเดินด้วยกันที่เมย่าสองสามวันก่อน สวยจริงคอนเฟิร์ม

                       .

                       .

                       .

              Sowon Nut รุ่นน้องที่มัธยมเราค่า ชื่อฟ้า ธิดา ตัวจริงสวยมากๆๆๆ นิสัยน่ารักด้วย

                       DaoDaranee ใช่มั้ยๆๆ กูก็ว่าว่าหน้าคุ้นๆ น้องฟ้าธิดาจริงๆด้วย

                       Sowon Nut มึงลืมชุดโรงเรียนเราได้ไงอิเด่า =”= เพิ่งจบมาแค่สองปี

                       DaoDaranee กูจำชุดได้แต่จำน้องไม่ได้ป่ะอินัท โรงเรียนเราคนสวยเยอะไป

                       Sowon Nut เช่นมึงและกู

                       DaoDaranee อิดอก เพื่อนตายมากๆ 55555

              ปาล์มมี่ แยกอุโมงค์ น้องฟ้าธิดา ไม่ได้สวยแค่หน้านาจา เป็นหลานสาวผู้ว่าราชการจังหวัดด้วย

              Nina Batinyo ได้ข่าวว่าตอนนี้มีคนทาบทามฟ้าเข้าวงการแล้วนะ ไม่รู้ว่าจริงมั้ย

                       Bow LoveSugar จริงค่ะ หนูเป็นเพื่อนร่วมห้องฟ้าธิดา พี่เอศุภมาติดต่อเองถึงที่เชียงใหม่

     

              เวร...ไม่น่าอ่าน

              อ่านแล้วถึงกับมือไม้อ่อน

              ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกกั๊ดอกแบบนี้ยังไง

              เหมือนโดนฟันแล้วทิ้งแต่กูก็ยังบริสุทธิ์อยู่ งงป่ะ?

              “เหยดดดดด เป็นถึงหลานสาวผู้ว่าฯ”

              “แม่ม ไม่อยากพูดให้เพื่อนระทมเลยว่ะ แต่น้องเขาสวยจริงๆ”

              “เชี่ยบาส เชี่ยกุล ปากพวกมึงนี่ถ้าไม่ปล่อยหมาออกมาระรานซักวันมันจะตายมั้ยวะ ถามหน่อย”

              “อ่ะ งั้นกูให้มึงเลือกเลยมีน ระหว่างน้องฟ้ากับไอ้วิช”

              “น้องฟ้า = = เออ น้องเขาสวยจริงกูยอมรับ เชี่ยบาสมึงแม่ง ปลุกด้านมืดกู”

              “หึ ทำเป็นตลก พวกมึงหันไปดูโน่น ไอ้ปอนด์นั่งหน้าซีดเป็นตัวเย็นเป็นซีเมนโบกตึกอยู่ข้างๆไอ้เม่นละนั่นน่ะ”

              ขอบใจสำหรับคำบรรยายของไอ้หนึ่ง ที่ทำเอาผมนึกหน้าตัวเองออกได้ราวกับส่องกระจกบานใหญ่ แม่งเอ้ยยย ผมหันไปหยุดมือไอ้เม่นที่ตอนนี้เริ่มยัดยาดมเข้ารูจมูกผมจนแทบหายใจไม่ออก ไม่รู้มันอยากช่วยดูแลผมหรืออยากให้ผมตายเร็วกันแน่

              “พอเถอะเม่น กูไม่ได้อะไรขนาดนั้น” ผมว่า

              “มึงโอเคนะ โอเคแน่ๆนะ” กูว่าถ้ามึงยังยัดยาดมปล้องแดงห่านไรนี่เข้ารูจมูกกูต่อนี่แหละสัด กูจะไม่โอเคจริงๆละ

              “เออ เชื่อกูเถอะ กูโอเค” ผมพยักหน้ารับ “พวกมึงอย่าเว่อร์กันได้มั้ย กูไม่เป็นไรจริงๆนะ กูกับพี่รักษ์ไม่ได้เป็นอะไรกันนะเว้ย มันก็เป็นเรื่องของพี่เขาที่จะไปไหนกับใครป่ะวะ”

              “...มึงไม่เป็นไรแน่ๆนะ” ไอ้หนึ่งหันมาถามผมหน้านิ่ง

              “เออ กูสบายดี”

              “แล้วมึงไม่ชอบพี่รักษ์เหรอวะ” เชี่ยบาสแม่ง ถามตรงจุดสุดๆ

              “เอาว่ากูรู้สึกดีที่พี่เอยู่ใกล้ๆละกัน แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดที่พวกมึงคิด”

              “มึงทนได้ที่หลังจากนี้พี่รักษ์จะไม่ได้ไปไหนมาไหนกับมึงแล้ว?

              “เดิมทีมันควรเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนะกุล”

              “ดวงดีต้องย้ายกลับไปอยู่กับพี่รักษ์เลยนะ”

              “อันนี้ปรอบใจตัวเองเถอะมีน เดิมทีมันเป็นของขวัญให้พี่รักษ์มั้ย แต่พวกเรารับเหมามาดูแลกันเองเนี่ย555

              “...ถ้ามึงว่างั้นพวกกูก็ตามนั้น” ไอ้เม่นสรุปจบ

    พวกเราได้แต่มองหน้ากันไปมา อยู่ดีๆไอ้หนึ่งก็ขว้ากุญแจมอเตอร์ไซค์ข้างตัวขึ้นมาก่อนถามคนทั้งวง “กูจะไปเซเว่นนะ พวกมึงอยากแดกอะไรมั้ย”

    “...เซเว่นมึน้ำใบบัวบกขายมั้ยวะ”

    “...”

    “...อะไร พวกมึงมองหน้ากูกันทำไม” ผมผิดตรงไหน ที่อยู่ๆก็อยากกินน้ำใบบัวบก = =

     

     

    เขาว่ากันว่า ความรักมักจะกลับมาในวันที่เราเลือกจะตัดใจ...

    เขาว่ากันฉันใด ความเป็นไปของพี่รักษ์ย่อมเป็นไปฉันนั้น...

     

    รักษ์นะเออเผื่อเทอไม่รู้ว : ตื่นยัง ไปกินข้าวกัน วันนี้กูว่างแล้ว

    PungPORN : วันนี้ผมมีเรียนเที่ยง

    รักษ์นะเออเผื่อเทอไม่รู้ว : ในตารางมันแปดโมง?

    PungPORN : อาจารย์ยกเลิกคลาส

              รักษ์นะเออเผื่อเทอไม่รู้ว : งั้นให้ไปรับกี่โมงดีครับ

              PungPORN : ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปกับหนึ่ง

              รักษ์นะเออเผื่อเทอไม่รู้ว : ...พี่ไปรับได้นะ

              PungPORN : ไม่เป็นไรครับ

             

              เชี่ย...โคตรไม่ธรรมชาติ พี่รักษ์เปลี่ยนสรรพนามเลยอ่ะคิดดู

              “หนึ่ง” ผมหันไปสะกิดไอ้หนึ่งที่นอนอยู่ข้างๆ เห็นมันชะโงกหัวออกมาจากผ้าห่ม “ตื่นแล้วเหรอวะ”

              “อือ ซักพักละ ไถทวีตอยู่” มันว่าพร้อมขยี้ตาเบาๆ “เป็นไรรึเปล่า ปวดหัวเหรอ นอนต่อก่อนก็ได้เดี๋ยวกูปลุก”

              น้ำตาจะไหล นี่เพื่อนหรืออะไร ฟีลเตอร์ผัวแผ่ซ่านขนาดนี้ “เปล่าๆ วันนี้ไปเร็วหน่อยได้มั้ยมึง กูกลัวเจอพี่รักษ์”

              “หืออ... อออออ เออๆ เคๆ งั้นอาบน้ำเลยก็ได้ เดี๋ยวซื้อข้าวหลังม.ไปกินใต้ตึกเรียนแทนละกัน” ไอ้หนึ่งคิดแทนเสร็จสรรพก็ลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวออกไป เห้อ...ไม่รู้จะหลบแบบนี้ไปได้ซักกี่วัน

     

              ที่ผมว่าจะหลบได้ซักกี่วันคือผมอาจจะใจเร็วไป

              จริงๆควรคิดว่าจะหลบได้ซักกี่ชั่วโมงมากกว่าซะด้วยซ้ำ!

     

      

              เพราะกูสบายใจได้ไม่ถึงห้าชั่วโมงครับพี่น้อง! ไอ้พี่รักษ์มันพาพี่แมนกับพี่เติร์กรองเดือนทั้งสองอันดับของมันมาแผ่ขยายความหล่อดักเจอกูอยู่ใต้ตึกเรียนตั้งแต่สิบเอ็ดโมงครึ่ง!!!

              ก็ว่าอยู่ว่าเสียงฮือฮาอะไรจากพวกผู้หญิงดังตั้งแต่ออกจากห้อง ไม่ทันได้เห็นแสงจากท้องฟ้า กูก็เห็นแสงเจิดจ้าจากออร่าพี่ทั้งสามกระแทกใส่ตาก่อนเลยครับ

              พวกพี่แม่มก็นั่งรอท่าธรรมดานี่แหละ แต่เหมือนมีคนใส่CGมีBackgroundเหมือนหลุดออกมาจากอัลบั้มของบอยแบนด์เกาหลียังไงยังงั้น ทั้งๆที่มุมนั้นพวกผมและผองเพื่อนในสาขาก็นั่งกันอยู่บ่อยๆแท้ๆ แต่ทำไมบรรยากาศแม่งต่างกันจนรู้สึกสะเทือนใจชิบหาย ขนาดธรรมชาติยังไม่มีความยุติธรรมต่อหน้าตาของคนเลยคุณคิดดู

              ทันทีที่เห็นหน้าของคนที่ต้องการจะหลบมาอยู่ไม่ไกล ผมก็คว้าหมับเข้าที่ไหล่ของไอ้หนึ่งที่ตัวสูงกว่าผมแล้วดึงมันขึ้นมาบังโดยอัตโนมัติ โชคยังดีที่การคบกันมาสิบปี(ตั้งแต่ประถม)ยังมีความหมาย ไอ้หนึ่งที่รู้ว่าผมต้องการหลบหน้าพี่รักษ์ก็เตรียมตัวลากผมเดินหลบไปทางอื่น...

              แต่!!!! ใครมันจะไปเร็วเท่าทันกับเรดาร์ตรวจจับน้องชายของพี่แมนล่ะครับ! ผมสังเกตเห็นพี่แมนมองตรงมาทางพวกผมโดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าพี่แกกำลังมองหาใคร แล้วมีนกับเม่นเสือกมายืนเอ๋ออยู่ข้างพวกผมซะอีก โอ้! กูจะบ้าตาย!!! ผมกับไอ้หนึ่งรีบขยับตัวหนีแฝดผีนี่อย่างไว แต่ไอ้สองตัวนั่นดูเหมือนจะไม่เกทไปกับผมเลย มันทำท่าจะตามพวกผมมาซะอีก

              “มึงไปไหนกันอ่ะ” ไอ้มีนถามหน้าแบ๊วตีน

              “ห้องน้ำๆ พวกมึงไปรอที่โรงอาหารเลยก็ได้ เดี๋ยวพวกกูตามไป” ไอ้หนึ่งตอบแทนผมโดยไม่ลืมยืดตัวเองเพื่อบังผมจากสายตาพี่ๆทั้งสามคน “เร็วๆเลย เดี๋ยวโต๊ะเต็ม”

              “งั้นกูไปด้วยๆๆ ให้ไอ้เม่นไปจองก่อนละกัน” มึงจะมาอยากเข้าห้องน้ำอะไรตอนนี้วะ!!!!

              ผมดึงเสื้อไอ้หนึ่งอย่างแรง คือยืนต่อตรงนี้ไม่น่าจะเวิร์คแล้วจริงๆ ไอ้หนึ่งพยักหน้าลวกๆแล้วลากผมเดินเลี้ยวไปอีกทางทันที โดนมีมีนเดินตามมาเร็วๆ

              “มึงไม่ไปหาพี่แมนวะมีน” ไอ้หนึ่งถาม

              “ที่คณะวิศวะอ่ะนะ?” อื้อหืออ ถามจริง? กูนึกว่าบ้านพวกมึงจะมีเรดาห์ตรวจจับกันเองซะอีก แต่ดูท่าทางแล้วไอ้มีนมันคงไม่มีเรดาห์นี้อ่ะครับ

              “ไม่ใช่ๆ เมื่อกี้พี่มึงนั่งรอมึงอยู่ตรงโต๊ะใต้อาคารอ่ะ มึงไม่เห็นเหรอ” ผมบอก อดใจไม่ได้จริงๆ

              “ห๊ะ! จริงอ่ะ?! ทำไมกูไม่เห็น! งั้นกูกลับไปหาแมนก่อนค่อยตามไปห้องน้ำละกันนะ เผื่อแมนมีธุระ”

              “เออๆ รีบๆไปอ่ะ” ผมพยักหน้ารับ ยอมใจในความรักของสามพี่น้องนี่จริงๆ

              พอมีนวิ่งกลับไป ผมกับไอ้หนึ่งก็ได้แต่มองหน้ากันก่อนถอนหายใจยาวๆ

              “เอาไงต่อล่ะมึง” หนึ่งถาม “หรือจะหนีกลับเลย วันนี้ไม่มีเรียนต่อแล้วพอดี”

              “อือ กลับบ้านเลยดีป่ะวะ ค่อยไลน์มาบอกมีนกับเม่นว่ารีบไปทำธุระก่อน”

              “เหอะๆ ถ้าวันนี้มึงจะหนีพี่รักษ์ล่ะก็ อย่ากลับบ้านเลย” ไอ้หนึ่งส่ายหัวใส่ผมเบาๆ ก่อนยื่นไอโฟนมาจ่อตรงหน้าผมจัง โชว์ข้อความไลน์ของเม่นที่ส่งมาในกลุ่มว่า

             

              MEN’ : พี่รักมาหาว่ะปอน ทำไงต่อดี?

     

              “เชี่ยยยยยย!!!! ทำไงดีวะมึง ช่วยกูคิดหน่อยดิ๊!!!” ผมว่าอย่างรนใจ เท้าทั้งสองข้างรีบสับไปให้ถึงมอเตอร์ไซค์อย่างไวที่สุด

              “ออกจากตรงนี้ก่อนค่อยว่ากัน” ไอ้หนึ่งว่าแล้วควบมอเตอร์ไซค์สตาร์ทเตรียมออกตัว ผมรีบซ้อนมันทันทีเหมือนยิ่งอยู่ที่นี่ยิ่งร้อน อยากออกไปให้ไวที่สุดเกิดมาไม่เคยลุ้นอะไรขนาดนี้!

              ไอ้หนึ่งขับรถเตร่มาจนถึงนิมมานพวกเราเลยตกลงแวะร้านคาเฟ่นั่งแช่แถวๆนั้นเอา ดีกว่าขับรถวนไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย

              “นี่กูมาทำอะไรวะเนี่ย” มาช่วยกูไงหนึ่ง ผมชี้ตัวเองเป็นคำตอบไปให้มัน เห็นมันถอนหายใจหนัก “เกิดมาเพิ่งเคยพาเพื่อนหนีผู้ชาย...”

              “กูก็เกิดมาเพิ่งเคยหนีผู้ชายเป็นครั้งแรกเหมือนกัน” พูดได้แค่นั้น เราสองคนก็หันมาหัวเราะเสียงดัง คือเอาตรงๆมันก็เครียดนะครับ แต่คงเพราะมีไอ้หนึ่งอยู่ข้างๆ ผมเลยสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

              “แล้วจะไปไหนต่อวะ” เออนั่นสิ จะนั่งอยู่คาเฟ่นี้ไปจนค่ำคงไม่ดีอ่ะ

              “ไปไหนก็ได้ที่กลับดึกๆ” ผมตอบ คิดได้เท่านี้จริงๆให้ตาย

              ไอ้หนึ่งมองหน้าผมหน่อยๆก่อนก้มลงไปกดไอโฟนในมืออยู่สี่ห้านาที “โอเค กูรู้ละจะไปไหน”

              “ไปไหนวะ” ผมถาม เห็นมันลุกขึ้นยืนแล้วบิดขี้เกียจไปมาก่อนคว้ากระเป๋าผมไปถือให้

              “เออน่ะ ตามมาเถอะ เดี๋ยวกูพาไป รับรองพี่รักษ์มึงตามไปเจอแน่”

              “แล้วมีนกับเม่นอ่ะ?

              “กูบอกให้พวกพวกนั้นช่วยแถว่าพวกเราติดธุระทั้งวันไปแล้ว” อื้อหือ ถ้าไม่ติดว่าผู้หญิงเต็มร้านกูจะพุ่งเข้าไปหอมแก้มมึงแบบไม่อายชาวบ้านเลยครับเพื่อนหนึ่ง ดีชิบหายไอ้เพื่อนเอี้ย!!!

              สรุปคือ พอออกจากคาเฟ่ ไอ้หนึ่งมันก็ไปขอยืมรถยนต์เพื่อนในชมรมมันครับ ซึ่งก็เป็นเพื่อนจากโรงเรียนเดียวกับพวกผมนี่แหละ แต่ที่สนิทกับไอ้หนึ่งมากหน่อยเพราะอยู่ชมรมเดียวกันด้วย แล้วไอ้หนึ่งก็พาผมไปแม่กำปอง เข้! ไกลสัด ถ้าไม่ได้กินยาหลังข้าวเที่ยงแล้วง่วงจนหลับ ผมคงได้อ้วกเพราะเมารถแน่ๆ

              ขากลับไอ้หนึ่งก็พาผมแวะกินเอ็มเคเป็นข้าวมื้อเย็นกึ่งค่ำ แล้วเราก็ดูหนังรอบสุดท้ายเป็นการปิดทริปก่อนกลับบ้าน ชีวิตดีเลยอ่ะ พอใจอยากจะเหลิงซักหน่อยก็เหมือนมันจะรู้ตัว รีบพูดดักไว้ว่า เพราะมึงป่วยนะกูถึงช่วย ถ้าหายแล้วช่วยตัวเองเองนะเหวย

              ผมมองนาฬิกาในมือที่บอกเวลาใกลตีหนึ่ง ในไลน์นี่ไอ้มีนกับไอ้เม่นบ่นไฟแล่บที่ทิ้งพวกมันไว้กันหมา(?)กันสองคน พวกผมเลยต้องซื้อขนมและผมไม้ไปเซ่นพวกมันเป็นการขอขมา

              คิดอยู่เหมือนกันว่ารอดวันนี้ไปได้อย่างกระท่อนกระแท่น แล้วหลังจากวันนี้จะรอดไปแบบไหน

              แต่ไม่ทันจะได้สบายใจ ไอ้คนที่นั่งไขว่ห้างสไลด์ไอโฟนรออยู่หน้าบ้านก็ดับฝันกันซะก่อน

              “...สวัสดีฮะพี่รักษ์” ไอ้หนึ่งที่จอดมอเตอร์ไซค์เสร็จพูดขึ้น ปลุกให้ผมที่กำลังเหม่อมองไปยังแขกไม่ได้รับเชิญมีสติกลับมา “มีธุระอะไรรึเปล่าพี่”

              “กูขอคุยกับปอนด์สองคนได้มั้ย”

              ไอ้       เห้       !         !         !



    ขอบคุณนะคะที่ยังตามอ่านกันอยู่ และขอโทษที่เหมือนหายไปซักพัก

    ไม่หายแต่หมดไอเดียจะเขียนไปชั่วขณะ เข้ามาอ่านนิยายตัวเองทุกวันจริงๆ สาบานเลย แต่มันคาใจ

    เขียนกี่รอบๆก็ไม่พอใจ ลบเป็นสิบรอบ แบบแต่งจะลงก็ลบๆๆๆ

    เครียดนะแต่ไม่เฟลขนาดนั้น แต่่เครียดที่กลัวคนอ่านจะไม่พอใจมากกว่าจริงๆ

    ...บอกตรงๆว่าที่ไอเดียหายไปอาจเพราะอกหัก...อกหักซ้ำสองจากคนเดิมๆ

    ต้นแบบของการ์ดนั่นแหละ...

    อ่อ แล้วก็มีช่วงเดือนมกราจะรับปริญญายุ่งมากกกกกกกกกกก

    ตอนนี้พิมพ์เผื่อไปห้าตอนแล้ว เพราะกลัวดองเลยรีบพิมไว้ 555 

    ขอไปทำใจโดยหลบไปพิมเรื่อง TTJ ต่อซักสองอาทิตย์ แต่จะลงเรื่อยๆแน่นอนจ้ะ 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×