การบ้านของอาจารย์เมเลียค่ะ

ความทุกข์โศก….

   ความตาย....เป็นสิ่งที่ข้าเกลียดที่สุด.....ไม่สิ จะพูดอย่างไรดีล่ะ ตั้งแต่อดีต ครอบครัวของข้าเป็นครอบครัวที่น่าอิจฉา เพราะมีทั้งทรัพย์สิน และครอบครัวที่อบอุ่น แต่ตอนนี้นั้นไม่ใช่อีกต่อไป..... ในคืนวันคล้ายวันเกิดของข้าที่จะมีอายุ 8 ปี ครอบครัวของข้าถูกฆ่าตายหมด!! ในคืนนั้น หลังจากที่ข้ากลับบ้าน ข้าก็ต้องพบกับบ้านที่เปื้อนไปด้วยเลือดและกองศพของบรรดาญาติพ่อแม่ พี่น้อง ข้ามิได้ร้องไห้แต่อย่างใด มันตื้นตันเกินไป นี่เป็นเพียงชะตาลิขิตเท่านั้น!! พระเจ้าดลบันดาลให้ข้าต้องพบกับชีวิตแบบนี้ หลังจากนั้นข้าต้องนอนกับกองศพ เพื่อเห็นหน้าท่านพ่อท่านแม่ข้าเป็นครั้งสุดท้าย วันต่อมาข้าก็ต้องออกไปจากบ้านร้างแห่งนี้ที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและศพ ท้องร้องเพราะไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย ข้าเข้าไปในเมืองเห็นผู้คนมากมาย ทั้งสุขและทุกข์ ในยามนี้ข้ารู้สึกมืดมน เหมือนตนเป็นเพียงภาชนะว่างๆ ที่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเท่านั้น วันนั้นข้าได้พบกับครอบครัวที่อบอุ่นครอบครัวหนึ่ง ซึ่งประกอบด้วยแม่ และลูก 2 คน ลูกคนหนึ่งถามแม่ของเขาว่า “แม่ครับ แม่จะไม่จากผมไปไหนใช่มั้ยครับ” เมื่อแม่ของเด็กคนนั้นได้ยินก็ยิ้ม ก่อนจะพูดอะไรที่ข้าก็ไม่ได้ยิน เพราะเขาพูดเบามาก แต่หลังจากเธอพูดจบ เด็กชายก็ยิ้ม ฉับพลันที่ทำให้ข้าต้องปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ให้ไหลพรั่งพรูออกมา อยากจะหยุดก็ไม่สามารถจะหยุดได้อีกต่อไป.....ไหลออกมา พาลคิดถึงหน้าท่านพ่อท่านแม่ ความทุกข์ไหลเข้ามาอยู่เต็มอก.....ความทุกข์ที่ข้ามิสามารถจะลืมมันได้ ติดตรึงตราอยู่ในหัว ความทุกข์ที่ไร้สาระ ทุกข์เพราะ...ขาดความรักที่ท่านพ่อท่านแม่ให้....

ความสุขรื่น...

   หลังจากเหตุการณ์นั้นมา ข้าไม่คิดที่จะอยากมีความรักหรือเพื่อนอีกเลย เพราะเกรงว่าจะต้องเสียเขาหรือเธอไปอีก แต่ตอนนี้....ข้าเปลี่ยนไป ตั้งแต่ที่ข้าผ่านการสมัครเข้าโรงเรียนศาสตร์แห่งเวทมนตร์เซวิลเรีย ข้ามีเพื่อน ข้ามีมิตรภาพที่ดีงาม ข้ารู้สึกดีใจ แต่กระนั้นก็ไม่สามารถลืมเรื่องในอดีตได้ มีคนเคยบอกข้าว่า จะตายไปทำไม ในเมื่อมีชีวิตมาแล้ว ก็ใช้ให้คุ้มค่าสิ นั่นทำให้ข้าสุขใจ และอุ่นใจในคราวเดียวกัน นี่คือ...ความสุขที่สุดเท่าที่ข้าเคยมีมา สุขกว่าอยู่แต่ในบ้านที่มีเพียงท่านพ่อท่านแม่และของเล่น บางวันท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่อยู่ แต่ที่นี่ข้าได้อยู่กับทุกคน ได้อยู่กับท่านผอ. บุคลากรคนอื่นๆ และยังมีเพื่อนอีกมากมาย นั่นทำให้ข้าสุขใจ สุขจนไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ ปล่อยออกมาเพราะสุข ไม่ใช่เพราะทุกข์ นี่แหละ...คือความสุขรื่นของข้า