พิภพราชา ภาค 3 : ล่าศรอินทร์ธนูเทพ

ตัวละครที่สำคัญ/เป้าประสงค์ที่สำคัญ ในภาคสอง : ปริศนาผู้เสวยอำนาจราชอาณาจักรใหม่

เจ้าชายอธิกบุศย์ (นครรัฐอมรเมฆาธานี)  ทรงน้อยเนื้อต่ำใจ ตั้งแต่วัยเยาว์ ทรงถูกกลั่นแกล้งจากพระเชษฐาต่างพระมารดา ก็คือพระมหาเทพราชา และเจ้าชายศิระติกาล และทรงไม่เข้าใจว่าเหตุใดพระมารดาของตนเอง จึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน อีกทั้งต้องถูกฝึกความยากลำบาก คล้ายฝึกเป็นทหารตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์วัย จนเกิดเป็นความเก็บกด เคียดแค้นพระราชบิดาอยู่ภายในจิตใจ จนวันหนึ่งก็ทรงหนีออกจากราชสำนักออกมาได้ โดยอ้างว่าจะมาประพาสเที่ยวยังโลกาบรรณพิภพ โดยมีผู้ติดตามคือพ่อบ้านและบริวาร (5 พี่น้องตระกูลกริณ) นัยยะคือต้องการมาหาพระมารดา ได้ออกมาเผชิญโลกกว้างภายนอก ได้รับอิสรภาพ ที่ไม่เหมือนถูกจองจำในพระราชสำนัก และเสด็จไปหาพระอาจารย์ปู่ เพราะอยากได้วิชาความรู้ เพื่อทำให้ตัวเองเก่งขึ้น วันหนึ่งกลับไปเผชิญหน้ากับพระเชษฐาทั้ง 2 พระองค์จะได้สามารถต่อกรหรือป้องกันตัวเองได้บ้าง ไม่เคยคิดฝันว่าตนเองจะได้ขึ้นครองราชย์ในอมรเมฆาธานีมาก่อน

เจ้าชายวูเฟอั๊กเทีย หรือเจ้าชายอัทธิ์ถิรวาร (นครรัฐจามปา)  ทรงเป็นต้นแบบของความทะเยอทะยาน มักใหญ่ใฝ่สูง โลภโมโทสันต์ ทะยานอยากอย่างถึงที่สุด ทรงรู้ดีว่ายังไงเสียบัลลังก์พระราชอำนาจแห่งจามปา ก็ต้องตกเป็นของตนเอง จึงคิดการณ์ใหญ่ที่จะครอบครองอาณาเขตของราชอาณาจักรนิมิตรนครมาเป็นของตนเอง แต่ทรงหารู้ไม่ว่า ทรงกำลังเล่นกับไฟ และเมื่อใครก็ตามที่คิดเล่นกับอำนาจ หรือกระโจนเข้าสู่สงครามแล้ว ย่อมถอนตัวไม่ขึ้น เพราะมีเดิมพันที่สูง จนยากที่จะถอนตัว เหมือนขี่หลังเสือแล้วลงยาก และทรงหยิ่งทะนงในอำนาจ กองกำลังของตนเอง บริวารรอบข้างที่คอยปลุกปั่นอยู่ตลอดเวลา

เจ้าชายเอกอนุเชษฐ์ หรือพราหมณ์อนุเชษฐ์ (นครรัฐนพธารานคร)  ทรงสูญเสียพระมารดาไปตั้งแต่เมื่อทรงพระเยาว์วัย อีกทั้งในตอนนั้นราชสำนักยังเผชิญศึกสงคราม การแก่งแย่งอำนาจกันของพระสนม ชายาต่างๆในราชสำนัก ทรงเบื่อหน่ายท้อแท้ และเมื่อได้เข้าไปบวชเป็นพราหมณ์น้อย ทรงติดใจที่จิตใจสงบ จึงขอทรงผนวชเป็นพราหมณ์ไม่ยอมสึก และขอสละพระราชบัลลังก์อำนาจ ไม่ต้องการเป็นองค์รัชทายาท แม้พระราชบิดาจะทรงเกลี้ยกล่อม อ้อนวอนให้กลับมายังราชสำนักก็ยังไม่ทรงยินยอม จนเมื่อวันหนึ่ง เมื่อทรงเติบใหญ่ขึ้น ได้มาเจอเฟยาเลีย (เจ้าหญิงแห่งจามปา) ทรงได้ลิ้มลองรสชาดของกิเลส ตัณหา กามารมณ์ และความจำเป็นของราชสำนักที่พระราชบิดาของตนเองเอาตัวเองเข้าไปสู่ความสุ่มเสี่ยงที่จะเกิดสงคราม จนทำให้ต้องตัดสินใจสละสมณะศักดิ์ทางศาสนจักร เข้าสู่ครรลองอำนาจของราชสำนัก ตามความจำเป็น และตอบแทนบุญคุณพระราชบิดาและหน้าที่ในการพิทักษ์ปกป้องนครรัฐ