Fic KHR: 10069 ศึกนางฟ้ากับซาตานที่รัก

ลำดับตอนที่ #15 : ผู้ชายใจดี

ผู้ชายใจดี
----------------------------------

      "อืม......" ร่างบางนอนกลิ้งไปมาบนเตียง แสงแดดยามเช้าสาดส่องวิตามินดีผ่านกระจกใสสีขาว เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้าๆอย่างไม่อยากตื่นจากนิทราอันแสนหวาน.... เมื่อคืน...ปราฏิหารย์เกิดขึ้นจริงๆ มุคุโร่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะเหม่อมองไปที่ประตูห้องสีขาวอย่างเงียบๆ วันนี้ไม่มีเสียงเอะอะอะไร ไม่มีเสียงกวนประสาท ไม่มีเสียงหัวเราะ...
       "......" มีแต่ความเงียบที่ลอยไปมาวนไปมาในห้อง ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินลงจากเตียงนอนหนาที่ทหารทั้งกองทัพสามารถนอนรวมกันได้ในเตียงเดียว ก่อนหาวหวอๆเดินไปเปิดประตูห้อง
       "...." นัยนต์ตาไม่เข้าคู่มองหาบุคคลคุ้นเคย สงสัยจะไม่อยู่....
       ฟิ้ว...
       กระดาษใบเล็กๆปลิวลงมาจากประตูห้อง มุคุโร่หยิบมันขึ้นมาอ่านอย่างงงๆ 
       / ถึง มุคุโร่คุง...
             ถ้าเธอได้อ่านโน้ตแผ่นนี้ ฉันคงออกไปทำงานก่อนแล้ว ตื่นแล้วก็อาบน้ำแต่งตัว อาหารเช้าวันนี้ ฉันให้คุณแม่บ้านทำไว้ให้ ข้างล่างที่ห้องครัว วันนี้ฉันคงไม่ได้อยู่ ยังไงก็...อยู่บ้านดีๆ แล้วฉันคงจะกลับมาดึกๆ
                                                                                                   เบียคุรัน..... /
         ร่างบางโยนกระดาษเล็กลงถังขยะ ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว อย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....
         


           ซ่า......
           เสียงฟักบัวกระทบผิวขาวเหมือนฮิมะของร่างบางดังเบาๆ ในห้องน้ำสีขาว มือเล็กเสยผมสีน้ำเงินที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำอุ่นจากฝักบัว นัยน์ตาต่างสีหวานนิ่งไม่แสดงอาการความรุ้สึกใดๆ เหมือนตุ๊กตา....ตุ๊กตา สีขาว....
            "เฮ้อ"มุคุโร่ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา หลังจากอาบน้ำเสร็จขาเรียวก้พาร่างบางที่เปียกโซกเดินออกจากห้องน้ำ ประตูตู้เสื้อผ้าสีขาวถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับกระดาษโน้ตอีกใบที่ร่วงลงมา....
            /ถึง มุคุโร่คุง....
                  ฉันซื้อเสื้อผ้าไว้ให้เธอแล้ว มุคุโร่คุงชอบตัวไหนก็ใส่ได้เลย อ้อ...ถ้าเหงาล่ะก็ลงไปเล่นกับมูน้อยข้างลางก็ได้ อ้อ... อย่าลืมให้อาหารมันล่ะ 
                                                                                                    เบียคุรัน..../
            "มูน้อย?" ริมฝีปากบางทวนคำในกระดาษงงๆ ฟังไปฟังมา... ชื่อก็คล้ายๆกับตัวเอง  มุคุโร่รีบแต่งตัวก่อนจะเดินลงบรรไดคฟหาสน์และพบกับ...
            ดึ๊ง ดึ๊ง....
            กระต่ายตัวสีขาวกระโดดไปมา มุคุโร่ถึงกับตาโต มือเล็กอุ้มเจ้ากระต่ายน้อยขึ้นมาก่อนจะกอดเบาๆ ขนนุ่มๆสีขาวโดนลูบไปมา น่ารัก.....
            "คุณมุคุโร่คะ ป้าทำอาหารเช้าไว้ให้แล้วนะเจ้าคะ" หญิงชราเดินออกมาจากห้องครัว คุณแม่บ้านสินะ..." ขอตัวนะเจ้าคะ เรียกป้าได้นะคะคุณมุคุโร่" หญิงชราท่าทางใจดีพูดด้วยน้ำเสียงยิ้มแย้ม ก่อนจะเดินผ่านร่างบางไป มุคุโร่มองตามหลังหญิงชราที่เดินผ่านไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องครัว
             "แซนวิช...."นัยน์ตาต่างสีประกายแวววิบวับ น้ำลายเหนียวถูกกลืนลงคออย่ายากลำบาก เมื่อคืนไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เมื่อวานก้สำรอกออกมาซะหมด เฮ้อ.....

              มุบมิบๆ
              "มูน้อย" เสียงหวานเรียกกระต่ายสีขาวที่กินผักอยู่เบาๆ ขนสีขาวฟูฟ่องดูน่ารัก ตาหวานกระพริบปริบๆ มือเล็กลุบขนมันไปมาอย่างเอ็นดู
              "ผมรู้สึกแปลกๆ..."
              "มุบมิบๆ"
              "กับคุณเบียคุรัน.."
              "มุบมิบๆ"
              "เฮ้อ....... พูดไป มูน้อยก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี สงสัยผมจะบ้าไปแล้ว...." มุคุโร่หัวเราะกับตัวเอง
              "รู้สิ"
              "????" ร่างบางหันซ้ายหันขวา ไม่มี.... มุน้อยพูดได้ O_O
              "มุบมิบๆ"
              "สงสัยผมจะคิดมากเกินไป...."มุคุโร่เสยผมตัวเองเบาๆ ทำไมเค้าต้องคิดถึงคนคนนั้นด้วย ความรุ้สึกแปลกแบบนั้น มันเรียกว่าอะไรกันแน่...... 




               "ZZzzzzzz...." มืดแล้ว เบียคุรันยังไม่กลับมา มุคุโร่นั่งแกว่งเท้าอยู่บนเตียงหนาสีขาว บนเตียงมี - มุน้อย - ที่หลับไปแล้ว ร่างบางเอนตัวนอนช้าก่อนจะใช้นิวเรียวจิ้มไปที่ตัวกระต่ายน้อย ก่อนจะยิ้มหวาน ถ้าน่ารักแบบมูน้อยแบบนี้ ก็คงจะรักตายเลยล่ะ....
               "เฮ้อ...." มุคุโร่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาของตัวเองช้าๆ...
               "มุบมิบๆ"
               "หืม?"
               "มุบมิบๆ"
               "?"
               " มุ - คุ -โร่ - คุง "
               "!!!???" เสียงฟืดๆเหมือนเครื่องจักรดังเบาๆ 
               "มูน้อย?" เสียงหวานพูดเบาๆ - - นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย
               "...." เงียบ...ไปแล้ว
               "หึหึ"
               "ม....มูน้อย" ร่างบางเริ่มเขยิบตัวถอย กระต่ายนี่....มัน
               
               พรึบ
        
               แสงสว่างจากโคมไฟหัวเตียงดับลงอย่าปริศนา นัยน์ตาต่างสีปิดลงอย่างตกใจ
               "แฮปปี้เบิร์ด.....เดย์ทูยู" ก่อนเสียงทุ้มจะดังเบาๆ มุคุโร่หันมองรอบๆความมืด ก่อนจะพบกับแสงสว่าสีขาวจากเทียนเล่มเล็ก.....
                "แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...."
                "....."
                "แฮปปี้เบิร์ดเดย์.....แฮปปี้เบิร์ดเดย์...."
                "......"
                "แฮปปี้เบิร์ดเดย์....ทู.......ยู...." รอยยิ้มบางๆต่างจากครั้งไหนๆปรากำบนใบหน้าชายหนุ่มเรือนผมสีเงิน
                "?" คิ้วเรียวขมวดเป็นปม เหมือนแปลกใจ ก่อนจะคลายปมคิ้วรูปโบว์
                "ขอโทษนะ มุคุโร่คุง"
                "...."
                "แต่....สุขสันต์วันเกิด" ท่ามกลางแสงเทียนอ่อน สีแดงฝาดปรากฎบนใบหน้าร่างสูงอย่างเห็นได้ชัด
                "...."
                "เป็นอะไร..."
                "หึ....."
                "มุคุโร่คุง?"
                "ตลกจริงๆนะครับ...." รอยยิ้มกว้างถูกเหยียดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ "ผมนึกว่า มันจะไม่สำคัญซะแล้ว...." ร่างเล็กมองหน้าคนตัวสุงในชุดอยู่บ้านสบายๆ
                "อธิฐานได้แล้ว ฉันเมื่อยนะมุคุโร่คุง" เบียคุรันทำหน้างอ ก่อนจะยื่นเค้กปอนด์เล็กๆ มีช๊อกโกแล็ตตกแต่งหน้าอย่างสวยงาม.....
                "......" ชายหนุ่มเลือนผมสีน้ำเงินกุมมือตัวเอง แล้วหลับตาลงพึมพำอะไรบางอย่าง
                "......" ไม่ต่างกับร่างสูงที่มองคนตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ .... ขออะไรนะ?

                ฟู่ว.....
                ลมเบาๆพัดกระทบเปลวเทียนจนทุกสิ่งมืดลง เหลือแค่แสงจันทร์สะท้อนให้เห็นเงารางๆ ของร่างเล็กบนเตียง ผมสีน้ำเงินยาวถึงสะโพก เสื้อเชิ้ตสีขาวยาวพอคุมส่วนนั้น....(ละไว้ให้จิ้น) ขาขาวพาดอยู่ขอบเตียงแกว่งไปมาอย่างสบายๆ
                 "ขอบคุณนะครับ" ในที่สุดคำพูดที่ไม่คิดว่าจะออกจากปากของร่างบางก็ถูกพ่นออกมาเบาๆ นัยน์ตาสีอเมทิสฉายแววพอใจเล็กน้อยก่อนจะวางเค้กช๊อกโกแล็ตบนโต๊ะข้างหัวเตียง
                 "จะกินมั้ย?"
                 "ไม่ล่ะครับ" ทั้งๆที่ชอบแท้ๆ แต่คนแบบนี้ไม่น่าไว้ใจ - -
                 "นี่ฉันอุส่าห์นั่งทำทั้งวันเลยนา..."เบียคุรันเลิกคิ้วหน่อยๆ มุคุโร่มองเค้กช๊อกโกแล็ตด้วยสายตาเมินเฉย ที่จริงใจน่ะ "อยากกินจะตายแล้ว"
                 "ไม่ล่ะครับ........" แต่ก้ยังส่งสายตามองนิ่งๆที่เค้กช๊อกโกแล๊ตเหมือนเดิม
                 "นี่" แต่สุดท้าย ในที่สุดก็ต้องละสายตาจากขนมแสนรักมาจ้องหน้าวายร้ายอย่างช่วยไม่ได้ มือหนาจับหน้าเรียวหันมามอง ร่างเล็กแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กๆ
                 "อะไรครับ"
                 "อยากได้เหรอ" หมายถึงเค้กน่ะ
                 "......" ยังยืนยันความเงียบต่อไป
                 "นี่ เธอไม่คิดจะตอบแทนฉันบ้างเหรอ" แววตาสีอเมทิสฉายแววอ้อนวอนเล็กๆ
                 "คุณต้องการอะไร" มุคุโร่เริ่มไม่ไว้ใจหมอนี้มากขึ้นเรื่อยๆ มันต้องการอะไรของมันน่ะ...
                 "เธอก็รู้นิว่าฉันอยากทำอะไร"
                 "งั้นไปไกลๆเลยครับ" มือเล็กดันหน้าอกร่างสูงออกจากตัวแต่ก้ต้องชะงัก เมื่อ.....
                 "ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก..." แก้มเนียใสของตัวเองถูกฝังหอมฟอดใหญ่
                 "โรคจิต...." สับปะรดน้อยยกมือขึ้นถูกแก้มตัวเองแรงๆปากพึมพำว่าคนตรงหน้าสาระพัด
                 "พอแล้ว" มือหนาชักนิ้วเล็กๆออกจากหน้า แก้มเนียนแดงระเรื่อเป้นปื้น
                 "เพราะคุณนั่นแหละคุณเบียคุรัน" มุคุโร่หน้างอ
                 "วันนี้ฉันจะยอมเธอแล้วกันนะ มุคุโร่คุง" ริมฝีปากเรียวขยับยิ้มบางๆก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งบนตัก ตัวนิ่มจัง.....
                 "ค....คุณ..จะทำอะไร"
                 "เล่นกับสัตว์เลี้ยงไง"
                 "แต่เมื่อกี้....."คุณบอกนะว่าจะยอมผมนี่หน่า...
                 "หน้าที่ของเธอก็คือการเป็นสัตว์เลี้ยงที่ดี และทำให้ฉันมีความสุข" เบียคุรันก้มมองคนบนตักอย่างไม่สะทกสะท้าน
                  "แล้วนี่.....?" สีหน้าระแวงหน่อยปรากฎบนใบหน้าคนร่างบางช้าๆ นี่..... เขา........
                  "....." ก่อนที่เบียคุรันจะดน้มตัวลงมาทำอะไรเลยเถิด มุคุดร่ก็ได้แต่ยื้อเอาไว้
                  "มูน้อยล่ะครับ"
                  "หึ..." เบียคุรันหันไปหยิบกระต่ายสีขาวขึ้นมาก่อนจะปาลงพื้นอย่างไม่แยแส 
                   โครม
                   "หุ่นยนต์น่ะ"
                   "ห.....หา...นี่คุณ....หลอกผม" มุคุโร่อ้าปากตกใจกับมุน้อยที่แหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไม่เหลือเค้ากระต่ายน้อยที่น่ารัก
                   "เปล่านะ มุคุโร่คุงก็ชอบไม่ใช่เหรอ" เบียคุรันหันกลับมาสนใจซอกคอขาวของคนบนตักอีกครั้ง
                   "ผมว่าคุณไปนอนเหอะครับคุณเบียคุรัน" มุคุโร่ไล่ปัดๆ
                   "ก็นี่ไง แนจะนอนแล้ว"
                   "ที่นี่? เหรอครับ" ร่างบางเอียงคอถาม น่ารัก....
                   "กับมุคุโร่คุงด้วย" ว่าจบ หมาป่าสีเงินก็ขย่ำสับปะรดน้อยอย่างไม่ปราณี.....
                   สุดท้าย......... วันเกิดของผม.........ก็จบลง...........อย่างเจ็บตัว.....