Fic KHR: 10069 ศึกนางฟ้ากับซาตานที่รัก

ลำดับตอนที่ #18 : ลวง

ลวง
-----------------------------

             พับ.....

            - 14 กุมภาพันธ์ XXXX -

            มือเล็กเปิดปฏิทินสีขาวไปมา ก่อนจะหายใจเนือยๆ นัยนต์ตาไม่เข้าสี ฉายแววครุนคิดหน่อยๆ วันวาเลนไทน์ชวนให้คิดถึงสีแดงสีคุ้นเคย ทั้งดอกกุหลาบแดง ช๊อกโกแล็ตที่ห่อด้วยกล่องสีแดง หัวใจสีแดง มุคุโร่ยืนคิดอย่างเหม่อลอย..... 
            กริ๊งๆ
            เสียงกุญแจรถถูกควงไปมาจนกระทบกันเสียงใส ทำให้ร่างบางที่เหม่ออยู่หันไปมองต้นเสียง ก่อนเอียงคอมองต้นเสียงอย่างน่ารัก
            "ไง มุคุโร่คุง" เสียงยียวนกวนประสาทคุ้นหูดังพร้อมกับรอยยิ้มพิมใจเหมือนทุกครั้ง
            "....."ร่างบางมองร่างสูงด้วยหน้าตาไร้อารมณ์ใดๆ
            "?"
            "....." ก่อนที่ความเงียบจะดำเนินต่อไปอีก ร่างบางก็หันหน้ามองปฏิทินหน้าเดิมอีกครั้ง
            "มีอะไรเหรอ" เบียคุรันมองหน้ามุคุโร่ที่นิ่งไป พรางเดินเข้ามาประชิดคนตัวเล็กกว่า
            "ดูซิครับ"
            "วันวาเลนไทน์?" 
            "....."
            "มุคุโร่คุงอยากได้อะไร่ล่ะ" เบียคุรันถาม มือไม้เริ่มไม่อยู่สุขค่อยๆคืบคานมาโอบเอวบางของหนุ่มผมทรงสับปะรด
            "ไม่อยากได้อะไร เลยครับ" มุคุโร่ตอบด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์
            "หืม? จริงเหรอ" เบียคุรันทวนคำถาม
            "คุณคิดว่ายังไงล่ะครับ" นัยนืตาสีแดงข้างหนึ่งของร่างบางวาววับสะท้อนแสงจากหน้าต่างใส
            "งั้นเราไปเที่ยวกันมั้ย?" หมาป่าสีเงินก้มลงไปขบใบหูเจ้าหญิงของตัวเองเบาๆ จนคนตัวเล็กกว่าสะดุ้งหน่อยๆ
            "ค...คุณเบียคุรัน" เจ้าหญิง(?) ร่างบางหันไปมองร่างสูงก่อนจะเรียกชื่อหมาป่าสีเงินด้วยใบหน้าร้อนๆ
            "ไปเลิฟแสควโซนกันมั้ย?" เบียคุรันกระซิบหูมุคุโร่เบาๆ แต่ก่อนที่เจ้าของเลือนผมสีไพลินจะตอบ ร่างบางก็ถูกอุ้มพาดบ่าขึ้น
รถสปอตสีขาว ทำเอาคนบนบ่าดิ้นไปมาเหมือนสับปะรดโดนน้ำร้อนลวก
            



             บรืน.....
             "ถึงแล้วล่ะ" ล้อแม็กสีเงินหยุดหมุนในลานจอดรถหน้าย่านศูนย์การค้าคู่รักชื่อดัง ร่างสูงวิ่งลงจากเบาะคนขับอ้อมมาเปิดประตูให้เจ้าหญิง(??)ของเขาเอง มุคุโร่มองเบียคุรันด้วยสายตาไร้อารมณ์เช่นเดิม
             "วันนี้มุคุโร่คุงเงียบผิดปกตินะ" เบียคุรันจ้องหน้าร่างบางยิ้มๆ แต่ก็ไร้อารมณ์ใดๆตอบสนอง
               "....." ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก .....
               "ตอนนี้ก็เริ่มสายแล้วนะ... อยากไปไหนล่ะ" คำถามเดิมที่ร่างสูงเคยถามมาตลอดทางถูกถามเปนครั้งที่169
               "วันวาเลนไทน์ทั้งทีจะให้ไปไหนล่ะครับ คุณเป็นคนชวนผมมาที่นี่เองนะครับ น่าจะคิดไว้ให้ดีๆ แบบนี้น่าเบื่อออก ถ้าได้ไปเที่ยวกับสาวๆที่อื่นล่ะก็นะครับสนุกกว่ามาเที่ยวกับคุณตั้งเยอะ วันวาเลนไทน์สีแดง ต้องกลายเป็นไวท์เดย์ ผมคิดดูแล้วมันไร้รสชาติชะมัด" มุคุโร่บ่นยาวเป็นหางว่าว ก็แหงล่ะ เขาไม่เต็มใจจะมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
               "ฮะๆ" ร่างสูงหัวเราะแห้งๆ 
               "เอ้า จะพาไปไหนก็พาไปสิครับ จะยืนหัวเราะอยู่ทำไม ตรงนี้ร้อนจะตายนะครับ ผมน่ะ เป็นไอดอลนะครับ ไม่ใช่สับปะรดแดดเดียว" เสียงหวานบ่นพึมพำเหมือนเดิม
               "อืม... งั้นไปร้านนั้นแล้วกัน" ร่างสูงยิ้มกว่างก่อนจูงข้อมือเล็กให้เดินตามไป ขายาวก้าวเดินไปตามทางเดินหินอ่อนสีชมพู แว่นกันแดดสีดำถูกสวมปิดบังดวงตาจากรังสียุวีแต่ก็ไม่สามารถปิดบังความหล่อของไอดอลหนุ่มผมสีเงินได้ ตามมาด้วย ร่างบางผมสีน้ำเงินเข้มที่สวมแว่นสีชา เดินตามมา ไม่สิ ต้องใช้คำว่าวิ่งตาม - -" เพราะร่างสูงน่ะเดินเร็วเกินไปแล้ว
               "คุณคงพาสาวๆมาบ่อยสินะครับ ถึงรู้จักร้านในย่านนี้" มุคุโร่พูดเสียดสีคนข้างหน้า ทำเอาร่างสูงชลอความเร็วลงก่อนหันมามองหน้าร่างบาง
               "หึ เปล่านี้ ฉันสืบประวัติของนายมาต่างหากล่ะ"แต่ก็ถูกตอกกลับด้วยคำพูดของเบียคุรัน มุคุโร่เหมือนถูกหม้อ(ม่อ)ฟาดหัวไปสองที ฮึย ไอ้หมาป่าตัวนี้ - -*
                "ถ้ารู้แล้วก็น่าจะปล่อยผมไปนะครับ แต่กลับมาถามว่าอยากได้อะไร คุณน่าจะรู้ดี" มุคุโร่กอดอกเชิดหน้าหนีร่างสูงเหมือนไม่พอใจ
                "วันนี้มุคุโร่คุงเอาแต่ใจผิดปกตินะ ฉันทำอะไรที่มุคุโร่คุงไม่ชอบเหรอ" เบียคุรันถามด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ ไอ้บ้าเอ๊ย อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ มุคุโร่คิด
                "คุณหยุดเล่นอะไรปัญญาอ่อนซักที จะพาผมไปไหนก็พาไปเถอะครับ" ร่างบางว่าพร่างเดินนำริ้วๆไปอย่างไร้จุดหมาย ร่างสูงยิ้มก่อนจะวิ่งตามมาติดๆ
                 "นี่ ไปร้านนั้นก็เถอะนะ" เจ้าของเลือนผมสีบริสุทธิ์ยังยืนยันชวนคำเดิม ร่างบางถอนหายใจก่อนจะหันไปเผชิญหน้าคนคนนั้นอย่างเบื่อหน่าย
                 "ผมเบื่อ" และพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อโลกสุดๆ
                 "เหรอ? แต่ว่าฉันอยากไปนี่" ทว่าร่างสูงก็ตอบกลับอย่างเอาแต่ใจเหมือนเดิม
                 "แต่ผมไม่อย...."ยังพูดไม่จบดีหมาป่าเจ้าเล่ห์ก็ดึงข้อมือเล็กของร่างบางให้เดินตามไปอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนจะ"ลาก"มากกว่า
                 "ถึงแล้วล่ะ" เบียคุรันหยุดลากมุคุโร่ที่หน้าประตูร้านน่ารักๆร้านหนึ่ง ข้างหน้าร้านตกแต่งด้วยไม้เลื้อยที่มีดอกไม้เล็กๆสีขาวบานเปนช่อๆ มีพุ่มไม้เล็กที่ตัดตกแต่งเปนรูปหัวใจ หน้าร้านมีป้ายไม้แผ่นใหญ่ที่เขียนชื่อร้านอยู่ ดูแล้วน่ารักไม่น้อย
                 "MEMORY....." เจ้าหญิงผมสีน้ำเงินอ่านชื่อร้านร้านนี้ ที่ปกติตัวเองจะพาแฟนเก่ามาบ่อยๆ ปกติจะเป็นคนพามาแท้ๆ แต่กลับถูกพามาเอง รู้สึกแปลกๆพิกล
                 
                 กริ๊งๆ ~...
                 เสียงประตูร้านเปิดกระทบกระดิ่งหน้าร้านเบาๆ นัยต์ตาต่างสีสะท้อนภาพภายในร้านที่ถูกตกแต่งด้วยไม้ ทั้งชั้นวางของ เคาท์เตอร์ พื้นร้าน ผนัง กรอบรูป ตุ๊กตา ล้วนเป็นสีน้ำตาลตัดกับสีขาวของดอกไม้ข้างนอกอย่างน่ามหัศจรรย์
                  "อ่าว ยินดี้ต้อนรับค่า" ทันทีที่ทั้งสองเข้ามายืนอยู่ในร้าน เจ้าของร้านตัวน้อยที่ดูเหมือนจะเป็นเด็กธรรมดาวิ่งออกมาต้อนรับ
                  "สวัสดีครับ คุณเจ้าของร้านตัวน้อย" เบียคุรันนั่งลงยองๆกับพื้นเป็นการทักทายเจ้าของร้านที่อายุ10ขวบ แต่ว่าต้องมาทำงานที่ร้านนี้แล้ว เก่งจริงๆ
                  "คุณลูกค้าคนนี้นี่เอง ที่เคยมาดูร้านแล้วซื้อเหมาไปให้เด็กๆที่สถานรับเลี้ยง ใจดีจังเลย วันนี้พาพี่สาวมาด้วย อยากได้อะไรเป็นพิเศษเหรอคะ" เด็กหญิงยิ้มแก้มปริ เบียคุรันเนี่ยเหรอที่จะไปรู้จักใจดีกับเด็กๆน่ะ จะกินเด็กน่ะซิไม่ว่า ร่างบางคิด มุคุโร่ไม่คุ้นหน้าตาเด็กคนนี้ซักนิด ทั้งที่มาที่นี่ออกจะบ่อยแท้ๆ
                  "แล้ว....พี่สาวล่ะครับ" ร่างบางนั่งลงยองๆข้างๆเบียคุรัน อ้อใช่สิ ร้านนี้เป็นร้านขายช๊อกโกแล็ตนี่นะ แถมฮิตเป็นอันดับต้นๆของร้านขายช๊อกโกแล็ต ทำไมไม่มีคนเข้าเลยล่ะ
                  "พี่สาว...เหรอคะ??" เด็กหญิงถามด้วยเสียงใสๆ
                  "ครับ"
                  "พี่ เค้าไปต่างประเทศแล้วล่ะคะ กว่าจะกลับมาก็คงอีกนาน" เด็กหญิงก้มหน้าเศร้าๆ
                  "ม..ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่จะช่วยเหมาช๊อกโกแล็ต ไม่ได้มานานแล้วก็คิดถึงร้านนี้น่าดู" มุคุโร่พูดปลอบใจเด็กหญิงตัวน้อยอย่างอ่อนโยน เบียคุรันมองการกระทำของร่างบางที่ทำต่อเด็กหญิงอย่างน่าอิจฉา 
                   "เอ๋? พี่สาวเป็นผู้ชายเหรอคะ"
                   "ฮะๆ.. มุคุโร่คุงเป็นผู้ชายน่ะ" เบียคุรันที่จู่ๆก้ไปยืนมองโหลช๊อกโกแล็ตหันมาตอบคำถามแทนมุคุโร่ ที่ยังเหวอๆกับคำถามอยู่
                   "แต่ว่าสวยมากๆเลยนะคะ" 
                   "ฮะๆๆ" เบียคุรันหันเราะเป็นการใหญ่ มุคุโร่หน้าขึ้นสีจัด แต่จะแว้ดไปตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ต่อหน้าเด็กนี่นะ
                   กริ้ง~ ....
                   เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังอีกครั้งพร้อมกับลูกค้าผู้มาเยือนคนใหม่
                   "ขอรบกวนหน่อยนะคะ" หญิงสาวผมยาวสีดำขลับทักทายเจ้าของร้านอย่างเป็นกันเอง เธอเป็นคนสวยและคุ้นหน้ากับร่างสูง
                   "อ่าว เบียคุรันคุง" ทันทีที่หล่อนเห็นเลือนผมสีเงินของร่างสูงก็แทบจะกระโดดเกาะร่างสูงทันที ร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกลับผงะหนี
                   "ริน" เบียคุรันเรียกชื่อหญิงสาวคนนั้นเบาๆ 
                   "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ มาเที่ยวที่ร้านรินก็ไม่บอก" หญิงสาวที่ชื่อริน ใช้แขนขาวๆของตัวเองคล้องคอร่างสูงอย่าสนิดทสนม
                   "เอ่อ.....มุ.." ในขณะที่ร่างสูงกำลังมองหาตัวช่วย ร่างบางก็กลับเมินเขาไปเลือกช๊อกโกแล็ตซะแล้ว
                   "พี่อยากได้ดาร์กช๊อกโกแล็ตนะครับ" มุคุโร่ยืนชี้ช๊อกโกแล็ตโหลบนสุด หัวเราะในใจ
                   "งั้นเดี๋ยวให้ฉันช่วยนะ"ร่างสูงรีบปลีกตัวออกมาจากผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเดินไปหามุคุโร่
                   "พี่รินกลับมาแล้วเหรอคะ เลนคิดถึงจังเลย" เด็กหญิงผละจากหน้าชั้นวางช๊อกโกแล็ตวิ่งเข้าหาหญิงสาวที่ชื่อรืน แต่ทว่า
                   "ยัยเด็กบ้า ไปไกลๆเลยนะยะ" รินตะคอกเด็กหญิงตัวเล็กๆอย่างหัวเสีย เด็กหญิงตกใจล้มลงกับพื้น
                   "พ...พี่ริน แงงงงงงงงงงงงงง" เสียงร้องไห้นั่นทำเอามุคุโร่ที่ เลือกช๊อกโกแล็ตอยู่อดตกใจวิ่งมาหาเด็กหญิงไม่ได้
                   "เลน" ร่างบางพยุงเด็กสาวตัวน้อยขึ้นยืน เลนยังคงร้องไห้ต่อไป มุคุโร่ลูบผมสีทองของเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน ก่อนใช้สายตาต่างสีเพ่งมองไปที่หญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ
                   "มองอะไรยะ เรื่องพี่น้องเขาทะเลาะกันอย่ามาแส่!" แต่ก็ถูกหล่อนตะคอกกลับด้วยน้ำเสียงแว้ดๆ
                   "ทำไมคุณต้องทำขนาดนี้ด้วย เลนน่ะ ไม่ได้มีความผิดอะไรเลยนะ" เจ้าหญิง(?) ผมสีน้ำเงินเงยหน้าขึ้นมองรินที่กอดอกอย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ
                   "นี่เธอ ถ้าจะมาซื้ออะไรก็ซื้อไป! อีกไม่นานร้านนี้ก็จะถูกทุบทิ้งไปทำสปาแล้ว ถ้าจะมัวมาโอ๋เด็กล่ะก็นะ โอ๊ย น่ารำคาญที่สุดเลย!!!"  รินตะโกนอย่างหยาบคาย ก่อนจะสบทเสียงดังแล้วเงื้อมือทำท่าจะตบที่หน้าของเด็กหญิงตัวน้อยแต่ทว่า....
                   เพี๊ยะ!!!
                     
                   กลับมีใบหน้าใสๆ มารับฝ่ามือนั่นที่ฟาดลงมาอย่างแรง เปลือกตาบางของคนคนนั้นปิดลงอย่างไม่สะทกสะท้าน ใยหน้าหวานๆสะบัดไปตามแรง ก่อนที่รอยแดงรูปฝ่ามือจะปรากฎบนใบหน้าของคนคนนั้นอย่างจัง!

                 "มุคุโร่!" เบียคุรันที่ยืนอึ้งอยู่รีบวิ่งเข้ามาหา(เมีย)สุดที่รักทันที นางมารร้ายผมสีทองทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ ก่อนจะดึงแขนเบียคุรัน
                 "......" ไม่มีเสียงพูด เสียงขบกราม เสียงคำรามรอดไรฟัน มีแต่ความเงียบที่ตอบกลับมา
                 "พี่สาว! ฮึก" เป็นอะไรมั้ยคะ" เด็กหญิงตัวน้อย ลืมตัวอีกแล้ว เธอเรียกร่างบางว่าพี่สาวอีกแล้ว
                 "ไม่..เป็นไร" มุคุโร่ค่อยๆยืนขึ้นก่อนจะจ้องหน้าริน แล้วตบท้ายด้วยยิ้มเย็น
                 " อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ คุณน่ะ นอกจากจะคุณสมบัติผู้ดีแย่แล้ว ยังทารุณเด็ก และ ชอบแย่ง 'สามี' เขาไปทั่วอีกนะ ไม่นึกอายแก่ใจบ้างหรือไง อายซักหน่อยก็ไม่เสียชาติเกิดหรอกนะ อีกอย่าง ทำตัวแบบนี้มันน่าขยะแขยงสะอิดสะเอียนที่สุด " นัยต์ตาต่างสีแวววาบขึ้นมา หญิงสาว สะอึกขึ้นมานิดหน่อย
                 "นี่เธอ! กล้าว่าฉันหรือยะ!?" 
                 "ใช่!" มุคุโร่ตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เสียหน้าให้โดนตบไปแล้ว จะยอมให้ใครด่าก็เกินทน!
                 "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ทันใดนั้น ยัยรินปรอทแตกก็แหกปากกรีดร้องอย่างสุดจะทน
                 "โถ่เอ๊ย! คุณจะกรี๊ดทำไม ถึงกรี๊ดไป ก็มีแค่ฝุ่นนั่นล่ะที่จะเข้าปากคุณ" 
                 "นี่แก!!!!" หญิงสาวทำท่าจะตบร่างบางอีกครั้ง แต่ฟิคเรื่องนี้บางครั้งก็ต้องน้ำเน่าบ้าง...เป็นธรรมดา
                 "เธอน่ะ หยุดได้แล้ว...."มือหนากระชากข้อมือเล็กๆของผู้หญิงคนนั้นอย่ารวดเร็ว นัยน์ตาสีอเมทิสฉายแววเย็นเฉียบ
                 "เบียคุรัน..คุง?"รินมองหน้าคนตัวสูงกว่าก่อนจะจับที่แขนตัวเอง
                 "แล้วอย่าทำตัวแบบนี้อีก"ว่าจบร่างสูงก็ปล่อยแขนไม่สิ...เขา..สะบัดมันทิ้งเลยตังหากล่ะ!
                 "เบีย..."ก่อนที่รินจะเรียกชื่อร่างสูงอีกครั้ง เบียคุรันใช้แขนยาวๆโอบเอวบางของเจ้าหญิง(?) แล้วประคองออกจากร้านไป ปล่อยให้หญิงสาวผมสีทองปล่อยรังสีทะมึนจากดวงตาสีฟ้าสวยต่อไป


                  ......

                  นัยน์ตาต่างสีเหม่อมองออกไปนอกกระจกใสๆของรถสปอตสีขาววิ่งต่อไปไม่มีทีท่าจะหยุด เสียงแอร์ในรถดังเบาๆบอกความเป็นไฮคราสของเจ้าของอย่างดี ร่างสูงที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับเหล่ตามองร่างบางก่อนจะถอนหายใจ
                 เฮ้อ...
                 "..." แต่ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมามีเพียงความเงียบจากกล่องเสียงของร่างบาง
                 "นี่"
                 "..."
                 "หึงฉันหรือไง" เพื่อทำลายความเงียบ เจ้าชายผมสีเงินตัดสินใจยิงคำถามตรงๆใส่ร่างบาง
                 "คนอย่างคุณมีอะไรให้น่าสนใจล่ะครับ" 
                 "เธอคิดว่าไงล่ะ"
                 "แล้วแต่คุณจะคิดเถอะครับ" ร่างบางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเฉยเมย
                 "มุคุโร่คุงนี่นะ ดื้อจริงๆ"
                 "ผมจะถือว่าเป็นคำชมนะครับ" เจ้าหญิง(แสนสวย) ใช้นิ้วเรียวๆเสยผมตัวเองก่อนจะหันมามองร่างสูง
                  
                 เอี๊ยดดด.....

                 "นี่คุณทำอะไรของคุณเนี่ย! ถ้าผมคอหักตายขึ้นมาจะทำยังไงครั..." รถสปอตเบรคลงข้างทางทันที โชคดีที่ไม่มีรถตามหลังมา ก่อนที่มุคุโร่จะแหวอะไรมากกว่านี้ ร่างสูงก็ยื่นมือไปจับคางเรียวของคนตัวเล็กกว่า
                 "เป็นอะไรมั้ย?" เสียงทุ้มถามต่าไปจากทุกครั้ง
                 "เอ่อ........ก...ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ"
                 "เหรอ" ถามซ้ำไม่พอ เบียคุรันกลับยื่นหน้าใสๆเข้ามาใกล้ร่างบางกว่าเดิม
                 "......" ทำเอาคนถูกจ้องหน้าเปลี่ยนสีเป็นสีเชอร์รี่ทันที
                 "หึ... งั้นเดี๋ยวฉันจะช่วยรักษาให้แล้วกันนะ" มือหนาเลื่อนมายยีผมสีน้ำเงินไปมาทำเอาหัวของร่างบางฟูเป็นหย่อมๆ
                 "ชิ...."
 
                  2.53 น.

                  เสียงโทรศัพท์เครื่องหนึ่งดังข้างๆเตียง ทำเอามุคุโร่ที่นอนอยู่ถึงกลับตื่นทีเดียว ร่างบางลุกขึ้นนั่งก่อนมองหาต้นเสียง และหยุดสายตาที่โทรศัพท์มือถือสีขาวที่กระจายเสียงสายเข้าอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด ก่อนจะเหลือบมองเจ้าของโทรศัพท์ที่นอนหลับอย่างไม่มีทีท่าจะตื่นเช่นกัน

                   คึหึหึ....

                   ติ๊ง~ ติ๊ง~ ตึ๊ด!

                   "สวัสดีครับ" ร่างบางกรอกเสียงหวานๆลงไปในโทรศัพท์
                   "ขอสายเบียคุรันคุงหน่อยค่ะ" แต่ทันทีก็กลับมีเสียงหวานใสตอบกลับมาเช่นกัน
                   "คุณ?"
                   "คากามิเนะ รินค่ะ" คำตอบของเธอคนนั้น คนที่โทรมาตอนนี่ ทำเอาร่างบางที่รับโรศัพท์เดือดปุดๆขึ้นมาทันที แต่เจ้าหญิงน่ะมีอะไรที่อยากเล่นแล้วล่ะตอนนี้....
                   "เบียคุรันนอนหลับไปแล้วล่ะ"
                   "แล้วคุณเป็นใครคะ?"
                   "ภรรยาหมายเลข'หนึ่ง'ไงล่ะ" ได้เวลาแก้แค้นของเจ้าหญิงแล้ว.....

+++++++++++++++++โอ่วกว่าจะจบตอน เหนื่อยโว้ย เม้นเยอะๆนะ +++++++++++++++++++++++++++++