ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ผู้ชายใจร้าย
ผู้ชายใจร้าย
------------------
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นขาเรียวตั้งใจถีบไปที่หน้าท้องแกร่งของร่างสูงเต็มแรง แต่ก็แรงไม่พอที่จะทำให้คนข้างบนปล่อยมือจากข้อแขนเล็กของร่างบาง------------------
"ฮิบาริ!! หยุดนะครับ!! ปล่อย!" มุคุโร่ร้องโวยวายดัง หน้าหวานขึ้นสีแดงเพราะความโมโหและตกใจในเวลาเดียวกัน
"...." ไม่มีคำพูดใดๆตอบกลับจากปากของคนเย็นชา ริมฝีปากเรียวฝากรอยแดงไว้ตามตัวขาวๆของร่างบางไว้ทั่ว ก่อนที่ฮิบาริจะใช้มือข้างเดียวกดข้อมือของมุคุโร่ไว้และใช้อีกมือหนึ่งปลดกางเกงขายาวของร่างบางบางออก
"ไม่ได้นะ!!!" ขาเรียวหุบเข้าหากันแน่น ฮิบาริทำสีหน้าไมพอใจ เขาขบไรฟันแน่นก่อนจะตวาดใส่ร่างบาง
"เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้! พออยู่กับไอ้ดารานั่นทำเป็นกลัว! หึ! คิดว่าฉันจะเป็นแบบสึนะโยชิรึไง!"
"ไม่รู้!! ไม่เกี่ยวกับคุณเบียคุรัน! ไม่เกี่ยวกับสึนะโยชิ!" มุคุโร่ตอกกลับ ทำให้ร่างสูงนัยน์ตาสีนิลแทบจะคลั่งทันที
"อยู่กับมันจนปกป้องมันแล้วงั้นเหรอ! ผมจะทำให้คุณลืมมันซะ!"ฮิบาริว่าพรางกระชากกางเกงขายาวทันที
"ฮะ!!!" ทั้งๆที่ผมมีปัญหาคุณกลับหายไปแบบนี้เหรอ คุณเบียคุรัน คุณเคยบอกไงว่าผมเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณที่คุณต้องดูแลแต่ทำไมคุณถึงปล่อยให้ผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ คุณไม่เคยทำตามสัญญาที่พูดไว้เลย
น้ำตาใสๆของร่างบางค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย มุคุโร่ทั้งเสียใจและตกใจในเวลาเดียวกัน
ปั้ง!!!!!
เสียงถีบประตูห้องทำเอาร่างบางแทบจะดีใจจนร้องไห้ น....นั่นมัน!!
"พี่! หยุดนะ" เสียงเล็กคุ้นหูร่างบางที่เคยได้ยินเมื่อนานมาแล้ว
"สึนะโยชิ..."
"นาย หนีออกมาจากโรงบาลเหรอไง" ฮิบาริยันตัวขึ้นจากมุคุโร่ก่อนจะเดินมาหาร่างเล็กในชุดผู้ป่วย
"ถ้าผมไม่หนีมาก็คงไม่รู้ว่าพี่จะมาทำอะไรที่นี่"
"นายกลับไปซะ"
"ไม่ ถ้าพี่ไม่ปล่อยมุคุโร่ไป"
"...." ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจคว้าแขนเล็กเดินออกไปจากห้อง นี่ไปไหนกันซะแล้ว มุคุโร่นั่งอึ้งอยู่บนเตียงซักพักก็รีบใส่เสื้อผ้าทันที เขาไม่อยากอยู่ในสภาพล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้นานๆหรอกนะ ต้องขอบคุณสึนะโยชิจริงๆ ถ้าร่างเล็กนั่นไม่ตามมาตัวร่างบางเองอาจจะไม่ได้อยู่ในสภาพปกติก็เป็นได้
ชึบ....
มุคุโร่เปิดประตูห้องก่อนจะเหลียวซ้ายมองขวา พอไม่มีใครแล้วก็รีบวิ่งออกมา ที่นี่เป็นโรงแรมบริเวณชานเมือง ตอนนี้ร่างบางวิ่งไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวที่จะไปเจอกับฮิบาริอีก
ตุบ!
"โอ้ย" เจ้าของเลือนผมสีน้ำเงินกระเดนล้มลงไปกองที่พื้นหลังจากประทะกับบางสิ่ง
"มุคุโร่คุง!"
"....." เสียงทุ้มแสนคุ้นหูของร่างนั้น มุคุโร่ตัดสินใจเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงผมสีเงิน ก่อนจะปล่อยโฮออกมา
"ค....คุณเบียคุรัน! หายไปไหนมา!!" แขนเรียวเข้าสวมกอดคนตรงหน้าแน่น ร่างสูงงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนก่อนจะกอดตอบ
"ฉันขอโทษนะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า" นี่เป็นครั้งที่สองที่ร่างสูงพูดคำนี้ให้ร่างบางได้ยินอีกครั้ง น้ำตาของมุคุโร่ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
"ทำไมคุณต้องให้ผมเจอเรื่องแย่ๆก่อนเสมอ ทำไมคุณไม่เคยมาช่วยผมทันเลย.....ซักครั้ง ถ้าผมไม่ได้โชคดีแบบครั้งนี้ ถ้าผมยังอยู่ในห้องนั้น.... ผมคงถูกฮิบาริ.....ฮึก" ร่างงามในอ้อมกอดเริ่มใช้กำปั้นเล็กๆทุบไปที่หลังของเบียคุรันขอบตาของคนสวยเริ่มมีสีแดงช้ำ หมาป่ายิ้มละไมให้ก่อนจะจุมพิตเบาๆที่หน้าผากเนียนของมุคุโร่
ฉ่า....
หน้าสวยแดงฉ่าเป็นเชอร์รี่ ก่อนจะกลับมาเก็กสวยเหมือนเดิม พรางใช้มือเรียวผลักอกร่างสูงออก
"?"
"กลับบ้านได้แล้ว ผมไม่อยากให้ฮิบาริมาลากผมไปทำอะไร......." มุคุโร่ว่ายังไม่จบก็ปิดปากเงียบทันที
"ทำอะไร"
"เปล่าครับ"
"..."
"..." ทั้งสองมองตากัน เบียคุรันมองนัยน์ตาต่างสีคู่คุ้นก่อนจะหัวเราะออกมา
"นั่นสินะ กลับบ้านกันเถอะ"
"เป็นบ้าอะไรของคุณครับเนี่ย! ผมหนีฮิบาริมาแล้วยังมาเจอคุณ ให้ตายเหอะครับ!" จู่ๆตัวของมุคุโร่ก็ถูกเบียคุรันอุ้มขึ้นลอยจากพื้นอย่างกระทันหัน แต่มุคุโร่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เขาถอนหายใจปลงๆ แล้วปล่อยให้ตัวเองถูกอุ้มพากลับบ้านเฉยๆซะงั้นล่ะ...........
ติ๊ด........
' ขอโทษด้วยนะ มุคุโร่ ฉันน่ะ ไม่อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้
ฉันรู้ดีว่าคนที่นายรักตอนนี้ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเบียคุรัน คนคนนั้นน่ะ
ฉันคิดว่าเบียคุรันจะดูแลนายได้ ส่วนเรื่องของพี่ฮิบาริ ก็ไม่ต้องห่วงนะ
ฉันจัดการให้แล้ว ฉันจะไปเรียนต่อที่อเมริกากับพี่ฮิบาริ อาจซักหลายปี
หรืออาจจะอยู่ไปตลอดชีวิตเลยก็ได้นะ ก็เลยมาบอก มันกระทันหันน่ะ
ตอนที่นายได้รับข้อความนี้ฉันคงนั่งเครื่องออกจากสยามบินแล้วล่ะนะ
มีอะไรก็บอกฉันได้ ยินดีรับฟังเสมอนะ หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีของกันและกันได้
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ มุคุโร่............ รักนายตลอดไป
ซาวาดะ สึนะโยชิ ..... ทูน่าเพื่อนของนาย '
ข้อความทางโทรศัพท์ที่ยาวแทบจะเป็นเรียงความถูกพิมพ์ลงในข้อความส่งมาทางโทรศัพท์มือถือ เบอร์ของคนตัวเล็กคนนั้นที่ตั้งแต่เรื่องวันนั้นก็ไม่ได้รับสายคุยกันอีกเลย..
"สึนะโยชิ..... ผมก็เป็นเพื่อนกับคุณตลอดไปครับ" รอยยิ้มบางๆกับนัยน์ตาสดใสคู่นั่นเป็นภาพความทรงจำดีๆของเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินหลับตานิ่ง พรางนึกถึงวันานที่คยอยู่ร่วมกับคนคนนั้น
"มูคูโร่ว~ " เสียงกวนประสาทเดิมร้องเรียกร่างบางในห้องครัว มุคุโร่ยิ้มน้อยๆก่อนเก็บโทรศัพท์เครื่องเล็กใส่กระเป๋า
"เอะอะโวยวายอะไรกันครับคุณเบียคุรัน" มุคุโร่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ก่อนจะเท้าคางมองผู้ชายตัวสูงๆวิ่งไปวิ่งมาอยู่ใน้องครัวหรู พร้อมกับหน้าตาอันเปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าดำๆ
"ก....ก็ฉันทำอาหารแบบครั้งที่แล้วอ่ะ จะทำให้มุคุโร่คุงไง แต่มันไม่เหมือนครั้งที่แล้วอ่ะ" เบียคุรันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มุคุโร่หัวเราะเบาๆก่อนจะดันร่างสูงให้ออกห่างจากเตา
"เก่งแต่ย่างมาชเมลโล่เหรอครับ หึหึ" ร่างงามหยิบจับอะไรก็ดูคล่องมือไปหมด เบียคุรันถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนลายหมีพูห์ แล้วเดินไปนั่งมองภรรยาทำนู่นทำนี้อย่างรวดเร็ว
"และแล้วเจ้าชายกับเจ้าหญิงก็อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข...."
"อย่าพูดอะไรที่เหมือนนิทานหลอกเด็กได้มั้ยครับ"
"ก็นะ ฉันชอบนิทานหลอกเด็กเรื่องนี้ซะด้วยสิ"
"พอซักทีเถอะครับ ผมว่าผมคงเอียนตายถ้าต้องฟังคำพูดหวานๆจากปากคุณทุกวันแค่ยิ้มของคุณผมก็รู้สึเหมือนจะมีมดมาตอมแล้วล่ะครับ" ร่างบางว่าตามด้วยยกอาหารที่ทำในชวงเวลารวดเร็ววางบนโต๊ะ
"ฉันรักเธอนะ"เบียคุรันพูดยิ้มๆ ก่อนจะตักเส้นพาสต้าเข้าปาก หน้าสวยของมุคุโร่แดงระเรื่ออีกครั้ง
"บ...บ้า! พูดอะไรของคุณ"
"ก็บ้ารักมุคุโร่คุงคนเดียวนั่นล่ะ"
"เสี่ยวชะมัดเลยครับ" เสียงหวานพึมพำเบาๆ เบียคุรันทำแก้มป่องก่อนจะพูดแบบน้อยใจหน่อยๆ
"ก็ฉันรักมุคุโร่คุงจริงๆนี่หน่า" นัยน์ตาสีอเมทิสฉายแววล้อเล่น ก่อนจะทำตาโตอีกครั้ง"โอ๊ะ"
"อะไรอีกล่ะครับ" ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินมาจ้องหน้าร่างบางนิ่ง
"เลอะเทอะแล้วนะ" เบียคุรันใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนบางค่อยๆเช็ดซอทที่เลอะอยู่บนแก้มซ้ายของมุคุโร่อย่างเบามือ
"ข....ขอบคุณครับ" ตอนที่หน้าหวานนี้แดงระเรื่อนี่น่ารักจริงๆ เจ้าของเลือนผมสีเงินจ้องมองหน้าแดงๆของภรรยาตัวเองก่อนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างได้.......
"มุคุโร่คุง! หลบไป!!!!!!!!!!!"
ปั้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สิ้นเสียงลั้นกระสุนปริศนาร่างของเบียคุรันก็ล้มฮวบลงกับพื้นพร้อมกับโลหิตสีแดงฉานที่ไหลออกจากร่างของชายหนุ่มดูเหมือนจะไม่หยุดง่ายๆ
"คุณเบียคุรัน!! ริน!!!" มุคุโร่รับร่างหนักๆของคนรักเอาไว้แต่เขาก็ยังเห็นคนที่ตั้งใจยิงกระสุนเข้ามา นี่คงเป็นเพราะเรื่องวันนั้น....สินะ
"ม.....ไม่เป็นอะ....ไรใช่มั้ยม...มุคุร....โร่คุง" รอยยิ้มปนเสียงสั่นเครือที่ยากจะเป็นคำพูดถูกพ่นออกมาจากปากของเบียคุรันช้าๆ
"คุณเบียคุรัน!! คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ!" ร่างบางพยุงศีรษะของคนตัวสูงกว่ามาไว้บนตัก น้ำตาใสไหลออกจากดวงตาคู่สวยอีกแล้ว
"ม...มุคุโร่..."
"ผม...ผมจะเรียกรถพยาบาลให้นะครับ!" มุคุโร่พูดติดๆขัดๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดเบอร์เรียกรถพยาบาลอย่างด่วน
"อย่า....อย่าทำหน้าบ...แบบนั้นส.....สิ" ริมฝีปากของเบียคุรันกระตุกยิ้มบางๆ แต่ความเจ็บปวดจากลูกกระสุนที่ถูกยิงเข้าด้านหลังทำให้รอยยิ้มนั่นดูเจ็บปวด มุคุโร่พยายามพยุงเขาให้ลุกขึ้น แต่ดูเหมือนกระสุนจะยิงถูกจุดสำคัญทำให้เบียคุรันขยับไม่ได้
"ฮึก! เบียคุรัน! คุณเบียคุรัน ห้ามหลับตอนนี้นะครับ!" เมื่อเปลือกตาสีอเมทิสใกล้จะค่อยๆปิดลงช้ามุคุโร่ก็ร้องโวยวายขึ้นมา ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้ เขาไม่อยากสูญเสียอะไรไปอีก
"ฉัน.....จ....เจ็บ" บาดแผลด้านหลังทำให้เบียคุรันจะทนกับพิษความเจ็บปวดไม่ไหวแล้ว
"ไหนคุณบอกว่าคุณจะอยู่กับผมไง! คุณดูแลผม!คุณจะไม่ปล่อยให้ผมถูกทำร้าย!คุณจะทิ้งผมไปไม่ได้นะ!"แขนเล็กโอบกอดร่างสูงแน่น
"ฉ...ฉัน...รั....ก ธ...เธอนะ" ปลายประโยคดังเหมือนกระซิบ หยดน้ำตาใสที่ไหลอาบแก้มถูกปาดออกด้วยนิ้วเรียวของเบียคุรันช้าๆ เหมือนเขากำลังจะหมดแรง
"คุณเบียคุรัน! อย่าเป็นอะไรนะครับ!!"
"ม......มุ.......คุ....โร่ ธ...เธอ...ร...รัก...ฉั.....นรึเปล่......า........" เสียงทุ้มขาดหายเป็นช่วงๆ แต่มุคุโร่ก็ตั้งใจฟังคนที่รักหมดหัวใจพูด และไม่คิดจะนึกคำตอบแม้แต่น้อยเพราะ.....
"ผมรักคุณ! ผมรักคุณ!! คุณเบียคุรัน! ผมรักคุณ!ฮึก" เสียงสะอื้นเล็กๆดังออกมาจากริมฝีปากบางที่เขาเคยสัมผัสไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้......เขาอาจจะไม่ได้มองหน้าหวานนี้อีกแล้ว
"คุณอย่าตายนะ! อย่าตายนะ! อย่าทิ้งผมไปนคุณเบียคุรัน! คุณต้องอยู่กับผมตลอดไปสิ!ผมสัญญาว่าจะพูดเพราะๆกับคุณจะยอมให้คุณแกล้งทุกวัน จะไม่ไล่คุณอีก แต่ตอนนี้คุณต้องอดทนนะ คุณต้องอดทนนะ!! ฮือ......" ใบหน้าหวานแดงก่ำเพราะเสียใจ เบียคุรันรู้สึกดีใจลึกๆ ถึงแม้เค้าจะตายก็ไม่เสียใจอะไรอีกแล้วล่ะ
"ฉั..........นรั...กเธ....อน.....ะ "มันกลายเป็นเพียงเสียงแหบๆ
"ฮึก"
"ย....อย่......า.....ร้..อง ส..สิ" ดวงตาสีอเมทิสสั่นเบาๆ
"คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว! ผมรักคุณนะคุณเบียคุรัน! คุณจะเจ็บไปมากกว่านี้"
"สั.........ญ....ญ........าน........ะ "
"?"
"ว่า.......จ......ะ....รัก....ร....รักฉ....ฉัน..............คน.........เดียว"
"ครับ!ผมสัญญา!!!"
"ดี.....ใจ.......จัง"
"ผมสัญญาว่าจะรักคุณคนเดียว รักตลอดไป!" เหมือนร่างของเบียคุรันจะสลายไปทั้งๆอย่างนั้น เปลือกตาของร่างสูงค่อยๆปิดช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่มุคุโร่เคยบอกว่าเอียนตอนนี้ร่างบางอยากให้มันอยู่ตลอดไป
อยู่ตรงหน้าในตอนเช้าที่ตื่น ........
อยากให้มันอยู่ในตอนก่อนนอน ........
อยากให้มันอยู่ในกองถ่าย.............
อยากให้มันอยู่คู่กับใบหน้านี้......
นัยน์ตาสีอเมทิสนี้...........
รอยสักใต้ตานี้..........
'เล่นผีผ้าห่ม' คำพูดกำกวมนั่น
'ก็ฉันรักมุคุโร่คุงนี่หน่า' คำพูดหวานเยิ้มนั่น
'ขอโทษนะ' คำพูดสำนึกผิดนั่น
'อย่าไปนะ!' คำพูดที่เป็นห่วงนั่น
'ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แถมโดนแฟนเก่าเธอชกเข้าให้อีก' คำพูดที่เย็นชานั่น
'เป็นอะไรมั้ย!' คำพูดที่แคร์ร่างบางที่สุด
ความทรงจำต่างๆเหมือนย้อนกลับเข้ามาในหัวของร่างบางเต็มไปหมด ความทรงจำของคนในอ้อมแขนของตัวเอง ตอนนี้เขาจะจากร่างบางไปแล้ว.....
'ดี.....ใจ.......จัง' และคำพูดสุดท้ายพร้อมรอยยิ้มนั่น.....
"ไม่!!!!!!!!! คุณเบียคุรัน!!!!!!!" และนี่คือเสียงสุดท้ายของร่างบางที่ยังอยู่ในสมองของคนที่เขารัก
...........'หมดหัวใจ'............
วันที่ 21 มีนาคม... วันสุดท้าย ที่ผมได้เห็นหน้าคนรักของตัวเอง ผมสัญญาว่า ไม่ว่าโลกนี้หรือโลกคู่ขนานไหนๆจะรัก และจดจำ หน้าหวานนี้ตลอดไป.....
+++++++++มันยังไม่จบ~++++++++
ไรเตอร์พยายามบีบน้ำตาสร้างอารมณ์อย่างที่สุดเพื่อจะให้มันออกมาเป็นฟิคตอนเกือบสุดท้าย ไม่รู้จะมีใครร้องไห้เปล่าเน้อ? มีใครร้องก็บอกบ้างนะ 55+
ใกล้บทสรุปของสองคนนี้แล้ว หลายคนคิดว่า อ่าวป๋าตายแล้วจะรักกันต่อได้ยังไง รับรองว่าตอนต่อไปต้องดีใจสุดขั้วแน่ๆ เพราะมันชื่อว่า"บทส่งท้าย" หลายคนอาจจะเสียใจเพราะจบแล้วก็ได้(หลงตัวเองจังตู)
ตอนนี้ไม่ต้องซับเลือด ที่ฟินต้องการแค่อยากให้ทุกคนซับขี้มูก เอ้ย น้ำตาตามสองคนนี้ไปเท่านี้ หนูรินเนี่ยนะสุดๆเลยจริงๆ หล่อนถือคติที่ว่า"ถ้าฉันไม่ได้ใครก็อย่าได้" ให้ตายเหอะ ต้องไปโทษรินๆเด้อเพราะเป็นคนยิงเบียคุรัน (สร้างกระแสคนเกียดคากามิเนะ ริน)------> หนูรักรินนะ เพราะชอบจัดเลยเอามาแต่งไงฮีๆ = = (มุงตาย~)
งั้นก็รอลุ้นต่อไป รับรองได้มีเฮ!!!
>O<-----------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น