Fic KHR: 10069 ศึกนางฟ้ากับซาตานที่รัก

ลำดับตอนที่ #6 : หนทางที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ

หนทางที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
----------------------------------------------------

        ตึก ตึก ตึก

          "อ่าว มุคุโร่คุง ^ ^ ตื่นแล้วเหรอ" ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟายิ้มทักร่างบางที่เดินลงบันได เช้านี้เป็นอีกวันที่นายหัวเผือกคนนี้ครอบครองบ้านของเขาไปแล้ว
            "ทำไมคุณถึงไม่ออกไปจากบ้านของผมซักที" มุคุโร่กล่าวอย่างเหลืออด 
            "หืม? ทำไมฉันต้องออกไปด้วยหละ" คนตรงหน้ายิ้มอย่างเหนือกว่า
            "ผมไม่ใช่คนที่มีความอดทนมากนะครับ แต่ตอนนี้คุณช่วยไสหัวออกไปจากบ้านได้มั้ยครับ" ร่างบางหลับตาพูด 
            "อืม....มุคุโร่คุงคงยังไม่รู้เรื่องนี้" เบียคุรันทำท่าเหมือนหยิบอะไรในกระเป๋าเสี้อ
            "รู้?" ร่างบางทวนคำงงๆ
            "อ่านนี้สิ แล้วมุคุโร่คุงก็จะได้รู้อะไรมากกว่านี้ ไม่ใช่ว่ายังเป็นสัปปะรดในกะลา" คำพูดเสียดสีนั่นทำให้มุคุโร่กระชากกระดาษบางมาจากมือของร่างสูง
            ฟึบ!!!
            "^ ^" 
            "น....นี่มันอะไร..."
            "ก็...สิทธิ์ความเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ไง" เบียคุรันพูดอย่างเย้ยหยัน
            "คุณ..เอามันมาจากไหน!! " ร่างบางขยำกระดาษบางจนยับเยินก่อนจะปาใส่หน้าของร่างสูง
            "นายไม่ได้ดูรึไง นายตกลงกับฉัน ด้วยนิ้วนั่นน่ะ" เบียคุรันมองไปที่นิ้วโป้งมือขวาของร่างบาง
            "?" มุคุโร่ก้มมองนิ้วที่เปื้อนรอยปั้มหมึกสีน้ำเงิน ก่อนจะเงยหน้าจนเจอกับสัญญาที่มีรอยนิ้วมือของเขาวางอยู่
            "ฉันไม่ได้ใจร้ายนะ ถ้านายอยากอยู่ที่นี่ฉันจะให้อยู่ในฐานะผู้อาศัย"
            "แก....." ร่างบางกำมือกัดฟันอย่างโมโหสุดฤทธิ์
            "ไม่ได้นะ มุคุโร่คุง เรียกแบบนั้น ระวังนะข่าวมันจะแพร่ไปไกล" 
            "ข่าวอะไร แกจะทำอะไรอีก!!"
            "นักข่าวจะพาดหัวว่าอะไรน้า.....ไอดอลชื่ออักษรย่อม.ม้าถูกไล่ออกจาบ้านไร้ที่ซุกหัวนอน?"เบียคุรันพูดยิ้มๆ
            "....!"
            "ถ้ายอมมาเป็นสุนัขรับใช้ส่วนตัว....รับรองว่าฉันจะปราณีดูแลเธออย่างดีเลยน้า"
            ".....!!!!"
            "หึ" เมื่อยั่วโมโหร่างบางได้เบียคุรันแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
            "คนอย่างผมน่ะ ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้คุณง่ายๆหรอกนะครับ หมาที่มาจากถิ่นอื่น แต่มาทำกร่างถิ่นที่มีเจ้าของ แถมหาหวีมาเสยขนตัวเองให้ตัวใหญ่ขึ้นข่มคนอื่นหน่ะ ผมไม่กลัวหรอกนะครับ"ปากก็พูดไปแต่แก้มยังกระตุกนิดๆ ร่างบางเดินหนีออกไปจากห้อง
             "แล้วจะทนได้ซักแค่ไหนนะ"


             เริ่มสายแล้ว..... ร่างบางเดินไปตามทาง ริมทางเดินข้างถนน แสงแดดยามสายส่องผ่านม่านใบไม้สร้างอากาศร้อนๆ เหงื่อไหลโซมไปทั้งร่างกาย 
              มุคุโร่มองไปที่ร้านอาหารร้านโปรด เค้ามีเงินติดตัวมาไม่กี่บาท สายตาที่เหนื่อยและอ่อนล้ามองไปที่ร้านนั้นอย่างหิวกระหาย นี่เค้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยนะ เพราะเจ้าหัวเผือกนั่นแท้ๆ
               ตึก
              ร่างบางนั่งลงที่ป้ายรถเมย์ นั่งตรงนี้คงจะหายเหนื่อยได้หน่อย เค้าคิด
              "เฮ้อ..." มุคุโร่ถอนหายใจ แล้วเค้าจะทำยังไงหละ ตอนนี้ยังไม่อยากอดตายหรอกนะ ร่างบางคิดอยู่คนเดียว ตอนนี้รอบๆตัวเค้ามีแต่มืดแปดด้านไปหมด
              "คุณมุคุโร่.....ถ้าไม่รังเกียจไปทานอาหารกับฉันนะคะ" เสียงเล็กดังข้างๆ ร่างบางสะดุงก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียง
              "โครม?" มุคุโร่เรียกชื่อของเจ้าของเสียงที่แต่งตัวสวยผิดจากเดิมๆ ที่ทุกวันเค้าเห็นเธอใส่ชุดเมดเดินโซมๆไปมา
              "คะคุณมุคุโร่" โครมมองร่างบางอย่างงงๆ
              "นี่คุณ?"
              "ขอโทษนะคะ คุณเบียคุรันให้เงินฉันน่ะคะ คือว่า......" เสียงเล็กกล่าวแววกล้าๆกลัวๆ
              "ไม่เป็นไรหรอกครับ" ร่างบางลุกขึ้นยืนยิ้มๆ
              "คะ...คุณมุคุโร่....จะไปไหนเหรอคะ" ร่างเล็กเอ่ยถามร่างสูงที่เดินกลับไปทางเดิม
              "หึ....ผมนึกอะไรที่สนุกๆได้แล้วครับ"

.................................................................เม้นๆนะ........................(สั้นขริงๆ)